Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
23-07-2010
gedachten ... nog nader te onderzoeken problemen?
Hetzij in boeken van Galimberti, van Laing (Het verdeelde zelf), maar ook van Alexander Lowen wordt benadrukt dat : - het bij psychiatrische problemen om 'bestaansproblemen' gaat; - de 'waanzinnige' géén afstand wil doen van zijn bestaansontwerp; - de wilskracht (de wil om zichzelf te zijn of te blijven, zou ik er aan toevoegen) er bij van sprake komt.
Dan laat ik natuurlijk buiten sprake wat anderen er misschien over geschreven hebben.
Zomaar wat gedachten: duidelijk schrijft Lowen er dit stukje tekst over dat ik uit de italiaanstalige versie van 'Bioenergetica' vertaal: blz. 193 (hoofdstuk over de 'angst om te vallen'): "Hier is de capaciteit van het individu om de controle van het Ik achterwege te laten op het spel, omdat het juist dìt is wat het terugtrekken van de energie van de oppervlakte van de geest en van het lichaam met zich meebrengt. Als de controle van het Ik geïdentificeerd wordt met het overleven, zoals in het geval van individuen gebeurt die hoofdzakelijk door middel van de uitvoering van de wil functioneren, dan wordt het verlaten van deze controle onbewust bestreden en vereisen de situaties die er (hier) om vragen een hevige angst."
Is deze kwestie van de wilskracht in zulke individuen iets wat nog onderzocht moet worden? Is het een instintieve reactie dat een klein kind in zulke groei-situaties gebruik maakt van zijn eigen wilskracht? Is het iets aangeborens? Zijn dit al onderzochte kwesties? Wie weet...
Ik heb al meermaals bij anderen, man en zoon inbegrepen, gemerkt dat het niet respecteren van andermans' manier van zijn tot hevig wilsverzet lijdt. Het zou dus ook een heel normale reactie kunnen zijn. Ik voeg er echter aan toe dat hetzij mijn man hetzij mijn zoon nogal een sterke wil bezitten.
Ik heb vandaag nog eens wat stukken tekst in het boek 'Psichiatria e fenomenologia' van Umberto Galimberti herlezen, vooral voor wat betreft de band tussen lichaam en geest, die zo vaak in het niet verdwijnt of niet in het juiste belang wordt gehouden. Mede denk ik dan aan boeken als die van Alexander Lowen, Ashley Montagu (Tastzin) en mijn eigen jeugd- en latere ervaringen.
Zomaar wat gedachten, ook deels naar aanleiding van wat ik op 29 juni jl. tijdens het 'congres' van dr. John Read in mijn spreekbeurt heb aangehaald.
Ik heb vorige week vriend X weer ontmoet, nadat wij allebei de hele junimaand andere bezigheden hadden. Zijn 87- of 88-jarige moeder is eind juni overleden en daar hij haar altijd erg 'vereerde' en ook op een bepaald moment besloot met zijn therapie te stoppen - plus andere details - verwachten mijn (ex-)psychotherapeute en ik wel dat hij nog moeite zal hebben dit feit te verwerken. Hopelijk gaat alles hem goed, maar hij zou er nog wel moeite mee kunnen hebben...
Bij mijzelf kwam alles juist na het overlijden van mijn moeder weer los, langzaamaan in de tijd van circa 6 maanden. Velen die hier lezen zullen wel weten dat men ook onbewust de hoop koestert vanaf nul een nieuwe band te kunnen beginnen, zoals ik al in de beginmaanden van dit blog heb geschreven. Men moet een bepaalde 'rouw' doorgaan, naar het schijnt. Je moet echt afscheid nemen diep in jezelf.
Voor wie, de italiaanse taal beter beheersend, hier interesse in mocht hebben: sinds gisteren is mijn boek ook bij de grotere italiaanse boekhandels bestelbaar of via de on line-sites van libreriauniversitaria.it of Feltrinelli. Uitgever (Editore): Mimesis. Titel (titolo): 'Un legame materno non si recupera più? Autobiografia di una schizofrenica guarita.' Prijs: 14 euro. (Bij Feltrinelli, geloof ik, met ietwat korting.)
Goed nieuws, zou ik wel zeggen. Het artikel dat ik samen met mijn pyschiater, dr. Tibaldi, geschreven heb en dat in september 2009 in het italiaanse tijdschrift 'Psichiatria di comunità' is verschenen, zal hoogstwaarschijnlijk in een verkorte en aangepaste versie in het engels in het tijdschrift 'Psychosis' gepubliceerd worden.
Tijdens de overkomst van dr. John Read hier, vorige week, heeft Tibaldi er met hem over gesproken. En John Read zit in het bestuur van dit tijdschrift - tijdschrift van de internationale organisatie I.S.P.S. John Read vond het ook een interessant of betekenisvol artikel.
Tijdens de spreekbeurt van prof. Cesare Albasi gisteren heb ik kort wat notes opgeschreven, die ik wel belangrijk vond:
Een (ontwikkelings)trauma betekent: géén betekenis kunnen geven aan bepaalde levenservaringen.
Ietsje eerder had ik juist met mijn (ex-)psychotherapeute tijdens de koffiepauze gesproken over 'de geest die zich als het ware (in een soort hoekje) terugtrekt'. Dit heb ik het lezen van boeken als die van Steiner en Wallin ook terug kunnen vinden.
Volgens Albasi is het dan alsof met zich 'verontpersoonlijkt'.
De geestelijke belevenis blijft hierdoor gefragmenteerd. En traumatisch is al dàt wat niet geïntegreerd kan worden.
Uiteindelijk moet een kind tijdens zijn groei - voor een goede hechtingsrelatie - N I E T door de hechtingsfiguren voor hún persoonlijke innerlijke behoeftes gestrumentaliseerd worden op wat voor manier dan ook. Omdat op deze wijze de manier van 'zijn' van het kind niet herkend wordt. Veel hangt dus af van de innnerlijke operatieve (of werk-) modellen van de verzorgende figuren, net zoals de onderzoekers, die nà John Bowlby met de hechtingstheorie omgingen, al bemerkt hebben.
Het soort Congres gisteren over 'Psychosen en ontwikkelingstrauma' was erg interessant. De grote zaal zat trouwens ook behoorlijk vol met - volgens mij - zo'n 150 of meer personen.
Het meest heeft John Read gesproken, 's ochtends en 's middags en iedere deelnemer heeft ook 2 in het italiaans vertaalde artikelen van hem mee gekregen.
Verder kwam de psychiater Lorenza Magliano van de Universiteit van Napels tussenbeide, die een onderzoek voorlegde over wat de mensen met de zgn. 'schizofrene' problematiek zélf denken over de oorzaak van hun storingen, onderzoek dat ik al eind januari jl. te Genua met interesse had beluisterd. Ook een turijnse prof. Cesare Albasi - een klinische psycholoog en psychotherapeut, die aan de turijnse Universiteit les geeft - sprak over 'Hechting, trauma en dissociatie in een ontwikkelingsperspectief'. Ook erg interessant!
' s Ochtends werd er vlak voor mijn spreekbeurt ook een video uitgezonden met de getuigenis van een man, die al meer dan 15 jaar intens gestoord wordt door het horen van 'agressieve stemmen'. En géén gesprekstherapie schijnt hem te helpen... Als oudste kind en op 10-jarige leeftijd heeft deze persoon het beleefd dat zijn vader 's nachts zijn moeder met een bijl in haar slaap heeft vermoord! Hij sliep toen in een aanliggende kamer. Zijn vader is daarna 10 jaar lang in een psychiatrische kliniek-gevangenis (hoe heten die op zijn nederlands?) opgenomen geweest en de verhouding met zijn vader is nooit meer goed geworden. Deze persoon is, samen met zijn broers en/of zussen, verder door zijn grootouders opgegroeid, waarvan een hem vaak voorhield dat hij behoorlijk op zijn vader leek. Zijn stemmen schijnen ook vaak de figuur van zijn moeder aan te nemen, hem vaak te zeggen dat hij nét als zijn vader zou kunnen handelen enzovoort. Verschrikkelijke levensverhalen, sommige!
Ook de psychiater Marcello Macario heeft nog over de stemmenhoorders in Italie gesproken. Later in di middag was er vooral een directe uitwisseling tussen John Read en het publiek, met daartussen véle familieleden van mensen met deze problematiek. Ook tijdens deze uitwisseling ben ikzelf nog meermaals met mijn ervaring tussenbeide gekomen, hetzij over mijn persoonlijke 'onvermijdelijke' I.B.S. (= In Bewaringstelling) hetzij over persoonlijke gewaarwordingen tijdens mijn delirium.
Tijdens de luchpauze zijn ook 30 exemplaren van mijn boek verkocht geworden.
Wij zitten hier in Turijn echt te puffen van de hitte. Binnenshuis is de temperatuur bij ons 31° C. en alle deuren en raamluiken staan open.
Morgen de hele dag afwezig vanwege het soort congres - in Turijn - over 'Psicosi e traumi evolutivi' (= Psychosen en ontwikkelingstrauma), waar hoofdzakelijk de nieuw-zeelandse dr. John Read aan het woord zal zijn. Mijn ex-psychiater heeft hem vorig jaar september te Maastricht al uitgenodigd, waar wij beiden het Eerste Wereldcongres van Intervoice bijwoonden, samen met twee psychiatrische verpleegkundigen.
Ook morgen zal ik kort een speech houden over mijn ervaring als 'emotionally neglected' en wat dat in feite zo'n beetje inhield. Hierover kan men in de beginmaanden van mijn blogarchief ook wat meer lezen. Er zal ook een tweede video-geregistreerde getuigenis van een andere persoon zijn - die anoniem wil blijven - waarover ik later misschien nog wel wat zal schrijven.
Ook de italiaanstalige versie van mijn autobiografie zal er apart verkocht worden, samen met een tweede druk van het boek van Ken Steele. Ook een of meer boeken van Ron Coleman zouden er aanwezig moeten zijn.
Iedere keer een andere speech. Ik begin er uiteindelijk toch wel aan te wennen, na de zoveelste keer. .
In deze weken na mijn terugkeer uit Sicilie zit ik gewoon lekker te genieten. Ik heb niet al te veel zin om te schrijven en te lezen, maar wel om voortdurend geheel aanwezig te zijn bij al wat ik doe.
Vanochtend vroeg - rond 7.00 uur - al genoten van het voortdurende gefluit van de vogels vanaf ons balkon. En de prachtige kleuren buiten. Bij ons onder in de laan is het heerlijk groen (grasvelden, véél bomen, een zijlaan voor wandelen of spelen van kinderen met ook houten banken).
Een andere gewaarwording die ook al sinds een jaar verbeterd is, sinds het begin van mijn radicale waterkuur: ik zie alle silhouetten en kleuren duidelijker dan voorheen. Ik heb ook totaal geen last meer gehad van mijn lente-allergie.
Na wat klussen en boodschappen ben ik nog gaan wandelen: door een park, dat vanaf ons balkon ook al zichtbaar is. Heerlijk genoten van de stilte, van spelende kinderen, van bloemen, van prachtige lichteffecten... Héérlijk. Thuis geniet mijn zoon van wat rust na het slagen voor zijn allerlaatste examen en hij leest nu ook een boek van Salinger. Hij heeft voor de pauze tussen het afstuderen en het werk vinden (!!) al wat boeken gekocht de laatste maanden. Eindelijk zal hij met plezier voor zichzelf kunnen lezen, wat niet al te vaak is voorgevallen de laatste jaren.
Vandaag wat minder regen hier. Zonet minstens een half uur met een familielid in Nederland gesproken: erg leuk!
Met mijn zoon ook nog lang gesproken nà het middageten: over filosofie en het dagelijkse leven. Natuurlijk heeft ieder zijn gezichtspunt, niet alleen qua vorming en persoonlijke interessen maar ook in verband met de eigen min of meer lange levenservaring.Ik ben er persoonlijk steeds meer van overtuigd dat het 'goede' en 'kwade' als basis in elke persoon zit, ongemerkt persoonlijke levenservaringen en jeugd die zo enorm de persoon vormen. Wat dus ook geldt voor de ergste misdadigers, van welke aard dan ook. En wat ook totaal niet uitsluit dat de maatschappij géén perfecte oplossingen kan bieden - wél betere - en zulk gedrag toch zal moeten bestraffen.
Maar ik kan mij niet al te gemakkelijk meer terug vinden in zogenaamde beoordelingen van andere mensen of in filosofische beschouwingen over, om maar een voorbeeld te noemen, het argument 'vrijheid'. 'Vrijheid' is prachtig als theoretische beschouwing, maar in de werkelijkheid is de mens toch vaak niet al té vrij in zijn dagelijkse levenskeuzen. Recent heb ik hier ook nog met een andere persoon over geschreven.
Steeds meer merk ik dan ook om mij heen dat enorm veel mensen deels of méér geblokkeerd zijn in hun gedrag en gedachten vanwege niet al te prachtige jeugdervaringen. Ook al beschouwen zij zichzelf als zogenaamd 'gezond' of gaan ze als zodanig door voor het merendeel van de mensen, GGZ inbegrepen.
Het zal hier hoogstwaarschijnlijk de hele week blijven regenen.
Vannochtend 2 uur op stap geweest, natuurlijk met een opgevouwen paraplu in mijn tas mee.
Niet veel nieuws te vermelden. Ik heb via een hulpvraag bij de fotohandelaar eindelijk begrepen hoe ik de foto's van mijn nieuwe fotocamera op de computer zichtbaar kan krijgen zonder het Fuji-programma te installeren.
Mijn zoon had mij een paar dagen geleden al 1 uur lang op de computer geholpen, maar met het CD- en geprinte Manual kwamen wij niet al te véél verder.
Het Fuji-programma wordt dus weer van de computer verwijderd.
De twee ansichtkaarten die ik op 2 juni vanuit Siracusa (Sicilie) op de bus deed (een brievenbus van een postkantoor!) zijn hier ondertussen NOG niet aangekomen.
vreemde spellen en logica van het geheugen en onbewuste
Vanochtend liep ik in mijn woonwijk rond en ik ben hier toch echt ingeburgerd, na 37 1/2 jaar wonen hier: ik praat voortdurend italiaans, ik hoor de radio en televisie in het italiaans. Gisteren heb ik de hele dag italiaans gesproken, circa 2 - 1/2 uur lang zelfs.
Begin ik zo'n beetje half bewust te neuriëen: 'Drie schuintamboers'...
Ha, ha: nederlandse volksliedjes uit mijn jeugd, maar ook nog bestudeerd tijdens de Pedagogische Akademie te Bergen N.H. - voor zanglessen op de lagere scholen - en zo half om half gezongen tijdens de eerste levensjaren van mijn zoon.
Drie schuintamboers ... die kwamen uit oosten... Wie weet waarom ik dat toch begon te zingen? Wat voor associatie of herinnering had ik in mijn onbewuste gemaakt of verlevendigd?
Al sinds afgelopen zondag worden wij hier een beetje verfrist door een dagelijkse regenbui, maar gisteravond en vannacht plenste het echt meermaals! De temperatuur binnenshuis is dan ook gedaald tot 25° Celsius (was 28°). Ik ben ook nog twee keer wakker geworden vanwege de plensbuien en opgestaan om te kijken of het niet binnen regende, want wij slapen hier ook met deels opene raamdeuren.
Nog een paar dagen genieten van de afwezigheid van mijn man. Erg verfrissend zulke ingelaste pauzes in ons dagelijkse leven.
Heb gisteren tijdens die speech ook nog gesproken over een paar cultuurverschillen tussen Noord-Europa en Zuid-Italië.
Eventjes iets over vanmiddag, terwijl ik was uitgenodigd - in een dorp buiten Turijn - tussen een groep familieleden en hulpverleners die te maken hebben met deze problematiek om over de mogelijkheid van genezing te praten en ook, natuurlijk, over mijn eigen ervaring: een hele fijne ontvangst gehad, maar bovenal met een erg geinteresseerd publiek.
Uitnodiging dus binnen het reüniegebouw van een soort lokale organisatie van familieleden, hulpverleners en wat vrijwilligen, die meerdere mensen met psychische problemen bijstaan. Hier waren alleen mensen samen gekomen die betrokken waren bij de 'schizofrene' problematiek.
Er zaten ook familieleden tussen, die zelf op hún beurt een gesprekstherapie zijn begonnen, wat hun omgang met de zogenaamde 'zieke' familieleden heeft verbeterd. Als hulpwegen - buiten de hulp aan dat familielid zelf - zeker werkzaam, geloof ik, en waardevol. Niet alleen 'wij' hebben onze problemen!
Het is op het einde een uitwisseling van ervaringen geworden. Ook wel vragen gehoord betreffende verkeerde verwachtingen, details verhelderd enzovoort. Veel gesproken over dingen, situaties, info enz. die in mijn boek niet vindbaar zijn: details die je vaak niet kunt vinden bij de professionals.
Ik had, op aanvraag, ook wat boekexemplaren meegebracht en heb ze allemaal - tegen verwachting in - verkocht. Iemand moet zelfs op 29 juni te Turijn wachten om een ander exemplaar te vinden.
Ik werd zelfs met een heel mooi bloemenboeket verrast, iets wat in Italie zeker niet zò gewoon is als in Nederland! En ik werd ook met de auto thuis gebracht, wat met onverwachte regens en lange reistijden op bussen wel prettig was. Prettige ervaring! Voor mij ook eens een heel ander gezichtspunt van uitwisseling met familieleden.
Hier regent het om huis nù pijpestelen en dat heb ik zeker vermeden...
Ik ben kompleet op de relaxtoer: heerlijk genieten van de stilte thuis, alleen of samen met mijn zoon. Buiten is het nog steeds behoorlijk warm en zelfs binnenshuis hier is de temperatuur 28° Celsius.
In deze dagen haak ik veel, ben ik nogal bezig met verschillende eetvoorbereidingen (vanavond bijvoorbeeld weer eens Bahmi met extra groenten - op mijn manier) en ook het lezen van het Manual van mijn nieuwe fotocamera. De overige lectuur is een beetje opzij gezet.
Wandelen mogelijk tijdens de koele uren, véél fruit, véél water, hydraterende massages enzovoort. Loom ben ik nu en het is heerlijk. Ik slaap ook als een roos.
Aanstaande maandag een spreekbeurt voor familieleden van mensen met deze problematiek in een dorp buiten Turijn. Heb vanochtend mijn speech voor 29 juni in Turijn nog wat doorgelezen en bijgespijkerd.
Vandaag signaleer ik het hier toch wel. Op 2 juni deed ik twee ansichtkaarten op de bus te Siracusa, juist in de brievenbus van een postkantoor, maar vandaag - 11 juni - zijn die nog niet bij mijn zoon en vriendin in Turijn aangekomen! Na 9 dagen nog niets gezien.
Af en toe verkeer je voor bepaalde diensten - en ik noem hier maar niet alles op - in een soort 'Derde Wereld'-situatie, vooral in Zuid-Italië. Ook vanuit het dorp van mijn schoonmoeder op Sicilie doet de post er ongeveer 7 dagen over, terwijl mijn post van en naar Nederland hooguit 2-3 dagen reist.
Ik heb heerlijk rustig aan twee en een half uur gewandeld om mijn buitenshuisbezigheden af te wikkelen. Ik heb ook wel voor het wandelen op de heenweg moeten besluiten omdat ik plotseling te weten ben gekomen dat er een deelse staking van de transportmiddelen was. Dat zijn, sinds mijn aankomst in Italie in zomer 1972, de vaak zéér onaangename verrassingen geweest in dit land, ook al is het gelukkig in de laatste tien jaar enorm verminderd, lijkt mij. Of heb ik er soms minder last van sinds ik niet meer regelmatig werk?
Ik besloot dus voor heen- én terugweg wandelen in plaats van uitstellen tot aan maandag. Daarna heerlijk fruit gekocht; wat rondgekeken in andere wijkwinkels; een klein mooi haaktijdschrift gekocht voor zomertops en door een groot park terug naar huis gelopen.
In het park werd ik aangenaam verrast door uitbundige tieners, die het einde van het schooljaar vierden op verschillende manieren: voetballend, door zich in een grote vijver op te frissen of emmers water naar klasgenoten te gooien (ik liep er langs, maar ben gelukkig niet nat geworden!) of zittend op hoge speelconstructies voor kleinere kinderen. Ja, de jeugd en hun uitbundigheid... Voorbije tijd, Lia. Alles héél lang geleden. Maar toch nog steeds inleefbaar.
Thuis genieten van het uitrusten en de grotere koelte.
