Er is een persoon.
Die wil wat opstarten om mensen in nood te helpen of gewoon om hen te plezieren, of gelijk wat.
Die persoon heeft de tijd, de interesse en vooral de ambitie en kennis van zaken om dat te verwezenlijken.
En zo gebeurd het, de persoon start zijn project.
Met veel succes. Met heel veel succes zelfs!
Met enorm veel meer succes dan hij/zij heeft durven hopen, of zelfs heeft kunnen voorzien.
Vermits je maar één mens bent, moet hij/zij al vlug op zoek naar assistentie, want een dag telt maar 24 uren, en de mens heeft slaap nodig.
Die assistentie moet uiteraard bestaan uit vrijwilligers, want het moet gratis blijven, of toch zo goedkoop mogelijk zijn.
En dan komt de kat op de koord!

 Hij/zij is niet meer alleen.
Heeft niet meer de volledige controle over het project, en wat erger is, niet meer een volledig overzicht.
Want zoveel mensen, zoveel meningen.
Al gauw gaan de vrijwilligers zich belangrijker vinden dan het project op zich.
Zij worden de spreekwoordelijke “kapers op de kust”
Er wordt aan vriendjespolitiek gedaan.
Er komt een machtsgevoel.
Want de stichter kan niet meer zonder hen, het is hem boven het hoofd gegroeid.
En hij/zij is moe. Dus laat het maar betijen.
En men grijpt naar de macht.
Hetgeen begonnen is uit nederigheid, hulpvaardigheid en eerlijke interesse, wordt nu machtswellust en machtsmisbruik.
En wie zou hen durven aanklagen? Wie zou hen durven terechtwijzen?
Al zeker niet de mensen die het project nodig hebben.!

 En waar zou je klagen?
Je komt niet voorbij de meute die de oprichter beschermen. Of is het afschermen?
Of is het bewust onwetend houden?
Wie beschermt wie?

Meestal is op dat punt de echte liefdadiger al uit de picture verdwenen.
Zij hebben het opgegeven.
 Misschien omdat ze niet opkonden, of wilden, tegen het gekonkelfoes van de strebers.
Misschien omdat ze moe getergd werden, en derhalve het ganse project voor hun eigen heil de rug moesten toekeren, willens nillens.
En het project dat een dergelijk vreugdevolle start had, zal nooit meer hetzelfde zijn.
Het nest is bevuild.

 Ik heb het zien gebeuren in een gaarkeuken voor de armen.
Zag het met lede ogen aan in de lokale spaarkast van een stamkroeg.
Lees dat het gebeurd in de sport.
En het gebeurd ook bij wereldorganisatie’s.
Het gebeurd overal waar men de verkeerde mensen de vrije hand geeft uit noodzaak.
En het is jammer!
Het is jammer voor die enkeling die goed wil doen.
 Die enkeling die alleen uit de eenvoud van een positief idee en een goed hart iets te geven heeft.
Want hij gaat de volgende keer tweemaal nadenken.
Of nog eerder zal hij zijn project vergeten nog voor het werkelijk van start gaat.

 “Kennis is macht” zegt het spreekwoord, maar de uitzonderingen bevestigen de regel.
De machtswellustige is die uitzondering.
Want vroeg of laat delft hij het onderspit.
Vroeg of laat valt hij van zijn sokkel.
Laat het liever vroeg dan laat zijn.
Voor al diegene die goed willen doen.

 DAT IS MIJN OPRECHTE MENING! IK KEN GRAAG DIE VAN JULLIE!

Zo heel af en toe, want ik doe verwoede pogingen om dit binnen de perken te houden, maar zo heel af en toe krijg ik een opruimwoede.
Meestal is dit het gevolg na een besluit dat ik iets nieuws wil aanschaffen.
Dit moet dan ook een plaats krijgen natuurlijk.
En het is meestal dat waar het mij dan aan ontbreekt.

 Zo had ik het lumineuze idee om mij een grillpan aan te schaffen.
Die pan zou dan een plaats moeten vinden in mijn keukenkast.
De gedachte schoot mij gelijktijdig door het hoofd dat vegetariërs het veel makkelijker hebben op dat punt
Niet alleen eten zij gezonder, maar ze hebben ook veel meer plaats vrij in hun keukenkastjes.
Ik ben een vleeseter, al is dit dan òòk in zeer beperkte mate.
Maar een lekkere gehaktsaus bij mijn spaghetti kan ik niet versmaden.
Ook het stukje kippenfilet laat ik niet links liggen.
Rood vlees echter eet ik nooit, maar ik heb er wel liefhebbers voor in huis.
Dus heb ik een smeedijzeren pan om biefsteak in te bakken.
Daarenboven heb ik een Tefalpan om het stukje kip te bakken.
Tevens bezit ik een hapjespan, een vispan, een wok, een pannenkoekenpan en een aluminium pan om eieren in te bakken.
Al die pannen hebben een beklemde plaats in de keukenkast onder mijn aanrecht.
Ik moest dus plaats vrij maken wou ik er nog een grillpan bij kunnen stouwen.
Vol goede moed ging ik aan de slag, maar al even vlug zag ik in dat het mij niet lukken zou.
Met de beste wil van de wereld kon er geen grillpan meer bij.

Reorganiseren dan maar!
Van de éne kast ging ik naar de andere.
Het resultaat was dat de keukenvloer vol stond met een groot aantal keukenlatributen.
Het gaf mij de gelegenheid om de kastjes eens een extra sopje te geven, wat ik dan meteen ook maar deed.
Maar dat was helemaal niet de opzet geweest, en het bracht mij steeds verder af van mijn voor ogen genomen doel.
Voor het poetsen moest ik uiteraard poetsgerief hebben.
Staat natuurlijk het bevoegde product helemaal achteraan.
Resultaat, ik begin ik daar alles terug een beetje te sorteren en stofvrij te maken.
Onderwijl staan pannen en potten te blinken door de ganse keuken.
Tja, ik ben vrij chaotisch in deze dingen.

 Terwijl ik bezig ben met de ingemaakte kast op orde te stellen,  begin ik mij al een beetje sappel te maken.
Straks komt de liefde van mijn leven aan uit NL, en ik wou hem verrassen met een zelfgemaakte kersentaart.
Als er nu iets is dat ik niet onder de knie heb, dan is het wel de bakkunst.
Ik heb er mij ook nooit mee bezig gehouden.
Maar ik weet wel dat wanneer je iets voor de eerste maal doet, je er je tijd voor moet nemen en alles zeer wel  moet voorbereiden.
En die tijd ben ik nu aan het verspillen.
En plaats om alles voor te bereiden heb ik ook niet, alles staat vol!

 Dus zet ik er maar een beetje vaart achter.
Het meeste wordt terug ingeladen zoals het stond.
De pannenkast krijgt een sopje en de pannen gaan terug in de kast, eveneens zoals ze daarvoor stonden, en dus nemen ze nog evenveel plaats in als daarvoor.
Er is echter één goed ding uit de bus uitgekomen!
Neen, ik word nog geen vegetariër, al komt dat er ooit misschien wel eens van bij een volgende opruimwoede.
Maar ik ontdek dat ik helemaal achteraan reeds een grill heb.
Het is een elektrisch toestel, een 3 in1 zeg maar.
Het is een wafelijzer, croque messieurs en grill, je hoeft enkel de bakplaten te verwisselen.
Dat heb ik dan toch al gewonnen.
Ik hoef geen grillpan meer te kopen.
Ik hoef ook geen keukenkasten meer te reorganiseren.
Nu nog vlug de keukenvloer dweilen
En wat de kersentaart betreft, dat laat ik jullie later wel eens weten.

Vlinderlicht fladderen we samen
door de speeltuin van het leven

op zoek naar onszelf
op zoek naar antwoorden

En pas bij het aanbreken van de avond
beginnen we te realiseren dat Vlinders in het avondlicht

de antwoorden die we zoeken
alleen in onszelf te vinden zijn ...

Het is de periode dat men in kranten en op tv terugblikt op het voorbije jaar.
Zo ook ik.
Er zijn mooie momenten geweest, maar ook nare.
Zo was er het mooie en emotionele moment waarop ik voor de allereerste keer mijn zus ontmoette, iets waar ik later uitgebreid op zal terugkomen.
By the way bojako, mijn zus noemt Jaqueline, hetgeen ik een mooie naam vind, en die zij afkort tot Jackske omdat ze haar naam niet graag hoort. Zo zie je maar.
Er was het nare moment waarop een nogal gehaaste dokter stellig vermoedde dat mijn knuffel longkanker had en ons dat nogal bot mededeelde.
Gelukkig voor ons had zij het bij het verkeerde eind, maar het had even een impact op ons leven.
Er was mijn eigen operatie die, hoewel niets alarmerend inhield, toch voor wat bange momenten zorgde. Want helemaal zeker ben je nooit, en het is eigen aan de mens om zich zorgen te maken op voorhand.
Eveneens mooie momenten waren die waarop het met mijn kinderen en kleindochter  allemaal op rolletjes liep het afgelopen jaar. Geen noemenswaardige ziekten, en geen crisis situatie's waar we niet op één twee drie een oplossing voor konden vinden.

Het meest nare moment dat mij nog nabij staat is de heisa rond de huisdierengroep, en dan in het bijzonder de reactie van één bepaalde man.
Er zijn van die mensen die hun ongelijk nooit zullen toegeven, en hij was er één van. 
Is dat uit onwil of uit domheid vraag ik mij dan af.
Deze bepaalde persoon deed het uit beide vermoed ik, want hij moest ook nog eens veroordelen.
Hij beweerde dat ik leefde in een slakkenhuis, vol van zelfmedelijden. Hij gaf mij de raad om te leven.
Zijn vrouw had volgens hem ook een naar verleden gehad, en zij kon dat wel van zich afzetten, zo beweerde hij.
Ja met wat, vroeg ik mij af?
Met 24 op 24 uur pps'jes te zitten maken, vervolgens iedereen daar ongevraagd mee te bestoken, en dan verbolgen te zijn omdat ik ze niet wens te openen op mijn prive emailadres.
Die verbolgenheid te laten blijken door mij scheldnamen toe te kennen, en vervolgens haar man de kastanjes uit het vuur te laten halen wanneer blijkt dat ik mij durfde te verdedigen.
Laf noem ik dat.
En het geeft blijk dat zij minder ver klaar is met haar nare verleden dan ik.
Ik kan perfect opkomen voor mezelf, kan perfect mijn gevoelens onder woorden brengen zonder dat ik iemand hoef uit te schelden of te kwetsen.
En hoewel ik een naar verleden heb gehad, laf ben ik in geen geval.
Doch liet het mij even twijfelen of ik met mijn huismusje's blog zou verdergaan.
Ik heb er een ganse week voor uitgetrokken om alles eens op een rijtje te zetten.
En ik kwam tot volgende conclusie;

Ik leef niet in het verleden, maar sta integendeel door mijn verleden volledig in de dagelijkse realiteit.
Dat ik mijn verleden van mij af kan schrijven betekent enkel maar dat ik het heb kunnen plaatsen.
Dat ik niet meer dubbel lig van verdriet en dat ik een eerlijk relaas kan weergeven.
Waarom ik het dan doe?
Wel in de eerste plaats om het voor mezelf allemaal eens zwart op wit te zien staan. Omdat wanneer men het kan nalezen het ook beter kan relativeren.
Om uit te zoeken welke emotie's het nu nog bij mij oproept, en om aan die emotie's te kunnen werken.
In de tweede plaats om anderen een steun te zijn.
Om misschien anderen in min of meer dezelfde situatie dan ik, de kans te geven om een dialoog aan te gaan.
Om hen duidelijk te maken dat ze niet alleen staan, niet alleen hoeven te staan.
En dat heb ik in zekere mate reeds bereikt door mijn blogje.
Ik heb privé contact met lieve mensen waarmee ik ervaringen kan uitwisselen.
Ik heb contact gehad met een tiener die het leven niet zag zitten, en ik hoop dat ik haar mag blijven volgen.
Ik mag door mijn blog een vriendschap ondervinden van mijn medebloggers die ik niet meer zou willen en kunnen missen.

Daarom ga ik die bewuste vrouw en haar domme man van de mailgroep "huisdieren" laten voor wat ze zijn.
Pathetische, zielige en domme figuren.
En als ik die mensen dom noem heb ik het niet over hun vele spellingsfouten die ze maken in hun schrijfsels, want ook daar heb ik voor hen een oplossing voor.
Maar wanneer ze dit lezen, of wanneer ze mijn huismusje's blog lezen, en ze hebben hulp of raad nodig, dan zal ik er toch voor hen zijn.
Zoniet, dan wens ik hun toch veel sterkte in hun verdere bestaan
Want voor mij is het duidelijk dat die vrouw tegenover mij een achterstand heeft.
Dat zij zich anoniem moet uiten en verstoppen achter mooie plaatjes, die als het erop aankomt nietszeggend zijn.
En je verstoppen is pas je wentelen in zelfmedelijden.
Het is zitten in een impasse waar je niet kan of wenst uit te komen.
Het is schaakmat staan tegenover het leven zelf.
Want gedeelde smart is halve smart.
En dat is een motto waar ik naar leef.