k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
De moorderijen in dinant: (MET FOTO STRAATTONEEL IN ANDENNE)9
Dat doet er niet toe,mevrouw,hij is verantwoordelijk.Mijn zoon deed ons in een andere kelder gaan;ongeveer een half uur later sprak hij mij:"moder,ik hoor dat men ons zoekt...Welnu ?laten wij boven gaan en ons lot moedig dragen?"Dezelfde kapitein was het..."Mevrouw ik moet uw zoon hebben.' Hij heeft mij mijn 15 jarige zoon ontnomen. En daar mijn arm kind door de kwetsuur moeilijk gaan kan,stiet hij het met stompen vooruit;ik heb mijn ogen dichtgeloken om niets meer te zien,ik voelde mij sterven van wee....Het was ontzettend...Ik geloof,dat hij mijn kind bij zijn vader op het stadhuis heeft gebracht.Nog was de woede van dien kapitein niet verzadigd;hij is tot bij mij teruggekeerd en heeft mij gedwongen hem alles te toonen van de kelders tot de zolders,daar volgens hem ,op de soldaten werd geschoten.Hij heeft kunnen zien ,dat de kamers leeg waren en de ramen dicht.Terwijl hij dit alles afzocht,dreigde hij mij met met zijn browning.Mijn dochtertje is tusschen mij en hem komen staan.En nog heeft hij zijn lafheid niet begrepen.Toen wij in het voorportaal gekomen waren,heb ik hem gezegd :"Wat zal er gebeuren?"Hijheeft mij koel geantwoord:"Gij zult met uw dochter en de dienstmeisjes doodgeschoten worden."Ondertussen plooiden de soldaten hun bajonetten en toonden de verschrikte dienstboden,dat zij goed priktenDe kapitein ging dan weg ;een soldaat kwam bij mij en hij zei:"Ga naar den Groote Markt;de vrouwen zal geen leed gebeuren." Ik keerde mij om,ten einde een mantel en een hoed te nemen;die was reeds gestolen,Wij hebben ons huis zonder iets verlaten.Toen wij op de marktplaats aangekomen waren,hebben wij er al de menschen uit de buurt aangetroffen;allen weenden.Nevens mij viel een meisje van verdriet in bezwijming:haar vader en haar twee broers waren doodgeschoten en zijelf was van het sterfbed van haar moeder weggerukt;negen uur later heeft ij haar moeder teruggevonden dood.
De moorderijen in dinant: met( Rots Bayard in Dinant )10
Sedert een uur waren wij op de plaats,tusschen een haag soldaten.Al de huizen aan den rechterkant der marktplaats stonden in brand?Wat vooral opviel ,was dat de bandieten met volmaakte orde en methode te werk gingen.Het gebeurde niet met den drift ,met welke mannen,die aan zichzelf zijn overgelaten,plunderen. Ik kan bevestigen,dat zij op bevel en met orde te werk gingen.Terwijl de huizen brandden,zag men soldaten in de andere huizen binnentrekken;ze waren van elektrische lampen voorzien,zochten de huizen door ,openden de ramen en wierpen de matrassen zn dekens naar buiten,welke aan de arme menschen werden gegeven. Van tijd tot tijd riepen de soldaten ons toe;"Gij word doodgeschoten,gij wordt doodgeschoten?" Ondertuschen kwamen de soldaten uit ons huis,de armen vol flessen wijn;de vensters van de vertrekken werden open gedaan en alles wat er voorhanden was hadden ze gestolen.Ik wende mij om, ten einde de plundering niet meer te zien.Bij den akeligen brandgloed vielen mijn blikken op mijn man,mijn zoon en mijn zwager in gezelschap van andere heeren,die naar de plaats der terechtstelling werden geleid.Nooit zal ik dat schouwspel vergeten,noch den blik van mijn man, die een laatste maal zijn huis zocht en zichzelf afvroeg , waar zijn vrouw en zijn dochter waren:en om hem de moed niet te benemen,mocht ik hem niet toeroepen;Hier ben ik.
Als t even moeilijk lijkt te zijn,weet dan, dat God niet ver van u is, dat hij je reikt de hand, en hand in hand,samen met de heer, wordt alles weer goed. je voelt de warmte van zijn kracht, de goedheid van zijn liefde, en vooral de kracht van zijn bestaan.
ZIE ZE STRALEN VAN GELUK, ZE HAD ER VEEL VOOR OVER; MAAR T IS DAN TOCH DE MOEITE WAARD GEWEEST. WIJ WENSEN MOEDER, VADER EN DE FAMILIE VAN HARTE GELUK BIJ DEZE.
TEVENS VEEL GROETJES VAN PLOEF.ROGER EN HENRIETTE.
MIJN NAAM ;TIEBE CLEMENT.GEBOREN OP 24 JANUARI 2006.IN ST LUCAS TE BRUGGE. MOOIE JONGEN ZIE MAAR EENS. VEEL GROETJES EN WELKOM IN DE FAMILIE. BEDANK LIEVE PAPA EN MAMA? K BEN BLIJ DAT MIJN WIEGJE BIJ U MAG STAAN?
é vala, das nu nekeer t Meneerken uit d ellestraat in zwevegem.fink is hij wel maar kan brullen als nen brulkikker. onder zijn hand zit een klein maar lief hartje.
ONDER MIJN HEMD DAAR ZIT EEN WARM HART? EEN HART DAT KLOPT VOOR MENSEN? DAT IEDEREEN TEN VRIENDE IS? DAT KLAAR STAAT OM TE HELPEN? DAT MENSEN LIEF WIL HEBBEN? WIL HELPEN IN DE NOOD. DAT ALTIJD KLAAR STAAT VOOR EEN ANDER, DAT MENSEN ZOEKT IN NOOD? EEN HART DAT LUISTERD NAAR DE NODEN, EEN HART DAT DANKEND FLUISTERD? IK HOU ZOVEEL VAN JOU. DE 'S GROETJES ZIJN VOOR JOU VAN PLOEF.
De moorderijen in Dinant:( met straat toneel uit Andenne) 8
Rond 10 uur deed den Duitsche bevelhebber mijn man naar het stadhuis komen:toen hij daar aankwam werd hij aangesproken met "schwetnhund" "n zoo brutaal mogelijk eischten zij,dat hij de vaderlandsche vlag zou intrekken:dan moest hij in het Duitsch de verorderingen vertalen,die hij in de stad had doen aanplakken,om de wapens in te leveren en de bevolking tot kalmte aan te manen.Ondertusschen kwamen officieren bij mij inkwartiering eischen;ze waren met drie:een generaal en zijn twee adjudanten;zij werden naar hun vertrekken geleid;hun kamers gaven uit op den Groote Markt.Van uit hun venster konden zij de troepen die er waren opgesteld,goed in t oog houden.Kort daarop zijn zij buiten gegaan;het kamermeisje heeft mij geroepen,om te zien hoe de kamers er uit zagen; de gemeenste inbreker zou de meubels niet hebben overhoop gegooid zoals de Duitschers 't gedaan hebben;geen lade of ze was doorsnuffeld ,geen papier was ongedeerd gebleven.Later kreeg ik hiervan den uitleg.De generaal vroeg mij de naam van den Belgischen kolonel,dien ik den dag te voren had gelogeerd,en vroeg met aandrang tot welke leger afdeeling hij behoorde,enz,enz.Ik heb hem geantwoord:"zijn naam weet ik evenmin als den uwen;ik weet niet, waar hij vandaan kwam noch waar hij geengegaan is,evenmin als ik weet waar hij geengaat." Voortdurend trokken Duitsche troepen voorbij.De mannen werden aangehouden.Rond 16uur kwam mijn man thuis."tot nu toe gaat het goed",zei hij,"maar ik ben ongerust". Hij nam sigaren om ze te geven aan de schildwachten,die het huis bewaakten.De buitendeur in den tuin is zoo geplaatst,dat wij den generaal op het balkon konden zien.Ik deed mijn man opmerken,dat wat hij deed de overheden mogelijk niet zou bevallen. Toen ik weer binnenging, zag ik naar den Grooten Markt en zeer duidelijk merkte ik twee rookwolken en aanstonds daarop hoorde ik een groot aantal geweerschoten.Onmiddelijk was mijn koer vol paarden en soldaten die als wilden in de lucht schoten.Mijn man,mijn kinderen, het dienstpersoneel en ikzelf hadden maar juist den tijd om in den kelder te vluchten,voortgestuwd door soldaten,welke al schietenbij ons een schuilplaats zochten.Na eenige oogenblikken van onzeggelijken angst,kwam een der adjudanten al schreeuwend naar beneden:"De generaal is dood .Ik moest den burgemeester hebben,"De generaal was door een Duitschen kogel getroffen geworden,toen hij op het balkon stond.Mijn man zei mij:"Dat wordt ernstig voor mij."ik drukte hem de hand en zei hem:"MOED?" De kapitein leverde mijn man over aan de soldaten,die hem onder stooten meerukten.Ik liep naar de kapitein toe en sprak:"Mijnheer,hij kunt vaststellen,dat mijn man niet geschoten heeft,evenmin als mijn zoon,daar zij hier ongewapend waren". wordt vervolgd
Daar zit ze; met al haar schoonheid en haar lieve lach,ze heeft een hart van goud, en is de vrouw van schoonzoon luk. ze ziet hem graag, alé k hoope toch?
al ben ik soms wat ondersteboven en maak ik t leven even zuur; vergeet dan niet,ik heb ook soms wel mooie kanten. de wereld is niet iedereen gegeven, om altijd vroom te zijn. soms zwijg ik om nog in alle stilte, te bidden tot de heer, om kracht te putten uit zijn goedheid, en telkens weer ,put ik de kracht , uit deze goedheid ,zonder meer; ik droom er van,om wat geluk te vinden, tussen de mensen om mij geen. dan voel ik mij niet zo alleen veel lief van ploef
Dat doet er niet toe,mevrouw,hij is verantwoordelijk.Mijn zoon deed ons in een andere kelder gaan;ongeveer een half uur later sprak hij mij:"moder,ik hoor dat men ons zoekt...Welnu ?laten wij boven gaan en ons lot moedig dragen?"Dezelfde kapitein was het..."Mevrouw ik moet uw zoon hebben.' Hij heeft mij mijn 15 jarige zoon ontnomen. En daar mijn arm kind door de kwetsuur moeilijk gaan kan,stiet hij het met stompen vooruit;ik heb mijn ogen dichtgeloken om niets meer te zien,ik voelde mij sterven van wee....Het was ontzettend...Ik geloof,dat hij mijn kind bij zijn vader op het stadhuis heeft gebracht.Nog was de woede van dien kapitein niet verzadigd;hij is tot bij mij teruggekeerd en heeft mij gedwongen hem alles te toonen van de kelders tot de zolders,daar volgens hem ,op de soldaten werd geschoten.Hij heeft kunnen zien ,dat de kamers leeg waren en de ramen dicht.Terwijl hij dit alles afzocht,dreigde hij mij met met zijn browning.Mijn dochtertje is tusschen mij en hem komen staan.En nog heeft hij zijn lafheid niet begrepen.Toen wij in het voorportaal gekomen waren,heb ik hem gezegd :"Wat zal er gebeuren?"Hijheeft mij koel geantwoord:"Gij zult met uw dochter en de dienstmeisjes doodgeschoten worden."Ondertussen plooiden de soldaten hun bajonetten en toonden de verschrikte dienstboden,dat zij goed priktenDe kapitein ging dan weg ;een soldaat kwam bij mij en hij zei:"Ga naar den Groote Markt;de vrouwen zal geen leed gebeuren." Ik keerde mij om,ten einde een mantel en een hoed te nemen;die was reeds gestolen,Wij hebben ons huis zonder iets verlaten.Toen wij op de marktplaats aangekomen waren,hebben wij er al de menschen uit de buurt aangetroffen;allen weenden.Nevens mij viel een meisje van verdriet in bezwijming:haar vader en haar twee broers waren doodgeschoten en zijelf was van het sterfbed van haar moeder weggerukt;negen uur later heeft ij haar moeder teruggevonden dood.
ZE ZIT ER IN VOLLE GLORIE BIJ,
ONDER MIJN HEMD DAAR ZIT EEN WARM HART?
Rond 10 uur deed den Duitsche bevelhebber mijn man naar het stadhuis komen:toen hij daar aankwam werd hij aangesproken met "schwetnhund" "n zoo brutaal mogelijk eischten zij,dat hij de vaderlandsche vlag zou intrekken:dan moest hij in het Duitsch de verorderingen vertalen,die hij in de stad had doen aanplakken,om de wapens in te leveren en de bevolking tot kalmte aan te manen.Ondertusschen kwamen officieren bij mij inkwartiering eischen;ze waren met drie:een generaal en zijn twee adjudanten;zij werden naar hun vertrekken geleid;hun kamers gaven uit op den Groote Markt.Van uit hun venster konden zij de troepen die er waren opgesteld,goed in t oog houden.Kort daarop zijn zij buiten gegaan;het kamermeisje heeft mij geroepen,om te zien hoe de kamers er uit zagen; de gemeenste inbreker zou de meubels niet hebben overhoop gegooid zoals de Duitschers 't gedaan hebben;geen lade of ze was doorsnuffeld ,geen papier was ongedeerd gebleven.Later kreeg ik hiervan den uitleg.De generaal vroeg mij de naam van den Belgischen kolonel,dien ik den dag te voren had gelogeerd,en vroeg met aandrang tot welke leger afdeeling hij behoorde,enz,enz.Ik heb hem geantwoord:"zijn naam weet ik evenmin als den uwen;ik weet niet, waar hij vandaan kwam noch waar hij geengegaan is,evenmin als ik weet waar hij geengaat."
