Voor degene die regelmatig mee leest over mijn "Paradijsje" lijkt het mij wel leuk als ik even laat weten wie ik ben.
Mijn naam is Johanne. Ik woon in Nederland, samen met mijn hondje Yke (een border terrier) en mijn rode kater, Gerritje genaamd. Ik ben 59 jaar en één van mijn hobby's is het zien en genieten van alles wat groeit en bloeit.
Al een paar jaar hou ik op de computer een dagboek bij over mijn tuinbelevenissen.Dat doe ik in Word, dus niemand kan meelezen. Ik vind het erg leuk om te doen, ook heel leuk om er foto's bij te 'plakken' die gemaakt zijn van de bloemen en de planten uit mijn tuintje. Wat ik ook fijn vind is dat ik in het rustige winterseizoen alles nog eens op m'n gemak kan nalezen, maar ook weer opnieuw genieten en plannen kan maken voor het volgende voorjaar en de zomer.
Ik ben nu met deze weblog begonnen omdat je op deze manier met mensen, die ook deze passie hebben voor bloemen en planten, wat ideetjes kunt uit wisselen, het plezier kunt delen en samen kunt genieten van alles wat de natuur ons te bieden heeft.
Daarom hoop ik voor degene, die regelmatig een "wandeling" komt maken in mijn tuin, dat zij met net zo veel plezier dit alles zullen lezen en mee genieten, als ik al jaren doe met mijn eerdere tuindagboeken.
Wie op- of aanmerkingen heeft of vragen, ik hoop het van jullie te horen. Mijn e-mailadres staat in de kolom hieronder en in de rechterkolom.
Hartelijke groet, Johanne
E-mail aan Johanne.
Als je een e-mail naar mij wilt sturen,
klik op onderstaande knop.Je krijgt
altijd antwoord.
Hartelijk dank!
Johanne
Nadat ik een groot deel van de zomer van 2003 de vijver dagelijks moest bijvullen, omdat er een lek in zat, heb ik besloten om de vijver weg te doen. Ik vond het heel erg jammer, maar het kon niet anders. In het stukje van zaterdag 27 mei 2006 heb ik ook nog iets geschreven over de vijver. Mijn kinderen, die toen nog maar 12 en 14 jaar waren, hebben alles zelf gedaan. Een tekening gemaakt hoe het moest worden. Ook het gat voor de vijver zelf helemaal uitgegraven. Van een deel van die aarde hebben zij een verhoging gemaakt en dat beplant. Daar na het gat voor de vijver bekleed met oude kleden en doeken en toen het vijverfolie erin gelegd. Toen kon het leuke werk beginnen. Van een vriendin kreeg ik o.a. een stek van haar witte waterlelie die jaren heeft gebloeid met schitterende bloemen. Ieder jaar kwamen er meer waterlelies bij. De vijver heeft ruim 16 jaar goede diensten bewezen en we zijn er al die tijd heel blij mee geweest.We hebben er intens van genoten. Toen ik de beslissing had genomen dat het echt niet meer kon met de vijver heb ik mij maar verzoend met het idee om nu een andere "droom" te verwezenlijken op die plaats (een zonnig gedeelte van de tuin) Een "Paradijsje" te maken waarin plaats zou zijn voor heel veel bloeiende planten en ruimte om bloemen te zaaien. Met veel hulp en na veel 'rommel' is het gelukt.
Hieronder een klein overzicht met wat foto's hoe dit tot stand kwam.
De foto's die hieronder staan zijn van verschillende jaren.
Mijn tuintje is mijn "passie".
Heel eenvoudig, maar wat is het fijn om daarvan te kunnen genieten. Wie wil kan even komen kijken en meegenieten.
Hartelijk welkom!
31-12-2006
gelukkig nieuwjaar!
Ik wens jullie allemaal een heel goed, gezond en gelukkig 2007 toe!
Vrijdag, 22 december Dit berichtje gaat niet over de Helleborus, de plant die in december maar vaak ook pas in januari bloeit. Een plant met prachtige bloemen die bij ons in de volksmond kerstroos wordt genoemd. Ik heb hem ooit van vrienden gekregen, maar hij heeft bij mij maar één jaar geleefd. Heel jammer, de bloemen zijn schitterend.
Niet de Helleborus dus gaat dit stukje over, maar over de laatste rozen van dit jaar uit mijn tuintje . Althans, ik denk dat dit de laatste rozen zullen zijn van dit jaar. Er zitten aan diezelfde rozenstruik nog meer knoppen die op open barsten staan. Maar iedere keer denk ik, dit moeten echt wel de laatste rozen zijn. Ik heb deze rozen een paar dagen geleden geplukt omdat de voorspelling van het weer was dat het nu echt koud ging worden. En omdat ze er zo prachtig bij stonden heb ik ze nu maar geplukt en een mooi plaatsje bij Maria gegeven. Ik heb nog nooit in mijn leven rozen uit eigen tuin geknipt vlak vóór kerstmis, dus zijn dit voor mij dit jaar mijn 'kerst'rozen. En nu het toch zo is dat er zo lang rozen bloeien, geniet ik er intens van en vind het heel bijzonder. En net als met de rozen van een paar weken geleden, ook deze ruiken verrukkelijk.
Donderdag, 21 december ..........is het laatste gedeelte, van die heel erg uit de kluiten gewassen conifeer, vanmiddag omgekapt. De 'tuinman' die dit voor mij zou doen zei toen hij hem bekeek vanuit de woonkamer: "eigenlijk heeft dit ook wel iets, wil je hem toch niet laten staan?" Het woord 'dit' slaat op de boom die in het najaar vanaf de grond tot ongeveer 2/3 van de boom al ontdaan was van zijn/haar takken. Dat gaf al heel veel licht in de tuin en dat zal de bloeiende planten in dit voorjaar en de komende zomer zeker heel goed doen. Het énige wat er nog stond van de boom was de stam van ongeveer 2 1/2 meter hoog en daar boven een heel grote top met takken. (zie foto) Na die opmerking van de 'tuinman' begon ik dus weer te twijfelen. Ik heb er erg veel moeite mee om bomen om te kappen. Maar deze boom nam zoveel licht weg uit de tuin en was ook veel te groot geworden voor zo'n kleine tuin als bij mij. Ik was er eigenlijk wel graag vanaf. Maar het is een boom en weg is weg. Je kunt niet zeggen, als het niet bevalt zet ik hem later wel weer terug!!! Nu had ik iemand gevonden die dit voor mij wilde doen en die mensen vind je ook niet zo gemakkelijk. Ik twijfelde eigenlijk het meest omdat in die hoge top in ieder geval nog veel vogels hun nest zouden kunnen bouwen en dat is iets wat niet kan als die boom weg is. Het is dus toch ja geworden, hij is weg. Zij het dus met gemengde gevoelens. Het kappen ging snel. De komende zomer ben ik er vast blij mee als de planten het beter zullen doen en er hopelijk meer bloemen zullen zijn. En wat ook leuk is....ik heb nu heel veel takken om nog een mooie buitentafel te maken met de zinken lantaarntjes, wat kerstlichtjes en kerstballen en heel veel vogelvoer. De foto is net in die paar dagen gemaakt dat mijn camera op zwart/wit foto's stond en ik de instelling niet kon veranderen. Dus nog een keertje een zwart/wit foto.
Een dag of veertien geleden heb ik nog een paar foto's gemaakt van de bloeiende borageplant. De borage is een kruid wat alleen maar bloeit in de zomer (zegt men) maar nu blijkt dat hij toch ook wel gedijt bij minder hoge temperaturen. Er zaten best veel bloempjes aan en zeker heel veel knoppen. Deze foto is dus van een dag of veertien geleden. Nu staat hij er nog goed bij, alleen nauwelijks bloemetjes, maar nog wel heel veel knoppen. Als het weer zo doorgaat heb ik met kerstmis knalblauwe boragebloemen op de salade. Ik knip zo een takje met knoppen af en zet die in huis in een vaasje. Kijken of de knoppen tot bloei willen komen. Ik hou jullie op de hoogte.
zaterdag 9 december Hallo allemaal, Zojuist heb ik mijn hele gastenboek moeten wissen. Een of andere 'leukerd' vond het blijkbaar nodig om zijn/haar 'reclame' voor medicatie in mijn gastenboek te plaatsen. En wel op zo'n manier dat ik niet dat éne berichtje kon wissen. Ik was genoodzaakt om mijn hele gastenboek te weg te halen. Ik heb de mogelijkheid om op een gemakkelijke manier een berichtje te plaatsen in het gastenboek nu weer veranderd en vraag om een e-mailadres en code in te vullen. Jammer dat het zo moeilijk moet, maar het is niet anders. Ik begin dus weer met een lege 'bladzijde' en verheug me erop jullie leuke, lieve reacties in mijn gastenboek te mogen ontvangen. Een fijn weekend en hartelijke groet. Johanne
Zaterdag 9 december Nog zo'n bloem die dit jaar van geen ophouden weet, de eenjarige lavatera! Een malvasoort die heel sterk is, vaak na één keer zaaien, ieder jaar opnieuw terugkomt. Meestal zaai ik hem toch in de zomer opnieuw omdat ik hem zo mooi vind en niet de gok wil nemen of hij wel echt terugkomt. Ik vind hem ook wat hoger worden als je hem opnieuw zaait na de winter. Hij mag al half april/ begin mei buiten worden gezaaid. Doordat alles bij mij zo langzaam gaat en er dan weer andere dingen voorgaan, ben ik vaak erg laat in het seizoen met zaaien. Dat vind ik wel jammer, want dan bloeit hij natuurlijk ook later. Maar dit zijn dingen die ik per se zelf wil blijven doen. Ik vind het heerlijk om wat plekjes uit te zoeken in de tuin en daar met wat zaad bezig te zijn. Maar vroeg of later gezaaid, het is een heel dankbare bloem, sterk en een prachtige kleur roze. Hij bestaat ook in het wit, maar die heeft het vorig jaar bij mij in de tuin niet gedaan. De roze bloeit dus nu nog en het staat wel raar, de lavatera in december. Hij staat naast de Borage die ook niet ophoudt met knoppen produceren en bloeien. Ik zal in het volgende stukje daarvan een foto plaatsen.
Dinsdag 6 december Zou dit de laatste roos zijn van dit jaar? Het is de roos die ik als laatste heb aangeschaft en hij blijft maar knoppen maken. Dus wie weet heb ik met kerstmis nog bloeiende rozen. Het klinkt heel leuk, maar echt blij ben ik er niet mee. Maar daar heb ik voorheen al over geschreven. De roos zelf is schitterend, de foto niet helemaal scherp. Ik ga in het voorjaar toch eens op zoek naar een goed statief. Voor de foto's van de tuin en vooral van de close-up's van de bloemen, zal dat zeker een mooier resultaat geven. De roos heeft zelfs in deze tijd van het jaar nog zijn heerlijke geur en (zoals ik hierboven al schreef) ook een aantal nieuwe knoppen. De knoppen hebben in het begin een heel lichtroze tint, pas daarna worden ze echt helemaal wit. Nu ik deze foto nog eens goed bekijk zie ik nog een heel klein beetje roze door het witte schijnen. Ik vind het erg mooi, dat heel lichte roze. Hierbij een foto van een knop die nog helemaal open is gegaan.
Dinsdag 5 december Vandaag, maar ook heel wat keren in de afgelopen zomer, kwam 'mijn' merel weer op bezoek. Ik noem hem 'mijn' merel. Hij heeft namelijk wat kenmerken waardoor ik hem steeds herken ten opzichte van de andere merels die regelmatig af en aan vliegen. Het is trouwens, al is het nog steeds veel te warm voor de tijd van het jaar, erg rustig met vogels in en om het huis. Maar deze merel blijft mijn paradijsje trouw. De afgelopen zomer als ik hem zag twijfelde ik wel eens of het wel een merel was. Hij heeft witte veren op zijn donkere 'pakje'. Ik vind het soms net alsof hij een sjaaltje om zijn hals heeft. Voor de kou heeft hij dat beslist nog niet nodig. Vandaag ging hij op het boegboord van de schuur zitten, vlak naast de takken van de seringenboom van mijn buren. Ik wilde hem heel graag op de foto zetten. Maar als ik snel naar binnen zou lopen en mijn hond zou hem zien, dan was mijn kans verkeken. Dus heel rustig de camera gehaald en hij bleef braaf zitten. Zo heb ik dus een paar foto's van hem kunnen maken op zo'n manier waar je zijn 'sjaaltje' ook enigszins kunt zien! Wat er met de achtergrond (de lucht) van de foto is weet ik niet, het was bijna donker. Die spikkeltjes weet ik dus niet waar die vandaan komen. Het wordt hoog tijd dat ik mijn 'huiswerk' ga doen met die camera.
Zondag 3 december Hier ben ik eindelijk weer eens terug op mijn weblog. Ik mis het zelf wel hoor, het zo lekker voor me uit zitten schrijven over de tuin en alles daar omheen. Maar momenteel heb ik te veel andere dingen die zoveel tijd vragen, dat de weblog bijhouden mij niet meer lukt. Maar ongetwijfeld komen er weer rustigere tijden. Deze foto wil ik jullie niet onthouden. Per ongeluk is hij zwart/wit. Mijn dochter was bezig geweest met mijn camera en ik wist niet hoe ik de instelling kon veranderen. Inmiddels wel weer wat wijzer geworden, maar deze foto is dus zwart/wit. Maar ik vond het wel iets hebben, temeer omdat de wolken die achter de boom staan (hangen) ook al zo donker zijn. Dit is dus de lijsterbesboom. Zonder bladeren, zonder bessen en geen merels. Maar ook in deze tijd van het jaar vind ik de boom heel erg mooi, zo komen die grillige takken zo mooi tot hun recht. Jammer dat niet net op het moment van de opname de maan er doorheen scheen. Dan kon ik er nog een liedje bij schrijven!!!
