Voor degene die regelmatig mee leest over mijn "Paradijsje" lijkt het mij wel leuk als ik even laat weten wie ik ben.
Mijn naam is Johanne. Ik woon in Nederland, samen met mijn hondje Yke (een border terrier) en mijn rode kater, Gerritje genaamd. Ik ben 59 jaar en één van mijn hobby's is het zien en genieten van alles wat groeit en bloeit.
Al een paar jaar hou ik op de computer een dagboek bij over mijn tuinbelevenissen.Dat doe ik in Word, dus niemand kan meelezen. Ik vind het erg leuk om te doen, ook heel leuk om er foto's bij te 'plakken' die gemaakt zijn van de bloemen en de planten uit mijn tuintje. Wat ik ook fijn vind is dat ik in het rustige winterseizoen alles nog eens op m'n gemak kan nalezen, maar ook weer opnieuw genieten en plannen kan maken voor het volgende voorjaar en de zomer.
Ik ben nu met deze weblog begonnen omdat je op deze manier met mensen, die ook deze passie hebben voor bloemen en planten, wat ideetjes kunt uit wisselen, het plezier kunt delen en samen kunt genieten van alles wat de natuur ons te bieden heeft.
Daarom hoop ik voor degene, die regelmatig een "wandeling" komt maken in mijn tuin, dat zij met net zo veel plezier dit alles zullen lezen en mee genieten, als ik al jaren doe met mijn eerdere tuindagboeken.
Wie op- of aanmerkingen heeft of vragen, ik hoop het van jullie te horen. Mijn e-mailadres staat in de kolom hieronder en in de rechterkolom.
Hartelijke groet, Johanne
E-mail aan Johanne.
Als je een e-mail naar mij wilt sturen,
klik op onderstaande knop.Je krijgt
altijd antwoord.
Hartelijk dank!
Johanne
Nadat ik een groot deel van de zomer van 2003 de vijver dagelijks moest bijvullen, omdat er een lek in zat, heb ik besloten om de vijver weg te doen. Ik vond het heel erg jammer, maar het kon niet anders. In het stukje van zaterdag 27 mei 2006 heb ik ook nog iets geschreven over de vijver. Mijn kinderen, die toen nog maar 12 en 14 jaar waren, hebben alles zelf gedaan. Een tekening gemaakt hoe het moest worden. Ook het gat voor de vijver zelf helemaal uitgegraven. Van een deel van die aarde hebben zij een verhoging gemaakt en dat beplant. Daar na het gat voor de vijver bekleed met oude kleden en doeken en toen het vijverfolie erin gelegd. Toen kon het leuke werk beginnen. Van een vriendin kreeg ik o.a. een stek van haar witte waterlelie die jaren heeft gebloeid met schitterende bloemen. Ieder jaar kwamen er meer waterlelies bij. De vijver heeft ruim 16 jaar goede diensten bewezen en we zijn er al die tijd heel blij mee geweest.We hebben er intens van genoten. Toen ik de beslissing had genomen dat het echt niet meer kon met de vijver heb ik mij maar verzoend met het idee om nu een andere "droom" te verwezenlijken op die plaats (een zonnig gedeelte van de tuin) Een "Paradijsje" te maken waarin plaats zou zijn voor heel veel bloeiende planten en ruimte om bloemen te zaaien. Met veel hulp en na veel 'rommel' is het gelukt.
Hieronder een klein overzicht met wat foto's hoe dit tot stand kwam.
De foto's die hieronder staan zijn van verschillende jaren.
Mijn tuintje is mijn "passie".
Heel eenvoudig, maar wat is het fijn om daarvan te kunnen genieten. Wie wil kan even komen kijken en meegenieten.
Hartelijk welkom!
09-11-2006
Het weer op zijn kop!
Donderdag 9 november Half november en er zitten nog een paar tomaten aan mijn tomatenplant. En ze zien er ook nog redelijk goed uit. Er bloeit nog wel meer in de tuin buiten die tomatenplant. Ik geniet heus wel van alles wat bloeit ook al staat dat 'normaal' al lang niet meer in bloei. Maar het hoort niet in deze tijd van het jaar. Het hoort niet dat er, zoals op deze foto, tomaten aan de plant hangen, dat er een rozenknop weer bijna uitgekomen is (een prachtige roos trouwens, ik zal er nog een foto van maken). Ik zal het echt niet nalaten ervan te genieten. Maar als ik er aan denk waardoor de verandering van het weer plaatsvindt, het opwarmen van de aarde, dan word ik daar niet vrolijk van. Ik hoop dat we met elkaar er wat meer van doordrongen raken dat we toch wel wat zuiniger moeten omgaan met de aarde. Uiteindelijk willen we wel graag nog een mooie aarde achterlaten voor onze kinderen en ook nog heel graag daarna!
Woensdag 8 november Dit blijft voor mij ook zo'n speciale plant. Niet alleen de naam, ik heb inderdaad ook iets met die naam: 'hemelsleutel'!! Maar precies wat ik voorheen al een keertje schreef, een prachtige naam, Hemelsleutel, maar ik hoop hem nog niet nodig te hebben!!! Buiten de mooie naam is de plant altijd mooi, sterk, dus nauwelijks onderhoud en prachtige bloemen in mooie kleuren. Een plant met al die fijne eigenschappen, die als toegift, als de bloemen op z'n mooist zijn, ook nog heel veel vlinders lokt. Dit jaar heb ik de periode met veel vlinders gemist. Waarschijnlijk heeft de bloem de mooiste tijd gehad in een periode dat het óf erg nat was óf kil buiten. Wat ook kan is dat ik in die periode net in Lourdes was. Tijdens mijn eerste bedevaart was het hier schitterend weer. Dat vergeet ik niet zo gauw, omdat we toen in Lourdes een regenbui hadden, alleen jammer dat hij drie dagen duurde!!! En de warme nazomer heeft de vlinders niet meer zo gelokt dat er in grote getale vlinders op en om de bloemschermen vlogen. Hopelijk volgende nazomer wel. Want het is een prachtig gezicht al die vlinders op die mooie bloemschermen. Ik kan ook geen foto laten zien van een bloeiende hemelsleutel met vlinders, want al die jaren is het me niet gelukt om de bloemen op de foto vast te leggen met vlinders erbij. Misschien volgend jaar?
Dinsdag 7 november Vóórdat ik voor de tweede keer naar Lourdes ging heb ik nog wat foto's gemaakt van de Viburnum Tinus. Hij stond er toen ook al mooi bij. Maar bij thuiskomst was hij nog weer mooier. Voor de mensen die hem niet kennen, een aanrader om in de tuin te planten. Hij komt officieel uit de Zuid-Europese landen, maar overleeft onze winters prima. Hij blijft het hele jaar door groen, heeft in de winter prachtige 'bloemen' die goed opvallen in de tuin omdat ze roze/wit zijn. Die bloemen bloeien van ongeveer oktober tot april. Daarna als toegift donkere bessen die ook heel lang bloeien. En wat een gemakkelijke plant. Je kunt hem snoeien zoals het jou het beste uitkomt. Als er wat takken in de weg zitten dan haal je die weg, heel simpel. Hij groeit wel weer door en ook daarna komen de bloemen en bessen wel weer terug. Hoogstens zal hij aan de misschien wat te laat gesnoeide takken, die winter geen bloemen krijgen. Maar dan blijven er nog altijd genoeg takken over die wel bloeien. Ik heb deze plant een paar jaar in een emmer gehad, daarna in een oude, héél grote pan en toen wilde hij de grond in. Hij staat er prachtig bij. Ik moet me bedwingen om er al wat bloemen af te knippen. Maar ik blijf er nu nog van af, totdat ik vlak vóór de kerstdagen wat takjes snoei voor in huis en/of buiten op de 'winter'tafel.
Zaterdag 4 november Sinds ik weer wat berichtjes heb geplaatst op mijn weblog komen er weer veel reacties binnen via mijn gastenboek en e-mails. Ik wil graag iedereen persoonlijk bedanken en op wederbezoek gaan, maar dat lukt me nu niet. Vandaar dat ik een bedankje heb gemaakt voor degene die een reactie hebben geschreven. Niet alleen een bedankje voor alle reacties, maar tevens om een héél fijn weekend te wensen voor alle mede-webloggers. Hartelijke groet, Johanne
Zaterdag 4 november Ik heb mijn 'OOGST' van dit jaar op een mooi schaaltje gelegd, wat foto's van gemaakt en zo heeft dat schaaltje met die zeer speciale appel een hele week op mijn eettafel gestaan. Dichtbij waar ik altijd zit, genieten dus!!! Wat zullen mensen die ieder jaar een flinke hoeveelheid appels van hun boom of bomen af halen nu lachen!!! Ik zie het al voor me, al die kilo's appels op mooie schaaltjes!!! Maar verschil moet er wezen, er kan maar één appel de eerste zijn en die staat dus nu mooi op een foto. En jullie die dit mee lezen mogen daar getuige van zijn. In het voorjaar heb ik mijn broers en zussen nog een appeltaart beloofd van 'alle appels'van mijn boompje. De oven heeft deze appel niet gehaald. Ik heb hem opgegeten en ik kan jullie vertellen dat hij heerlijk was.
Donderdag 2 november Dit hebben jullie ook nog van me tegoed, een berichtje met foto over mijn appel'OOGST'!!! Wat was ik enthousiast in het voorjaar toen ik 10 heel kleine vruchtjes aan de appelboom zag zitten. Maar helaas, de 10 werden er steeds minder en uiteindelijk is er één appel aan het boompje blijven zitten. Maar, wie het kleine niet eert....... !!!! Het is een prachtige appel geworden en ik vind het heel erg leuk om mijn eerste appel te hebben van mijn eigen appelboom(pje). Zelf kon ik hem niet gaan plukken, de grond is daar zo ongelijk dat het niet verantwoord zou zijn als ik daar zou gaan staan, dus had mijn thuiszorghulp de 'eer' om de appel te gaan plukken. En die 'OOGST' moest natuurlijk op de foto worden vast gelegd. Eerst dus de foto waar de appel van de boom wordt geplukt. We hebben er maar iets speciaals van gemaakt, uiteindelijk heeft niet iedereen een appel'OOGST' van zegge en schrijven één appel!!!
Woensdag 1 november Ook de dahlia's bloeiden nog bij mijn thuiskomst. Bij deze bloemen is het niet zo heel apart om nu nog te bloeien. Zij kunnen het volhouden tot aan de eerste nachtvorst. Maar ik vind ze zo mooi, dat ze het wat mij betreft waard zijn om nog eens te laten zien. Ieder jaar denk ik, ik haal de knollen van de dahlia's niet uit de grond en laat ze mooi in de aarde overwinteren. Uiteindelijk moet ik alles in huis en tuin zo gemakkelijk mogelijk hebben, met zo weinig mogelijk werk en onderhoud. Tot nu toe heb ik het niet uit geprobeerd om de knollen te laten zitten in de aarde. Ik vind de bloemen zo mooi, dat ik het jammer vind om ze dood te laten vriezen. Dit jaar staan de dahlia's in de oude weckketel en weer een dilemma. In de weckketel laten staan en zo samen in de schuur zetten, of ze er toch maar uithalen en laten drogen??? Ik denk dat ik het antwoord al weet. Ik haal ze er toch maar uit en laat ze drogen. Zo veel werk is het niet om de knollen uit die ketel te halen. Dan kunnen ze over een paar maanden weer hun best gaan doen en mooie bloemen voortbrengen.
Woensdag 1 november Bij het thuiskomen stonden er meer bloemen in bloei, een toegift van de nazomer. Heerlijke tijd van het jaar vind ik dit. Wat bloeit heeft geen last van overdadige warmte. Als je vergeet water te geven, of zoals ik nu een weekje van huis was, dan kunnen de planten er toch tegen. En je verwacht eigenlijk niets meer, dus alles wat bloeit is extra, een toegift. Geweldig toch! Hierbij een foto van een leeuwenbekje, de kleur lijkt wel mooier dan in de zomer. Het is een heel dankbare plant. Als je bedenkt dat ik deze plant in de voorzomer voor weinig geld heb gekocht bij de supermarkt is hij zijn geld dubbel en dwars waard. Hij heeft bijna de hele zomer gebloeid, tot nu toe dus. En met een beetje geluk komt de plant weer terug in het voorjaar. En hopelijk ook nieuwe plantjes, want ik heb wat uitgebloeide bloemknoppen goed door de tuin gestrooid. Spannend of zij zich uitzaaien.
Dinsdag 31 oktober De laatste dag van oktober wil ik jullie toch even laten weten dat ik weer terug ben van.......een hele tijd weg geweest. Ik had nooit gedacht zo lang niet op mijn weblog te kunnen schrijven. Gelukkig is niet het ziek zijn alleen de reden geweest van mijn lange afwezigheid. Ik ben na de eerste bedevaart naar Lourdes een tijd ziek geweest, maar kreeg daarna plotseling een kans om weer een keertje mee te mogen naar Lourdes. En aangezien ik dat een geweldige kans vond, heb ik meteen 'ja' gezegd. Vandaar dat ik weken nauwelijks op de weblog ben geweest en al zeker er niet toe kwam om te gaan schrijven. Gelukkig heb ik wel meteen na de 2e thuiskomst uit Lourdes wat foto's gemaakt van de bloemen die mij welkom heetten. Buiten dus de prachtige bloemen die ik van mijn kinderen kreeg als welkom thuis, stond er een heel mooie roos te bloeien naast de voordeur. Een roos aan de laatste rozenplant die ik heb gekocht dit jaar, de Snovitt. En ook nog die heerlijke geur, dat had ik nooit verwacht eind oktober. Heerlijk zo'n welkom!
Héél hartelijk dank allemaal, voor alle lieve berichtjes in mijn gastenboek, de e-mails en de e-cards. Ik voel me nog steeds niet goed genoeg om iedereen apart hiervoor te bedanken, dus daarom nogmaals op deze manier. Ik vind het vreselijk lief en ben erg blij met jullie beterschapswensen. Hartelijk groet en liefs, Johanne
Hallo allemaal, Heel af en toe kom ik op de weblog, maar om al het een en ander te gaan schrijven over de tuin dat lukt me nog niet. Voor een deel zit ik nog met mijn hoofd in Lourdes en de andere kant is, ik heb de energie nog niet. Dat in Lourdes zitten met mijn hoofd is geen straf, ik heb het een onvergetelijke ervaring gevonden. Ik ben wel wat aan het opknappen van het ziek-zijn, maar nog lang niet beter. Heel af en toe werk ik een stukje uit over de Lourdesreis en daar houdt het mee op. Het komt wel.
Omdat ik zie dat er regelmatig berichtjes in mijn gastenboek worden geplaatst vind ik het niet leuk voor jullie dat ik daar niet op reageer. Daarom schrijf ik nu voor allemaal een berichtje. Heel hartelijk dank voor jullie trouwe bezoekjes en de berichten die geschreven worden.
Voor jullie allemaal een lichtpuntje en liefs. Johanne
Vrijdag, 22 september Lieve mensen, Enkele van jullie wisten dat ik naar Lourdes mocht van de zorgverzekeraar. Vandaar dat het zeer rustig was op mijn weblog. Ik weet dat hetgeen ik nu schrijf niets met de tuin heeft te maken, maar ik vind het wel fijn om een klein stukje van mijn Lourdes-bezoek met jullie te delen en te laten weten dat ik een heel bijzondere week heb gehad in Lourdes. Ik ben ziek thuis gekomen en lig vanaf de dag dat ik weer thuis kwam (afgelopen dinsdag) in bed. Maar ik kan wel zeggen dat ik op een heel bijzondere, indrukwekkende en ook emotionele week kan terugkijken. Een week die ik beslist niet had willen missen. En al ben ik nu ziek, het voelt goed zo. Ik ben ook niet de enige die ziek is geworden, o.a. omdat we bijna 3 dagen regen hebben gehad. (en jullie maar lekker genieten van het prachtige weer!! Ik gun jullie alles, maar een klein beetje zon was voor ons ook wel fijn geweest. Maar het was niet anders.) Ik heb deze week als heel 'rijk'makend ervaren en hoop daar nog lang op te mogen teren. Niet alleen voor mezelf maar ook voor mijn omgeving, voor de mensen waar ik veel van hou. Ik ben nogal lang van stof, dat weten jullie wel uit de beschrijvingen over mijn bloemen en planten, dus ik zal beslist één (of meerdere keren) te horen krijgen, dat heb je al verteld!!! Maar deze ervaring heb ik mogen meemaken en dat pakt niemand mij meer af. Ik ben er 'rijker' door terug gekomen en hoop ooit (liefst snel) een keertje terug te kunnen naar Lourdes. Om dit stukje te besluiten zou ik willen schrijven, ik gun iedereen zo'n mooie, intense ervaring.
Voordat ik weer over de tuin ga schrijven zal wel even duren, ik kom vanzelf wel weer terug. Lieve groeten en voor allemaal een heel fijn weekend.
Dinsdag 12 september De kamperfoelie die rechts naast de voordeur staat, vlak achter de roos Winchester cathedral, bloeit weer een heel klein beetje. Hij heeft het niet echt goed gedaan, maar het is het eerste jaar, dus kun je eigenlijk niet veel verwachten. Ik heb ook geen ervaring met deze kamperfoelie, dus ben ik blij met alles wat bloem wordt. De geel/witte heb ik al 19 jaar in deze tuin en die bloeit onuitputtelijk. Dat is zo'n dankbare en gemakkelijke klimmer en als extraatje geeft hij dan ook nog eens die heerlijke geur in de juli en augustusmaand. En hij blijft groen, dat is iets wat deze ook niet doet. Dat deze kamperfoelie weer wat knoppen heeft vind ik erg leuk en ik zag dat de bloem die nu bloeit mooier is dan in het begin van de zomer. Wie weet wat hij verder nog in petto heeft. Ik twijfelde of hij wel op de goede plek stond, hij heeft misschien wat meer tijd nodig gehad om te wennen.
Zondag 10 september Een paar weken geleden begonnen eindelijk wat zinnia's te bloeien. Ik heb ze ook erg laat in het seizoen gezaaid, dus ben ik al blij dat er nog bloemen aan zijn gekomen. Heel voorzichtig ging de eerste bloem open, later een paar meer. Nu de zon er wat meer door komt en de temperatuur wat hoger, komen ze goed uit. Er zitten knoppen genoeg in, daaraan zal het niet liggen. Dit is voor mij het eerste jaar dat ik zinnia's heb gezaaid. Ik had al zo vaak gelezen dat het zulke dankbare, sterke en vrolijke gekleurde bloemen zijn. En wat fijn is, ze staan heel lang in een vaas. Het zijn bij mij vrij kleine bloemen gebleven, ik denk middellijn ongeveer 3 cm . Dat kan natuurlijk ook komen omdat ik ze niet in de volle grond heb gezaaid. Ze staan in een oude emaille teil en dat zal zeker invloed hebben op de grote van de bloem. Maar ze zijn wel erg leuk, heel vrolijk al die kleurtjes. Af en toe knip ik er een paar af om een klein vaasje mee te vullen met nog een restje lathyrusbloempjes.
Die teil met de zinnia's staat voor het keukenraam voor dat oude kastje wat nog net niet uit elkaar valt. De deurtjes hangen steeds schever, maar het staat nog steeds leuk. Dus lekker laten staan. En dan met die teil met bloemetjes ervoor, heb ik weer een gezellige binnenkomer!
Vrijdag 8 september Het valt me vaak op dat bloemen mooi zijn in verschillende stadia. Het ene moment zitten ze dik in knop en zijn ze al prachtig, dan openen ze zich en zo komt er iedere keer een ander stuk schoonheid te voorschijn. En steeds opnieuw is het prachtig om naar te kijken. Soms denk ik wel eens, zoals ze nu zijn, zo vind ik ze het mooist. Maar als je dan de volgende dag weer kijkt of nog een dag later, iedere keer heeft een bloem, in welk stadium ook, zijn eigen schoonheid. Ik kan vanaf het allerkleinste knopje genieten en ik denk dat vele met mij dit zullen hebben. Daarom heb ik ik van deze dahlia's 2 verschillende stadia op de foto gezet en bij elkaar geplakt. De grote bloemen zijn van 2 september en de inzet foto is van 8 september. Wie bepaalt wat het mooiste is??? Ik zal het wel laten.........gelukkig mag ieder voor zich dat weten. Want ook wat jij het mooiste vindt is, net als ieder stadium van bloemen, verschillend voor ieder mens.
Vrijdag 8 september De dahlia's die bij de voordeur in de weckketel staan, staan er prachtig bij. Wie had gedacht dat die ingedroogde dahliaknollen zulke prachtige bloemen voort zouden brengen. Ik had ze echt verwaarloosd. Ze hebben een hele tijd droog gelegen, wel in de aarde, maar niets geen aarde er overheen. De knollen liepen steeds verder uit en omdat dit in die heel hete periode was, kon ik zelf geen potaarde gaan kopen. Dus heb ik ze alleen maar af en toe met de gieter of de tuinslang wat water gegeven. Eigenlijk schandalig, maar het kon niet anders. En dan komen er toch nog van die schitterende bloemen uit. Ik heb zeker al 50 foto's gemaakt en krijg ze niet mooi op de foto als geheel, de weckketel met de hele plant en de dahliabloemen. Dus nu maar een close-up, maar dan kun je ook wel zien hoe prachtig zulke eenvoudige, ouderwetse dahlia's kunnen zijn.
Dinsdag 5 september Deze foto vond ik bij het doorkijken van mijn foto's van vorig jaar zomer. Ik heb dit jaar veel minder foto's met bijen, wespen en hommels. Daarom laat ik deze foto maar zien op de weblog, want op foto's kun je vaak pas goed zien hoe mooi die beestjes zijn. Van vlinders hoop ik dat ik er nog een stel kan maken als de hemelsleutel helemaal in bloei staat. Daar komen ze dan in drommen op af. Tot nu toe vliegt er al dagen één vlinder in de tuin. Een witte die de hele dag blijft rondvliegen, even pauze houden op een bloem en dan weer verder gaat door de tuin. En gelukkig zie ik ook weer wat bijen. Daaraan kun je merken dat de temperatuur toch langzaam iets hoger wordt.
Dinsdag 5 september Als ik de voordeur uit ga moet ik steeds vaker even bukken. Ik heb de snoeischaar goed bij de hand laten liggen om regelmatig, vooral de passieplant, af te knippen. Maar de trompetplant kan er ook wat van. Ze groeien samen, w.s. om te zien wie het meeste ruimte kan innemen en het hardste groeit. Zelf heb ik de indruk dat de trompetplant het nu rustiger aan doet. Ik ben de laatste week begonnen om de slingerende takjes rond een lege hanging basket te draaien. Er doorheen en langs de kettingen. Maar als ik 2 dagen niets heb gedaan hangt er weer wat naar beneden. Zelf weet ik dat ik moet bukken, maar voor de postbode zal het niet altijd prettig zijn. Ik ben zo'n mens die houdt van een beetje slordig en overal takjes uit laten groeien. Maar de postbode zal niet zo blij zijn met mijn hobby. Als ik hem/haar zie zal ik het zeker vragen. Want ik kan het niet te gek maken. Als de postbodes bij iedereen zo moeten bukken om bij een brievenbus te komen, zullen ze er ook snel genoeg van krijgen. Tot dan toe, blijf ik maar genieten van mijn slordige entree.
Maandag 4 september De foto bij dit berichtje is van een heel oude bloem. Deze foto heb ik gemaakt doordat ik een 'verhaaltje' schreef over de guldenroede, waarvan de bijnaam 'buurmansverdriet' is. Onderstaande tekst is een deel van het 'verhaaltje' van vrijdag 1 september j.l. Het is een plant die onder veel lezers wel bekend zal zijn. Het rare is, ik ken deze plant al mijn hele leven, maar............ ik weet de naam niet. Dit soort bloemen stonden, toen ik nog kind was, altijd bij mijn ouders in de tuin. Op een gegeven moment heeft mijn vader hem toch uit de tuin gehaald, hij vond de onderkant van de plant zo snel lelijk worden. En dat is ook zo. De onderkant van de hoge stelen wordt gauw bruinig, de bladeren vallen er snel af en daardoor staat het niet mooi. Als je zorgt dat er iets anders voor staat, valt dit niet zo op. Wel leuk zo'n 'verhaaltje' over deze bloemen, maar nog geen naam. Wel hoorde ik van verschillende mensen de bijnaam: 'buurmansverdriet'! Zelf dacht ik altijd dat 'buurmansverdriet' gezegd werd over een plant die ook hoog is, een beetje ruwe bladeren heeft engele margrietachtige bloemen. Wie gelijk heeft weet ik niet.Vrijdag 1 september j.l. Ik heb verschillende reacties gehad op dat berichtje en het blijkt toch wel dat de guldenroede inderdaad 'buurmansverdriet' wordt genoemd. Maar dat weerhoudt mij niet om toch een foto te plaatsen van 'mijn' buurmansverdriet; die gele margrietachtige bloem. Deze bloem ken ik voor mijn gevoel ook al mijn hele leven. Hij stond ook bij mijn peettante in de tuin. Die tante zou dit jaar 112 jaar zijn geworden, kun je nagaan hoe lang dit soort bloemen al bestaan. Misschien dat ik daarom die bloemen van vroeger zo leuk vind. En het feit dat ze al zo lang bestaan en bij geliefde familie in hun tuinen stond, geeft er een extra dimensie aan.
Om de naam van deze bloem te vinden heb ik hulp gehad van Josh en Georgie, beide ook actief bij de Belgische seniorenwebsite. Josh actief in het seniorenforum mens en natuur en Georgie in haar weblog http://blog.seniorennet.be/georgie_plantenfotos/ Josh heeft de hulp ingeroepen van het bloemen- en plantenforum. Gisteravond, een paar minuten na elkaar kwam via de email van beide de naam binnen. Helianthus(x)laetiflorus oftewel een wilde zonnebloem. Leuk hoor zulke 'hulptroepen.' Beide hartelijk dank!
Maandag 4 september Een paar dagen geleden heb ik van de 'overblijfselen' wat er nog staat van de damastbloem de zaden afgeknipt. Dit was voor mij ook het eerste jaar, want deze bloem had ik nog nooit in de tuin gehad. Ik heb de bloem in de tuin 'gekregen' doordat ik twee jaar geleden een mengsel van verschillende bloemen heb gezaaid en daar zat de damastbloem bij. Aangezien het een tweejarige plant is, bloeide hij dit jaar pas echt goed. Het is een + 40 cm. hoge plant die vrij lang bloeit (in de vroege zomer) en die een heerlijke geur geeft. Alleen al om de geur zou je hem in de tuin zetten. Ik vond hem mooi en de geur heerlijk. Omdat ik de plant moest verplaatsen, wat ik heel jammer vond, heeft hij bij mij maar kort gebloeid. Maar gelukkig heeft hij toch nog zaad gevormd. Wat mij op viel is dat het zaad op een heel aparte manier aan de plant zit. Het zijn, dat kun je op de foto goed zien, lange dunne ingedroogde aren, + 4 cm lang. Als je die openbreekt of vanzelf laat opengaan zitten de zaden in een kleine inkeping. Heel grappig. Ik zaai al heel wat jaren bloemen, maar zo heb ik ze nog nooit gezien. Vandaar dat ik er een foto van wilde maken. Omdat de foto van de damastbloemen uit mijn tuin niet mooi zijn geworden heb ik een foto 'geleend' van de website van Wikipedia. Die beschrijven altijd vrij uitvoerig de planten en bloemen en daarvan heb ik dus de foto van de damastbloem gekopieerd. Ik kan nu pas deze plant gaan zaaien, dus w.s. volgend jaar geen bloeiende damastbloem. Dat vraagt weer heel wat geduld. Hopelijk bloeit hij in het jaar 2008. Wat klinkt dat ver weg! Bron van de foto: http://nl.wikipedia.org/wiki/Damastbloem
