Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
20-07-2007
ANTELOPE CANYON
Weer zo'n beauty in Navayoland en de procedure die werd toegepast was identiek : betalende parking, betalende gids en met een wrak door het eerste deel van de canyon. Het tweede deel werd te voet afgelegd, met een Navayosquaw op kop, die bij wijze van zonnecreme haar gezicht had ingesmeerd met modder (uit haar canyon) Deel twee was onaards mooi : de canyon slingert zich hier door een rotsmassa van rode steen, het grootste stuk onder de grond, met op regelmatige plaatsen openingen in het plafond waar de zon, in samenspel met de grillig uitgesleten rotspartijen de meest abstracte tekeningen tevoorschijn tovert. Iedere bocht liet andere futuristische combinaties zien, waar de Navayodame telkens een gepaste naam voor vond, die wij, na lang zoeken soms ook herkenden. Binnensijpelende zandkorrels maakten het geheel nog irreeler en brachten ons gezelschap in een geestverruimende trance. Buiten brachten de 3 hoge schouwen van de Navayo-electriciteitscentrale, die boven de canyon gele rook loodrecht in de lucht spuwden ons snel terug naar de realiteit...
Wie Marlboro gerookt heeft kent het landschap : adembenemende tafelbergen die oprijzen uit een dorrre, vlakke en warme woestijn. Mesa's die 400 voet en meer boven dat landschap uitsteken en talloze keren als achtergrond gediend hebben in de cowboyfilms uit onze jeugd. En bij iedere stofwolk die aan de horizon verschijnt, denk je John Wayne te ontwaren, schietend vanop de bok van de postkoets naar een horde achtervolgende indianen. Het blijkt dan een van die aftandse pickups te zijn, die een lading bestofte en dooreengeschudde toeristen komt vervangen door verse dollars. En dat waren wij, met 5, samen met eem Hollands gezin, ook met 5. De Navayogids-kamikazechauffeur begint zich voor te stellen met de opmerking dat hij niets verdient en volledig moet leven van de tips (dat wordt lachen met die Hollanders) Maar verder niets dan lof, de man kent zijn streek, en die is nog maar eens moeilijk op papier of foto vast te leggen. Alle tafelbergen, en dat zijn er heel wat, zijn exact even hoog en markeren eigenlijk de bodem zoals die een paar miljoen jaar geleden bestond. De hardere rotsen zijn blijven staan, de zachtere weggeblazen. Door erosie hebben de mesa's soms grillige vormen aangenomem en kregen door de Navayo's passende namen ; Three sisters, The King's Throne, The totem Pole (indrukwekkend!!), John Ford's Point (hij filmde het liefst vanuit die hoek) enz... Een 3 uur durende rondrit, die geen seconde verveelde en die ons vol stof en ontzag terug afleverde aan het Navayo Tribal Park. Ik had met de Hollander afgesproken om $10 tip te geven per groepje van 5. De man slikte even, maar gaf gewillig. Niet goedkoop met de $200 voor de rit met zijn gezin, om nog niet te spreken over de parking fee. Maar ons was het elke cent overwaard...
Navayo Country, het grootste reservaat van de wereld. En ze hebben geen naamborden, geen tipi's en geen gekleurde kippeveren van doen om dat aan te kondigen. Je merkt zowat aan alles dat je Navayo Country binnenrijdt. Er ligt iets meer vuil langs de wegen, de reklameborden zijn amateuristisch en op de droge prairieweiden rond hun slordige huizen zijn de paarden vervangen door tientallen roestende autowrakken. Navayovrouwen zitten uren ongeinteresseerd voor hun plastieken uitstalkraam zelfgemaakte juwelen te verkopen. Mooi gemaakt, dat wel, maar allemaal geinspireerd op betekenisvolle en heilige rituelen van hun voorvaderen, alsof het de enige band is met hun trotse verleden. Hun manier om toeristendollars te vergaren is ook opvallend agressiever en minder subtiel dan we gewoon zijn. In hun territorium, dat eigenlijk een aparte officieuze staat vormt, met eigen politiekorps, goevernement en hoofdstad, liggen verschillende prachtige natuurwonderen. Je kan ze bezoeken, maar altijd onder begeleiding van een Navayogids. Moeilijke parcours, zoals Monument valley, doe je achterin de bak van een aftandse pickup, in alle opzichten een aanfluiting tegen de Amerikaanse veiligheidsnormen. De prijs is niet min, en bovendien betaal je nog eens voor je RV die op een stuk grond langs de kant van de weg staat ; hun grond, dus $10 !! Maar dergelijke laag bij de grondse beslommeringen vergeet je gauw als je hun schitterend land binnenrijdt. We bezochten de twee belangrijkste : Momument Valley en Antelope Canyon. Onvergetelijk...
650 fotos, 1 uur film, drie dagen in extase wandelen en rijden langs de south rim en drie nachten dromen van unieke vergezichten. Sunrise walk (de familie Leonard) en Sunset walk (allemaal), Bright Angel Trail (de familie Leonard voor een stuk) en een helicoptervlucht door de canyon naar de samenvloeing van de turquoise Little Colorado met de groene Colorado rivier ( Dien en ik).Lopen op het randje van de afgrond, zitten vol ontzag op een nauwe uitspringende rots, gevaarlijk rennen door een plots opstekende felle thunderstorm, met bliksem alom en dikke hagelbollen, schuilen in de Yavapay Lodge en als hagedissen opwarmen op de rotsen langs de South Kaibab Trail...
We kregen er niet genoeg van en dat kon ook niet want ieder uur liet het samenspel van zon en wolken een nieuwe, nog mooiere Grand Canyon zien.
In het Grand Canyon National Park zijn 3 grote campings voor RVs. Een komt niet in aanmerking, omdat ze mijlenver van de kloof vandaan ligt. De sites zijn wel groot, liggen midden in de dennebossen en deze camping beroemt zich erop de zuiverste lucht van de US te hebben (en gratis bovendien)
De twee andere campings liggen binnen wandelafstand van de South rim en zijn bovendien verbonden door een shuttlebus die je gratis naar de belangrijkste plaatsen brengt.
We verbleven 1 nacht in het Trailer Park met full hook ups ( stroom water kaka), comfortabel maar nogal dicht op mekaar.De twee volgende nachten kozen we voor de Mather campground, een schitterende plaats, in de bossen langs de south rim, met bbq en vuurplaats, maar zonder de drie bovenstaande gemakken. Maar langs onze woonkar kwamem de elanden aan de jonge dennetakjes knabbelen en de duisternis liet een schitterende sterrenhemel zien.
Ongelooflijk ook hoe onze woonwagen zich gedroeg met 5 aktieve passagiers. Na twee dagen zonder enige aansluitinghadden we nog ruim voldoende water en stroom om te douchen met warm water, te koken op gasen ons koel te houden met een continu draaiende airco.Enkel een dagelijkse lozing van afvalwater enzo was noodzakelijk.
Maar laat ik niet eindigen met dergelijke laag bij de grondse uitlatingen, terwijl we op een van de mooiste stippen van onzeplaneet zitten.
Alhoewel de woeste Coloradorivier langs twee kanten is ingedijkt en dus volledig onder controle stroomt, en ondanks de 5 miljoen toeristen per jaar die tonnen lege Budweiserblikken en bergen kauwgom achter laten, graaft de Colorado rivier zich ieder jaar ongestoord dieper in en creeert nieuwe verbluffende panoramas :
Thank you John you were a professional crapstrainer.We started with $100 at a craps table in The Mirage(after the LOVE performance). To be honest, it was Dien whotook the initiative, threw the dice for a long time without ever shooting a 7.
We played more than 3 hours, had lots of fun and exitement and closedwith $137.
Not bad for a first time huh !!, Probably some beginners luck.
The first week of September we have another opportunity to visit LV
Achter Circus Circus, een van de oudere gokpaleizen op de Strip is een RV park. Het woord park is hier niet letterlijk te nemen ; het is een gloeiend hete betonstrook, maar wel met aansluiting op electriciteit, water en sewer (= kaka), plus een veel te warm zwembad en verschrikkelijk duur. Maar ideaal gelegen om zo snel mogelijk je geld te verspelen. Dus we bleven er 2 nachten (Circus Circus KOA on The Strip). Nee, niet omdat we zoveel geld te verspelen hadden, maar wel omdat we tiketten hadden gereserveerd voor de fameuze Beatlesshow Love,een van de 4 shows van Cirque du Soleil, en de enige die niet op rondreis trekt. Er waren nog 5 plaatsen voor de vertoning van 22 uur, vrijdag de dertiende (Amerikanen zijn bijgelovig) en die namen we.Goeie plaatsen, perfecte klankweergave (originele soundtrack van de Beatles) en een onvergetelijkeshow. Als je in de States bent is deze vertoning alleen al een bezoek aan Las Vegas waard.Vooral de muziek uit Sergeant Peppers Lonely Hearts Club Band wordt sterk in de verf gezet,, volgens een van mijn goede vrienden terecht de beste plaat van de 20ste eeuw (nietwaar Yves).MUST DO !!
Voor de rest is de Strip heet, vermoeiend, barnumesk, verblindend, met namaak Eiffeltoren, de skyline van Manhattan, het graf van Toetankamon,,de kanalen van Venetie, inclusief zingende gondeliers, allemaal net iets te mooi om echt te zijn.
Ons woonwagentje was weer eng en duister die nacht, maar kom :
Hou het stil want volgens ons huurcontract mogen we hier niet doorrijden. Maar de rangers hadden geen bezwaar, dus wij ook niet. Sterker nog, we gingen er 1 nacht verblijven, in het midden van de warmste plek op aarde, op 90 meter onder zeeniveau, de laagste plek op aarde,in het midden van Death Valley, in de "Furness Creek Ranch" weliswaar aangesloten op electriciteit, maar bijlange niet voldoende om koelte te brengen in een omgeving die ook 's nachts niet onder de 100 F daalt. Ik vertel waarschinlijk niks nieuws als ik zeg dat Death valley in een diepe vallei ligt waar het nooit regent, waar het verschrikkelijk warm is en waar alle leven zogoed als dood is. En toch, in Bad Waters het laagste meer ter wereld, leeft de tandkarper : in water dat 4 keer zo zout is als de zee en 44 graden Celsius warm is. Echt te warm om in te baden! Er zou ook nog een soort slak leven, maar die hebben we niet gezien, we waren waarschijnlijk te traag met deze warmte. Bad Waters deden we 's avonds en kregen een prachtige zonsondergang te zien, duizend keer weerspiegeld in de zoutkristallen van het meertje. Na een plakkerig en lawaaierig nachtje ( brullende airco op max) kon er nog net een korte wandeling door Stovepipe Wells en de halvemaanvormige Sand Dunes af : mooi, maar onmenselijk warm en niet langer dan 15 mim vol te houden. En dat is lang voor een strand ... zonder water.
Ontwaken in Los Angeles in een zonovergoten woonwagen met zwembad op een boogscheut, bruingetoaste wattebroodjes met zoete boter, gepresenteerd op een rood-wit geblokt plastieken tafelkleed dat de jetlag alleen maar kan consolideren. Voor Walter, Joke en Anouk was dat even een kultuurshock die snel werd weggewekt door het interessante ochtendprogramma : hoe bouw je een overvolle 2-persoons RV om in een leefbare 5-persoons, zonder al te veel rommel weg te gooien?? Maar de mens (in dit geval Walter) is vernuftig en rond de middag keken we tevreden neer op een weliswaar volgestouwd maar ruim ogend geheel, dat bovendien nog keurig door de bochten ging zonder al te veel openspringende kasten of rammelende couverts. Ik had zelfs even de indruk dat we nu meer ruimte gecre'eerd hadden dan de voorbije 3 maand. Maar dat lag volgens Dien volledig aan mezelf : ik durfde niets meer laten rondslingeren. Tijd dus voor een eerste uitstap : Universal Studios. Onze RV kreeg een gepriviligeerde parking van $ 19 (bij wijze van beloning) en wij spaarden onze benen voor het betere werk binnen de studios. Universal verschilt van zijn broer in Orlando in die zin, dat het niet enkel een supercool pretpark is, maar wel degelijk een enorm groot filmbedrijf, met fantastische decors uit Jaws, Psycho, Jurassic Park, Back to the Future ed... We werden zeer deskundig met een treintje rondgeleid, en reden door instortende gebouwen, brandende pakhuizen en de rode zee, die zich net op tijd opende om ons door te laten. En dan kwam de fun :Roller coaster, Terminator, The Mummy, Jurassic Park (kletsnat) Shreck en dies meer. Identiek hetzelfde als in Orlando, maar veeele plezanter, want hier had ik een enthousiaste en leuke partner : Anouk. Bedankt Noukie
Hij was 82, jongman en suikernonkel van Walter.Hij ontwierp juwelen en had een atelier in Beverly Hills, de wijk van de filmsterren en was de laatste 56 jaar maar 2 keer terug in Belgie geweest. Vermits Walter hem maar 1 keer in zijn leven had ontmoet, was er van de man weinig geweten. Ruimte voor fantasie en speculaties en we lieten ons goed gaan : minstens een miljonnair, kind aan huis bij de groten van het witte doek, villa met zwembad, butler, chauffeur en dies meer.
Zijn huis stond in Tarzana, ook een deel van Los Angeles dat er zijn mocht en we waren uitgenodigd om hem gedag te zeggen ( kaviaar, champagne ??...)
Wij dus met onze afgeladen huifkar door de sjieke straten van LA, op weg naar nonkel Cyriel. Het bescheiden villaatje met de simpele Honda voor de deur elimineerde al enkele wilde veronderstellingen, maar nonkel Cyriel zelf zag er prima uit : een zeer levendige, vitale man, met veel zin voor humor en een merkwaardige levensstijl van geperste groenten, fruit en water. Naast ontwerper van exclusieve juwelen was de man ook schilder van al even exclusieve amerikaanse landschappen, met vreemde, Van Gogh aandoende wolkenpartijen. Op elk schilderij was ergens onopvallend een klein zorro-achtig figuurtje geschilderd dat door het landschap reed on wandelde. Het ventje eiste zodanig de aandacht op, dat we er bij elk nieuw schilderij direct naar op zoek gingen. En er waren wel wat schilderijen te bewonderen ; niet alleen in het atelier, maar ook in de living (in rijen van drie), de keuken, slaapkamer, logeerkamer tot in de badkamer em wc toe.Want nonkel Cyriel verkocht ze niet, alhoewel er al $3000 voor geboden werd : hij had het geld niet nodig en t was maar een hobby.
Nonkel Cyriel had nog een hobby. In zijn tuin kweekte hij 3 soorten wijndruiven, die in de late avondzon in dikke trossen langs zijn veranda op mondhoogte hingen te wachten op plukkers. En vermits we zowat uitgehongerd waren van de lange lome wandeling door Universal Studios, verlosten we nonkel Cyriel van enkele kilos Chardonnay en Sauvignan Blanc.Een hemels aperitief, en gezond, jongens toch !!
Later die avond hebben we samen nog gezellig gekeuveld, in een naburig restaurant,over een vette t-bone steak met echte Chardonnay. En in het midden van ons zat een stralende nonkel Cyriel, met een tomatensapje...
Na zowat anderhalve maand keirechte wegen met de cruise control op 65 is een ritje met onze woonwagen door Sunset en Hollywood boulevard op zaterdagmiddag een ervaring. Niet alleen de drukte, de massa's verkeerslichten en de onmogelijkheid om geparkeerd te geraken, maar ook het neerkijken op de convertible Bentleys, Maserati's en Rolls' met ultrakortgerokte would-be sterren doen je hart iets sneller slaan. Beverly hills is prachtig met mooie door hoge palmbomem afgezoomde lanen met gemillimeterde grastapijten en dagelijks gesnoeide en besproeide hagen, af en toe onderbroken door gouden inrijpoorten met tvbewaking, waarachter de groten van het witte doek verblijven, maar je ziet ze niet.
Uiteindelijk toch een parking kunnen forceren zonder mijn dak open te rijten. We mochten 2 uur gratis staan, juist voldoende tijd om in een van de beroemdste bars een lunch mee te pikken . Nate n Als Deli, aan Beverly Hills Drive,waar de filmgoden zich tussen het plebs mengen om sandwiches en pizzas te nuttigen.Hier geen rondborstige afro-amerikaanse dames, maar mooie poppetjes aan wier gereconstrueerd lichaam heel wat dollars werden besteed, elegante homogarcons en, last but not least, echte sappige italiaanse pizzas met versgemalen parmezaanse kaas. Uit puur ontzag kozen we voor een licht gefrappeerde Chianti Classico.
Boven ons hoofd, hoog in de bergen, kreeg het woord HOLLYWOOD ineens een diepere betekenis...
"Daar zijn ze, daar zijn ze" riep Dien, half verscholen achter een pilaar die mee de aankomsthal van de luchthaven ondersteunde. We zettten onze cowboyhoeden recht en ik ontvouwde, bij wijze van welkom de Amerikaanse vlag. Ik dacht nog even aan een "ticker tape parade", maar daar was het nu te laat voor. We stonden in Los Angeles International Airport en "ze", dat waren onze vrienden Walter, Joke en Anouk, die ons de rest van de maand juli gingen vergezellen. De begroeting was hartelijk, de recruten enthousiast om er tegenaan te gaan en hun bagage enorm groot. Drie grote canvaszakken en drie uitpuilende handbagagevaliezen. Ik zag me al door stapels kleren een mijngang graven om mijn overvolle blaas te ledigen in een waarschijnlijk volgepropte wc. Maar er stonden wieltjes onder de zakken noteerde ik terloops en stevige koord had ik in overvloed, dat zou dus wel lukken. Een uur later lagen we in het zwembad van de enige KOA die LA rijk is en die zoals gewoonlijk niet ver van een lawaaierige autosnelweg verwijderd ligt. Na een lichte maaltijd van gekoelde meloentjes met een tic en een geleide en hopelijk verhelderende rondleiding door ons mobiel hotel doken we in onze bedjes en wonder boven wonder, er was nog voldoende ruimte om onze blaas te ledigen...
'Malibu' heeft voor mij altijd een magische betekenis gehad. Op elke reis, waar ook ter wereld , neem ik altijd een flesje van deze hemelse drank mee. Bij het nippen van dit vocht ( dat Jean overigens niet lekker vindt, te vrouwelijk vind ie) droomde ik altijd van een exotisch plekje met strand, palmen en een lekker warm zonnetje. En ja hoor mijn dromen bleken echt te zijn. Net voorbij de grote vuile stad Los Angeles, aan de oostkust is er een plek die Malibu heet. Er is mooie strand en een waar natuurgebied met vogelbroedplaaten. We streken er enkele uurtjes neer op een smalle strook wit zandstrand te midden tussen enkele waterplassen met eilandjes waar de pelicanen, reigers, ibissen, ... neerstreken. Tussen ons trippelden de eenden en meeuwen rustig rond op zoek naar een verloren kruimeltje. Deze keer had ik geen verrekijker nodig om vogels te spotten. Weer enkele nieuwe exemplaren in mijn vogelboek aangestreept!
Los Angeles is een wereldstad, omgeven door een spagettinet van snelwegen en overkoepeld door een enorme bel vervuilde lucht die gevangen zit in het dal tussen de bergen die de stad omgeven. In de stad zelf merk je d'er niets van, maar wij reden naar Santa Monica en vandaaruit de bergen in naar het "Malibu Creek State Park", waar we de nacht gingen doorbrengen om morgen, zaterdag, onze vrienden Walter, Joke en Anoek op te halen op LAX, het internationale vliegveld. De weg naar het State Park was verdomd moeilijk te vinden : op een bepaald momemt reden we na een adembenememde klim op een kronkelende en stoffige bergweg vast op een kloof. De weg was afgesloten met een bareeltje en bord : "State Park Trail". We zaten op een van de wandelwegen van het State Park. Het uitzicht was super, het draaien van onze woonwagen moeilijk en de afdaling gevaarlijk, maar we slaagden erin, zonder dat Dien uit de kabine is gesprongen, alhoewel ze nochtans verschillende keren mee gedreigde. (Vooral toen de remmen een rookgeurtje begonnen af te geven.) De camping op zich was weer schitterend gelegen, ruim, schaduwrijk en hoog genoeg boven de vuile luchtbel van Los Angeles. Na 2 T-bone steaks en een fles Californische Chardonnay namen vriendelijke buren ons mee naar een "lookout point', waar horden (roedels, kolonies, kudden, konvooien ??) herten kwamen grazen in de ondergaande zon. Vredig en rustgevend. De vlammen van ons open vuur hadden weinig of geen impact op de miljoenen sterren die boven ons hoofd waakten.
Onze huifkar leek weer klein en primitief na de grandeur van "Villa Kathie", maar we zouden ons snel aanpassen. Er stond namelijk een lange rit voor de boeg ; van Scottdale naar Los Angeles, waar we op 7 juli een afspraak hadden met onze goeie vrienden. De trek was met onze bak in 1 dag niet te doen en we hadden geen idee waar we 's avonds zouden belanden. De weg door de Mojave woestijn was verschikkelijk eentonig en de hitte maakte het uitstappen zo goed als onmogelijk. Dus aten we onze gekende huissandwich in de motorhome, met de generator aan en de airco op max. Onze drinkwatervoorraad en het water uit douche of lavabo was te heet om je handen in te steken. We hadden trouwens al verschillende noodstops moeten maken omdat de plastic bekleding van onze slide-out en cab-over door de hitte loskwam en flapperend achter onze camion meereed. Hoogst onaangenaam voor de zeldzame tegenligger en lawaaierig voor ons. Rond 6 uur waren we zowat halfweg door de woestijn en hadden al geruime tijd geen enkele aanduiding van een camping (voor RV's met electriciteit) gezien, wat nogal logisch was ; hier overleeft geen mens, laat staan een toerist. En dan ineens, als een fata morgana, aan het zinderende einde van de weg, enkele huizen, een dorp met de hoogst originele naam "Desert Center". Echt meer dan 5 huizen stonden er niet, maar er was een klein plakaatje dat naar een Golf country club wees, met daaronder het tekeningetje van een caravan met het woordje "available" op. "Da's om staanplaatsen voor 1 jaar te verhuren" zei ik zwetend. 'Jongen, laat ons toch maar gaan zien" zei Dien We kwamen in een groen paradijs terecht, waar honderden sproeiers het gras in leven trachtten te houden van een 18 holes golfbaan, waar uiteraard geen mens of bal op te bespeuren viel. Daarachter, keurig gelijnd, een reeks staancaravans met golfkarretjes en garagetjes in de tuin. " Ziedet wel" zei ik,"Lombardzijde in betere tijden" Maar Dien was ondertussen al pogingen aan het ondernemem om achtereenvolgens het bureeltje van de mamager en dat van de greenkeeper te forceren. ( het was ondertussen al donker geworden), met schitterend resultaat trouwens. Uit een staancaravan van een 40tal meter lengte kwam de manager aangelopen, die zeer vriendelijk vroeg hoe hij ons kon helpen. Dat hadden we snel verteld en de man gaf ons onmiddellijk een lege plaats, met volledige aansluiting, verfrissende sproeier in de voortuin, (waardoor we een propere linkervoorkant kregen), plus de sleutels van een prachtig zwembad met hot tub, waar we ons sissend in lieten verwennen. 'Jezus, it's hot in this place" zei ik tegen de man " Jeeh man, ye'can say that alrite" antwoordde hij terwijl hij naar een officiele rangertermometer wees die aan de muur hing " It's a 124 today" Verdomme dachten we, 51 Celsius, snel even in de jaccuzi om af te koelen.
The 4th of July: Independance Day. Amerikanen vieren die hoogdag traditioneel met een vroege bbq en een uitgebreid vuurwerk. En vermits we te gast waren bij de meer dan echte Amerikanen, John en Kathie, gingen wij dit dit keer ook doen. Het vuurwerk was leuk, met de klassieke oachs en oochs en een kleurrijke bloemekee. maar veel origineler was de bbq die John en kathie hadden georganiseerd. Hier gaan we: Neem een tenderloin van 1,5 kilo; snij hem in vier gelijke stukken en marineer ze 24 uur in 1 liter Guiness, een scheut terryakisaus en 2 tenen look. Voeg na 24 uur een lepel mosterd, zout en peper toe en laat nog enkele uren rusten. Bak een halve kilo gesneden champignions in fijne olijfolie, flambeer met cognac en blus met verse room. Droog de 4 stukken vlees goed af; leg ze op de bbq en gril ze saignant. Serveer het vlees (omrand met het champignionsausje) met een aardappel in de schil, opengekruist en gevuld met zure room en een portie bruine bonen.
Een wijntip : Californisch, rood en overvloedig.
PS : John en Kathie, mochten jullie dit lezen en enkele richtlijnen willen toevoegen of schrappen : ga jullie gang !! Na 4 glazen dry martini weet ik echt niet meer wat jullie daar ingekwakt hebben. Maar 't was wel hemels lekker !!
Wie heeft er in zijn 'sturm und drang'fase niet gedroomd om naar Amerika te trekken, een carriere op te bouwen, een toffe vrouw of vent aan de haak te slaan en een huis te bouwen met minstens 4 griekse zuilen, een azuurblauw zwembad met jaccuzi, omringd door ananaspalmen, limoen- en pompelmoesbomen en een schaduwrijk terras met mister (= een waterverstuifsysteem om koel te blijven)? Ik wel, en in mijn euforie zag ik daar dan een kabbelende waterval bij, waar ik heerlijk kon onder zitten met een glas champagne binnen handbereik. 'The American Dream', wij hebben hem helaas nooit gerealiseerd, maar Kathie en John wel.
We reden langs Guadeloupe Avenue in Gilbert (Phoenix - Scottsdale) toen ik hen belde om de weg te vragen. 'Ik zie jullie al aankomen', zei Kathie, ' draai hier gewoon de eerste afslag links in. Ik zal de gate met de remote openen'. Een uur later lagen we in het zwembad van mijn dromen, met waterval en champagne. een perfecte start van 4 heerlijke dagen in een schitterende setting. Ik ga hier niet uitweiden over de fijne restaurants, de warme bakker (eindelijk echt brood!), de liquorstore met Belgische Topbieren of de musea van Phoenix, want er is iets veel belangrijkers dat ons verblijf vier dagen overheerste: de spontane gastvrijheid van John en Kathie, de vriendschap die tussen ons gegroeid is en de toffe sfeer tijdens de zwempartijtjes 's morgens, 's middags, 's avonds en 's nachts.
Lieverdjes, het was een luxueuse, luie en plezante verademing na 3 maanden RV. Hoe lang we ook zouden gebleven zijn, het zou altijd veel te kort geweest zijn. Bedankt! John and Kathie, we owe you a lot! So don't dare to set foot in Belgium without informing us. And if we can't garantee the same high standarts, our love and our friendship will be as true and straight from our hearts. see you soon!
In het "Museum of The History of Arizona" vond tijdens het weekend het "7th Annual Hopi Festival" plaats. Geen toeristenattractie, maar een samenkomst van verschillende hopigemeennschappen, met hun kunstenaars, hun dansers, hun kokende squaws en hun muzikanten. De Hopi's zijn vergeleken met de extroverte Amerikaan een eerder zwijgzaam volk, en hun muziek zou dat voor mijn part ook mogen zijn. Vijf man stoten een half uur lang dezelfde schorre keelklank uit, enkel onderbroken door een onregelmatig geklop op een opgespannen dierenhuid. De dans die daarbij gepleegd werd leek sterk op de processie van Echternach, met dit verschil dat hier een boog en een rammelaar werd meegedragen, waar overigens niets mee wordt gedaan. Wij beleefden de dans van de bison en de dans voor regen. Hoe het hier nooit bisons heeft geregend is niet te begrijpen want beide dansen verschilden geen pas, laat staan een noot. Maar hun kunstwerken waren prachtig : uit cottonwood ( zeer veel voorkomemde en snelgroeiende boom, bija zo licht als balsahout) gesneden beeldjes die prachtig beschilderd waren en figuurtjes voorstelden uit het leven van de Hopi : de vogeldanser, de medicijnman, de bisondanser enz., maar te groot en te duur om mee te nemen. Ik zal thuis wel even een bisondans uitvoeren. En dan maar hopen dat het nog meer gaat regenen...
