Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
06-07-2007
LA
Los Angeles is een wereldstad, omgeven door een spagettinet van snelwegen en overkoepeld door een enorme bel vervuilde lucht die gevangen zit in het dal tussen de bergen die de stad omgeven. In de stad zelf merk je d'er niets van, maar wij reden naar Santa Monica en vandaaruit de bergen in naar het "Malibu Creek State Park", waar we de nacht gingen doorbrengen om morgen, zaterdag, onze vrienden Walter, Joke en Anoek op te halen op LAX, het internationale vliegveld. De weg naar het State Park was verdomd moeilijk te vinden : op een bepaald momemt reden we na een adembenememde klim op een kronkelende en stoffige bergweg vast op een kloof. De weg was afgesloten met een bareeltje en bord : "State Park Trail". We zaten op een van de wandelwegen van het State Park. Het uitzicht was super, het draaien van onze woonwagen moeilijk en de afdaling gevaarlijk, maar we slaagden erin, zonder dat Dien uit de kabine is gesprongen, alhoewel ze nochtans verschillende keren mee gedreigde. (Vooral toen de remmen een rookgeurtje begonnen af te geven.) De camping op zich was weer schitterend gelegen, ruim, schaduwrijk en hoog genoeg boven de vuile luchtbel van Los Angeles. Na 2 T-bone steaks en een fles Californische Chardonnay namen vriendelijke buren ons mee naar een "lookout point', waar horden (roedels, kolonies, kudden, konvooien ??) herten kwamen grazen in de ondergaande zon. Vredig en rustgevend. De vlammen van ons open vuur hadden weinig of geen impact op de miljoenen sterren die boven ons hoofd waakten.
Onze huifkar leek weer klein en primitief na de grandeur van "Villa Kathie", maar we zouden ons snel aanpassen. Er stond namelijk een lange rit voor de boeg ; van Scottdale naar Los Angeles, waar we op 7 juli een afspraak hadden met onze goeie vrienden. De trek was met onze bak in 1 dag niet te doen en we hadden geen idee waar we 's avonds zouden belanden. De weg door de Mojave woestijn was verschikkelijk eentonig en de hitte maakte het uitstappen zo goed als onmogelijk. Dus aten we onze gekende huissandwich in de motorhome, met de generator aan en de airco op max. Onze drinkwatervoorraad en het water uit douche of lavabo was te heet om je handen in te steken. We hadden trouwens al verschillende noodstops moeten maken omdat de plastic bekleding van onze slide-out en cab-over door de hitte loskwam en flapperend achter onze camion meereed. Hoogst onaangenaam voor de zeldzame tegenligger en lawaaierig voor ons. Rond 6 uur waren we zowat halfweg door de woestijn en hadden al geruime tijd geen enkele aanduiding van een camping (voor RV's met electriciteit) gezien, wat nogal logisch was ; hier overleeft geen mens, laat staan een toerist. En dan ineens, als een fata morgana, aan het zinderende einde van de weg, enkele huizen, een dorp met de hoogst originele naam "Desert Center". Echt meer dan 5 huizen stonden er niet, maar er was een klein plakaatje dat naar een Golf country club wees, met daaronder het tekeningetje van een caravan met het woordje "available" op. "Da's om staanplaatsen voor 1 jaar te verhuren" zei ik zwetend. 'Jongen, laat ons toch maar gaan zien" zei Dien We kwamen in een groen paradijs terecht, waar honderden sproeiers het gras in leven trachtten te houden van een 18 holes golfbaan, waar uiteraard geen mens of bal op te bespeuren viel. Daarachter, keurig gelijnd, een reeks staancaravans met golfkarretjes en garagetjes in de tuin. " Ziedet wel" zei ik,"Lombardzijde in betere tijden" Maar Dien was ondertussen al pogingen aan het ondernemem om achtereenvolgens het bureeltje van de mamager en dat van de greenkeeper te forceren. ( het was ondertussen al donker geworden), met schitterend resultaat trouwens. Uit een staancaravan van een 40tal meter lengte kwam de manager aangelopen, die zeer vriendelijk vroeg hoe hij ons kon helpen. Dat hadden we snel verteld en de man gaf ons onmiddellijk een lege plaats, met volledige aansluiting, verfrissende sproeier in de voortuin, (waardoor we een propere linkervoorkant kregen), plus de sleutels van een prachtig zwembad met hot tub, waar we ons sissend in lieten verwennen. 'Jezus, it's hot in this place" zei ik tegen de man " Jeeh man, ye'can say that alrite" antwoordde hij terwijl hij naar een officiele rangertermometer wees die aan de muur hing " It's a 124 today" Verdomme dachten we, 51 Celsius, snel even in de jaccuzi om af te koelen.
The 4th of July: Independance Day. Amerikanen vieren die hoogdag traditioneel met een vroege bbq en een uitgebreid vuurwerk. En vermits we te gast waren bij de meer dan echte Amerikanen, John en Kathie, gingen wij dit dit keer ook doen. Het vuurwerk was leuk, met de klassieke oachs en oochs en een kleurrijke bloemekee. maar veel origineler was de bbq die John en kathie hadden georganiseerd. Hier gaan we: Neem een tenderloin van 1,5 kilo; snij hem in vier gelijke stukken en marineer ze 24 uur in 1 liter Guiness, een scheut terryakisaus en 2 tenen look. Voeg na 24 uur een lepel mosterd, zout en peper toe en laat nog enkele uren rusten. Bak een halve kilo gesneden champignions in fijne olijfolie, flambeer met cognac en blus met verse room. Droog de 4 stukken vlees goed af; leg ze op de bbq en gril ze saignant. Serveer het vlees (omrand met het champignionsausje) met een aardappel in de schil, opengekruist en gevuld met zure room en een portie bruine bonen.
Een wijntip : Californisch, rood en overvloedig.
PS : John en Kathie, mochten jullie dit lezen en enkele richtlijnen willen toevoegen of schrappen : ga jullie gang !! Na 4 glazen dry martini weet ik echt niet meer wat jullie daar ingekwakt hebben. Maar 't was wel hemels lekker !!
Wie heeft er in zijn 'sturm und drang'fase niet gedroomd om naar Amerika te trekken, een carriere op te bouwen, een toffe vrouw of vent aan de haak te slaan en een huis te bouwen met minstens 4 griekse zuilen, een azuurblauw zwembad met jaccuzi, omringd door ananaspalmen, limoen- en pompelmoesbomen en een schaduwrijk terras met mister (= een waterverstuifsysteem om koel te blijven)? Ik wel, en in mijn euforie zag ik daar dan een kabbelende waterval bij, waar ik heerlijk kon onder zitten met een glas champagne binnen handbereik. 'The American Dream', wij hebben hem helaas nooit gerealiseerd, maar Kathie en John wel.
We reden langs Guadeloupe Avenue in Gilbert (Phoenix - Scottsdale) toen ik hen belde om de weg te vragen. 'Ik zie jullie al aankomen', zei Kathie, ' draai hier gewoon de eerste afslag links in. Ik zal de gate met de remote openen'. Een uur later lagen we in het zwembad van mijn dromen, met waterval en champagne. een perfecte start van 4 heerlijke dagen in een schitterende setting. Ik ga hier niet uitweiden over de fijne restaurants, de warme bakker (eindelijk echt brood!), de liquorstore met Belgische Topbieren of de musea van Phoenix, want er is iets veel belangrijkers dat ons verblijf vier dagen overheerste: de spontane gastvrijheid van John en Kathie, de vriendschap die tussen ons gegroeid is en de toffe sfeer tijdens de zwempartijtjes 's morgens, 's middags, 's avonds en 's nachts.
Lieverdjes, het was een luxueuse, luie en plezante verademing na 3 maanden RV. Hoe lang we ook zouden gebleven zijn, het zou altijd veel te kort geweest zijn. Bedankt! John and Kathie, we owe you a lot! So don't dare to set foot in Belgium without informing us. And if we can't garantee the same high standarts, our love and our friendship will be as true and straight from our hearts. see you soon!
In het "Museum of The History of Arizona" vond tijdens het weekend het "7th Annual Hopi Festival" plaats. Geen toeristenattractie, maar een samenkomst van verschillende hopigemeennschappen, met hun kunstenaars, hun dansers, hun kokende squaws en hun muzikanten. De Hopi's zijn vergeleken met de extroverte Amerikaan een eerder zwijgzaam volk, en hun muziek zou dat voor mijn part ook mogen zijn. Vijf man stoten een half uur lang dezelfde schorre keelklank uit, enkel onderbroken door een onregelmatig geklop op een opgespannen dierenhuid. De dans die daarbij gepleegd werd leek sterk op de processie van Echternach, met dit verschil dat hier een boog en een rammelaar werd meegedragen, waar overigens niets mee wordt gedaan. Wij beleefden de dans van de bison en de dans voor regen. Hoe het hier nooit bisons heeft geregend is niet te begrijpen want beide dansen verschilden geen pas, laat staan een noot. Maar hun kunstwerken waren prachtig : uit cottonwood ( zeer veel voorkomemde en snelgroeiende boom, bija zo licht als balsahout) gesneden beeldjes die prachtig beschilderd waren en figuurtjes voorstelden uit het leven van de Hopi : de vogeldanser, de medicijnman, de bisondanser enz., maar te groot en te duur om mee te nemen. Ik zal thuis wel even een bisondans uitvoeren. En dan maar hopen dat het nog meer gaat regenen...
So here I've stood while wind and rain Have set the trees a sobbin' And risked my life for that damn' stage That wasn't worth the robbin' Black Bart The Po8
Black Bart was in de streek rond Flagstaff, in de periode voor de railroad een beruchte en succesvolle postkoetsovervaller, met minstens 27 geslaagde overvallen op Wells-Fargo en een hele reeks pogingen. Waarschijnlijk niet zo'n abnormaal fenomeen, ware het niet dat Bart ook dichter was en iedere overvallen postkoets beloonde met een van zijn gedichten. Hij noemde zichzelf "a po8" en ondertekende zijn gedrochten op die manier. De man is vredig en rijk gestorven en zijn naam leeft verder in het populairste restaurant van Flagstaff: "Black Bart's". Het restaurant is gespecialiseerd in lappen vlees van Amerikaans koebeesten, die groter zijn dan het bord waarop ze worden geserveerd. We kozen voor een Porterhouse van 24 oz. "One for the both of you, I guess?' vroeg de waiter en begon al te schrijven " No, no, one each" zeiden we in koor, maar , hoe overheerlijk het vlees ook was, we moesten onze toevlucht nemen tot een Amerikaanse gewoonte die we tot nu toe hadden kunnen vermijden : "a doggy bag please" . Het originele aan dit restaurant was eigenlijk dat tussen de soep en de patatten het voltallige personeel van ongeveer 15 mannen en vrouwen op het podium sprong en samen met een pianist 2- en soms driestemmige amerikaanse musicals begon te zingen. Sommigen bleven als solist op het podium, anderen bedienden al zingend ! Ongelooflijk ! Dit waren acteurs die het vak "garcon" hadden bijgeleerd en niet omgekeerd. De volgende morgen heb ik de Porterhouse steak zingend uit de koelkast gehaald. Koud was het vlees ook nog lekker.
We voelden ons alletwee een beetje slapjes gisterenavond, waarschijnlijk de warmte of te weinig gedronken of de hoogte (7500 voet) of een combinatie hiervan. Zelfs mijn - doorgaans doeltreffende - remedie voor dit ongemak; een stevige maaltijd van pekesstoemp met varkenscoteletjes en aangedikte saus, die in een kratertje ligt opgeslagen in de stoemp, hielp totaal niet. Ook een goede nachtrust en een ontbijt met fruitsap en spiegelei (met veel zout) konden ons er niet bovenop helpen en lusteloos begonnen we de checklist te overlopen die ervoor moest zorgen dat we de camping konden verlaten zonder een of andere electriciteitspaal of beerput achter onze woonwagen aan te slepen. Het ging allemaal nogal traag en futloos en om niet te veel tijd te verliezen besloten we tot een snelle hap in een hamburgertent. "Two double whoppers and two medium cokes please", Amerikaanser kan niet. En geloof het of niet, maar minder dan één uur later voelden we ons terug kiplekker, vol energie en levenslust. Nu wisten we van Coca-cola dat het oorspronkelijk een medicinaal drankje tegen slaptitudes was, maar we hadden nooit het weldoende effect durven verwachten van een vettige hamburger met méjo. Laat staan van de combinatie van coke, hamburger en lauwe frietjes die zo'n klef laagje vet achterlaten op je gehemelte. In België zijn hamburgertenten totaal overbodige eethuizen, maar niet hier ; Hamburgertenten zijn onmisbare gezondheidsinstellingen, waar de uitgedroogde, afgeleefde overstresste yank zijn hormoon- en cholestderolshot komt halen om er weer onvermoeid en mollig tegenaan te gaan. Leve de Amerikaanse gezondheidsinstellingen. Spijtig dat je d'er dik van wordt.
In Winslow stond en staat nu nog één van de betere hotels langs route 66 : La Posada. Op aanraden van een ranger hebben we het hotel bezocht en wilden er lunchen, maar daar waren we juist te laat voor. Het hotel, dat in oud Mexicaanse stijl gebouwd en bemeubeld is, bezat een zeer bizarre reeks moderne schilderijen (te koop maar onbetaalbaar voor simpele trekkers zoals wij) rond hetzelfde thema : de zelfmoord van bekende Amerikanen. Zo bv. Jacky Kennedy in haar mantelpakje van november '63, met in haar handen een speelkaart Harten Koning (K), wiens hoofd doorboord wordt door een kogel die de hersentjes doet uiteenspatten op het roze mantelpakje. Er mochten geen foto's getrokken worden, dus we hebben er stiekem maar eentje kunnen nemen : een groepsportret van bekende zelfmoordenaars aan een eindejaarsbanket, hun uitverkoren zelfmoordinstrument bij de hand (Hemingway, Marilyn Monroe, Jimmy Hendrickx en andere ons onbekende grootheden. We wachten nog even om ons zelfportret te laten maken, trouwens er is toch geen plaats in onze overvolle motorhome...
De naam klinkt indiaans en dat zou wel eens best kunnen want we rijden door Navajo en Hopi country; Hoe die mensen hun grenzen getrokken hebben is een compleet raadsel. Binnenin het Navajo deel heb je een Hopi conclaaf en daarin nog eens een Navajo kern. Heel erg is dat niet, want ik zou met de beste wil van de wereld geen Navajo kunnen aanduiden uit een hoop Hopi's. Als je je ogen halfdicht knijpt en je kijkt door de zinderende middagzon naar "Painted Desert", dan zie je een schilderij van Van Gogh in Imax : geel, groen, blauw, rood, bruin en wit, in dikke paletstrepen. "Painted Desert", met middenin het "Petrified Forest National Park", was 225 miljoen jaar geleden een uitgestrekt tropisch bos, met reusachtige bomen, grote meren en massa's dino- en andere saurussen. Het is een absoluut geologisch wonder, puur natuur, en toch lijkt het door zijn kleurschakeringen irreëel, handgeschilderd, painted. Namen als Rainbow rock, blue mesa, agate mountain zijn helemaal niet overdreven. Het vraagt een volledige dag om met je RV (of ander vervoermiddel; de max. snelheid is 45 mph) dit wonderland te doorkruisen, inbegrepen enkele korte voettochten in de brandende zon, gewapend met een fles water en een opgeladen camera. Alhoewel je zeker weet dat zoveel moois onmogelijk op de foto kan. Afwachten maar. In ieder geval, in onze herinnering en in ons hart heeft "Painted Desert" een vaste plaats veroverd....
Weer een stuk historische weg afgelegd, dit keer met onze RV. Grote delen van de route 66 zijn gewoon onbereidbaar of zodanig overgroeid dat je enkel de telfoonpalen nog ziet staan. Maar waar de 66 stadjes of dorpjes doorkruist, bestaat hij nog in al zijn glorie, met benzinestationnetjes, hamburger- en hotdogtenten en motels. We gaan hem (de 66) nog dikwijls tegenkomen vanaf nu, want de route moet zoals wij ook naar Los Angeles. In Winslow stond en staat nu nog één van de betere hotels langs route 66 : La Posada. Op aanraden van een ranger hebben we het hotel bezocht en wilden er lunchen, maar daar waren we juist te laat voor. Het hotel, dat in oud Mexicaanse stijl gebouwd en bemeubeld is, bezat een zeer bizarre reeks moderne schilderijen (te koop maar onbetaalbaar voor simpele trekkers zoals wij) rond hetzelfde thema : de zelfmoord van bekende Amerikanen. Zo bv. Jacky Kennedy in haar mantelpakje van november '63, met in haar handen een speelkaart Harten Koning (K), wiens hoofd doorboord wordt door een kogel die de hersentjes doet uiteenspatten op het roze mantelpakje. Er mochten geen foto's getrokken worden, dus we hebben er stiekum maar eentje kunnen nemen : een groepsportret van bekende zelfmoordenaars aan een banket, hun uitverkoren zelfmoordinstrument bij de hand (Hemingway, Marilyn Monroe, Jimmy Hendrickx enz..
We hadden het al dikwijls gezien op onze trektocht door Amerika: een politiewagen die met loeiende sirenes en tientallen flitsende rode en blauwe lichten de achtervolging inzet van één of andere overtreder. Op een heuvelachtige weg door Hopi Country (speed limit 65 mph) reden we 65 mph, ttz. 55 mph bergop en 75 mph bergaf. Een kaarsrechte weg en zo goed als alleen. En ineens: www-www-toeta-toeta achter ons; verblindende koplichten die aan- en uitfloepten en een flikkerende kerstboom op het dak. We wisten perfect wat we moesten doen: langzaamaan naar de kant rijden, gevarenlichten op, linkerraampje opendraaien en blijven zitten met gordel aan en handen op het stuur. 'En niet lachen', zei ik tegen Dien, die haar handen op het dashbord had gelegd. 'triestig kijken'. Twee man uit de policecar in keurig uniform, hun midden omgord met patroongordel, revolver, walkie-talkie, pepperspray en knuppel. Eén blijft achter onze kar staan; de ander stapt met John Waynepas naar mijn linkervoorruit, de hand aan de revolver. Op het koperen plaatje lezen we 'Hopi Police Sergeant ...'( een onleesbare indianennaam). 'Your drivers licence, please' ' Yes, sir', zei ik beleefd en geef hem er 2: mijn Belgisch en mijn internationaal. 'What's that?', vroeg hij lichtelijk verbaasd. Ik legde hem uit dat we Belgen waren op trektocht door de USA met belangstelling voor diverse culturen en blablabla en gaf hem als toemaatje mijn reispas. 'Be right back', zei hij en liep met mijn papieren naar zijn rood-blauw-wit flashende auto. 'We hangen eraan', zei Dien, 'hij zet ons in zijn computer'. Na 5 minuten tikwerk, kwam hij terug. 'What do I have to pay to you, Sir' vroeg ik in mijn slechtste Engels. 'Nothing, sir', antwoordde hij, 'I'll give you a warning, but please, watch the speed signs'. 'Thank you sir' zei ik ontroerd en ik meende het nog ook. Vanaf nu ga ik proberen ook bergop 65 mph te rijden...
Een kleine 100 mijl zuidwestelijk van de Mesa Verde, over de staatsgrens in Arizona, ligt de "Canyon de Chelly". Een eigenaardige naam, door de Spanjaarden toegekend aan het opperhoofd van de Navajo's ('Navahoos') die hier toen leefden.(wordt uitgesproken "d'chey") Ook hier weer dezelfde "cliff dwellings" in een canyon van 85 mijl lang, met veel rotstekeningen van de Anasazi, de Navayo's en de Hopi's. (Canyon del muerte). Alhoewel dit een National Park is, ligt het volledig in Navayo country en is niet zomaar toegankelijk. Behalve op de primitieve camping, zonder water of electriciteit, moet je voor iedere stap die je zet de toelating en begeleiding vragen van een officiële Navajo gids. Het toffe aan deze canyon is, dat hij voor het grootste gedeelte bereidbaar is in de bedding (in totaal zo'n 60 mijl) Een beetje zoals de wadi's in Dubai, Oman, Yemen en Jordanië. Je moet wel kunnen beschikken over een 4 x 4, die dan wordt bestuurd door de Navajo gids. Onze leefbak kwam dus niet in aanmerking, maar daar hadden de Navajo's iets op gevonden. Uit de US Army overschotten hadden ze enkele oude GMC trucks van 1960 gekocht (Ik heb met dergelijke bak tijdens mijn legerdienst in 1962 nog gereden !), die 6 x 6 bakken turquoos gespoten en de open laadbak voorzien van zeteltjes. Je kon voor $ 65 per persoon de canyon doorwroeten (rijden is hier ongepast) met zeer deskundige uitleg, eten (club sandwich roastbeef en een zelfgebakken soort koek van Dinant) en drinken (putwater met limonadepoeder) en dessert (meloen) Een onvergetelijke dag (en een volgende morgen bij het pijnlijk opstaan), met veel aanvullende info van een insider, veel hotsen en botsen en erg vermoeiend onder een brandende zon en wolken stof. De rotsen, die tot 400 meter soms vertikaal oprezen, werden volgens de stand van de zon en mits enige verbeelding omgetoverd tot arenden, gorilla's, spaceshuttles en de Simpsoms. Ik dacht zelfs even Dien gezien te hebben, maar ja, die zie ik in ongeveer alles tegenwoordig !
Ergens op een onbelangrijke weg, in een dorpje met de veelzeggende naam "MANY FARMS" stond een rits pickups met vlaggen en balonnen in een stoffig stuk prairie. We waren wel aan een frisdrankje toe, dus draaiden we de wei op en stopten naast een hek met woest uitziende stieren : een plaatselijke wedstrijd "bull riding". Je kent dat wel : zo lang mogelijk op een briesende stier zitten met een koord rond zijn buik. Je mag je dqar met één hand aan vasthouden, de andere hand en de voeten in de lucht. We zaten amper op de "tribune" (drie houten banken) tussen uitsluitend Navajo's, of de eerste "rider" vloog 2 meter door de lucht en kwam met zijn rug op het ijzeren hekken terecht. Na immobilisatie werd hij bewusteloos afgevoerd : nooit meer iets van gehoord. Een reeks spectaculaire "bull rides" gezien, en het plaatselijk rekord werd onder groot jolijt scherp gesteld op 69 seconden...
Ik geef me er rekenschap van dat ik in het begin van onze avonturen veel te kwistig ben geweest met superlatieven. Nu zitten we midden in een overweldigende setting en ik vind de juiste woorden niet; De natuur is gewoon een wonder: tafelbergen, riffen en canyons. De rivieren die ooit de canyons hebben uitgesleten, zijn uitgedroogd maar hebben grote halfronde halen doen ontstaan. En daarin heeft zich rond 450 - 500AD het oude volk gevestigd: de Anasazi (= Navajo voor 'het oude volk'). De anasazi, die ver vóór onze jaartelling nomadisch leefden, hebben zich geleidelijk aan op de plateau's gevestigd en zijn overgestapt op landbouw (maïs, bonen en meloenen) en kalkoenteelt (de pluimen voor kledij, het beest voor de voeding, de botten voor werktuigen). Aanvankelijk woonden ze naast hun velden in pithouses: putten die werden afgedekt met boomstammen met in het midden een opening (ingang en rookuitlaat). Later zijn deze mensen (uit veiligheidsoverwegingen?) gaan wonen in de spelonken van de canyons. Daar hebben ze honderden dorpen gebouwd, als zwaluwnesten hoog tegen de vertikale muur van de canyons. Dorpen van 80 tot 200 mensen die met ladders en/of hand-en voetgrepen van en naar hun velden gingen. Vele van deze dorpen (cliffdwellings) zijn intact gebleven; de meeste nog niet grondig onderzocht. De combinatie van natuur en verstilde dorpen is uniek en laat een totaal andere indruk na van de 'Native Americans' dan diegene die ons door cowboy- en indianenfilms werd meegegeven. De Anasazi's zijn uit hun dorpen verdwenen rond 1300. Niemand weet precies waarom. Waarschijnlijk was er jaren achtereen een verschrikkelijke droogte, die de mensen dwong om af te zakken naar de grote rivieren (Rio Grande en Coloradorivier). Feit is dat de Hopi's en de Navajo's rechtsreeks afstammen van deze Anasazi's. Naast de grote 'scienic drive' toer (boven op het plateau) met diverse uitkijken op de dorpen, deden we nog 2 geleide wandelingen in de cliffdwellings zelf: een moelijke en een zeer moeilijke. Voor deze laatste pastte Dien wijselijk omwille van de bijna vertikale afdalingen met metershoge ladders tegen de wanden. Zeer interessant: ieder dorp had zijn heilige plaats (kiva), die nu nog gebruikt worden door de Navajo's tijdens bepaalde rituele feesten. Enkele foto's kunnen één en ander beter illustreren.
Wil je toeristische informatie? Walmart heeft RV-ladingen vol : gratis! En zo viel ons oog op een infoboekje over het onstaan van Durango ; een mijnstadje, gesticht door spoormagnaat Durango in 1876 langs de woeste Animas Bergrivier. Dankzij die spoorweg kende het stadje een geweldige bloei, vooral, toen in 1882 hoog in de San Juan mountains (9500 voet) goud en vooral zilver werd gevonden. Tonnen zilver ! En algauw groeide er hoog in de bergen een nederzetting : Silverton, met 400 bankfilialen, 134 saloons en een onnoemlijk aantal kamers voor reizigers : de tocht van Durango naar Silverton nam - als alles meeviel - 3 dagen in beslag; stroomopwaarts langs de woeste Animas. Het duurde niet lang of de zakenlui van Durango besloten een spoorlijn door te trekken van Durango naar Silverston. The D&SNGRR, of beter gezegd "The Durango & Silverton Narrow Gauge Rail Road" is nog altijd operationeel. Bij aanleg was het de duurste en meest gewaagde spoorlijn ter wereld en dat laatste is het volgens ons nog altijd. Je kan de rit naar Silverton (50 mijl op 4 uur) en terug (50 mijl op 3.30 uur) maken in de originele stoomtrein, met de echte oude wagons (open, gesloten of luxe). De rit is werkelijk adembenemend, naast en regelmatig over de kolkende rivier, soms heel hoog over canyons soms vlak naast de rivier. We hebben 450 foto's en een half uur film verschoten aan deze unieke belevenis, die moeilijk onder woorden te brengen is. In Silverton, waar we anderhalf uur mochten rondlopen, hebben we in één van de saloons gelunched, maar ik was zo onder de indruk van de treinreis dat ik begot niet meer weet wat we gegeten hebben. Ik herinner me alleen een mooi lief meisje dat "Oh my darling, Clementine" zat te spelen aan een tingentangelpiano..
Omwille van de ** sterren détour die "Chimney Rock" zeker was, zijn we niet verder geraakt dan Durango, een stad waar we in feite niets hadden gepland. En vermits het iets te laat was om een degelijke kampplaats te zoeken, namen we toevlucht tot ons eerste alternatief : de Walmart. Er waren er twee in Durango, we namen de grootste. Hun sympathie voor RVers werd weeral beloond, want we hadden heel wat nodig, niet alleen voeding, maar ook nagels, pluggen, schroevendraaiers, een hamer, een zaagje enz.. Deze Walmart was wel speciaal, op een klein stukje van de parking stonden misschien wel 20 RV's, keurig tegen de mooie plantsoentjes aan, het leek wel een echte camping. Bovendien ver weg van de toegangswegen, dus geen motorengebrom 's nachts (Walmart is 24/24 open) en voldoende verlichting om in je strandstoeltje een boekje te lezen. Stipt om middernacht beginnen computergestuurde sproeiers de plantsoenen te bewateren en meteen ook het stof van de RV's te spoelen. Onze vriend, de Walmart. Kan je 's nachts niet slapen? Wandel even door de koele supermarkt. Wil je een stevig ontbijt? De Walmart bakery tot je dienst Moet je in het donker iets repareren? Walmart licht je bij Ijsblokken voor je pic-nic mand? Walmart heeft de goedkoopste Plastiekzakken voor de vuilemmer? Honderden hebben we er liggen Als we op de highways een Walmarttruck voorbij zien flitsen, zwaaien we steeds enthousiast naar onze vriendjes...
