Hulp vragen is niet mijn sterkste kant en zodoende geen evidentie. Ik ben een plantrekker, altijd al geweest ook. Maar wanneer je bijna stekeblind bent kom je voor heel veel obstakels te staan, en al zeker wanneer je alleenstaande bent, zoals ik.
En omdat ik recht heb op hulp en hulpstukken wegens zeer slecht ziende zijn, liet ik telefoneren naar mijn ziekenfonds en de ‘Blinden liga’. Dat bleek om te beginnen al niet simpel te zijn want voor ik de juiste persoon aan de lijn kreeg verliepen er enkele dagen. De ene was ziek, de andere op vakantie en de derde was niet bevoegd!
Na uiteindelijk teruggebeld te zijn geworden en mijn situatie te hebben uitgelegd, kreeg ik te horen dat ik papieren zou toegestuurd krijgen die ik zou moeten invullen. ???! “Euh meneer, ik kan die papieren niet lezen, laat staan invullen!” Tevens moest er een verslag van mijn oogarts worden toegevoegd. Maar diezelfde oogarts wil eerst de resultaten van de behandeling afwachten voor ze zulks doet, en dat is dus pas binnen drie maanden!

Enfin, uiteindelijk beseft men mijn situatie en er kwam een sociaal assistente aan huis. Bleek dat die papieren een aanvraag waren voor een invaliditeit statuut. “Maar ik ben al jaren invalide”, liet ik haar weten. Conclusie, men had me de verkeerde papieren toegezonden. Nu wacht ik dus nog altijd op de juiste.

Ondertussen kreeg ik van het ziekenfonds wel een huishoudhulp. Nou ja, hulp is veel gezegd want de dame heeft op twee uur tijd enkel een knoop aangenaaid en mijn rabarber in stukjes gesneden. Voor de rest heeft ze mij haar ganse leven verteld en mijn kan koffie leeggedronken. Nou moe, daar moet ik dus wel 8€ per uur voor betalen!

Nu donderdag komt er weer een huishoudhulp, dit keer zou het iemand anders zijn en ditmaal voor vier uur lang.
Maar ik heb me maar al voorbereid en heb met behulp van mijn lieve buurvrouw gisteren de was maar al gedaan en vandaag ga ik zo goed en zo kwaad als het kan de strijk doen. Zodoende ben ik helemaal klaar om een nieuw levens verhaal te aanhoren. Wordt vervolgd…