**We staan weer eens op onze uitvalplaats aan den Adriatic, La pinetta en sedert ons vertrek en terugkomst is het dorp leeg gelopen. Alle winkels gesloten en op het strand buiten ons af en toe een wandelaar (v/m) en Abdou een strandverkoper van prullaria. Het is zonnig weer en voor enkele uren dicht tegen de 25°, wij zitten in onze zetel en ik lees voor Rika luidop voor. Wij zijn aldus een gemakkelijke prooi voor de verkoopkundige trucs van de foor van Abdou. Een paar eurostukjes minder rijk en eigenaar van een portefeuille (leder?), die ik niet nodig heb en we worden dikke vrienden.
*Abdou is Senegalees, 55jaar, gehuwd met twee vrouwen en vader van negen kinderen. In de lente tot nazomer is hij voor de lasten te vinden op het strand van La Pinetta en in de winter voor de lusten bij vrouwEN en kinderen in zijn geboortedorp. Ik ken venten die ,als je het aantal kinderen er niet bij neemt, voor zon leven wel te vinden zouden zijn.
**De plicht roept, wij moeten een eind over Rimini bij onze vrienden Lamberto en Sue op weekend. In het voorbijgaan houden we een stop in de Republiek van San Marino, het ministaatje dat zich afficheert als zijnde de oudste democratie in de wereld. Nog nooit bezet geweest, pogingen tot annexatie altijd kunnen weg blazen, zeven militaire en politiekorpsen rijk voor een grondgebied van 60 km2en ter bescherming van de grenzen, die voor zover ik kan oordelen heel moeilijk te vinden zijn. *Wij wandelen in de straatjes van het Historisch centrum, dat te voet te bereiken is via 700 meter trappen , maar ook via een kabelding of met de auto. Wij doen het voetwaarts en puffend ,wat misschien de reden kan zijn dat, over onze toeren, wij zoveel mensen menen Russisch te horen praten. Als ook het personeel in de winkeltjes dezelfde klanken uit , ga ik er van uit dat het over een lokaal dialect moet gaan. Wij steken ons licht op bij de Toerist Info en neen het is geen lokaal ding, er is een overrompeling van Russische toeristen, die alleen maar hun taal spreken zodat dat de clevere eigenaars van de shops jonge gasten uit Rusland aantrekken om na een snelcursus Italiaans verkopertje te komen spelen.
**Bij Onze vrienden in Montefiore s anderendaags.
*Lamberto heeft als we s middags aan tafel gaan alleen maar voor, weliswaar succulente, ministrone gezorgd. Hij verjaart en vanavond is er met de beste vrienden een etentje en het zal veel zijn. Vandaar. Onder de vrienden zullen enkele oud bekenden zijn.
*Aan tafel zit naast mij, op zijn verzoek Mateo. Hij is wijn- en olijfoliebouwer en wil heel zeker dat ik een even dikke buik als hem heb en dit zo vlug mogelijk en liefst nu. De eerste schotel is pizza, wegens een ingreep van Mateo, is dit voor mij een dubbele portie. Volgen piadini( pannekoek) met prosciutto (hesp) en soorten salumis (salamis) en coppa( hesp van de kop van het varken). Daarop een keilekkere lasagne om te eindigen met een grill van alle soorten vlees en worsten en ribbetjes en gefrituurde patatten in begrepen. Mateo blijft intussen maar zorgen dat ik niets tekort kom. Het geheel wordt overgoten met een lokaal wijntje ,dan limoncello en om te eindigen met een scheut grappa. Porcomadonna
*Het zou kunnen dat wij volgend jaar druiven gaan plukken bij Mateo, tegen betaling in natura, ofte wijn en olijfolie. Moet kunnen.
*Op onderstaande foto onze goede vriend Lamberto, het feestbeest.
* s Anderendaags gaan we met ons vieren, elk zijn eigen kater verwerkend, een wandeling maken langs het strand van CATHOLICA want we moeten bij ons positieven zijn als in de namiddag het kastanjefeest plaats heeft in Montefiore. Het is kanstanjes poffen, het is gratis wijn drinken die uit de dorpskraantjes stroomt wit of rood ,( waar gelukkig maar anders water uit komt), het is veel mensen zien die de zorgen naar morgen verleggen, een dag die ze met een katachtig mannelijk wezentje in hun hoofd zullen moeten delen.
** Time to go want we zijn op internet geweest en het blijkt dat er wat te doen zal zijn als we thuis komen. Vervroegd huiswaarts dan maar. Van Monkey Productions krijg ik een voorstel voor een rol in een pub.film, van Cast een voorstel voor een fotoshoot in Den Haag, en de regisseur van het filmpje van verleden jaar wil een bijeenkomst met de groep en staat erop dat wij erbij zijn en tegen ten laatste vijf november moeten we weer kunnen vertrekken .
**Onze weg noordwaarts gaat over Verona naar Trento langs de wondermooie vallei van de Adige rivier. Wij houden halt in Rovereto op een parking die sportvelden overschouwt. s Avonds kunnen wij van uit de camper , glaasje wijn en een stukje pecorino kaas bij de hand een match volgen. Van camper tot businessseats.
**Wij volgen verder de Adige waar in de vallei de herfst nog geen vat op de natuur schijnt te hebben gekregen. De bergen, door hun witzwartschakeringen als donkere monsters als de avond valt, kletteren nu indrukwekkend in het felle zonlicht. Hoeveel keer het woord prachtig valt in onze cabine zal nog wel juist telbaar zijn.
*Even later komen we in het Duitstalig deel van Italië waar Bolzano ook Bolzen heet. Raar maar waar bijna altijd wordt de gemeentenaam eerst in het Duits vermeld. Het is gelijk dat De wever zou toestaan dat Anvers bovenaan Antwerpen zou staan en toch burgemeester mag worden.
* Tegen vier uur zijn we jodelend al een stuk in Oostenrijk gevorderd. Tirol heeft toch ook van die enige weidse landschappen. Alpenweiden die zich traag glooiend over een paar km verheffen om dan in indrukwekkend bergmassieven te exploderen. Het dorpje Lahn zal waarschijnlijk niet op de kaart te vinden zijn. Twintig huizen, waarvan 90% gastenkamers heeft. De bewoners lijken er wel prat op te gaan dat ze al twee keer een lawine mee maakten. Niet persoonlijk weliswaar, gezien ze in de 15 en 18e eeuw plaats vonden. Op een groot bord vermelden ze zelfs het aantal doden, te wijten aan de sneeuw. Zij die overleefden hadden dit dan meer aan god te danken.
** De rit door Duitsland is er eentje dat we al enige keren gedaan hebben. Bodensee en een stuk Zwarte Woud vormen de mooiste brokken, maar hoofddoel is over de Rijn in Frankrijk te geraken, wat lukt. We vinden een uniek plaats in het dorpje Ammerschwirh in een wijngaard op de Route des Vins dAlsace. Het is maar juist dat Rika niet begint te kirren. Ik ben wel te moe om nog meer te doen dan aan een glas wijn te tippen en op de drempel nog santé aan toe te voegen.
**We beslissen een omweggetje te doen en de weg doormidden de Vogezen te nemen via de Col du Bonhomme. Een laatste snuisterijtje dat we onszelf cadeau doen. Daarna gaat het over Nancy, Metz en tanken in Luxemburg om te eindigen bij een van onze favorieten, Chiny. Hier nemen we een dagje vrij om te recupereren, een ferme boswandeling te doen en proberen op internet te geraken.
**Dit versturen we van bij ons thuis in Beernem. Morgen dinsdag is het draaidag.
**Chianti is een provincie in Toscane en van oudsher gekend voor zijn wijn. Ik herinner mij van lang geleden de kruikjes die men kocht misschien meer omdat een kaars er goed in stond, en nog rustieker werd als de was langs het glas bobbelend neerviel en verstijfde. Voor de rest was het een ordinair drankje dat aan geen enkele Franse wijn kon tippen.
*Het landschap is heuvel- tot bergachtig gevuld met wilde, groene stroken eik- en cipressenbossen en daarnaast een zee aan wijn- en olijfgaarden. De druiven worden nu geplukt en ik smacht ernaar dat ook ooit nog eens te kunnen doen al was het maar voor één dag.
**Wij vinden een gratis speciaal voor campers aangelegde parking in Grève in Chianti. Op het eerste zicht nogal raar dat al die gemeenten naast hun naam in Chianti toevoegen, wij zeggen toch ook niet Beernem in West Vlaanderen. Maar dat blijkt een reden te hebben, een commercieel uit te buiten troef zeg maar .
*Het plaatsje verkoopt zich als middeleeuws, maar ik geraak toch niet onder de indruk tenzij van de plaatselijke beenhouwer die zweert een nazaat te zijn van een familiegebeurend beenhouwen teruggaand tot in de jaren 17OO. Sommige hespen lijken ook al van vader op achterkleinzoon te zijn overgegaan. We permitteren ons honderd gram dure hesp te kopen van een cinta senese-varken de tegenhanger van de Spaanse patta negra een varken weliswaar niet meer zo wild maar toch eentje dat vrij loopt en zich voedt met kruiden ea. Tot en met truffels.
*En om ook iets te zeggen over de wijn:
* Je kunt er zogezegd aan wijnproeven doen. Mensen kopen een kaart en van flessen die op een toestel staan kan je tanken tot je credit op is. Een proever spuwt normaal telkens zijn rocheltje wijn weer uit, hier gaat hij al reutemeteutend naar buiten .Elders volg ik het gesprek bij een proeverij en krijg het gevoel in een les rekenkunde te zijn. Wijn is hier een samenstelling in procenten van merlot en blabla en blabla, marktkramers gekweel quoi.
*En dan de benaming Classico, bij de indeling in categorieën als de topkwaliteitswijn aan geprezen en voor het dubbel in prijs verkocht in vergelijking met nochtans vergelijkbare streekwijnen. Men laat de koper in de waan dat hij een soort grand cru proeft of koopt, terwijl Classico alleen wil beduiden dat de wijn komt uit de acht gemeenten ooit ,rond de tweede decade van de vorige eeuw vast gelegd als de enige die de naam Chiantiwijn mochten commercialiseren. Achteraf zijn andere aanpalende gemeenten bij gekomen die echter de naam Classico niet mogen gebruiken, maar wiens wijnen niet moeten onderdoen voor die van de acht.
** In het bureau voor toerisme hoor ik de bediende een te volgen weg aanprijzen naar de andere middeleeuwse dorpen op de strada del vino, de wijnbaan of zoiets. Het zijn Castelina in Chianti, Radda in Chianti en Gaiole in Chianti. Mooie weg dat niet, de dorpen echter niet minder dan drie maal een touristtrap. Ze doen me denken aan de Stad Damme. Mooie poldernatuur errond, maar het dorp zelf. Wij hebben er gewoond en zoveel mensen gezien die zelf een voorbijvliegende mus bleven volgen wegens anders toch niets te beleven..
**Maar in Gaiole valt misschien toch wel iets te beleven. Is dit niet in die plaats waar Karel Zonder Vrees, destijds voor Kabila nu voor de BBI (bijzondere belantingsnspectie) ten onzen lande, ook hier een beetje huis houdt?
*Een lieve vriendin in Brugge spaart haar Humos op voor ons die we dan met maanden vertraging onder de baan lezen en niet zo lang geleden vonden wij het artikel over Kareltje Degucht waarin een verschrikkelijk, blijkt, slechte beschrijving van de weg om er te geraken staat. Maar na een uurtje zoeken en vragen en na een serieuze col op gereden te hebben gevolgd door een vijf km lange hommelbommelende grintweg ,komen wij in het gehucht San Vicenti, een kerk en niet meer dan vijf huizen. Na nog een kleine km verder dalen langs de krakkemikkelige wegel staan wij voor de open poort van huize Karel en Mireille. Aan een raam staat buiten een tafeltje en twee stoelen. Rika een traan plengend en ik mijn snot niet onder bedwang kunnen houdend zien het zo voor ons. De geliefden, op deze stoelen gezeten, bij de eerste zonnestralen s morgens een stuk chiabatta tot zich nemend, en zich afvragend wie ze nu eens voor aap zullen houden.
**Wat ik voel als ik in Siena dwalend door straten en over pleinen loop ben ik niet bij machte te omschrijven Ik herinner de hoe overweldigd ik was die eerste keer, lang geleden, toen ineens vanuit een straat op de Campo stond, (slecht vertaald, zo een beetje de grote markt van de stad). De majesteit van de omringende gebouwen, laten dromen hoe daar ooit achter die oersterke muren geleefd is geweest, en het plein, sinds altijd het levend hart van de stad, nu gevuld met toeristen maar ooit de plaats waar openbare terechtstellingen gebeurden, stierengevechten plaats vonden en waar de toren van de Palio zijn schaduw op werpt. Maar Siena is zoveel meer, de sfeer in de straten, de piazza del duomo met uiteraard de duomo.
**Het is druk, het is altijd zeer druk in Siena maar een volgende keer, als die nog komt, wil ik er rond lopen, met ridders en kooplieden in rijke gewaden die de nacht voor zich nemen en me terug mee voeren naar hun rijk verleden
**Joepi we gaan naar zee. Cervia heet het dorp, een nogal mondaine badplaats, maar het is het begin van het seizoeneinde, en we hebben in de weekdagen strand en zee alleen voor ons twee (mooie rijm hé). Er staan nog wat Italiaanse camperaars, maar het weer is niet ideaal (volgens hun normen)en dan blijven ze liever binnen. Hoe kan een mens dat zon hele dag uithouden?
*Culinair valt hier ook wel wat te beleven. Te beginnen met de crescioni en piadine , een specialiteit van de streek Emilia Romagna, niet zo goed omschreven, een soort gevulde pannenkoek, maar daarom niet minder lekker. En uiteraard de diverse onovertrefbare kazen, de rucula (sla), waarvan we al aan verorbering van een paar kilo toe moeten zijn maar vooral de pastas die je kunt kopen terwijl je ze ziet rollen en manueel in alle soorten vormpjes ziet gieten. Geniet mee van de cappeletti di gio en de tagliatelle op de foto.
**We houden even een stopje in Faenza, de stad van de faience . Die lijkt echter alleen te vinden en te koop te zijn in een museum dus genieten we maar van de sfeer op de piazza di popolo, die hier zeker zijn naam waardig draagt. Jongens wat een drukte en drukdoenerij. Die Italianen toch.
*Dan maar verder trekken via de vallei van de Lamone rivier inaar Brisighella, een crême de la crême dorp gedomineerd door drie heuvels waarvan ik er eigenlijk maar twee hebt ontdekt en de meest sexy die van de Torre del lOrlogio is. We doen een heuse klim op de andere heuvel, de majestueuze Rocca. Bedoeling is een foto van de horlogetoren te maken maar Rika zit met een platte batterij, allez haar fototoestel dan, dus terug naar beneden, het ding opladen en dan weer naar boven. Een foto die bloed, zweet en tranen heeft gekost.
*Er zijn nog twee unieke dingen in Brisighella. De lokale olijfolie om te beginnen, geperst uit lokale olijven. Een flesje kost gemakkelijk 20euro per liter en de soort Nobil Drupa,de champagne onder de olijfoliën zelf 44 euro voor een litertje. Het tweede is de Via degli Asisi, de lokale Ezel(s)straat , een straat boven de straat licht krijgend via de halve arcades. Volgens wel geïnformeerde bronnen is dat een wereldunicum. Een foto in de straat en een van de buitenkant gezien vanaf de lager gelegen straat moeten overtuigend zijn.
**We dachten al aan een glaasje wijn drinken en ons te nestelen op de parking, maar die blijkt acht euro per nacht te kosten. We beslissen onze drink nog wat uit te stellen en rijden verder richting Toscane maar nu wel door waarschijnlijk het mooiste deel van La Romagna. Helaas is er een lichte nevel over de hoogtes en verprutst die voor een deel de zichtgenoegens. Als het vier uur wordt rijden we door Maradi, een dorpje omringt door bergen . Je weet dan dat er niet veel platte plaats te vinden zal zijn. De eerste man die we zien vraag ik of hij van een plaatsje weet. Blijkt dat hij ook campert en op een mooi aangelegde parking staat, met alle voorzieningen en gratis.
*We drinken meer dan een glas wijn.
**We rijden langs een smalle baan het gebergte Alpe di San Benedetto in. Gelukkig zijn er weinig of geen tegenliggers. Tenzij de blauwe hemel is alles zo prachtig overweldigend groen, van de hoogste toppen tot de diepste valleien als we het ommuurd dorpje San Benedetto in Alpe voorbij komen, waarna we een stuk door een Nationaal Park rijden.
*We blijven even staan om naar het bellengerinkel van koeien en de hogere toontjes van geiten te luisteren als we aan de kant een kroostrijk gezin jonge everzwijnen zien grazen. La mama zal wel niet ver weg zijn en Rika beslist wijs als ze is, niet uit te stappen.
**Het bosrijke wild zijn van de natuur duurt nog even als we volop in Toscane aan het rijden zijn, maar stilaan komen de wijnranken alle aandacht opeisen. Wijnranken en olijfbomen, we zijn dicht tegen onze bestemming voor vandaag, Grève in Chianti
Oei! Is daar geen wijn die ook zo heet ? Chianti ..yami
**De kustweg van Karlobag naar Senj doen is, als de Bura, de stormwind, niet waait, een 100km lang genieten van een enig mooi landschap. De bergen vallen regelrecht in de Adriatische zee die je van op de weg in de diepte ziet liggen samen met een rits van uitgerekte eilanden met namen zonder veel rek als Pag, Rab en Krk.
*Het is bloedheet en we verkiezen voor onze laatste dag in Kroatië wat vroeg te stoppen en inkopen te doen. We vinden een heerlijk plaatsje onder een boom op het strand waar we vrij staan. Tegen alle regels in hebben we geen rosten Kuna uitgegeven om ergens de nacht door te brengen. Rika heeft er echt een neus voor gekregen.
**In geen tijd zijn we aan de grens met Slovenië, maar gezien we niets voorbereid hebben noch documentatie van het land hebben trekken we ineens door naar Italië. We rijden richting TRST, om maar te zeggen hoe spaarzaam Slovenen kunnen zijn met klinkers. De gullere Italianen schrijven Trieste. We rijden door een stuk van de Povlakte, niet precies de mooiste brok Italië. Onze eerste slaapplaats wordt , iets voorbij Venetië, Treviso.
**Treviso is lang een authentiek middeleeuws stadje geweest tot het in 1944 ongeveer compleet plat gebombardeerd is geworden. Maar het is mooi heropgebouwd en het is er geestig wandelen in een kronkeling van smalle straatjes en kanaaltjes. Galerijen maken dat je als het regent droog blijft bij het shoppen langs de dure boetiekjes waarmee de hoofdstraten gevuld zijn.
*Wat enorm opvalt , komende van waar we komen, is het pauwerige van de Italiaanse mannen. Tres chique.
**Ravenna is onze volgende stop. Het heeft zichzelf uitgeroepen als de stad van de mozaïeken en waarschijnlijk niet onterecht gezien het rijk patrimonium aan dat soort kunstwerken uit de Ve en VIe eeuw die erkend zijn als wereldpatrimonium door de Unesco. Ravenna is tevens kandidaat voor de titel van Europese Cultuurstad voor 2019.
Hieronder een tweetal mozaïeken, de ene stelt Sint Pieter voor, t is maar dat je hem herkent als het zover is. De dokters onder u zullen zien dat de man een faciale paralysie moet gehad hebben met het uiterlijk teken, een schuine mond. De leeuw is het symbool van de heilige Marcus.
**Er was eens een gast, die geboren werd op 14 september in 1265 te Firenze. Hij werd stilaan een befaamd iemand maar toch moest hij, gezien de kans op de brandstapel te belanden, weg uit die stad. Zo kwam hij in1302 (een ons bekend jaartal) te Ravenna aan waar hij in 1321 normaal dood ging na er zijn masterpiece te hebben geschreven. Als eerbetoon hiervoor stoppen ze hem in een mooie sarcofaag van wit marmer en in 1483 zon 15O jaar later brengen ze sarco en al onder in een mausoleum.
*Tussendoor zijn die van Firenze aan het zagen gegaan dat de karkas hen toebehoord waarvoor die van Ravenna telkens antwoorden ciaokes en de wind van voor. Als het weer al een wijle andere tijden zijn en een telg van de Medicis zich paus Leo X mag noemen krijgen die van Firenze in 1519 de toelating om de beentjes te komen ophalen. Helaas als de sarcofaag wordt geopend is er niets meer te vinden.
Maar de story goes on. We zijn intussen in het jaar 178O als een nieuw mausoleum gebouwd wordt, het huidige. Rond dit gebouwtje worden in 1865 opfrissingwerken uitgevoerd ter gelegenheid van de 600e geboorteverjaardag als ineens een doos gevonden wordt met vermelding dat ze daar is geplaatst in1677 dus bijna 200 geleden en dat ze et gebeente van onze man Dante Alighieri inhouden .Als dat geen Divina Comedia is..
** Omdat we nog moeten rijden en er een op drinken om de commotie weg te spoelen aldus niet inzit, wordt het een
