mijn spiegel
is aangetast
door de jaren

waar ik nu in kijk
is verworden tot
doorzichtig glas,
aan een loep gelijk,
doch zonder dat hij
de afstand naar mijzelf
kan verklaren

een schild dat
niet meer weerkaatst
en het innerlijke naar
uiterlijkheden verplaatst

door een filter die steeds
grotere gaten vertoont
opdat de werkelijkheid,
haast ongehinderd,
weg kan spoelen
in een rechtlijnige goot

20-01-2009 om 15:00 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

mijn geleide dag zweeft
door de verstarde geest
en weet dan ook doorgaans niet
waar hij is of is geweest

misloopt tevens het gevoel
van een dragende aarde
doch wees niet bevreesd
sist mijn streber stoer en koel
ik ben als de doorsnee mens:
een alom verspillende beest
met een slijtende waarde

mijn hart en hoofd steunen
immer meer op stijve stelten
en inmiddels tot vurenhout vervaagd
maar door de tijd hebben de longen,
opdat mijn ziel wordt weggejaagd,
steeds vaker zuurstof bedongen

20-01-2009 om 14:59 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

je zit met je hoofd al klem
tussen schaamteloze lippen

maar de tijd is nog niet rijp
om uit het vrouwelijke te wippen

20-01-2009 om 14:58 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

drie zwanen
op een rijtje

na een
zwart op wit
vrijpartijtje

20-01-2009 om 14:58 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

als mijn ziel steeds minder zoekt
naar gebaren die woorden uit stof dragen
en licht mijn schaduw niet meer vervloekt
geraakt de geest allengs bevrijd van vragen

20-01-2009 om 14:57 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

ben ik tot
heremiet verworden
als ik zwijgend spreek
over mijn gedachten

die soms,
zo de mens eigen,
een geheim lijken
te betrachten

het zijn vaak
volkomen woorden
die reeds verdampen
eer ze mijn tong
beroeren

maar binnen
het heelal van stilte
kan ik onbeperkt
de gehele schepping
vervoeren

20-01-2009 om 14:56 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

hoe ik mijzelf ontnam
daarvan droomde ik vannacht
niet dat bij geopende ogen
het bewustzijn daar aan dacht

het was meer een schok
dat ik de eigen weg afsneed
mijn handen bleken vrij
voor een laatse ademslok

de dwingende slaap
schiep dat beeld in het vizier
en toonde zich genadeloos wreed

het ontbrak mij aan gevoel
waarom de overgave dat deed





(fictief)

20-01-2009 om 14:56 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

ervaar de beelden
die ik houw
uit diepe lagen

voel je ook
de zwaarte van
gerimpelde gelaten?

vooral die uit
doodsangst praten

en geen speeksel voor
de tong kunnen vragen

20-01-2009 om 14:55 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

zo af en toe
wat vaker dan voorheen
overschrijd ik mijn jaren

welke gedachten
of gevoelens heb ik
nog gemeen
als grijs nijgt naar zwart
en het ademen
mij slechts mee
laat varen

achter een masker,
zo lijkt,
verstilt de geest
van schoonheid en
toekomst het meest

af en toe
nog vaker dan voorheen
verlaat ik mijn jaren

heb ik minder weet
omdat wat komt
mij niet schijnt te raken

alsof het heden al in
vergetelheid verstomt
zonder de zin te verklaren

11-11-2008 om 14:41 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

(Proeve van een onverstaanbaar gedicht)



In lacrimoso

de lafenis van een flauwhartige
is veelal in lacrimoso gekleurd
vaak tracht hij het tij toch nog
met spraakwater te keren
terwijl deze mens mijn vertrouwen
onvoorwaardelijk heeft verbeurd

met de modus in rebus
slobbert hij allengs bij leven
immer uitmondend
in een incrusterende roes
opdat de rede maar
buitenzintuiglijk wordt bedreven

zo kan hij in tranen geraken,
wordend tot slippendrager
van zijn smachtende ego :
de slempende slemiel
als geblinddoekte jager
van een vetgemeste vlo

11-11-2008 om 14:40 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

speel even mee
langs snaren
van onze blauwe wind
we dansen dan
totdat jij je in het ronde
tollen bevindt en ik
touw laat vieren

of laten wij dollen in
een genoeglijk rijmende
ritmiek die jij
van nature zo bemint

draai, draai toch
terwijl je haar,
in vlechten geknoopt,
zwiert langs de duinen
van mijn verlangen

waar mijn handen
zich strekken tot
regenboogkleurige
vingertoppen
in fluitende gezangen

ik heb geen idee
oh, jij zeker wel dan

wanneer jij of ik,
kan ook beiden,
weer op het koudevoeten
marmer zullen landen

we kunnen er wat van!

toch?

11-11-2008 om 14:40 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

ik wacht op je
terwijl jij reist
onderweg naar
jouw naam

en een wijle
drijft onder
een bonzend en
veroverd
vrouwenhart

waar je
als vederlicht gewicht,
na erkenning
in een veilige duisternis,
te samen in
enkelvoud start

zo tel ik mijn uren af
terug naar de aarde
en jouw dagen
die spoedig worden
geboren

als je dan de zon
ontmoet
zal je tot een
eeuwige waarde
behoren

11-11-2008 om 14:39 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

waarom is een
doodgeboren woord
geschreven in een zucht
naar onhaalbaar verlangen

indien het bestaan
ongevraagd
mijn hart doorboort
en denken
in dwang lijkt gevangen

oh natuurlijk
zijn er gedachten
welke de rede
van nature achten

en spreekt een woord
over wederopstanding
en verwachten

*

we vullen echter
leegte met
zwijgend turen

11-11-2008 om 14:38 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

er zijn zo van die mensen
die mij niet mogen
het aantal neemt
door de jaren heen
alleen maar toe

heb ze mogelijk in hun
verwachtingen bedrogen
worden van mijn aanwezigheid
ondraaglijk moe

of zal het zo zijn
dat ik nu pas,
door de jaren gelouterd,
de schone schijn doorbreek
van zelfgenoegzaamheid

waar de ziel
schellen verdrijft
uit het land van blinden

dat ook in mijn handen
zwart wit wordt bereid
uit juichende kleuren

ja, ik lijk toch veel op wat
anderen van mij vinden

11-11-2008 om 14:37 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

in de tiende maand
schuift mijn bodem
onder de voeten

het kan ook zijn dat
de geest kiest
bij het vallen der bladeren
voor een andere route

het lijkt of hakken
plakken aan de aarde
en schoonheid
het laat afweten in haar
oorspronkelijke waarde

het is een brug overgaan
zo zwaar als het beklimmen
van het rulle duinzand

om aan de blanke top te zien
dat de horizon lijkt verpakt
in een donkere verte.

11-11-2008 om 14:37 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

het kloppend hart
drijft lucht
door buizen
die wind omzetten
in klinkende lagen

opdat in gewelven
het met wierook
opgestegen lief en leed
aan het hemelse
wordt opgedragen

eikenhouten pilaren
dragen het bejaarde lijf
door eeuwen heen

waar de mens zelve
zomaar even in de tijd
met handen en voeten
zijn toetsen mag raken

en antieke fluiten
in hoofd en hart
verbinding met
het ongekende
kunnen maken

11-11-2008 om 14:36 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

heden,
kortom in de loop van de dag
heb ik mijzelf weer rechtgezet
in het lijstje met mijn zelfportret

mijn gezicht was
ietwat gaan schuiven;
neerwaarts het meest

ik raakte reeds
de onderste richel
en mijn fiere kop
hing achterwaarts

niet meer in de houding
zo ik word gekend
met mijn blik;
ingetogen en bedeesd

borst en buik bleken,
hovaardig,
hemelwaarts gericht

en hoewel in de tijd gezien
zij zeker opgezwollen zijn geraakt
is dit toch een pose
die men niet ter aandenken
in een vierhoek bewaart

en waar ik eerst nog
duidelijk vooraan stond
geraak ik steeds verder
in het bos der vergankelijkheid

het enige wat mij nog
van de overigen onderscheidt
is de vaststelling:
"ik ben er nog"
alhoewel ook mijn lijstje slijt

11-11-2008 om 14:35 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

als ik mijn adem
ingetogen verdeel
heb ik de stilte lief,
zo lief

doch ben aan tijd gebonden
waar voortschrijdende wijzers,
onophoudelijk,
verleden verwachtingen
verwonden

en zie in jonge maagden
dat ik steeds vaker
oudere vruchten teel
in afwachting van de nacht
die onherroepelijk op mij wacht

toch rust ik in mijn avond,
en voel me bemind
door de glimlach
van jouw kind

en als ik mijn adem
ingetogen verdeel
heb ik de stilte lief,
zo lief

11-11-2008 om 14:35 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

wat ga jij
nog doen,
vraagt vandaag
aan toekomst

voel me oud
ik wacht niet meer
op later

fluistert ze tegen
de ongeboren dag
van morgen

en gisteren
is doodmoe
die wil niet meer
voor mij zorgen

11-11-2008 om 14:34 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

koude kan er zijn
ook al bloeien kleuren
het hele jaar door

liefde sluit geen deuren
overeenkomstig het
ritme der seizoenen

of smelt in hemelsvocht
indien sneeuw of hagelsteen
rechtspreken zonder verhoor

evenmin bevochtigen
tranen een dood tapijt
uitsluitend en alleen
als de herfst daalt
over lanen

kilte kent geen tijd
het overkomt de mens
als het leven
in het innerlijke snijdt

of de ziel het machteloze
wilt verjagen
zodra onze natuurlijke
eenzaamheid in overmaat gedijt

11-11-2008 om 14:33 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm