Ik ben Rita
Ik ben een vrouw en woon in Oost-Vlaanderen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 21/08/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fietsen, wandelen, reizen, dieren, foto's maken, pc, tuinieren, lezen, enz..
Moppen tappen en nu en dan een doordenkertje
09-05-2007
schommel
Een goede vriendin van mij struint altijd het grofvuil af. op een dag nam ze een oude schommel mee, dat haar echt iets leek voor het dochtertje van haar nicht. Het kind straalde over haar hele gezicht, toen mijn vriendin Katty het tuinpad op kwam rijden met het rek in de laadbak van haar auto. 'Mama, schreeuwde ze, 'tante Katty heeft onze schommel teruggebracht.'
Mijn man reed met zijn nieuwe auto achteruit, tegen de muur van de oprit. Hij ging ermee naar de garage, waar ze de gedeukte bumper vervingen. Nog geen week later gebeurde het weer. 'Ik schaam me zo,' jammerde hij toen hij de garage opnieuw wilde bellen. 'Waarom zeg je niet dat ik het deze keer gedaan heb', stelde ik voor. Hij keek me schaapachtig aan. 'Dat heb ik de vorige keer al gezegd.'
Ons huis stond te koop, dus toen er op een ochtend werd aangebeld, wisten we dat iemand het huis wilde bezichtigen. Het was overal een puinhoop, waardoor we allemaal in paniek raakten. We lieten ons plat op de grond vallen in de hal, zodat de kijkers ons niet konden zien door de matglazen voordeur. Ze zouden denken dat we er niet waren. Terwijl we op het tapijt lagen, hoorden we de sleutel omdraaien in het slot en toen ging de deur open. Onze makelaar had de kijkers de sleutel gegeven.
In het winkelcentrum stond een grote groep mensen rond een roerloos op de grond liggend lichaam. Mijn moeder had net een cursus reanimatie gevolgd. Ze schoot erop af met een snelheid die ik nooit voor mogelijk had gehouden. 'Iedereen achteruit', schreeuwde ze, 'ik kan reanimeren' Net toen ze zich bij het lichaam neerwierp en aan het werk wilde gaan, werd ze door een paar sterke handen overeind getrokken 'Mevrouw' blafte een agent, ' we proberen deze vent te arresteren'.
Tijdens mijn opleiding tot verpleegkundige was de cursus 'medicijnen en dosering' een verplicht studieonderdeel. Bij de uitslag van het tentamen bleek dat ik alle vragen fout had beantwoord. Ik had de verkeerde formule gebruikt. In de hoop dat mijn cijfer nog enigszins opgewaardeerd zou worden, verklaarde ik aan de docente dat ik in elk geval consequent was geweest in mijn berekeningen. Daarop antwoordde zij somber: 'ja, en al je patiënten zouden consequent zijn overleden'.
Laatst gingen we met het hele gezin uit eten. Ik besefte dat we dat niet vaak genoeg doen, toen mijn 5-jarige broertje van tafel ging, en naar de keuken liep met twee borden in zijn hand.
Een vriendin ging met haar dochter en 6-jarig kleinzoontje een montuur uitzoeken voor de bril die hij net voorgeschreven had gekregen. Hij probeerde een heleboel monturen, maar vond ze allemaal niks. Ten slotte vroeg zijn moeder hem radeloos wat er dan toch aan mankeerde, 'ik wil net zo'n bril als die van oma' verklaarde het ventje gedecideerd. Met glas erin.
Tijdens het aansluiten van de computer, stuitten mijn man Jeff en ik op een aantal problemen. We belden de helpdesk en de man aan de andere kant van de lijn begon in computerjargon uit te leggen wat er aan de hand was, waardoor we nog meer van de wijs raakten. 'Meneer', zei mijn man beleefd, 'kunt u het aub proberen uit te leggen alsof u het tegen een 4-jarig kind hebt? 'goed, zie de computertechnicus. 'Is je mammie misschien ook thuis?'
Ik ben leidster van het schoolorkest op een basisschool. Omdat k wil dat de leerlingen voldoende oefenen, moeten ze iedere week een briefje meebrengen. Daarop schrijven de ouders, hoeveel hun kind die week heeft geoefend. Ik schoot in de lach toen ik zag wat een van de moeders had geschreven: "Zeventien minuten geoefend, maar het leek wel een paar uur".
Bij een bank werd ik aangenomen als fitness-instructrice. Ik moest lichaamsbeweging integreren in de werkdag van het personeel. tijdens een van de trainingssessies liet ik mijn cursisten tegen de muur leunen en gaf hun een oefening om de kuitspieren te trainen. Tot mijn grote schrik stormde even later een groep politieagenten het bankgebouw binnen. Een passant had de baliemedewerkers met hun gezicht naar de muur zien staan. Daaruit had hij afgeleid dat ik de bank aan het beroven was.
Als begeleidster bij de naschoolse opvang begeleidde ik eens de kinderen uit het tweede leerjaar. Toen ik me over een jongetje heen boog, zodat ik hem kon helpen met zijn tekening, merkte hij op dat het ineens zo lekker rook. Ik dacht dat hij het over mijn parfum had en voelde me gevleid tot hij een vilstift naar zijn neus bracht en tevreden zei: "ja, hoor. Nieuwe vilstiften!".
Het menu was volledig in het Frans opgesteld, maar de gast wou niet laten blijken dat hij er geen jota van verstond.
Hij nam de kaart met beide handen vast en bestudeerde ze aandachtig. Daarna wees hij met zijn wijsvinger een gerecht aan bovenaan op de kaart en zei tegen de kelner:
-als voorgerecht neem ik dat.
-het spijt me, mijnheer, antwoordde de kelner, maar het orkest is aan het spelen.
Een man is er met veel moeite in geslaagd door te dringen tot op het bureau van de rijke zakenman, waar hij hem vertelt over zijn ellendige toestand. De zakenman is diep onder de indruk, belt zijn bediende en beveelt:
- Jean, gooi deze man onmiddellijk de deur uit, ik houd het niet uit, hij breekt mijn hart.
Het theater is uitverkocht en de voorstelling kan beginnen. De goochelaar is echter nog niet klaar en zenuwachtig sist de directeur achter de coulissen:
-Verduiveld, schiet toch op, het publiek wordt ongeduldig!
-Zeg, ik kan niet toveren, hoor, sist de goochelaar terug.
Mijn schoonvader Albert name en nieuwe boerenknecht aan en legde hem uit dat het erg belangrijk was om rechte voren te trekken. 'Richt je blik gewoon op iets in de verte en rijd daar in een rechte lijn naartoe', raadde hij hem aan; 'Als je eenmaal één rechte voor hebt getrokken, gaan de andere vanzelf.' De jongen werd aan het werk gezet en Albert vertrok. Toen hij later op de dag terugkeerde, zag hij dat de jongen voren had getrokken die aan het eind een scherpe bocht maakten. Hij keek de knecht vorsend aan. Schaapachtig legde de jongen uit: Ik had misschien niet mijn blik op een rijdende vrachtwagen moeten richten,'
Maxime, mijn oppas, weet dat ze Ami, mijn dochtertje van één, niet moet meenemen naar de supermarkt waar ik werk; Zodra ze me achter de kassa ziet zitten, zet ze het op een gillen tot ik haar in mijn armen nem. Maar op een dag was de koelkast leeg en had Maxime geen keus. Zoals te verwachten viel was het gekrijs van mijn dochertje, toe ze me eenmaal had gezien door de hele winkel te horen. Ik wist me zo snel geen houding te geven, glimlachte wat en ging verder met artikelen scannen; 'Dat is inderdaad het beste, lieve kind, zei de vrouw die ik aan het helpen was. 'Gewoon blijven glimlachen en God op je blote knieën danken dat het jouw kind niet is.'
Ik ben stewardess en het kost me altijd weer veel moeite de passagiers in hun stoel te houden tot het vliegtuig tot stilstand is gekomen aan de gate. Op een dag riep ik om: 'Diegenen onder u die me na de landing willen helpen met het schoonmaken van de wabine, kunnen zich aanmelden als vrijwilliger door op te staan voordat het bordje 'stoelriemen vast' is uitgegaan. Niemand verroerde zich, en sindsdien roep ik die tekst na iedere vlucht om.
Als begeleider bij de jeugd reclassering moest ik verslaafde, gedetineerde jongeren gedurende hun werkstraf controleren op drugsgebruik. Een jongen die ik begeleidde was tijdens zijn hele werkstraf drugsvrij geweest, maar na bijna een half jaar bleek hij toch gebruikt te hebben. Hij verklaarde dat hij iets te vieren had gehad. 'Wat dan?, vroeg ik. 'Mijn eerste drugsvrije nieuwjaar in zes jaar'
Moppen tappen en nu en dan een doordenkertje
