het kloppend hart
drijft lucht
door buizen
die wind omzetten
in klinkende lagen

opdat in gewelven
het met wierook
opgestegen lief en leed
aan het hemelse
wordt opgedragen

eikenhouten pilaren
dragen het bejaarde lijf
door eeuwen heen

waar de mens zelve
zomaar even in de tijd
met handen en voeten
zijn toetsen mag raken

en antieke fluiten
in hoofd en hart
verbinding met
het ongekende
kunnen maken

11-11-2008 om 14:36 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

heden,
kortom in de loop van de dag
heb ik mijzelf weer rechtgezet
in het lijstje met mijn zelfportret

mijn gezicht was
ietwat gaan schuiven;
neerwaarts het meest

ik raakte reeds
de onderste richel
en mijn fiere kop
hing achterwaarts

niet meer in de houding
zo ik word gekend
met mijn blik;
ingetogen en bedeesd

borst en buik bleken,
hovaardig,
hemelwaarts gericht

en hoewel in de tijd gezien
zij zeker opgezwollen zijn geraakt
is dit toch een pose
die men niet ter aandenken
in een vierhoek bewaart

en waar ik eerst nog
duidelijk vooraan stond
geraak ik steeds verder
in het bos der vergankelijkheid

het enige wat mij nog
van de overigen onderscheidt
is de vaststelling:
"ik ben er nog"
alhoewel ook mijn lijstje slijt

11-11-2008 om 14:35 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

als ik mijn adem
ingetogen verdeel
heb ik de stilte lief,
zo lief

doch ben aan tijd gebonden
waar voortschrijdende wijzers,
onophoudelijk,
verleden verwachtingen
verwonden

en zie in jonge maagden
dat ik steeds vaker
oudere vruchten teel
in afwachting van de nacht
die onherroepelijk op mij wacht

toch rust ik in mijn avond,
en voel me bemind
door de glimlach
van jouw kind

en als ik mijn adem
ingetogen verdeel
heb ik de stilte lief,
zo lief

11-11-2008 om 14:35 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

wat ga jij
nog doen,
vraagt vandaag
aan toekomst

voel me oud
ik wacht niet meer
op later

fluistert ze tegen
de ongeboren dag
van morgen

en gisteren
is doodmoe
die wil niet meer
voor mij zorgen

11-11-2008 om 14:34 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

koude kan er zijn
ook al bloeien kleuren
het hele jaar door

liefde sluit geen deuren
overeenkomstig het
ritme der seizoenen

of smelt in hemelsvocht
indien sneeuw of hagelsteen
rechtspreken zonder verhoor

evenmin bevochtigen
tranen een dood tapijt
uitsluitend en alleen
als de herfst daalt
over lanen

kilte kent geen tijd
het overkomt de mens
als het leven
in het innerlijke snijdt

of de ziel het machteloze
wilt verjagen
zodra onze natuurlijke
eenzaamheid in overmaat gedijt

11-11-2008 om 14:33 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

als de dag allengs
eerder verduistert

lijkt licht in mij
anders te kleuren

en waar zomerpracht
van nature ontluistert

ruik ik ook weer
schaduwgeuren

11-11-2008 om 14:33 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

wieg mij
in één zachte adem, verbind
waarheid met wonden

klevend aan het nachtlicht
van stilte

verschuif mijn verlangen naar
het schitterend oog, in pauwenveren
gestileerd

het zal mijn traan dragen, teder
door de wuivende wind
opgerekt

tot een zoet vlies van troost




duogedicht met: kerima ellouise

11-11-2008 om 14:32 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

als het verkleuren
van de blaren
nog voor de val
een aanvang neemt

en het najaarsgrijs
de rust inluidt
om aan dood
en opstanding
te wennen

geraakt de mens
vaak snel ontheemd
van zomeroogst
en zal wellicht verval
schielijk herkennen

morgen bestaat
alleen nog in hoop,
woord en dromen

wordt hij enkel zo door
de verstilling geloodst?

11-11-2008 om 14:31 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

mijn korte
dikke duimen
en de verder
afgelegen pinken
tikken als toetsen
op een trommel

waar kinderen
op stoeptegels hinken
met maar één been

hoor ik op
de verdieping boven mij
gestommel

daar gaat de buurvrouw
met het andere
langzaam heen

zo bezigt ieder
in eigen ritmiek
de nog actieve ledematen

het bedrijven van de liefde
heb ik,
omwille van de eenvoud,
er maar even
buiten gelaten

21-09-2008 om 19:23 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

het is niet anders
dan het navolgen
van een boom

die het kleuren
van zijn bladeren
zo op eigen wijze beleeft

al even natuurlijk
als mijn dood
die jij in een
lente overleeft

21-09-2008 om 19:22 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

zal de stramheid
der leden
ook mijn speelse geest
langzaam tot een stugge
boemelaar smeden

opdat ik het heden
steeds meer ga zien
met wezenloze ogen

als de waarheid
van het verleden
slechts goed is
en de jeugd thans
wordt bedrogen

maar ook dat
de sprankelende schoonheid
door mijn aderen
zal worden gemeden

en de opwinding alleen past
bij nog ongerijpte zielen
terwijl nu al de ouderdom,
nog eer men de mosterd
heeft gevonden,
als sleets wordt beleden

neen, alleen de dood
ja, die houdt mij in de gaten,
zit mij op de hielen
tracht mij de hel in te praten

echter tot het einde der tijden
zal ik mij, Deo Volente,
niet als tweedehands gedragen
of alleen maar voor
een muurbloempje knielen




"Gij zijt gewaarschouwd"

21-09-2008 om 19:21 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

aldoor
verwachten

is trachten
een onthecht verleden,
al dan niet gewild,
in pijn te hervinden

en verschijnt
verlatenheid opnieuw

als het sterven dan herleeft
en mijn ziel zich spiegelt
aan de blinde linde

zal nimmer
de dolende echo vergaan
die het verlangen
in de toekomst weeft

21-09-2008 om 19:20 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

soms weet ik
niets
te schrijven

dan lijken letters
in oud zeer
te beklijven

of houdt de geest
ze in grijs gevangen

ook kan hij
het ongeborene
naar verten
dromerig doen
afdrijven

als een literaire
abortus provocatus
van een nodeloos
bevrucht verlangen

21-09-2008 om 19:19 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

loop weer verloren
in eigen land
achterwaarts kijkend
of rotonde lopend
naar voren

of zit ik
achter slot en grendel
waar niemand mij kent
en ook ik
mezelf niet begrijp

raak ik daar ooit aan gewend

het lijkt doelloos vissen
met aas zonder hengel
en een onbekende
mijn gedachten ment

het is dolen in gewelven,
overvol of door
leegte uitgeput
ik word gedwongen
duisternis te delven


*

achter tralies
van overmacht
hoor ik het orakel spreken
"ken je zelve"

och, kon ik maar ademen
onder een loodzware deken

*

21-09-2008 om 19:18 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

tussen wijde leden
zie ik helder blauw
ze staan wat boller dan normaal

doch zijn gebruikelijk omrand
met een dunne harige heg
nog beschermend, echter vaal

het zegt iets over mijn ogen
en de sprekende klank
waar van ik verhaal

let wel, ze begaan niet zomaar
een willekeurige weg
zonder inspanning wordt u tevens:

gewogen, bewonderd,
dan wel, middelpuntvliedend,
naar mijn verte gezogen

de rimpels breed gevoerd,
zowel bóven als ónder
het zichtbarend vermogen,

zijn hemels wat diep gegroefd
en aards, navenant , maar
met hangzakken bemand

de blikvangers
zetten spiegels in het zand
en nodigen het heden
vooral bij dagend licht

soms, ja nu en dan
geraken ze vertroebeld door
onvermijdbare zielengewicht

21-09-2008 om 19:18 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

de lippen
spannen zich
nog een keer samen

trachten achter
mijn gesloten deur
de aftocht te blazen

ik wilde nog
nog een laatste eer
beramen

maar de diepe klank,
tergend langzaam klimmend,
blijkt al zwart van kleur

in de verte hoor ik jou
op zijn echo azen
met amen in zijn geur

21-09-2008 om 19:17 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

rust toch eeuwig
gij zeveraar
uit zuur gesproten
zoek heil in het slijm
van ene zoete kwijl
uit mijn kots
na danige overmaat

gij, met zwerende vingers
trek strepen met
bloed doortrokken pus
in de diepe zware grond
van modder en schimmel

gij baart de stank
uit ongekende hoeken
uwe gore geest
zal doordrenkt geraken
van het zwart dat nog
nagalmt uit stoffig as
van verrotte beesten

ik braak u uit
teen voor teen
het vel nog zuigend tussen
mijn rottende tanden

verzuip ten langen leste
in de dras

gij rovende etterbalk

21-09-2008 om 19:16 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

zoek niet,
mijn tere lief,
naar mogelijke
zielenkwalen

het is vragen
naar de duivel
die dan op
komt dagen

21-08-2008 om 21:21 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

Mijn spiegelbeeld (eenakter voor twee personen)

Mein Spiegelbild

jouw spiegelbeeld

meine matten Augen
starren durch das Fenster
wo nichts
und alles zu sehen ist
hier schein ich
offensichtlich
im luftleeren Raum
aufgestiegen


je fletse ogen
staren door het raam
waar achter niets
en alles is te zien
hier, lijk je,
ogenschijnlijk,
in het luchtledige
opgegaan


vor mir steht Kaffee,
auf einem Tisch:
eine große braune
quadratische Fläche
in einem verkommenen
Herrenlokal mit
altmodischem Ornament
wo alle Menschen sind
aber einander nicht erkennen

voor je staat koffie,
op een tafel,
een groot bruin
vierkant vlak
in een verlopen
herencafé met
ouderwets ornament
waar iedereen is
maar elkaar niet kent


in diesem Lokal, braungeraucht
sehe ich im Glanz eines Fensters:
ein reflektierendes Selbstbild
es ist das einzige,
das ich, unabsichtlich,
mit dir teil

in dit lokaal, bruin gerookt
kijk jij in de
glans van een ruit:
een weerkaatsend eigenbeeld
het is het enige
dat jij, onbedoeld,
met mij deelt

21-08-2008 om 21:21 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

voorwaar ik zeg u en het is waar
roep ik de sprakeloze menigte toe
terwijl ik gelukkig nog net op tijd
het juichen onderdruk met een zegenend gebaar

terwijl mijn nieuwe inzicht toch zeker niet
voor blindgeletterden onderdoet
maar daar ik wars ben van naijver of nijd
zeg ik, het is waar, en dat in alle bescheidenheid
(immers voor hoogmoed wordt men beboet)

ik zeg dus met een schorheid in de keel
die echter het gevolg is
van een voortslepende periodieke
onthouding ofwel op het afkicken
ene hemelse nicotine is gericht
(maar dat is niet des luisteraars deel)

kleven oren aan mijn lippen
wachtend op de reddende tong
hier komt spoedig de redding
uit grote menselijke ongemakken;
de diepe sociale kloven

mijn woorden zullen de verlichting
opnieuw gaan aanstippen
en het duivelse vuur der mensheid
in de kiem smoren
dan wel halverwege het kwaad doen doven

NEEM ALLE SCHULD OP UW EIGEN SCHOUDER

roep ik met tranen uit
sluit iedere ontkenning daaromtrent
van buiten af
niets geeft zoveel lucht aan uw gemoed
als u niet meer hoeft te strijden
in een eindeloos voortschrijdend
welles nietes gewroet
niet de ander, maar u bent maf

u kan enige machteloosheid vermijden


het doet u goed



(satire!)

21-08-2008 om 21:20 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm