k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
Zou danken soms zijn; het goede zien,en wuiven naar mensen of groeten misschien. De hoop die je geeft, het woordt die je spreekt,spontaan en beleefd. Een zucht van verlichting,een steun in de rug,een hand in je ,je richting vreugde nog uiten,om vriendschap te sluiten.
voor anderen leven,tevredenheid tonen en onrecht vergeven. vergeten wat griefde en diep in je hart antwoorden op liefde.
God, als je weet wat er in de wereld en ons land gebeurd,weet je ook wat er in ons hart omgaat. Wij leven en groeien in een wereld die vaak willd en onherbergzaam is en soms ronduit barbaars. Dat ontreddert ons en maakt ons moedeloos.Maak ons aandachtig voor elke glans van schoonheid, voor ieder teken van goedheid, voor woorden en gebaren van gastvrijheid. Wees voor ons als een goede moeder en vader, begeleid ons in de taak die ons gegeven is en in de verantwoordelijkheid die op ons rust, in deze wereld van goed en kwaad. (Groetjes van ploef) tekst uit 't parochieblad.
Zeg niet met zoveel woorden,maar kijk mij aan en lach,kijk mij aan zoals toen,den eerste keer dat je mij zag. Zeg het niet luidop maar fluister 't in mijn oor,datgeen je zo graag zegt,hetgeen ik zo graag hoor. Zeg het in stilte ,alleen voor mij,hoe graag dat je mij ziet, opdat anderen 't niet horen, want brgrijpen doen ze 't och niet.
Als een mens alleen maaar leeft voor bezit,aanzien en macht en bang is om niet alles te bezitten,als je weet dat alle bezit zo verhankelijk is,als je weet welke leegte dat teweegbrengt, gaat je als mens aan liefde voorbij,en mis je de mensen om je heen, die in jou mensenleven al het mooie tot vervulling brengen kunnen.
Ik wens jullie allen een prettige zondag toe?'weer is wel niet goed maar binnen is 't soms ook gezellig,maak er dan maar iets mooi's van,soms is het slechte weer een wonderbare kans om eens gezellig bij elkaar te zijn en te genieten van elkaar.
( met de groetjes van ploef) geniet er van.en laat je maar eens goed rollen van plezier?
Ik geloof in de goedheid en de liefde van mensen,zoals ik geloof in de liefde van God, wanneer in'des werelds schoonheid kan bewonderen.
Met de zon als licht,en tijd om rustig te genieten,met veel ruimte om van 't leven te genieten,moge ik de dag van gisteren vergeten, en leven op vandaag, in echte liefde voor mijn medemensen ,want geluk kun je niet kopen,alleen kan je 't schenken,en dat is fijn.
Oneindig belangrijk is leven en geven aan je medemensen,het mooiste wat je overkomt, schenk eens een bloemken deze week want vriendschap is als brood en wijn waar mensen door liefzijn weer liefde voelen ,want God geeft ieder mens"iets" om anderen gelukkig te kunnen maken,zo schijnt de zon voor iedereen. De week van valentijn biedt kansen om je vriendschap te betuigen,maak er gebruik van,je zal er zelf des te gelukkiger om zijn.
(Met de groetjes van ploef en aan alle mensen schenk ik dit mooie bloemken omdat ik z'o maar van mensen hou)
Heer,vandaag wil ik proberen mensen aan te kijken en hen te zien: hun ogen te ontmoeten en aan hun kleine gebaren te merken hoe ze zich voelen.
Heer, vandaag neem ik mij voor in het overspoelende gebabbel om mij heen ook even te luisteren met heel mijn persoon,geen verhaal afbreken.
Heer,vandaag wil ik geen enkele kans missen om gelukkig te worden.Help mij om alle goede tekens te zien:vriendschappelijke,geruststellende en moedgevende.
Heer,vandaag wil ik geloven dat jij er bent,dat ik belangrijk en kostbaar ben.
Heer, helpt jij mij daarbij?(Tekst uit het parochieblad)
Eens ging Jeus neerzitten en keek naar het zonovergoten land,de oogst,de velden,naar de wereld met zijn mensen...
Er was verwondering,bewondering en vreugde in hem,ontroering en dankbaarheid om wat mooi en goed was.Diep besef van het mysterie mens en wereld en van Gods aanwezigheid doorzinderde Hem.
Hij riep een kind en zette het in 't midden van de kring en zei tegen de mensen:als je niet wordt zoals een kind:open,ontvankelijk,onbevangen voor het mysterie van het leven,en durvend om er op in te gaan,vol vertouwen en geloof,dan heb je niets begrepen van het rijk Gods,dan blijf je maar ronddwalen in de menselijke doolhof van vertwijfeling.Ja dan wordt het uitzichtloos.... Daarop omarmde Hij de kinderen en zegende hen terwijl hun de handen oplegde.(Uit het parochieblad. ( Met de groetjes van ploef)
Vergeefsche aanvallen der Duitschers rond Diksmuide(7)
(FOTO Vervoer van een gekwetsten Duitscher door een jager te voet)Men zag ook nog groepjes burgers. Als schimmen ze uit gaten kropen en uit gaten en holen. Sommigen trachten nog wat have mee te nemen. Anderen rilden in den nacht.Hier en daar lagen kleederen ,doeken,mantels uit winkels;waaruit de soldaten hun voorrraad gehaald hadden on zich in de loopgraven te beschutten.En ook menige bannelingen te dekken. De Duitschers hadden Diksmuide in brand enpuin geschoten,maar al hun aanvallen, zoowel bij Beerst als 't bloedputteken, bij 't station en op 't kanaal, stuitten af op den heldenmoed der Belgen en de Franschen.Dan werd er in 't bloedig slijk,tusschen dedooden engewonden,een een strijd van man tegen man geleverd, terwijl de kanonnen en geweren de rijen van aanrukkende reserven neervelden,zooals de zeis van een landman't koren maait...."Hoch" tierde soms den vijand, meenend de armalige loopgraaf genomen te hebben.Doch eensklaps doken uit een volgende gracht,beslijkte,bebloede verdedigers op,wien de wil, om het stedeke te behouden de afmatting in strijdlust veranderde.en de stapels lijken werden werden hooger en het noodgeschrei van gewonden klonk scherper.
Vergeefsche aanvallen der Duitschers rond Diksmuide(7)
(Foto Verzorging van de gewonden achter het frond)Toen de vlucht begon na de geweldige beschieting , zoo juist beschreven, wide de grootjuffrouw, dat alle anderen het eerst geholpen werden. Zij werd dan in al die verschrikkingen vergeten en daar ze al lang lam was en zich niet bewegen kon, beteekende zulks zeker den dood. En welk een sterven. De edele vrouw zat in haar zetel en daarin en daarin vond men haar eenige dagen later. Biddend was ze de eeuwigheid ingegaan;dat zag men aan haar op den paternoster gevouwen handen." Ik heb mij al lang aan het denkbeeld gewoongemaakt te sterven", had ze even voor de vlucht nog gezegd.De groot juffrouw bezweek van honger of van een hartkwaal. Tal van burgers lagen ook onder het puin bedolven. Nooit zou men met ekerheid hun lot kunnen bepalen.Engelsche ambulanciers hielden intusschen ook voor het stadhuis stil. Door een granaat en kogelregen waren zij tot hier gereden; allerlei moeilijkheden overwinnend. Dokters, chauffeurs, allen toonden de meeste zelfopoffering.Men haalde de gewonden uit de kelders.Ook naar de ambulancen behaven zij zich. er speelden zich vreeselijke tooneelen af. Naast het gebouw woedde band en weldra zouden de vlammen ook den hulppost aantasten. En de gewonden wisten het.Men trachtte hun gerust te stellen. Den ambulanciewagens zouden komen. Men moest wat geduld hebben, want ze waren op weg en 't was lastig.Zoo sprak men en de dokters en aalmoezeniers beheerschten hun eigen angst, maar voekden zelf hun harte van ongeduld bonzen.De wagens waren eindelijk daar? maar nu vreesden al die lijders vergeten te zullen worden.Of misschien zou er geen plaats meer zijn.... En in, bedden richtten zich kranken op bij wie door de inspanning vrbranden sprongen, zoodat 't bloed uit de wonden hutste. Angst laaide in hun blik, wrong zich op hun wezen, uitte zich in den kreet"red me?red me?".En sodaten beijverden zich om allen heen te brengen uit de helle, waar granaten ontploften te midden de laaiende vlammen. Dan reden de wagens heen met hun droevigen last. wordt vervolgd op 8
wij houden toch zo graag feest en drinken om ter meest, de ganse dag,'t bleef duren tot een gat in den nacht, zelfs tot in het bed beleefden wij pret. (met de groetjes van ploef)
Vergeefsche aanvallen der Duitschers rond Diksmuide(6)
(FOTO)( De stijd aan den yzer onder leiding van Koning Albert)En militairen boden hulp. Welk een uittocht? 't Was volop avond geworden, maar de laaiende vlammen braken de duisternis. Men moest over puin,langs gaten,sommigen vielen er in, schreeuwden om hulp en soldaten hielpen de dompelaars boven."Ik ook vluchtte dien avond", vertelde ons iemand."'tWas een verschrikkelijke stonde. Aan mijn arm had ik een oud moederke van mijn kennissen."" Laat mij maar achter en sterven,ik ga dat toch niet overleven" had ze gezegd.Maar ik drong haar mee te gaan. Ge kondt toch geen mensch in de helle achterlaten. 'tIs waar,in die eerste oogenblikken was het ieder voor zijn eigen, maar 'k zou er toch heel mijn leven wroeging over hebben gehad.Zoo doolden wij dan voort. Al met eens vielen wij: Ik voelde vocht, 't was bloed:Wij waren gestruikeld over een dooden soldaat." Laat mij maar liggen", kermde het moederke weer.Maar wij doolden voort. Dan weer hoorden wij een slag en stonden wij midden in een wolk van rook en stof. Vlak bij ons was een huis getroffen. wij moesten blijven staan, tot de wolk opgetrokken was."Kom", zei ik dan,"wij zijn er haast." Maar 't was neg een heel eind naar de Hooge Brug. En daar zaten wij weer midden in het geschut. Hoe wij er door geraakt zijn, ik weet het niet, maar eindelijk hadden wij toch het brandend Diksmuide en ook het brandend Kaaskerke achter ons. En overal zat de roode gloed van het vuur, boven Pervijse en Stuiverkenskerke,Ramscapelle tot Nieuwpoort en de zee. wij konden nu wat trager stappen. 'tWas een heele processie op den weg en nergens een plaatsje om te rusten, want alle huizen,schuren,stallen, die wij voorbij kwamen,zaten vol vluchtelingen en soldaten.Velen sliepen onder den blooten hemel. Met het moederke aan mijn arm nog altijd en haar voort sleurend geraakten wij na drie uren te Avekapelle en daar vonden wij dan toch wat stroo."Ziedaar een van de verhalen, naar waarheid verteld. En toch waren er nog menschen in Diksmuide achter gebleven , vrijwillig, lieden, die niet heen wilden gaan en ouden en gebrekkigen, welke zichzelf niet konden redden en vergeten werden.Een der treffenste gevallen is dat van de groot juffrouw van het begijnhof, de non Vereecke.Ze had met begijnen en allerlei vrouwen en zieken in een kelder geschuild, onder een klooster, omdat het begijnhof zelf zoo beschoten werd.wordt vervolgd op (7)
Als het even moeilijk wordt om elkaar te begrijpen, als je niet de woorden vind om elkaar nog te troosten, weet dan dat een knuffel wondren doet? een streling door je haar...een fijne zoen...een lieve blik.... en op de koop toe nog een flinke omhelzing. 't is altijd prettig zomaar te beleven,en met of zonder reden, elkaar nog te vergeven,en niet "naast" maar met elkaar nog vredig leven. (Met de groetjes van ploef en nog een dikke knuffel aan iedereen)
Vergeefsche aanvallen der Duitschers rond Diksmuide(5)
(Foto De belgische grenadiers waarvan velen sneuvelden aan den Yzer in 1914)Overal woedt er brand. De oude kerk met haar prachtig doxaal en haar ,qtaat in lichte laaie.In alle stratan woedt er vuur.Wie er door moet, loopt, om uit den stikwalm te geraken, houdt den zakdoek voor den mond en slaat de gensters van zijn kleeren. Veel burgers bereiden zich reeds ter dood. Ziehier nog een tooneel door ooggetuigen beschreven. In twee kelders van een gesticht zaten ruim techtig menschen:zusters,lieden en kinderen, hier van andere huizen gekomen burgers soldaten. De Deken Moulaert kwam binnen. Ook zijn huis brandde. De grijsaard schudde droevig zijn hoofd."Onze kerk," zei hij, met tranen in de stem.3Heel in vlam en vuur...Hoor?..."Een slag als van brons klonk daarboven.éOnze klokken?" hernam de geestelijke."Het zijn de doodsklokken van Diksmuide?" En zoo scheen het wel....'t Gewoel hield aan.Kanongehuil en granaat ontploffingen.En dan het rinkelen van glas en 't neervallen van steenen en balken. Daartusschen sneden gillend kreten van gewonden en stervenden. En in den kelder mompelde men,dat er geen redding meer mogelijk was. De Engel des doods scheen reeds over al deze weerloozen te zweven.Veelen vroegen te mogen biechten en den deken ging tot de bedrukten, spraak woorden van troost en vergiffenis, en daarna las hij mis, daar in het diepste van den kelder, voor een zelf gemaakt altaar,waar eenige kaarsjes flikkerden. Rustig klonk zijn stem,ook al woedde boven een storm, die zelfs de kelder deed daveren."Mijne dierbaren....stelt u in de handen van God, die nooit de zijnen verlaat?"spraak den grijsaard."Ik geloof dat het oogenblik aangebroken is ,waarop God ons tot zich roepen wil. Dat we ons gelaten met ziel en lichaam overgeven.Is er iemand onder u bezwaard,zeg het mij?In de naam van God vergeef ik u alle zonden.Wij gaan naar den Hemel, God is met ons...."En allen lagen geknield onder de grauwe gewelven, de handen gevouwen, de oogen gericht op den deken.die de aanwezigenbemoedigde en zelf het grootsche voorbeeld van berusting gaf...Zou de doodnu komen?Telkens stelde men de vraag...De namiddag verliep traag.Eensklaps bedaarde 't geweld. Vreemd daalde de stilte neer."Als er nog burgers zijn,dat ze vluchten?" riepen de soldaten die langs de ru'inen liepen."Haast u, er zijn hier voituren."wordt vervolgd op6.
als wanneer ik een berichtje wil doorsturen via 't forum kom ik er niet toe een foto bij te plaatsen wie kan mij zeggen hoe 't moet met de groetjes van ploef, nog een goeje zondag aan iedereen van ploef
Het maakt niet "uit" wie of wat je bent of wat je doet,je bent en blijft een kind van God. een mens van vlees en bloed,met gaven en met fouten,iemand die kan vrolijk maar ook eenzaam zijn;met of zonder reden,tussen ,de mensen ,je vrienden....of zelfs in de stilte van de nacht.Uiteindelijk is dat het leven door de Heer ons allen gegeven.Maak er voor jezelf het beste van zolang als je het kan,want niemand doet het in je plaats.Hou van mensen en vooral ook een beetje van jezelf. (Met de groetjes van ploef)
Zeg niet met zoveel woorden,maar kijk mij aan en lach,kijk mij aan zoals toen,den eerste keer dat je mij zag.
Ik wens jullie allen een prettige zondag toe?'weer is wel niet goed maar binnen is 't soms ook gezellig,maak er dan maar iets mooi's van,soms is het slechte weer een wonderbare kans om eens gezellig bij elkaar te zijn en te genieten van elkaar.
Zeg het met bloemen.
(FOTO Vervoer van een gekwetsten Duitscher door een jager te voet)Men zag ook nog groepjes burgers. Als schimmen ze uit gaten kropen en uit gaten en holen. Sommigen trachten nog wat have mee te nemen. Anderen rilden in den nacht.Hier en daar lagen kleederen ,doeken,mantels uit winkels;waaruit de soldaten hun voorrraad gehaald hadden on zich in de loopgraven te beschutten.En ook menige bannelingen te dekken. De Duitschers hadden Diksmuide in brand enpuin geschoten,maar al hun aanvallen, zoowel bij Beerst als 't bloedputteken, bij 't station en op 't kanaal, stuitten af op den heldenmoed der Belgen en de Franschen.Dan werd er in 't bloedig slijk,tusschen dedooden engewonden,een een strijd van man tegen man geleverd, terwijl de kanonnen en geweren de rijen van aanrukkende reserven neervelden,zooals de zeis van een landman't koren maait...."Hoch" tierde soms den vijand, meenend de armalige loopgraaf genomen te hebben.Doch eensklaps doken uit een volgende gracht,beslijkte,bebloede verdedigers op,wien de wil, om het stedeke te behouden de afmatting in strijdlust veranderde.en de stapels lijken werden werden hooger en het noodgeschrei van gewonden klonk scherper.
(Foto Verzorging van de gewonden achter het frond)Toen de vlucht begon na de geweldige beschieting , zoo juist beschreven, wide de grootjuffrouw, dat alle anderen het eerst geholpen werden. Zij werd dan in al die verschrikkingen vergeten en daar ze al lang lam was en zich niet bewegen kon, beteekende zulks zeker den dood. En welk een sterven. De edele vrouw zat in haar zetel en daarin en daarin vond men haar eenige dagen later. Biddend was ze de eeuwigheid ingegaan;dat zag men aan haar op den paternoster gevouwen handen." Ik heb mij al lang aan het denkbeeld gewoongemaakt te sterven", had ze even voor de vlucht nog gezegd.De groot juffrouw bezweek van honger of van een hartkwaal. Tal van burgers lagen ook onder het puin bedolven. Nooit zou men met ekerheid hun lot kunnen bepalen.Engelsche ambulanciers hielden intusschen ook voor het stadhuis stil. Door een granaat en kogelregen waren zij tot hier gereden; allerlei moeilijkheden overwinnend. Dokters, chauffeurs, allen toonden de meeste zelfopoffering.Men haalde de gewonden uit de kelders.Ook naar de ambulancen behaven zij zich. er speelden zich vreeselijke tooneelen af. Naast het gebouw woedde band en weldra zouden de vlammen ook den hulppost aantasten. En de gewonden wisten het.Men trachtte hun gerust te stellen. Den ambulanciewagens zouden komen. Men moest wat geduld hebben, want ze waren op weg en 't was lastig.Zoo sprak men en de dokters en aalmoezeniers beheerschten hun eigen angst, maar voekden zelf hun harte van ongeduld bonzen.De wagens waren eindelijk daar? maar nu vreesden al die lijders vergeten te zullen worden.Of misschien zou er geen plaats meer zijn.... En in, bedden richtten zich kranken op bij wie door de inspanning vrbranden sprongen, zoodat 't bloed uit de wonden hutste. Angst laaide in hun blik, wrong zich op hun wezen, uitte zich in den kreet"red me?red me?".En sodaten beijverden zich om allen heen te brengen uit de helle, waar granaten ontploften te midden de laaiende vlammen. Dan reden de wagens heen met hun droevigen last. wordt vervolgd op 8
(FOTO)( De stijd aan den yzer onder leiding van Koning Albert)En militairen boden hulp. Welk een uittocht? 't Was volop avond geworden, maar de laaiende vlammen braken de duisternis. Men moest over puin,langs gaten,sommigen vielen er in, schreeuwden om hulp en soldaten hielpen de dompelaars boven."Ik ook vluchtte dien avond", vertelde ons iemand."'tWas een verschrikkelijke stonde. Aan mijn arm had ik een oud moederke van mijn kennissen."" Laat mij maar achter en sterven,ik ga dat toch niet overleven" had ze gezegd.Maar ik drong haar mee te gaan. Ge kondt toch geen mensch in de helle achterlaten. 'tIs waar,in die eerste oogenblikken was het ieder voor zijn eigen, maar 'k zou er toch heel mijn leven wroeging over hebben gehad.Zoo doolden wij dan voort. Al met eens vielen wij: Ik voelde vocht, 't was bloed:Wij waren gestruikeld over een dooden soldaat." Laat mij maar liggen", kermde het moederke weer.Maar wij doolden voort. Dan weer hoorden wij een slag en stonden wij midden in een wolk van rook en stof. Vlak bij ons was een huis getroffen. wij moesten blijven staan, tot de wolk opgetrokken was."Kom", zei ik dan,"wij zijn er haast." Maar 't was neg een heel eind naar de Hooge Brug. En daar zaten wij weer midden in het geschut. Hoe wij er door geraakt zijn, ik weet het niet, maar eindelijk hadden wij toch het brandend Diksmuide en ook het brandend Kaaskerke achter ons. En overal zat de roode gloed van het vuur, boven Pervijse en Stuiverkenskerke,Ramscapelle tot Nieuwpoort en de zee. wij konden nu wat trager stappen. 'tWas een heele processie op den weg en nergens een plaatsje om te rusten, want alle huizen,schuren,stallen, die wij voorbij kwamen,zaten vol vluchtelingen en soldaten.Velen sliepen onder den blooten hemel. Met het moederke aan mijn arm nog altijd en haar voort sleurend geraakten wij na drie uren te Avekapelle en daar vonden wij dan toch wat stroo."Ziedaar een van de verhalen, naar waarheid verteld. En toch waren er nog menschen in Diksmuide achter gebleven , vrijwillig, lieden, die niet heen wilden gaan en ouden en gebrekkigen, welke zichzelf niet konden redden en vergeten werden.Een der treffenste gevallen is dat van de groot juffrouw van het begijnhof, de non Vereecke.Ze had met begijnen en allerlei vrouwen en zieken in een kelder geschuild, onder een klooster, omdat het begijnhof zelf zoo beschoten werd.wordt vervolgd op (7)
Als wij de goede richting kwijt zijn,help ons dan weer op weg Heer.
Als het even moeilijk wordt om elkaar te begrijpen,
(Foto De belgische grenadiers waarvan velen sneuvelden aan den Yzer in 1914)Overal woedt er brand. De oude kerk met haar prachtig doxaal en haar ,qtaat in lichte laaie.In alle stratan woedt er vuur.Wie er door moet, loopt, om uit den stikwalm te geraken, houdt den zakdoek voor den mond en slaat de gensters van zijn kleeren. Veel burgers bereiden zich reeds ter dood. Ziehier nog een tooneel door ooggetuigen beschreven. In twee kelders van een gesticht zaten ruim techtig menschen:zusters,lieden en kinderen, hier van andere huizen gekomen burgers soldaten. De Deken Moulaert kwam binnen. Ook zijn huis brandde. De grijsaard schudde droevig zijn hoofd."Onze kerk," zei hij, met tranen in de stem.3Heel in vlam en vuur...Hoor?..."Een slag als van brons klonk daarboven.éOnze klokken?" hernam de geestelijke."Het zijn de doodsklokken van Diksmuide?" En zoo scheen het wel....'t Gewoel hield aan.Kanongehuil en granaat ontploffingen.En dan het rinkelen van glas en 't neervallen van steenen en balken. Daartusschen sneden gillend kreten van gewonden en stervenden. En in den kelder mompelde men,dat er geen redding meer mogelijk was. De Engel des doods scheen reeds over al deze weerloozen te zweven.Veelen vroegen te mogen biechten en den deken ging tot de bedrukten, spraak woorden van troost en vergiffenis, en daarna las hij mis, daar in het diepste van den kelder, voor een zelf gemaakt altaar,waar eenige kaarsjes flikkerden. Rustig klonk zijn stem,ook al woedde boven een storm, die zelfs de kelder deed daveren."Mijne dierbaren....stelt u in de handen van God, die nooit de zijnen verlaat?"spraak den grijsaard."Ik geloof dat het oogenblik aangebroken is ,waarop God ons tot zich roepen wil. Dat we ons gelaten met ziel en lichaam overgeven.Is er iemand onder u bezwaard,zeg het mij?In de naam van God vergeef ik u alle zonden.Wij gaan naar den Hemel, God is met ons...."En allen lagen geknield onder de grauwe gewelven, de handen gevouwen, de oogen gericht op den deken.die de aanwezigenbemoedigde en zelf het grootsche voorbeeld van berusting gaf...Zou de doodnu komen?Telkens stelde men de vraag...De namiddag verliep traag.Eensklaps bedaarde 't geweld. Vreemd daalde de stilte neer."Als er nog burgers zijn,dat ze vluchten?" riepen de soldaten die langs de ru'inen liepen."Haast u, er zijn hier voituren."wordt vervolgd op6.
Het maakt niet "uit" wie of wat je bent of wat je doet,je bent en blijft een kind van God.
