**Tijd is niet meer ingedeeld in uren, dagen of weken, tijd is tijd. Tijd om te eten, tijd om weg te gaan en ooit, tijd om terug te keren. We zijn dus al een hele tijd in La Marina dElx of Elche, het meest zorgeloze leven dat een mens zich kan indenken te leven. Een doorsneedagje: s Ochtends is het koud, zon 13 graden dus blijven we liggen tot de zon op de camper zit en dat is pas rond 8.30. Rika maakt koffie, ik rij met onze Italiaanse fiets (oh ja we hebben een fiets gekocht gekregen- zie foto) naar de bakker. Na het ontbijt doet Rika de schoonmaak van het interieur, ik doe buiten de afwas. Zij gaat dan lopen (maar komt wel telkens terug) ik ga op het strand mijn scharnieren en wat buikspierdingen doen gedurende een uurtje. Daarna volgt un déjeuner sur sable. Op het strand doen we kruiswoorddingetjes, cryptogrammen afwisselend met serieuze lectuur.
A le cinque, aperitief sur lherbe. Un petit rosé met olijfjes en wat chorizo. Rika tekent dan meestal en ik doe wat aan culinair niet te hoge standjes. We wachten na eten op het TV nieuws van 19.00 u om een of andere kerkvader een door het publiek niet verstane verspreking uit zijn mouw te horen en zien schudden. Homos zijn ziekelijke types, aids bij ons en in Afrika, hebben de slachtoffers zelf gezocht maar arme pedofiele priesters van 85, sukkelaars zijn het. Na de Wereld draait door tekent Rika verder terwijl ik voorlees gedurende een uurtje tot het bedtijd is
**Slecht nieuws. Mijn zoon belt dat iemand die ons zeer dierbaar is zwaar ziek is. Ik voel me zo ongemakkelijk hier te leven waar ik leef terwijl zij, heel zeker vol twijfels, spanningen en ik vermoed toch ook hoop en veel moed de dagen in een kliniek moet doorbrengen. In die dagen mis ik het dat wij geen huis meer hebben in West- Vlaanderen om dichterbij te zijn. In België in een camper leven in deze tijd van het jaar is echter niet te doen.
** We hebben de 700 meter en het adrenaline-extract dat door ons lichaam joeg overleefd en ook de camper is er netjes, alhoewel gepekeld, door gesparteld. De weg die we te gaan hadden, kennen wij en nemen hem, als hij droog ligt, laverend tussen putten en bulten. We volgen het gekregen advies op. Niet twijfelen, door rijden, zeker niet remmen en houdt rechts aan ( de grootste putten liggen links). Intussen wordt onze camper aangemoedigd als ware hij een paard. We zijn zeker al over de helft, nog 200, nog 100 meter. Als we de geasfalteerde weg bereiken moeten we over een serieuze bult. De voorwielen doen het maar dat is niet genoeg want we trekken op de achterwielen. Zonder gas bij te geven gaan we er niet over, teveel gas geven en we zitten op de laatste meters in de jus. Ik hoor Rika Yes roepen en realiseer dat we het gemaakt hebben.
** Wij weten twee Franse campers staan op enkele kilometers en mogelijks ook een gevaarlijke plaats. We zullen hen verwittigen en daarna gaan we ons op een 20-tal km in een palmboompark plaatsen om op adem te komen. Na een paar uren staan we in een storm alla Amerikaanse huricane tv-beelden. Stortvlaag op stortvlaag en verschrikkelijke wind. Het zal de hele nacht duren en ook nog s morgens wat ons doet beslissen een paar honderd km verder naar meer zuiders gelegen gedeeltes van Spanje te trekken.
** We rijden zowat 300km voor we weer wat blauwe lucht zien. We zijn niet ver van Allicante aan de Costa Blanca, dus ook niet ver van de plaats, waar ik denk en hoop, als we ons nomadenbestaan stoppen, mijn dagen te mogen beëindigen, La Marina de Elx. Niet dat er veel valt te beleven, maar is veel zon en er is de zee, meer heb ik eigenlijk niet nodig en gelukkig voor mij, Rika is evenveel fan als ik.
Oktober2010
**Rupit in Catalonië is een van onze favoriete plaatsen waar wij niet kunnen aan voorbij rijden en er zelfs een heuse omweg voor maken. De Tafelberg in Kaapstad is een soort uithangbord voor die stad. Hier liggen tafelbergen bij de vleet.(zie foto) Hoge loodrecht vallende flanken en bovenaan een plateau van waarop de wereld onderaan bij elke oogopslag bij je andere beelden naar binnen zuigt. Maar daarvoor moet je wel eerst naar een plateau wandelen, kruipen of klauteren. Zeven km. klimmen we naar boven om te zien hoe mooi het daar beneden wel is en . om te verdwalen en dan moet een mens ook nog terug liefst langs de meer herkenbare weg langs waar we gekomen zijn. 14km staat op de stappenteller
** We hebben er de ganse parking, een paar voetbalvelden groot voor ons alleen. In het weekend staat hij vol wagens van als klimmers uitgeruste groepen, ook bussen en enkele campers. Het is er koud s nachts. Hoog gelegen en toch nog omringd door bergen waardoor de zon laat zichtbaar wordt en s avonds vroeg verdwijnt. We halen geen 10 graden en aan de kust zijn het er 28.
**Op onze weg naar meer warmte, hebben we een pitstop bij onze vriend Mark Debroux, miskend schilderend genie. Hij zou zoveel meer kansen hebben te verkopen, mocht hij terug in Brugge wonen, maar hij houd zich koppig aan zijn biotoop, een van alles en nog wat afgelegen Spaans dorpje en een woonst met het comfort van een Afrikaanse hut. Maar Mark krijgen ze niet kapot, hij is overtuigd dat het goed wordt. InchAllah.
** Onze verwende ogen en geesten kunnen blijvend genieten van prachtige landschappen in het binnenland onderweg naar Sant Carles de la Rapita, waar een arm van de Ebro de zee vervoegd. De Ebro heeft een uitgestrekte delta waar her en der kleine dorpjes ingesloten door rijstvelden de vlakte wat reliëf geven. Het is een bijzondere plaats, tevens een gevaarlijke.
**Het weer is nog prachtig en overdag staan we op een door god en iedereen verlaten strand (zie foto) en als de wind later opsteekt trekken we een dorpje, Els Muntells, in om te nesten voor de nacht. Dit gaat dan langs zulke smalle wegen, dat ik mijn blik alleen op voor wat voor mij ligt durf te richten en de oh- en ahs van Rika aan mij voorbij laat gaan. Tegenliggers, als die er zijn zie je gelukkig van zover afkomen dat een van de twee ergens op een kleine verbreding blijft staan en flikkert dat de andere mag doorrijden.
**Rika organiseert een weer eens afpeigerende wandeling op een steeds maar nauwer wordende zandstrook tussen de zee en het brakke water van de Ebro-watervlakken. De teller zal, als we terug zijn, op 15km staan en ondertussen lopen we op manshoogte van muggenwolkje naar muggenwolkje en lager tegen de grond verplaatsen zich honderdduizenden libellen. Bij elke stap lijkt het een beetje op opspattend water maar het zijn vijftig of honderd of nog meer verstoorde gele libellen.
** een dag later is het gedaan met het mooie weer. De wind komt uit zee en voert een wolkendek met zich mee. Rond 10 uur gaat Rika lopen en ik wacht nog om op het strand mijn turnoefeningen te doen. 10.30 ik ga op het strand om vast te stellen dat de zee wel heel dicht genaderd is en ik mijn ding niet zal kunnen doen. 11.00 Rika komt terug van lopen en zegt dat we ingesloten zijn, honderd meter van bij ons heeft de zee het strand overspoeld en zich verbonden met de Ebro. We gaan in die richting wandelen door het water lopend en om vast te stellen dat we daar niet kunnen door rijden en best wachten tot de zee zich terug trekt.
14.00 de zee zou al moeten achteruit gegaan zijn en toch blijven kleine rivieren het strand en de stroom voeden. We spreken met een koppel kyters. Een niet hoopgevend gesprek vooral door de donkere blikken uit hun Spaanse ogen. Die situatie zou wel een paar dagen kunnen aanhouden zeggen ze. Leuk is anders maar wij hebben eten genoeg bij, we staan droog en en plus de zon is terug. Er staat nog een camper van kyters iets verder, en we wachten af; als die vertrekt en er door de smurrie geraakt dan wij ook misschien,en zo niet morgen of overmorgen. 15.00 een van de sportieve jonge gasten komt bij ons, hij spreekt behoorlijk Engels. Hij zegt dat wij zo vlug mogelijk moeten vertrekken. Vannacht zal de wind fel opsteken, gemengd met regen en ook waar we staan zal alles onderlopen. Je hebt echt geen keuze zegt hij, en ook, nu loopt ginder op de verharde weg verder weg nog volk rond die kunnen helpen indien nodig, morgen zal hier geen mens naartoe komen. En zij en de nog een paar andere die er nog staan rijden met 4X4 en they love it om eens door zon miserie te rijden,
**Roger en out. Zeteltjes in de camper, motor aan en go, voor de meest spannende 700 meter uit ons leven, waar twijfelen of nog erger stoppen tussenin desastreuze gevolgen kunnen hebben.
4/10/10 **We hadden voor we vertrokken al eens gezegd van eens alle ministaten aan te doen. Ok, het is zo ver, Andorra de laatste van de reeks, hebben we achter de rug. Het is niet allemaal verloren en we zijn niet ontgoocheld, maar aan mogelijke volgelingen zouden we het echt niet aanraden. **Iemand had me gezegd dat autobanden er zeer goedkoop zijn. Ik ben gaan shoppen bij drie van de vele bandenopleggers. 117 dan 125 en de laatste 107 euro voor een Michelinband, 185/75r16 type Agilis gelegd en geëquilibreerd. Weet iemand hoeveel die bij ons kosten? **We nemen een alternatieve route naar Rupit in Spanje.
3/10/10 **De Catharen zal voor een volgende gelegenheid zijn, we gaan de Pyreneeën in, op weg naar onze laatste te bezoeken ministaat, Andorra. Eens Perpignan achter de rug begint het meer en meer te klimmen en als we ons slingeren op de route des cols komen we in landschappen terecht die letterlijk en figuurlijk adembenemend zijn. Rijden tussen 50 miljoen jaar oude knobbeltjes die gemakkelijk tot pieken van 3000 meter halen, dat doet wel iets met een mens. **Rika ziet een wegwijzer naar Ille sur Tet (sorry) en meent zich te herinneren dat iemand daar iets over had gezegd. We nemen de afrit en luttele minuten later staan we voor een door de natuur zelf gemaakt meesterwerk, Les Orgues dIlle sur Tet.( zie foto) Een samenspel van water, mineralen en klimaat dat miljoenen jaren nodig had om te worden wat het is en nu over zijn hoogtepunt met verval bedreigt wordt. Er zijn weinig plaatsen waar zoiets te bezichtigen valt, Serre-Ponçon in de Alpen, Cappadocië in Turkije en Bice Canyon in de USA. **En we slingeren maar en we klimmen meer dan we dalen en als we Saillagousse binnen rijden vinden we het tijd om ons tentje neer te zetten. Het is een dorpje op het platteau van de Cerdan, bijna in Spanje, niet ver van Andorra maar vooral, het is Catalaans. We hebben geluk er zijn feesten aan de gang, een voetbalmatch, een rommelmarkt en het talrijkst bij gewoond een traditionele Catalaanse dansenfestival( zie foto). Niet dat ze vree goe dansen, maar de sfeer en de begeleidende muziek en al die welgezinde mensen. We gaan gelukkig naar onze kazemat.
2/10/10 **We zitten op onze landkaarten te blokken met assistentie van gps Bernard. Rika wil graag de Pays de Cathars, een enig mooie streek, doorkruisen. We hebben wel een probleem, de meteo. **Het zou kunnen regenen, maar erger er is een sterke mistral en ook tramontagne, twee winden die gemakkelijk aan 100km/u geraken. We besluiten langs de kust te blijven en rijden tot La Franqui, een doods verlaten vakantiedorp. Het is gelegen tegen een klif, met een enorm groot zandstrand dat bij hoogtij voor het grootste deel onder water komt te staan. Tussendoor is het heerlijk om een niet zo onromantische, supergezonde wandeling te maken. ** De plaatselijke weerman vertelt dat het er alleen maar slecht aan toe zal gaan in de Languedoc- Roussillon. Daar zijn wij, dus daar moeten we weg.
30/9/10 **Bonjour Leo, verwelkomt de bakker. We zijn in Marseillanplage. Het is er voor ons een beetje thuis komen. Ieder jaar komen we er in het najaar voor een paar dagen en in het voorjaar op de terugweg opnieuw. Het is een gekende camperplaats. Nog steeds staan ze op het strand langs de weg naar Sète bumper tegen bumper. In het dorp mogen ook weer campers staan op het marktplein ( dit voor de camperaars die ons lezen). Probleem is dat men de waterbevoorrading afgesloten heeft. Aan een plaatselijke figuur, een dakloze man, aan wie wij al eens een centje geven voor een koffie of een litertje wijn, vraag ik waar hij zich van water voorziet. Probleem opgelost, wij kunnen voltanken voor we verder gaan.
