Tielt zomert:

Kanegem is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van stad Tielt. Het dorp ligt in het oosten van de provincie, tegen de grens met Oost-Vlaanderen. Het is een landelijk dorp met ruim 1000 inwoners. Het draagt de bijnaam "Bloemendorp" of ook "Groen Dorp".

De Sint-Bavokerk is de parochiekerk van Kanegem, in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Het is een neobarokke kerk. Deze kerk wordt ook wel De kathedraal van te lande genoemd en is toegewijd aan Bavo. De vorige kerk werd voor het eerst in 966 vermeld en was vanaf 1126 verbonden met de Sint-Baafsabdij te Gent.



versierde gevel



Veel afwisseling tijdens de wandeling

Zicht op Kanegem





Artemeermolen

















Poeke is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Aalter sinds de fusies van 1977. Het dorp telde in 2006 546 inwoners. Poeke ligt op de grens tussen Zandig en Zandlemig Vlaanderen. Het is gelegen in de driehoek Tielt-Deinze-Aalter. Ten noorden van het dorpscentrum loopt de Poekebeek.Poeke heette in 1139 Poca. Volgens verschillende bronnen betekent poke zoveel als beek, een andere mogelijkheid is dat Poca afgeleid is van het Keltisch, daar betekent het aangenaam, mooi. Het dorp is ontstaan rond het kasteel, dat al in de 12e eeuw bestond. Ook de parochie is in die tijd gesticht door de heren van Poeke. Poeke was tot 1977 een zelfstandige gemeente en werd nadien deel van Aalter.

Aangekomen aan de Parochiezaal in Poeke. Na iets te hebben gedronken begon ik hier aan de lus richting het kasteeldomein.

De ingang van het domein.



Het kasteel van Poeke is een kasteel bij Poeke, een deelgemeente van Aalter in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. Het gebouw is volledig omgeven door water en is zowel voor- als achteraan toegankelijk via een brug. Wanneer de eerste burcht op die plaats gebouwd is kan niemand achterhalen maar zeker is dat Poeke in 1139 reeds werd vermeld. Het gebouw heeft wel een voorname rol gespeeld in het conflict tussen Lodewijk van Male en de Gentenaars in 1382. In datzelfde jaar sneuvelde Eulaard II van Poeke, toen hij aan het hoofd van de grafelijke troepen bij de slag op het Beverhoutsveld de opmars van de Gentse milities trachtte tegen te houden, eerder hadden ze zijn burcht ingenomen. De kasteelheren van Poeke waren trouwe vazallen van de graaf van Vlaanderen. Zo was Anastasia van Oultre, tweede vrouw van Eulaard III van Poeke, hertrouwd met Robert van Vlaanderen, bastaardzoon van Lodewijk van Male. In 2021 werd het kasteel gekocht door Toerisme Vlaanderen



Bij een volgende Gentse opstand in 1452 tegen Filips de Goede, werd de burcht van Poeke ingenomen door de Gentenaars. De Bourgondische Jacques van Lalaing, een vooraanstaand ridder van het Gulden Vlies sneuvelde onder verdedigingsgeschut. Op 5 juli 1452 werd hij teruggenomen door de hertog en de aanwezige 87 Gentenaars werden opgeknoopt en het gebouw verwoest. De wederopbouw liet vermoedelijk meer dan een eeuw op zich laten wachten. Na het overlijden van Jan III van Poeke in 1563, kwam de heerlijkheid in het bezit van de familie de Mastaing, verre verwanten van de heren van Poeke. Jean de Jauche, heer van Mastaing verkocht de heerlijkheid in 1588 aan Philibert Delrye. Zijn zoon Christoffel Delrye verkocht de heerlijkheid in 1597 aan Jean de Preudhomme uit Rijsel.



In de periode 1658-1664 en in 1671 liet Marc-Antoine de Preudhomme dÿHailly werken uitvoeren. Of deze werken echt het uitzicht hebben veranderd kan men niet achterhalen wegens het ontbreken van bronnen en voorstellingen uit vroegere perioden. Later waren er nog ingrijpende werken gedurende de periode 1743-1752 door Charles Florent Idesbald de Preudhomme d'Hailly, burggraaf van Nieuwpoort, Oombergen, Sint-Lievens-Esse en Schoonbergen, baron van Poeke en heer van Neuville, Kanegem en Velaine (1716 - Parijs 1792). De tuin en het imposante park rond het kasteel werden ook aangelegd op initiatief van Charles Florent Idesbald de Preudhomme d'Hailly. In het park was er één centraal punt waarop verschillende dreven uitkwamen. Vanaf dat punt kon men de hele streek overzien. Zo was er een dreef die vanaf dat centrale punt naar het terras van het kasteel liep. Andere dreven gingen in de richting van de kerken van Poeke, Lotenhulle, Ruiselede en zelfs Aalter. De dreven gingen later grotendeels verloren door ontbossing, toen het de familie minder voor de wind ging. In 1872 ten slotte, werd het kasteel verkocht aan Victor Pycke de Peteghem. De laatste grondige verbouwing vond plaats in 1872-1875.

Daarna maakte ik een mooi rondje door het park.



Paviljoen in aanbouw



Heel rustig en mooi om er te wandelen.











Nog een blik op het kasteel

Aan de uitgang en nu op de terugweg naar de rustpost.





De kerk van Poeke

Mooi pleintje 

Terug aan de rustpost. Na wat te hebben gegeten en iets gedronken, ging ik verder naar de volgende rust in Aarsele.



Zomerbar.

Ook hier kregen de wandelaars mooie zichten



mooie zicht op de molen.



Terug veel afwisseling tijdens de wandeling





Mooie knotwilgen







Aangekomen te Aarsele.

Na de rust nog een 5tal km te gaan tot Kanegem.





Terug enkele mooie zichten

Iedere wandelaar passeerde langs het standbeeld van Briek Schotte alvorens de startzaal te Albéric (Briek) Schotte, bijnaam IJzeren Briek (Kanegem, 7 september 1919 - Kortrijk, 4 april 2004) was een Belgisch wielrenner en ploegleider. In 1941 werd hij lid van wielerclub KSV DEERLIJK, dat grootheden telde zoals Marcel Kint, André Noyelle, Dirk Baert, Marc Demeyer, Patrick Lefevere, Dirk Demol, Johan Bruyneel, Eric Van Lancker. Hij won in zijn lange carrière tweemaal de Ronde van Vlaanderen (1942 en 1948) waaraan hij twintig maal deelnam, en werd twee keer wereldkampioen (1948 en 1950). Hij nam ook viermaal deel aan de Ronde van Frankrijk (1947 tot 1950) waarin hij in 1948 tweede eindigde achter Gino Bartali. Door zijn hoekige, werkende stijl was Schotte het type-voorbeeld van de Flandrien. Hij werd de Laatste Flandrien genoemd. Een beeld van hem als wroetende renner siert het dorpsplein van Kanegem sinds 1997 (beeld van Jef Claerhout). In Desselgem werd een plein naar hem genoemd. Na zijn actieve carrière als renner was hij nog een 30-tal jaar actief als ploegleider waar hij met zijn renners ook viermaal de Ronde van Vlaanderen won. Briek Schotte zette zich eveneens in voor het vrouwenwielrennen door bij de Flandria-ploeg een afdeling voor vrouwen te maken en te begeleiden begin jaren zestig. Hij regelde onder meer kledij en fietsen. Onder meer Nicole Van Den Broeck, Denise Bral, Rosa Sels, Christiane Goeminne, Marie-Thérèse Naessens en Louiza Smits reden voor de ploeg. Het Flandria-team stopte in 1979 omwille van het faillissement van de hoofdsponsor.[1] Briek Schotte stierf in 2004 op de dag van de Ronde van Vlaanderen en kreeg een begrafenis in stijl - hij werd de kerk binnen- en buitengedragen door acht wielergrootheden uit vier generaties, onder wie vier wereldkampioenen: Rik Van Looy, Benoni Beheyt, Eddy Merckx, Freddy Maertens, Roger De Vlaeminck, Eric Leman, Seán Kelly en Frank Vandenbroucke. Een wielerwedstrijd, de GP Briek Schotte, is naar hem vernoemd, deze wordt gereden in Desselgem, een deelgemeente van Waregem. Zijn graf is terug te vinden op de begraafplaats van Waregem, de stad waar hij ook ereburger van was. Schotte woonde jarenlang in deelgemeente Desselgem. In 2010 was Desselgem "dorp van de Ronde van Vlaanderen".

Het was een hele mooie wandeling ,een dikke proficiat aan de wandelclub uit Tielt.

10-07-2022 om 09:20 geschreven door jipie

Barbecuetocht:

Kruiseke of Kruiseik is typisch landbouwgehucht in de Belgische stad Wervik. De dorpskern - enkele erven, drankgelegenheden, winkels en een huizenrij - ligt een viertal kilometer ten noorden van het centrum van Wervik op 38 meter boven de zeespiegel in een heuvelachtige omgeving, bovenop de glooiing van de Leievallei. De naam Kruiseke zou teruggaan op het feit dat de eerste geloofsverkondigers de ingewortelde boomaanbidding niet konden uitroeien. Aan verschillende bomen werd een kruis aangebracht, waaronder de vermaarde eik tussen Wervik en Geluwe. De grote weg N8 Brussel-Kortrijk-Ieper-Kust passeert nabij de dorpskern. Kruiseke raakte bekend, toen het in het middelpunt van de gevechten van de Eerste Slag om Ieper lag. Het Duitse 16de Beierse reserveinfanterieregiment, waarbij Adolf Hitler diende, deed op 29 oktober 1914 een tweede poging door te breken in Kruiseke nabij Geluveld. Na drie dagen moesten ze de gevechten staken. Op 31 oktober 1914 veroverden ze Geluveld wel maar verloren daarbij meer dan de helft van hun manschappen. De volgende dag namen ze Wijtschate in, maar verloren Geluveld aan de Britten. Op 11 november 1914 vielen de Duitsers opnieuw Ieper aan via de Meenseweg (komende van Menen) ter hoogte van Kruiseke. Ze waren met hun 18.000 manschappen duidelijk in de meerderheid, maar konden de 8.000 Britten die hun de toegang ontzegden niet verslaan.De volgende dag viel de eerste sneeuw wat voor een adempauze zorgde. De manschappen groeven zich in en bereidden zich voor op de komende winter. Nadien schoof het front enkele kilometers verder op, zodat Kruiseke net buiten de frontlinies kwam te liggen, maar nog steeds in de gevarenzone. In 1918, bij het ultieme tegenoffensief, werd minder gevochten om en rond Kruiseke. Toch lag Kruiseke voor 90% in puin, en het was zelfs onmogelijk om de wegen te herkennen.[bron?] Vanaf 1919 werd Kruiseke door de eerste terugkomers weer opgebouwd. Bij de vastlegging van de taalgrens in 1963, werd het Vlaamse gehucht Kruiseke overgeheveld van de gemeente Komen naar de stad Wervik.

08-07-2022 om 21:21 geschreven door jipie

Voettocht te Lauwe:

Lauwe is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Menen. Tot 1977 was Lauwe een afzonderlijke gemeente. De deelgemeente had op 31 december 2006 8.346 inwoners.[2] De leuze van de deelgemeente is: Lauwe Leeft. Lauwe is gelegen aan de rivier de Leie. De plaats is ook bekend om de 21 julifeesten (Nationale feestdag van België) (Summer@Lauwe), inclusief vuurwerk, waar jaarlijks veel volk op afkomt alsook de uitgebreide jaarlijkse kerstmarkt.In 1917 werden voorwerpen van Gallo-Romeinse oorsprong gevonden, zoals een bijl en een slaghamer in silex. De Dronckaertstraat zou betrekking hebben op een heerweg van Roncq naar Kortrijk en verder. De naam Lauwe werd mogelijk in een boek van 804 aangetroffen, maar zeker in 1128 als Lauwa en in 1134 als Lauha. Het zou afkomstig kunnen zijn van aleu (lichtend) of in verband staan met Keltische benamingen voor water zoals lova (waterloop) en lavo (meer). De heilige Aubertus van Kamerijk (Obertus, †668) zou hier zijn gedoopt. Omstreeks 804 zou hier al een gehucht zijn geweest aan een doorwaadbare plaats over de Leie. In 1128 werd gewag gemaakt van de eerste bekende heer van Lauwe, Disderus van Halewijn. Deze was overste van het Sint-Pieterskapittel te Rijsel. Het patronaatsrecht van de kerk behoorde dat kapittel toe. Een romaans kerkgebouw zou omstreeks 1100 zijn gebouwd. Na de Slag bij Westrozebeke (1382) werden de goederen van de heer van Lauwe verbeurd verklaard. De heerlijkheid kwam in handen van de familie van Ghistelle en omstreeks 1430 door huwelijk van de familie van Halewijn. In 1544 kwam hij aan Philip de Croy. De laatste heer was Juliaan Louis Frans Bidé de la Grandville die tijdens de Franse Revolutie gevangen werd genomen en stierf in 1802. Tijdens de 19e eeuw groeide de bevolking, mede door de industrialisatie. Tussen 1838 en 1842 werd een spoorlijn aangelegd. In 1834 werd de Leie gekanaliseerd. Een brug naar Wevelgem kwam 1868-1869 tot stand en deze verving een veerdienst. In 1855 kwamen zusters vanuit Heule en betrokken een klooster. Ze leidden een school. In 1977-1978 werden klooster en school grotendeels gesloopt. Omstreeks 1900 ontwikkelde zich de vlas- en dakpannenindustrie. In 1898 kwam er een jacquardweverij, De Witte-Lietaer genaamd. Oorspronkelijk linnenweverij, werd na 1900 ook katoen verwerkt. Het groeide uit tot een der grootste weverijen van Europa, die vanaf de jaren '50 van de 20e eeuw meubelstoffen en autobekleding ging produceren. In 1910 werd dakpannenfabriek Lauwberg opgericht, die in 1965 werd gesloten.

Alle afstanden vertrekken langs de sportvelden van White Star Lauwe om daar de kleine afstanden te verlaten. Deze blijven in de gemeente om via het Kraaiveld en de dorpskern de startzaal terug te bereiken. De grotere afstanden stappen door de natuur en veldwegen naar de buurgemeente Marke, waar we een rustpost voorzien hebben in de rijksschool “Open Groen”. Na de nodige rust maken de 18 en 25km hier een lus door de natuur en rustige wandelwegen. Na de rust stappen ze dan terug samen met de 12km opnieuw door de natuur en langs de Leieboorden naar het eindpunt in de gemeenteschool.

Dit was een hele aangename tocht en heel veel natuur gekregen.

04-07-2022 om 20:39 geschreven door jipie

23° Dreventocht:

Deurle maakt deel uit van de gemeente Sint-Martens-Latem en ligt in het Vlaamse deel van België. Deurle is een pittoresk dorpje vlakbij de rand van de Leie en werd in 1977 toegevoegd aan Sint-Martens-Latem. Veel bekende Vlaamse kunstenaars hebben in dit dorp genesteld in de buurt van een bos gewoond. Vandaag is het een van de beste woonwijken rond Gent (Gent), met ook tal van restaurants en bistro's. De naam Deurle is wellicht afkomstig van het Middelnederlands. "Deur" zou een verbastering zijn van "dor" hetgeen afgeleid zou zijn van "doort", of "dolik" hetgeen een soort gras dat tussen het koren opschiet, zou betekenen. "Lo", is dan weer een bosje op een zandrug. Het zou dus een dorp zijn waar dolik groeit in de magere velden, en op een zandrug een bosje staat. Via de afleiding "deurlede" zou het toponiem ook 'doorgang (=deur) van water (=lede)' kunnen betekenen. Het dorp werd voor het eerst genoemd in 1114 als Durle,

Na de eerste rust ging ik verder met Omer en Nicole de rest van de mooie wandeling.







Omer en Nicole.

Het was een hele mooie tocht en vertoefde in goed gezelschap.

04-07-2022 om 18:56 geschreven door jipie

47° Voettocht der Vlasstreek: 

27-06-2022 om 18:46 geschreven door jipie

25° Ledeganck-Madoutocht:

Eeklo is een stad in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. Deze stad in het centrum van de regio Meetjesland telt ruim 21.000 inwoners, die Eeklonaars[1] worden genoemd. Eeklo is de hoofdstad van bestuurlijk arrondissement Eeklo en van de Vlaamse regio Meetjesland. Het kreeg stadsrechten in 1240, onder Johanna van Constantinopel. Het provinciaal domein Het Leen bevindt zich ook voor een deel op Eekloos grondgebied. Het was een natuur en boswandeling. Het grootste gedeelte van deze wandeling ging door het Leen.

Op weg naar het Leen

Ook deze wandeling geen gebrek aan afwisseling.

Het was al aardig wat warm, gelukkig konden de wandelaars zich wat beschutten in dit domein.









Enkele mooie zichten





Aangekomen bij de centrale rustpost Madou. Hier maakten de wandelaars naar gelang de afstand een mooie grote lus.







































Dit stuk langs de watering was niet bescherm tegen de zon.



Na de tweede doortocht was het nu terug naar de startzaal.



Hier bij een van de ingangen Het provinciaal domein Het Leen is meer dan 285 ha groot boscomplex en bevindt zich op het grondgebied van de Belgische gemeenten Lievegem en Eeklo. Het is grotendeels bebost met een gemengd loofbos. Het Leen is Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-gebied 'Bossen en heiden van Zandig Vlaanderen: oostelijk deel' (BE2300005). In de buurt van Het Leen liggen de Lembeekse bossen en het Bellebargiebos. In Het Leen zijn er 36 km wandelwegen aanwezig waarvan er 18 km verhard zijn. Daarnaast beschikt de wandelaar nog over evenveel kilometers onverharde weg die er als het regent drassig bij liggen en niet te betreden zijn zonder gummilaarzen. Het voordeel van de betonbanen is dat ze ideaal zijn voor rolstoelgebruikers, het verslepen van bomen na uitdunning en het uitvoeren van onderhoudswerken. In 1993 werd het Provinciaal Bosmuseum, het Bosinfocentrum Het Leen en Bosklassencentrum Hermeleen geopend. Er is ook een arboretum in Het Leen. Het arboretum omvat meer dan 7000 soorten houtachtige gewassen en vaste planten. Het arboretum is alle dagen vrij toegankelijk.Groepen die een natuureducatief programma willen spreiden over meerdere dagen kunnen terecht in het Bosklassencentrum Hermeleen. Erkende jeugdgroepen kunnen in vakantieperiodes hun tenten opslaan op de terreinen van het jeugdkampeercentrum. In Het Leen liggen 15 vijvers, waarvan er in drie gevist mag worden. Het water van de vijvers diende vroeger als bluswater bij munitiedepotbranden. De vijvers zijn ontstaan omdat rond de munitiedepots aarden wallen (merloenen) werden aangelegd, die bij een ontploffing verder onheil moesten tegenhouden. Doorheen Het Leen stroomt ook de sterk vervuilde Burggravenstroom, die afkomstig is uit Waarschoot. Gelukkig stroomt het water van de Burggravenstroom niet in Het Leen maar omgekeerd wel. Het Leen is een samenscholing van verschillende biotopen: een deel is als heide aangelegd, een ander deel als gemengd loofbos en nog een ander deel als dennenbos. In Het Leen is er ook een cafetaria, dat op maandag gesloten is.

Genoten van de wandeling, heel weinig wandelaars(hitte)

19-06-2022 om 15:23 geschreven door jipie

Sint-Sixtus wandelroute:

Vleteren is een gemeente in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De landelijke gemeente telt bijna 3.700 inwoners. De gemeente Vleteren is een samenstelling van drie landelijke kernen. De dorpen Westvleteren en Oostvleteren liggen naast elkaar, gescheiden door de Poperingevaart. In het zuidoosten ligt Woesten. Helemaal in het noorden van Oostvleteren, aan de IJzer, ligt het gehuchtje Elzendamme. De dorpskernen van Oostvleteren en Woesten liggen langs de drukke verbindingsweg N8 tussen Ieper en Veurne. De gemeente telt een totale bevolking van ongeveer 3.700 inwoners, relatief gelijkmatig verdeeld over de drie deelgemeenten. Dit bevolkingsaantal is echter dalend, met een daling van ruim 10% de laatste drie decennia. Enkel in Woesten blijft het inwonersaantal op peil en dit is zo de grootste kern geworden. Het gemeentehuis staat in Oostvleteren.

De Abdij van Vleteren. De Sint-Sixtusabdij is een abdij van de trappisten in het Belgische Westvleteren. De abdij is onder meer bekend om zijn trappistenbier Westvleteren. De huidige abt is Manu Van Hecke. De bibliotheek telt circa 600 drukwerken van voor 1830 en 40.000 van na die datum. Rond de abdij liggen de Sixtusbossen. 

Op weg naar de grot.

Hier aangekomen aan de grot.

De heilige Maagd Maria



Nu op weg door de Sixtusbossen.

Ook op deze wandeling veel afwisseling.







Oude wegwijzers.









Hier was het heel rustig en ook goed beschut tegen de felle zon.



Aangekomen langs de Militaire Begraafplaats: De Belgische militaire begraafplaats van Westvleteren is een militaire begraafplaats met gesneuvelde Belgische soldaten uit de Eerste Wereldoorlog, gelegen in het Belgisch dorp Westvleteren. Deze Belgische militaire begraafplaats ligt aan de zuidoostelijke rand van het dorp. Er liggen 1.208 gesneuvelden, waaronder 33 niet geïdentificeerde. De begraafplaats heeft een rechthoekig grondplan met een oppervlakte van ruim 6.000 m². De grafstenen staan in rijen rug aan rug. De meeste grafstenen zijn officiële Belgische, al staan er nog 14 heldenhuldezerken. Achteraan bevindt zich een vlaggenstok met de Belgische vlag en centraal links bevindt zich een calvarie.











De Sixtusbossen strekken zich uit op de heuvelrug ten noordwesten van Poperinge. Het is een verzameling van allemaal kleinere bossen en behoort toe tot de welbekende Sint Sixtusabdij, waar monikken hun overheerlijk trappistenbier brouwen. Kom de dikste eik uit de streek ontdekken en geniet van de bijzondere roep van de wielewaal of van het waterspel van de vinpootsalamander. Kinderen kunnen zich uitleven in de speelzone. 













Hoppeveld

Ook deze wandeling kan ik afvinken van de grote serie van Westoer. Mooie en rustige wandeling.

19-06-2022 om 14:51 geschreven door jipie

Dode ijzer wandelroute:

Roesbrugge is een landelijk dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Roesbrugge is het grootste dorp in Roesbrugge-Haringe, een deelgemeente van de stad Poperinge. Roesbrugge ligt in het noordwesten van Poperinge, en in het noorden van de deelgemeente Roesbrugge-Haringe. De dorpskern ligt langs de IJzer, die hier Belgiė binnenstroomt. Een oude tak van de IJzer, de Dode IJzer, vormt de noordgrens. Aan de andere kant van deze Dode IJzer loopt de bebouwing van de dorpskern door in Beveren-Kalsijde, een gehucht op het grondgebied van de Alveringemse deelgemeente Beveren aan de IJzer. Een kilometer ten zuidwesten van Roesbrugge ligt het dorpje Haringe, waarmee Roesbrugge één deelgemeente vormt. In het nabijgelegen Haringe werden sporen van Romeinse of Gallo-Romeinse bewoning teruggevonden. Deze plaats werd op het einde van de 9de eeuw voor het eerst vernoemd en in de 11de eeuw kwam er een kerkje. Ten oosten had ene Rohard een brug aangelegd over de IJzer en hier rond ontwikkelde zich bewoning. Deze plaats werd eind 12de eeuw, begin 13de eeuw vermeld als de Ponte Rohardi en Rohardsbrugge. In de 13de eeuw namen Elisabeth van Rohardsbrugge en haar echtgenoot Willem van Béthune een mottekasteeltje op de linkeroever van de IJzer in gebruik. Op de rechteroever werd in 1218 een kapel gebouwd, afhankelijk van de parochie van Haringe, en in 1236 werd op de linkeroever, op het grondgebied van Beveren, een klooster gesticht, Onze-Lieve-Vrouw ter Nieuwe Plant genaamd. Het klooster werd in de 16de eeuw meermaals geplunderd en uiteindelijk afgebroken door de Malcontenten, omdat dit het zicht belemmerde. Terwijl Haringe een klein landelijk dorpje bleef, ontwikkelde Roesbrugge zich verder. Dit dorp werd een klein economisch centrum door zijn goede ligging. Vanaf hier was de IJzer immers bevaarbaar en het dorp lag aan de brug over de rivier op de steenweg tussen Ieper en Duinkerke, welke in 1681 werd aangelegd onder het bewind van Lodewijk XIV van Frankrijk. Er waren enkele windmolens, waaronder een papiermolen, vijf brouwerijen, enkele steenbakkerijen en een handel in granen en vetten. In de 18e eeuw waren er ook twee tabaksfabrieken, waarvan de producten over de grens werden gesmokkeld. Na de Franse Revolutie werd Roesbrugge een administratief centrum. Het dorp werd hoofdplaats van een kanton en kreeg een vredegerecht. Tot in de tweede helft van de 20ste eeuw waren er nog belastingkantoren, rijkswacht, douane en brandweer gevestigd. Tijdens het ancien régime bleef de kapel van Roesbrugge afhankelijk van de parochie van Haringe, maar in 1806 werd in Roesbrugge de nieuwe Sint-Martinuskerk ingewijd en de parochie werd zelfstandig. Ik parkeerde mijn wagen eventjes over de brug nabij de kerk van Roesbrugge. De wandeling is aangegeven met bordjes met de Dode ijzer wandelroute. Het beginpunt is op de brug (aangegeven) , een mooie en heel rustige wandeling. Het was ook warm weer, had mij voorzien van wat drank, want veel cafeetjes zal je er nier tegenkomen. Geniet even mee.

De start van deze wandeling



Het kiosk





Zicht op Roesbrugge





Veel afwisseling tijdens deze wandeling.





















Aangekomen in Haringe: Haringe is een landelijk dorpje in de Belgische provincie West-Vlaanderen, op minder dan een kilometer van de Franse grens. Haringe vormt samen met het wat grotere dorpje Roesbrugge de Poperingse deelgemeente Roesbrugge-Haringe. Op het grondgebied van Haringe werden Romeinse of Gallo-Romeinse bewoningssporen aangetroffen. Haringe werd voor het eerst vermeld in 899, waarbij de plaatsnaam berust op de eigennaam Hari. In de 11e eeuw werd, vanuit het Bisdom Terwaan, een kerk gebouwd voor wat toen eerder verspreide bewoning dan een dorp was. In 1174 kwam het patronaatsrecht aan de Abdij van Sint-Augustinus te Terwaan. De goederen werden beheerd vanuit de proosdij Beauregard te Proven. Haringe werd uiteindelijk overvleugeld door het beter bereikbare Roesbrugge, waar in 1681 de steenweg Ieper-Duinkerke werd aangelegd. Roesbrugge-Haringe is de eerste fusiegemeente die in België tot stand kwam. Ten westen van Haringe stroomt de rivier de IJzer België binnen, die er een eindje de landsgrens vormt. Ook de Heidebeek, die vanuit het zuiden naar de IJzer stroomt, vormt een stuk van de Belgisch-Franse grens ten westen van Haringe. Het dorpje was vroeger door zijn ligging het werkterrein van smokkelaars, "blauwers" genoemd. In het dorpscentrum staat nog het beeld van Karel de Blauwer, een sagefiguur die staat voor alle smokkelaars van vroeger. Vlakbij de kerk staat het graf van dorpspastoor Joris Declercq, alias dichter-schrijver-schilder Djoos Utendoale.

Karel De Blauwer





Pastorij van Haringe











Terug aangekomen in Roesbrugge

Hier op deze brug begint de wandeling, op een van de houten pijlers staat het kenteken van deze wandeling. Deze wandeling is 7.2km lang. Na deze wandeling ging ik naar Vleteren om de volgende te maken.

19-06-2022 om 14:50 geschreven door jipie

Warekentocht :

Waardamme is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Oostkamp. De patroonheilige van Waardamme is Sint-Blasius. Het dorp ligt een tweetal kilometer van het centrum van een andere deelgemeente Ruddervoorde, en de twee kernen zijn tegenwoordig door een nijverheidsgebied met elkaar verbonden. Waardamme ligt in Zandig Vlaanderen op een hoogte van ongeveer 12 meter en is relatief bosrijk, vanwege de aanwezigheid van diverse landgoederen. De belangrijkste rivier is de Waardammerbeek die overgaat in de Rivierbeek en in noordelijke richting stroomt. De start was rechtover het vroegere gemeentehuis in zaal de Wara. De wandelaar kon uit een 5tal afstanden kiezen. 

Een hele mooie en gevarieerde wandeling.

11-06-2022 om 18:20 geschreven door jipie

Wijngaardtocht:

Dranouter (uitspraak: Dranoeter, "dranoetre" in het West-Vlaams) is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en sinds 1 januari 1977 een deelgemeente van de gemeente Heuvelland. Dranouter is gelegen in de Westhoek dicht bij de Franse grens. Dranouter telt een 700-tal inwoners. Door de plaatselijke bevolking wordt van Nouter gesproken. Dranouter is een landbouwdorp. De landbouwoppervlakte wordt voor een derde ingenomen door grasland. Er zijn ook vele nijverheidsgewassen. Dranouter werd voor het eerst vermeld in 1123 als Drawenoltra, waarschijnlijk afgeleid van een persoonsnaam en altaar. Vanaf 1113 was Dranouter een zelfstandige parochie. Het dorp behoorde tot de Kasselrij Belle. In de eerste helft van de 15e eeuw kende het een bloeiperiode door de lichte lakennijverheid. Een dieptepunt was het jaar 1568, toen fanatieke beeldenstormers niet enkel kerken kort en klein sloegen, maar ook drie geestelijken vermoordden. In 1552 werd Petrus Plancius geboren, die in 1585 om zijn geloof naar de noordelijke Nederlanden moest vluchten en een beroemd geograaf werd. Hoewel het dorp tijdens de Eerste Wereldoorlog achter de frontlinie lag en een toevluchtsoord was voor Britse frontsoldaten, werd het uiteindelijk geheel vernield en daarna in ongeveer dezelfde stijl herbouwd. Diverse oorlogsgraven en -kerkhoven getuigen van die periode.

Men wandelt door het prachtige Eeuwenhout en valt van verbazing in verbazing als je door de Douvevallei passeert. Wijngoed Entre-Deux-Monts doemt voor ons op.. Het terras van Entre-Deux-Monts, het grootste Heuvellandse wijnhuis, is een voltreffer. Voor je strekt zich een panorama uit van Hondschoote tot Boezinge. Entre-Deux-Monts betekent letterlijk ‘tussen twee bergen’. Een naam die het domein duidelijk niet gestolen heeft. Deze wijngaard gelegen tussen de Rodeberg en de Zwarteberg in het West-Vlaamse Heuvelland staat garant voor expertise, doorzettingsvermogen, toewijding en vooral een generatielange passie voor wijn. Na zijn studie als bio-ingenieur wordt de jonge Martin Bacquaert door zijn liefde voor wijn naar Frankrijk gedreven. Hier leert hij de fijne kneepjes van de wijnbouw en specialiseert hij zich in oenologie. In 2004 is de tijd rijp voor een volgende stap. Met de aanplanting van de eerste duizend kerner wijnstokken is Entre-Deux-Monts een feit. Op enkele jaren tijd is Entre-Deux-Monts uitgegroeid tot een volwassen wijngaard met wijnen die zich gerust tot de Belgische top mogen rekenen. Hoewel elke wijn aromatisch, fris en zuiver is, hecht Bacquaert veel belang aan de eigenheid van elke wijn afzonderlijk. Bij Entre-Deux-Monts zit het hem in de afwerking. Van etiket tot naamgeving, alles is tot in de puntjes uitgedacht. Al blijft het ware kunstwerk uiteraard de uitmuntende, zomerse smaak! De Douvevallei die net over de grens met Frankrijk ontspringt op de Zwarteberg vormt een fysieke landsgrens en dit op slechts een 100-tal meter van de wijngaard. Het spreekt voor zich dat de meanderende Douve een heel waardevolle ecologische rol speelt in haar stroomgebied, waar het wijndomein ook deel van uitmaakt. We rusten in de Rodeberghoeve en na een kleine passage ook Loker. We gaan verder tot het eind met de mindere afstanden..

Een mooie en rustige wandeling in het heuvelland en het weer viel best mee.

06-06-2022 om 21:08 geschreven door jipie

Heidemeerstocht Puur Natuur:

Berlare is een plaats en gemeente in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. Berlare is een landbouw- en woongemeente, met 's zomers een grote toeristische activiteit dankzij het Donkmeer. Het is gelegen aan een brede bocht in de Zeeschelde. De gemeente telt ruim 14.500 inwoners, die Berlarenaars worden genoemd. De inwoners van Berlare worden ook wel puitenkloppers genoemd. Berlare heeft geen spoorwegstation, maar de naburige Dendermondse deelgemeente Schoonaarde wel. Het station in Schoonaarde is gelegen aan de verbinding Gent-Wetteren-Dendermonde-Mechelen. De gemeente bestaat uit de deelgemeenten Berlare zelf, Overmere en Uitbergen en het dorp Donk. Het Donkmeer, een groot meer en een regionale toeristische trekpleister, ligt centraal in de gemeente.

Zicht op het meer

Op weg door de natuur



Heel veel afwisseling







Mooie vergezichten





Heel mooi om er door te wandelen.









Op weg naar de rustpost. Hier moest ik een mooie lus maken van 7.6km.

Door het park













en de vele mooie stukjes natuur.















Heerlijk om te wandelen en rustig.

Hier tussen de varens.









Zicht op de Paardeweide(enkel de 25 en 30km gingen door dit gebied)



Op de terugweg naar Berlare.



Nog een stukje natuur vooraleer ik langs de achterzijde van park ging.







Hier ben ik aan het Kasteel van Berlare die in het park staat. Het Kasteel van Berlare is een kasteel in de Belgische gemeente Berlare. Het huidige bouwwerk dateert uit de 18e eeuw en werd in opdracht van Aloysius vanden Meersche, de toenmalige heer van Berlare, gebouwd. Het kasteel wordt omgeven door een grote tuin in landschappelijke stijl met dreven, een bos en vijverpartijen. Sinds 2012 is het kasteelpark toegankelijk voor wandelaars en fietsers. Het kasteel ligt in het hartje van Berlare, ten zuiden van de Sint-Martinuskerk. Ten zuidoosten van het kasteelpark ligt de gemeentelijke begraafplaats. Het kasteeldomein gaat terug op een site met walgrachten, waarschijnlijk in oorsprong een hoeve, die toebehoord zou hebben aan de adellijke familie van Berlaere. De familie De Castro werd in 1630 eigenaar van het landgoed en liet er later een kasteel oprichten, dat echter in 1675 vernield werd door Franse soldaten. Juan Bernard de Castro, heer van Berlare, en zijn zus Isabelle Françoise de Castro verkochten het domein in 1688 aan Frans Aloïs vanden Meersche, een Gentse lakenfabrikant en raadsheer in de Raad van Vlaanderen. Omstreeks 1722 werd het kasteel heropgebouwd. De parallelle bouwhuizen in rococostijl aan het voorplein kwamen vermoedelijk in de late 18e eeuw tot stand. Leden van de familie Vanden Meersche bleven heren van Berlare en eigenaar van het kasteel tot 1791, toen het domein door huwelijk in het bezit kwam van de familie De Lichtervelde. Zij woonden er tot 1883. Joris Vergauwen, die van 1884 tot 1905 burgemeester van Berlare was, kocht het kasteel in 1883. In 1906 werd het aan Emile Roos verkocht en daarna werd het bezit van de familie Jonas-Roos. Later erfde de familie Nicod het kasteel, dat zij als buitengoed gebruikten. Het gemeentebestuur van Berlare kocht het domein aan in 2008. Op 27 mei 2012, de Dag van het Park, werd het kasteelpark officieel in gebruik genomen als publiek park. Er worden wel nog een aantal beheerswerken uitgevoerd in de tuinen van het kasteel en een werkgroep buigt zich over de renovatiemogelijkheden voor het kasteel zelf.

Na de 2°stop terug naar de ingang van het park voor een korte passage

Eénmaal het verlaten van het park ging de tocht verder richting de Berlare broeken.





Dit is ook een mooi stukje natuur.















en hier via het Chiroplein op weg naar het Donkmeer.



Zicht op het Donkmeer.



Het Donkmeer (ook bekend als Overmere-Donk) is een meer in de Belgische gemeente Berlare, gelegen tussen de dorpen Overmere, Uitbergen en Berlare-centrum. Aan de noordoostelijke kant van het meer ligt het gelijknamige gehucht Donk. Er zijn veel drink- en eetgelegenheden rondom het meer. Het Donkmeer heeft een wateroppervlakte van circa 86 hectare en is daarmee een van de grootste meren in Vlaanderen na enkele Maasplassen, het Rauwse Meer (Kempense Meren) en het Schulensmeer. De diepte is gering en bedraagt maximaal 3,20 meter.

Een stukje langs het meer





Terug aangekomen op mijn bestemming.

Een laatste blik op het meer.

Na iets te hebben gedronken ging ik terug naar de auto op de parking.

Zeker een aanrader deze wandeling.

04-06-2022 om 22:36 geschreven door jipie

Hoksenttocht:

Eksel (vroegere spelling: Exel) is een dorp in de Belgische provincie Limburg en een deelgemeente van Hechtel-Eksel in de Kempen. Het was nog wat frisjes toen ik begon aan de wandeling. De eerste lus ging richting Pelt, deze was ongeveer 11.5km lang. De andere lus ging rondom Eksel met de doortocht door de Dommelvallei en was goed voor een 12km. En als laatst deed ik nog een kleinere lus zodat ik een 30tal km op de teller had. In het natuurgebied Dommelvallei in Hechtel-Eksel, Pelt en Peer, vindt je er elzenbroekbossen, hooilanden, weilanden, kleine visvijvers, rietvelden en nog veel meer. De hoger gelegen delen bestaan hoofdzakelijk uit met houtkanten omzoomde akkers en enkele dennenbossen. Die grote verscheidenheid aan landschapstypes zorgt voor veel verschillende dier- en plantensoorten. De Dommelvallei is zonder meer een parel in de Kempen, ideaal voor een afwisselende en ontspannende wandeling. Geniet even mee van de mooie natuur.

03-06-2022 om 10:36 geschreven door jipie

28°Herdenkingstocht A.De Maesschalck:

Wetteren is een plaats en gemeente in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. De gemeente telt ruim 26.000 inwoners, die Wetteraars worden genoemd. Wetteren ligt ongeveer tien kilometer ten oosten van de provinciehoofdstad Gent, stroomafwaarts langs de Schelde.

Het traject die ik volgde





De Sint Gertrudiskerk van Wetteren

Het stadhuis

 De Sint-Gertrudiskerk is een kerkgebouw in de Belgische gemeente Wetteren. De kerk is toegewijd aan Gertrudis van Nijvel. De middeleeuwse kerk werd te klein in de 19e eeuw en onder impuls van burgemeester Charles Hippolyte Vilain XIIII (Katholieke Partij) besliste men omstreeks 1850 op dezelfde plaats een grotere kerk te bouwen, onder leiding van architect Louis Minard. Hij koos hiervoor de rondbogenstijl, een combinatie van romaanse, gotische en Byzantijnse elementen (de hoektorens die op minaretten lijken). De bouw werd aangevangen in 1861 en de kerk werd in 1866 plechtig ingewijd door de Gentse bisschop Hendrik Frans Bracq. De kerk is opvallend door haar hoge middenschip. In de St. Gertrudiskerk waren in het hoge priesterkoor twee loggia's, waarin de adel plaats kon nemen voor het volgen van de diensten. Nu zijn ze afgesloten door glasramen. De zijkapellen waren indertijd beschilderd met onder andere wapenschilden van adellijke families . Door het herschilderen in gebroken wit werd veel van de historiek en heraldiek weggewerkt uit de kerk. De toren is 65 meter hoog. Een wit marmeren doopvont staat in de middengang. Witte natuursteen contrasteert met de rode baksteen van de gevels.

(bron: wikipedia) kerk was gesloten

(bron: wikipedia) kerk was gesloten

zicht op enkele boomkwekerijen







Veel afwisseling









Zijn dit nu Alpaca's of lama's?





Door een mooi stukje natuur.





De streek van de telers.







Geniet van zijn/haar rust.







ook al een tijdje geleden.

Rustige en mooie tocht rond Wetteren. Geen regen gehad, dat is het voornaamste. Misschien op de terugweg naar huis.

29-05-2022 om 17:32 geschreven door jipie

Rondom Wakken:

Wakken is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Dentergem. Het dorp ligt in het oosten van de provincie, nabij de samenvloeiing van de Leie en de Mandel. Mooie natuurwandeling in de omgeving van de Baliekouter. Maximum aan onverharde paden met veel groene passages. 

28-05-2022 om 00:00 geschreven door jipie

Levenslijntocht:

Sijsele is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Damme. Sijsele is met zijn 5.000 inwoners de hoofdgemeente en grootste kern van de stad Damme. Vooral historische redenen liggen achter het gegeven dat de gemeente naar de stad Damme en niet naar Sijsele vernoemd is.

De Sint Martinuskerk van Sijsele





Zicht op Sijsele





Richting Ryckevelde





Men kon deze tuin bezoeken, heb daar gebruik van gemaakt.

Wat infoborden



Bijenstulp











Vogelkastjes











Hier aangekomen in domein Ryckevelde. Ryckevelde (ook: Rijkevelde) is een domein van 180 ha op grondgebied van Assebroek en Sint-Kruis (deelgemeenten van Brugge), Sijsele (Damme) en Oedelem (Beernem). Een deel is militair domein, het kasteel krijgt een nieuwe bestemming en de bossen zijn deels beschermd natuurgebied. "Ryckevelde" gaf ook zijn naam aan de vzw Ryckevelde, beweging voor Europees burgerschap, die van 1956 tot 2014 zijn kantoor had in het kasteel van het domein. Rijckevelde is gesitueerd op de grens tussen zand en zandleem en is bijgevolg nooit een rijke landbouwgrond geweest. Er groeide heide en er graasden schapen. De aanplanting met naaldbomen verzuurde de grond en als klap op de vuurpijl gebruikte het Belgisch leger het bos als schietstand annex noodlandingsbaan zelfs 's nachts. Het domein lag ook op het grondgebied van 3 (4?) gemeenten, zodat niemand zich echt verantwoordelijk voelde. Sinds de aankoop en openstelling van het domein door de Vlaamse overheid in 1979 en de bescherming door Natuurpunt vzw (heidegebied Schobbejakshoogte) en het Agentschap voor Natuur en Bos (Ryckeveldebos) is er plaats natuur op een oppervlakte van 173 hectare. In het Ryckeveldebos wisselen loof- en naaldbomen elkaar af. Talrijke statige beukendreven doorkruisen het gebied. Het bos bestaat deels uit naaldboomaanplantingen: douglasspar, Europese lork, grove den en Corsicaanse den, met in hoofdzaak braam en brede stekelvaren als ondergroei. Door een gericht bosbeheer zullen die homogene bestanden geleidelijk evolueren naar meer gemengde bestanden met meer inheemse soorten zoals zomereik, beuk, berk, lijsterbes. Er ontstond in 2019 burgerprotest tegen de kappingen van het ANB. Als hakhout is er veel tamme kastanje aanwezig. Er wordt aan bosuitbreiding gedaan. In 2017 werd 15 hectare bos- en natuurgebied ingelijfd langs de Holle Weg. Tussen 2019 tot 2026 wordt nabij Engelendale nog eens 23 hectare akker en grasland omgevormd naar een open boslandschap via de aanplant van bomen en struiken. In totaal komt er 75 hectare bos bij. Ryckevelde is bekend als rustplaats voor tientallen ransuilen. Onder meer sperwer, buizerd, boomvalk, zwarte specht, grote bonte specht en groene specht broeden in Ryckeveldebos. In het dichte naaldhout van douglassparren zitten vaak staartmezen en goudhaantjes. Ook eekhoorn, ree en vos komen er voor. Het 'Wit Zand' en het door Natuurpunt vzw beheerde natuurreservaat de Schobbejakshoogte zijn overblijfselen van het grotendeels verdwenen heide- en stuifzandgebied. Het natuurgebied Ryckevelde is Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-gebied 'Bossen, heiden en valleigebieden van Zandig Vlaanderen (wikipedia)

Hier zicht op het kasteel. Oorspronkelijk was dit kasteel een versterkte hoeve, afhankelijk van de heerlijkheid van Male. Een nieuw kasteel in neo-gotische stijl werd opgetrokken in 1913-1929 op korte afstand van de nog bestaande hoeve. In 1956 werd er het Centrum voor Europese en Internationale vorming opgericht. In de nabije toekomst opent er een restaurant/tearoom in het kasteel. Je kan ook het kasteeldomein met heemtuin en educatief pad gratis komen bezoeken. Het zeer rustig gelegen domein is omringd door mooie dreven en uitgestrekte bossen waar je in volle rust kan fietsen of wandelen.



We kregen een groot deel van het domein om er door te wandelen.



Op weg naar onze rustpost.

Parcoursbeschrijving.

Afstandstabel

Hier op de lus.



Veel natuur

Aangenaam om te wandelen en heel rustig.





Zicht op St Kruis Brugge















terug naar de rustpost.





Jammer dit was allemaal privedomeinen.



Na de 2° rustpost ging ik terug naar Sijsele via enkele mooie stukjes



Heel veel afwisseling













We wandelden hier door het Golf en Country club van Damme.



Een heel groot domein.(18holes)

Laatste dreef alvorens ik terug aan de school kwam. Weinig volk, was een mooie tocht.

27-05-2022 om 21:49 geschreven door jipie

Hemelvaarttocht:

Vladslo (volksmond: Vlazjele) is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Het is sinds 1977 een deelgemeente van de stad Diksmuide. Vladslo heeft een oppervlakte van 17,33 km2 en een inwoneraantal van ruim 1200 mensen. Vladslo ligt op de overgang van de kustpolders en Zandig Vlaanderen, op een hoogte van ongeveer 5 meter. De Vallei van de Handzame is de verst van zee gelegen landinwaartse kustpolder in België. Tot de indijking en het reduceren van de getijwerking, was dit een zeer dynamisch gebied. De vallei was dan ook relatief moeilijk toegankelijk. Het is dan ook logisch dat Vladslo zijn parochiestichtingen voornamelijk in noordelijke richting deed en het dorp Esen dat aan de andere kant van de vallei ligt, dit voornamelijk in zuidelijke richting deed. Vandaag wordt de Handzamevallei getypeerd door weilanden die voornamelijk tijdens de winterperiode blank staan bij grote neerslag. Door de verschillende geomorfologische processen, is het gebied niet vlak zoals het op het eerste gezicht lijkt, maar kent het een typisch microreliëf. Zowel de Vallei van de Handzamevaart in het zuiden, als Koekelarebos, Praatbos en kasteeldomein Ter Heyde in het oosten, zijn beschermde historische landschappen (ankerplaatsen).

De kerk van Vladslo



We kregen regelmatig mooie veldwegels 







Af en toe een strakke wind 





Zicht op Esen.











Hier aangekomen aan de rustpost OC Ingelram. Esen is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Esen is deelgemeente van de stad Diksmuide sinds de fusie in 1965. Het dorp heeft een oppervlakte van 17,53 km² en een bevolking van bijna 1900 mensen en is daarmee na Diksmuide-centrum zelf de deelgemeente met de meeste inwoners. Het dorpscentrum van Esen ligt langs een van de grote toegangswegen naar de stad Diksmuide, namelijk de N35 die de stad verbindt met het binnenland en de snelweg A17/E403 in Lichtervelde. Ook de stadskern van Diksmuide strekt zich voor een stuk uit over het grondgebied van de deelgemeente Esen. De Handzamevaart vormt de noordgrens van de deelgemeente. Het station van Esen (aan spoorlijn 73) werd aan het begin van de Eerste Wereldoorlog vernietigd door Duitse troepen. Het gebouw bestaat tegenwoordig niet meer.



Na de rust , op terugweg naar Vladslo

Opnieuw mooie veldwegels

















Zicht op Vladslo

Mooi tussen de bomen.

Een leuke en rustige wandeltocht en goed wandelweer.

26-05-2022 om 20:39 geschreven door jipie

Marche au Pays du Porphyre:

Ollignies (Nederlands: Woelingen) is een dorp in de Belgische provincie Henegouwen en een deelgemeente van de Waalse stad Lessen. Tot 1 januari 1977 was het een zelfstandige gemeente. De start was vanuit het dorpszaaltje "Salle Ollignoise".

22-05-2022 om 17:47 geschreven door jipie

Rondje Sluis:

Sluis is een gemeente in het westen van Zeeuws-Vlaanderen, in de Nederlandse provincie Zeeland, die na de gemeentelijke herindeling van 1 januari 2003 tot stand kwam als fusie van de gemeenten Oostburg en Sluis-Aardenburg. De gemeente is genoemd naar het vestingstadje Sluis, maar het gemeentehuis staat in Oostburg. De gemeente telt 23.147 inwoners (31 januari 2022, bron: CBS) en heeft een oppervlakte van 307,01 km² (waarvan 26,74 km² water). Toerisme is een belangrijke bron van inkomsten in deze gemeente. De burgemeester is Marga Vermue-Vermue (CDA). Sluis is de meest westelijke gemeente van Europees Nederland. Sluis is ook de naam van een gemeente die bestond tot 1995. Het stadje Sluis werd in 1944 grotendeels verwoest door geallieerde bombardementen. Ook het unieke Belfort is toen volledig verwoest. Het centrum is echter weer opgebouwd en de omwalling is intact gebleven. In het kleinschalige historische centrum van Sluis bevindt zich het enige Nederlandse belfort. In dit gebouw bevindt zich ook een historisch museum.

Hier aan het sportcomplex was de start van deze wandeling.





Regelmatig wat infoborden langs de weg.

Hier even op de buitenwallen van dit mooi stadje.

Mooie vergezichten. De historische stad Sluis had eertijds een rechtstreekse verbinding met de Noordzee en de Westerschelde via het Zwin. Als overblijfsel van het Zwin kan de Damse Vaart gelden, wat een kanaal is dat geleidelijk de plaats van de natuurlijke waterloop heeft ingenomen, toen deze geleidelijk verzandde. De Damse Vaart loopt dood in Sluis. Vroeger was hier een haven, maar scheepvaart is al lang niet meer mogelijk, doordat de Damse Vaart in 1940 is onderbroken toen de sifons werden verwoest.









heerlijk rustig 





Een grenspaal(niet de enige)

Zoals bij ons... patatten.



Het monument. Het 'Hickmanmonument' in Retranchement (gemeente Sluis) bestaat uit vier delen: – een gemetselde sokkel met daarop een uit witte natuursteen opgetrokken plaquette met daarop de tekst 'Hickmanbrug'. – een zuiltje van zandsteen met in reliëf tekst en een esdoornblad (de Canadese 'Maple Leaf') – drie bronzen plaquettes met een Engelse-, Franse- en een Nederlandse tekst. – het vierde onderdeel is een deel van een Baileybrug.

Aangekomen in het historisch dorpje Retranchement.

Retranchement is een plaats in de gemeente Sluis, in de Nederlandse provincie Zeeland. De plaats, in het westen van de regio Zeeuws-Vlaanderen, ligt aan de grens met België tussen het Belgische Knokke-Heist en het Nederlandse Cadzand. Het dorp telt 295 inwoners (1 januari 2021).

In deze gemeente hadden we een rustpost en moesten daar 2x komen.







na de rust in Retranchement gingen de langste afstanden richting Cadzand via de duinen en langs de Noordzeekust.

Hier een ooievaar gespot.





Zicht op een deel van de kust. Hier wat opletten , we wandelden gedeeltelijk op een fietspad, en ja er zijn heel wat fietsers in Nederland.

hier nog een grenspaal.



Was zalig, geen windeke aan de kust.

Boot via Breskens richting Zeebrugge of naar Engeland?

Een zicht op Heist en wat verder de zeehaven van Zeebrugge.

Hier een heel mooi uitzicht.

Aangekomen in Cadzand aan het restaurant van Sergio Herman.

Ook dit plezierhaventje heeft hij laten bouwen.

Op weg naar de rustpost aan het sportcomplex van Cadzand. Cadzand (West-Vlaams: Kezand) is een dorp, gelegen in het uiterste westen van de de Nederlandse provincie Zeeland. In 2021 telde het in de regio Zeeuws-Vlaanderen gelegen dorp 735 inwoners. Sinds 2003 is Cadzand een deel van de gemeente Sluis. Tot Cadzand behoort ook Cadzand-Bad. De zee en het strand zijn belangrijke trekpleisters voor Cadzand, maar de rustige dorpskern van Cadzand-Dorp staat in schril contrast met het toeristische Cadzand-Bad.

Na de rust in Cadzand gingen we terug via wat natuur en onverharde paden richting Retranchement voor zo'n 7.3km

Zicht op Roompot Cadzand.





De Mariakerk is een protestants kerkgebouw in Cadzand, gelegen aan Prinsestraat vanaf de 11e eeuw wordt het eiland van Cadzand bewoond door schaapsherders en landarbeiders uit het graafschap Vlaanderen. In 1096 geeft het bisdom Doornik aan het dekenaat Aardenburg de opdracht een parochie met kapel op het eiland Cadzand te stichten. Het patronaatsrecht van de parochie is toegewezen aan de Sint-Baafsabdij te Gent. Deze heeft ook het tiendrecht. De kerk, Mariakerk genaamd, is een tweebeukige hallenkerk, opgebouwd uit gele Vlaamse baksteen. De zuidelijke beuk is vermoedelijk gebouwd tussen 1200 en 1225. De noordelijke beuk dateert van tussen 1325 en 1350. De stijl is in hoofdzaak vroeg-gotisch, beter gezegd de Scheldegotiek. De zware zuilen zijn van romaanse origine. De kerk bezat een hoge, massieve toren, de zogenaamde Sint-Lambertustoren, die samen met de Vlissingse kerktoren de tolgrens van de Westerschelde aangaf. De Mariakerk is de oudste kerk van Zeeuws-Vlaanderen. Windmolen Nooitgedacht aan de ingang van het dorp, uit 1898. Molen van Aalbregtse, een molenromp aan de Badhuisweg, uit 1848. Op het strand kunnen door ontsluiting van oude zandlagen ten gevolge van de stromingsveranderingen door de deltawerken fossiele haaientanden worden gevonden. Daarnaast vindt men er fossiele schelpen van tweekleppigen, zoals de vrijwel alleen hier voorkomende Zwinkokkel  

Typisch Hollands





De Molen van Cadzand. Molen Nooit Gedacht is een korenmolen uit 1898 aan de Zuidzandseweg in Cadzand. Het is een ronde stenen beltmolen met een vlucht van 23,50 meter. In 1662 was op dezelfde plaats een standerdmolen te vinden. Deze werd in 1721 vervangen door standerdmolen De Kat. De waaide in 1820 om maar werd weer opgebouwd. In 1897 brandde deze echter af en werd in 1898 de molen Nooit Gedacht gebouwd. De molen werd tijdens de bevrijding van 1944 stukgeschoten. In 1947-1948 werd de molen hersteld. Tegenwoordig is de molen regelmatig in gebruik en elke zondag tussen 14:00 en 18:00 te bezoeken. Ook is de molen tussen 15 juni en 1 september op woensdag van 14:00 uur tot 18:00 te bezoeken. In de molen kunnen de volgende EKO-producten met skalkeurmerk no. 1800 worden gekocht. Volkorenmeel, Gebuild meel, Bloem, Griesmeel Zemelen van Zeeuws-Vlaamse biologische tarwe, gemalen op de windmolen van Cadzand. Verder zijn er te koop: receptenboekjes, molengidsen en meelzakjes.



Terug via onverharde verlieten we Cadzand 





Deze had niet door dat ik hem kon op de gevoelige plaat vastleggen.

De Retranchementse molen is een koren- en pelmolen aan de Molenstraat in Retranchement, in de Nederlandse provincie Zeeland. Deze open standerdmolen uit 1818, gedekt met schaliën, heeft een vlucht van 20,70/20,80 meter. De molen is maalvaardig, en wordt nog gebruikt om op vrijwillige basis graan te malen. Al vanaf 1643 staat op deze plaats een molen. De huidige molen werd in 1818 herbouwd nadat hij was omgewaaid.





Het omwalde dorp Retranchement is een overblijfsel van een veel groter geheel van versterkingen dat bedoeld was om de Staatse oever van het Zwin te beschermen. In 1604 werd er door Prins Maurits een bescheiden versterking aangelegd waar slechts enkele soldaten met hun gezinnen woonden. Dit geheel bestond uit het Retranchement Cadsandria met Fort Oranje in het noorden en Fort Nassau in het zuiden, die op 1 km afstand van elkaar waren gelegen en omstreeks 1621 werden gebouwd. Tussen 1630 en 1640 werd de omwalling met drie bastions aangelegd die het dorp Retranchement ook tegenwoordig nog omsluit en zich tussen beide forten in bevindt. Vroeger waren er aan de landzijde twee poorten: de Zandpoort en de Slijkpoort. Deze zijn volledig verdwenen. In 1643 kwam daar nog de redoute Berchem bij, die op de westelijke punt van de Bewesten Terhofstedepolder werd gebouwd, ongeveer 1 km ten zuiden van het huidige dorp. Deze redoute werd maar enkele tientallen jaren benut, maar in 1784 werd deze weer voor korte tijd in gebruik genomen. Bij de stormvloed van 1682 zakte een deel van het Fort Oranje weg in het Zwin en men heeft daarop een dam aangelegd om de verdedigingswerken tussen beide forten tegen de zee te beschermen. Uit deze Boerendam, de huidige Molenstraat, ontwikkelde zich het huidige dorp. Tot 1970 was Retranchement een zelfstandige gemeente. In dat jaar werd het bij de gemeente Sluis gevoegd. Van 1995-2003 behoorde het bij Sluis-Aardenburg, daarna bij Sluis.  





Een laatste zicht op Retranchement



Nu op weg naar Sluis via de Wallenroute.

De laatste lootjes alvorens we terug aan het Sportcomplex waren. Een hele mooi tocht rond Sluis en zijn prachtige omgeving. Dit is zeker een aanrader.

15-05-2022 om 20:02 geschreven door jipie

Albijn Vanden Abeele wandelroute:

Albijn Van den Abeele, (Sint-Martens-Latem, 27 augustus 1835 – aldaar, 16 november 1918) was een Vlaamse schrijver en kunstschilder uit de Latemse school. Van den Abeele was aanvankelijk schrijver van dorpsromans. Hij begon pas op veertigjarige leeftijd te schilderen. In zijn eerste werken domineren de zwart-bruintonaliteiten. Vanaf 1890 begon hij met zijn serie bosgezichten, waarin nieuwe en verfijnde kleurschakeringen naar voren treden.Hij schilderde met veel nauwgezetheid vooral natuurgezichten en landschappen. Valerius De Saedeleer onderging de invloed van zijn werk. Van den Abeele werd gemeenteraadslid in 1863 en schepen in 1867, alsook burgemeester van 1869 tot 1876 van Sint-Martens-Latem. Nadien werd hij gemeentesecretaris van zowel Latem als van Afsnee. Zowel in Ertvelde als in Sint-Martens-Leerne werden een straat naar hem vernoemd.

Sint-Martens-Latem, in de streek vaak afgekort tot Latem, is een plaats en gemeente in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. De gemeente is gelegen aan de Leie en telt ruim 8.000 inwoners, die Latemnaars[1] worden genoemd. De gemeente wordt een 'kunstenaarsgemeente' genoemd (zie ook schildersdorp), omdat vele kunstenaars er hun inspiratie vonden langs de oevers van de Leie. Tegenwoordig is de gemeente echter bekender om zijn weelderige villa's; Sint-Martens-Latem geldt als een van de meest welgestelde gemeenten van België. Sint-Martens-Latem bestaat uit twee deelgemeenten: Sint-Martens-Latem zelf en Deurle. De laatste jaren zijn deze kernen door de aangroei van de residentiële woonwijken steeds meer vergroeid geraakt, al moet hierbij vermeld worden dat deze residentiële woonwijken een lage bevolkingsdichtheid hebben en er dus nog steeds sprake kan zijn van twee duidelijke kernen. In tegenstelling tot de meeste andere fusiegemeenten is de band tussen beide deelgemeenten geen kunstmatige uitvinding uit de jaren 70. Reeds in 1804 stelde Emmanuel Papeleu, die toen burgemeester van zowel Deurle als Latem was, een grenscorrectie tussen Sint-Martens-Leerne en Deurle voor, en indien dit niet haalbaar zou zijn, wilde hij dat Deurle en Sint-Martens-Latem zouden worden samengevoegd. Zowel de grenswijziging met Sint-Martens-Leerne als de samenvoeging van Latem en Deurle gingen toen echter niet door.

De Latemse of de Koutermolen.



Regelmatig wat infoborden tijdens de wandeling.

De Latemse of de Koutermolen in het Oost-Vlaamse Sint-Martens-Latem is een staakmolen die tot de restauratie in 1977 op een plaats stond waar al in 1373 een korenmolen stond. Deze behoorde tot de bezittingen van de Sint-Baafsabdij. Tijdens godsdiensttwisten in de tweede helft van de zestiende eeuw werd deze banmolen vernield. De huidige molen werd in 1614 gebouwd. De laatste grote restauratie dateert van 1977, waarbij de molen 88 meter werd verplaatst om een betere windvang te verkrijgen. In 2006 werd de molen van zijn voet getakeld omdat de steenbalk te zwak was geworden en de molen zou kunnen omvallen. De molen is sinds 1946 een monument.;

Hier in deze straat(Palepelstraat ) kan je lang parkeren en daar staat het eerste bordje met de bewijzering.



Ingang van het kerkhof.

Hier voorbij enkele magazijnen(winkels) van de beelden.







Hier achter staat zijn huis

en dit is zijn Atelier.



De kerk van St-Martens-Latem.



De Sint Martinuskerk is de parochiekerk van de gemeente Sint-Martens-Latem. De kerk werd al voor het eerst vermeld in 1121, toen nog onder het patronaat van de Sint-Baafsabdij in Gent.





















Een oude site





Veel afwisseling tijdens de wandeling, men moet goed opletten want de bewegwijzering is niet altijd optimaal.





Sommige paaltjes staan in de tuin van de bewoners!

Rustig om te wandelen, had nog niemand tegengekomen.

Jammer nog geen ooievaar.

Hier op weg naar de Latemse meersen





Mooi stukje om er te wandelen. De Latemse meersen is een natuurgebied in een meander van de Leie in Sint-Martens-Latem. Het gebied vormt in het kader van het project Levende Leie een geheel met de Keuzemeersen en de Leernse meersen die zich situeren aan beide zijden van de meander op de andere oever. Van het gehele gebied van 284 hectare is 43 hectare natuurgebied. Het typische meersenlandschap bleef bewaard als overstromingsgebied bij de rechttrekking van de Leie in 1846. Het gebied bevat een slotensysteem uit de vroege middeleeuwen die uitkomen op de Meersbeek. Vanaf 1985 werden de gronden door de gemeente aangekocht om er visvijvers te graven. Dit ging niet door en uiteindelijk werden de gronden in 1992 aan Natuurpunt in beheer gegeven. Het gebied is een typisch gemengd gebied met natte hooilanden en weilanden met broekbossen. Door de meersen loopt een wandelpad waarbij men de grote kring kan inkorten via een doorsteek om een stuk af te snijden.











Hier verliet ik de meersen.

Laatste infobord



Nog een doorsteekje

En terug aangekomen aan het begin punt. Mooie wandeling, maar de bewegwijzering kan beter.

12-05-2022 om 19:11 geschreven door jipie

Vrijbuiterstocht:

Dikkelvenne is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Gavere. Dikkelvenne bezat in de 11e eeuw de Sint-Pietersabdij. De graaf Robrecht I de Fries vroeg in 1081 om ze over te plaatsen naar Geraardsbergen waar ze later de naam Sint-Adriaansabdij kreeg. De parochie en kerk zijn genoemd naar de Heilige Petrus. De oude kerk was in 1824 ingestort en daarna afgebrand en stond op de wijk "De Rotse" te Dikkelvenne, niet ver van de Schelde, waar zich nu de kapel en de fontein ter ere van de heilige Christiana bevinden. Een nieuwe Sint-Petruskerk werd in 1826 gezegend. Na beschietingen in de Eerste Wereldoorlog werden in 1920 herstellingswerken uitgevoerd. Dikkelvenne was een zelfstandige gemeente tot eind 1976. In 1977 werd het een deelgemeente van Gavere.

Een hele aangename wandeling.

08-05-2022 om 16:51 geschreven door jipie