Voor degene die regelmatig mee leest over mijn "Paradijsje" lijkt het mij wel leuk als ik even laat weten wie ik ben.
Mijn naam is Johanne. Ik woon in Nederland, samen met mijn hondje Yke (een border terrier) en mijn rode kater, Gerritje genaamd. Ik ben 59 jaar en één van mijn hobby's is het zien en genieten van alles wat groeit en bloeit.
Al een paar jaar hou ik op de computer een dagboek bij over mijn tuinbelevenissen.Dat doe ik in Word, dus niemand kan meelezen. Ik vind het erg leuk om te doen, ook heel leuk om er foto's bij te 'plakken' die gemaakt zijn van de bloemen en de planten uit mijn tuintje. Wat ik ook fijn vind is dat ik in het rustige winterseizoen alles nog eens op m'n gemak kan nalezen, maar ook weer opnieuw genieten en plannen kan maken voor het volgende voorjaar en de zomer.
Ik ben nu met deze weblog begonnen omdat je op deze manier met mensen, die ook deze passie hebben voor bloemen en planten, wat ideetjes kunt uit wisselen, het plezier kunt delen en samen kunt genieten van alles wat de natuur ons te bieden heeft.
Daarom hoop ik voor degene, die regelmatig een "wandeling" komt maken in mijn tuin, dat zij met net zo veel plezier dit alles zullen lezen en mee genieten, als ik al jaren doe met mijn eerdere tuindagboeken.
Wie op- of aanmerkingen heeft of vragen, ik hoop het van jullie te horen. Mijn e-mailadres staat in de kolom hieronder en in de rechterkolom.
Hartelijke groet, Johanne
E-mail aan Johanne.
Als je een e-mail naar mij wilt sturen,
klik op onderstaande knop.Je krijgt
altijd antwoord.
Hartelijk dank!
Johanne
Nadat ik een groot deel van de zomer van 2003 de vijver dagelijks moest bijvullen, omdat er een lek in zat, heb ik besloten om de vijver weg te doen. Ik vond het heel erg jammer, maar het kon niet anders. In het stukje van zaterdag 27 mei 2006 heb ik ook nog iets geschreven over de vijver. Mijn kinderen, die toen nog maar 12 en 14 jaar waren, hebben alles zelf gedaan. Een tekening gemaakt hoe het moest worden. Ook het gat voor de vijver zelf helemaal uitgegraven. Van een deel van die aarde hebben zij een verhoging gemaakt en dat beplant. Daar na het gat voor de vijver bekleed met oude kleden en doeken en toen het vijverfolie erin gelegd. Toen kon het leuke werk beginnen. Van een vriendin kreeg ik o.a. een stek van haar witte waterlelie die jaren heeft gebloeid met schitterende bloemen. Ieder jaar kwamen er meer waterlelies bij. De vijver heeft ruim 16 jaar goede diensten bewezen en we zijn er al die tijd heel blij mee geweest.We hebben er intens van genoten. Toen ik de beslissing had genomen dat het echt niet meer kon met de vijver heb ik mij maar verzoend met het idee om nu een andere "droom" te verwezenlijken op die plaats (een zonnig gedeelte van de tuin) Een "Paradijsje" te maken waarin plaats zou zijn voor heel veel bloeiende planten en ruimte om bloemen te zaaien. Met veel hulp en na veel 'rommel' is het gelukt.
Hieronder een klein overzicht met wat foto's hoe dit tot stand kwam.
De foto's die hieronder staan zijn van verschillende jaren.
Mijn tuintje is mijn "passie".
Heel eenvoudig, maar wat is het fijn om daarvan te kunnen genieten. Wie wil kan even komen kijken en meegenieten.
Hartelijk welkom!
31-10-2006
eindelijk....hier ben ik weer!
Dinsdag 31 oktober De laatste dag van oktober wil ik jullie toch even laten weten dat ik weer terug ben van.......een hele tijd weg geweest. Ik had nooit gedacht zo lang niet op mijn weblog te kunnen schrijven. Gelukkig is niet het ziek zijn alleen de reden geweest van mijn lange afwezigheid. Ik ben na de eerste bedevaart naar Lourdes een tijd ziek geweest, maar kreeg daarna plotseling een kans om weer een keertje mee te mogen naar Lourdes. En aangezien ik dat een geweldige kans vond, heb ik meteen 'ja' gezegd. Vandaar dat ik weken nauwelijks op de weblog ben geweest en al zeker er niet toe kwam om te gaan schrijven. Gelukkig heb ik wel meteen na de 2e thuiskomst uit Lourdes wat foto's gemaakt van de bloemen die mij welkom heetten. Buiten dus de prachtige bloemen die ik van mijn kinderen kreeg als welkom thuis, stond er een heel mooie roos te bloeien naast de voordeur. Een roos aan de laatste rozenplant die ik heb gekocht dit jaar, de Snovitt. En ook nog die heerlijke geur, dat had ik nooit verwacht eind oktober. Heerlijk zo'n welkom!
Héél hartelijk dank allemaal, voor alle lieve berichtjes in mijn gastenboek, de e-mails en de e-cards. Ik voel me nog steeds niet goed genoeg om iedereen apart hiervoor te bedanken, dus daarom nogmaals op deze manier. Ik vind het vreselijk lief en ben erg blij met jullie beterschapswensen. Hartelijk groet en liefs, Johanne
Hallo allemaal, Heel af en toe kom ik op de weblog, maar om al het een en ander te gaan schrijven over de tuin dat lukt me nog niet. Voor een deel zit ik nog met mijn hoofd in Lourdes en de andere kant is, ik heb de energie nog niet. Dat in Lourdes zitten met mijn hoofd is geen straf, ik heb het een onvergetelijke ervaring gevonden. Ik ben wel wat aan het opknappen van het ziek-zijn, maar nog lang niet beter. Heel af en toe werk ik een stukje uit over de Lourdesreis en daar houdt het mee op. Het komt wel.
Omdat ik zie dat er regelmatig berichtjes in mijn gastenboek worden geplaatst vind ik het niet leuk voor jullie dat ik daar niet op reageer. Daarom schrijf ik nu voor allemaal een berichtje. Heel hartelijk dank voor jullie trouwe bezoekjes en de berichten die geschreven worden.
Voor jullie allemaal een lichtpuntje en liefs. Johanne
Vrijdag, 22 september Lieve mensen, Enkele van jullie wisten dat ik naar Lourdes mocht van de zorgverzekeraar. Vandaar dat het zeer rustig was op mijn weblog. Ik weet dat hetgeen ik nu schrijf niets met de tuin heeft te maken, maar ik vind het wel fijn om een klein stukje van mijn Lourdes-bezoek met jullie te delen en te laten weten dat ik een heel bijzondere week heb gehad in Lourdes. Ik ben ziek thuis gekomen en lig vanaf de dag dat ik weer thuis kwam (afgelopen dinsdag) in bed. Maar ik kan wel zeggen dat ik op een heel bijzondere, indrukwekkende en ook emotionele week kan terugkijken. Een week die ik beslist niet had willen missen. En al ben ik nu ziek, het voelt goed zo. Ik ben ook niet de enige die ziek is geworden, o.a. omdat we bijna 3 dagen regen hebben gehad. (en jullie maar lekker genieten van het prachtige weer!! Ik gun jullie alles, maar een klein beetje zon was voor ons ook wel fijn geweest. Maar het was niet anders.) Ik heb deze week als heel 'rijk'makend ervaren en hoop daar nog lang op te mogen teren. Niet alleen voor mezelf maar ook voor mijn omgeving, voor de mensen waar ik veel van hou. Ik ben nogal lang van stof, dat weten jullie wel uit de beschrijvingen over mijn bloemen en planten, dus ik zal beslist één (of meerdere keren) te horen krijgen, dat heb je al verteld!!! Maar deze ervaring heb ik mogen meemaken en dat pakt niemand mij meer af. Ik ben er 'rijker' door terug gekomen en hoop ooit (liefst snel) een keertje terug te kunnen naar Lourdes. Om dit stukje te besluiten zou ik willen schrijven, ik gun iedereen zo'n mooie, intense ervaring.
Voordat ik weer over de tuin ga schrijven zal wel even duren, ik kom vanzelf wel weer terug. Lieve groeten en voor allemaal een heel fijn weekend.
Dinsdag 12 september De kamperfoelie die rechts naast de voordeur staat, vlak achter de roos Winchester cathedral, bloeit weer een heel klein beetje. Hij heeft het niet echt goed gedaan, maar het is het eerste jaar, dus kun je eigenlijk niet veel verwachten. Ik heb ook geen ervaring met deze kamperfoelie, dus ben ik blij met alles wat bloem wordt. De geel/witte heb ik al 19 jaar in deze tuin en die bloeit onuitputtelijk. Dat is zo'n dankbare en gemakkelijke klimmer en als extraatje geeft hij dan ook nog eens die heerlijke geur in de juli en augustusmaand. En hij blijft groen, dat is iets wat deze ook niet doet. Dat deze kamperfoelie weer wat knoppen heeft vind ik erg leuk en ik zag dat de bloem die nu bloeit mooier is dan in het begin van de zomer. Wie weet wat hij verder nog in petto heeft. Ik twijfelde of hij wel op de goede plek stond, hij heeft misschien wat meer tijd nodig gehad om te wennen.
Zondag 10 september Een paar weken geleden begonnen eindelijk wat zinnia's te bloeien. Ik heb ze ook erg laat in het seizoen gezaaid, dus ben ik al blij dat er nog bloemen aan zijn gekomen. Heel voorzichtig ging de eerste bloem open, later een paar meer. Nu de zon er wat meer door komt en de temperatuur wat hoger, komen ze goed uit. Er zitten knoppen genoeg in, daaraan zal het niet liggen. Dit is voor mij het eerste jaar dat ik zinnia's heb gezaaid. Ik had al zo vaak gelezen dat het zulke dankbare, sterke en vrolijke gekleurde bloemen zijn. En wat fijn is, ze staan heel lang in een vaas. Het zijn bij mij vrij kleine bloemen gebleven, ik denk middellijn ongeveer 3 cm . Dat kan natuurlijk ook komen omdat ik ze niet in de volle grond heb gezaaid. Ze staan in een oude emaille teil en dat zal zeker invloed hebben op de grote van de bloem. Maar ze zijn wel erg leuk, heel vrolijk al die kleurtjes. Af en toe knip ik er een paar af om een klein vaasje mee te vullen met nog een restje lathyrusbloempjes.
Die teil met de zinnia's staat voor het keukenraam voor dat oude kastje wat nog net niet uit elkaar valt. De deurtjes hangen steeds schever, maar het staat nog steeds leuk. Dus lekker laten staan. En dan met die teil met bloemetjes ervoor, heb ik weer een gezellige binnenkomer!
Vrijdag 8 september Het valt me vaak op dat bloemen mooi zijn in verschillende stadia. Het ene moment zitten ze dik in knop en zijn ze al prachtig, dan openen ze zich en zo komt er iedere keer een ander stuk schoonheid te voorschijn. En steeds opnieuw is het prachtig om naar te kijken. Soms denk ik wel eens, zoals ze nu zijn, zo vind ik ze het mooist. Maar als je dan de volgende dag weer kijkt of nog een dag later, iedere keer heeft een bloem, in welk stadium ook, zijn eigen schoonheid. Ik kan vanaf het allerkleinste knopje genieten en ik denk dat vele met mij dit zullen hebben. Daarom heb ik ik van deze dahlia's 2 verschillende stadia op de foto gezet en bij elkaar geplakt. De grote bloemen zijn van 2 september en de inzet foto is van 8 september. Wie bepaalt wat het mooiste is??? Ik zal het wel laten.........gelukkig mag ieder voor zich dat weten. Want ook wat jij het mooiste vindt is, net als ieder stadium van bloemen, verschillend voor ieder mens.
Vrijdag 8 september De dahlia's die bij de voordeur in de weckketel staan, staan er prachtig bij. Wie had gedacht dat die ingedroogde dahliaknollen zulke prachtige bloemen voort zouden brengen. Ik had ze echt verwaarloosd. Ze hebben een hele tijd droog gelegen, wel in de aarde, maar niets geen aarde er overheen. De knollen liepen steeds verder uit en omdat dit in die heel hete periode was, kon ik zelf geen potaarde gaan kopen. Dus heb ik ze alleen maar af en toe met de gieter of de tuinslang wat water gegeven. Eigenlijk schandalig, maar het kon niet anders. En dan komen er toch nog van die schitterende bloemen uit. Ik heb zeker al 50 foto's gemaakt en krijg ze niet mooi op de foto als geheel, de weckketel met de hele plant en de dahliabloemen. Dus nu maar een close-up, maar dan kun je ook wel zien hoe prachtig zulke eenvoudige, ouderwetse dahlia's kunnen zijn.
Dinsdag 5 september Deze foto vond ik bij het doorkijken van mijn foto's van vorig jaar zomer. Ik heb dit jaar veel minder foto's met bijen, wespen en hommels. Daarom laat ik deze foto maar zien op de weblog, want op foto's kun je vaak pas goed zien hoe mooi die beestjes zijn. Van vlinders hoop ik dat ik er nog een stel kan maken als de hemelsleutel helemaal in bloei staat. Daar komen ze dan in drommen op af. Tot nu toe vliegt er al dagen één vlinder in de tuin. Een witte die de hele dag blijft rondvliegen, even pauze houden op een bloem en dan weer verder gaat door de tuin. En gelukkig zie ik ook weer wat bijen. Daaraan kun je merken dat de temperatuur toch langzaam iets hoger wordt.
Dinsdag 5 september Als ik de voordeur uit ga moet ik steeds vaker even bukken. Ik heb de snoeischaar goed bij de hand laten liggen om regelmatig, vooral de passieplant, af te knippen. Maar de trompetplant kan er ook wat van. Ze groeien samen, w.s. om te zien wie het meeste ruimte kan innemen en het hardste groeit. Zelf heb ik de indruk dat de trompetplant het nu rustiger aan doet. Ik ben de laatste week begonnen om de slingerende takjes rond een lege hanging basket te draaien. Er doorheen en langs de kettingen. Maar als ik 2 dagen niets heb gedaan hangt er weer wat naar beneden. Zelf weet ik dat ik moet bukken, maar voor de postbode zal het niet altijd prettig zijn. Ik ben zo'n mens die houdt van een beetje slordig en overal takjes uit laten groeien. Maar de postbode zal niet zo blij zijn met mijn hobby. Als ik hem/haar zie zal ik het zeker vragen. Want ik kan het niet te gek maken. Als de postbodes bij iedereen zo moeten bukken om bij een brievenbus te komen, zullen ze er ook snel genoeg van krijgen. Tot dan toe, blijf ik maar genieten van mijn slordige entree.
Maandag 4 september De foto bij dit berichtje is van een heel oude bloem. Deze foto heb ik gemaakt doordat ik een 'verhaaltje' schreef over de guldenroede, waarvan de bijnaam 'buurmansverdriet' is. Onderstaande tekst is een deel van het 'verhaaltje' van vrijdag 1 september j.l. Het is een plant die onder veel lezers wel bekend zal zijn. Het rare is, ik ken deze plant al mijn hele leven, maar............ ik weet de naam niet. Dit soort bloemen stonden, toen ik nog kind was, altijd bij mijn ouders in de tuin. Op een gegeven moment heeft mijn vader hem toch uit de tuin gehaald, hij vond de onderkant van de plant zo snel lelijk worden. En dat is ook zo. De onderkant van de hoge stelen wordt gauw bruinig, de bladeren vallen er snel af en daardoor staat het niet mooi. Als je zorgt dat er iets anders voor staat, valt dit niet zo op. Wel leuk zo'n 'verhaaltje' over deze bloemen, maar nog geen naam. Wel hoorde ik van verschillende mensen de bijnaam: 'buurmansverdriet'! Zelf dacht ik altijd dat 'buurmansverdriet' gezegd werd over een plant die ook hoog is, een beetje ruwe bladeren heeft engele margrietachtige bloemen. Wie gelijk heeft weet ik niet.Vrijdag 1 september j.l. Ik heb verschillende reacties gehad op dat berichtje en het blijkt toch wel dat de guldenroede inderdaad 'buurmansverdriet' wordt genoemd. Maar dat weerhoudt mij niet om toch een foto te plaatsen van 'mijn' buurmansverdriet; die gele margrietachtige bloem. Deze bloem ken ik voor mijn gevoel ook al mijn hele leven. Hij stond ook bij mijn peettante in de tuin. Die tante zou dit jaar 112 jaar zijn geworden, kun je nagaan hoe lang dit soort bloemen al bestaan. Misschien dat ik daarom die bloemen van vroeger zo leuk vind. En het feit dat ze al zo lang bestaan en bij geliefde familie in hun tuinen stond, geeft er een extra dimensie aan.
Om de naam van deze bloem te vinden heb ik hulp gehad van Josh en Georgie, beide ook actief bij de Belgische seniorenwebsite. Josh actief in het seniorenforum mens en natuur en Georgie in haar weblog http://blog.seniorennet.be/georgie_plantenfotos/ Josh heeft de hulp ingeroepen van het bloemen- en plantenforum. Gisteravond, een paar minuten na elkaar kwam via de email van beide de naam binnen. Helianthus(x)laetiflorus oftewel een wilde zonnebloem. Leuk hoor zulke 'hulptroepen.' Beide hartelijk dank!
Maandag 4 september Een paar dagen geleden heb ik van de 'overblijfselen' wat er nog staat van de damastbloem de zaden afgeknipt. Dit was voor mij ook het eerste jaar, want deze bloem had ik nog nooit in de tuin gehad. Ik heb de bloem in de tuin 'gekregen' doordat ik twee jaar geleden een mengsel van verschillende bloemen heb gezaaid en daar zat de damastbloem bij. Aangezien het een tweejarige plant is, bloeide hij dit jaar pas echt goed. Het is een + 40 cm. hoge plant die vrij lang bloeit (in de vroege zomer) en die een heerlijke geur geeft. Alleen al om de geur zou je hem in de tuin zetten. Ik vond hem mooi en de geur heerlijk. Omdat ik de plant moest verplaatsen, wat ik heel jammer vond, heeft hij bij mij maar kort gebloeid. Maar gelukkig heeft hij toch nog zaad gevormd. Wat mij op viel is dat het zaad op een heel aparte manier aan de plant zit. Het zijn, dat kun je op de foto goed zien, lange dunne ingedroogde aren, + 4 cm lang. Als je die openbreekt of vanzelf laat opengaan zitten de zaden in een kleine inkeping. Heel grappig. Ik zaai al heel wat jaren bloemen, maar zo heb ik ze nog nooit gezien. Vandaar dat ik er een foto van wilde maken. Omdat de foto van de damastbloemen uit mijn tuin niet mooi zijn geworden heb ik een foto 'geleend' van de website van Wikipedia. Die beschrijven altijd vrij uitvoerig de planten en bloemen en daarvan heb ik dus de foto van de damastbloem gekopieerd. Ik kan nu pas deze plant gaan zaaien, dus w.s. volgend jaar geen bloeiende damastbloem. Dat vraagt weer heel wat geduld. Hopelijk bloeit hij in het jaar 2008. Wat klinkt dat ver weg! Bron van de foto: http://nl.wikipedia.org/wiki/Damastbloem
Maandag 4 september Midden in het rommelhoekje begint soms spontaan iets te bloeien. Er staat al jaren een kaasjeskruid (klein kaasjeskruid - malvasoort). Een deel ervan heb ik naar voren gehaald. Ik vind hem zo leuk om ook wat dichterbij huis te laten bloeien, daar zie ik hem beter. Maar wat is die plant sterk. Ik doe er eigenlijk niets aan moet ik tot mijn schande bekennen. De grond is er arm en hij krijgt weinig zon. Af en toe in heel hete periodes kom ik daar met een gieter water en verder gaat hij gewoon zijn gang. Als ik nu terug denk aan de afgelopen maanden heeft hij het in dat rommelhoekje beter gedaan dan het kaasjeskruid op de plaats dichtbij huis. Daar staat hij op een plekje waar het heel erg warm is en dat is nauwelijks bij te houden met gieten. Vaak wordt er gezegd dat planten die zelf hun eigen plekje uitzoeken het daar ook naar de zin zullen hebben. Bij deze kaasjeskruid is dat inderdaad het geval. Hij is nu uitgebloeid en de knoppen die ik niet heb weggehaald strooi ik kwistig door de tuin in de hoop dat hij zich uitzaait. Ook staan er een paar campanula's voor de 2e keer te bloeien. Ook zoiets, nauwelijks aandacht aan geschonken en voor al het verwaarlozen trakteren zij mij op een 2e bloei. Toch heel aardig vind ik. Dankjewel!!!
Zondag 3 september Vandaag maak ik het wel bont. Want zo schrijf ik twee stukjes over bloemen die het juist nu zo goed doen en dan ineens belanden we in de herfst. Maar goed, het weer doet hier ook aan mee,en zo gaat het hier ook vaak in 'den lage landen.' Het is de natuur en ik kan er niets anders van maken. Want een paar meter achter de bloeiende borage waar ik zojuist over schreef, is dit hoekje in de tuin. Buiten dat het er heel erg herfstachtig uit ziet, is het niet overdreven als ik schrijf, een rommelhoekje. Dit is een hoekje waar die grote conifeer min of meer boven staat. Het is er vrij donker, er zitten in die conifeer heel veel vogels (wat ik natuurlijk wel heel leuk vind) maar dat is ook te zien aan de planten die er onder staan. Ze zitten vol met vogelpoep. Echt heel extreem veel. Verder staat er in dat hoekje een kamperfoelie die een paar jaar terug heel drastisch is gesnoeid. Hij was helemaal door elkaar gegroeid, in en om een stuk kippengaas. Ik heb hem toen met gaas en al weg moeten halen. Die kamperfoeliesoort is zo sterk, het is de groenblijvende met geel/witte bloemen, hij kwam vanzelf weer terug. Daarnaast staat een oude groen poort (die niet in gebruik is) waar klimop tegenaan is gegroeid en daarvoor staat een oude hortensia. Een heel mooie, maar die krijgt nog een betere plaats. Vlak daarnaast is een stukje grond waar nauwelijks iets wil groeien en daar zaai ik vaak zaden uit, gewoon om te proberen of ze uitkomen. Komen ze op dan is het heel fijn, zo niet dan komt er wel weer iets anders. Ik zaai er vaak de vingerhoedskruid uit en die kan ik dan in het najaar uitplanten in de tuin. Ook uitgebloeide pollen viooltjes gooi ik met pol en al onder een struik. Na een week of twee ga ik eens flink schudden aan die pol, waarvan ik dan hoop dat de uitgebloeide bloemen van de viooltjes, in die tijd zaad zijn geworden. En zo kan ik dan op een gemakkelijke manier soms toch wat plantjes eruit halen en ergens anders plaatsen. Als je niet sterk bent moet je slim zijn en alles wat lukt is leuk meegenomen. Op de foto kijk je tegen een oude rieten kast aan. Die kast hebben mijn dochter en ik een jaar of tien geleden meegenomen uit de stad waar we toen liepen. Hij stond buiten, naast een winkel en de auto van het grof vuil kwam er al aan. Wij snel de winkel binnen en gevraagd of het inderdaad de bedoeling was dat die kast mee zou gaan met het grof vuil. Ja dus! Wij mochten hem meenemen en waren er heel blij mee. Mijn dochter woonde toen net zelfstandig en hij heeft wel een jaar of 8 in haar flat gestaan. Het enige wat niet goed was, was een schapje dat zij vast heeft gezet met een stuk vliegertouw. Mooi een tweede leven dus. Daarna heb ik hem bij mij in de tuin gezet. Ik vind die grijze betonnen muur niet zo mooi en alles wat er voor staat is meegenomen. Zo heb ik door de kast wat klimop laten groeien en ik bewaar er stapels potten die tijdelijk buiten gebruik zijn. De kast is inmiddels wel wat scheef gezakt, maar dat hindert niet. Zolang hij niet uit elkaar valt, mag hij van mij blijven. Heerlijk toch, zijn/haar derde leven!
Zondag 3 september In de vroege zomer heb ik in de carport een paar potten met fuchsia's gehangen. Ik heb er weleens eerder een foto van geplaatst. Het rek met de terracotta potten met de fuchsia's hangen aan de houten poort en daardoor heen vlecht zich de trompetplant met zijn heldergele bloemen. Ik had al meerdere keren geprobeerd een close-up te maken van een bloem van de fuchsia en dat is me nu redelijk gelukt. Het is weer zo'n heel lichte bloem en dat is zo'n kleur waar ik moeite mee heb om die goed op een foto te krijgen. Maar van mij mag de bloem op de weblog, al is het alleen maar omdat deze planten alsmaar doorbloeien, de hele zomer door.
Zondag 3 september, Nog een echte zomerbloeier 'gevonden' in de tuin. De borage en zoals hij in het Nederlands en ik denk ook wel in België heet; komkommerkruid. Hij hoort in de zomer volop te bloeien. Dat deed hij ook wel, maar de bloemen werden niet echt mooi. Hij heeft meer last gehad van de extreme warmte dan ik had gedacht. Het is (als ik het goed heb) een kruid uit warme landen. Maar hij heeft de afgelopen zomer moeite gehad met die heel warme weken.. Een paar weken terug heb ik een stuk van de hoofdtak afgeknipt en ook een paar zijtakken en vanaf die tijd staat hij er wat beter bij. In ieder geval komen de bloemetjes wat beter tot zijn recht. De bloemen zijn eetbaar. Zelf heb ik ze wel eens gebruikt op salades. Dit jaar niet, maar het kan beslist. Het geeft een heel apart effect om van die knalblauwe bloempjes op je salades te hebben liggen. De smaak van de (ruwharige) blaadjes lijkt enigszins op komkommer. Vandaar de naam; komkommerkruid. In mijn vorige tuin zaaide hij zich goed uit, dat hoort hij ook te doen, maar dat is me in deze tuin nog nooit gelukt. Ik heb de indruk dat ik nu ook geen zaad heb. De uitgebloeide bloemen hangen te rotten aan de stelen. Maar ik heb nu eindelijk een mooie foto. In het begin van de zomer heb ik steeds getracht hem goed op de foto te krijgen. Wel een keertje op het blog geplaatst, maar ik was niet helemaal tevreden. Ik vind het zelf een prachtig bloempje, een felle diepblauwe kleur, met 'harige' stengels, bladeren en ook de knoppen zijn mooi. En een leuke bijkomstigheid, de bijen en hommels zijn er gek op.
Zondag 3 september Er zijn van die bloemen die het na al die regen zelfs mooier doen dan midden in de zomer. Ik vind het leeuwenbekje er zo eentje. De hele zomer heeft dit leeuwenbekje gebloeid in een pot die eigenlijk te klein is voor de kluit van de plant. Ik dacht steeds, ik verplant hem wel als die heel warme weken voorbij zijn. Toen was het, ik verplant hem wel als de regenperiode voorbij is en nu wacht ik maar tot het najaar als ik hem niet meer zo in de gaten hoef te houden wat betreft water geven. Dan kan hij meteen de zaden die er nog aanzitten rondom die plaats laten vallen. Ondanks alles staat hij er nu geweldig bij. Ik heb hem op het kleine tuintafeltje staan van het zithoekje naast de voordeur. Blijkbaar heeft hij het daar dan toch wel naar zijn zin. Hij is veel mooier dan in het begin toen ik hem had gekocht bij die supermarkt. De kleur is dieper roze waardoor ik hem wat gemakkelijk op de foto krijg. Ik heb wel veel de uitgebloeide bloemen verwijderd en de laatste weken er wat zaad afgehaald. Deze plant krijgt van mij een tien met een griffel!!!
Zaterdag 2 september Dit plantje staat vrij achteraan in de tuin en eigenlijk komt hij daar helemaal niet tot zijn recht. De bloemen hebben een prachtige kleur en hij is behoorlijk sterk. Maar hij staat een beetje weggestopt in een vrij donkere hoek en zelf denk ik dat hij het een stuk beter zal doen als hij wat meer licht krijgt. Nu is dat, als de grote confineer weg gaat in het najaar, al voor een deel opgelost. Dat hij sterk is, dat moet wel duidelijk zijn, Ik knip hem vroeg in het voorjaar een flink stuk terug en verder krijg hij af en toe water als het heel heet is. Desondanks blijft hij leven en toch ieder jaar bloemen geven. Dit jaar wel heel erg weinig bloemen, maar wat er aan zit, ziet er erg goed uit. Ik zal hem vanaf het volgende zomerseizoen beter gaan verzorgen. In ieder geval meer licht en eens zien wat er dan gebeurt. En ook van deze plant weet ik de naam niet zeker. Ik vermoed dat het een schildpadbloem is, maar kom er (ook via Google) niet helemaal uit. Ik zal binnenkort mijn boeken er eens op nazien. Door de computer kijk ik te weinig in mijn tuinboeken, terwijl die vaak ook een heel duidelijk beeld geven van de bloemen en planten in de tuin.
Vrijdag 1 september Dit is een snelle reactie! In het berichtje hieronder vroeg ik of iemand de naam wist van deze gele, al heel oude bloemen. Binnen 10 minuten geloof ik, had ik de naam al. De reactie kwam van een echtpaar dat iedere dag even komt kijken of er iets nieuws te melden is over mijn tuintje. Echt heel erg leuk vind ik dit. Nu herinner ik me de naam ook weer. Niet van vroeger uit de tijd van de tuin van mijn ouders. Maar een paar jaar geleden heb ik de naam wel eens ergens gelezen van deze bloemen, maar prompt weer vergeten. Ik hoop nu de naam te onthouden en zo niet, hij staat in ieder geval op mijn weblog. En wat extra leuk is. Het bericht over de naam van de plant ging vergezeld van een foto. Dezelfde bloemen (uiteraard) maar dan helemaal vol insecten. De kop boven de foto van deze 'fans' was: "de Guldenroede als lopend buffet." En wat een samenwerking van dit echtpaar, hij heeft het opgezocht op internet en zij stuurde alles, inclusief foto, naar me toe. Dat is toch heel erg leuk. Heel hartelijk dank J en A. Bron foto: fotografe Beaumimi gevonden via Google door A. Vr.
Vrijdag 1 september Deze plant heb ik jaren terug van een vriendin gekregen. Het is een plant die onder veel lezers wel bekend zal zijn. Het rare is, ik ken deze plant al mijn hele leven, maar............ ik weet de naam niet. Dit soort bloemen stonden, toen ik nog kind was, altijd bij mijn ouders in de tuin. Op een gegeven moment heeft mijn vader hem toch uit de tuin gehaald, hij vond de onderkant van de plant zo snel lelijk worden. En dat is ook zo. De onderkant van de hoge stelen wordt gauw bruinig, de bladeren vallen er snel af en daardoor staat het niet mooi. Als je zorgt dat er iets anders voor staat, valt dit niet zo op. De bloemen zelf zijn sterk en laten zich gemakkelijk mengen in een boeket. Wel leuk zo'n 'verhaaltje' over deze bloemen, maar nog geen naam. Wel hoorde ik van verschillende mensen de bijnaam: 'buurmansverdriet'! Zelf dacht ik altijd dat 'buurmansverdriet' gezegd werd over een plant die ook hoog is, een beetje ruwe bladeren heeft en gele margrietachtige bloemen. Wie gelijk heeft weet ik niet. De plant van de foto die in mijn tuin staat, daar staat een pieris voor. De Pieris floribunda 'Forest Flame'. De onderkant valt dus niet op. Hij 'buurmansverdriet???' groeit snel door, maar is redelijk in toom te houden. Wie weet de naam van de bloemen op deze foto? Ik zou het leuk vinden om dat van je te horen.
