Ik ben Rita
Ik ben een vrouw en woon in Oost-Vlaanderen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 21/08/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fietsen, wandelen, reizen, dieren, foto's maken, pc, tuinieren, lezen, enz..
Moppen tappen en nu en dan een doordenkertje
18-07-2007
Conducteur Bob is populair bij de reizegers die vaak gebruik maken van de Long Island tot aan Manhattan rijdt. Hij heeft een goed contact met de dagelijkse forensen, maar er zit wel eens een lastige klant tussen. Op een dag reageerde een man bijzonder geërgerd, toen Bob hem on zijn treinticket vroeg. 'Waar gaat de reis heen ? vroeg Bom met een vriendelijke glimlach; 'Wel wat staat er op mijn ticket? antwoordde de passagier op een sarcastische toon. 'Eh, dat u in de verkeerde trein zit,' merkte Bob op. 'En wat moet ik nu dan doen? vroeg de man geagiteerd. Bob stempelde het ticket af, gaf het aan de passagier, lachte hem nog eens vriendelijk toe en zei uiterst beheerst: 'kijkt u maar eens of dat ook op uw ticket staat'.
Mijn vader is rij-instructeur en maakt in zijn werk veel humoristische dingen mee. Op een dag deed een van mijn leerlingen, Esther examen. Het had bloed, zweet en tranen gekost om zo ver te komen want ze was niet bepaald een vlotte leerling. In de auto zette Esther het contact aan en de examinator vroeg haar de verlichting te ontsteken ivm het slechte weer en of ze ook de richtingaanwijzers even wilde aanzetten. Tot zover geen problemen. 'Laat nu de remlichten maar branden, Esther. vervolgde de examinator. Ze keek vertwijfeld naar het dashboard draaide vervolgens het raampje open en riep naar mijn vader : "Maurice waar zit het knopje van de remlichten?"
Na ettelijke maanden te hebben gebabbeld via internet besloten mijn nieuwe vriend John en ik dat het tijd was om elkaar maar eens in levenden lijve te ontmoeten. Een week later deed ik de deur open voor een aantrekkelijke man van middelbare leeftijd met twee toetsenborden in zijn handen. Met een schaapachtige grijns overhandige hij me er een en zei: 'Voor als we niet meer weten waar we over moeten praten.'
Lokeenden, hengels, rubberlaarzen - allerlei hobbymateriaal lag hoog opgestapeld in de garage. Op een dag zag ik mijn vrouw geërgerd naar die berg spullen staren. 'Ik hoop dat ik eerder doodga dan jij, dan hoef ik die troep tenminste niet op te ruimen, verzuchtte ze. 'Bekijk het eens van de positieve kant', opperde ik. 'Als ik eerder doodga dan jij, dan kun je een advertentie in de krant zetten voor al die spullen. Daar komen vast en zeker veel mannen op af en dan kun je meteen een vervanger uitzoeken. Nog altijd naar die berg starend zei ze: 'Nou dan zou mijn type niet zijn'.
Sommige mensen zijn pas tevreden als ze wat te klagen hebben. Ik logeerde in een prachtig hotel aan het strand in Californië - een idyllische plek, zou je denken. Maar toen ik bij de receptie stond te wachten om mijn rekening te betalen hoorde ik de manager aan een andere gast vragen: "HEBT U EEN PRETTIG VERBLIJF GEHAD?" "Niet echt, antwoordde de man nors. "Het spijt me dat te horen, zei de manager verontschuldigd. Wat was het probleem?" "De branding maakte teveel lawaai."
De stagiaire bij ons op de kleuterschool gaf Thomas van 5 een opdracht en vroeg hem vervolgens: "Heb je goed gehoord wat ik zei, thomas?" "Ja natuurlijk mijn oren zijn zo goed dat ik zelfs in het donker kan horen.
Moeder kreeg van haar twee dochters telkens weer de vraag waarom ze met Kerstmis geen buitenverlichting haddan; Jaar in jaar uit werd deze vraag gesteld, totdat moeder de wanhoop nabij, uiteindelijk zei :"Als ik kleinkinderen heb, hang ik buiten kerstverlichting op;" De dochters studeerden af, gingen het huis uit en de kerstverlichting kwam niet meer ter sprake. Op een dag in november kwam haar oudste dochter op bezoek, die een jaar eerder was getrouwd. Ze gaf moeder een cadeau, dat zij vol verbazing uitpakte. Ze zag dat het kerstverlichting voor buiten was en begon te stralen. Moeder werd oma.
Toen mijn dochtertje 3 was, keken we voor het eerst naar Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen. De boze koninging verscheen, vermomd als oud vrouwtje, dat appels verkocht, en mijn dochtertje keek gefascineerd toe. Sneeuwwitje nam een hap van de vergiftigde appel en viel bewusteloos neer. Toen de appel wegrolde, liet mijn dochtertje plotseling van zich horen. "Kijk, mama, Ze lust de schil ook niet."
Op een doorgaans zonnige akker in een Zuid-Amerikaans land verbouwde boer Fernand watermeloenen. Het ging hem aardig voor de wind, maar zijn rust werd verstoord door een paar kinderen uit de buurt die 's nachts zijn grond betraden en watermeloenen aten. Hij dacht eens diep na en toen schoot hem een idee te binnen waarvan hij dacht dat het de kinderen voorgoed van zijn land zou houden. Hij plaatste op de akker een bord met de volgende tekst: "Pas op" In een van de meloenen op dit veld is cyanide geïnjecteerd." Met een gerust hart kroop boer Fernand die avond onder de wol, in zijn nopjes met zijn briljante oplossing. Toen hij de volgende ochtend zelfvoldaan zijn akker ging inspecteren, viel hem op dat ereen tweede bordje in de grond stond. Hij las wat erop stond: "Nu zijn het er twee"
Toen hun vader was overleden besloten zijn zonen, Pedro en José hem te begraven met een pak aan. Ze kleedden hun vader aan en droegen hem ten grave. Een maand later zei José tegen Pedro/ "pedro, ik heb geld nodig, want ik moet het pak van vader betalen"; "ok" zei pedro. Iedere maand kwam José met hetzelfde verzoek, en de vijfde keer vroeg Pedro: "José, had je geen goedkoper pak voor vader kunnen kopen?" "Ben je gek? ik heb het niet gekocht, ik heb het gehuurd."
Een moeder maakt zich zorgen, omdat haar zoon nooit studeert. Ze gaat naar zijn kamer en vraagt: 'Kun je me nu eens uitleggen waarom je nooit serieus aan het werk bent als ik toevallig binnenkom?" De jongen zegt: "Dat komt doordat ik je niet hoor aankomen, mam"
In de tram vraagt een vrouw aan een student die naast haar zit: 'Heb jij enig idee waar ik moet uitstappen voor het Noorderbad?' 'Jazeker, antwoordt de student, 'Let u maar op mij, u moet er een halte eerder uit.'
De senioren uit het dorp gingen er een dagje op uit met de bus. Na een uurtje rijden kwam er een dame naar de chauffeur toe en vroeg: 'Lust u een handje pinda's?' 'Graag' antwoordde de chauffeur. Een uur later vroeg ze het weeer en opnieuw ging de bestuurder in op het aanbod. 'Toen ze na de middag wederom een handje pinda's aanbood, vroeg de chauffeur nieuwsgierig: 'Lust u zelf geen pinda's, mevrouw?' 'Nee, antwoordde ze. 'Ik lik er alleen de chocolade af.'
Anne was plotseling onwel geworden, dus belde haar man Henk de 100. De telefoniste beloofde direct iemand te sturen. 'Waar woont u? vroeg ze. Henk antwoordde: Aan het einde van de Eucalyptusallee'. De telefoniste vroeg: 'Kunt u dat even spellen?' Het bleef een tijdje stil. Vervolgens stelde Henk voor: 'Als ik haar nu ens gewoon naar de Eikenlaan draag en jullie haar daar oppikken?'
Ik had nog altijd niet goed door hoe belangrijk hockey was voor mijn kersverse echtgenoot en dus plofte ik naast hem in de zetel neer tijdens een wedstrijd en begon een heel verhaal af te steken. Nadat hij een paar keer 'szszt' had gesist, wierp ik hem een verontwaardigde blik toe. Hij kreeg direct spijt en pakte de afstandsbediening. 'Het spijt me schatje,' verontschuldigde hij zich. 'Ik ben onbeschoft, praat jij maar door, dan zet ik de televisie gewoon wat luider.
Toen ik laatst in de bioscoop naar een film keek, kon ik amper verstaan wat er werd gezegd doordat twee vrouwen voor me luid aan het praten waren. Ik kon het niet langer aanhoren en tikte een van de twee op de schouder: 'pardon', zei ik. 'Ik kan er niets van verstaan.'' 'Ik mag ook hopen van niet', antwoordde ze kortaf. 'Dit is een privégesprek.
Mijn zus en ik hadden het over huwelijken die niet lang standhielden. 'Maar er zijn uitzonderingen', zei ze en noemde een bevriend stel. Duidelijk onder de indruk voegde ze eraan toe: 'Moet je je voorstellen, die zijn al zo lang getrouwd dat zij toe is aan haar tweede flesje tabasco!'
Het had flink gesneeuwd, en mijn man en ik gingen naar buiten om een sneeuwman te maken. Een bonkje energie van 4 kwam aangestormd en vroeg of ze mocht meehelpen. Ze vroeg ons het hemd van het lijf. 'Woont je moeder hier?' 'Nee', zei ik. 'Die woont in Toronto'. 'Woont zijn moeder hier?' 'Nee, die woont ook ergens anders. Dat vond ze even lastig te doorgronden, maar toen vroeg ze 'Hebben jullie kinderen'? 'Nee, we hebben geen kinderen.' Ze zette haar handen in haar zij en riep uit: 'Als je geen mama bent en ook geen kind, wat ben je dan wel?'
Moppen tappen en nu en dan een doordenkertje
