Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
25-07-2007
RUBBY'S
Bryce National Park wordt uitstekend beheerd. Zoals in Grand canyon rijdt er een free shuttle langs de totale lengte van de rim, langs de lodge, het visitors centrum, de verschillende trailheads (= plaats waar een trektocht door de canyon kan beginnen) en de diverse campgrounds.Al deze campgrounds zijn primitief en vermits we met ons 5 dringend toe waren aan douches, electriciteit en wassalons, kozen we voor 3 nachten op Rudys campground, juist buiten het park, aan het beginpunt van de free shuttle.De Rudy had alles : hotel, restaurants, 2 zwembaden, saunas, supermarkt laundry, helicoptervluchten, paarden en uiteraard ook full hook-up campsites. En dat was maar goed ook, want het weer zat niet mee : de dagen begonnen stralend, maar na de middag kregen we telkens een vliegende thunderstorm over ons heen, die je in een mum van tijd kleddernat en rillend van de kou achter liet. Tenminste de eerste dag, We kochten ponchos, gingen vroeg slapen en stonden vroeg op, trokken onze bergkledij aan en gingen op pad, de rugzakken gevuld met enkele snacks en veel water.
Walter, Joke en Anouk kozen voor een paardentocht van een halve dag door de canyon, onder begeleidingvan een ranger, Vertrek 8 uur s morgens, terug rond 13 uur, juist voor de dagelijkse thunderstorm.Ze waren enthousiast over hun avontuur en dat kan ik me levendig voorstellen : je hoeft niks anders te doen dan naar het prachtige panorame te kijken.
Dien en ik zagen zon hoog paard niet zitten en zeker ons niet op zon hoog paard zitten, dus we kozen voor een trektocht en lieten ons (iets later) naar het Sunrise trailhead voeren.
Als Grand Canyon het meest ontzagwekkende nationaal park is, en Zion het ruwste enavontuurlijkste, dan is Bryce ongetwijfeld het mooiste en het meest sprookjesachtige. Bryce is de Disneyworld onder de natuurparken. Het is een absoluut wonder hoe de natuur hier duizende beeldhouwwerken heeft gebeiteld, die ruwweg dezelfde vorm hebben, maar van nabij zo subtiel uniek.
Hoodoos worden ze genoemd ; verbasterd indiaans voor versteende mensen en je kan het niet beter gezegd krijgen.En dan denk je onwillekeurig aan het terra cotta leger van keizer Xiang, maar er is geen vergelijk mogelijk. Geen wiskundige rijen, maar speelse, bochtige, op en neer gaande hoodoos, geen enkele gelijk en allemaal verkleurend door de voorbijreizende zon.Bovendien, Bryce leeft : het is een van de snelst eroderende plaatsen ter wereld ; door regen en wind werden en worden nog steeds hoodoos geschapen, door regen en wind worden ze opgelost. Wees gerust, het proces begon 10 miljoen jaar geleden, met het uitdrogen van een rivier, en de erosie vordert met eem snelheid van 1 voet (33 cm) per 60 jaar.
Bryce Canyon is net als de Grand Canyon te bereiken van bovenaf langs de rim, de rand van een uitgestrekt plateau. Je kan er met de wagen niet in of door,er zijn enkel voetpaden die verschillende trektochten mogelijk maken. Het plateau ligt op 9000 voet (3.000 meter) en zorgt voor lekkerwarme middagen en koele nachten.
De canyon werd pas in 1870 ontdekt toen een groep Mormoonse boeren zich op het plateau kwamen vestigen. Het land werd verdeeld en een Schot, Ebenezer Bryce kreeg het stuk met de canyon in zijn achtertuin (waarschijnlijk het goedkoopste). Zijn buren noemdem het stuk Bryces canyon,
Hijzelf zei Its a bloody hell to loose a cow in.
"All clear, you're ready to go, have a nice day" zei de ranger die voor ons de smalle tunnen autovrij had gemaakt, zodat we er voorzichtig en in het midden rijdend doorheen konden. Vlak voor het donkere gat, ik had me inmiddels al midden op de weg gezet, kwam er nog een tegenligger uitgereden. "Oeps, foutje van de ranger" dacht ik, wachtte nog even en kroop in het donkere hol voor een ritje van 2 km. We moeten zowat halverwege geweest zijn toen we de lichten van een tegenligger zagen opdoemen, gelukkig een personenwagen. Dien, mijn chef-navigator, sprong met ware doodsverachting uit onze bak, en hield de tegenligger tegen. De man was even verbaasd als wij en samen, met Dien als dirigent in het duister, slaagden we erin mekaar te passeren zonder krassen. "Verdomme" zei ik om me af te reageren, "die ranger aan de uitgang gaat zijn beste dag niet meemaken" De ranger bleek een zij te zijn en ze kwam onze bak met open armen tegemoet gelopen "Oh my God, you made it, I'm so glad" huilde ze terwijl ze in gebed haar hoofd en handen ten hemel hief. " You must be a fantastic driver, I was so worried ! Thank you and God bless you" vervolgde ze terwijl ze met tranen in haar ogen aan mijn linkerarm begon te zwengelen. "Thank you so much" en ze forceerde een lach en keek diep in mijn ogen. Zwijgend, een beetje beschaamd, zijn we verder gereden...
Een slide-out is zowat de "poort van Sesame". Zeker als je met 5 tegelijk, kleddernat en beslijkt, zo snel mogelijk iets anders wil aantrekken. Het is zo goed als onmogelijk om dansend op 1 been een droge broek aan te trekken, terwijl je gebuur zich uitgebreid staat af te drogen en een derde met een voet in de Walmartvuilzak een koude hap uit de ijskast tracht te sleuren zonder al te veel ongewenste voedingsmiddelen op de grond te laten denderen, die dan ongewild door een vierde worden vertrappeld. Om maar te zwijgen van de vijfde... Het zaligmakende woord is dan "Sesame open je", ondersteund door een moderne druk op de knop : in - out - in - out. Super, zo'n slide-out, je leefruimte verdubbelt gewoon !!! Toen we gisteren in Zion National Park promoveerden van primitieve camping naar de full hook-up Watchman, haperde onze slide-in eventjes. Een beetje ziek dachten we en gaven hem een helpend duwtje. En deze morgen hadden we het spek aan ons ..... . De slide-out wou niet meer in, en dat is hoogst onaangenaam als je Zion moet verlaten langs de tunnel die in eerste instantie al niet hoog genoeg was. Eerlijk gezegd maakte ik me niet al te veel zorgen met handige Walter aan boord. Maar helaas, we kregen de slide wel terug in, maar bij het minste bochtje naar rechts vloog het ding er terug uit. Even Los Angeles bellen : Roadbear. We kregen direct een noodoplossing, een soort ijzeren staaf die in de koffer lag en die het uitschuifsysteem blokkeert, zodat je tot bij de dichtsbijzijnde RV repair kan geraken. En dat kon. In Springdale woonde Bill, een cowboy van het hardere soort, die zichzelf had omgeschoold tot garagist. In het volle uur dat de man samen met Walter onder onze RV had gelegen (voor mij was er geen plaats meer) leerden we de 100 meest krachtige Amerikaanse vloeken, maar uiteindelijk werden 2 afgebroken aanhechtingsbouten op een moeilijk bereikbare plaats vervangen. Dankzij Walter kwamen ze stevig op de juiste plaats zitten en hupsake : slide-in, slide-out. De rekening was voor Roadbear en als tip gaven we de man onze twee batterijbrommertjes, die inmiddels toch tot schroot waren gewalst. Veel lichter verlieten we Zion langs de smalle tunnel...
De rivier, die in Zion verantwoordelijk is voor al dat moois noemt Virgin River, wishfull thinking van een polygame mormoon in de pionierstijd.Langs deze prachtige heldere rivier loopt een wandelweg van enkele km, die eindigt op een klein plateau, met onderliggend zandstrandje, waar je een ondiep plonsje kan wagen, wat we uiteraard met veel genot (en zonder zwempak deden).Maar.....
Je kon de rivier stroomopwaarts volgen door de alsmaar nauwer wordende canyon, door het water, dat nooit hoger dan 1,5 meter was, over de rotsen, langs spelonken, smalle stroomversnellingen en soms brede rustige zandbanken. Geen sinecure met onze rugzakken vol drinkwater en noodrantsoenen, fototoestellen en cameras die niet waterdicht verpakt waren. Anouk was de enige die zich als een echte waternimf met veel plezier in de diepere poelen liet meedrijven en waarschijnlijk de canyon 2 keer heeft gedaan : een keer zwemmemd, in lichte zomerkledij en een tweede keer lopend van rotsblok naar rotsblok, elegant als een gems.Onwillekeurig spooktePaul van Vliet door mijn hoofd : Meisjes van dertien.... . Lang zal het niet meer duren. Na zowat een uur ploeteren door de Virgin River, zag Dien het niet meer zitten : haar rug speelde haar al enkele dagen parten en dit was nu niet bepaald een zondagswandeling.We lieten haar achter op een breder stukje, waar de zon nog tot op de bodem van de canyon scheen. Bij wijze van afscheid trokken we onze kleren uit en doken in ons toch al nat (en doorzichtig he Joke) ondergoed de rivier in. Met ons gevieren trokken we verder stroomopwaarts en ik geloof niet dat we 1 spelonk, poel of rapid hebben overgeslagen. Het was dan ook uren later dat we een ongeruste maar uitgeruste Dien terugvonden op het inmiddels zonloze stukje strand. Toen we de laatste meters door de rivier aflegden, naar het plateautje waar het wandelpad begon, werden we verrast door een "severe thunderstorm'. Tegen de blikseminslagen zaten we beschermd, maar het water gutste alom de kloof en de Virgin River in. Niet ongevaarlijk, want in enkele minuten steeg het water van de rivier met 3 voet, werd totaal ondoorzichtig en sleurde rotsen en takken met zich mee. Toen we de weg bereikten zag de ondertussen woest kolkende Virgin River bloedrood. Terwijl we in de shuttlebus stapten vroeg ik me af hoe de Mormonen hem nu zouden noemen...
Het is bijna niet te geloven, maar het heeft tot begin 1900 geduurd vooraleer kolonisten zich kwamen vestigen in de prachtige en vruchtbare vallei, die ontstaan isdoor de samenvloeiing van twee woeste bergrivieren,die hun weg hadden geboord door een hooggebergte en daar twee fantastische canyons hebben gecreeerd : Zion National Park.
Die eerste kolonisten waren Mormonen, omwille van hun bizarre religie gevlucht uit andere staten en nu nog steeds meer dan welkom in Utah.Waren die mensen echte godsdienstfanaten of hadden ze gewoon een gebrek aan fantasie ; het is niet geweten, maar ze noemdem hun vallei met de omringende bergenDe Tempel van God.De hoogste piek is Angels Landing, de platste noemt The throne of the King en de grilligste is Cathedral Rock. Drie identieke pieken kregen de namen Abraham, Isaak en Jacob mee (de drie patriarchen), en zo kan ik nog enkele blogpaginas doorgaan.
Het nationaal park binnenrijden is wel origineel : er is in de jaren 30 een tunnel geboord van een goeie 2 km, waarvan de hoogte in het midden van de weg 13 voet bedraagt en naar de zijkanten afloopt naar 10 voet. Onze RV is 12 voet hoog, m.a.w. het verkeer moest volledig worden stilgelegd zodat wij voorzichtig in het midden van de weg de 2,5 km konden afleggenzonder onze aircogroep te beschadigen. Een spannend ritje, maar de beloning is grandioos. Uit de tunnel ontplooit zich een uniek schouwspel van driekleurige bergen(rood, beige en daar hoog bovenuit bijna wit), begroeid met pijnbomen en doorgroefd met watervalletjes, die als kristallen linten langs de flanken naar beneden kletteren.
We verbleven 2 nachten in de primitieve camping, vlakbij de mooiste uitzichten en bij het begin van de shuttlebus, die je gratis naar alle interessante plaatsen brengt.Twee nachten (en dagen) zonder stroom, water enz... met 5 mensen, die zich (sommigen met veel plezier) tijdens de trektochtengoed vuil maken en dan uitgebreid willen douchen.Onze woonwagen heeft het perfect doorstaan, mee dankzij het feit dat de hoogte voor aanvaardbare temperaturen zorgde zodat we weinig moesten verkoelen.
De derde nacht vonden we een plaatsje op de Watchman, het enige RV park met stroom.Weliswaar op het stukje groepscamping, waardoor we gefankeerd werden door twee Deutsche Wohnwagen, maar wij hebben toch lekker het meeste lawaai gemaakt.
Weer zo'n beauty in Navayoland en de procedure die werd toegepast was identiek : betalende parking, betalende gids en met een wrak door het eerste deel van de canyon. Het tweede deel werd te voet afgelegd, met een Navayosquaw op kop, die bij wijze van zonnecreme haar gezicht had ingesmeerd met modder (uit haar canyon) Deel twee was onaards mooi : de canyon slingert zich hier door een rotsmassa van rode steen, het grootste stuk onder de grond, met op regelmatige plaatsen openingen in het plafond waar de zon, in samenspel met de grillig uitgesleten rotspartijen de meest abstracte tekeningen tevoorschijn tovert. Iedere bocht liet andere futuristische combinaties zien, waar de Navayodame telkens een gepaste naam voor vond, die wij, na lang zoeken soms ook herkenden. Binnensijpelende zandkorrels maakten het geheel nog irreeler en brachten ons gezelschap in een geestverruimende trance. Buiten brachten de 3 hoge schouwen van de Navayo-electriciteitscentrale, die boven de canyon gele rook loodrecht in de lucht spuwden ons snel terug naar de realiteit...
Wie Marlboro gerookt heeft kent het landschap : adembenemende tafelbergen die oprijzen uit een dorrre, vlakke en warme woestijn. Mesa's die 400 voet en meer boven dat landschap uitsteken en talloze keren als achtergrond gediend hebben in de cowboyfilms uit onze jeugd. En bij iedere stofwolk die aan de horizon verschijnt, denk je John Wayne te ontwaren, schietend vanop de bok van de postkoets naar een horde achtervolgende indianen. Het blijkt dan een van die aftandse pickups te zijn, die een lading bestofte en dooreengeschudde toeristen komt vervangen door verse dollars. En dat waren wij, met 5, samen met eem Hollands gezin, ook met 5. De Navayogids-kamikazechauffeur begint zich voor te stellen met de opmerking dat hij niets verdient en volledig moet leven van de tips (dat wordt lachen met die Hollanders) Maar verder niets dan lof, de man kent zijn streek, en die is nog maar eens moeilijk op papier of foto vast te leggen. Alle tafelbergen, en dat zijn er heel wat, zijn exact even hoog en markeren eigenlijk de bodem zoals die een paar miljoen jaar geleden bestond. De hardere rotsen zijn blijven staan, de zachtere weggeblazen. Door erosie hebben de mesa's soms grillige vormen aangenomem en kregen door de Navayo's passende namen ; Three sisters, The King's Throne, The totem Pole (indrukwekkend!!), John Ford's Point (hij filmde het liefst vanuit die hoek) enz... Een 3 uur durende rondrit, die geen seconde verveelde en die ons vol stof en ontzag terug afleverde aan het Navayo Tribal Park. Ik had met de Hollander afgesproken om $10 tip te geven per groepje van 5. De man slikte even, maar gaf gewillig. Niet goedkoop met de $200 voor de rit met zijn gezin, om nog niet te spreken over de parking fee. Maar ons was het elke cent overwaard...
Navayo Country, het grootste reservaat van de wereld. En ze hebben geen naamborden, geen tipi's en geen gekleurde kippeveren van doen om dat aan te kondigen. Je merkt zowat aan alles dat je Navayo Country binnenrijdt. Er ligt iets meer vuil langs de wegen, de reklameborden zijn amateuristisch en op de droge prairieweiden rond hun slordige huizen zijn de paarden vervangen door tientallen roestende autowrakken. Navayovrouwen zitten uren ongeinteresseerd voor hun plastieken uitstalkraam zelfgemaakte juwelen te verkopen. Mooi gemaakt, dat wel, maar allemaal geinspireerd op betekenisvolle en heilige rituelen van hun voorvaderen, alsof het de enige band is met hun trotse verleden. Hun manier om toeristendollars te vergaren is ook opvallend agressiever en minder subtiel dan we gewoon zijn. In hun territorium, dat eigenlijk een aparte officieuze staat vormt, met eigen politiekorps, goevernement en hoofdstad, liggen verschillende prachtige natuurwonderen. Je kan ze bezoeken, maar altijd onder begeleiding van een Navayogids. Moeilijke parcours, zoals Monument valley, doe je achterin de bak van een aftandse pickup, in alle opzichten een aanfluiting tegen de Amerikaanse veiligheidsnormen. De prijs is niet min, en bovendien betaal je nog eens voor je RV die op een stuk grond langs de kant van de weg staat ; hun grond, dus $10 !! Maar dergelijke laag bij de grondse beslommeringen vergeet je gauw als je hun schitterend land binnenrijdt. We bezochten de twee belangrijkste : Momument Valley en Antelope Canyon. Onvergetelijk...
650 fotos, 1 uur film, drie dagen in extase wandelen en rijden langs de south rim en drie nachten dromen van unieke vergezichten. Sunrise walk (de familie Leonard) en Sunset walk (allemaal), Bright Angel Trail (de familie Leonard voor een stuk) en een helicoptervlucht door de canyon naar de samenvloeing van de turquoise Little Colorado met de groene Colorado rivier ( Dien en ik).Lopen op het randje van de afgrond, zitten vol ontzag op een nauwe uitspringende rots, gevaarlijk rennen door een plots opstekende felle thunderstorm, met bliksem alom en dikke hagelbollen, schuilen in de Yavapay Lodge en als hagedissen opwarmen op de rotsen langs de South Kaibab Trail...
We kregen er niet genoeg van en dat kon ook niet want ieder uur liet het samenspel van zon en wolken een nieuwe, nog mooiere Grand Canyon zien.
In het Grand Canyon National Park zijn 3 grote campings voor RVs. Een komt niet in aanmerking, omdat ze mijlenver van de kloof vandaan ligt. De sites zijn wel groot, liggen midden in de dennebossen en deze camping beroemt zich erop de zuiverste lucht van de US te hebben (en gratis bovendien)
De twee andere campings liggen binnen wandelafstand van de South rim en zijn bovendien verbonden door een shuttlebus die je gratis naar de belangrijkste plaatsen brengt.
We verbleven 1 nacht in het Trailer Park met full hook ups ( stroom water kaka), comfortabel maar nogal dicht op mekaar.De twee volgende nachten kozen we voor de Mather campground, een schitterende plaats, in de bossen langs de south rim, met bbq en vuurplaats, maar zonder de drie bovenstaande gemakken. Maar langs onze woonkar kwamem de elanden aan de jonge dennetakjes knabbelen en de duisternis liet een schitterende sterrenhemel zien.
Ongelooflijk ook hoe onze woonwagen zich gedroeg met 5 aktieve passagiers. Na twee dagen zonder enige aansluitinghadden we nog ruim voldoende water en stroom om te douchen met warm water, te koken op gasen ons koel te houden met een continu draaiende airco.Enkel een dagelijkse lozing van afvalwater enzo was noodzakelijk.
Maar laat ik niet eindigen met dergelijke laag bij de grondse uitlatingen, terwijl we op een van de mooiste stippen van onzeplaneet zitten.
Alhoewel de woeste Coloradorivier langs twee kanten is ingedijkt en dus volledig onder controle stroomt, en ondanks de 5 miljoen toeristen per jaar die tonnen lege Budweiserblikken en bergen kauwgom achter laten, graaft de Colorado rivier zich ieder jaar ongestoord dieper in en creeert nieuwe verbluffende panoramas :
Thank you John you were a professional crapstrainer.We started with $100 at a craps table in The Mirage(after the LOVE performance). To be honest, it was Dien whotook the initiative, threw the dice for a long time without ever shooting a 7.
We played more than 3 hours, had lots of fun and exitement and closedwith $137.
Not bad for a first time huh !!, Probably some beginners luck.
The first week of September we have another opportunity to visit LV
Achter Circus Circus, een van de oudere gokpaleizen op de Strip is een RV park. Het woord park is hier niet letterlijk te nemen ; het is een gloeiend hete betonstrook, maar wel met aansluiting op electriciteit, water en sewer (= kaka), plus een veel te warm zwembad en verschrikkelijk duur. Maar ideaal gelegen om zo snel mogelijk je geld te verspelen. Dus we bleven er 2 nachten (Circus Circus KOA on The Strip). Nee, niet omdat we zoveel geld te verspelen hadden, maar wel omdat we tiketten hadden gereserveerd voor de fameuze Beatlesshow Love,een van de 4 shows van Cirque du Soleil, en de enige die niet op rondreis trekt. Er waren nog 5 plaatsen voor de vertoning van 22 uur, vrijdag de dertiende (Amerikanen zijn bijgelovig) en die namen we.Goeie plaatsen, perfecte klankweergave (originele soundtrack van de Beatles) en een onvergetelijkeshow. Als je in de States bent is deze vertoning alleen al een bezoek aan Las Vegas waard.Vooral de muziek uit Sergeant Peppers Lonely Hearts Club Band wordt sterk in de verf gezet,, volgens een van mijn goede vrienden terecht de beste plaat van de 20ste eeuw (nietwaar Yves).MUST DO !!
Voor de rest is de Strip heet, vermoeiend, barnumesk, verblindend, met namaak Eiffeltoren, de skyline van Manhattan, het graf van Toetankamon,,de kanalen van Venetie, inclusief zingende gondeliers, allemaal net iets te mooi om echt te zijn.
Ons woonwagentje was weer eng en duister die nacht, maar kom :
Hou het stil want volgens ons huurcontract mogen we hier niet doorrijden. Maar de rangers hadden geen bezwaar, dus wij ook niet. Sterker nog, we gingen er 1 nacht verblijven, in het midden van de warmste plek op aarde, op 90 meter onder zeeniveau, de laagste plek op aarde,in het midden van Death Valley, in de "Furness Creek Ranch" weliswaar aangesloten op electriciteit, maar bijlange niet voldoende om koelte te brengen in een omgeving die ook 's nachts niet onder de 100 F daalt. Ik vertel waarschinlijk niks nieuws als ik zeg dat Death valley in een diepe vallei ligt waar het nooit regent, waar het verschrikkelijk warm is en waar alle leven zogoed als dood is. En toch, in Bad Waters het laagste meer ter wereld, leeft de tandkarper : in water dat 4 keer zo zout is als de zee en 44 graden Celsius warm is. Echt te warm om in te baden! Er zou ook nog een soort slak leven, maar die hebben we niet gezien, we waren waarschijnlijk te traag met deze warmte. Bad Waters deden we 's avonds en kregen een prachtige zonsondergang te zien, duizend keer weerspiegeld in de zoutkristallen van het meertje. Na een plakkerig en lawaaierig nachtje ( brullende airco op max) kon er nog net een korte wandeling door Stovepipe Wells en de halvemaanvormige Sand Dunes af : mooi, maar onmenselijk warm en niet langer dan 15 mim vol te houden. En dat is lang voor een strand ... zonder water.
Ontwaken in Los Angeles in een zonovergoten woonwagen met zwembad op een boogscheut, bruingetoaste wattebroodjes met zoete boter, gepresenteerd op een rood-wit geblokt plastieken tafelkleed dat de jetlag alleen maar kan consolideren. Voor Walter, Joke en Anouk was dat even een kultuurshock die snel werd weggewekt door het interessante ochtendprogramma : hoe bouw je een overvolle 2-persoons RV om in een leefbare 5-persoons, zonder al te veel rommel weg te gooien?? Maar de mens (in dit geval Walter) is vernuftig en rond de middag keken we tevreden neer op een weliswaar volgestouwd maar ruim ogend geheel, dat bovendien nog keurig door de bochten ging zonder al te veel openspringende kasten of rammelende couverts. Ik had zelfs even de indruk dat we nu meer ruimte gecre'eerd hadden dan de voorbije 3 maand. Maar dat lag volgens Dien volledig aan mezelf : ik durfde niets meer laten rondslingeren. Tijd dus voor een eerste uitstap : Universal Studios. Onze RV kreeg een gepriviligeerde parking van $ 19 (bij wijze van beloning) en wij spaarden onze benen voor het betere werk binnen de studios. Universal verschilt van zijn broer in Orlando in die zin, dat het niet enkel een supercool pretpark is, maar wel degelijk een enorm groot filmbedrijf, met fantastische decors uit Jaws, Psycho, Jurassic Park, Back to the Future ed... We werden zeer deskundig met een treintje rondgeleid, en reden door instortende gebouwen, brandende pakhuizen en de rode zee, die zich net op tijd opende om ons door te laten. En dan kwam de fun :Roller coaster, Terminator, The Mummy, Jurassic Park (kletsnat) Shreck en dies meer. Identiek hetzelfde als in Orlando, maar veeele plezanter, want hier had ik een enthousiaste en leuke partner : Anouk. Bedankt Noukie
Hij was 82, jongman en suikernonkel van Walter.Hij ontwierp juwelen en had een atelier in Beverly Hills, de wijk van de filmsterren en was de laatste 56 jaar maar 2 keer terug in Belgie geweest. Vermits Walter hem maar 1 keer in zijn leven had ontmoet, was er van de man weinig geweten. Ruimte voor fantasie en speculaties en we lieten ons goed gaan : minstens een miljonnair, kind aan huis bij de groten van het witte doek, villa met zwembad, butler, chauffeur en dies meer.
Zijn huis stond in Tarzana, ook een deel van Los Angeles dat er zijn mocht en we waren uitgenodigd om hem gedag te zeggen ( kaviaar, champagne ??...)
Wij dus met onze afgeladen huifkar door de sjieke straten van LA, op weg naar nonkel Cyriel. Het bescheiden villaatje met de simpele Honda voor de deur elimineerde al enkele wilde veronderstellingen, maar nonkel Cyriel zelf zag er prima uit : een zeer levendige, vitale man, met veel zin voor humor en een merkwaardige levensstijl van geperste groenten, fruit en water. Naast ontwerper van exclusieve juwelen was de man ook schilder van al even exclusieve amerikaanse landschappen, met vreemde, Van Gogh aandoende wolkenpartijen. Op elk schilderij was ergens onopvallend een klein zorro-achtig figuurtje geschilderd dat door het landschap reed on wandelde. Het ventje eiste zodanig de aandacht op, dat we er bij elk nieuw schilderij direct naar op zoek gingen. En er waren wel wat schilderijen te bewonderen ; niet alleen in het atelier, maar ook in de living (in rijen van drie), de keuken, slaapkamer, logeerkamer tot in de badkamer em wc toe.Want nonkel Cyriel verkocht ze niet, alhoewel er al $3000 voor geboden werd : hij had het geld niet nodig en t was maar een hobby.
Nonkel Cyriel had nog een hobby. In zijn tuin kweekte hij 3 soorten wijndruiven, die in de late avondzon in dikke trossen langs zijn veranda op mondhoogte hingen te wachten op plukkers. En vermits we zowat uitgehongerd waren van de lange lome wandeling door Universal Studios, verlosten we nonkel Cyriel van enkele kilos Chardonnay en Sauvignan Blanc.Een hemels aperitief, en gezond, jongens toch !!
Later die avond hebben we samen nog gezellig gekeuveld, in een naburig restaurant,over een vette t-bone steak met echte Chardonnay. En in het midden van ons zat een stralende nonkel Cyriel, met een tomatensapje...
Na zowat anderhalve maand keirechte wegen met de cruise control op 65 is een ritje met onze woonwagen door Sunset en Hollywood boulevard op zaterdagmiddag een ervaring. Niet alleen de drukte, de massa's verkeerslichten en de onmogelijkheid om geparkeerd te geraken, maar ook het neerkijken op de convertible Bentleys, Maserati's en Rolls' met ultrakortgerokte would-be sterren doen je hart iets sneller slaan. Beverly hills is prachtig met mooie door hoge palmbomem afgezoomde lanen met gemillimeterde grastapijten en dagelijks gesnoeide en besproeide hagen, af en toe onderbroken door gouden inrijpoorten met tvbewaking, waarachter de groten van het witte doek verblijven, maar je ziet ze niet.
Uiteindelijk toch een parking kunnen forceren zonder mijn dak open te rijten. We mochten 2 uur gratis staan, juist voldoende tijd om in een van de beroemdste bars een lunch mee te pikken . Nate n Als Deli, aan Beverly Hills Drive,waar de filmgoden zich tussen het plebs mengen om sandwiches en pizzas te nuttigen.Hier geen rondborstige afro-amerikaanse dames, maar mooie poppetjes aan wier gereconstrueerd lichaam heel wat dollars werden besteed, elegante homogarcons en, last but not least, echte sappige italiaanse pizzas met versgemalen parmezaanse kaas. Uit puur ontzag kozen we voor een licht gefrappeerde Chianti Classico.
Boven ons hoofd, hoog in de bergen, kreeg het woord HOLLYWOOD ineens een diepere betekenis...
"Daar zijn ze, daar zijn ze" riep Dien, half verscholen achter een pilaar die mee de aankomsthal van de luchthaven ondersteunde. We zettten onze cowboyhoeden recht en ik ontvouwde, bij wijze van welkom de Amerikaanse vlag. Ik dacht nog even aan een "ticker tape parade", maar daar was het nu te laat voor. We stonden in Los Angeles International Airport en "ze", dat waren onze vrienden Walter, Joke en Anouk, die ons de rest van de maand juli gingen vergezellen. De begroeting was hartelijk, de recruten enthousiast om er tegenaan te gaan en hun bagage enorm groot. Drie grote canvaszakken en drie uitpuilende handbagagevaliezen. Ik zag me al door stapels kleren een mijngang graven om mijn overvolle blaas te ledigen in een waarschijnlijk volgepropte wc. Maar er stonden wieltjes onder de zakken noteerde ik terloops en stevige koord had ik in overvloed, dat zou dus wel lukken. Een uur later lagen we in het zwembad van de enige KOA die LA rijk is en die zoals gewoonlijk niet ver van een lawaaierige autosnelweg verwijderd ligt. Na een lichte maaltijd van gekoelde meloentjes met een tic en een geleide en hopelijk verhelderende rondleiding door ons mobiel hotel doken we in onze bedjes en wonder boven wonder, er was nog voldoende ruimte om onze blaas te ledigen...
'Malibu' heeft voor mij altijd een magische betekenis gehad. Op elke reis, waar ook ter wereld , neem ik altijd een flesje van deze hemelse drank mee. Bij het nippen van dit vocht ( dat Jean overigens niet lekker vindt, te vrouwelijk vind ie) droomde ik altijd van een exotisch plekje met strand, palmen en een lekker warm zonnetje. En ja hoor mijn dromen bleken echt te zijn. Net voorbij de grote vuile stad Los Angeles, aan de oostkust is er een plek die Malibu heet. Er is mooie strand en een waar natuurgebied met vogelbroedplaaten. We streken er enkele uurtjes neer op een smalle strook wit zandstrand te midden tussen enkele waterplassen met eilandjes waar de pelicanen, reigers, ibissen, ... neerstreken. Tussen ons trippelden de eenden en meeuwen rustig rond op zoek naar een verloren kruimeltje. Deze keer had ik geen verrekijker nodig om vogels te spotten. Weer enkele nieuwe exemplaren in mijn vogelboek aangestreept!
