Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
20-06-2007
OUR FRIEND :WALMART
Omwille van de ** sterren détour die "Chimney Rock" zeker was, zijn we niet verder geraakt dan Durango, een stad waar we in feite niets hadden gepland. En vermits het iets te laat was om een degelijke kampplaats te zoeken, namen we toevlucht tot ons eerste alternatief : de Walmart. Er waren er twee in Durango, we namen de grootste. Hun sympathie voor RVers werd weeral beloond, want we hadden heel wat nodig, niet alleen voeding, maar ook nagels, pluggen, schroevendraaiers, een hamer, een zaagje enz.. Deze Walmart was wel speciaal, op een klein stukje van de parking stonden misschien wel 20 RV's, keurig tegen de mooie plantsoentjes aan, het leek wel een echte camping. Bovendien ver weg van de toegangswegen, dus geen motorengebrom 's nachts (Walmart is 24/24 open) en voldoende verlichting om in je strandstoeltje een boekje te lezen. Stipt om middernacht beginnen computergestuurde sproeiers de plantsoenen te bewateren en meteen ook het stof van de RV's te spoelen. Onze vriend, de Walmart. Kan je 's nachts niet slapen? Wandel even door de koele supermarkt. Wil je een stevig ontbijt? De Walmart bakery tot je dienst Moet je in het donker iets repareren? Walmart licht je bij Ijsblokken voor je pic-nic mand? Walmart heeft de goedkoopste Plastiekzakken voor de vuilemmer? Honderden hebben we er liggen Als we op de highways een Walmarttruck voorbij zien flitsen, zwaaien we steeds enthousiast naar onze vriendjes...
We reden Colorado binnen onder een onbevlekte blauwe hemel en al gauw zagen we de eerste besneeuwde bergtoppen. Colorado is de meest bergachtige staat van de US, met meer dan 50 toppen boven de 13.000 voet (dus even hoog als de Mont Blanc). En dat voel je : de hitte is draaglijker, de ademhaling iets moeilijker, de snelheid van onze woonwagen iets trager en het verbruik ervan iets hoger. En dat gaf ons dan weer de kans om de schitterende panorama's grondiger in ons op te nemen. Onze bestemming voor vandaag was één van de topics van de hele reis : het "Mesa Verde National Park", de eerste en belangrijkste archeologische site van de US, met de beroemde "cliff dwellings", waarin het Pueblovolk van 500 tot 1300 leefde. Maar ja... Toen we na 50 mijl Colorado-en in het eerste skioord stopten om te lunchen (een snelle hap, juist voldoende om de motor te laten afkoelen en voor $150 bij te tanken ) kregen we van een ranger de tip mee om eerst even langs "Chimney Rock" te passeren. 't Was maar een klein ommetje van 16 mijl, maar de moeite waard om de geschiedenis van het oude indianenvolk beter te begrijpen. En dat was het ook. We hadden al geruime tijd een eigenaardig gevormde rots zien afsteken tegen het azuur, als een schoorsteen op een tafelgebergte (una mesa) : "Chimney Rock" dus. Er was nog een geleide wandeling om 13 uur volgens de ranger, dus wij als gekken door berg en dal. Om 5 voor één stonden we aan het visitor's center om te betalen. En inderdaad, we konden nog mee, maar we moesten nog 5 mijl langs een stoffige zandweg stijl omhoog : daar begon de wandeling, maar we waren al gesignaleerd en de gids zou een kwartier op ons wachten. En, "by the way", de weg is niet geschikt voor RV's. Bon, toevallig hadden we geen andere auto bij, dus sprongen we in onze Mustang huifkar en stoven in een grote wolk stof de bergweg op. Dien, die op dergelijke momenten haar ogen sluit en met witte knokkels de handvaten tot spijs knijpt, moest nu noodgedwongen de kussens, beddegoed, boeken, folders en eetgerei van mij aftrekken, wilden we niet in een ravijn rijden. We waren binnen het kwartier boven, maar het duurde nog 5 minuten om uit onze vuilkar te geraken. Alle kasten stonden open, inhoud op de grond, vuile en propere kleren dooreen, enkele glazen kapot en nu nog hebben we 5 vijzen over, waarvan we met de beste wil van de wereld niet weten waar ze vandaan komen. "Chimney Rock" was een soort sacrale plaats, waar het Pueblo- en Chacovolk bijeenkwam om de zon te aanbidden en de planeten te bestuderen en een kalender bij te houden (= hypothese). Bij zonnewende (nu ongeveer dus) kwam de zon op tussen twee rotsspleten en scheen in een kiva (een ondergrondse bidplaats - zie mesa verde) waar rituele handelingen plaatsvonden. Blijkbaar waren er verschillende kiva's die allemaal in lijn met "Chimney Rock" lagen en de seizoenen en tijdstippen weergaven waarop geplant, geoogst ed. moest worden. Eigenaardig was wel, dat men die kiva's wist liggen maar ze bewust onaangeroerd liet voor toekomstige archeologen. Het was een boeiende stap terug in de tijd, met veel onopgeloste vragen, mysteries en legenden. Misschien brengt Mesa Verde ons meer klaarheid...
De natuur was zo overweldigend, het open vuur zo uitnodigend dat we besloten onze laatste fles Belgisch Bier te openen : nen duvel van 75 cl !! Zelfs ik vond het slokje dat ik mocht meeproeven, vooraleer ik haar naar bed droeg, lekker.
Santa Fé, mon amour ! Een prachtstadje : overzichtelijk, mexicaanser dan tequila, aangenaam van temperatuur op 1100 meter hoogte en zeer uitnodigend met kleine restaurantjes, enkele interessante musea, een centraal gelegen lommerrijk plein (la plaza) met obelisk en een kathedraal met een vroeg-17de eeuws Madonnabeeldje, dat in de oorspronkelijke zijkapel staat. De stad werd in 1610 gesticht door de Spaanse conquistadores en was lang de staatshoofdstad van Noord-Amerika. Vlakbij de plaza ligt het paleis van de Goeverneurs, (1610) een gelijkvloers, in vierkant gebouwd paleis, omgeven door galeriën, die volledig worden ingepalmd door indianen, die hier, zittend op de grond hun artisanale kunstwerkjes verkopen. Erg enthousiast gebeurt dat niet : als je echt iets wil kopen moet je meestal de maker ervan wakker schudden (wat wij niet gedaan heben). Flaneren door het stadje is een streling voor het oog : koloniale gebouwen wisselen af met oude trading posten, sommige verbouwd tot kleine hotelletjes, en in de smalle straatjes zijn mooie winkeltjes, cafeetjes en galerietjes die op zeer discrete manier de aandacht van de voorbijganger trekken. Amerika is hier ver weg ! We lunchten uitstekend (longhornfilet met blauwe kaas en spaanse rijst met black-eyebonen en een lokale chardonnay) op een gezellig terras, omhangen met gedroogde chilipepers waar Dien maar niet vanaf kon blijven. We bezochten 2 musea : het "Palace of the Governers : Historisch zeer interessant en het "Museum of Fine Arts", toegespitst op kunstenaars uit New Mexico. Een prachtige dag die we in stijl afsloten. We reden Santa Fé uit de San Juan Mountains in, waar we op 9200 voet een prachtigde campsite vonden in het "Santa Fé National Forest" (voor $5 per nacht. Verwarming was niet inbegrepen maar wel nodig 's nachts....)
Met een half opengereten flank en een gat in ons dak, waar de muggen en ander ongedierte gretig gebruik van maakten om ook eens met een RV te reizen, trokken we naar Albuquerque, op zoek naar een "RV Repair Center" . We vonden er een, vlak bij de KOA camping waar we onze wonden gingen likken. De RV verkopers, die in de weekend wel werken verzekerden ons dat ze onze deur voorlopig konden herstellen. We moesten maandag eerste werk aanwezig zijn en dan zou de reparatie tegen 4 pm gefikst zijn. Yoepie, twee dagen vrij, twee dagen verlof!!! En dat we ervan geprofiteerd hebben ! 't Was een camping met alles erop en eraan, dus : slapen, zwemmen, wassen plassen, UMO's repararen en rondkrossen, lekker eten en bbqen ; echt ontspannen. 's Maandags leverden we onze kar in, namen bus 66 naar de Old town en genoten. Want bus 66 rijdt op route 66 die in Albuquerque voor de eerste keer ons pad kruist. En overal langs deze beroemde weg zie je de hotdogkraamjes, benzinestations, cocktailbars ed. van de jaren '50, keurig onderhouden en nog altijd in gebruik. We hebben in één van die bars gelunched, echt aan de toog, bediend door een serveuze in geblokte voorschoot, potlood achter de oren en koffiepot in de hand. Het mens wou absoluut dat ik enkele van hun beroemde chili's proefde en toegegeven, het viel mee. Albuquerque zelf was mooi, spaans-mexicaans, met heel wat terrasjes in de schaduw en een fraaie kerk, gesticht door de eerste fransiscaner die met de spanjaarden mee aanspoelde. Toen we rond 4 pm terug bus 66 wilden nemen moesten we 15 minuten wachten. Niet te doen in de gloeiende zon, dus zochten we een schaduwplekje achter een uithangbord. Daar zat al een koppel op de grond, dat er duidelijk toeristisch uit zag. En dat zodoende totaal afstak tegen de normale bezetting van bus 66 : psychoten, drugsverslaafden, landlopers, zatlappen en sexmaniakken. Toen we opstapten zei ik tegen Dien : "die moeten ook naar de KOA" En inderdaad, 8 mijl verder stapten we samen uit, en tot onze verbazing gingen we samen naar hetzelfde RV repair center. Toen we mekaar aan de balie terug ontmoetten om te betalen kon het niet anders of er ontstond een geanimeerd gesprek. Ook zij hadden vrijdag een panne gekregen, waren 2 dagen op dezelfde camping gestrand en hadden vandaag hun RV laten repareren terwijl ze met bus 66 de oude stad bezochten. En van het één kwam weeral het ander... ze wonen in Sonoma (centrum van de Californische wijn), verbouwen pinot noir die ze verkopen aan de wijnboeren. Zelf hebben ze geen winery ("we 're just poor farmers" zei madam). Maar we moeten absoluut langskomen en mogen op hun land overnachten, en eventueel een centje bijverdienen want in september worden de druiven geplukt. Oh ja, onze deur was hersteld, beter en goedkoper dan we dachten. Ze knelt nog wel, maar ze is terug operationeel. Wij ook, we zijn diezelfde avond nog naar Santa Fé gereden...
Oef, we zijn terug in de bewoonde wereld. Juist "el camino del muerto" afgerond, een weg van Las Cruces (NM) naar Santa Fé. The "Dead man's trail" was gevreesd bij de kolonisten die met hun huifkarren 100 mijl moesten overbruggen zonder enige bron en met zeer regelmatige aanvallen van de apachen. De enige mogelijkheid was 's nachts te rijden en overdag in een cirkel te wachten op de duisternis. We zijn momenteel is Albuquerque, een grote stad, met cell phone en wifi. Nu maar hopen dat ik me nog iets kan herinneren van onze voorbije avonturen. Tot straks
White Sands was zo betoverend dat we de tegenslag van het gat in de flank van onze strijdwagen al zo goed als vergeten waren. De verkreukelde deur lag ver weggestoken in de koffer, te wachten op maandag, want zaterdag en zondag werken de RV repairs niet (tenzij voor het driedubbele van de prijs). Dus tijd zat om een beetje te rommelen in de stoffige witte koffers en om een wasje te plegen in de "coins laundry" (dag en nacht open, werkt met kwart-dollarstukken. Dientje sprong met een grote zak vuile was op haar UMO (de zwarte) en kwam 2 minuten later te voet terug : "Mijn ketting der af" zei ze beschuldigend tegen mij. "Gooit 'em mor bij de kapotte deur " antwoordde ik, maar ondertussen sprong ik toch maar op mijn UMO (de zilvergrijze), gewapend met al ons gereedschap, dat gemakkelijk in één broekzak kan. Toen ik aan maximum snelheid de eerste bump van de camping nam, viel mijn zaal eraf, finaal afgebroken. En dat is niet voor te lachen, want als je spontaan terug wil gaan zitten en er rest alleen nog maar een piek... Amaai mijn .... De ketting was vlug gemaakt en ditmaal goed aangespannen, de zaal was perte total. Maar we lieten het niet aan onze hartjes komen, trokken ons zwempak aan en liepen joelend Hofstade Bad in. Terug van een verfrissende duik, in zwembroek en teensleffers, wou ik in onze badkar stappen, maar de deur was op slot. Niet ongewoon, want Dien doet altijd alle deuren en vensters dicht van het moment dat ze één voet buiten zet. "Krijg ik de sleutels eens" vroeg ik "Maar jongen toch, gij hebt de sleutels" antwoordde zij "In mijn teensloeffen zeker" enz...enz... De sleutels lagen binnen op de salontafel en alle deuren en vensters waren op slot. Na mekaar een halfuurtje beschuldigd te hebben begonnen we constructief na te denken en algauw vond ik een mogelijkheid. Er stond namelijk een dakvenstertje open (10 bij 10 cm, en bekleed met heel fijn vliegengaas.) "Maar daar kunnen wij niet door" opperde Dien. En gelijk had ze, maar weer kwam ik op een lumineus idee. "De vislijn ligt in de kofferbak naast de verfrommelde deur en die staat open. Als we op het dak kruipen en het vliegengaas kapot snijden, dan kunnen we naar de sleutels vissen." Zo gezegd zo gedaan. Dien als eerste het dak op, met mijn zwitsers legermes (dat ik altijd bij heb op reis) in aanslag. Het gaas was vlug en vakkundig weggesneden, en Dien begon, plat op haar buik te vissen. Het dak van onze woonkar was uiteraard nog nooit gewassen en er lagen zo'n 7 lagen stof op, in 6 verschillende kleuren. Na een halfuur vissen zag Dien er uit als een oude indiaan die met zijn oorlogskleuren te lang in de zon heeft gezeten. Maar buiten een schoen, een lege plasticzak en 2 keer mijn tabletpc had ze niets gevangen. En hier kwam mijn ervaring met professionele vissers uit Dubai uitstekend van pas. Na 15 minuten wentelen in het door zweet ontstane slijk op het dak had ik de sleutels te pakken. Ons huisje leek eens zo mooi. We draaiden uit pure vreugde een blik Swanworstjes open, aten hot dogs met mosterd en kropen doodmoe en vuil in ons nestje. Mijn grote teen zag blauw en klopte nog pijnlijk, nadat ik hem had gestoten aan een luchtpijp op het dak. Morgen is het zaterdag...
De dag begon schitterend. Midden in een testgebied van de geleide raketten, bevindt zich een opmerkelijk wereldwonder: 'The White Sands National Monument'; een stuk woestijn (niks speciaal aan) met verschuivende duinen (ook nog geen wereldwonder) met spierwit zand. Om kompleet gek van te worden. Je rijdt uren door een sneeuwachtig landschap in een temperatuur van 100 °F. en meer. Er zijn enkele routes uitgestippeld die je te voet kan alleggen; er zijn plekken waar je plastieken sleden kan kopen en de berg afrijzen en er zijn pic-nicplaatsen allemaal met eigen bbq, shelter, vuilbak ... en alles is er spierwit. Het is een onaards aandoend landschap dat moeilijk te beschrijven is. Foto's zeggen wellicht meer. Nog sterk onder de indruk reden we naar onze camping waar we onze huifkar ontplooiden...
Stel je Hofstade bad voor op een zeldzaam mooi zomerweekend met honderden Brusselaars uit de Marollen, die om één of andere reden niet tot aan de zee geraken en hun strandgeneugten opeengepakt botvieren in en om het slijkerige meer. Vervang de schupjes en ponderkes door jetski's en de fietsen door zware pickup trucks en vermenigvuldig alles met 20. Resultaat : "Elephand Butte Lake State Park" Met enige verbeelding en na 5 zelfgemaakte margherita's kon je inderdaad een olifant synthetiseren uit de rotspartij die midden in het gelijknamige meer lag. Het was vrijdagavond en we hadden een formidabele dag achter de rug in de "White Sands National Monument" en wilden in het olifantenpark overnachten. Ja watte !! Meer dan 500 full hook ups voor RV's, en allemaal bezet ! Na enig aandringen en het uitspelen van onze verre afkomst, mochten we, omdat het maar voor één nacht was, gaan zoeken naar een vrije plaats, gelijk de welke. En we vonden d'er een : "handicaps only", een prachtige plaats, vlakbij alle voorzieningen en rolstoel toegankelijk. We hadden ons amper aangeloten op electriciteit, water en kaka, ons compartiment uitgeschoven en de airco op max gezet of er komt een klein vrouwtje naar me toe, klembord in de hand en koperen plaatje "volunteer" op het rechterborstje, bekijkt me van onder tot boven en vraagt: "Are you handicaped?" "Somewhat mentally" antwoordde ik guitig, maar ze kon er niet mee lachen. "You've gotte leave mister, it's the law" Nu moeten jullie weten, dat ieder state park één of soms meerdere "campsite hosts" heeft : vrijwilligers die gratis mogen kamperen, maar daarvoor orde op zaken moeten stellen en bepaalde beslissingen mogen nemen als de rangers er niet zijn. Blijkbaar had men hier een volledig nonnenklooster omgeschoold tot camphosts die mekaar de loef probeerden af te steken en ijverig met klembord en cellphone van de ene RV naar de andere renden. Lange discussie, niets aan te doen, er moest zomaar eens toevallig deze avond iemand een handicap krijgen. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, we 've gotte move". Maar de redding was nabij : één van de nonnen was niet komen opdagen met haar rijdende kapel (da's nog een gat in de markt : een kerkRV, die van camping naar camping trekt) en daar mochten we zeer uitzonderlijk op staan. Uiteraard ook een goeie plaats, 3 sites (=30 meter) van mijn huidige standplaats verwijderd. Licht geïrriteerd trokken we alle verbindingen terug los, schoven ons compartiment terug in en kraaak.... Er stond nog een deurtje open van een laadbak onder de slide-out en dat werd door het insliden compleet vermorzeld. Ik heb uren gewerkt, liggend op de grond in plassen zweet om het eronder uit te krijgen en de restanten af te vijzen. In de RV naast de onze ging de klembordnon wandelen met haar hond aan de korte les. Het beest kwam tot boven haar koperen naamplaatje en mocht even mee naar de hondewei. Toen ik de laatste vijs uit de verhakkelde deurlijst had gedraaid waren ze al terug. "We're so glad to have you amongst us" zei ze, terwijl ze de staart van haar hond omhoog trok en zijn gat afveegde met een doekje hacklé-vochtig...
Toen we in de buitenwijken van Roswell halt hielden aan een "Liquor Store" om onze bierkelder te spijzen met imitatie Belgisch bier, viel ons oog op een minifietsachtig object, dat werd aangedreven door een oplaadbare batterij, en voorzien was van reglementaire lichten, knipperlichten en een leuke claxon. Het ding wordt geklasseerd onder fiets, rijdt 15 mijl per uur en heeft een actieradius van 10 mijl. Prijs, $199. We kochten er twee, om de vieze smaak van UfoRoswell weg te spoelen. Plezant mannen!!
Het moet zowat middernacht geweest zijn toen ik naar buiten ging om mijn laatste sigaret op te steken. Het was een heldere nacht en dromerig blies ik een rookwolkje naar de miljoenen sterren boven mijn hoofd. Tot plots mijn aandacht getrokken werd door een fel schitterende ster, die daar niet hoorde te schitteren. Terwijl ik er naar keek schoot ze plots met enorme snelheid langs de grote beer naar de poolster. Te snel voor een vliegtuig, te horizontaal voor een vallende ster. Ineens stond ze stil, om dan in een rechte hoek naar beneden te vliegen... Een helder witgeel licht verbleekte alle ander sterren... het werd intenser... niet meer te verdragen... kwam recht op me af... vlak over mijn hoofd... verblindend licht... een gonzend geluid... Toen bleef het hangen, misschien 500 voet hoog... een explosie... niets meer Zo begon de getuigenis van een boer uit Roswell die in 1947 de eerste UFO had waargenomen. En daarmee maakte hij van het slaperige dorpje Roswell het wereldcentrum van de ufologie, de enige echte plaats in de wereld waar kleine marsmannetjes met een groot hoofd en lange armen onze aarde hebben bezocht. Ondertussen is Roswell uitgegroeid tot een middelgrote stad, die volledig leeft van dit buitenaards bezoek (en vele andere die erop volgden). De stad is vergeven van de UFO musea, ruimtecafés, space walks, UFO souvenirshops ed. De straatverlichting bestaat uit lichtgroene marsmannetjes. We hebben één museum bezocht : het " International UFO Museum and Research Center". Mocht er iemand twijfelen aan het bestaan van UFO's, dan is dit een absolute aanrader. Je komt er gegarandeerd ontnuchterd buiten : zoveel onzin in één museum is nauwelijks te imiteren. Bovendien rij je voor en na Roswell door het grootste testgebied ter wereld, waar het Amerikaanse leger experimenteert met geleide projectielen en ander vliegend oorlogstuig. Ik heb uit goede bron vernomen dat het leger in 1947 dwergen had opgeleid om als techniekers mee te vliegen, omwille van plaatsgebrek. Eén daarvan is inderdaad neergestort en verbrand. Dus geen marsmannetjes, maar een verbrande dwerg... Alhoewel... Toen ik daarnet buitenging om mijn laatste sigaret te roken, werd mijn aandacht getrokken door een fel schitterende.....
Texas wuifde ons uitg met nog een laatste schittering van zijn "Lone Star". Vlak voor de grens met New Mexico ligt het "Guadalupe Mountain National Park" met de hoogste piek van Texas (2670 meter) en "El Capitan", het grootste kalksteenrif ter wereld. Alhoewel we niet tot op de piek zijn geraakt, was het een zware klim voor onze dorstige huifkar, met een rekordverbruik van 40 liter per 100 km. Lang zijn we niet gebleven, want het natuurpark kent geen grenzen en loopt in New Mexico verder, waar het rimpelloos maar bergrijk overgaat in het "Carlsbad Caverns National Park" : één van de grootste grottenstelsels ter wereld, die in 1900 door een cowboy zijn ontdekt (hij was er met paard en al ingevallen). Er zijn diverse ondergrondse wandelmogelijkheden, we kozen er twee uit. De populairste is "self-guided" en leidt naar de Big Room, een zaal van 4 ha en 25 verdiepingen hoog. Een kollosale zaal dus. De tweede wandeling was in kleine groepjes onder leiding van een Rangeres : we zijn tot 250 meter diep geweest ! Indrukwekkend ! Ik herinner me de grotten van Han niet zo goed meer, maar als deze caverns niet even spectaculair waren, dan is het toch een "close second" Maar de Caverns hadden nog een leuke verrassing in petto : in de grotten wonen namelijk tussen de 800.000 en 1 miljoen vleermuizen, die tegen zonsondergang allemaal uitvliegen om in de woestijn voedsel te zoeken. De Rangers hadden er een complete en gratische attractie van gemaakt. Rond de enige natuurlijke opening was een cirkelvormig auditorium gebouwd. We moesten stipt om 19.15 uur aantreden voor een onderhoudend en interactief praatje met met een stel Rangers, om de vijf minuten onderbroken door de klassieke verboden (niet roken, geen alcohol, absolute stilte, geen foto's, bleirende babies onmiddellijk verwijderen, blijven zitten en dergelijke onzin) En dan, rond 8 uur zweeg ook de laatste Ranger en hoorde je het aanzwellend geluid van duizende vleugeltjes uit de grot opstijgen.... en daar waren ze.... nooit gezien. Meer dan een kwartier lang stegen vlak voor onze ogen wolken vleermuizen op, mooi afgetekend tegen de donkerblauwe avondlucht, om hoger op te lossen in het niets, en plaats te maken voor nieuwe wolken vleermuizen. Verbazingwekkend ! We bleven 2 dagen ter plaatse, 2 dagen pure verbazing en extase. Wat is de wereld toch mooi !!
Laatste halte in Texas, niet ver van NEW MEXICO. Balmorhea ligt in de 'desert Flatlands': een eentonig landschap, een dorre vlakte met hier en daar een groepje lage cactussen en daartussen een rechte weg, die zinderend in de verte verdwijnt in een fatamorganazee. En dan! 'Balmorhea State Park'; a desert Oasis met middenin één van de grootste bronnen van de US.1 miljoen gallon per uur fris (20°) water borrelt er op uit een put die 25 voet diep en 100 voet breed is. het water vormt de 'desert wetlands', die, in de duizende jaren van hun separaat bestaan, 2 vissoorten hebben voortgebracht die nergens anders ter wereld meer voorkomen. De rangers hebben een venster onder de waterlijn gemaakt, waardoor je die unieke specimen (en vele andere ordinaire vissen en schildpadden) kan bewonderen. In de bron zelf mag je zwemmen en duiken ( er is een duikersschool) maar het water is nogal aan de frisse kant. De romantische naam Balmorhea heeft een prozaïsche verklaring. De eerste kolonisten die zich hier 'settlenden' waren Balcom, Moore en Rhea. Zoja! New Mexico, here we come!
Nog nagenietend van een uiterst geslaagde rustdag reden we noordwaarts naar Fort Davis. Een typisch Amerikaans dorp, gebouwd rond 1 kruispunt : twee stenen huizen; het stadhuis en de bibliotheek, en een reeks huiten huizen, waarvan er 2 zich uitriepen tot restaurant (hier café genoemd). De kaart beperkt zich daar gewoonlijk tot gevulde sandwiches (roastbeef, kip of bliktonijn) en fritten of warme chips, met water, koffie (gratis refill) of frisdrank. We kozen het tweede uit, omdat je daar bovenop nog gratis kon wifiën, en dat was hard nodig want we hadden ettelijke dagen niets meer van ons laten horen. Het dorp dankt zijn naam aan het Fort, dat hier in 1850 gebouwd werd halfweg de route San Antonio -El Paso, om settlers, reizigers, de US mail en vracht te beschermen tegen de Apache en Comache indianen, die hier hun jachtvelden hadden die ze vruchteloos wilden vrijwaren van indringers. De meeste van deze mensen zijn trouwens deskundig naar de eeuwige jachtvelden gezonden door de meer dan 1000 US soldiers (9th en 10th Cavalry, onder leiding van Jefferson Davis). Nu is Ford Davis een 'National Historic Site' met enkele gerestaureerde barakken, een hospitaal en officierswoningen. Om het half uur klinkt hier trompetgeschal over het uitgestrekt oefenterrein en galoppeert er een volledig uitgedorste Cavalery sergeant van het ene fototoestel naar het andere. Het 'Ford Davis State Park' waar we 2 nachten verbleven, was andere koek: immens groot, puur natuur, prachtig gelegen en vol wild: raccoons, roadrunners, een stinkdier waar ik bijna op trapte, herten die ons contnu zaten te bespeuren en 2 javelinas (een soort everzwijnen) die alsmaar dichter rond onze kampwagen cirkelden. Dien zat toen al in het bovenste compartiment met borstelsteel in aanslag te waken over Jean die na een overvloedige maaltijd (of was het de bijhorende drank?) zijn roes lag uit te slapen.
Fort Davis had nog een attractie: het 'Mc Donald Observatory' gelegen in de Davis mountains met de grootste telescoopspiegel ter wereld. Nu is daar 's zaterdags toch een 'starparty' + twilight program dat loopt van zonsondergang tot middernacht: educatief, interactief en spectaculair. Niet te missen dus! Toen we goed en wel in het openluchtamfitheater zaten, brak er een 'thunderstrom' van formaat los, zodat we holder de bolder in een classroom moesten gaan schuilen. Dit was een van de weinige nahcten dat we geen enkele (echte) ster gezien hebben, maar we weten nu wel perfect hoe ze er op video uitzien. Toen ik 's nachts nog even een toertje rond onze camper maakte, scheen ik recht in de ogen van eeen javelina: rood en helder als 2 sterren...
Onze "Hot Spring" hike was duidelijk een hike te ver. Diezelfde avond nog kreeg Dien een rash op haar beide onderbenen en we kropen alletwee in ons bed met een zeurende hoofdpijn. De volgende morgen was de uitslag op haar benen onrustwekkend toegenomen en we besloten advies te vragen aan de Rangers. Op de rangerspost werd onmiddellijk een medisch geschoolde collega opgetrommeld, die 15 minuten later arriveerde, maar ook hij wist, na onderzoek geen duidelijke diagnose te stellen. Vermits er 200 mijl in de omtrek geen dokter of ziekenhuis te vinden was, stelde de man voor om naar Lajitas (La-chi-tas) te rijden. Daar was een degelijke infirmerie met een "physicians assistent". Nu is Lajitas een onooglijk dorpje, aan de rand van het nationaal park, op een 40tal mijl van de rangerspost verwijderd. De (overigens zeer schilderachtige ) weg daarnaartoe loopt dood op enkele barakken en op de Rio Grande. Geen brug, geen overzet, niks, "the end of nowhere" Maar veel keus hadden we niet, dus wij naar Lajitas. We kwamen aan de 2 huizen, 1 trading post en een weggetje dat zich in een bocht te pletter liep op de Rio. Verrek, dacht ik, dan rijd ik maar los de rivier in. Ik nam toch maar de bocht net voor de rivier en reed recht een schitterend resort binnen. Een ***** hotel met volledig nagebouwd cowboy dorp, een 18 holes golfterrein, een sterrenrestaurant, fitness, massage, spa, eigen vliegveld met Learjets, manege en..... een infirmerie met een "physicians assistent", die juist zijn siesta deed toen we d'er aankwamen. Maar de man was 'k weet niet hoe blij om eindelijk eens al zijn medische apparatuur op Dien te kunnen uittesten : bloed- en urineonderzoek, perifere zuurstof- en bloeddoorstroming, kniepeesreflexen, oto- laryngo- en stetoscoop.... enfin een volledige checkup. En omdat hij toch niedt veel te doen had, heeft hij mij d'er gratis bijgenomen. Diagnose: Dien had een "heath rash" en we waren allebei ernstig gedehydrateerd Therapie : een volledige dag rust en minstens 4 liter water bovenop de normale vochtinname. En een cortisonebehandeling voor de benen van Dien. Prijs : $30, follow-up de volgende dag en medicatie inbegrepen. "Nice" zei ik, "but we don't stay in the hotel, we're camping with an RV" "No problem man" antwoordde hij " we've got some fully equiped campsites for $80 a nite, but wait a second..." Na zijn telefoontje kregen we een plaats op de meest luxueuze en volledig verlaten camping, vlak naast een mooi gebouwtje , opgetrokken in Mexicaanse stijl, sfeervolle meubeltjes en verlichting, airco, super sanitair en een prachtig zwembad helemaal voor ons alleen, voor maar $30 per nacht, Financial Times 'smorgens aan de deur ! We voelden ons al direct beter, maar toch hebben we er nog een tweede nacht bijgekregen, aan dezelfde prijs, omdat we patiënten waren van de "physicians assistent". En we hebben gerust, gezwommen, gezond, gedronken (5 liter per kop) en ons zeer deskundig laten masseren (Agave full body massage). 'sAvonds zijn we uit eerlijke schaamte goed opgetut sjiek gaan eten : Bij de margherita's kregen we Merxicaanse hapjes, net niet tè hot. Als voorgerecht koos Dien een trio van wild (fazant, jackrabbit en javelina = een soort everzwijn) in getomateerde spirelli's en ik wou absoluut de echte rattlesnake proeven (licht pikant, met maisaardappeltjes : ten zeerste aanbevolen) Als hoofdgerecht nam Dien een Buffalofilet met brocolli en Mexicaanse aardappeltjes en ik een jackrabbitrug (= wild konijn dat hier massaal rondhuppelt) met groentenkrans. Het advies van onze "physicians assistent" indachtig hebben we ieder onze fles wijn uitgedronken. Een ding is zeker : toen we (of liever ik) meezongen met de (alleen voor ons) guitarspelende cowboy naast het haardvuur, een nieuwe drambuie in onze hand, waren we absoluut niet meer gedehydrateerd...
We waren er helemaal klaar voor : vroeg gaan slapen, goed uitgerust, vroeg uit de veren, stevig ontbijt, bergschoenen aan, lange broek, lange mouwen, zonnecrème, huissandwiches en 4 liter water. De hike die we hadden uitgekozen was 7 mijl (een goeie 11 km) en leidde langs de Rio Grande stroomopwaarts naar een warmwaterbron (117° F). De bron lag vlak naast de rivier, in de ruines van een "bath house" dat hier tot 1950 had gestaan, in een schuchtere poging om het harde boerenleven iets menselijks te geven. De muren waren ongeveer 1 meter hoog, en dat was dan ook meteen de diepte van de hot spring. Het leuke was, dat je over het muurtje direkt in de Rio Grande kon springen, waar je door de sterke stroming een 10tal meter werd meegesleurd, tot je vaste voet aan de grond kreeg. De weg daarheen (dus een goeie 3,5 mijl) was zwaar, maar te doen. Het pad liep niet langs de rivier (stijle rotsen), maar over en door de canyons die in de rivier uitkwamen. En het waren er veel, tè veel, en ze werden alsmaar hoger en in de diepe dalen, waar geen zuchtje wind te bespeuren viel werd de hitte ondraaglijk! Al spoedig zaten we door ons rantsoen van 2 liter water, terwijl het bijlange nog niet het heetst van de dag was. Maar goed, we zijn in "Hot Spring" geraakt en het was er heerlijk. Echt een paradijs, met een zandstrandje, enkele schaduwrijke palmbomen, de ontspannende warmwaterbron en de verkoelende rivier : "The Garden Of Eden". Ik wou hier echt niet weg, maar ieder kwartier langer betekende een slok water minder en gevaar voor uitdroging op de terugweg. Het was ondertussen al 13 uur geworden en onmenselijk heet. Buiten de lommerrijke palmbomen waar we onder zaten, was er op de terugweg geen schaduw noch mogelijkheid om ons te verfrissen in de rivier. Dus, direkt vertrekken en hopen dat we het halen, of wachten op de koelte van de avond en zonder water door de bergen naar onze camping. Onder druk van mijn licht panikerende achterban kozen we voor een derde mogelijkheid. Er was nog een ander pad, weg van de Rio Grande naar de enige rijweg die door dit natuurgebied liep. Tot aan de rijweg was het een kleine 4 km bergopwaarts. Dat konden we halen, en als we dan geluk hadden om een (zeldzame) auto tegen te komem.... We vulden 3 flessen met ondrinkbaar rivierwater (voor noodgevallen en om ons hoofd en lichaam nat te houden) en met nog 1 liter drinkwater begonnen we eraan. We hebben het gehaald : we hadden -volledig uitgeput - de hoofdweg amper bereikt of er kwam een pick-up aan die op weg was naar het enige benzinestation, vlak bij onze camping.
"OK guys, hop in the back". We kropen in de laadbak en dronken de laatste slok van het allerbeste water dat er bestaat en lieten ons maar ons huisje voeren. Later op de dag, toen we ons wedervaren aan de ranger/kruidenier/pompbediende vertelden vielen diens ogen zowat uit hun kassen :
"Today" zei hij " has been the hottest day in years. Now y'all look a here" en hij toonde zijn klein weerstationnetje dat ieder rangerpost bezit. Het was 4 uur in de namiddag en de termometer stond op 111 F in de schaduw (zowat 43 C)
"Ye know, we cancel all hikes in the park if the temperature rises over a 100 F. You folks 've been lucky"....
"Howdy , how ye doin this daiyy" riep hij, terwijl hij met zijn o-benen, stetsonhoed en pilotenzonnebril uit de tweede verdieping van zijn superbus stapte : "M'name 's Sherman 'n this here 's mi wife Marge" vervolgde hij, terwijl hij waggelend tussen twee verbaasde roadrunners naar ons toebeende. Marge stapte koket uit de bus, een ketting achter zich aansleurend waar de obligate hond aan bleek vast te zitten. "Oohw yeeh, this 's our dog Cindy. Say ellow Cindy" 'Warf, warf" Ze waren juist de "Rio Grande Village RV Park" binnengereden in hartje Big Bend en wilden weten of er hier ergens een boom stond die enige schaduw op hun gevaarte kon werpen. Stomme vraag dacht ik nog, sequoia's groeien alleen in Californie. Maar kom, we doken al snel in een geanimeerd gesprek, dat eindigde in het uitwisselen van elkaars geliefde bieren. De zijne waren Duitse (niet slecht volgens mijn bierproever Dien), de onze zeldzame Belgische. Een paar uur later, we begonnen juist te aperitieven, klop, klop aan ons deurtje (we zaten onderkoeld met de airco op max, buiten was het nog te warm) : de Sherman. "Hay Djien", handig dacht ik, hij heeft een unisex naam voor ons bedacht. "What 'bout us havin a margherita sunset drivin party?... "Well,... we don't know... euch..." "Fine, we'll be pickin' ye up in 'bout twenny minets. Marge makes the best margrita's in town" "Dat kan ik geloven" zie ik in't vlaams tegen Dien, "hier staat maar 1 barak met 2 geheelonthoudende Rangers" Tien minuten later stonden ze voor onze oprit met hun prachtige Chevrolet 4 x 4, die met een speciaal stuursysteem achter hun bus wordt meegetrokken. (Dat zie je hier courant, en regelmatig daar achter nog een trailer met een zeilboot en 2 jetski's erop) Zij zat nog koketter achter het stuur, met in de rechterhand een volle tumbler margherita, hij ernaast met de hond op zijn schoot en het glas in de ene hand, een kommetje drank voor Cindy in de andere. (Ik denk dat het water was maar ik ben niet zeker) We namen plaats op de achterbank, een open bar tussen ons in en bedienden ons. Uit eerlijke schaamte hadden we een fles witte en een fles rode wijn meegeracht. Tegen 10 mijl/uur reden we langs een zandweg de bergen in, op zoek naar de zonsondergang, maar door de frequente stops omwille van refills hebben die niet gevonden. Maar de sterren flonkerden helderder dan ooit....
In het zuidwesten van Texas ligt het meest verlaten en wildste stuk land van heel de US. Dat stuk is groter dan België, met slechts enkele grote ranchen en een paar kleine dorpjes, één bereidbare weg, enkele stoffige zandwegen en verschillende trails, die vroeger door de beroemde postkoetsen en kolonisten werden gebruikt, op weg naar de farwest. Een paar moedige kolonisten hebben zich in deze streek proberen te vestigen, om meloenen en mais te kweken, maar zonder veel succes. In dit onherbergzame land is het grootste nationaal park van de US gevestigd : Big Bend National Park, een streek van 500.000 ha zonder inwoners (buiten de rangers en af en toe border patrols langs de grens met Mexico). Het park omvat drie gebieden : * Een verschrikkelijk heet canyonland langsheen de Rio Grande, die zich hier tussen massieve rotsen perst en zelf een zeer mooie canyon heeft uitgehold (Santa Elena Canyon). De rio krijgt in het regenseizoen een enorme massa water uit de bergen te verwerken, dat via prachtige canyons naar beneden stroomt (nu stonden de meeste hiervan droog). Als je je leven moe bent kan je die canyons doorwandelen : het weer kan hier in 10 minuten omslaan in een zware "thunderstorm with severe rainfall" die de droge canyons in kolkende stromen doet veranderen die alles meesleuren. We hebben het zelf meegemaakt, weliswaar van op veilige afstand, maar toch nog erg beangstigend. Het water blijft één nacht stromen, de volgende dag is er niets meer te zien, behalve een laag slijk en afgerukte struiken op de weg. * Een bergland; de Chisos mountains (7918 voet) : grillige pieken vulkanisch gesteente, met tal van warmwaterbronnen (alsof het hier nog niet warm genoeg is). Op een hoog plateau ligt een lodge, annex primitieve camping, helaas onbereikbaar voor onze RV. Enkel te voet (2 dagen) of per 4 x 4 kan je tot daar geraken. * Een woestijngebied, droog en warm enkel bereikbaar via stoffige zandwegen, die we wel gedaan hebben alhoewel het ten stelligste wordt afgeraden voor RV's boven de 20 voet. Op zich was dat ook al een avontuur : we rijden nu in een okerkleurige RV met roodbruine camoeflagevlekken. In totaal zijn we 4 dagen en nachten in dit prachtige woeste gebied gebleven. Twee nachten op de enige camping die voor RV's toegankelijk is, de "Rio Grande Village RV Park", met 25 staanplaatsen, waarvan er 4 bezet waren. Het woord village betekent in dit geval 1 houten huis met 2 rangers, waar je water, brood, bonen, ijs en benzine kon kopen + 1 ruine van een meloenkweker die het hier in 1960 voor gezien hield. De Rio is hier niet zo Grande, toch niet in dit seizoen. Je kan gewoon naar Mexico wandelen zonder je borst nat te maken. Op je terugweg loop je wel het risiko om gevat te worden door de Border Patrol wegens illegale grensoverschrijding. De enkele mensen die we op onze diverse tochten zijn tegengekomen deden het allemaal, dus wij ook. Trouwens aan de overkant zit hier en daar een Mexicaan op zijn muilezel schorpioenen en zeldzame kristallen te verkopen (en ook drugs, maar dat hebben we niet gezien) De 4 dagen Big Bend waren puur genot : luieren (voeten in het water), zwemmen (in de rio, niet ongevaarlijk), wandelen, koken (diepvries en blikjes), slapen (heel de nacht met airco op max) zonnen, birdwatchen, slangen ontwijken en rondlopen achter de "roadrunners". Die roadrunners (renkoekoeken) zijn wel de meest gekke vogels die we ooit hebben gezien hebben. We stonden nog niet stil op onze campsite, of d'er sprong er al een op onze motorkap om de meest recent verpletterde insekten op te eten (er was trouwens keuze in overvloed). Die dieren kunnen wel vliegen, maar voelen zich veel veiliger op de grond. Ze lopen op een zeer koddige manier, maar aan een enorme snelheid als het nodig is. Als je ze achternaloopt houden ze zich gelukkig voldoende in, zodat je ze van heel nabij kan observeren. Wat het wandelen betreft : meestal waren dat korte gedocumenteerde natuurwandelingen (self-guided tours). Je gaat gewoon naar het startpunt van zo'n wandeling, neemt een brochuurtje uit een brievenbus en steekt er $1 voor in de plaats en je krijgt een uitgebreide omschrijving van de route en de wetenswaardigheden. Geen mens die eraan denkt om te poteren (alhoewel de gedachte wel even door mijn hoofd speelde) Er zijn natuurlijk ook zware hikes : we hebben er één van gedaan : HOT SPRING...
Verder westwaarts langs de interstate 90, met rechts van ons the Pacific Railroad - die nog altijd bestaat uit één spoor in zijn originele bedding (Enkel de houten bruggen zijn ondertussen vervangen.) - naar Marathon, het laatste stadje boven het Big Bend National Park. Een station, enkele houten huizen, een trading post met benzinepomp, een bank en een motel. That's it. De trading post was goed voorzien, zodat we onze voorraad blikvoeding, melk en brood optimaal konden aanvullen. De benzine kost hier 3,65 dollar per gallon, maar keuze hadden we niet. Het motel verhuurde campsites met elektriciteit en water op een wei achter de kamers en vlak voor de Pacific Railroad. En vermits er in het stadje ook een onbewaakte spoorwegovergang was, kwamen dekilometerslange treinen met 4 diesellocomotieven (2 voor en 2 achter) met loeiende sirenes aangedenderd. Maar dat zijn we ondertussen al gewoon. Met de airco op max, want het was heel de dag heet geweest, viel Dien al spoedig islaap, terwijl ik nog eventjes de planning voor de komende dagen doornam. Plots, zonder de minste aanleiding werd onze RV hevig door mekaar geschud. Het leek wel een aardbeving, of een ontspoorde trein aan onze voordeur. "Onze luifel" dacht ik, "onze luifel staat nog open. Ik sprong in mijn onderbroek (mijn zwarte Homme) naar buiten, werd 2 meter meegesleurd door een hevige windhoos en kon me nog net optrekken aan de uitgeklapte luifel, waarvan de ijzeren houders begonnen te verbuigen. Ik kreeg het ding onmogelijk ingeschoven en riep om Dien, die zich onder de dekens afvroeg wat ze had misdaan om zo te moeten sterven. Terwijl ik daar half aan de luifel hing te wapperen, vlogen onze 2 stoelen als projectielen langs mijn hoofd, gevolgd door onze tafel, die zomaar anderhalve meter werd opgetild en recht op me afvloog. Gelukkig voor het grootste gedeelte tegen de ijzeren bar van de luifel. Dien was ondertussen bijgesprongen en samen kregen we de luifel ingeschoven terwijl de regen met bakken naar beneden gutste. We gooiden de stoelen in onze schommelende woonwagen, lieten de tafel onder de Rv liggen voor wat ze was en vluchtten ijlings naar binnen. Toen ik de deur wou dichttrekken, kreeg ik ze maar half dicht en werd vervolgens met deur en al terug naar buiten gezogen. Gelukkig had Dien me in een snelle reactie kunnen beetpakken aan mijn Homme (onderbroek). Of ik was in een slijkrivier terechtgekomen, die zich aan onze voordeur vormde. Uren hebben we mekaar verdwaasd aangekeken, terwijl we door elkaarr geschud werden als een notedopje op de wilde zee! Toen we 's morgens wakker werden, scheen de zon en was er niets meer te zien, ook niet van de 9 tenten, die één of andere jeugdgroep de vorige avond had opgesteld aan de andere kant van de wei...
Van de monding van de Pecosrivier westwaarts naar Langtry is maar een (Amerikaanse) boogscheut. Het dorp zelf is een zakdoek groot maar wereldberoemd door één man: Judge Roy Bean; the law west of the pecos. 't Was in zijn achtertuin aan "Dead man's Gulch" dat de westelijke arm van de Transcontinentale spoorlijn (vanuit San francisco) en de oostelijke (vanuit New Orleans) mekaar ontmoetten. Een feit dat beklonken werd met een gouden spijker die een uur later al gestolen bleek. Duizenden werkloosgeworden spoorwegarbeiders, met in hun kielzog honderden gangsters, dieven, pokeraars en vrouwen van lichte zeden, vestigden zich langs die spoorlijn, liefst op plaatsen waar de met hout gestookte lokomotieven water bijtankten. Roy Bean, die in Langtry een saloon annex biljartzaal uitbaatte en nog een oude kopie van een wetboek had liggen vanuit zijn studententijd, zag zijn kans schoon. Hij interpreteerde het wetboek op zijn manier en werd al snel berucht. Van heinde en ver bracht men (al of niet vermeende) misdadigers aan, die door hem berecht werden. Vermits hij geen gevangenis had, werden ze aan zijn bar geklonken tot hij 12 klanten in zijn saloon had. Dan deed hij zijn schort uit, benoemde een jury en sprak recht. Zware misdadigers werden opgehangen, rijke kregen een boete die hij op zak stak en arme stakkers moesten voor hem werken. Roy werd tijdens zijn leven een legende en zijn drastische rechtsspraak heeft de wetteloosheid ten westen van de Pecos letterlijk aan banden gelegd. Het saloon en het operahuis 'Jersey Lilly', zoals hij zijn woonhuis achter zijn saloon noemde, staan er nog steeds en zijn te bezichtigen. Hij was hopeloos verliefd op een Engelse actrice, Lillie Langtry; internationaal bekend als de Jersey Lilly. Zijn talloze brieven met smeekbede om haar te doen overkomen naar zijn operahouse, waren vruchteloos. Na zijn dood heeft ze het dorpje wel bezocht (dat trouwens Langtry werd genoemd naar één van de voormannen van de Pacific Railroad...) Lunchen konden we in Langtry niet, maar in een volgend dorpje Sanderson (ook weer een voormalige spoorweglegger) hadden we prijs. Peggy's café had volgens het uithangbord 'the best T-bones West of the Pecos'. Dat was trouwens het enige dat ze hadden, en als drank enkel eigen putwater met of zonder ijsblokjes en eventueel een lepeltje ijsthee in poedervorm. Maar de steaks waren subliem, met weer zo'n gele halfgesmolten vetrand errond. De 10 frieten die we erbij kregen, waren een exacte kopie van de gouden klinknagel, die volgens kwatongen door Judge Roy Bean himself gestolen was...
