 |
|
| Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 5 |
|
|
| 11-11-2008 |
 Jij die komt |
ik wacht op je
terwijl jij reist
onderweg naar
jouw naam
en een wijle
drijft onder
een bonzend en
veroverd
vrouwenhart
waar je
als vederlicht gewicht,
na erkenning
in een veilige duisternis,
te samen in
enkelvoud start
zo tel ik mijn uren af
terug naar de aarde
en jouw dagen
die spoedig worden
geboren
als je dan de zon
ontmoet
zal je tot een
eeuwige waarde
behoren
|
|
|
|
| Als de dood passeert |
waarom is een
doodgeboren woord
geschreven in een zucht
naar onhaalbaar verlangen
indien het bestaan
ongevraagd
mijn hart doorboort
en denken
in dwang lijkt gevangen
oh natuurlijk
zijn er gedachten
welke de rede
van nature achten
en spreekt een woord
over wederopstanding
en verwachten
*
we vullen echter
leegte met
zwijgend turen
|
|
|
|
| Schone schijn |
er zijn zo van die mensen
die mij niet mogen
het aantal neemt
door de jaren heen
alleen maar toe
heb ze mogelijk in hun
verwachtingen bedrogen
worden van mijn aanwezigheid
ondraaglijk moe
of zal het zo zijn
dat ik nu pas,
door de jaren gelouterd,
de schone schijn doorbreek
van zelfgenoegzaamheid
waar de ziel
schellen verdrijft
uit het land van blinden
dat ook in mijn handen
zwart wit wordt bereid
uit juichende kleuren
ja, ik lijk toch veel op wat
anderen van mij vinden
|
|
|
|
| De verte nabij |
in de tiende maand
schuift mijn bodem
onder de voeten
het kan ook zijn dat
de geest kiest
bij het vallen der bladeren
voor een andere route
het lijkt of hakken
plakken aan de aarde
en schoonheid
het laat afweten in haar
oorspronkelijke waarde
het is een brug overgaan
zo zwaar als het beklimmen
van het rulle duinzand
om aan de blanke top te zien
dat de horizon lijkt verpakt
in een donkere verte.
|
|
|
|
| Voix céleste |
het kloppend hart
drijft lucht
door buizen
die wind omzetten
in klinkende lagen
opdat in gewelven
het met wierook
opgestegen lief en leed
aan het hemelse
wordt opgedragen
eikenhouten pilaren
dragen het bejaarde lijf
door eeuwen heen
waar de mens zelve
zomaar even in de tijd
met handen en voeten
zijn toetsen mag raken
en antieke fluiten
in hoofd en hart
verbinding met
het ongekende
kunnen maken
|
|
|
|
|
| Op het veld van eer |
heden,
kortom in de loop van de dag
heb ik mijzelf weer rechtgezet
in het lijstje met mijn zelfportret
mijn gezicht was
ietwat gaan schuiven;
neerwaarts het meest
ik raakte reeds
de onderste richel
en mijn fiere kop
hing achterwaarts
niet meer in de houding
zo ik word gekend
met mijn blik;
ingetogen en bedeesd
borst en buik bleken,
hovaardig,
hemelwaarts gericht
en hoewel in de tijd gezien
zij zeker opgezwollen zijn geraakt
is dit toch een pose
die men niet ter aandenken
in een vierhoek bewaart
en waar ik eerst nog
duidelijk vooraan stond
geraak ik steeds verder
in het bos der vergankelijkheid
het enige wat mij nog
van de overigen onderscheidt
is de vaststelling:
"ik ben er nog"
alhoewel ook mijn lijstje slijt
|
|
|
|
|
| Ik heb de stilte lief |
als ik mijn adem
ingetogen verdeel
heb ik de stilte lief,
zo lief
doch ben aan tijd gebonden
waar voortschrijdende wijzers,
onophoudelijk,
verleden verwachtingen
verwonden
en zie in jonge maagden
dat ik steeds vaker
oudere vruchten teel
in afwachting van de nacht
die onherroepelijk op mij wacht
toch rust ik in mijn avond,
en voel me bemind
door de glimlach
van jouw kind
en als ik mijn adem
ingetogen verdeel
heb ik de stilte lief,
zo lief
|
|
|
|
| Tijdverdrijf |
wat ga jij
nog doen,
vraagt vandaag
aan toekomst
voel me oud
ik wacht niet meer
op later
fluistert ze tegen
de ongeboren dag
van morgen
en gisteren
is doodmoe
die wil niet meer
voor mij zorgen
|
|
|
|
| Mens, wie zijt gij eigenlijk |
koude kan er zijn
ook al bloeien kleuren
het hele jaar door
liefde sluit geen deuren
overeenkomstig het
ritme der seizoenen
of smelt in hemelsvocht
indien sneeuw of hagelsteen
rechtspreken zonder verhoor
evenmin bevochtigen
tranen een dood tapijt
uitsluitend en alleen
als de herfst daalt
over lanen
kilte kent geen tijd
het overkomt de mens
als het leven
in het innerlijke snijdt
of de ziel het machteloze
wilt verjagen
zodra onze natuurlijke
eenzaamheid in overmaat gedijt
|
|
|
|
| Schaduwgeuren |
als de dag allengs
eerder verduistert
lijkt licht in mij
anders te kleuren
en waar zomerpracht
van nature ontluistert
ruik ik ook weer
schaduwgeuren
|
|
|
|
| Nachtroep (duogedicht) |
wieg mij
in één zachte adem, verbind
waarheid met wonden
klevend aan het nachtlicht
van stilte
verschuif mijn verlangen naar
het schitterend oog, in pauwenveren
gestileerd
het zal mijn traan dragen, teder
door de wuivende wind
opgerekt
tot een zoet vlies van troost
duogedicht met: kerima ellouise
|
|
|
|
| Vaarwel zomeroogst |
als het verkleuren
van de blaren
nog voor de val
een aanvang neemt
en het najaarsgrijs
de rust inluidt
om aan dood
en opstanding
te wennen
geraakt de mens
vaak snel ontheemd
van zomeroogst
en zal wellicht verval
schielijk herkennen
morgen bestaat
alleen nog in hoop,
woord en dromen
wordt hij enkel zo door
de verstilling geloodst?
|
|
|
| 21-09-2008 |
| Ledematen |
|
mijn korte
dikke duimen
en de verder
afgelegen pinken
tikken als toetsen
op een trommel
waar kinderen
op stoeptegels hinken
met maar één been
hoor ik op
de verdieping boven mij
gestommel
daar gaat de buurvrouw
met het andere
langzaam heen
zo bezigt ieder
in eigen ritmiek
de nog actieve ledematen
het bedrijven van de liefde
heb ik,
omwille van de eenvoud,
er maar even
buiten gelaten
|
|
|
|
| Jij, die mij overleeft |
het is niet anders
dan het navolgen
van een boom
die het kleuren
van zijn bladeren
zo op eigen wijze beleeft
al even natuurlijk
als mijn dood
die jij in een
lente overleeft
|
|
|
|
| De dood na de mosterd |
|
zal de stramheid
der leden
ook mijn speelse geest
langzaam tot een stugge
boemelaar smeden
opdat ik het heden
steeds meer ga zien
met wezenloze ogen
als de waarheid
van het verleden
slechts goed is
en de jeugd thans
wordt bedrogen
maar ook dat
de sprankelende schoonheid
door mijn aderen
zal worden gemeden
en de opwinding alleen past
bij nog ongerijpte zielen
terwijl nu al de ouderdom,
nog eer men de mosterd
heeft gevonden,
als sleets wordt beleden
neen, alleen de dood
ja, die houdt mij in de gaten,
zit mij op de hielen
tracht mij de hel in te praten
echter tot het einde der tijden
zal ik mij, Deo Volente,
niet als tweedehands gedragen
of alleen maar voor
een muurbloempje knielen
"Gij zijt gewaarschouwd"
|
|
|
|
| Blind verlangen |
aldoor
verwachten
is trachten
een onthecht verleden,
al dan niet gewild,
in pijn te hervinden
en verschijnt
verlatenheid opnieuw
als het sterven dan herleeft
en mijn ziel zich spiegelt
aan de blinde linde
zal nimmer
de dolende echo vergaan
die het verlangen
in de toekomst weeft
|
|
|
|
| Abortus provocatus |
|
soms weet ik
niets
te schrijven
dan lijken letters
in oud zeer
te beklijven
of houdt de geest
ze in grijs gevangen
ook kan hij
het ongeborene
naar verten
dromerig doen
afdrijven
als een literaire
abortus provocatus
van een nodeloos
bevrucht verlangen
|
|
|
|
| De kim gepasseerd |
|
loop weer verloren
in eigen land
achterwaarts kijkend
of rotonde lopend
naar voren
of zit ik
achter slot en grendel
waar niemand mij kent
en ook ik
mezelf niet begrijp
raak ik daar ooit aan gewend
het lijkt doelloos vissen
met aas zonder hengel
en een onbekende
mijn gedachten ment
het is dolen in gewelven,
overvol of door
leegte uitgeput
ik word gedwongen
duisternis te delven
*
achter tralies
van overmacht
hoor ik het orakel spreken
"ken je zelve"
och, kon ik maar ademen
onder een loodzware deken
*
|
|
|
|
|
| Tussen wijde leden |
tussen wijde leden
zie ik helder blauw
ze staan wat boller dan normaal
doch zijn gebruikelijk omrand
met een dunne harige heg
nog beschermend, echter vaal
het zegt iets over mijn ogen
en de sprekende klank
waar van ik verhaal
let wel, ze begaan niet zomaar
een willekeurige weg
zonder inspanning wordt u tevens:
gewogen, bewonderd,
dan wel, middelpuntvliedend,
naar mijn verte gezogen
de rimpels breed gevoerd,
zowel bóven als ónder
het zichtbarend vermogen,
zijn hemels wat diep gegroefd
en aards, navenant , maar
met hangzakken bemand
de blikvangers
zetten spiegels in het zand
en nodigen het heden
vooral bij dagend licht
soms, ja nu en dan
geraken ze vertroebeld door
onvermijdbare zielengewicht
|
|
|
|
| De geur van de echo |
de lippen
spannen zich
nog een keer samen
trachten achter
mijn gesloten deur
de aftocht te blazen
ik wilde nog
nog een laatste eer
beramen
maar de diepe klank,
tergend langzaam klimmend,
blijkt al zwart van kleur
in de verte hoor ik jou
op zijn echo azen
met amen in zijn geur
|
|
|
|
|
|
|
|
|
