Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, fotografie en tuinieren.
Vandaag op het programma stond een bezoek aan de hoofdstad Reykjavik. Een eerste halte hielden we aan de haven. Het monument, de Sun Voyager, sprong meteen in het oog alsook de Harpa concert hall en conference center. De bus bracht ons naar het centrum van de stad waar we nog een korte wandeling maakten en de gids Kari ons de belangrijkste gebouwen en plaatsjes toonde. We kwamen zo nog eens in de Laugavegur straat, voorbij het stadhuis en het parlement. De bus pikte ons terug op en we reden even ten zuiden van het centrum. Daar vindt men de beboste heuvel Oskjuhlid. Op de top van die heuvel staat Perlan (de parel), een koepel van spiegelglas. Dit prachtige gebouw, gemaakt van 6 ronde waterreservoirs, heeft vanaf het observatieplatform een geweldig uitzicht. Binnen bied de expositie Wonders of Iceland met interactieve technologie en design inzicht in de natuur van IJsland. Daarna reden we naar het schiereiland Reykjanes dat vrijwel geheel overdekt is met kale lavavelden. Daar bevind zich de helderblauwe Blue Lagoon die in de velden verborgen ligt. Doordat er creatief gebruik wordt gemaakt van het afvalwater van de waterkrachtcentrale kunt u in de buitenlucht heerlijk in de Blue Lagoon baden. Het witte slib zou genezend zijn.
Voor het middagmaal reden we terug naar Reykjavík . Hierna bezoeken we de hoogtepunten van de Gouden Cirkel. Eerst bezochten we de indrukwekkende Gullfoss waterval. De ‘Golden Falls’ zijn genoemd naar de gouden regenboog die zich op een heldere dag boven de kloof vormt. De machtige waterval Gullfoss in de rivier de Hvítá is adembenemend mooi, of hij nu half bevroren is in de winter, aanzwelt in het voorjaar of donderend omlaag stort in de lange, lichte zomer. De ligging in een diep ravijn draagt bij aan het spektakel, evenals het landschap van beijsde bergtoppen en grindwoestijn direct naar het noorden - een groot contrast met de groene vegetatie dichter bij de rivier. We rijden verder naar de Geysir, één van de krachtigste geisers ter wereld. Het warmtebronnengebied Geysir ligt op de uitlopers van Bjarnarfell, ten noordoosten van Reykjavik en telt een twaalftal heetwaterspuitgaten, waaronder Geysir, die zijn naam aan alle geisers in de wereld gaf. Tegenwoordig is de indrukwekkendste geiser de Strokkur, die we ook in actie zagen. De poel van de Geysir is veel groter maar meer dan wat belletjes zien we niet meer. In Strokkur spuit de karnton trouw tien keer per uur en blaast tamelijk geluidloos vanuit zijn helderblauwe poel een waterzuil van zo’n 15 tot 30 m hoogte. Tussen de uitbarstingen zakt het water, terwijl de druk toeneemt. Verder bezochten we ook nog het Nationaal Park Þingvellir, dat op de Werelderfgoedlijst van de Unesco staat vanwege zijn historisch, cultureel en geologisch belang. Op een wandeling door het diepe ravijn van Almannagja ziet u veel van de geologie van Þingvellir. De Amerikaanse en Euraziatische continentale platen drijven hier uiteen met een snelheid van 2.5 cm per jaar en scheuren IJsland open. Het lijkt op een canyon en je kunt de Oxarafoss waterval zien. We nemen daarna onze intrek in Bifröst Hotel te Bogarnes. Geniet tevens van de mooie zichten.
De Sun Voyager is een sculptuur van Jón Gunnar Árnason, gelegen naast de Sæbraut-weg in Reykjavík, IJsland. Sun Voyager wordt beschreven als een droomboot, of een ode aan de zon. De kunstenaar wilde het overbrengen van de belofte van onontdekt terrein, een droom van hoop, vooruitgang en vrijheid.
Harpa is een concertzaal en conferentiecentrum in Reykjavík, IJsland. Het openingsconcert vond plaats op 4 mei 2011. Het gebouw heeft een opvallende gekleurde glazen gevel geïnspireerd op het basaltlandschap van IJsland. Harpa is ontworpen door het Deense bureau Henning Larsen Architects in samenwerking met de Deens-IJslandse kunstenaar Olafur Eliasson. De structuur bestaat uit een stalen raamwerk bekleed met geometrisch gevormde glaspanelen van verschillende kleuren. Het gebouw maakte oorspronkelijk deel uit van een herontwikkeling van het Austurhöfn-gebied genaamd World Trade Center Reykjavík, dat tijdelijk werd verlaten toen de IJslandse financiële crisis van 2008 uitbrak. De ontwikkeling was oorspronkelijk bedoeld om een hotel met 400 kamers, luxe appartementen, winkels, restaurants, een parkeerplaats en het nieuwe hoofdkantoor van de IJslandse bank Landsbanki te omvatten. Deze gerelateerde ontwikkelingen werden on hold gezet, maar in 2018 werd de bouw hervat en vanaf 2022 is de ontwikkeling bijna voltooid. Het Reykjavik Edition Hotel, beheerd door Marriott International, opende in 2021 samen met winkels en restaurants; Landsbankinn zal naar verwachting begin 2023 zijn intrek nemen in hun nieuw gebouwde hoofdkantoor.
Op regelmatige tijdstippen wat grondig uitleg over de beelden en gebouwen die we tegen kwamen
DE UITDRUKKING "GEZICHTSLOZE BUREAUCRAAT" IS over het algemeen niet bedoeld als een compliment. Maar in Reykjavik zijn deze schijnbaar anonieme arbeiders vereeuwigd in de kunst. Daar, naast een eendenvijver, staat een standbeeld van een man die met een aktetas naar het stadhuis loopt. Het is een alledaags gezicht; een afbeelding van de alledaagse 'gezichtsloze' stadsambtenaren op weg naar hun werk. Deze ambtenaar is echter een beetje anders dan zijn levende inspiraties, omdat hij letterlijk gezichtsloos is. Een grote plaat IJslands vulkanisch basalt zit waar je een romp en hoofd zou verwachten. Het unieke beeld werd gebeeldhouwd door Magnús Tómasson in 1994, en je zult zelf moeten beslissen of het bedoeld was als een serieus eerbetoon, of een humoristisch, satirisch stuk. Monumenten voor een onbekende soldaat zijn gebruikelijk over de hele wereld, maar omdat IJsland geen staand leger heeft, is misschien een eerbetoon aan de burgers die hun land dienen het op een na beste ding.
Het stadhuis van Reykjavik
Perlan is een merkwaardig gebouw dat dateert uit 1988, uniek in IJsland en in de hele wereld. Op de aan de oostzijde van de stad gelegen heuvel Oskjuhlid is een glazen koepel gebouwd, in het midden tussen zes grote tanks. In vijf van de tanks wordt middels geothermie verwarmd water bewaard voor de stad, de zesde is omgebouwd tot museum. In dit Saga museum brengen waxwork figuren het oude IJsland tot leven en vertellen ze de geschiedenis van het bijzondere land.
Vanaf het platform bovenop de tanks kunt u overdag mooie plaatjes schieten van de stad en de omgeving. Beneden in de koepel zijn winkeltjes gevestigd en er is, eveneens binnen, een kunstmatige geiser nagebouwd, die om de paar minuten warm water en stoom spuit.
De Gullfoss is een waterval in de Hvítá (Witte rivier) in Zuid-IJsland. Het is een van de populairste watervallen van IJsland en is gemakkelijk (per auto) te bereiken. De waterval maakt deel uit van de Golden Circle, een favoriete rondreis langs Þingvellir, de Geysir en de Gullfoss die vanaf Reykjavik in één dag is af te leggen, en is mede daardoor een van de meest bekende IJslandse toeristenplaatsen. Het water valt in twee trappen, die min of meer haaks op elkaar staan, 32 meter naar beneden in een kloof die ook weer geheel haaks op de tweede trap staat. De trappen worden gevormd door harde lagen basalt die worden afgewisseld door zachtere materialen. Deze afzonderlijke lagen zijn ook goed in de wanden van de kloof te herkennen. De kloof is meer dan 70 meter diep, 20 meter breed en 2,5 kilometer lang. De Hvítá is een gletsjerrivier die echter ook door regen wordt gevoed en kan grote hoeveelheden water vervoeren (50–110 m³/s in de winter tot 100–180 m³/s 's zomers). Het in de kloof neerstortende water zorgt vrijwel altijd voor een grote hoeveelheid stuifwater dat, als de zon erop schijnt, prachtige regenbogen veroorzaakt. Daaraan dankt de Gullfoss zijn naam: Gouden waterval. Het is mogelijk om helemaal tot aan de rand van de waterval te komen waarbij het donderende geraas overweldigend is. Als het steile pad (dat alleen met een dun touwtje is afgezet) in de winter beijzeld is, kan dat echter een hachelijke onderneming zijn.
Wandelpad naar de waterval
Mooi zicht op de waterval
Mooie vergezichten Met deze wagens rijden ze in het binnenland waar de gewone auto's niet kunnen rijden.
Hier zijn we bij de grote Geysir.Eruptie Eruptie
De Geysir is een geiser op IJsland en van deze naam is het alom bekende woord geiser afkomstig. Geysir is afgeleid van het IJslandse werkwoord að gjósa, dat zoiets als spuiten of (op)borrelen betekent. De Geysir is nu een wat bolvormige, uit geyseriet bestaande ronde plaat met een diameter van ongeveer 14 meter, met in het midden een met heet water gevuld gat van ongeveer 3 meter breed dat 23 meter diep is. Daarna maakt de tunnel in de diepte een bocht en is de verdere ondergrondse waterloop onbekend. De Geysir ligt in een geothermisch zeer actief gebied in het Haukadalur, een dal in het zuidwesten van IJsland niet ver van de Gullfosswaterval. Een paar meter van de Geysir bevindt zich een andere geiser, de Strokkur ofwel karnton. In de onmiddellijke omgeving van deze beide geisers liggen meerdere heetwaterbronnen waarvan er een aantal door silicaten veroorzaakt blauw gekleurd water heeft. Een aantal van deze warmwaterbronnen had vroeger geiseractiviteit.
De Strokkur is een geiser in het zuidwesten van IJsland. Op een steenworp afstand ligt Geysir, de geiser waarvan de naam gebruikt werd om dit natuurlijke fenomeen een naam te geven. De Strokkur heeft regelmatige erupties om de 4 tot 8 minuten. De Strokkur werd na een aardbeving in 1789 actief en bleef ruim honderd jaar regelmatig tot uitbarstingen komen. Door een aardbeving in 1896 werd de watertoevoer van de geiser geblokkeerd, waardoor deze inactief werd. In 1963 werd de waterweg door de lokale bevolking schoongemaakt en sindsdien heeft de geiser weer regelmatig erupties. De geiser is 23 meter diep. Daar heeft het water een temperatuur van 120°C, maar door de heersende druk gaat het water niet koken. Op 16 meter diepte is de druk laag genoeg geworden, en kan het hete water tot dampvorm overgaan. Deze plotseling ontstane damp zoekt zich een uitweg, en sleurt de bovenliggende waterkolom met zich mee. Een eruptie is het gevolg. Strokkur betekent karnton. De geiser dankt deze naam aan het feit dat het wateroppervlak tussen twee erupties door nogal op en neer kan bewegen, gelijk aan melk in een karnton. Strokkur ligt in het Haukadalur (Haviksdal), een dal waarin zich meerdere warmwaterbronnetjes bevinden.
Nationaal park Þingvellir [ˈθiŋkˌvɛtlɪr̥] (IJslands: Þjóðgarðurinn á Þingvöllu) is een van de drie nationale parken in IJsland (naast Nationaal park Snæfellsjökull en Vatnajökull). Het ligt ongeveer 50 km ten oosten van de hoofdstad Reykjavik en is een 6 bij 40 km grote verzakking van de aarde
Als we het over geologie hebben, heeft de plaats een reeks scheuren in de aardkorst, veroorzaakt door de scheiding van de Noord-Amerikaanse en de Euraziatische tektonische platen. Hierdoor ontstaan prachtige steenstructuren. De belangrijkste van de scheuren is Almannagja. Het lijkt op een canyon en je kunt de Oxarafoss waterval zien. Sommige fouten zijn gevuld met doorzichtig water. In de beroemdste Silfra, is het zelfs mogelijk om te duiken. Over geschiedenis gesproken: het Ijslandse parlement werd hier in 930 opgericht. Het bleef hier tot 1798.
Heel veel genoten van deze dag. Het is een heel prachtig eiland.
IJsland (IJslands: Ísland) is een eilandstaat ten noordwesten van het Europese vasteland. IJsland wordt omringd door de Atlantische Oceaan in het zuiden, de Straat van Denemarken (tussen IJsland en Groenland) in het westen en de Groenlandzee, een deel van de Noordelijke IJszee, in het noorden. Het noordoosten van het land ligt net binnen de poolcirkel. IJsland had een bevolkingsaantal van 368.792 per 1 januari 2021, en meet een oppervlakte van 103.000 km². Daarmee is IJsland het dunst bevolkte land van Europa.
De hoofdstad Reykjavík ligt aan de zuidwestkust en is de noordelijkst gelegen hoofdstad op aarde. De stad Reykjavik heeft ongeveer 120.000 inwoners, met de omliggende gemeentes heeft de hoofdstadregio ongeveer 200.000 inwoners. Ongeveer twee derde van alle IJslanders woont dus hier. IJsland zelf is het meest westelijk gelegen land van Europa. Omdat de continentale breuklijn over het eiland loopt, ligt het westen van IJsland op de Noord-Amerikaanse Plaat.
Anders dan vele andere landen, die de staatsvorm in hun officiële landsnaam hebben opgenomen, stelde de regering in 2004 bij monde van de minister-president, dat de term "republiek" (lýðveldi) vóór de naam IJsland (Ísland), beschouwd moet worden als een beschrijving van de regeringsvorm van het land en niet als een deel van de naam van het land.
Het eiland is geologisch zo'n 20 miljoen jaar geleden ontstaan door vulkanische activiteit in de Atlantische Oceaan; het bleef echter lange tijd onbewoond. Volgens de overlevering was de Noor Ingólfur Arnarson, die in 874 arriveerde, de eerste permanente bewoner van IJsland. Nadat het eiland sinds 930 als het IJslands Gemenebest enkele eeuwen onafhankelijk was geweest, viel het in de eeuwen daarna onder bestuur van achtereenvolgens het Koninkrijk Noorwegen, de Unie van Kalmar, Denemarken-Noorwegen en Denemarken. In de 19e eeuw groeide het nationaal bewustzijn, maar pas sinds 17 juni 1944 is IJsland geheel onafhankelijk. Het huidige IJsland is een parlementaire republiek naar Scandinavisch model; in 2007 en 2008 leidde het land de index van de menselijke ontwikkeling.
Een natuurlijk fenomeen waar IJsland om bekendstaat, zijn geisers. Tot circa 1950 kwamen verspreid over heel IJsland zo'n 30 geisers voor. Bij Hveragerði en omgeving, in het Haukadalur (waar de Geysir ligt), bij Flúðir, en bij Hveravellir in het noorden van IJsland lagen de meesten. Het hete water dat ze omhoog spoten was zoet, maar er zijn minstens vier geisers geweest waar dit zeewater was. Eén lag in het zuidwestelijke puntje van het schiereiland Reykjanes vlak bij Gunnuhver, twee anderen aan de Ísafjörður in de Westfjorden en de vierde niet ver van Drangsnes.
Op IJsland zijn altijd tientallen geisers actief geweest; het aantal varieerde als gevolg van (kleine) aardverschuivingen van tijd tot tijd. Nieuwe geisers ontstonden, kokende waterbronnen kregen geiseractiviteit, de activiteit van andere geisers daalde (het bekendste voorbeeld hiervan is de Geysir) of stopte zelfs. Doordat men in de buurt van de geisers actief naar warmwaterbronnen is gaan boren, is het aantal geisers afgenomen.
Op dit moment is de Strokkur, die zijn waterfontein om de 5-8 minuten omhoog spuit, de enige bron op IJsland die aan de verwachtingen van een geiser voldoet. De andere geisers zijn nauwelijks actief of zijn door betonnen bakken afgedekt; het water ervan wordt opgevangen en voor verwarmingsdoeleinden of voor de warmwatervoorziening gebruikt.
Omdat aardwarmte op IJsland in ruime mate voorhanden is, zijn er voor de opwekking van stroom meerdere geothermische energiecentrales, zoals Nesjavellir, gebouwd.
IJsland bestaat voor het overgrote deel uit laag- en middelgebergte, al dan niet met gletsjers bedekt, van waaruit vele rivieren naar zee stromen. Ze zijn doorgaans voor schepen onbevaarbaar door de snelle stroming. Het binnenland is vrijwel onbewoond; het dichtstbevolkte gebied ligt aan de zuidwestkust rond Reykjavík. De hoogste berg van IJsland is de Hvannadalshnúkur. Deze ligt met zijn 2.110 meter hoogte grotendeels verscholen onder de Öræfajökull.
Bomen komen op IJsland vooral in dwerg- en struikvorm voor, bijvoorbeeld in het natuurreservaat Þórsmörk. Alleen in het oosten van het land komt een gebied voor dat 'bos' mag genoemd worden, het 2.000 hectare grote Hallormstaðaskógur. De bomen zijn daar voor het grootste deel aangeplant. Grote boomstammen die men soms langs de kust aantreft, is drijfhout dat van ver is gekomen.
Langs het noorden van het eiland stroomt de koude Oostgroenlandstroom, langs het zuiden de warme Golfstroom. Gekoppeld aan de wind die vaak van zuid naar noord over het eiland waait, is het klimaat in Reykjavík (zuidwest) kouder dan in Europa, maar nog steeds gematigd. In het noordelijke Akureyri daarentegen zijn de temperatuurschommelingen vanwege de vaak aflandige wind groter.
Vanaf de Vestfirðir in het noordwesten via het noorden tot aan het oosten van het land wordt de kustlijn gekenmerkt door grotere en kleine fjorden en baaien. Een aantal fjorden is in de wintermaanden alleen over het water te bereiken en is zelfs in de zomer slechts toegankelijk met een terreinauto. Dat is mede de oorzaak van de ontvolking die sinds de Tweede Wereldoorlog in dit deel van het land gaande is.
In het zuiden wordt de kustlijn gekenmerkt door een bijna volkomen afwezigheid van natuurlijke inhammen en uitgebreide spoelzandvlaktes, een resultaat van de overspoeling van de streek door het smeltwater van de Vatnajökull.
De westkust kenmerkt zich door brede fjorden en baaien, zoals de Faxaflói (Faxabaai) en de Breiðafjörður. De vuurtoren bij Bjargtangar nabij de vogelkliffen van Látrabjarg is het westelijkste puntje van Europa.
De puin- en gravelwegen in grote delen van het binnenland, zoals de Kaldidalur-route, zijn tijdens de zomermaanden uitsluitend toegankelijk voor terreinvoertuigen. In de winter echter zijn deze wegen daar zelfs voor de krachtigste voertuigen onbegaanbaar en derhalve ook gesloten voor alle verkeer.
Het landschap is bergachtig. Tafelbergen wisselen af met actieve en slapende vulkanen en caldera's, waartussen (meanderende) rivieren zich een weg banen. Omdat IJsland geologisch gezien erg jong is en de rivieren zich nog een weg door het harde basalt moeten slijten, komen er vele watervallen voor. In het IJslands wordt een waterval "foss" genoemd. Hiervan zijn er een aantal spectaculair. De Dettifoss is qua watervolume de grootste waterval van Europa. Valleien werden in het verleden opgevuld door de lava van grote vulkaanuitbarstingen, waardoor er soms hele lavavlakten zijn. Een derde van alle lava die de laatste 500 jaar wereldwijd werd uitgestoten, werd op IJsland uitgestoten.
De poolvos is het enige oorspronkelijke landzoogdier. In zee leven walvissen en aan de kust vindt men twee soorten zeehonden (grijze zeehond, Halichoerus grypus en gewone zeehond, Phoca vitulina). De immigranten brachten schapen, koeien, varkens, paarden en pluimvee mee. Muizen, ratten, nertsen en konijnen zijn over het algemeen per ongeluk ingevoerd. Rendieren zijn in de 18e eeuw ingevoerd en een aantal is verwilderd en leeft in de oostelijke hoogvlakten. De ijsbeer komt er niet voor, maar onder andere in Húsavík is een opgezet exemplaar te vinden. Deze kwam in 1969 op een ijsschots vanuit de richting van Groenland aangedreven. Ook in de zomers van 2007 en 2008 kwamen er ijsberen aan land. Deze dieren werden echter gedood omdat ze buiten hun natuurlijke habitat als gevaarlijk voor mensen worden beschouwd.
Reptielen, amfibieën en giftige dieren, zoals schorpioenen, komen op IJsland niet voor. Wel muggen, met name waar begroeiingen bij moerassen en meren voorkomen. Mývatn (letterlijk muggenmeer) staat bekend om de vele muggen die bij windstil weer als wolken over het meer zweven. 's Zomers zijn er ook vlinders, die echter moeilijk waar te nemen zijn. In de schone en heldere wateren op en rondom IJsland komt zeer veel vis voor, zoals zalm, forel, platvis en kabeljauw.
IJsland is een belangrijk biotoop voor ontelbare vogels en vogelsoorten. Vele soorten eenden en ganzen komen er voor, naast zeevogels, waadvogels en zeldzame roofvogels zoals de sneeuwuil. De wilde zwaan (Cygnus cygnus) is zeer algemeen in Reykjavík. Op IJsland komen zowel overwinteraars voor als vogels die het als rustplaats, broedplaats of foerageerplaats gebruiken. Zo komt de papegaaiduiker in groten getale (60 procent van de wereldpopulatie) voor. Daarnaast komt ook de zeekoet veel voor langs de klifkusten
In door warmwaterbronnen verwarmde kassen worden planten, bloemen, groenten (onder andere tomaten, komkommers en paprika's) en fruit (onder andere druiven en sinaasappels) geteeld. De belangrijkste regio's met kassenteelt zijn in Zuid-IJsland bij Hveragerði en de geothermale gebieden rond Reykholt (Borgarfjörður) in het westen en Flúðir in het zuidwesten.
Dag1:Moorslede-Zaventem-Reykjavik
Om 9u30’ zijn we vertrokken, vanuit Reizen Patteeuw, naar de luchthaven van Zaventem. Daar namen we dan de vlucht naar Keflavik, in IJsland. Na een vlucht van 3u15’ landden we op onze bestemmining. Het uurwerk konden we onmiddellijk 2 uren terugdraaien en zo werd het een dag van 26 uren. Met een bus werden we tot het Fosshotel Lind, in Reykjavik, gebracht. Na onze intrek in het hotel en een opfrisbeurt wandelden we door de levendige Laugavegurstraat tot aan het restaurant. Daar werden we culinair verwend. Op de terugweg naar het hotel maakten we nog een klein ommetje om de Hallgrímskirkja kerk te bewonderen met het standbeeld van Leifur Eiriksson.
Ons hotel voor de eerste en laatste dag. Hotel Foss
De intrigerende Hallgrimskirka kerk. De Hallgrímskirkja (letterlijk de kerk van Hallgrímur) is een kerk in Reykjavik, de hoofdstad van IJsland. De kerk is vernoemd naar de geestelijke Hallgrímur Pétursson (1614-1675), die door zijn Passíusálmar ("Lijden liederen") beschouwd wordt als de grootste hymneschrijver van het land. Met zijn 74,5 m is dit IJslands hoogste kerkgebouw. Door de ligging nabij het oude centrum van Reykjavik en de zichtbaarheid vanuit de wijde omgeving is de kerk een van Reykjaviks bekendste symbolen. Hoewel zij verreweg de grootste kerk is van het land is niet de Hallgrímskirkja de kathedraal van de Evangelisch-Lutherse Kerk van IJsland, maar de Dómkirkja, ook in Reykjavik. De architect, Guðjón Samúelsson (1887-1950), begon aan zijn ontwerp in 1937. Volgens het oorspronkelijke plan zouden kerk en toren niet zo groot worden, maar de Lutherse kerkbestuurders wilden de rooms-katholieke kathedraal, de ook door Samúelsson ontworpen Landakotskirkja, in grandeur overtreffen. Hij heeft zich bij dit expressionistische bouwwerk laten inspireren door de grote basaltpartijen die op IJsland te vinden zijn, bijvoorbeeld bij de Svartifoss. De trap rocks, bergen en gletsjers in het landschap worden weerspiegeld in het ontwerp van de kerk. Een inspiratiebron was voor Samúelsson ook de Grundtvigskerk, die in de jaren twintig en dertig in Kopenhagen in aanbouw was. De bouw van de Hallgrímskirkja begon in 1945 en werd 41 jaar later, in 1986, afgerond. Tijdens de werkzaamheden werd het ontwerp bekritiseerd als een ouderwetse mengelmoes van stijlen. De Hallgrímskirkja is Samúelssons laatste werk en wordt als zijn belangrijkste bouwwerk beschouwd. Hij heeft de voltooiing niet meegemaakt. Het orgel is in 1992 gemaakt door de Duitse orgelbouwer Johannes Klais te Bonn. Het heeft vier klavieren, een zelfstandig pedaal, 72 registers en 5275 pijpen. De grote luidklok in de toren draagt de tekst Eijsbouts Astensis me fecit ("Eijsbouts van Asten heeft mij gemaakt") en is gegoten door Klokkengieterij Eijsbouts te Asten. Voor de kerk staat het standbeeld van Leif Eriksson, zoon van Erik de Rode, de vermoedelijke eerste Europese kolonist van Noord-Amerika. Het standbeeld, vervaardigd door Alexander Stirling Calder, werd in 1930 door de Verenigde Staten geschonken om het 1000-jarig bestaan van de Alþingi
(het parlement van IJsland) te herdenken.
Terug aan ons hotel, het was een lange dag geweest.
Vandaag ging de wandelclub van WSK Marke met de bus naar Huldenberg, om daar deel te nemen aan hun jaarlijkse Zomertocht.
Huldenberg is een plaats en gemeente in de Belgische provincie Vlaams-Brabant. De gemeente telt ruim 10.000 inwoners. De gemeente ligt in de landstreek Dijleland en de Druivenstreek.
Toen we vanmorgen met de bus vertrokken richting Huldenberg was het goed an het regenen. Het beloofde een kletsnatte wandeling te worden.Dit jaar zijn de startlocatie en inschrijvingen in zaal Den Elzas te Huldenberg en de wandelaars konden uit een hele resem afstanden kiezen. Kom en ondek de valleien van Dijle en IJse, de tussenliggende plateau’s, en het natuurreservaat de Doode Bemde. De club biedt die dag uitgepijlde wandelingen aan met afstanden die variëren in lengte van 5 km tot 50 km. Door een slimme combinatie van verschillende lussen is er keuze tussen de volgende afstanden: 5, 8, 10, 12, 14, 18, 22, 25, 30, 40 en 50km. De mooiste onverharde paden en verkeersluwe wegen werden daarvoor uitgekozen. De wandelaars zullen ontdekken hoeveel ongerepte open ruimte en natuurschoon Huldenberg nog te bieden heeft, ofschoon het in de Brusselse rand ligt.
Na het bekijken van de verschillende parcours, besloot ik de 27km te wandelen.Het starten van de wandeling was door de regen, we kregen veel afwisseling tijdens de wandeling , jammer dat de zichten een heel stuk minder waren door het slechte weer. Gelukkig was het gestoopt met regenen tijdens het tweede gedeelte en bleef zo tot ik het einde haalde. Op de terugweg naar huis was het opnieuw aan het regenen, zodat we een natte start en aankomst hadden.
Deze keer ging ik wandelen naar Lapscheure. Daar was er een wandeling georganiseerd door levenslijnteam Damme.
Lapscheure is een dorpje in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Damme, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1971. Het dorp ligt in het noordoosten van de provincie, tegen de grens met Nederland. Het is een plattelandsgemeente in De Polders, met in het landschap verschillende dijken, kreken en grachten.
Over de oudste vermeldingen van de naam is onduidelijkheid. Reeds in documenten uit 938 duiken de namen "Conbescura" en "Betscura" op, die waarvan sommigen vermoeden dat het Latijnse benamingen voor de plaats zijn. De vermelding "Lappesscura" dateert uit 1019, wanneer er reeds sprake is van een kapel die afhankelijk was van de kerk van Oostkerke. In 1200 wordt Lapscheure een zelfstandige parochie. Een eerst gebedshuis van Lapscheure lag noordelijker dan de latere dorpskern.
Bij een transgressie van de zee halverwege de 12de eeuw lag Lapscheure voor een groot deel in overstromingsgebied. De daaropvolgende eeuw wordt door middel van dijken een groot stuk van Lapscheure weer droog gelegd. Lapscheure zou echter veelvuldig te maken krijgen met zowel oorlogen als overstromingen tot aan de 20ste eeuw. In 1583 worden de dijken nabij Lapscheure om strategische redenen door de geuzen doorstoken, waardoor een groot stuk van het grondgebied weer overspoeld wordt. Er ontstaat in het oosten een kreek, het "Lapscheurse Gat". De kerk komt op een aparte schor te liggen. Sluis wordt door de Spanjaarden met forten verschanst. In het noorden van Lapscheure worden twee forten gebouwd rond 1600, namelijk de forten van Sint-Donaas en Sint-Job. In het begin van de 17de eeuw worden nieuwe dijken aangelegd. De deken van Aardenburg besliste na een bezoek aan Lapscheure in 1639 dat het geïsoleerde kerkje niet meer voldoet, en een nieuwe kerk moet worden opgericht. Een eerste houten kerk wordt in 1640 gebouwd, ten zuiden van de oude kerk, in de Sint-Jobpolder. In 1650-1652 wordt uiteindelijk een stenen kerk opgetrokken, met materiaal van de oude kerk. De forten Sint-Donaas en Sint-Job werden in 1783 onder keizer Jozef II ontmanteld. Bij de Belgische onafhankelijkheidsoorlog (1830) werden nog eens de dijken doorgestoken en werd de grens met Nederland bewaakt, maar daarna bleef het dorp gespaard van grote overstromingen en oorlogen, en kon het zich rap ontwikkelen. Halverwege de 19de eeuw was de bevolking toegenomen tot 700 inwoners. In de 20ste eeuw verdwijnen echter geleidelijk lokale winkeltjes, werden er geen nieuwe verkavelingen gelegd, en nam de bevolking weer af. Lapscheure bleef een zelfstandige gemeente tot 1971, toen het samen met Hoeke bij de gemeente Moerkerke gevoegd werd. In 1977 werden deze deelgemeenten van de gemeente Damme.
De start van deze wandeling was in Zaal Heldewijs en men kon kiezen uit een 5tal afstanden. Ik ging terug voor de langste afstand van 23km. Wandelen op de grensstreek tussen Lapscheure en Nederland. Nieuw parcours! Vanaf 15 km ga je naar Sluis, de meest Vlaamse stad in Nederland. De 4-9-12 km ontdekken de poldernatuur rond Lapscheure en Hoeke. Overzet over Damse Vaart voor iedere afstand is extra troef.
Zicht op St Anna Ter Muiden
Hier in St Anna Ter Muiden was onze 2°rust. Sint Anna ter Muiden (West-Vlaams: Anna-ter-Mu) is een zeer kleine stad in de gemeente Sluis in westelijk Zeeuws-Vlaanderen (Nederlandse provincie Zeeland), aan de Belgische grens. De stad heeft ongeveer 50 inwoners (2006) en concurreert met het iets kleinere Staverden en het iets grotere Bronkhorst en Eembrugge om de titel 'kleinste stad van Nederland'. Van deze plaatsen met historische stadsrechten kan alleen Sint Anna ter Muiden aanspraak maken op een naar middeleeuwse maatstaven stedelijk verleden. Een ander uiterste is dat Sint Anna ter Muiden op het westelijkste punt van het Europese deel van Nederland ligt. Sint Anna ter Muiden ligt in het zeekleipoldergebied op een hoogte van ongeveer 1,5 meter. In de omgeving vindt men diverse historische polderdijken die ook de Belgisch-Nederlandse grens overschrijden. In het zuiden ligt de Damse Vaart en in het nabijgelegen België vindt men kreken en overblijfselen van de Staats-Spaanse Linies, zoals de Linie van Cantelmo. Hier moest ik een lus maken van 8km richting Sluis
Hier ging ik over de vestingen van Sluis.
Een regenvlaag kwam opzetten
Het begon stilaan te regenen. Hier een zicht op de molen van Sluis. De Brak is een ronde stenen stellingmolen die zich bevindt te Sluis en als korenmolen is ingericht. Hoewel de stad Sluis in de 15e eeuw wel zeven windmolens telde zijn de meeste daarvan gesloopt. De laatste twee, beide houten standerdmolens, in 1926 en 1937. Gebleven is De Brak, genoemd naar een hondenras, die gebouwd is in 1739 en zich op een 2,5 m hoge molenbelt bevindt. Het was de eerste stenen molen van Sluis. In 1933 werd de molen stilgezet maar werd het malen op de begane grond voortgezet met een oliemotor. Op 31 oktober 1944 brandde de molen af ten gevolge van oorlogshandelingen. In 1950 werd hij echter hersteld. Op de begane grond kwam een elektrische maalderij, die echter in 1964 buiten bedrijf werd gesteld. Sindsdien is er een horeca-inrichting in gevestigd.
Sluis is een vestingstad in het westen van Zeeuws-Vlaanderen, in de Nederlandse provincie Zeeland. De gemeente waartoe het stadje behoort heet eveneens Sluis, maar de hoofdplaats van deze gemeente is Oostburg. Tot 1995 was Sluis een zelfstandige gemeente. Op 1 januari 2021 had de stad Sluis 2.350 inwoners. Sluis ligt in het zeekleipoldergebied op een hoogte van ongeveer 2 meter. De omgeving wordt gekenmerkt door akkerbouw. De Wallen van Sluis en de Damse Vaart zijn belangrijke natuurgebieden. Ten oosten van Sluis ligt de Krabbekreek terwijl de Belgisch-Nederlandse grens ten zuiden van Sluis gevormd wordt door het Lapscheurse Gat, dat overgaat in de Stierskreek. Enkele overblijfselen van de Staats-Spaanse Linie, zoals de Kruisdijkschans en Krabbeschans, zijn nog in het landschap aanwezig.
Na deze felle regenbui klaarde de hemel terug open en zo zou het nog de hele wandeling bliven.
Zicht op de Hoekemolen van Hoeke. De Hoekmolen is een windmolen in het tot de West-Vlaamse gemeente Damme behorende dorp Hoeke, gelegen aan Natiënlaan 21. Het betreft een ronde stenen molen van het type grondzeiler, die fungeerde als korenmolen.
Na gisteren een wandeling te hebben gedaan in Ingelmunster, ging ik vandaag wandelen in de streek van Zottegem. Ikreed naar Erwetegem.
Erwetegem is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Zottegem, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1971. Erwetegem ligt in de Vlaamse Ardennen. Het hoogste punt van het dorp ligt rond de Emmerstraat, op ongeveer 102m boven zeeniveau, en is daarmee het hoogste punt van de stad Zottegem. In Erwetegem werden muntvondsten gedaan uit de Gallo-Romeinse periode en uit midden 11de eeuw. In 1116 bekend als "Herwetengem". Uit geen enkel document blijkt dat Erwetegem reeds als vastomlijnde levens-, rechts- of kerkelijke gemeenschap zou bestaan hebben voor de 12de eeuw. Op het grondgebied van de latere parochie Erwetegem is nochtans zeker een vroeg-Frankische nederzetting, waarschijnlijk in de 5de eeuw, gebouwd geweest, zoals de Saal-Frankische naam aanwijst (1087 Heruetingehem): "Hariwith - inga - heim" of: "woonst van de lieden van Hariwith. Vanaf de 13de eeuw beheerden de Sint-Pietersabdij van Gent en de abdij van Mont-Saint-Martin (die vanaf 1162 het patronaatsrecht had verkregen over de kerk) er veel eigendommen (pachthoeves). Tot de 13de eeuw behoorde het dorp aan de heren van Erwetegem (Zeger van Erwetegem 1118) en nadien, tot de 18de eeuw, aan de heren van Zottegem.
De start was vanuit het OC en men kon uit een 5tal afstanden kiezen. Ik ging voor de langste afstand(21km). Parcours naar Steenhuize-Wijnhuize, deelgemeente van Herzele, waar de centrale rustpost was.
Na gisteren te hebben gewandeld in Oost-Vlaanderen, ging ik vandaag richting Oedelem, waar de wandelclub uit Beernem er hun Zomertocht hielden.
Oedelem is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van de gemeente Beernem, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. In het oosten van Oedelem ligt het gehucht Oostveld. Oedelem is sinds 906 terug te vinden in geschreven bronnen. De schrijfwijze was toen Udelhem. De naam komt van "odila" en "haima" en betekent "woning van het erfgoed of van het domein", een naam die geen verwondering wekt gezien de heren van Praet al in de jaren 900 een heerlijkheid stichtten in Oedelem. De Oedelemse geschiedenis gaat echter veel vroeger terug in de tijd. In een grafheuvel op Wulfsberge zijn sporen teruggevonden van prehistorische bewoning. Er zijn ook sporen van Romeinse aanwezigheid. In de kleiput van de vroegere steenbakkerij is zelfs een waterput uit de Romeinse tijd teruggevonden. In die tijd waren Oedelem, Maldegem en Aardenburg de meest noordelijke bewoonde plaatsen in de streek. Wat noordelijker lag was een groot moerassig gebied. Bij Oedelem ondernam Filips van Artevelde op 3 mei 1382 een verrassingsaanval op de aanhangers van graaf Lodewijk II van Male die hij versloeg, in wat men de Slag op het Beverhoutsveld noemt. Oedelem behoort tot Zandig Vlaanderen en het landschap wordt gekenmerkt door de cuesta van Oedelem-Zomergem, welke leidt tot een golvend landschap op 10 à 23 meter hoogte. De drempel van de kerk ligt op 18 meter hoogte. De bodem bestaat uit lemig zand. Er zijn enkele bossen te vinden ten oosten van Oedelem, namelijk het Koningsbos bij Oostveld en het domein van Kasteel De Wapenaer. Ten noorden van Oedelem ligt een bescheiden hoogte, Berg genaamd, van meer dan 23 meter. Beken lopen in westelijke richting, zoals Hellepoelbeek en Bergbeek.
De start was vanuit de school De Notelaar en de wandelaars konden uit een 5tal afstanden kiezen. Ik besloot om de langste afstand te wandelen (22km). Omloop door het rustige en landelijke Oedelem met tal van nieuwe wegen en weggetjes.
Zicht op Oedelemberg.In het groene landschap ten noorden van Oedelem is het vooral de Bergbeek die door de tijden heen het glooiende reliëf tekende en vorm gaf. Op vandaag steekt de berg nog steeds 23 meter boven zeeniveau uit. De zachte heuvelrug heeft haar ontstaan te danken aan een langdurig proces van sedimentatie en erosie. De ondergrond van Bartoonse klei werd eeuwenlang ontgonnen in functie van steenbakkerijen in de omgeving. Oedelemberg is een typische cuesta met een langgerekte, zwakke helling naar het noorden en een iets steilere zijde aan de zuidkant. De berg spreekt tot de verbeelding. Echt klimwerk komt er niet aan te pas, maar het uitzicht van de top is zeker de moeite waard. Je kan de omgeving van Oedelemberg verkennen aan de hand van het wandelnetwerk Velden en Meersen of de Oedelembergwandelroute.
Vandaag ging ik wandelen in Oost-Vlaanderen, al hoewel bij ons ook enkele wandelingen doorgingen, besloot ik toch om een tocht te maken in Oordegem.
Oordegem is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de gemeente Lede, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. Oordegem ligt in de Denderstreek. De heerlijkheid Oordegem behoorde achtereenvolgens toe aan de familie de Ordengem, de Laval, Turpin, Mastaing en aan de familie Vilain tot eind 18e eeuw. Ten slotte kwam ze in handen van hertogin de Laragnais. De vrijheerlijkheid Hof ter Lichtervelde was in 1544 eigendom van de familie de la Force. Oordegem was in 1801 kantonhoofdplaats.
De start was vanuit het OC en de wandelaars konden kiezen uit een 5tal afstanden. Alle afstanden vertrekken in dezelfde richting via “Keibergstraatje en Burchtstraatje” richting rustpost te Papegem. De 14, 18 en 21 km bewandelen van daaruit, via talrijke veldwegeltjes, een lus van 6 km richting Impe, om daarna samen met de 6 en 10 km via “Papegemdries” en “Oude Heirweg” terug te stappen richting startplaats.
In het midden van het dorpsplein staat de Sint-Martinuskerk. Deze gotische kerk werd in de 14e eeuw opgericht in Lediaanse steen. In de 17e en 18e eeuw werden de zijbeuken aangebouwd in baksteen. Boven de kerkdeur ziet men het ruiterbeeld van Sint-Martinus, de patroonheilige van de parochie.
Na het eerste gedeelte, moest men nog een tweede lus maken(10-14-18-21km) respectievelijk 3.6km en 7.3km. Een rustige tocht met heel wat afwisseling.
Vandaag reed ik naar Kanegem waar de wandelclub uit Tielt de Watewystappers er hun tocht Tielt Zomert hielden. De start was niet vanuit de gebruikelijke zaal, daar die wordt afgebroken, moesten we starten vanuit Moeninckhof in de Nagelstraat.
Kanegem is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van stad Tielt. Het dorp ligt in het oosten van de provincie, tegen de grens met Oost-Vlaanderen. Het is een landelijk dorp met ruim 1000 inwoners. Het draagt de bijnaam "Bloemendorp" of ook "Groen Dorp". Kanegem was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. Kanegem ligt in Zandlemig Vlaanderen, op het Plateau van Tielt. De hoogte bedraagt 12-37 meter. Kanegem ligt op de cuesta die van Aarsele naar Koolskamp verloopt. Van de beken, die ingesneden zijn in de cuestarug, kan de Reigerbeek worden genoemd, die uitmondt in de Poekebeek.
De dorpskern Kanegem is van Frankische oorsprong: ‘Caningahem’ wat ‘het heem, de woning van de volgelingen van Cano’ betekent. Volgens de legende vestigde Cano zich omstreeks de 6de eeuw op de hoeve Groot Goet Ten Broucken. De eerste geschreven naamsvermelding Caningahem dateert van 967 in een klaagbrief van de abt van de abdij van Sint-Baafs in Gent. Het agrarische en verstilde dorp Kanegem staat vooral bekend om de faam die het dorp geniet omwille van zijn bloemenpracht. Op 4 november 1956 werd het comité Kanegem Bebloemd opgericht en zo ontstond dan ook letterlijk een bloeiende geschiedenis! Jaarlijks bloeien duizenden rozenstruiken in minstens 75 variëteiten. Ook heel wat dorpsbewoners sieren hun gevels met kleurrijke geraniums. Vier eigen bloemvariëteiten werden gecreëerd: de roos ‘Kanegem’ (1982), de zalmkleurige dahlia ‘Kanegem Star’ (1990), de ‘Pink’ (1998) en de ‘Fuchsia Caninga’ (1998). Talrijke gedenkplaten en sfeervolle monumentjes op en rondom de dorpskern herinneren aan de vele provinciale, gewestelijke, nationale én internationale prijzen die het comité reeds in ontvangst mocht nemen. Het dorp is ook bekend om tweevoudig wereldkampioen wielrennen Briek Schotte. Hij werd door Jef Claerhout vereeuwigd en siert het in 1997 heraangelegde dorpsplein.
Men kon kiezen uit een zestal afstanden, ik koos voor de grootste afstand van 25km. het beloofde terug een warme dag te worden van om en bij de 30°. Dus vroeg vertrekken was de boodschap. De wandeling ging richting Poeke via enkele mooie paden, afgewisseld met autoluwe wegen. Eénmaal in Poeke aangekomen , moest ik nog een deeltje door het kasteeldomein gaan alvorens de rustpost te bereiken.
Aangekomen in de gemeente Poeke, waar de wandelaars van de grootste afstand hier een mooie lus moeten maken.
Poeke (Frans: Poucques) is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Aalter, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. Poeke ligt op de grens tussen Zandig en Zandlemig Vlaanderen. Het is gelegen in de driehoek Tielt-Deinze-Aalter. Ten noorden van het dorpscentrum loopt de Poekebeek.
Het Kasteel van Poeke is een kasteel bij Poeke, een deelgemeente van Aalter in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. Het gebouw is volledig omgeven door water en is zowel voor- als achteraan toegankelijk via een brug.Wanneer de eerste burcht ter plekke werd gebouwd is onbekend, maar Poeke werd in 1139 reeds vermeld. Het gebouw heeft wel een voorname rol gespeeld in het conflict tussen Lodewijk van Male en de Gentenaars in 1382. In datzelfde jaar sneuvelde Eulaard II van Poeke toen hij aan het hoofd van de grafelijke troepen bij de slag op het Beverhoutsveld de opmars van de Gentse milities die zijn burcht hadden ingenomen trachtte tegen te houden.
De kasteelheren van Poeke waren trouwe vazallen van de graaf van Vlaanderen. Zo was Anastasia van Oultre, tweede vrouw van Eulaard III van Poeke, hertrouwd met Robert van Vlaanderen, bastaardzoon van Lodewijk van Male. In 2021 verkocht de gemeente Aalter het kasteel voor een symbolisch bedrag aan Toerisme Vlaanderen. In 2019 werd het kasteel gebruikt in de Netflix-serie De bende van Jan de Lichte als woning van de burgemeester.
Een hele mooie wandeling. Jammer van de magere opkomst, de spelbreker was andeermaal het te warme weer. Een 600tal mensen hebben die wandeling gedaan.
Al hoewel er een wandeling was op het thuisfront, verkoos ik tcoh te wandelen in Oost Vlaanderen, ik ging naar Lokeren waar de wandelclub Reynaertstappers er hun zomertocht hielden.
Lokeren is een stad in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en ligt in het Waasland, ook wel Land van Waas genoemd, waarvan het de tweede belangrijkste stad is na Sint-Niklaas. De stad, gelegen aan de rivier de Durme, de Lede, en de autoweg E17, telt ruim 43.000 inwoners, die Lokeraars of Rapenfretters worden genoemd. Omdat Lokeren aan de Durme is gelegen, wordt de stad ook vaak "De Durmestad" genoemd. Lokerse paardenworst is officieel erkend als streekproduct.
Lokeren is volledig gelegen in de Durmevallei, waardoor er op sommige plekken nog steeds een moerassige ondergrond aanwezig is. Het natuurreservaat Molsbroek is hier een goed voorbeeld van. In het verleden waren de enige belangrijke waterlopen in de stad de Durme en de Lede. Maar door de eeuwen heen is de Durme nabij Eksaarde en Moerbeke vele keren aangepakt geweest, waardoor die delen van de Durme nu bekend staan als de Zuidlede en de Moervaart, die ter hoogte van Daknam samenvloeien. De Vondelbeek en de Lokerenbeek zijn voorbeelden van kleine waterlopen die nog steeds aanwezig zijn in de stad. Buiten het stadscentrum ligt de rest van het Lokerse grondgebied in vijf polders: Polder Moervaart en Zuidlede, Polder Sinaai-Daknam, Polder Schelde Durme Oost, Polder tussen Schelde en Durme en Polder van Belham.
De start was vanuit de jeugdkantine van de Lokerense voetbalclub. de wandelaars konden uit diverse afstanden kiezen.
Overgrote deel van het parcours gaat langs open velden. Eerste deel tot aan de rust op 7.5 km loopt hetzelfde parcours als de 10 km. Na de rust gaan we via de boorden van de Durme naar het Natuurreservaat het Molsbroek en komen terug via het Natuurreservaat de Buylaers. Ook het Bospark en het Verloren bos worden aangedaan, vooraleer terug te komen aan de startzaal. Plekken die aangedaan worden, Molsbroek en Buylaers (beiden een natuurreservaat). Hamputten, verloren bos en verschillende parken in Lokeren. Aan natuur gaat het op deze wandeling niet ontbreken.
Een mooie en aangename wandeling met heel veel variatie.
Vandaageen weekse wandeling in Tiegem van de wandelclub uit Vichte..
Tiegem is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Anzegem, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977.
Vanaf het paleolithicum waren er nederzettingen op het grondgebied van Tiegem, zoals op de Tiegemberg. In 1904 waren er al aanwijzingen voor Gallo-Romeinse bewoning en in 1983 werden resten van een villa uit dit tijdvak ontdekt. In de eerste helft van de 9e eeuw werd Tiegem voor het eerst vermeld, namelijk in het Liber Traditionem van de Sint-Pietersabdij te Gent. Het patronaatsrecht behoorde toe aan de Sint-Diederiksabdij bij Reims. In 1040 werd Sint-Arnoldus hier geboren. Hij was de zoon van de plaatselijke heer. Tijdens de 14e en 15e eeuw was de heerlijkheid achtereenvolgens in bezit van de families Van Rode, Gistel, Betune en Ailly. Tijdens de 15e en 16e eeuw kwam het aan de familie Van Kleef en van einde 16e eeuw tot 1792 was de familie de Plotho de eigenaar. Tiegem had veel te lijden onder de godsdiensttwisten (eind 16e eeuw) en de Negenjarige Oorlog (eind 17e eeuw). De economie beperkte zich -naast de landbouw- tot de thuisweverij van vlas en katoen. In 1910 kwamen er twee katoenweverijen, waar in totaal 326 mensen werkten. Later kwam er ook een wolweverij. Op 26 oktober 1918 vielen er 75 dodelijke slachtoffers door Duitse gasaanvallen, maar op 31 oktober werd Tiegem door Welshe en Schotse troepen bevrijd.
De start was vanuit de parochiezaal De Mesinde en de wandelaars konden uit een 4tal afstanden kiezen. De kleinste afstand deed een lus in Tiegem zelf. De langere afstanden gingen richting Inooigem en Otegem.
Aangekomen aan het Sint Arnolduspark
Het Sint-Arnolduspark is een bedevaartpark op de Tiegemberg in Tiegem, dat tot de West-Vlaamse gemeente Anzegem behoort. Het park is een overblijfsel van het voormalige Holdebroekbos, en er is een bron in een uitgesneden dal waar zeldzame plantengroei is te vinden. Ook zijn er bijzondere parkbomen en huizen er zeldzame vogels. Het was Vital Moreels die het initiatief nam tot de aanleg van het park. Zo kwam er in 1866 een neogotische bedevaartkapel, die in de plaats kwam van een eerdere kapel die in 1817 bij de bron was gebouwd als dank voor een genezing. Landschapsarchitect Hubert Van Hulle ontwierp om de kapel heen een park met kunstmatige grotten, bruggetjes, watervalletjes en een houten uitkijktoren, die omstreeks 1900 vervangen werd door de Belvedère, een cementen constructie. Dit alles leidde tot de komst van bedevaartgangers en toeristen. De bedevaart betrof de heilige Arnold van Soissons, de stichter van de Sint-Pietersabdij in Oudenburg. Die is in 1040 in Tiegem geboren, en dat trekt pelgrims aan. Ook kwamen er kunstenaars wonen, zoals Staf Stientjes die omstreeks 1926 de Villa 't Vossenhol liet bouwen. In 1937 kwam er een openluchttheater bij de bron. Alfons Moortgat schreef speciaal voor deze plek enkele vrome toneelstukken, zoals De Passie van ons Heer. Ook de Villa Albert werd gebouwd, waar kunstenaars zich tijdelijk konden vestigen.
Vandaag ging het nog iets warmer worden dan gisteren,gelukkig moest ik heel vroeg enkele cluggenoten ophalen die deze dag hun medewerking verlenen. Ik reed naar Sint Denijs Zwevegem waar de wandelclub WSK Marke er hun Vlastocht hielden.
Sint-Denijs (Frans: Saint-Genois) is een dorp in het zuiden van de Belgische provincie West-Vlaanderen. Het is een deelgemeente van Zwevegem. Het is een landelijk woon- en landbouwdorp. Sint-Denijs was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977.
De gemeente heeft twee patroonheiligen, namelijk Sint-Dionysius en Sint-Genesius, en ontleent haar beide namen aan deze patroonheiligen, respectievelijk, namelijk Sint-Denijs (in het Nederlands) en Saint-Genois (in het Frans)
Diverse vondsten uit silex tonen bewoning aan vanaf het neolithicum. Ook zijn er vondsten uit de tijd van de overgang van de Hallstattcultuur naar de La Tène-periode. Ook werden sporen van een Gallo-Romeinse villa aangetroffen. In 1156 werd Sint-Denijs voor het eerst vermeld, en wel als villam Sancti Genesii. De dorpsheerlijkheid was afhankelijk van het Bisdom Doornik. Sint-Denijs had sterk te lijden onder de godsdiensttwisten in de tweede helft van de 16e eeuw. In 1646-1647 had Sint-Denijs te lijden onder Franse en Spaanse troepen. Ook in 1655-1659 maakten Franse troepen het dorp onveilig. De Negenjarige Oorlog (1688-1697) leidde tot de aanleg van een Franse verdedigingslinie dwars door het dorp met het Fort Ter Klare als belangrijkste strategisch punt. Pas na 1713 kwam er weer vrede onder Oostenrijks bewind. In 1881 kwam er een spoorlijn. Begin 20e eeuw waren de middelen van bestaan beperkt. Veel mensen gingen werken in de Noord-Franse textielindustrie. De enige industrie was een in 1932 opgerichte tapijtweverij. In 1918 werd het dorp zwaar beschadigd door oorlogsgeweld.
Sint-Denijs ligt in Zandlemig Vlaanderen en de hoogte bedraagt 17-76 meter. Het Grandvalbos en Kooigembos zijn oude bossen. Daarnaast kent men er het Mortagnebos, het Beerbos en de Lindebermen. De Zandbeek stroomt door het heuvelachtige landschap. Sint-Denijs behoort tot de dunstbevolkte gebieden in Vlaanderen.
De start was vanuit het OC Ter Streye. De zaal was nog niet toegankelijk voor de wandelaars op dit vroege uur en ik keek naar het infobord en besloot om de grootste en de kleinste afstand te wandelen. Dus in totaal een 36km..Ik begon meteen aan de kleinste afstand, een lokale lus rondom Sint Denijs. Toen ik terug kwam was de zaal geopend, er waren al een aantal mensen aanwezig, schreef me in en vertrok voor de langste afstand. Deze ging richting Kooigem via enkel paden en een doorsteek door het Granvalbos, om zo aan te komen aan de ruwstpost te Kooigem.Ginds moest ik een lus van bijna 10km wandelen, richting Dottenijs en vandaar naar Bellegem om zo terug aan te komen voor de 2°maal te Kooigem. Daarna ging ik richting Spiere om zo naar mijn 3°rustpost te gaan in St-Denijs. Het begon heel warm te worden, nog een 6km te gaan na de rust tot het einde. De zon was hard tussen de velden, geen wind en ook geen beschutting.Was blij toen ik aankwam.
Startzaal voor de opening van de wandeling.
Mooie vergezichten.
Zicht op Kooigem
Strakke helder blauwe hemel.
Was heel warm tussen de velden. Zicht op Molen ter Klare
Nog een laatste blik op Kooigem
Een vlasveld op grondgebied Spiere
Het was een hele mooie tocht, jaamer dat het zo warm was, er warenmaar een 660 deelnemers er op afgekomen.
Terug een mooie dag, met waarschijnlijk hoge temperaturen. Ik besloot om vroeg te gaan wandelen en koos voor deze wandeling Avelgem uit. De wandelclub uit Heestert organiseerde er hun Guldensporentocht.
Avelgem is een plaats en gemeente in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De gemeente telt ruim 10.000 inwoners, die Avelgemnaars[1] worden genoemd. Avelgem ligt in het uiterste zuidoosten van de provincie, ten zuidoosten van Kortrijk, langs de Schelde, tegen de grens met de provincies Oost-Vlaanderen en Henegouwen.
De gemeente werd rond 23 mei 1940 bezet door het Duitse leger en bevrijd op 5 september 1944. Minstens één weerstander werd naar het Auffanglager van Breendonk getransporteerd.
Avelgem had in het midden van de 19e eeuw tussen 4.000 en 5.000 inwoners. De inwoners verdienden geld door landbouw en linnennijverheid, maar wanneer de crisis in de vlasnijverheid uitbrak (jaren 1846 - 1848), betekende dit een catastrofe voor de bevolking. In het noorden van Frankrijk was er toentertijd veel steenkoolwinning en dit oefende een grote aantrekkingskracht uit op de bevolking. Noord-Frankrijk ligt niet erg ver van Avelgem, maar toen waren er nog geen transportmiddelen voorhanden waarmee men elke dag die afstand zou kunnen afleggen. Daarom besloten velen dan ook te migreren naar Frankrijk, waardoor de bevolkingscijfers vrij sterk daalden. Pas in het begin van de negentiende eeuw waren er meer transportmiddelen voorhanden, en ook grote delen van bevolking die nog steeds in Avelgem werkte ging nu werken in de grensstreek. De bevolkingscijfers kenden weliswaar opnieuw een lichte groei. Op het einde van de 19e eeuw geraakte de industrie in Kortrijk op gang en er ontwikkelde zich een vlasnijverheid rond de Leie. Door deze nieuwe industrieën kende Avelgem opnieuw een lichte bevolkingsgroei.
De start was vanuit het Gemeeschapscentrum Spikerelle. Er was van alles te doen in Avelgem(braderie en rommelmarkt), veel parking afgesloten, maar we hadden toch een parkeerplaatsje gevonden. De wandelaars konden er uit verschillende afstanden kiezen. Ik koos voor de 16km, daar ik in de vfroege namiddag nog een afspraak had.
40e Marche du Solstice - 21e Mémorial Hilaire Debeil
Vandaag eens gaan wandelen over de taalgrens. Ik ging wandelen in Baudour in de provincie henegouwen.
Baudour is een dorp in de Belgische provincie Henegouwen en een deelgemeente van de Waalse stad Saint-Ghislain. In het zuiden van de deelgemeente ligt het gehucht Douvrain.
Op het eind van het ancien régime werd Baudour een gemeente, waartoe ook Tertre behoorde. In 1849 werd het gehuchtje Lahaine omwille van zijn grote afstand naar het centrum van Baudour overgeheveld naar de gemeente Boussu. In 1883 werd Tertre afgesplitst als zelfstandige gemeente. Bij de gemeentelijke fusies van 1977 werd Baudour een deelgemeente van Saint-Ghislain.
De start was niet vanuit het Parc Communal, maar een hondertal meter eerder, in Maison du Peuple.Ik kon kiezen uit een 4tal afstanden en ging voor de langste afstand. Het was een landelijke en bosrijke wandeling met het doorkruisen van het bos van Baudour en de bossen van Stambruges. 90% gewandeld door de 2 bossen rond Baudour.
Het te volgen traject de 20km Hier door het Parc Communal
Op weg naar het bos van Baudour
De eerste halte
Nu op weg naar het bos van Stambruges.
Het Bos van Stambruges (Frans: Forêt (indivisée) de Stambruges of Bois de Stambruges) is een bos- en natuurgebied in het Natuurpark Scheldevlakten in de gemeentes Beloeil, Saint-Ghislain en Bernissart in de provincie Henegouwen in Wallonië. Het bos van 475 hectare is erkend als 'Site de Grand Intérêt Biologique' (SGIB2495) door het Waals Gewest. Tot de jaren 80 was het bos eigendom van de adellijke familie De Ligne; het bosgebied loopt door tot aan het kasteel van Beloeil. Het bos is Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-gebied 'Bord nord du bassin de la Haine' (Noordrand van het Henebekken (BE32012). Aan de rand van het bos ligt de zandverstuiving van het natuurreservaat 'Mer de Sable'. In het bos van Stambruges ligt 'la Fontaine bouillante', de borrelende bron waar volgens de legende een maîtresse van de Prins De Ligne verdronk met haar koets en de bemanning van de koets tracht boven te komen. In werkelijkheid gaat het om bronwater dat opborrelt door een scheur in de aarde.
Een hele mooie en rustige wandeling, zeker een aanrader.
Vandaag terug een midweekse tocht. Ditmaal ging ik richting Beernem, waar de plaatselijke wandelclub er een tocht gaf in St-Joris.
Beernem is een gemeente in de groene rand rond Brugge (30 km ervandaan) in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De gemeente telt ruim 15.000[1] inwoners, die Beernemnaars worden genoemd. Beernem is bekend van het Psychiatrisch Centrum Sint-Amandus, haar verenigingsleven, de gesloten jeugdinstelling De Zande Beernem waar meisjes tussen 12 en 18 jaar die misdrijven gepleegd hebben worden geplaatst door de jeugdrechter. Beernem bevindt zich op een knooppunt van verbindingswegen, wat ideaal is voor pendelaars.
Beernem wordt al vermeld in een akte van 847: 'in territorio Menap quod nunc Mempiscum appellant ... Coloscampum, Wenghinas, Berneham ...' (Recueil des actes de Charles II le Chauve, roi de France, red. Ferdinand Lot, 1943, nr. 92). De naam Berneham komt van het Germaanse birnu (beer of modderige plaats in de vorm van een beer) en hamma (een landtong die uitspringt in moerassig terrein). Het was duizenden jaren lang een desolate streek van bossen, heide en moeras. Feodaal was Beernem afhankelijk van het Vrije van Brugge en bestond uit een lappendeken van heerlijkheden. De bewoning lag toen hoofdzakelijk ten noorden van het huidige kanaal. Zuidelijk lag het onvruchtbare en woeste heidegebied het Bulskampveld dat zich toen uitstrekte van Torhout tot Bellem. Op het eind van de 18e eeuw werd dit onvruchtbare gebied ontgonnen. De rust en de natuur in de ontgonnen gebieden trokken de aandacht van rijke edellieden. Hun kastelen liggen nu nog verscholen in het groen. In 1852 werd een begin gemaakt met de Hervormingsschool, die zou uitgroeien tot het Psychiatrisch Centrum Sint-Amandus.Tussen 1915 en 1944 vonden in de streek de zogenaamde moorden van Beernem plaats die al dan niet verband hielden met elkaar en voor de nodige beroering hebben gezorgd.
In 1977 werd besloten tot een gemeentelijke fusie tussen Beernem, Oedelem en Sint-Joris-ten-Distel. De gemeente bestaat naast Beernem zelf nog uit de deelgemeenten Oedelem en Sint-Joris (ook wel Sint-Joris-ten-Distel genoemd). Beernem zelf is de grootste deelgemeente, maar Oedelem telt slechts een grote 1000 inwoners minder. Op het grondgebied van Oedelem ligt nog een klein afzonderlijk gehucht en parochie, Oostveld genaamd. Het centrum van Beernem bestaat uit de oude dorpskern ten noorden van het kanaal Gent-Brugge, een nieuwer gedeelte ten zuiden van dit kanaal nabij de snelweg A10/E40 en een woonkern genaamd Vliegende Paard.
Het beloofde terug een warme dag te worden, dus terug vroeg starten was de boodschap. De start van deze wandeling was vanuit de zaal De Barge. De wandelaars konden uit een 4tal afstanden kiezen. Ik ging deze keer voor de langste afstand (19km). Deze afstand heeft 2 rustposten. Tot de 1° rustpost loopt de wandeling samen met de 6 en 12km. Na de rustpost trekken we richting de Pluime. Langs de Langendonkstraat trekken we naar het kanaal. We nemen het jaagpad langs het kanaal tot rustpost 2. Het laatste stuk wandelen we door de velden richting Legeweg naar Gevaerts Noord. Als afsluiter gaan we door het natuurgebied Gevaerts-Noord naar het eindpunt.
Gevaerts-Noord is een natuurgebied langs de oevers van het kanaal Gent – Brugge, in de vallei van de Zuidleie. Die oevers zijn de favoriete broedplaats voor oeverzwaluwen. Op de zanderige bodem van de kanaalbermen vinden we droge graslanden welke in stand worden gehouden voor extensieve begrazing van een 9 tal ezels. In de zonnige open plekken gonst het van de vlinders en insecten. Via klaphekkens kun je het hele jaar door het natuurreservaat vrij in en uit.
Rustige, landelijke, goed begaanbare wegen. De noordelijke kant van Beernem-centrum met mooie vergezichten, natuurgebied, oude boerderijen biedt meer wandelmogelijkheden dan je denkt.
Vandaag ging ik wandelen in Hooglede, het beloofde terug een hete dag te worden, dus vroeg vertrekken was de boodschap.
Hooglede is een plaats en gemeente in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De gemeente telt bijna 10.000 inwoners. Hooglede ligt centraal in de provincie, net ten noordwesten van de stad Roeselare. De plaatsnaam wordt in het West-Vlaams als Ooglé uitgesproken.
Hooglede ligt op de westelijke heuvel van een heuvelrug die een uitloper is van het Plateau van Tielt. Het dorpscentrum ligt op 50 meter hoogte. De heuvelrug zet zich voort in noordoostelijke richting, naar Gits (Gitsberg) en verder.De gemeente telt twee deelgemeenten. Naast Hooglede-centrum ligt ten oosten hiervan Gits. In Hooglede zelf liggen nog twee kleine gehuchten en parochies, namelijk Sleihage en De Geite.Sleihage is een gehucht op een kleine twee kilometer ten zuidwesten van het dorpscentrum van Hooglede, tegen de grens met Staden en Oostnieuwkerke. De Geite, ook wel Sint-Jozef genoemd, is een dorpje dat een viertal kilometer ten noordwesten van Hooglede-centrum ligt, halverwege op de weg van Kortemark naar Staden.Langs de Brugsesteenweg (N32) heeft zich ook een bebouwd gebied ontwikkeld. Het is een lineaire uitloper van de stedelijke kern van Roeselare, met bedrijven, kleinhandel en residentiële lintbebouwing. Langs dit lint bevindt zich onder andere ook de zorginstelling Dominiek Savio. Enkele andere kleinere gehuchten, zoals Onledemolen, of woonlinten liggen nog verspreid over de gemeente.
De start was vanuit Zaal de Akker, en de wandelaars konden uit een zestal afstanden kiezen. Een natuurwandeling richting Sleihage.
Een rustige wandeling met spijtig genoeg een magere opkomst door de hitte. er waren 447 deelnemers aanwezig.
Nu de coronaperikelen achter de rug zijn, kunnen de wandelclubs terug naar hun vorige niveau gaan. De wandelclub WSK Marke had een mooi programma in elkaar gefikst, voor zowel de wandelaars en de niet of mindere wandelaars. Het eerste weekend van Juni stond namelijk het wandelweekend op de lijst. Met een volle bus goed geluimde mensen trokken we richting Houffalize. Na een 1.5u hadden we een halte in Spy om daar iets te nuttigen en wat te drinken. Na deze gingen we verder richting Achouffe, waar we een lichte maaltijd kregen.
Achouffe is een dorp in de deelgemeente Wibrin van de Belgische gemeente Houffalize. Achouffe ligt in de provincie Luxemburg. Achouffe ligt in de Ardennen tussen de deelgemeenten Wibrin en Mont op de Rue de la Grève (ook wel Rue d'Achouffeis). Het dorp is voornamelijk bekend vanwege de Brouwerij van Achouffe, waar het bier La Chouffe geproduceerd wordt.
Na ons middagmaal was het tijd om de brouwerij een bezoekje te brengen. We werden in 2 groepen verdeeld, elk met een Nederlandstalige gids.
De Brouwerij van Achouffe is een Belgische brouwerij en destilleerderij in het Luxemburgse dorp Achouffe, vooral bekend van het bier La Chouffe. In 2006 werd ze overgenomen door Brouwerij Duvel Moortgat, waarna de 33cl-flesjes in Breendonk werden gebotteld. In 1982 werd de brouwerij ineen geknutseld en opgestart door de schoonbroers Pierre Gobron en Chris Bauweraerts in een oude boerderij die ze huurden van Albert Masson. Op 27 augustus 1982 werden de eerste 49 liter bier gebrouwen. Er werd dat jaar drie maal gebrouwen met een totale jaarproductie van 2 hectoliter. Op aanraden van Pierre Celis voegden ze het kruid koriander toe aan hun tripel. In 1983 werd een koelinstallatie geïnstalleerd waardoor een kleine lagerzaal met vier lagertanks van 600 liter konden gekoeld worden en bedroeg de jaarproductie 40 hl. Er werd dat jaar een nieuwe brouwzaal voor 7 hl geplaatst die uitgebreid werd zodat per keer 22 hl gebrouwen kon worden en Gobron gaf zijn werk op om voltijds in de brouwerij te werken. In de loop van 1986 werd de boerderij aangekocht door de brouwers. In 1988 begon ook Bauweraerts voltijds in de brouwerij.
In 1992 werd een nieuwe brouwzaal in gebruik genomen waardoor de jaarproductie steeg van 3200 naar 5000 hl. In 1996 werd in het nabijgelegen Fontenaille, 4 km van Achouffe, een opslagloods van 600 m² gekocht, uitgebreid naar 3000 m² en ingericht als bottelarij. De jaarproductie bleef stijgen en in 2005 werd een jaarproductie van 25.000 hl bereikt met 21 werknemers.Op 7 september 2006 werd de brouwerij overgenomen door Brouwerij Duvel Moortgat waarbij Chris Bauweraerts in dienst kwam van brouwerij Moortgat. Pierre Gobron verliet de brouwerij in 2008 en ging verder brouwen bij de Brasserie les 3 Fourquets in Bovigny. De brouwzaal werd geautomatiseerd en uitgerust met een kookketel van 100 hl en telt dan drie ketels, de beslagketel, de filterketel en de kookketel. In 2010 volgen er nog meer uitbreidingen aan de filterkuip, het labo en twee lagertanks van elk 1000 hl. In 2012 heeft de brouwerij zes grote tankwagens die rijden tussen Achouffe en de afvullijnen in Fontenaille en Breendonk. In 2016 werd een productie van 120.000 hl gehaald met circa 100 werknemers. De afvulling in 75cl-flessen gebeurt in Fontenaille en de afvulling in 33cl-flessen bij Duvel Moortgat in Breendonk.
De Brouwerij van Achouffe is zonder twijfel de leukste brouwerij van België. Je kan de brouwerij vinden in het gelijknamige dorpje Achouffe, een heel leuk plekje in de buurt van de stad Houffalize. Tijdens een vakantie in de Ardennen is het leuk om een bezoek te brengen aan deze wereldberoemde brouwerij Achouffe. In Nederland kennen we het ook wel als kabouterbier want op het etiket prijkt een vrolijk kijkende kabouter met een rode puntmuts! Het hele jaar door worden hier onder meer de bieren La Chouffe (blonde), La Mc Chouffe (bruin) en La Vieille Salme geproduceerd. Je kan deelnemen aan een rondleiding en zodoende kennis maken met het Chouffeproces. De Nederlandstalige rondleiding door de brouwerij wordt gedaan door een goede gids die leuke grapjes vertelt! De rondleiding wordt ondersteund met enkele video's en natuurlijk breng je ook een bezoek aan de ruimte waar de grote brouwketels staan. Als afsluiter van de rondleiding is er een proeverij met 3 verschillende Chouffe biertjes. In totaal duurt de rondleiding drie kwartier en de proeverij duurt ook drie kwartier. Aan het einde van de rondleiding krijg je een 12cl glas cadeau en een bon van 1 euro. Hiermee kan je in de winkel een leuke Achouffe gadget te kopen. Het is echt een leuke manier om meer te weten te komen over het ontstaan van het chouffe bier, hoe de kabouters in het verhaal een rol spelen, het brouwproces en hoe men aan de verschillende smaken komt.
De basis ingrediënten zijn zuiver water en geplette gerst mout. Het vocht, bereid uit deze basiselementen noemt men wort, welke men in kookketels, tezamen met hop, aan de kook brengt. Na koeling wordt de wort overgepompt naar de gistingstanks. Het jonge Chouffe Bier ondergaat een korte rijping en wordt vervolgens door een centrifugefilter gepompt. Hierna wordt verse Chouffegist en suiker toegevoegd en kan het Chouffe Bier in flessen of vaten afgevuld worden. Na twee weken gisten is het Chouffe Bier goed om de brouwerij te verlaten.
Na de geslaagde rondleiding en de bierproef, was de tijd aangebroken om verder te gaan. Een groot deel van de wandelaars gingen nu de tocht aanvangen van Achouffe naar Houffalize, terwijl de anderen met de bus mochten meegaan naar Houffalize.
Tijd om onze wandelschoenen aan te doen en te beginnen aan de wandeling.
Philippe is onze gids tijdens de wandeling.
Na een tochtje van een 9tal km zijn we aangekomen op onze bestemming te Houffalize aan Vayamundo. Vlug gaan douchen, en dan nog een verfrissende drink vooraleer we gingen eten.
De volgende dag waren er terug 2 opties, een dagwandeling van 23km of 2bezoekjes het War museum te Bastogne en de tuinen van Wiltz. Het was terug warm, dus we vertrokken rond een uur of 9 voor deze pittige tocht. Een dertigtal mensen namen deel aan deze wandeling, terug onder leiding van Philippe. Het was een hele mooie en pittige wandeling, met halverwege een stop op een camping .
We werden uitgewuifd door de niet wandelaars
De niet wandelaars vertrokken een tijdje later met de bus riching Bastogne om er het War Musea te bezoeken.
Het Bastogne WarMuseum bevindt zich op een steenworp van het Mardassonmonument. Het is de belangrijkste herdenkingsplaats van de Tweede Wereldoorlog in de Ardennen en in België. De slag van de Ardennen krijgt er bijzondere aandacht. Dit unieke herinneringscentrum, gewijd aan de Tweede Wereldoorlog, vertrekt van de bijzondere geschiedenis van de slag om de Ardennen. De bezoeker wordt ondergedompeld in het verhaal door middel van drie vertoningen die alle zintuigen aanspreken. Het parcours van het museum volgt vier personages te midden van de strijd.
Langs decors, getuigenissen, multimedia-installaties en films speelt het parcours in op de intelligentie en de emoties van de bezoekers. Iedereen voelt zicht persoonlijk betrokken bij deze geschiedenis. Op het parcours bevinden zich interactieve schermen voor het jonge en schoolgaande publiek. Mits reservatie zijn begeleidende gidsen/animatoren over verschillende thema’s beschikbaar. Bijzondere artefacten brengen het “kleine” verhaal van de mens van toenin beeld, maar reflecteert zo ook de ‘grote’ geschiedenis.
Een stukje uit de Berlijnse muur.
Na het bezoek , eerst iets eten en drinken om daarna het vervolg van deze dag te voltooien. Een bezoekje brengen aan de tuinen van Wiltz.
De tuin van Wiltz is een levend kunstwerk van 2,5 hectare bestaande uit planten, water, beeldhouwwerken, paden en stenen velden. De artistieke tuin werd aangelegd en onderhouden door gehandicapten, werklozen, ambachtslieden en kunstenaars. Het project Jardin de Wiltz werd in 1983 geïnitieerd door Luxemburgse en buitenlandse kunstenaars die modellen van interventie in de openbare ruimte en de sociale omgeving ontwikkelden. Plantages, grondwerken, water, sculpturen, paden en steenvelden vormen een levend kunstwerk van 2,5 ha, aangelegd en onderhouden door mensen met een beperking, deelnemers aan tijdelijke werkplaatsen, ambachtslieden en kunstenaars. De tuin is het hele jaar door geopend voor het publiek.
Na dit bezoek was het tijd geworden om terug te keren naar Vayamundo., om ons laatste avondmaal te verorberen. Na het avondeten was er dansgelegenheid. Morgen voor wie nog goesting had stond er nog een korte wandeling op het programma van een 9tal km, de andere clubgenoten konden op eigen houtje het dorp verkennen of nog wat gezellig terplaatse blijven. na het middagmaal stond de terug reis gepland met wederom een stop te Spy.
Houffalize (Luxemburgs: Haufelescht; Duits: Hohenfels) is een Belgische stad in de provincie Luxemburg, die aan de oever van de Ourthe ligt. De stad telt ongeveer 5000 inwoners.In Houffalize stonden ooit drie kastelen. Het meest recente - uit de 17e eeuw - werd door een bombardement tijdens de slag om de Ardennen verwoest. In de Sint-Catharinakerk ligt een goed bewaard gebleven gisant gebeeldhouwd van zwarte kalksteen voor de dertiende-eeuwse graaf Diederik II van Houffalize. De kerk is het enige restant van een voormalig klooster. Tijdens de slag om de Ardennen werd het stadje fel belaagd waarbij het verscheidene bombardementen van de geallieerden onderging. Een stille getuige van de strijd is het Tankmonument van de Panzerkampfwagen V Panther, nummer 111 van de 116e Panzerdivisie, op de Place Roi Albert. Hij werd in 1948 uit de Ourthe gehaald, onder de brug te Houffalize. Houffalize wordt door mountainbikers gezien als de Belgische hoofdstad van het mountainbiken. Tot 2010 vond er elk jaar een wereldbekerwedstrijd mountainbike plaats. In 2011 stond er geen wereldbeker meer op het programma, maar werden er voor het eerst onder meer een driedaagse en een downhill georganiseerd. In het wegwielrennen is de stad bekend van de jaarlijkse passage eind april van Luik-Bastenaken-Luik. Op de terugweg vanuit Bastenaken trekt het peloton via de Place Roi Albert over de steile beklimming Rue Saint-Roch.
Het toerisme is belangrijk. De natuur, met ook Le Hérou, het geklasseerd onroerend erfgoed, het kanaal van Bernistap met de onafgewerkte tunnel, de stuwdam en stuwmeer van Nisramont en het themapark Houtopia zijn bezienswaardigheden. Ook de aanwezigheid van een actieve beverkolonie bij het gehucht Cetturu, dat behoort bij het dorp Tavigny, behoort tot de aantrekkingspunten van de stad. Een groter vakantieverblijf van Houffalize, gelegen aan de rand van de stad, is Ol Fosse d'Outh, een vakantiecentrum van Vayamundo met 300 kamers en ook voor niet verblijfsgasten te bezoeken subtropisch zwembad Aqua l’O.
Een rustige en aangename afsluiter van dit gezellig wandelweekend.
Het was een heel mooi en boeiend weekend , voor herhaling vatbaar en heel veel dank voor het bestuur die dit wandelweekend in elkaar stak.
Vandaag wandelen in het Heuvelland, altijd een plezier, een hele mooie streek met alles erop en eraan.Ik ging wandelen in Dranouter.
Dranouter (uitspraak: Dranoeter[bron?], "dranoetre" in het West-Vlaams) is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van de gemeente Heuvelland, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. Dranouter is gelegen in de Westhoek dicht bij de Franse grens. Dranouter telt een 700-tal inwoners. Door de plaatselijke bevolking wordt van Nouter gesproken. Dranouter is een landbouwdorp. De landbouwoppervlakte wordt voor een derde ingenomen door grasland. Er zijn ook vele nijverheidsgewassen. Vanuit het neolithicum en de Romeinse periode zijn vondsten bekend, voornamelijk kruiken en munten. Dranouter werd voor het eerst vermeld in 1123 als Drawenoltra, waarschijnlijk afgeleid van een persoonsnaam en altaar. Vanaf 1113 was Dranouter een zelfstandige parochie. Het dorp behoorde tot de Kasselrij Belle. In de eerste helft van de 15e eeuw kende het een bloeiperiode door de lichte lakennijverheid. Een dieptepunt was het jaar 1568, toen fanatieke beeldenstormers niet enkel kerken kort en klein sloegen, maar ook drie geestelijken vermoordden. In 1552 werd Petrus Plancius geboren, die in 1585 om zijn geloof naar de noordelijke Nederlanden moest vluchten en een beroemd geograaf werd.Hoewel het dorp tijdens
de Eerste Wereldoorlog achter de frontlinie lag en een toevluchtsoord was voor Britse frontsoldaten, werd het uiteindelijk geheel vernield en daarna in ongeveer dezelfde stijl herbouwd. Diverse oorlogsgraven en -kerkhoven getuigen van die periode.
Het OC De Klakeye was de uitval basis , ik koos voor de 20km te stappen. Vanmorgen wat fris en een strakke wind, maar nog altijd prima weer om een mooie wandeling te maken. De 20km volgt de 15km maar bekijkt de ranken van Entre-Deux-Monts wat nader. In de Hellegatstraat Wijndomein Heerlyckheyt Roonen Bergh. Het domein, gestart in 2020, ligt op de flanken van de Rodeberg en heeft een typische bodem van ijzerzandsteen en zavel. Zandsteen houdt de warmte vast en bevordert het rijpen van de druiven. Zavel is vruchtbaar, vochthoudend en doorwortelbaar en dus vrij makkelijk te bewerken. De helling zorgt voor een goede afwatering, het omringende bos creëert een ideaal microklimaat. De unieke bodem en zijn specifieke ligging vormen de perfecte terroir voor de aanplanting van een wijngaard en de vinificatie tot kwaliteitsvolle wijnen. Voor de aanplant worden uitsluitend klassieke Franse druivenrassen gebruikt: Chardonnay, Auxerrois, Pinot Blanc, Pinot Noir, Pinot Meunier en zelfs Sauvignon Blanc: uniek, omdat die druif nog nergens in Heuvelland werd aangeplant. Op korte termijn voorziet het domein in 11.500 wijnstokken. Uiteindelijk zal het volledige areaal 20.000 stokken bedragen. Roonen bergh is de benaming van de huidige “Rodeberg”, die men aantreft op de “Ferrarris”-atlas van 1777 (kabinetskaart der Oostenrijkse Nederlanden). Roonen bergh is afgeleid van “roanenberg”, berg genoemd naar de roodachtige ijzerhoudende zandsteen, die in de zandleemgrond is verwerkt, als gevolg van de zandbanken die de zeeën hier in een verre verleden neerzetten. We nemen een extra pauze in Westouter. En in het spoor van de 15km gaan we verder naar de start.
Tijdens het pinkster weekend kan men veel wandelen, dus ik maakte daar gretig gebruik van. Vandaag ging ik wandelen in Rumbeke, waar de wandelclub uit Ardooie er hun natuur en bostocht hielden.
Rumbeke is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Roeselare met een 15.000-tal inwoners. Het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. Het oude dorpscentrum ligt een tweetal kilometer ten oosten van het stadscentrum van Roeselare. Door nieuwe woonwijken en bedrijventerreinen onder andere langs het kanaal Roeselare-Leie is de kern vergroeid geraakt met de stedelijke agglomeratie van Roeselare. De oostelijke grens van Rumbeke wordt gevormd door de snelweg A17/E403; direct daarna begint reeds het stedelijk gebied van Izegem. Op het grondgebied van de voormalige gemeente Rumbeke liggen nog de gehuchten Zilverberg en Beitem, die beide ook een afzonderlijke parochie hebben.
Proefsleufonderzoeken tussen 1997 en 2001, en een opgraving in 2005-2006 brachten de lange bewoningsperiode van deze gemeente aan het licht. Een grafheuvel uit de bronstijd, Romeinse tegula (kan ook wijzen op middeleeuwse recyclage) en veel Karolingische scherven zijn de bewijzen hiervoor. De oudste vermelding van Rumbeke is in de 12e eeuw als Rumbeca (brede beek). De parochie omvatte, naast Rumbeke, ook Oekene en Kachtem, welke laatste twee in 1143 werden afgesplitst. In 1889 splitste ook Beitem zich af, terwijl in 1935 ook Zilverberg een eigen parochie kreeg. Van 1116 tot 1559 was het patronaatsrecht van Rumbeke in handen van de Abdij van Sint-Bertinus te Sint-Omaars. Rumbeke behoorde tot de Kasselrij Ieper. Er lagen vier heerlijkheden waarvan Rumbeke de belangrijkste was. Oorspronkelijk grafelijk bezit kwam het in de 13e eeuw aan de familie Van Wervik, vervolgens aan Van Nevele, Van Lichtervelde, Van Gistel en Van Antoing. In 1426 werd de heerlijkheid verkocht aan Segher van Langemeersch. en in 1479, via huwelijk, aan de familie De Thiennes. In 1649 werd de heerlijkheid verheven tot graafschap. Tijdens de godsdiensttwisten werd te Rumbeke de kerk geplunderd. Van 1678-1713 was ook Rumbeke Frans bezit. Vanaf de 16e eeuw was de vlasteelt, en ook de verwerking van vlas tot weefsels, van groot belang. Thuisspinnerij en thuisweverij kwam veel voor, maar tijdens de crisis van 1845-1847 emigreerden veel bewoners naar Frankrijk, waar de mechanisatie al verder gevorderd was. In de 2e helft van de 19e eeuw werd de cichoreiteelt van belang en ook diverse steenovens verschenen. In 1849 werd een kantonnale weefschool opgericht. In 1906 werd de eerste mechanische weverij opgericht door Adolf Sioen. In 1899 vestigde zich de Société sous nom collectif Boucquey-Sabbe, welke in 1912 tot mechanisatie overging. Ook in 1912 werd de Lainière des Flandres opgericht. In 1928 verscheen een jaquardweverij en in 1923 kwam een conservenfabriek in bedrijf, onder de naam Optima NV. In 1918 liep het dorp zware schade op door beschietingen. Na de Tweede Wereldoorlog werd een tuinwijk aangelegd.
De start was vanuit de zaal De Hazelt, er waren een 6tal afstanden waaruit men kon kiezen. Terug een 22km ging ik wandelen.
Mooie natuurwandeling door de groene long van Roeselare: Sterrebos, Bergmolenbos en Kleiputten. Alle parcours wandelen doorheen het Sterrebos (met het Kasteel van Rumbeke).
Op weg naar het Sterrebos.
Het Sterrebos is een stadsrandbos en provinciaal domein in de Roeselaarse deelgemeente Rumbeke in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Het bos is een gemengd loofbos, er zijn veel verschillende soorten bomen aanwezig, waarbij inlandse eiken en beuken overheersen. Sinds 12 augustus 1965 is het geklasseerd als landschap. Sedert 1987 is het een provinciaal domein. Het huidige Nederlandse woord 'sterrenbos' is een verbastering van de oorspronkelijke Oud-Nederlandse schrijfwijze 'starre bosch' (zie Delpher), oftewel: een beplanting van starre (stramme) (naald)bomen of hoge coniferen. Een 'sterrenbos' heeft dus niets te maken met sterren of met een stervormige lanenstructuur.
Zicht op het Kasteel
Het kasteel van Rumbeke of Kaasterkasteel is een kasteel in Roeselare. Het is een van de oudste renaissancekastelen van België. Het kasteel bevindt zich langs het Sterrebos dat Prater van Wenen als model had. Het werd aangelegd tussen 1769 en 1774 onder leiding van tuinarchitect F. Simoneau. Langs de grote weide en vijver is een arboretum aangelegd. Op het plein voor het kasteel staat een indrukwekkende plataan, die vermoedelijk uit de 18e eeuw stamt, toen het park werd aangelegd. Het domein bevat ook een gedenkmonument aan zeven gesneuvelde Belgische soldaten die gestorven zijn tijdens zware gevechten rond het kasteel op 26 mei 1940.
Terug een aangename wandeling. Ook het weer was prima
Na gisteren te hebben gewandeld in Moorsele, ging ik vandaag richting Wakken, waar de wandelclub De Watewystappers uit Tielt er hun tocht hielden. De weersvoorspellingen waren terug heel goed.
Wakken is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Dentergem, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. Wakken ligt in het oosten van de provincie, nabij de samenvloeiing van de Leie en de Mandel. Een wak was vroeger een erg drassige plek. De gemeentenaam zou afkomstig zijn van 'wack-hem' (vochtige woonplaats). Dassonville meent dat 'Wackinna' een Romaanse meervoudsvorm is met als betekenis: grond behorend tot iets dat de naam draagt beginnend met 'wak', de naam van ofwel een persoon, ofwel een rivier.
Wakken is een van de zeven oudste parochies in West-Vlaanderen. In 791 vermeldde een charter voor de eerste keer Wakken: “in villa noncupante UUackinio”. De gemeentenaam veranderde nadien meerdere keren: Wackine (870), Wackinna (1010), Wachines (1183), Wackene (1351), Wacken (1467) en uiteindelijk sinds 1915 Wakken. In de middeleeuwen was het een stad zonder poorten. De heerlijkheid Wakken was lange tijd eigendom van de Heren van Harelbeke. Van 1480 tot 1707 was het hof van Wackene de residentie van een tak van de Bourgondiërs, de familie Bourgondië-Wackene. Een bastaardzoon van Filips de Goede, Antoon l van Bourgondië verbleef in 1480 in Wakken. Zijn zoon, Antoon II van Bourgondië huwde met de dochter van Andries Andriessen, ridder en Heer van Wakken. Hun zoon, Adolf van Bourgondië verwierf de titel van onder meer gouverneur van Zeeland, Viceadmiraal van Vlaanderen en buitengewoon afgezant van koning Filips II. Het kasteel van Wakken was een echt met parken omgeven paleis, waar grootse feesten en ontvangsten plaatsvonden. In 1614 werd de heerlijkheid Wakken tot baronie en in 1626 tot graafschap verheven. Tot 1823 had Wakken een eigen arrondissement. Sindsdien behoort het tot het arrondissement Tielt. Sinds 1977 behoort Wakken tot de fusiegemeente Dentergem.
De start van deze wandeling was vanuit het Hondiuscentrum, en de wandelaars konden terug uit een viertal afstanden kiezen. Wederom besloot ik voor de langste afstand te gaan (24km).
Mooie natuurwandeling in de omgeving van de Baliekouter. Maximum aan onverharde paden met veel groene passages. Verzorgde rustposten.
Zicht op het kasteel van Wakken
De Baliekouter is een West-Vlaams provinciedomein in Wakken, deelgemeente van Dentergem. Het domein is gelegen aan de Mandel. De naam baliekouter is afkomstig van een balie (of tol) op de weg tussen Tielt en Waregem. In 1993 werd het voormalige kasteeldomein overgenomen door de provincie, en later in 2004 opengesteld en in 2005 uitgebreid. Het gebied is nu 51 hectare groot waarvan 8 hectare bebost.
Vandaag een wandeling dicht bij huis, ik ging naar Moorsele waar de 7Mijlstappers er hun jaarlijkse Sinksentocht hielden. Het beloofde mooi weer te zijn, dus ideaal om een wandeling te maken.
Moorsele is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Moorsele was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling en is, net zoals buurgemeente Gullegem, sinds 1977 een deelgemeente van Wevelgem. De naam Moorsele is afkomstig van Mortsella, wat een samenvoeging is van het Frankische sella en het Keltische mort of maret. Het eerste deel, mort, betekent hoog, terwijl sella Frankisch is voor een hut. Met de naam werd dus een hooggelegen verzameling van hutten en andere gebouwen bedoeld.
De start was vanuit het cafetaria van de sporthal en de wandelaars konden kiezen uit een 4tal afstanden. Ik besloot er de 20km te wandelen. Alle afstanden trekken via de Moorseelse groenzones naar de rustpost op HOEVE GYKIERE. De 14 en 20 km doen daar nog een „Moorseelse lus‟. Vanuit de rustpost trekken ze over hun privé-weide en bevriende landbouwers eigendom om de lus te starten. De 10 - 14 - 20 km vertrekken richting startlocatie eveneens via die „privé‟-weg richting Provinciaal Domein BERGELEN. We doorkruisen het volledige terrein om onze eindbestemming te bereiken. De 6km neem een kortere weg terug via enkele bezienswaardigheden(Kasteel Grimaldi, militair Kerkhof De Taeyelaan).
Aangekomen aan het domein Bergelen
Het Provinciedomein Bergelen in Wevelgem groeide rond een kunstmatig aangelegde zandwinningsput van 10 ha. Het zand werd gebruikt voor de aanleg van de autoweg E 403 (A17) begin de jaren zeventig. De gemeente kocht deze put met omliggende gronden aan in de periode 1989-1995. Verschillende plantacties en tal van beheerswerken (herprofileren oever, aanleg plasberm, bouwen observatiehut en -wanden, aanleg wandelpaden, aanleg vleermuiskelder, graven poeltjes,...) werden uitgevoerd door het gemeentebestuur. Zo ontstond een klein, maar zeer interessant natuurgebiedje. In 1996 werd de hoeve en de 29 ha landbouwgrond eromheen aangekocht door de provincie en werden grote delen van het nieuw aangekochte gebied bebost. In 1999 sloot de provincie een erfpacht af met de gemeente voor het beheer van de Bergelenput en omgeving. Zo ontstond het provinciedomein Bergelen waarvan de oppervlakte momenteel 47 ha bedraagt. Langs en door het domein loopt de Heulebeek, die daar nog een grotendeels natuurlijke loop heeft.Je vindt er ook de Bulskamphoeve, die een eerste keer in Gullegem vermeld werd in 1549. Het is een historische hoeve waarvan de gebouwen in hoefijzervorm binnen de omwalling staan. De hoeve werd verschillende malen door oorlogsgeweld vernield en, daarna heropgebouwd of verbouwd. De huidige bebouwing zou van 1775 dateren.In die omgeving staat eveneens een beschermd monument, nl. de Meiboom. Dit is een geheel van 6 lindebomen met in het midden een groot ijzeren kruis. Het provinciedomein Bergelen biedt een gevarieerd landschap waar diverse gebruikers aan hun trekken komen. Alle wegen zijn toegankelijk voor wandelaars. Voor mindervaliden werd een speciale verbindingsweg aangelegd tussen de Bergelenput en de domeinhoeve-cafétaria. Het fietsroutenetwerk heeft een doorsteek door Bergelen en de Zilveren Spoor ruiterroute doorkruist ook het domein. Een deel van de vijver is voor hengelaars gereserveerd (visverlof Vlaams gewest vereist) en de vogelkijkers vinden er een observatiehut en twee wanden. Een bosgedeelte tegen de cafétaria is als speelbos aangeduid.
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
