Ik schreef ook dat mijn oogchirurg steeds druk doende en gehaast is. Dat maakte dat ik na elke consultatie met een boel vragen bleef zitten.
Maar afgelopen woensdag besloot ik om toch die vragen te stellen waar ik mee zat. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat mijn ‘poetsiepoets’ me vergezelde als steun moedgever.
(Poetsiepoets is mijn poetshulp die nu voor enkele weken werkonbekwaam is wegens een operatie van een ‘tenniselleboog’. Ik moet aan haar toch eens een logje wijden, want zij is het waard… en veel meer dan dat.)
Dus vroeg ik de chirurg hoe het nu verder zou gaan, en ze gaf me dan ook een klaar helder antwoord zonder franjes:

“Het is nu vier weken wachten, pas dan kan ik een definitieve diagnose stellen. Maar ik kan u nu al vertellen dat de schade die is aangericht niet meer te herstellen is, u zult slechtziende blijven. Om erger te voorkomen is het nodig dat u om de zes maanden op controle komt en zo nodig wordt behandeld met Lucentis via een injectie. Naarmate u ouder wordt kan uw oogziekte toenemen en  onbehandelbaar worden en dit kan leiden tot blindheid. Die kans is bij u des te groter daar u maar een ziende oog hebt, maar dat hoef ik u niet te zeggen, dat had u al wel begrepen, niet.”

Mijn ‘poetsiepoets’ en ik zaten er een beetje bij als van de hand Gods geslagen door dit kort en bondige antwoord.
Maar langs de andere kant apprecieer ik wel haar directheid want ze zei me ook nog dat ik, nu ik nog ziende was, me kon voorbereiden en maatregelen treffen voor wanneer het gevreesde moment daar is. Tot slot gaf ze me ook nog de raad om de moed niet te verliezen of te wanhopen omdat ik nog jong ben en er volop onderzoek wordt gedaan om deze oogziekte toch te kunnen genezen.
En men kan nu toch veel meer dan vroeger.

Ik schreef ook nog dat de gevolgen van de oogprik deze keer niet zo erg waren en dat is ook zo, maar djeezes…
…Mijn oog ziet eruit alsof ik mee gedaan heb aan het wereldkampioenschap boksen free style…en dik verloren heb. En zo voelt het ook aan. Helemaal bloeddoorlopen en opgezwollen met als hoogtepunt een mooie blauwe streep onder mijn oog.

Nu heel erg vind ik dat niet want ik weet dat dit allemaal heel snel weer verdwijnt.
Maar ik ga nu toch liever niet naar buiten, want het verhaal van het vogelkooitje of keukenkastdeurtje geloofd niemand meer.
Gelukkig was dochterlief gisteren hier en zijn we samen nog snel wat boodschappen gaan doen zodat ik de komende dagen niet moet verhongeren.

Ik wens jullie allen een fijn weekend, een dikke knuffel erbij, en tot in den draai!

Maar niettegenstaande “de gevoelige prikken”, want zo noemen dokters, dat, valt het allemaal beter mee dan de twee vorige keren.
Dat mijn oog aanvoelt alsof ik er een vuistslag heb opgekregen, is normaal. Dat ik mijn contactlens drie dagen niet mag dragen, maar ook niet kan verdragen, is ook normaal. Maar dit keer zit er geen luchtbel in mijn oog en de grijze sluier die anders altijd enige dagen aanhoudt was na enkele uren al verdwenen.
Zodoende kon ik met drie brillen over elkaar op m’n neus…‘k zou eens moeten informeren wat mij een grotere neus zou kosten want die brillen vallen er voortdurend af…vanavond al dit verslagje schrijven.

Nog een pluspunt is dat ik dit keer de hierop volgende dag niet op controle moet. Dat bespaart me een bus en tramrit naar de stad.
Met mijn netvlies is ook alles ok. Het gevaar dat het netvlies loskomt als gevolg van de inspuiting blijft natuurlijk altijd, maar de chirurg was er vrij gerust in.

Jullie blogjes komen lezen en een reactie geven zal voor morgen of overmorgen zijn want m’n ogen vermoeien zou niet alleen dom maar tegelijk ook nefast zijn.
Maar ik kom eraan hoor!
En hier wordt ook nog een vervolg aangebreid…..dus tot later, tot in den draai. Hele lieve knufff aan jullie allen.

Maar gisteren was het dus klusjesdag bij moeder, klusje die ze zelf niet meer kan uitvoeren wegens zeer slechtziende.
Eén van die klusjes was het werken aan de pc.

Het lezen op internet gaat nog tamelijk goed omdat ik de pagina’s kan vergroten zoveel als nodig nodig is. Maar met de persoonlijke mappen kan dat niet, Dat wil zeggen, dat gaat natuurlijk wel, maar daarvoor moet je wel inbreken in het geheugen en je instellingen aanpassen. Simple comme bonjour…als je twee gezonde ogen hebt dan toch!
Voor zoonlief een koud kunstje want hij is It’er.

Zodoende is nu het contrast aangepast en zijn, menu’s, iconen, taakbalken en lettertype zodanig groot gemaakt dat ik weer kan lezen wat er zich in mijn mappen bevind.
Heel erg bedankt, lieve schat!

En het eerst wat daarbij door mijn gedachten schoot was, joepie, nu kan ik weer werken aan mijn muziekblogje, want dat mis ik wel heel erg. Maar toen ik gisteravond eens een kleine poging waagde, viel dat toch enorm tegen.
Wanneer ik de bestaande layout wil aanhouden komt daar wel meer bij kijken dan wat tekst neer pennen.
Ook de titels van de songs op de cd’s lezen is geen sinecure.
En dan waren er ook nog de afbeeldingen die ik zelf maakte alsook het feit dat ik alles in HTML maakte. Kroop er voorheen al veel werk en tijd in, het zal nu zeker nog langer duren, toch wanneer ik dezelfde context wil aanhouden.

Maar het zal in ieder geval nog niet voor deze week zijn want die wordt heel druk.
Maar daarover een volgende keer meer…

Schijnbaar.
Onder deze noemer zou ik mezelf indelen.
Schijnbaar ben ik sterk, moedig, ongenaakbaar, een praatvaar, extravert, opgewekt en vrolijk.

Façade.
Want ik ben een eenzaat. In een massa voel ik me alleen, verloren.
Ik praat veel maar zeg weinig. Horeca mentaliteit, beroepshalve, zie je. Alleen die ene aandachtige toehoorder kijkt me wat bedenkelijk aan.
Moedig en sterk…alleen omdat ik mezelf steeds weer van de grond schraap, een noodgedwongen deductie.
Opgewekt en vrolijk…een simulatie, want van binnen verscheurd door pijn en verdriet, een vat vol gierende emoties.

Wie ben ik echt?
Jullie mogen het me vertellen als je het denkt te weten.
Maar ach, het maakt niet uit, niet werkelijk.
Zolang ik de schijn voor mezelf kan ophouden, zolang ik de wereld doe geloven dat ik gelukkig ben…dan is die wereld ook gelukkig met mij. En misschien is dat wel de essentie van mijn zijn.

Maar door die open ramen en deuren komen ook de straat geluiden binnen!
Nu ben ik een echte stadsmus. Ik zou niet kunnen gedijen in een streek met een totaal heersende stilte om mij heen.
Zo kan ik enorm genieten van de joelende kinderen in de speeltuin vlak over mijn huis. Ook die sporadische hoog oplopende huiselijke twist waarin de ganse buurt mag mee delen deert me niet en brengt zelfs wat ambiance in mijn saaie leventje, Ook die pukkelknaap met zijn snerpende en knallende bromfiets vergeef ik hartelijk. Maar ‘Trop is teveel’ zei VDB, en de mens zal nooit weten hoezeer ik het met hem eens ben.

Maandag gooiden ze hier, nog maar es, de hoek van de straat open. Er werd geklopt dat het een lieve lust was, en tegelijkertijd stond daarbij de ganse dag een compressor brullend te daveren.
Volgens mij zit daar een bron met een heel kostelijk goedje want die hoek breekt men om de haverklap open.

Dinsdag vond men het hoog tijd worden om onze bomen en heggen te snoeien. Het geluid van de scherpe snerpende boomzaag danste mijn huiskamer binnen van 07h tot 16h,
Toen die mannen eindelijk klaar waren en vertrokken klonk er uit hun autospeaker: “Sorry mensen voor de overlast en bedankt voor het geduld.” Vond ik toch vriendelijk.

Vandaag vond men het dan weer nodig om aan de gevel van het nabij gelegen appartementsblok te werken.
Van ‘s morgens vroeg mocht ik genieten van het geluid van diverse drilboren die per se gaten in het beton wilden krijgen, en het gehamer op een metalen stelling. En daar gaan ze nog wel een tijdje mee doorgaan.

“What a beautiful noise, comin' up from the street” zingt Neil Diamond, maar het is overduidelijk dat hij niet mijn woonbuurt in gedachten had toen hij dit lied schreef.
Want ik tel de uren af tot het bouwverlof ingaat en ik in alle stilte kan genieten van de zon op mijn balkon.

Zo deed ik deze morgen cacaopoeder in mijn koffiefilter van de koffiezet. Niet te zuipen!!!
Tweede poging…gelukt. Maar toen deed ik sinaasappelsap in mijn kopje koffie in plaats van melk. Ook niet erg lekker!!!
Vervolgens roosterde ik twee crackers….zou ik de kruimels dan maar mengen onder de platte kaas ipv omgekeerd?
Gelukkig was de kat tevreden met zijn blik cornedbeef, is eens wat anders dan altijd Whiskas.

Er zijn zo van die dagen…en dit is er duidelijk eentje van.
Normaal zou ik vandaag de strijk doen, maar ik durf niet. Want wat als ondertussen de telefoon rinkelt…een pijnlijk oor kan ik nu wel missen.

Dus neem ik vandaag een sabbatdagje om meer onheil te voorkomen. En ik wens voor jullie hetzelfde.

Ik heb jullie al verteld dat ik na de tweede ooginjectie problemen kreeg en dat dit te wijten was aan de medicatie die men me gaf en die in mijn geval totaal overbodig was. Na de stopzetting van die medicatie zou het probleem moeten opgelost zijn, zo zei de oogarts. Maar niets is minder waar, er doken integendeel andere problemen op.

Sinds enkele dagen zie ik telkens lichtflitsen in mijn oog. Net alsof ik constant in een discotheek sta, alleen de zin om dansen ontbreekt.
Nu is het zo dat die ooginjecties het gevaar inhouden dat je netvlies loskomt.
Echter gisteren, zondag, was mijn zicht plots beter. Het was zelfs zo goed dat ik weer mijn favoriete spelletje Mahjong kon uitspelen, en ik slaakte een diepe zucht van opluchting.
Maar ik kraaide te vroeg victorie.

’s Nachts werd ik wakker door een hevig brandende en kloppende pijn in mijn oog. Het was net of er iemand mijn oog uit mijn hoofd wilde trekken, zo pijnlijk was het. Spoelen met lauw water of bedekken met ijs patjes bracht geen soelaas, ik kon mijn oog niet open houden. Kijken was te pijnlijk. Er liep ook constant traanvocht uit mijn oog.

Zodoende belde ik vandaag, maandag, zo vroeg als kon naar mijn oogchirurg en die liet me weer asap opdraven naar het Middelheimziekenhuis. Een klein huzarenstukje was dat, want mijn lens, waar ik nog een klein stukje van de wereld mee kan waarnemen, had ik noodgedwongen moeten uit doen. Ik stapte dus meer op het gevoel dan ik zag.

En inderdaad, er zat dus een miniem scheurtje in mijn netvlies en dat heeft ze meteen gelaserd. Met iets meer dan een uurtje was ik klaar.
Dat ik ook weer heelhuids thuis ben geraakt lijkt me nog altijd een wonder.
Mijn oog doet nog steeds pijn maar met druppelen en pijnstillers is dit op te lossen.
Aanstaande woensdag moet ik alweer op controle. Gelukkig mag ik mijn lens weer dragen zo gauw ik zelf voel dat het kan, en zoals jullie merken aan dit schrijfsel is dit snel.

Maar wat me echt een opdoffer geeft is dat de chirurg niet weet of ze nog kan en wil doorgaan met de inspuitingen. En als dit niet kan….tja dan…wat dan…?

Sinds ik alleen ben wordt dat etensprobleem alleen maar groter.
Niet dat ik geen inspiratie heb. Want wanneer ik mijn ogen sluit zie ik een heel gamma van lekkere spijzen de revue passeren. Maar dat is het hem nu net, lekkere spijzen en een sober dieet gaan niet samen! Toch niet als geen Kai-Mook’ske in volle groei wil worden!

Zin om voor mezelf uitgebreid te koken zit er de laatste tijd ook niet meer in. Ook al niet wegens de slechtziendheid, maar ook omdat ik steeds te grote porties moet aankopen en dan altijd met een overschot zit voor minstens een week.
Diepvries producten kopen is ook al geen oplossing want ik kan de gebruiksaanwijzing niet meer lezen.

En dan besef je plots weer ten volle hoe belangrijk en wat een verwennerij vrienden zijn!
Zoals die vriendin die allerlei nuttige tips geeft. Die vriendin die allerlei lekkere verse groenten uit haar moestuin voor je mee brengt. Of die vriendin die een uitgebreide en lekkere koude schotel heeft klaargemaakt en die mij laat delen in het lekkers.

Wat eten we vandaag? Voor mij geen probleem. Heel erg bedankt daarvoor!

Het beviel me zo goed dat ik flink doortrapte en daarbij vergat dat ik ook nog eens diezelfde afstand terug moest doen.
Nou moe, dat heb ik geweten!

Ondertussen was het spitsuur geworden en omdat mijn kortbij scherp zicht nog altijd heel lamentabel is, voelde ik mij net een kamikaze piloot.
Voorbijrazende auto’s, plots stoppende en achteruit rijdende wagens bij een open parkeerplekje, portieren die geopend worden zonder omkijken, brommers en moto;s die kriskas voorbij staken en me bijna het fietspad afduwden…enfin, bloeddrukverhogend allemaal.

Maar ik ben heelhuids thuis geraakt en heel fier op mezelf dat ik toch weer mijn grens heb durven verleggen.
Me neerleggen dat ik voortaan als zeer slecht ziende door het leven zal moeten gaan…okay.. maar er zielig bij op een stoel gaan zitten…no way!

Sinds twee dagen droeg ik weer mijn lens en daarmee zie ik dan een stukje meer van mijn omgeving. Althans, zo had het moeten zijn. Maar dat was dus nu helemaal niet zo! Integendeel!

Hoewel ik mezelf steeds beloof om niet paniekerig te doen werd ik toch weer heel erg bang.
Er hing een dikke grijze sluier voor mijn oog, mijn oogranden zagen rood en jeukten verschrikkelijk en in mijn ooghoeken zat constant een vieze smurrie. Zo erg zelfs dat ik bij het ontwaken niet eens m’n ogen open kreeg.
Ontsteking, dacht ik, en dat kon ik best missen want dat zou me terug bij af brengen.

Woensdagmorgen belde ik dus naar de oogchirurg en die beval me om asap naar het ziekenhuis te komen.
Daar aangekomen mocht ik meteen bij haar, iets wat gemor teweeg bracht bij de wachtenden, maar waar ik me niet druk kon om maken. Deed zij trouwens ook niet.
Ze bekeek mijn oog met wat optisch ijzerwerk en begon toen ietwat schaapachtig te lachen. Wat was er nu gebeurd…

…Bij het vooronderzoek van de eerste oogprik kreeg ik een resem vragen voorgeschoteld over mijn levensstijl... etc.
Ik liet haar toen weten dat ik al lange tijd een dieet volg en dat ik tevens geen echte vleesliefhebster ben.
Gevolgtrekking van haar was dat ik misschien wel een vitaminetekort kon hebben. Zodoende gaf ze mij na de tweede prik een monster vitamine E mee, namelijk Nutrof. Dat schijnt heel goed te zijn voor je ogen.
Maar ik heb helemaal geen vitaminetekort want mijn dieet is op zich geen echt dieet. Het is eerder een weliswaar sobere, maar gezonde levensstijl.
En zodoende produceerde ik door die vitamine E teveel eiwit wat dus een averechts effect had op mijn oog met alle gevolgen van dien.
De oogarts beval mij dan ook om onmiddellijk met de inname te stoppen.

Het jeuken is ondertussen al wat minder en ik krijg mijn ogen al weer wat beter open, maar helemaal goed is het nog niet.
Met dit alles verlies ik dus twee weken aan vooruitgang of stabilisatie. Maar ik ben toch blij dat het zo makkelijk op te lossen is, want het had erger gekund.

Nu is het dus afwachten tot die pillen volledig zijn uitgewerkt om te kunnen weten of die tweede prik  een goed resultaat geeft.
Wordt dus nog altijd vervolgd

Met de MRI-scan kon men bevestigen wat ik zo al een beetje vermoedde.
Ik heb al jaren gewrichts artrose. Dat bezorgt mij voornamelijk pijn in mijn linker schouder, elleboog, pols en vingerkootjes.
Dus nu zit die artrose ook op het kraakbeen van mijn heup en daardoor is stappen pijnlijk. Zoals reeds gezegd is daar niets aan te doen. Ik moet vooral blijven bewegen. Fietsen en zwemmen zijn daarbij ideaal. Nu het eerste doe ik vaak en veel, het tweede kan ik jammer genoeg niet.
Ondertussen moet ik mij bij pijn tevreden stellen met Paracetamol.

Wie zei ooit dat oud worden een zegen is?!
Maar het alternatief om niet oud te worden is jong sterven en dat lijkt me ook maar niks.

Ik tel dus mijn zegeningen, want,ik ben (nog) niet blind en ik ben (nog) niet kreupel en ik ben (tot hiertoe) nog bij mijn volle verstand en (zo overtuig ik mezelf toch) jong van geest
Wat meer is, er zijn heel wat ziekere mensen met vaak heel nare en/of pijnlijke ziektes,en die hoor je vaak niet eens klagen.

Dus prijs ik mij gelukkig voor nu en zal moeten leren leven met mijn beperkingen.

Mooie verschijning is die dame, maar ik persoonlijk vind haar hautain overkomen en vaak een ietsje te cru in haar commentaren. Het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn dat dit het resultaat is van het plak en knipselwerk van de programmamakers.

Enfin, eerst en vooral vraag ik mij af wat die kandidaat kopers bezield?
Wanneer ik een huis zou willen kopen dan zou ik niet kijken naar de kleuren van het behang of de stijl van meubels. Ik zou kijken naar vochtplekken, naar de elektrische bedrading en sanitaire leidingen. Naar het dak en eventuele lekkage. Naar de stevigheid van de vloeren, naar de staat van de ramen en of er voldoende plaatsen zijn met voldoende ruimte om mijn meubelen te kunnen plaatsen… enz. Kortom, naar alles behalve het interieur van de verkoper. Moest ik als kandidaat koper in zulk opgesmukt en toonzaalachtig huis komen, ik zou me afvragen wat de verkoper wil verbergen.

Maar wat mij wel enorm bevalt aan het programma zijn de tips die Michéle geeft. Want ik moet toegeven dat zij er toch steeds in slaagt om van een ‘rommelkot’ een juweeltje te maken.
‘Less is more’ is haar stelling. Dit naar een frase van Robert Browning uit zijn gedicht,‘Andrea del Santo’ (1855) en dat daarna overgenomen werd door de binnenhuisarchitect Ludwig Mies van de Rohe, om het minimalisme van het interieur te propaganderen.
Enfin, deze info volledig ter zijde en enkel bedoeld om een beetje ; geleerd’ over te komen, hihihi.

Maar feit is wel dat wanneer ik zo mijn interieur bekijk ik moet toegeven dat het overvol is. Teveel meubelen, teveel ornamentjes en versierspulletjes, teveel schilderijen en foto’s aan de muren. Ook het behangetje zou wel vervangen mogen worden. Maar dat zal nog niet voor morgen zijn, vrees ik, want ik heb hier geen ploeg die het voor mij komt doen.

Afgelopen week trok ik op woensdagmorgen naar het Middelheim ziekenhuis om mijn tweede oogprik te gaan halen. Tegelijkertijd zaten ook de juiste aanvraagpapieren in mijn brievenbus en die nam ik gelijk mee, kon de oogarts ze meteen invullen en een verslag opmaken.

In het ziekenhuis aangekomen verliep alles zeer vlotjes, zowel aan de balie als bij de oogarts zelf. De afspraak uren liepen vrijwel gelijk, iets wat niet evident is want ik heb de laatste tijd al heel wat uurtjes doorgebracht in de wachtzalen van dokters ondanks die afspraak uren.

Na de nodige oogtesten bleek dat er een lichte verbetering was waar te nemen want ik kon een regeltje meer lezen dan voor de eerste oogprik. Maar erg enthousiast was mijn oogarts daar niet over, zij had veel beter verwacht en gehoopt. Haar conclusie zette dan ook meteen een domper op mijn blijdschap, want veel meer dan het resultaat van nu zit er volgens haar dan ook niet meer in. “Maar we geven niet op”, zei ze er meteen bij en ze liet me weten dat ze 'ietwat agressiever’ zou te werk gaan. Zij verduidelijkte dat ik nu twee prikken zou krijgen met een hogere dosis Lucentis. Een prik net in het midden van mijn oog en een prik aan buitenzijde.

Nou moe, dat heb ik geweten!
Mijn oog brandde als vuur en kijken was enorm pijnlijk. In gans mijn oog zat een enorme luchtbel waardoor het leek alsof ik constant onder water keek.

’s Anderdaags, na een vrijwel slapeloze nacht wegens die brandende pijn aan m’n oog, moest ik op controle. Dit om te checken of er geen lekkage was door de prikken en/of een ontsteking. Voor dat laatste vreesde ik want rondom mijn oog zat een grote donkerrode vlek. Het leek net alsof men er een vuistslag had op gegeven. Gelukkig scheen de zon zodat het niet vreemd overkwam dat ik een zonnebril op mijn neus zette. Want je ziet de mensen denken wanneer je met zulk een oog op straat loopt: “tegen een vogelkooitje gelopen zeker?!”
Enfin, de oogarts stelde me meteen gerust, er was geen lek en ook geen ontsteking, de roodheid rondom mijn oog kwam door de druk van de prikken en dat ik dat na de eerste prik niet had was louter toeval.

We zijn nu maandag en na drie dagen 4x daags gedruppeld te hebben met Trafloxal, mocht ik gisteren terug mijn lens dragen. Dat maakt dat ik meteen terug een stukje van de wereld zie, al is dit dan ook enkel in de verte. Het kortbij zien slaagt enorm tegen, maar dat was de vorige keer ook zo, toen duurde het meer dan een week voor ik verbetering zag.

Onderwijl is het rood rondom mijn oog weg en is het branderige gevoel haast verdwenen.
Dus gaan we niet wanhopen, doemdenken of paniekerig hysterisch doen, maar gaan we rustig afwachten.

Intussen ook al wat meer aan de weet gekomen over mijn kaduke heup. Wordt dus, vervolgd…

Ik sleur mezelf met veel moeite uit bed en merk dat de wereld om me heen draait, maar ik spreek mezelf streng toe, “Komaan meisje, de kat moet zijn eten, de kattenbak moet verschoond worden en het vuilnis moet worden buiten gezet want die komen ze morgen al heel vroeg ophalen.”
Zo gezegd, zo gedaan, maar eerst op trillende benen een tasje koffie halen in de keuken. Al na de eerste paar slokken hang ik over de wc pot, mijn maag sputtert geweldig tegen. En dan wordt ik plots geweldig bang want wie lijdt aan Macula Degeneratie heeft meer kans op een beroerte of hersenbloeding.

Misschien heel dom van mij maar hoe ellendig ik me ook voel, ik voer eerst de taken uit die moeten gebeuren. Daarna neem ik mijn temperatuur en ik heb geen verhoging, had ik ook niet verwacht want ik heb in mijn ganse leven vrijwel nooit koorts gemaakt.
Met een glas fruitsap slik ik de dagelijkse dosis pillen door en neem een Dafalgan Codeïne bovenop en kruip terug in bed. Ik val vrijwel onmiddellijk terug in slaap.

We zijn ondertussen enkele uren later wanneer ik terug wakker wordt. Ditmaal zonder hoofdpijn en veel frisser dan deze morgen. En daarom noem ik mezelf een klagende kniesoor want iedereen heeft al eens een mindere dag, toch!  Een mens zou nog een hypochonder worden!

En o ja, voor ik het vergeet, vandaag mocht ik terug mijn lens dragen na de tweede oogprik van verleden woensdag. Maar dat relaas is voor morgen. Nu ga ik eerst mijn zeer late ontbijt nemen. Wordt dus vervolgd…

Hulp vragen is niet mijn sterkste kant en zodoende geen evidentie. Ik ben een plantrekker, altijd al geweest ook. Maar wanneer je bijna stekeblind bent kom je voor heel veel obstakels te staan, en al zeker wanneer je alleenstaande bent, zoals ik.
En omdat ik recht heb op hulp en hulpstukken wegens zeer slecht ziende zijn, liet ik telefoneren naar mijn ziekenfonds en de ‘Blinden liga’. Dat bleek om te beginnen al niet simpel te zijn want voor ik de juiste persoon aan de lijn kreeg verliepen er enkele dagen. De ene was ziek, de andere op vakantie en de derde was niet bevoegd!
Na uiteindelijk teruggebeld te zijn geworden en mijn situatie te hebben uitgelegd, kreeg ik te horen dat ik papieren zou toegestuurd krijgen die ik zou moeten invullen. ???! “Euh meneer, ik kan die papieren niet lezen, laat staan invullen!” Tevens moest er een verslag van mijn oogarts worden toegevoegd. Maar diezelfde oogarts wil eerst de resultaten van de behandeling afwachten voor ze zulks doet, en dat is dus pas binnen drie maanden!

Enfin, uiteindelijk beseft men mijn situatie en er kwam een sociaal assistente aan huis. Bleek dat die papieren een aanvraag waren voor een invaliditeit statuut. “Maar ik ben al jaren invalide”, liet ik haar weten. Conclusie, men had me de verkeerde papieren toegezonden. Nu wacht ik dus nog altijd op de juiste.

Ondertussen kreeg ik van het ziekenfonds wel een huishoudhulp. Nou ja, hulp is veel gezegd want de dame heeft op twee uur tijd enkel een knoop aangenaaid en mijn rabarber in stukjes gesneden. Voor de rest heeft ze mij haar ganse leven verteld en mijn kan koffie leeggedronken. Nou moe, daar moet ik dus wel 8€ per uur voor betalen!

Nu donderdag komt er weer een huishoudhulp, dit keer zou het iemand anders zijn en ditmaal voor vier uur lang.
Maar ik heb me maar al voorbereid en heb met behulp van mijn lieve buurvrouw gisteren de was maar al gedaan en vandaag ga ik zo goed en zo kwaad als het kan de strijk doen. Zodoende ben ik helemaal klaar om een nieuw levens verhaal te aanhoren. Wordt vervolgd…

Mijn kieslocatie ligt amper 200 meter van mijn deur. Maar onze straat is al zo vaak opgebroken en weer toe gesmeten dat ondertussen alle straatstenen schots en scheef liggen. En vermits ik niet goed zie waar ik loop, struikel ik regelmatig en dat komt mijn kaduke heup niet ten goede. Eigen schuld, dikke bult, want waarom moet ik nu zo nodig altijd op hoge hakken lopen? Joost mag het weten. “Vanity, thy name is woman” zullen we maar zeggen zeker!

Enfin, fris gewassen, mijn ooglens extra opgepoetst en gewapend met drie kraakheldere leesbrillen trok ik op weg, vastberaden om hulp te vragen wanneer dit nodig mocht blijken.
Maar dit bleek dus bij deze niet nodig te zijn.

En dat is maar goed ook want hulp vragen is niet mijn sterkste kant.
Dat ik de afgelopen maand toch aangewezen was op hulp van derden maakt dat ik me danig gefrustreerd voel. Mede ook dankzij de Kafkaiaanse toestanden waar ik mee geconfronteerd werd. Maar daarover een volgende keer meer. Wordt dus vervolgd…

Bij mij wijdt men de ziekte (vermoedelijk dan) aan mijn, weliswaar lichte vorm, van CVS die een drietal jaren terug werd vastgesteld.
Die CVS houd ik sindsdien onder controle en stabiel met een streng dieet, gezonde voeding en medicatie. Maar feit is ook dat ik er te weinig rekening mee houd. Net door die lichte vorm, kan, en ga ik vaak door daar waar ik in feite zou moeten rusten.
Vrouwen weten wel wat ik bedoel… je neemt een kopje uit je keukenkast, merkt een vlekje op, en voor je het goed en wel beseft geef je de ganse keuken een beurt. Halverwege die karwei word ik dus hondsmoe maar kan het zo niet laten staan, dus ga ik door, met alle gevolgen van dien…
Dat deze redenering van mijn huisarts wel eens zou kunnen kloppen merkte ik gisteren.

Gisteren moest ik naar het ziekenhuis om een MR-scan te laten nemen van mijn pijnlijke heup waar ik al meer dan anderhalf jaar mee rond strompel en waar men maar geen remedie voor vindt.
Na een rusteloze en vrijwel slapeloze nacht merkte ik al bij het opstaan dat het niet goed was met mijn zicht. Mijn richtwijzer is dan de klok aan de muur van de slaapkamer en die zag ik niet. Ook mijn uurwerk kon ik niet lezen en in de spiegel zag ik enkel een vage schim staan. Die wazige donkerte bleef de ganse dag rond mij hangen.
De schrik sloeg me meteen om het hart. Zou ik terug bij af zijn?

Maar hoera! Na een afgelopen verkwikkende nachtrust werd ik deze morgen wakker en zag meteen weer de contouren van mijn klok. Cijfers en letters alsook het centrale gezichtsveld blijft moeilijk om waarnemen maar ondertussen is mijn zicht in zoverre verbeterd dat ik terug zie wat ik een maand voor de oogprik zag. Bewijze dit lange logje!

Op 16 juni krijg ik de tweede oogprik en ik hoop dan maar dat mijn zicht wederom een beetje beter wordt zodat ik terug gezichten kan herkennen en contrasten kan waarnemen.
Op hoop van zegen dus, wordt vervolgd…

Om jullie een idee te geven van wat ik zie, plaats ik hieronder twee foto;s die het duidelijk maken.

DIT ZIEN JULLIE

Dat op die manier de wereld te moeten bekijken zeer moeilijk en zeer vermoeiend is hoef ik er niet bij te zeggen zeker!

Fijne week voor iedereen en tot de volgende...

Normale tekst/cijfers lezen en schrijven of tv kijken lukt nog niet, maar het donker klaart een weinig op. Dat zou kunnen betekenen dat de vlek iets minder groot is geworden en/of minder dik.

Voor diegene die het graag willen weten, ik krijg een behandeling met Lucentis, een vloeistof die met een plaatselijke verdoving rechtstreeks in het aangetaste oog wordt gespoten. Zo’n behandeling duurt maanden, daarom dat ik voorzichtig ben met mijn vreugde uitroep, want het gevaar blijft dat het plots ook weer slechter kan gaan.

Ik zou jullie blogs heel graag allemaal een bezoekje willen brengen, maar in feite mag ik niet computeren omdat dit mijn oog danig vermoeid. Daarom dat ik heel selectief ben en niet al te veel bezoekjes in een keer afleg. Maar ik volg jullie wel zo goed als kan.
Dus niet boos zijn he wanneer ik vandaag niet langs kom, het zal dan voor morgen, of zo, zijn.
Wordt vervolgd…

Al de ganse week hele dagen doorgebracht in diverse ziekenhuizen om allerlei testen te ondergaan. Ik zie momenteel zo geel als een citroen en geef licht af in de duisternis door al de fluo die men me al in mijn aders heeft gespoten. Al die onderzoeken gebeuren met tussenpozen van 10 min tot een halfuur, de rest is zitten wachten. Dat wachten duurt lang wanneer je niets anders kunt dan staren naar de muur of je handen. Maar enfin, het heeft zijn vruchten afgeworpen!

Ik kwam dus uiteindelijk toch in aanmerking voor een tussenkomst van het ziekenfonds voor die superdure inspuitingen van 1000 euro per keer en waarvan ik er minstens drie moet krijgen met een tussenpoos van 1 maand, en dit omdat de vlek vlak in het midden van mijn netvlies zit. Iets naar boven, onder, links of rechts, en ik had het kunnen vergeten. Langs de andere kant had ik in dat geval  niet zo weinig zicht gehad als nu. How do you count your blessings in this case?
De eerste inspuiting heb ik gisteren, woensdag, al meteen gekregen omdat het probleem heel urgent was. Vandaag moest ik op controle om te zien of er zich geen ontsteking ontwikkeld. En pechvogel als ik ben zit er toch een lekkage in de wond van de prik. Drie x daags 4 druppels in het oog en 4 x daags een plaspil zouden het probleem moeten verhelpen. Morgen gaan we dus weer op controle.
Momenteel ben ik zo goed als blind en zie door de prik ook nog eens een grote zwarte vlek op m’n oog. Dat is een luchtbel die na enkele dagen zou moeten verdwijnen.

Veel hoop op verbetering of een terugkeer van mijn zicht geeft de dokter me niet, er is enkel de hoop dat door de inspuitingen mijn zicht zich zoals het nu is stagneert, dus niet al te snel nog verder achteruit gaat.
Blind worden doe ik niet…maar wat ben je dan wel wanneer je niet meer kunt lezen, tv kijken, je toestellen bedienen, jezelf kunt fantsoeneren, fietsen of als een kamikaze op de straat moet lopen? Wanneer je de meeste kleuren niet meer waarneemt, geen contrast meer ziet en mensen grijze schimmen zijn? Kortom, voor alles bij wat je doet op de ogen van anderen moet rekenen?
Maar ach, we zullen maar afwachten wat het wordt en leven op hoop, want er is nog, letterlijk dan, een beetje licht in de duisternis. Bewijze dit logje.

Aan al mijn vrienden die me steunen en moed inspreken via reactie hier, mail, facebook of foon, heel heel, heel erg bedankt! Jullie zijn mijn lichtje in de duisternis.

Voor nu moet ik stoppen, maar wordt zonder twijfel vervolgd…