k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
wij houden toch zo graag feest en drinken om ter meest, de ganse dag,'t bleef duren tot een gat in den nacht, zelfs tot in het bed beleefden wij pret. (met de groetjes van ploef)
Vergeefsche aanvallen der Duitschers rond Diksmuide(6)
(FOTO)( De stijd aan den yzer onder leiding van Koning Albert)En militairen boden hulp. Welk een uittocht? 't Was volop avond geworden, maar de laaiende vlammen braken de duisternis. Men moest over puin,langs gaten,sommigen vielen er in, schreeuwden om hulp en soldaten hielpen de dompelaars boven."Ik ook vluchtte dien avond", vertelde ons iemand."'tWas een verschrikkelijke stonde. Aan mijn arm had ik een oud moederke van mijn kennissen."" Laat mij maar achter en sterven,ik ga dat toch niet overleven" had ze gezegd.Maar ik drong haar mee te gaan. Ge kondt toch geen mensch in de helle achterlaten. 'tIs waar,in die eerste oogenblikken was het ieder voor zijn eigen, maar 'k zou er toch heel mijn leven wroeging over hebben gehad.Zoo doolden wij dan voort. Al met eens vielen wij: Ik voelde vocht, 't was bloed:Wij waren gestruikeld over een dooden soldaat." Laat mij maar liggen", kermde het moederke weer.Maar wij doolden voort. Dan weer hoorden wij een slag en stonden wij midden in een wolk van rook en stof. Vlak bij ons was een huis getroffen. wij moesten blijven staan, tot de wolk opgetrokken was."Kom", zei ik dan,"wij zijn er haast." Maar 't was neg een heel eind naar de Hooge Brug. En daar zaten wij weer midden in het geschut. Hoe wij er door geraakt zijn, ik weet het niet, maar eindelijk hadden wij toch het brandend Diksmuide en ook het brandend Kaaskerke achter ons. En overal zat de roode gloed van het vuur, boven Pervijse en Stuiverkenskerke,Ramscapelle tot Nieuwpoort en de zee. wij konden nu wat trager stappen. 'tWas een heele processie op den weg en nergens een plaatsje om te rusten, want alle huizen,schuren,stallen, die wij voorbij kwamen,zaten vol vluchtelingen en soldaten.Velen sliepen onder den blooten hemel. Met het moederke aan mijn arm nog altijd en haar voort sleurend geraakten wij na drie uren te Avekapelle en daar vonden wij dan toch wat stroo."Ziedaar een van de verhalen, naar waarheid verteld. En toch waren er nog menschen in Diksmuide achter gebleven , vrijwillig, lieden, die niet heen wilden gaan en ouden en gebrekkigen, welke zichzelf niet konden redden en vergeten werden.Een der treffenste gevallen is dat van de groot juffrouw van het begijnhof, de non Vereecke.Ze had met begijnen en allerlei vrouwen en zieken in een kelder geschuild, onder een klooster, omdat het begijnhof zelf zoo beschoten werd.wordt vervolgd op (7)
Als het even moeilijk wordt om elkaar te begrijpen, als je niet de woorden vind om elkaar nog te troosten, weet dan dat een knuffel wondren doet? een streling door je haar...een fijne zoen...een lieve blik.... en op de koop toe nog een flinke omhelzing. 't is altijd prettig zomaar te beleven,en met of zonder reden, elkaar nog te vergeven,en niet "naast" maar met elkaar nog vredig leven. (Met de groetjes van ploef en nog een dikke knuffel aan iedereen)
Vergeefsche aanvallen der Duitschers rond Diksmuide(5)
(Foto De belgische grenadiers waarvan velen sneuvelden aan den Yzer in 1914)Overal woedt er brand. De oude kerk met haar prachtig doxaal en haar ,qtaat in lichte laaie.In alle stratan woedt er vuur.Wie er door moet, loopt, om uit den stikwalm te geraken, houdt den zakdoek voor den mond en slaat de gensters van zijn kleeren. Veel burgers bereiden zich reeds ter dood. Ziehier nog een tooneel door ooggetuigen beschreven. In twee kelders van een gesticht zaten ruim techtig menschen:zusters,lieden en kinderen, hier van andere huizen gekomen burgers soldaten. De Deken Moulaert kwam binnen. Ook zijn huis brandde. De grijsaard schudde droevig zijn hoofd."Onze kerk," zei hij, met tranen in de stem.3Heel in vlam en vuur...Hoor?..."Een slag als van brons klonk daarboven.éOnze klokken?" hernam de geestelijke."Het zijn de doodsklokken van Diksmuide?" En zoo scheen het wel....'t Gewoel hield aan.Kanongehuil en granaat ontploffingen.En dan het rinkelen van glas en 't neervallen van steenen en balken. Daartusschen sneden gillend kreten van gewonden en stervenden. En in den kelder mompelde men,dat er geen redding meer mogelijk was. De Engel des doods scheen reeds over al deze weerloozen te zweven.Veelen vroegen te mogen biechten en den deken ging tot de bedrukten, spraak woorden van troost en vergiffenis, en daarna las hij mis, daar in het diepste van den kelder, voor een zelf gemaakt altaar,waar eenige kaarsjes flikkerden. Rustig klonk zijn stem,ook al woedde boven een storm, die zelfs de kelder deed daveren."Mijne dierbaren....stelt u in de handen van God, die nooit de zijnen verlaat?"spraak den grijsaard."Ik geloof dat het oogenblik aangebroken is ,waarop God ons tot zich roepen wil. Dat we ons gelaten met ziel en lichaam overgeven.Is er iemand onder u bezwaard,zeg het mij?In de naam van God vergeef ik u alle zonden.Wij gaan naar den Hemel, God is met ons...."En allen lagen geknield onder de grauwe gewelven, de handen gevouwen, de oogen gericht op den deken.die de aanwezigenbemoedigde en zelf het grootsche voorbeeld van berusting gaf...Zou de doodnu komen?Telkens stelde men de vraag...De namiddag verliep traag.Eensklaps bedaarde 't geweld. Vreemd daalde de stilte neer."Als er nog burgers zijn,dat ze vluchten?" riepen de soldaten die langs de ru'inen liepen."Haast u, er zijn hier voituren."wordt vervolgd op6.
als wanneer ik een berichtje wil doorsturen via 't forum kom ik er niet toe een foto bij te plaatsen wie kan mij zeggen hoe 't moet met de groetjes van ploef, nog een goeje zondag aan iedereen van ploef
Het maakt niet "uit" wie of wat je bent of wat je doet,je bent en blijft een kind van God. een mens van vlees en bloed,met gaven en met fouten,iemand die kan vrolijk maar ook eenzaam zijn;met of zonder reden,tussen ,de mensen ,je vrienden....of zelfs in de stilte van de nacht.Uiteindelijk is dat het leven door de Heer ons allen gegeven.Maak er voor jezelf het beste van zolang als je het kan,want niemand doet het in je plaats.Hou van mensen en vooral ook een beetje van jezelf. (Met de groetjes van ploef)
Kinders kregen kregen de waarden mee van 't huis, ze zetten zien op en top in voor de kinderen,ze zorgden voor hun toekomst en als er kleinkinders kwamen waren zij den oogappel van de Pe en de Me. zelfs dan nog waren kinders in de nood steeds opgevangen? De kleinkinders werden groot en gaan hun eigen weg, En Pe en Me die worden oud? afhankelijk van hulp, Ze werden opgevangen en met liefde werden ze verzorgd door kinders en kleinkinders tot het levenseinde kwam.
Nu is er ,Den poetsdienst....... 't huiszorg.......... Familiehulp........ en als het niet meer gaat ,dan heb je nog "Het Rusthuis"
Een nieuwe ervaring in het leven van nu? Den omgekeerde wereld,'Goed verzorgd "maar" eenzaam levend in de gedachte van toen het nog "anders"was. Met de groetjes van ploef)
Als 2006 er eentje was waarvan je tamelijk optimischties was, je eindigde uiteindelijk wat uit geblust;, je voelde je alleen op de wereld. Met een paar rimpels méér, en met teveel aan gewicht in kilo's. Als je gedurende 't jaar belangrijke verplichtingen had, zonder te spreken over meningsverschillen met je baas.... en meer den één doelstelling bleef buiten je bereik. Als dat jaar je moraal wel eens te laag was? Ziehier een nieuwjaar die zich openbaardt, om te vieren zoals 't moet, met tederheid, met liefde, met veel humor, Dat dit het jaar van de grote sprong moge zijn.
May The Road To Meet You May The Wind Be Always At Your Back May The Sun Shine Warm Upon Your FaceMay The Rains Fall Soft Upon Your Fields And Until We Meet Again May God Hold You In The Palm Of His Hand. (Many greets (ploef) to Katrien Goossen on Ireland . Love Henriette on Roger.
Waar liefe is; gebeuren altijd wonderen; Wonderen uit liefde, vreugde van uit 't hart, wordt voor het ganse leven bewaardt, het is ons gegeven,voor 't ganse leven.
Vergeefsche aanvallen der Duitschers rond Diksmuide(4)
(Foto Duitsche matrozen graven op het strand te Oostende de kustbatterijen in)Bij het opruimen van dien afval,zien zij hetverschrikkelijke verpletterded lichaam van een jong soldaat te voorschijn komen; het hoofd is nbog slechts een bloedige klomp vleesch; de buik, die door eeb groote granaatscherf open gereten is,de verscheurende ingewanden bloot. En als de redders de ongelukkige verder vrij maken, komt met een laatste zucht een einde aan zijn lijden.Half zinneloos om dit verschrikkelijk schouwspel langer aan te zien,stormt een der aanwezigen naar de deur,die een marinier-fusilier, als schildwacht,nog schijnt te bewaken.Deze leunt onbeweeglijk tegen den muur, het hooft een weinig gebogen,het bovenlichaam was ineengezakt op het geweer, dat tusschen zijn beenen recht staat. De man die deze plaats van verschrikking wil ontwluchten, heeft de kolf van het wapen even aangeraakt, en dan,achter hem, stort plots het lichaam van den marinier op den grond/ de schildwacht is slechts een lijk.Dicht bij hem zijn twee soldaten,die er in slaagden zich vrij te maken uit de overblijfsels waarmede zij bedekt waren, tot aan den muur gekropen,te midden van een plas bloed.Aan een van beiden is een been afgerukt, de andere heeft den arm op de hoogte van de schouder verbreizeld. ze kreunen jammerlijk. Met snikken, die hij vruchteloos, tracht te weerhouden, in de stem,in de stem, is een oficier bij de arme jongens gekomen om hen met een paar woorden van hoop en troost wat op te beuren."Nog wat moed, vrienden, de geneesheer zal dadelijk komen, maar hij heeft het nu druk.""Och Heere, jahij zal nu wel veel werk hebben,"aantwoord den verminkte met den eenen arm."Wij zullen onze beurt afwachten."En de kerels trachten de koorts te bedwingen en drinken nu en dan uit een flesch wijn, die als bij wonder, bij de verwoestingen heel was gebleven.Maar de koorts woelt meer en meer in het hoofd van den eenarmige en al waggelen staat de ongelukkige op en,terwijl hij de hand op de afschuwelijke wonde drukt,wil hij in het puin het afgerukte lichaamsdeel zoeken, al maar door herhalend:"De Moffen zullen hem niet hebben,neen ,De moffen zullen hem niet hebben?"Dokter Hendrickx staat dus bijna alleentegenover al deze gruwelijke ellende,dit ontzettend lijden.Kolonel Meiser heeft om ambulancierrijtuigen gevraagd,ook om andere voertuigen,wantmen wil de stad van den laatste burgers ontruimen.Diksmuide is nu een val, waarin men dood moet.Misschien is er nog een uitweg. Maar het schijnt onmogelijk. wordt vervolgd op 5
Ten is niet moeilijk om gezond door 't leven te gaan, als je maar veel fruit wil eten. Vooral de appelsien is goed voor de gezondheid, je moet er maar eens aan beginnen? (Met de groetjes van ploef)
Telkens als ik aan de Heere denk, dan krijg ik kribbels in de buik.
Voor mij " een teken aan de want" een warm gevoel "dat zegt": Je bent er weer.
Wat kan er mij nog overkomen: vooral "dat goed gevoel" die "heel intense vreugde" te weten dat " Hij is er nog voor mij" Je hoeft niet altijd nog gaan twijfelen, niet altijd nog "te bidden" alleen nog luistren naar je hart, en vrede en geluk omringen uwe geest, omdat ik weet:hij is in mij aanwezig, en hij bewaardt mij ;onder zijn vleugels, dag en nacht. ( met de groetjes van ploef)
En toen kwam 2007(Uit het parochieblad)(te mooi om te laten verloren gaan)
Volgens traditie worden en wensen naar elkaar gestuurd. Cristus schreef zijn boodschappen in het zand.Wij sturen mooie kaartjes naar elkaar, of misschien een leuk mailken. Iemand brengt mij via gsm een boodschap van "vrede en vreugde." Daar gaat het nu juist om/ Vrede en vreugde. wij schenken ook cadeautjes. Sommige geschenken zijn echt leuk,tof en heel interessant en geschonken vanuit het diepst van ons hart. Wij hangen aan de gevels van onze huizen rode kerstmannekens met slappe beentjes, in de hoop dat die bij ons een kleurrijk pakje zullen binnenbrengen..Maar door de nep,kirch en al te kleurige verpakkingen dreigt de boodschap verloren te gaan. De boodschap verstikt onder de glitter.Namelijk de boodschap van "vrede en vreugde".daar gaat het nu juist om in deze wereld "Vrede en Vreugde. Toch wil ik u allen symbolisch, een klein geschenkje aanbieden. Het is niet verpakt maar wel mooi,pure natuur en ik schen het u allen welgemeend.Ik bied u graag een klaverken vier aan voor het nieuwe jaar.. De vier blaadjes staan symbool voor: Onbezorgdheid; Vreugde en Vrede" Onbezorgd en vriendelijk door 't leven mogen gaan, dat is wat ik Uallen toewens.Hoe mooi is het elkaar aldus te ontmoeten.De vriendelijke "hoi" "bonjour" of " hoe is het, alles goed met u? " kan wonderen doen. De onbaatzuchtige behulpaamheid van " als er iets is,ge moet maar roepen, ik ben daar direct om te helpen" Is dat niet mooi?De twee andere blaadjes vab ons klaverken vier. Vreugde en Vrede zijn nauw met elkaar verbonden. Ik zie of hoor u opmerken, in den mederne tijd is vreugde en de vrede ver zoek geraakt:kindermoord, moord om een MP3 speler, een wilde schutter, ontelbare oorlogen die elkaar opvolgen.Waar is de vrede dan? Jammer genoeg, zinloos geweld heeft geen bestaan. Denk aan den broedermoord(Kain en Abel).Er weden in de oudheid reeds reglementen opgeschreven om het kwaad te bestrijden: Gij zult niet doden; Vlucht het stelen en bedriegen enz.....U kent ze wel;U weet wel " De tien geboden" Maar er bestaat ook veel goeds in de wereld.Een machtig wapen. Een wapen dat toch de overhand haalt op het kwade. Het goede is onverhankelijk en wordt steeds geprezen.Zalig de zachtmoedigen: Zalig zij die zuiver van hart zijn. Zalig de vreedzmen...enz...Ukent e wel;Uweet wel: "De acht zaligheden" Misschien alles eeuwenoud, maar toch nog brandend actueel een moderne literatuur. De meest gevaarlijke ziekten zijn afgunst, haat,jaloersheid en hebzucht.Ik wil alles hebben en zoveel mogelijk: nu en onmiddelijk? Die ziekten liggen vaak aan de basis van het kwade in de wereld.Maar wij , als christelijke mensen, hebben daartegen een krachtig medicijn, een machtig wapen dat toch steeds de bovenhand zal hallen:"begrip, geduld en medelijden, barmhartigheid, naastenliefde,de spontaan helpende hand in nood"Ik wens je voor het nieuwe jaar dat het een jaar van vrede en vreugde moge worden. Bewaar de onbezorgdheid, vriendelijkheid,vrede en vreugde in je hart. Draag het klavertje vier in uw hart. Straal de boodschap uit. Verkondig onbezorgd en vrienelijk de vrede en de vreugde,Schrijf in het zand; ga naar straten en pleinen en verkondig het goede nieuws... of stuur een sms'je naar elkaar.Goede gezondheid, veel geluk en veel succes in 2007.Het ga je goed. Tekst uit het parochieblad geschreven door Eric Debackere huisarts.(ps Ik wou deze boodschap aan ieder doorgeven 't is echt de moeite waard om even bij stil te staan.) (Met de groetjes van ploef)
God,Vader, u die er altijd zijt, en ins behoedt en draagt, wees bij ons. Dat wij uw adem voelen in woorden die verlichten, gedachten die bevrijden. Schenk ons verbondenheid, een vriendenhand op ieders schouder. Doe ons gemeenschap zijn die leven geeft, die warmte biedt, ontbolstert en geestdriftig maakt, dat wij de echte vragen niet ontwijken en meer gelovig worden door en met elkaar. Geef ons een open blik, dat wij een huis zijn met vele deuren, Udie ons roept en ons jezus aanreikt als de weg, doe ons leven zoals Hij.Amen. (Gebed van de week)(Met de groetjes van ploef)
(FOTO)( De stijd aan den yzer onder leiding van Koning Albert)En militairen boden hulp. Welk een uittocht? 't Was volop avond geworden, maar de laaiende vlammen braken de duisternis. Men moest over puin,langs gaten,sommigen vielen er in, schreeuwden om hulp en soldaten hielpen de dompelaars boven."Ik ook vluchtte dien avond", vertelde ons iemand."'tWas een verschrikkelijke stonde. Aan mijn arm had ik een oud moederke van mijn kennissen."" Laat mij maar achter en sterven,ik ga dat toch niet overleven" had ze gezegd.Maar ik drong haar mee te gaan. Ge kondt toch geen mensch in de helle achterlaten. 'tIs waar,in die eerste oogenblikken was het ieder voor zijn eigen, maar 'k zou er toch heel mijn leven wroeging over hebben gehad.Zoo doolden wij dan voort. Al met eens vielen wij: Ik voelde vocht, 't was bloed:Wij waren gestruikeld over een dooden soldaat." Laat mij maar liggen", kermde het moederke weer.Maar wij doolden voort. Dan weer hoorden wij een slag en stonden wij midden in een wolk van rook en stof. Vlak bij ons was een huis getroffen. wij moesten blijven staan, tot de wolk opgetrokken was."Kom", zei ik dan,"wij zijn er haast." Maar 't was neg een heel eind naar de Hooge Brug. En daar zaten wij weer midden in het geschut. Hoe wij er door geraakt zijn, ik weet het niet, maar eindelijk hadden wij toch het brandend Diksmuide en ook het brandend Kaaskerke achter ons. En overal zat de roode gloed van het vuur, boven Pervijse en Stuiverkenskerke,Ramscapelle tot Nieuwpoort en de zee. wij konden nu wat trager stappen. 'tWas een heele processie op den weg en nergens een plaatsje om te rusten, want alle huizen,schuren,stallen, die wij voorbij kwamen,zaten vol vluchtelingen en soldaten.Velen sliepen onder den blooten hemel. Met het moederke aan mijn arm nog altijd en haar voort sleurend geraakten wij na drie uren te Avekapelle en daar vonden wij dan toch wat stroo."Ziedaar een van de verhalen, naar waarheid verteld. En toch waren er nog menschen in Diksmuide achter gebleven , vrijwillig, lieden, die niet heen wilden gaan en ouden en gebrekkigen, welke zichzelf niet konden redden en vergeten werden.Een der treffenste gevallen is dat van de groot juffrouw van het begijnhof, de non Vereecke.Ze had met begijnen en allerlei vrouwen en zieken in een kelder geschuild, onder een klooster, omdat het begijnhof zelf zoo beschoten werd.wordt vervolgd op (7)
Als wij de goede richting kwijt zijn,help ons dan weer op weg Heer.
Als het even moeilijk wordt om elkaar te begrijpen,
(Foto De belgische grenadiers waarvan velen sneuvelden aan den Yzer in 1914)Overal woedt er brand. De oude kerk met haar prachtig doxaal en haar ,qtaat in lichte laaie.In alle stratan woedt er vuur.Wie er door moet, loopt, om uit den stikwalm te geraken, houdt den zakdoek voor den mond en slaat de gensters van zijn kleeren. Veel burgers bereiden zich reeds ter dood. Ziehier nog een tooneel door ooggetuigen beschreven. In twee kelders van een gesticht zaten ruim techtig menschen:zusters,lieden en kinderen, hier van andere huizen gekomen burgers soldaten. De Deken Moulaert kwam binnen. Ook zijn huis brandde. De grijsaard schudde droevig zijn hoofd."Onze kerk," zei hij, met tranen in de stem.3Heel in vlam en vuur...Hoor?..."Een slag als van brons klonk daarboven.éOnze klokken?" hernam de geestelijke."Het zijn de doodsklokken van Diksmuide?" En zoo scheen het wel....'t Gewoel hield aan.Kanongehuil en granaat ontploffingen.En dan het rinkelen van glas en 't neervallen van steenen en balken. Daartusschen sneden gillend kreten van gewonden en stervenden. En in den kelder mompelde men,dat er geen redding meer mogelijk was. De Engel des doods scheen reeds over al deze weerloozen te zweven.Veelen vroegen te mogen biechten en den deken ging tot de bedrukten, spraak woorden van troost en vergiffenis, en daarna las hij mis, daar in het diepste van den kelder, voor een zelf gemaakt altaar,waar eenige kaarsjes flikkerden. Rustig klonk zijn stem,ook al woedde boven een storm, die zelfs de kelder deed daveren."Mijne dierbaren....stelt u in de handen van God, die nooit de zijnen verlaat?"spraak den grijsaard."Ik geloof dat het oogenblik aangebroken is ,waarop God ons tot zich roepen wil. Dat we ons gelaten met ziel en lichaam overgeven.Is er iemand onder u bezwaard,zeg het mij?In de naam van God vergeef ik u alle zonden.Wij gaan naar den Hemel, God is met ons...."En allen lagen geknield onder de grauwe gewelven, de handen gevouwen, de oogen gericht op den deken.die de aanwezigenbemoedigde en zelf het grootsche voorbeeld van berusting gaf...Zou de doodnu komen?Telkens stelde men de vraag...De namiddag verliep traag.Eensklaps bedaarde 't geweld. Vreemd daalde de stilte neer."Als er nog burgers zijn,dat ze vluchten?" riepen de soldaten die langs de ru'inen liepen."Haast u, er zijn hier voituren."wordt vervolgd op6.
Het maakt niet "uit" wie of wat je bent of wat je doet,je bent en blijft een kind van God.
Zij leven in een omgekeerde wereld?
al ben je soms een kei...al ben je soms een steen...toch ben ik O zo blij een vriend te hebben zoals jij.( Met de groetjes van ploef)
Een woordt van u,
Als 2006 er eentje was waarvan je tamelijk optimischties was,
May The Road To Meet You
Waar liefe is;
(Foto Duitsche matrozen graven op het strand te Oostende de kustbatterijen in)Bij het opruimen van dien afval,zien zij hetverschrikkelijke verpletterded lichaam van een jong soldaat te voorschijn komen; het hoofd is nbog slechts een bloedige klomp vleesch; de buik, die door eeb groote granaatscherf open gereten is,de verscheurende ingewanden bloot. En als de redders de ongelukkige verder vrij maken, komt met een laatste zucht een einde aan zijn lijden.Half zinneloos om dit verschrikkelijk schouwspel langer aan te zien,stormt een der aanwezigen naar de deur,die een marinier-fusilier, als schildwacht,nog schijnt te bewaken.Deze leunt onbeweeglijk tegen den muur, het hooft een weinig gebogen,het bovenlichaam was ineengezakt op het geweer, dat tusschen zijn beenen recht staat. De man die deze plaats van verschrikking wil ontwluchten, heeft de kolf van het wapen even aangeraakt, en dan,achter hem, stort plots het lichaam van den marinier op den grond/ de schildwacht is slechts een lijk.Dicht bij hem zijn twee soldaten,die er in slaagden zich vrij te maken uit de overblijfsels waarmede zij bedekt waren, tot aan den muur gekropen,te midden van een plas bloed.Aan een van beiden is een been afgerukt, de andere heeft den arm op de hoogte van de schouder verbreizeld. ze kreunen jammerlijk. Met snikken, die hij vruchteloos, tracht te weerhouden, in de stem,in de stem, is een oficier bij de arme jongens gekomen om hen met een paar woorden van hoop en troost wat op te beuren."Nog wat moed, vrienden, de geneesheer zal dadelijk komen, maar hij heeft het nu druk.""Och Heere, jahij zal nu wel veel werk hebben,"aantwoord den verminkte met den eenen arm."Wij zullen onze beurt afwachten."En de kerels trachten de koorts te bedwingen en drinken nu en dan uit een flesch wijn, die als bij wonder, bij de verwoestingen heel was gebleven.Maar de koorts woelt meer en meer in het hoofd van den eenarmige en al waggelen staat de ongelukkige op en,terwijl hij de hand op de afschuwelijke wonde drukt,wil hij in het puin het afgerukte lichaamsdeel zoeken, al maar door herhalend:"De Moffen zullen hem niet hebben,neen ,De moffen zullen hem niet hebben?"Dokter Hendrickx staat dus bijna alleentegenover al deze gruwelijke ellende,dit ontzettend lijden.Kolonel Meiser heeft om ambulancierrijtuigen gevraagd,ook om andere voertuigen,wantmen wil de stad van den laatste burgers ontruimen.Diksmuide is nu een val, waarin men dood moet.Misschien is er nog een uitweg. Maar het schijnt onmogelijk.
God,Vader, u die er altijd zijt,
