De gedichten, spreuken, gezegden, en citaten over vriendschap zijn legio. Hier op Seniorennet alleen al kun je er ontelbare vinden.
Maar ik vind geen woorden om duidelijk te maken hoeveel de stille en oprechte vriendschapsbetuigingen van mijn vrienden voor mij betekenen!

Ik schreef al dat voorbije vrijdag een “goed nieuwsdag” was. En alsof dat nog niet genoeg was kreeg ik ‘s avonds telefoon van BOJAKO.
Haar schoonzusje, die ook heel erg slechtziende is, schonk mij een, beeld-leeslamp! Zomaar! Gratis en voor niets! Omdat zij een nieuwe had en deze dus niet meer gebruikt.

Het is een lamp die wordt aangesloten aan je tv toestel.
Zulke lamp kostte in 1996 maar liefst -130.000BF want je betaalt daar ook nog eens 21% BTW op. En loepen en leeslampen worden niet vergoed door het VAPH of ziekenfonds.
Jullie zullen wel begrijpen dat ik een sprongetje in de lucht maakte van blijdschap!

En alsof dat nog niet genoeg was kwamen Bo en Mr Silver het persoonlijk aan huis brengen! Waarna Mr Silver gezwind sleurde met een zware bijzettafel en mijn tweede tv toestel en alles piekfijn installeerde naast mijn bureau.

En zodoende kan ik nu weer met gemak mijn post lezen.
Ja, zelfs reclameblaadjes en weekbladen lezen is nu terug mogelijk.
Mij moet je dus niet meer vertellen dat vrienden een ware zegen zijn.

En dan te weten dat ik zo een hele schare vrienden rondom mij heb!
Allemaal van hetzelfde kaliber!
Mensen die weinig of niet praten of schrijven over vriendschap, maar gewoon stilzwijgend hun vriendschap tonen.
Ik ben een rijk en gelukkig mens met zulke mensen om mij heen!!!

Net omdat bewegen pijnlijk was heb ik me vrijdag aan de telefoon gezet en ben beginnen rondbellen naar de instanties die mijn dossier in behandeling hebben.
Ik vecht als een leeuwin met jongen voor dierbaren en mensen die me nauw aan het hart liggen wanneer hen onrecht wordt aangedaan. Maar voor mezelf doe ik dat meestal niet. Dan ben ik een softy en laat over me heen walsen.
Dus toen ik donderdag dat verpletterende nieuws kreeg (lees vorig logje) trok ik mij terug in mijn treurhoekje om een potje te janken.
Maar daarna werd ik toch boos, heel erg boos zelfs! En om die woede te ventileren belde ik een voor een die bewuste instanties op.
Ik liet hen weten dat ik het hier niet ging bij laten…dat ik niet de dupe wenste te zijn van hun nalatigheid…dat ik desnoods naar de minister zou schrijven en de media zou inschakelen. Jongens, ik was goed op dreef zene! Maar er hangt voor mij dan ook veel van af he! Want zonder al die spulletjes wordt mijn zelfredzaamheid bijna tot nul herleid. Ook is het zo dat ik buiten mijn oogziekte voor de rest nog tamelijk gezond ben en me te jong voel om dagelijks naar mijn muren te zitten staren of geheel afhankelijk te worden van derden in al mijn doen en laten.
Al die argumenten gooide ik door de telefoonkabel. En het heeft resultaat gehad!

Natuurlijk legde ene de fout bij de andere….and back again…maar ik liet mij niet vermurwen en bleef herhalen dat mij een groot onrecht was aangedaan en dat ik het openbaar zou maken.
En zodoende stond vrijdagnamiddag mijn telefoon roodgloeiend van de excuses en ging het plotseling allemaal heel vlug.
De Markgrave had mijn dossier a la minuut doorgefaxt naar de MDT en maandagmorgen komt die soc.ass. naar mij thuis om de papieren te laten tekenen, waarna ze diezelfde dag nog zullen worden doorgezonden naar het VAPH.
En het goede nieuws daarbij is dat De Markgrave mij liet weten dat mijn dossier gedateerd is op 1 november en ik dus nog wel in aanmerking kom voor al die optische spulletjes.
Toch een heel ander geluid dan de dag ervoor!
Nu is het dus enkel nog wachten op de goedkeuring van het VAPH, iets wat ook nog maanden in beslag zal nemen, maar soit, we hebben toch al iets om naar uit te kijken.

En nog meer goed nieuws ’(t kan niet meer op!) kwam er vrijdagavond van een lieve vriendin. Maar dat vertel ik later nog wel.
Nu ga ik me met een kopje thee en mijn doos Dafalgannekes  installeren in mijn relax om wat tv te kijken. Wedden dat ik tijdens de film in slaap val!

Daarstraks kreeg ik weeral slecht nieuws te verwerken!
Ik vertelde jullie onlangs dat een dame van "De Markgrave" was langs geweest met een catalogus, wat stalen, en met advies welke optische hulpmiddelen ik nodig heb om een beetje zelfredzaam te blijven.
Met het verslag van mijn oogchirurg en het rapport van de adviesarts in haar hand werd geoordeeld wat ik nodig heb en waar ik recht op heb. En dat is:

1. Een witte blindenstok,
2. Een ultra sterke daglicht-leeslamp
3. Een sprekende personenweegschaal
4. Een spiegel die 7 maal vergroot
5. Pasta om merktekens aan te brengen
6. Een Daisy-speler om luisterboeken op af te spelen
7. Software voor de pc met spraak en vergroting.

De dame liet me gelijk weten dat loepen en bijzondere optische brillen niet worden vergoed door het VAPH (Vlaams agentschap voor personen met een handicap) en evenmin door het ziekenfonds voor personen met LMD  en ik dus zulks zelf moet aankopen.
Nu had ik het geluk dat er een lieve mevrouw was die me een loep gratis schonk

Maar mijn blijdschap is van korte duur!
Daarstraks kreeg ik telefoon van de sociale assistente van "De Markgrave". Die liet me weten dat het VAPH sinds 1 december 2010 beslist heeft om al die hulpmiddelen (buiten de software voor de pc) die ik zo broodnodig heb, om die niet meer terug te betalen of zelfs voor een stuk tegemoet te komen. Ze hebben al die spullen gewoon geschrapt uit hun lijst.
M.a.w. trek je plan!

De ass. Liet weten dat ze erg verbijsterd is met deze beslissing en dat de sector er alles zal aan proberen te doen om dit ongedaan te maken.
Maar tegen het argument “het geld is op, de kas is leeg” valt mijn inziens niet veel te beginnen.

Ook een beetje boos ben ik op "De Markgrave" zelf!
Want sinds eind september hebben zij  mijn dossier in handen nadat de Soc. Ass. van het ziekenfonds hem wegens, ziekte, verlof, en tenslotte langdurige ziekte was vergeten door te geven.
Ik ben zelf elk documentje bijeen gaan zoeken, ben alles netjes ingevuld door verschillende artsen eigenhandig bij hen op tafel gaan leggen. Dit alles om er spoed achter te zetten want ondertussen was ik al 8 maanden verloren. En op dit moment ligt het nog altijd op diezelfde tafel waar ik het deponeerde.
Wat baat het dan dat je al die moeite doet?
Want was mijn dossier voor 1 december opgestuurd, dan had ik alles nog wel gekregen waar ik recht op had.
Maar die wrevel zal elke gedupeerde nu wel voelen want ik ben niet de enige, volgens de ass.
Magere troost!

Moest ik nog veel haren hebben, ik trok ze van ellende uit mijn hoofd.
Maar mijn haarbos iz ook de moeite niet meer.  En dus zal ik het maar houden bij een potje janken….en ook dat gaat wel weer over zeker!

Verleden week moest mijn hulpje naar de bijscholing en deze week is ze ziek. Ook mijn ‘poetsiepoets’ heeft deze week verlof.
Dus zal ik alles zelf moeten zien klaar te spelen, en de opgelopen achterstand moeten inhalen. Iets wat niet meer zo evident is wegens mijn oogziekte en al zeker niet meer zo vlug gaat als weleer.
Maar gelukkig ben ik niet bang om ondanks de moeilijkheid mijn handen uit de mouwen te steken.

Wat me wel bang maakt zijn de weinige openlijke reacties op mijn vorige logje!
Slechts vier mensen die openlijk hun mening durven geven. Maar wel meer dan tien reacties via mijn blog op dat item in mijn mailbox van mensen die het volkomen met me eens zijn!!!

Durven mensen niet meer openlijk hun mening schrijven?
Zijn we al zo ver geïndoctrineerd door het systeem dat we angst hebben voor eventuele represailles?
Of ben ik nu een van de weinige die wakker ligt van die volkstoeloop die onze toekomst en die van onze kinderen en kleinkinderen in gevaar brengt?

Ach, misschien is dit ook wel typisch Belgisch!
Gewoon met z’n allen passief blijven afwachten tot de bom barst en dan zeggen: “Wir haben es nicht gewusst”!

Wel lieve vrienden, deze lakse houding maakt me dus echt bang!
Want dat de bom eens zal barsten staat als een paal boven water.
En dat U en ik daar de rekening van zullen moeten betalen staat eveneens vast.

Enfin, tot de knal komt ga ik ondertussen mijn klusjes opknappen.
Ik wens jullie allen een hele fijne week toe! En bij leven en welzijn …tot in den draai!

Dat mensen op straat moeten leven in deze barre koude vind ik verschrikkelijk erg, en dan nog het meest voor de kinderen die buiten hun wil door hun ouders in deze ellende worden meegesleurd. Maar moeten wij ons daar nu echt schuldig bij voelen?
Moeten wij daar nu echt voor blijven opdraaien? Groeit de toeloop niet zo stilaan boven ons hoofd? Wordt het niet zo stilaan tijd dat onze politici dit een halt toeroept?

En wat te denken van de vele uitgeprocedeerden die hier nog altijd vrij rondlopen? Zijn zij hier niet illegaal? En is illegaliteit in België dan niet meer strafbaar?
Blijkbaar niet dus! Want zij mogen zelfs betogen voor meer geld en comfort! Meer nog, zij gaan zelfs eisen stellen en komen daar nog mee weg ook!
In eender welk land zouden u en ik dit kunnen en mogen?

En dan USA, die ons een veeg uit de pan geeft omdat we een slecht asielbeleid zouden hebben!
Zouden die niet beter hun hand in eigen boezem steken?
Hun eigen mensen liggen daar al jaren en jaren te sterven op de straat van honger en koude!

Ja, ik vind het schrijnende toestanden die zich nu voor doen. De media heeft er alvast een vette kluif aan.
Maar nog meer medelijden heb ik met onze eigen bejaarden die hier hun hele leven hebben gearbeid en de fiscus hebben gespijzigd.
Vaak heel hard hebben gewerkt vanaf heel jonge leeftijd en in schandelijke omstandigheden. En die nu ook zitten te bibberen van de koude op hun kamertje alleen omdat hun klein overlevings pensioentje niet toereikbaar is om zich degelijk te kunnen verwarmen.
Zij stellen geen eisen, zij komen niet op straat om te betogen. Zij komen enkel in de media wanneer men ze na enkele weken dood op hun kamer vindt.

Goh, ik weet het wel, ik ga bij deze zo meteen de naam van racist opgespeld krijgen, want wat ik hier schrijf is uit den boze, dat is not done.
Maar weet je wat? Dat laat mij nu eens koud zie!!!

DIT IS UITERAARD MIJN MENING
EN DAAR HOEFT U
HET NIET MEE EENS TE ZIJN!

Het probleem is dat ik zo moeilijk dingen uit handen kan geven.
Dingen die ik zelf niet meer kan.
Dingen die ik altijd heel goed heb gekund.

Zelf ben ik altijd een vlugge tempo werker geweest.
Deed duizend dingen tegelijk en dit alles tot in de puntjes, op het maniakale af. Kantjes aflopen of half werk (met de franse slag) kwam niet voor in mijn woordenboek.
Dat niet iedereen is zoals ik durf ik al eens vergeten. Meer zelfs! Ik durf me soms ergeren aan de traagheid en onvolkomenheid van manier van werken werken en zou hen dan het liefst een krachtig Duracelleke instoppen.
Het is sterker dan mezelf en de aard van het beestje in mij dat me parten speelt.
Dat én het feit dat ik nog moet leren aanvaarden dat ik op hulp ben aangewezen.

Ook superblij ben ik met de hulp van ‘Licht&Liefde’ en de mensen van ‘De Markgrave’.
Dank zij de moeite van de eerste heb ik toch enkele optische hulpmiddeltjes gratis gekregen van mevr.J. En de tweede neemt me heel veel moeilijke administratie uit handen of wijst mij de juiste weg. En iedereen zal al wel ondervonden hebben dat wanneer je iets moet verkrijgen dit in België niet simpel verloopt. Dus zij besparen mij een boel ergernis.

Gistermorgen nog kwam er een assistente van ‘De Markgrave’ bij mij thuis.
Jawel, ze komen gratis bij jou aan huis en dat alleen al is een feit waar ik dankbaar voor ben!

De dame kwam praten over mijn mobiliteit.
Of ik nog alleen de straat op kon? Of ik mij nog kon verplaatsen met het openbaar vervoer? Of ik nog kuilen of uitstekende straatstenen kon zien?
Op die laatste vraag moest ik negatief antwoorden, want dat zie ik inderdaad niet meer.
En toen kwam er iets uit de bus dat weer eens bewijst dat een goede voorlichting je geld kan besparen. Dit in voege met mijn witte stok.

Maar daarover volgende keer meer want nu beginnen de lettertjes weer te dansen op de pagina. Een waarschuwingssignaal voor mij dat ik nu moet ophouden met schrijven en lezen.
Wordt dus vervolgd…

Onlangs wou ik twee zacht gekookte eitjes. Ik heb een elektrische eierkoker en die voldoet prima. Maar de hulp vond dit overbodig en deed het op de ouderwetse manier, in een pannetje.
Resultaat, ik heb mijn eitjes in schijfjes op mijn boterham moeten leggen want lepelen was niet meer mogelijk.

Ik vroeg haar laatst ook om een knoop aan mijn jas te naaien.
Mijn vriendin dacht dat ik mijn jas verkeerd geknoopt had, want de knoop stond meer dan twee centimeter hoger dan het knoopsgat.

Maar ik geef niet vlug op, en daarom vroeg ik haar om een knoopsgat te maken in weer een andere jas.
Nu is het zo dat mijn naaimachine dit volledig automatisch doet. Het is enkel een kwestie van drie knoppen in te stellen, het gewenste voetje te plaatsen en de stof recht te houden.
Maar dat laatste had ze niet begrepen en dus trok ze met zoveel geweld aan de stof dat mijn spoelhuisje eruit vloog en de machine met een knal blokkeerde. Ik zag mij al veel geld moeten neertellen om de machine te laten maken.
Gelukkig is de echtgenoot van mijn Poetsiepoets een handige Harry en heeft hij het kunnen herstellen.

Mijn huishoudhulpje liet me fijntjes weten dat naaien niet haar sterkste kant was. Maar het is net bij zulke dingen dat ik hulp nodig heb want ik kan geen draad meer door een naald rijgen!

Maar hoera, ik heb de oplossing gevonden!
Ik ben er achter gekomen dat er naalden bestaan voor slechtzienden. Die hebben geen oogje zoals gewone naalden, maar een soort vorkje. Je legt de draad langs de naald en je trekt de draad even naar rechts en hup, klaar is kees.
Ze zijn ook niet eens zo duur, -2€ voor vijf naalden, te koop bij Veritas.

Ik heb mij gelijk drie pakjes aangeschaft en met mijn brilklemloepje kan ik mijn knopen vanaf nu zelf aannaaien.
Zulke soort naalden moeten ook bestaan voor naaimachines, maar die hadden ze toen net niet in de winkel.Dat is voor een andere keer.
Want mijn hulpje nog op mijn naaimachine laten naaien…NO WAY!

Kun jij ook geen knoop aannaaien….leve het Internet!
Klik dan op onderstaande button en je krijgt meteen een hele les over hoe het moet.

Natuurlijk zal het volledige herstel zijn tijd vragen en zal zij nog veel moeten rusten. Want haar longen voelen natuurlijk nog pijnlijk aan.
Maar al bij al is dit toch al fantastisch nieuws, niet!

Ik vermoed dat het nu enkel een kwestie van dagen is dat Bojako weer zelf en op haar eigen blog gaat schrijven.
Dus hierbij zit mijn taak als vliegende reporter erop.

In het begin van november kwam iemand van ‘Licht & Liefde l met optische hulpmiddelen bij mij thuis.
Ze had ook een catalogus bij met tal van spullen die een slechtziende kan helpen bij zijn redzaam- en zelfstandig-heid.
Maar o wee wanneer je de prijzen van die spullen hoorde, je kreeg er gelijk een appelflauwte bij.
Ze liet een hand-lees-loep en bril-klem-loep achter om uit te proberen.

Vorige week kwam die mevrouw de test spulletjes weer ophalen en vroeg me wat ik er van vond?
Beide waren me optimaal van dienst geweest, de hand-lees-loep nog het meest. Maar o wee dus…het prijskaartje!

Nu liet de mevrouw mij weten dat ze misschien die loep tweedehands kon leveren, ze zou me daarover nog bellen.
Jullie moeten weten dat het Vlaams Fonds voor Gehandicapten niet tussenkomt in loepen of brillen. Kortom, in al wat een slechtziende echt en dringend van doen heeft is er geen tussenkomst voorzien.

Typisch! En goed bekeken van hen, want je kunt niet zonder! Dus koop je toch en betaald de volle pot.
Waar wel een tussenkomst voor is voorzien, noem ik luxe artikelen. Zoals onder meer: een sprekende klok (heb ik op mijn gsm mits het indrukken van 1 toets) een sprekende weegschaal, een sprekende keuken-weegschaal, sprekende software….enz.
Nu ja, goed dat dit alleszins wel kan natuurlijk!

Twee dagen later kreeg ik telefoon van de mevrouw van Licht&Liefde dat ik contact moest opnemen met Mevr.J. Zo gezegd, zo gedaan.
Mevr. J. liet me weten dat ze me de hand-lees-loep gratis schonk. Haar man was ondertussen overleden en ze wilde geen geld verdienen aan de ziekte van anderen “Dat zou mijn man ook nooit gewild hebben” liet ze me weten.
Ik moest ze wel persoonlijk komen afhalen. Haar woonst was nabij 'De Bist' in Wilrijk. En omdat ik geen straatnamen meer kan lezen offerde mijn lieve poetsiepoets haar vrije namiddag op en ging met me mee.

Eerst nog een mooi bloempje gekocht voor Mevrouw J. want dat was de gift dubbel en dik waard.
Toen we dan bij de mevrouw thuis aankwamen kreeg ik ook nog een bril-klem-loep en een daglichtlamp er bovenop bij. Allemaal gratis voor niets!
Zeg nu nog maar eens dat er geen lieve mensen meer bestaan!
Dus hier zit voor jullie een heel blije en gelukkige Mus!!!

Men heeft vandaag opnieuw 400ml pleuravocht uit haar long(en) geprikt.
Nadien is ademen pijnlijk en is praten moeilijk voor haar. Maar vanavond ging het praten toch al wat beter, en er kon zelfs een grapje en een lachje af.
Moedig meisje!

Haar dokter is voorzichtig optimistisch naar haar herstel toe.
Het is nu afwachten of de koorts en het pleuravocht wegblijft.
Want dan is het enkel nog aansterken en genezen verklaard worden.
Laat ons hopen dat het zo verder gunstig verloopt!
We blijven alvast nog even duimen he!

PS: Hoe het mezelf vergaat en het goede nieuws horen jullie morgen wel, dan heb ik iets meer tijd om te schrijven. Voor vandaag is mijn pijp uit.

Ik wachtte en wachtte…maar hoorde weken niets.
Dus stapte ik maar zelf naar het kantoor om meer uitleg want ik vreesde al dat het verloren was gegaan bij de post. Want die laatste is ook niet meer wat het geweest is!
Tal van brieven komen hier in de verkeerde brievenbussen terecht en pakjes moet we nu zelf gaan afhalen, want de postbode heeft geen tijd meer om te wachten tot je de deur kunt openen.

Maar dat was dus nu niet het geval.
Bleek dat zo’n digipas maar liefst -100€ kost plus verzendkosten. En daarvoor moest ik dus schriftelijk toelating geven want het geld wordt automatisch van je rekening gehaald en pas daarna wordt de bestelling geplaatst in Brussel.

En daavoor moet je dan meer dan dertig jaar klant zijn van je bank!
Waar is de tijd dat banken smeekten om jouw geld en ze je overlaadden met allerlei geschenken?  Nu krijg je nog geen kalendertje meer!
Ik heb hen dan ook laten weten dat er bankinstellingen zijn waar je die digipasjes gratis krijgt en zelfs niet moet betalen om je rekening te beheren.
En het pasje mogen ze ook houden want ik gebruik dan nog liever drie brillen over elkaar.

Zulk pasje kost geen cent meer aan software, alleen een klein beetje meer plastiek. Dat kunnen toch de grote kosten niet zijn he!

Enfin, dat bewijst nog maar eens dat er aan zieke mensen veel geld wordt verdiend, en ze soms zelfs worden uitgebuit.
Zo voel ik het in elk geval aan.

Maar ik ga daar niet om zitten treuren, want ik heb ook nog een reuze meevaller in mijn schoot geworpen gekregen.
Maar daarover later meer.

HEB EEN FIJNE ZONDAG!

Ik kreeg vanmiddag (vrijdag) een telefoontje van Bojako.
Ze voelde zich op dat moment weer even wat beter. Ze stak dit echter op de medicatie, want het gaat als een achtbaan, op en neer.

Tot na het weekend, en misschien ook nog de ganse volgende week, zal zij waarschijnlijk nog in het ziekenhuis blijven, zo denkt ze zelf.
Mede ook omdat ze nu niet naar huis wil toegestuurd worden vooraleer men de oorzaak van de koorts gevonden heeft en het pleuravocht tussen haar longvliezen verdwenen is. Mede ook omdat ze, eens thuis,  niet weer wilt hervallen met alle gevolgen van dien.

Het goede nieuws is eveneens, dat ze zich vandaag heeft voorgenomen om aan Mr Silver te vragen om haar laptop mee te brengen, zodat ze weer op haar blogje kan schrijven.
Dus laat ons nog maar even verder duimen dat het haar lukt.

FIJN WEEKEND IEDEREEN!
Mus.

Vandaag had ze terug 38º koorts.
Praten viel haar moeilijk, want bij elk woord moest ze hoesten, iets wat zeer pijnlijk was bovendien. Ademen ging trouwens ook moeizaam
Vermits haar eigen dokter nog niet aan haar ziekbed was geweest, wist ze niet te vertellen wat er stond te gebeuren of wat er nu weer aan de hand was. Haar vrees was wel dat er terug vocht op haar longen zat.

Op de röntgenfoto was ook nog steeds een witte vlek te zien op haar longen.
Ze krijgt nog steeds haar medicatie intraveneus toegediend. Ze staat ocharme vol blauwe plekken van het her en der prikken in haar aders!

Toen we binnenkwamen stond haar middageten nog bijna onaangeroerd op de tafel, eetlust had ze vandaag dus duidelijk ook niet.
Wij zijn niet lang gebleven omdat ze zeer vlug moe wordt en nog steeds pijn heeft.

Alle lieve groeten, beste wensen, knuffels en kussen, zijn overgebracht en ze was duidelijk heel ontroerd door jullie medeleven.
Bojako bedankt jullie allemaal heel erg hard voor alle liefs en ik mag in haar naam jullie heel veel lieve groeten overmaken, en erbij zeggen dat ze hoopt om vlug weer op haar blog te kunnen schrijven.

Hoeveel pijn kan een hart verdragen
Hoeveel ellende kan je doorstaan
Hoeveel rampen, hoeveel tegenslagen
Hoeveel zware klappen kan je aan

Hoeveel leed kan je alleen verwerken
Hoe dapper moet je kunnen zijn
Om geen mens te laten merken
Dat je hart breekt van de pijn

Hoeveel dromen moet je laten varen
Hoe sterk moet je op je benen staan
Om je zelfvertrouwen te bewaren
En je niet totaal te laten gaan

Hoeveel tranen moet je laten vloeien
Voor de allerdiepste wonde heelt
En de liefde nog een keer kan bloeien
In een hart dat veel geleden heeft

Sommige mensen zijn voor mij een raadsel
Waar halen ze de moed vandaan
Om zonder een zucht en zonder klagen
Elke dag hun lijdensweg te gaan

Sommige mensen lopen over rozen
En treuren als de zon niet schijnt
Andere struikelen over doornen
Maar blijven overeind

Tja, en zo is het toch maar net!

Men heeft water uit haar longen getrokken en toen voelde ze zich even beter.
Maar vandaag, zondag, had ze het gevoel, en vermoed de verpleging ook, dat het water er terug zit.

Wegens het lange weekend is er nog niet echt een beslissing genomen welke behandeling men nu gaat toepassen.
Zij heeft wel vele verschillende dokters aan haar ziekbed gehad, maar ieder had zo zijn eigen menig.
Men opperde op een bepaald moment om een drain te steken, maar dat is uiteindelijk ook nog niet gebeurd.
Al haar hoop is gevestigd op morgen wanneer men weer op volle toeren draait in het ziekenhuis. Dit is al wat ik jullie vandaag kan vertellen. Ik houd jullie op de hoogte.

MUS

PS: Op het blog van Natoken konden jullie lezen dat de bedgenoot van Bojako liever geen telefoon krijgt omdat hij teveel aan zijn hoofd heeft.
Maar dat blijkt een misverstand of misvatting te zijn, zo liet hij me weten met een sorry voor de verwarring.
Feit is wel dat Mr. Silver weinig thuis is, maar je mag hem steeds bellen, zelfs laat op de avond, of op zijn gsm. De persoonlijke vrienden kunnen dit gsm nummer bekomen na een seintje naar mij.

En nu zijn er toch complicaties opgetreden en kunnen we enkel maar hopen dat men het euvel vind dat haar belet om weer de vrolijke optimistische zichzelf te zijn.

Met z’n allen duimen we, branden massa’s kaarsen en bidden we de heiligen uit de hemel opdat ze snel weer beter wordt.

Lieve Bo, ons aller gedachten zijn bij je. En die gedachten dragen jou naar de genezing. Het moet! Want we kunnen en willen jou niet missen, nog lang niet!!!

Mijn oogchirurg begon met te zeggen dat ze zich heel gefrustreerd voelt omdat de medicatie bij mij niet aanslaat terwijl ze patiënten heeft van 70 jaar en ouder waarbij dit wel zo is en wiens zicht  verbetert of minstens stabiel blijft.
Haar repliek: “Je hebt een heel slecht lotje getrokken, meisje”!

Mijn centraal zicht zal vermoedelijk blijven verminderen tot het praktisch nihil is, ondanks welke behandelingen dan ook. De ziekte slaat bij mij zeer agressief toe en daar is tot hiertoe geen kruid tegen gewassen.
Het goede nieuws is dat ik nooit echt blind zal worden want mijn perifeer zicht (zicht uit de ooghoek) blijft behouden.
Dus op korte of iets langere termijn zal ik officieel ‘technisch blind’ worden.

Na die woorden mocht ik gaan.
Ze wil me terug zien binnen vijf weken maar dat is zuiver een formaliteit want ze weet niet welke behandeling ze mij nog kan geven.
Ze liet me ook nog weten ze dit keer geen consultatie zou aanrekenen, dus.mocht ik als troost beneden aan de balie mijn -6€ voorschot terug gaan ontvangen.

Onderweg naar huis overliep ik haar woorden nog eens en ik moest ineens denken aan een Nederlands programma dat ik al eens bekijk: ‘De Rijdende Rechter’. Die eindigt altijd met de woorden: “Dit is mijn uitspraak en daar moet je het mee doen!” Wel, ik voelde me net als de verliezer in een van zijn rechtspraken.

Toen ik thuis kwam was er dan weer een meevaller.
In mijn brievenbus zat een klein rond pakje en bij het openen daarvan bleek het mijn witte blindenstok te zijn.
Normaal zou men me eerst de factuur hebben opgestuurd en pas na ontvangst van betaling de witte stok. Maar wegens reorganisatie van hun boekhouding zal ik de factuur later krijgen.

En om jullie te laten weten dat ik met deze slechte prognose niet steil achterover ben geslagen en daarbij danig in de put zit (vandaag alleszins toch nog niet!!!) eindig ik dit logje met een vranke en gedurfde mop:

Interessant stukje geschiedenis :
In 1872 vonden de Arabieren het condoom uit, met behulp van de dikke darm van een geit;
In 1873 hebben de Britten het enigszins verfijnd toen ze op het idee kwamen om de darm eerst uit de geit te halen...

Vandaag ben ik alvast goe bezig geweest! Want ik heb de ramen van de woonkamer en de slaapkamer gezeemd en meteen ook de vitrage  gewassen en gestreken. Jawel, gestreken, want ze zijn van voile, en wat ik ook probeer of doe, er blijven kreuken in als ik ze niet strijk. Geen lachertje omdat op een strijkplank te doen want de gordijnen zijn 2m. hoog en 15m. breed.
Gelukkig was de hulp vanmiddag hier zodat zij ze terug kon ophangen, want dat kan ik niet meer zien, en trouwens was toen mijn pijp ook uit, want eens ik begin ben ik niet te stoppen.

De hulp had ook een beetje sneu nieuws want ze liet me weten dat ze volgend jaar nog maar halve dagen werkt en ik dan iemand anders zal krijgen.
Dat is dan weer afwachten wat het gaat worden.
Maar dat zijn zorgen voor later. Nu eerst morgen horen hoe het verder moet met mijn ogen.

En voor wie net als ik de kuis microbe te pakken heeft, mijn schoondochter heeft daar een mooi gezegde voor en dat geef ik jullie graag mee als afsluiter van dit logje:
A CLEAN HOUSE IS A SIN OF A WASTED LIFE!