k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
Zoals die stroom steeds weer zijn weg herneemt voel je elke dag een beetje meer wie je ook bent. Wat het leven met je voorheeft. Je leert vertrouwen,hopend altijd weer. Zo deinen wij,zacht ingenomen in de kring van iemands adem mee. Je deelt zo stil, elkanders pijn en dromen met zo een liefde eind'loos als de zee.
(Foto Verduin ligt ver)En nu noemen wij Gabrielle Petit.Ze was geboren te Doornik,op 20 Februari 1893.Vroeg verloor ze haar brave moeder. Na met haar zuster Hèlène in een gesticht opgevoed te zijn,kwam ze naar de hoofdstad wonen, waar ze in 1915 haar meter, vrouw Hèlène Sagard, de zuster harer moeder ,leerde kennen.Gabrielle was een flinke jonge vrouw,schoon van lichaamsbouw,maar nog schooner door de reinheid van haar zielenadel. Als winkeldochter voorzag ze te Brussel in haar levensonderhoud.Ze was verloofd met een Belgische soldaat. In haar 24° levensjaar werd ze den1 April 1916 ter schietbaan van de hoofdstad, door de Duitsche militaire barbaren gefusilleerd. Haar verloofde was bij Luik gewond. ze verpleegde hem en na zijn genezing bracht ze hem door de Duitsche linies naar nederland en vergezelde hem naar Engeland. Dan besloot ze naar Belgiè terug te keeren.En daar neemt haar werkelijk militair leven aanvang:Achtergebleven Belgische jongeren naar Holland oversmokkelen en over de bewegingen van het Duitsche leger de nuttigste inlichtingen in winnen.Haar opsporingen oefent zij uit op een voornaam deel der vijandelijke vuurlijn,van bij Ieperen over Rijsel tot Maubeuge,te Brussel,te Antwerpen.En ze weet de Duitsche tegen spionnen te verschalken.Vandaag is ze kindermeid, natuurlijk om de Duitsche soldaten des te gemakkelijker te kunnen uithooren; morgen zit ze op een belangrijk strategisch punt, langs de waterkant rustig te visschen, maar haar oog en haar geest nemen aandachtig op wat rondom oprukt en terugkeert; overmorgen heeft zij't uitzicht van een handelsreizigster aangenomen, daarna verkoopt ze gazetten, om kort nadien een arme vluchtelinge te zijn, door medelijdende menschen in huis opgenomen.Niet al te lang duurt het, of de voornaamste chefs van haar dienst,wie ze de verzamelde inlichtingen moet overmaken, worden aangehouden, veroordeeld en terechtgesteld?Maar dat is voor Gabrielle Petiet geen sein tot aftocht.Integendeel,zoo mogelijk wordt haar ontembare ijver er nog meer door aangehitst. Tot een vertrouwelinge zei ze:"'tGevaar,ik vrees het niet.'kVervul de schoonste roeping welke een vrouw in oorlogstijd droomen kan?Mijn plicht zal ik doen,trots alles?'kWeet het wel, word ik gesnapt,dan plaatsen ze mij tegen den muur?" " En dan?" " Wel,dan ben ik in den Hemel? en koester maar geen vrees voor mij.Aan de " Boeges"zal ik geen mensch verklappen, zelfs niet in de wreedste folteringen.?Moet ik sterven, 't zal zijn in den dienst van mijn land, als soldaat, met geest en hart aan 't vaandel gewijd?.Haar oorlogsnaam was juffrouw Legrand.De Duitschers loerden op har en hielden haar koerier aan.Door een tegenspion liep ze in de val.'t Was een Hollander , die het wachtwoord kende. Ze aarzelde even, maar toch vertrouwde ze hem de brieven voor Holland toe-- militaire inlichtingen---De judas droeg ze recht naar de DuitschersWordt vervolgd op 3
Een echte vriend verlies je niet, Hij deelt in vreugde en verdriet, zwijgt en roddelt niet, Begrip en waarden moet een vriend je niet meer leren, want die verlies je niet.
Je voelt het aan zijn handdruk, je ziet het aan zijn ogen een uitbrukking van vriendschap, en toch ben je bang om alleen te ijn. Je droomt van wat zal komen, maar het zeggen kan je niet,of toch ik vind je tof, ik vind je lief, Ik wil je niet verliezen.
Ik hou van jou, al ben je anders, vriendschap is durven zeggen ik hou van jou vertrouwen geven en je veilig voelen, luistren, aanvoelen, stil worden; dat geeft kleur in je bestaan. je moet je onmacht en kleinheid niet verbergen, niet alleen dragen je kan altijd bij iemend terecht, Een echte vriend.
(De foto is van nu)All'e 'Tis ons bijna gelukt, op 28 december 2007 zijn wij 50 jaar gehuwd, met wat vallen en weer opstaan zijn wij nog altijd samen,volgens mij een heel grote prestatie, en een hoop geluk, dat wij dat nog mogen beleven.
(Met de groetjes van Roger en Henriette allias ploef)
Als iets zich in ons omkeert niet en lukken wil, als je ziet wat je nooit eerder zag, als geweld veranderd in iets mooi's dan is je geluk iets heel gewoon.
Gelukkig zijn is steeds opnieuw proberen, ben je rijk of ben je arm, gelukkig zijn moet je leren.
Liefde vreugde of verdriet, wat op je afkomt weet je niet, dus kijk niet te ver vooruit, het heeft geen nut je ziet geen fluit, dus denk aan jezelf en wees positief
(FOTO De Keizer" Kollosal?De dood:Dank u;Wilhelm)Het droevige hoofdstuk is nog niet geeindigd.Wij denken aan Franck en Baeckelmans.Jozef Baeckelmans en Alexander Franck waren van Antwerpen.Baeckelmans werkte te Brussel met Wallonie en Franck te Gent. In dit proces werden drie doodvonnissen voltrokken, Jozef Baeckelmans, Alexander Franck en Alexis Thiry,politie kommissaris te Saint Gislain.. de twee eerste vonnissen werden uit gevoerd op 23 September 1915 De gezanten van Spanje en Amerika hadden hadden ook voor hen getracht genade te krijgen;tevergeefs echter. Het verzoek werd verworpen.De Duitsche gevangenis-aalmoezenier Legendecker kwam het hun melden.Beide veroordeelden bleven heldhaftig tot het einde.Baeckelmans had even te voren zijn verloofde nog gezien. Hij schreef haar nu,dat hij sterven moest."Morgen wordt ik ter dood gebracht.'t isdroevig.Maar er is niets aan te doen, liever zou ik blijven leven,maar ik schik mij gelaten. De voorzienigheid heeft ons niet laten samen blijven.Boven zullen wij gelukkiger zijn.Dat Zijn heilige wil geschiede. Ga voort voor mij te bidden; als ik in den Hemel zal zijn, zal ik voor u bidden."" Stel u gerust" schreef Baeckelmans aan zijn vrienden."Gij zoudt niet kunnen gelooven , hoe gelukkig ik vertrek.Ik zeg tot mezelf,dat God, in Zijn groote hoedheid, mij tot Hem heeft willen roepen op een oogenblik van mijn leven, waarop ik het best bereid ben.Heb ik geen reden mij over die gunst te verheugen.Troost mijn verloofde; wij hadden elkander zoo lief.Zeg haar goed, dat ik haar vergiffenis vraag voor al het verdriet, dat ik haar veroorzaak.Ze moet zich onderwerpen, daar ik als een dappere sterf en hoop, dat God mij weldra in Zijn armen zal ontvangen .Meld dan Gustaaf alles aan mijn geliefde moeder, maar ik smeek u, doe het voorzichtig, en dat men haar meedeele met welke gevoelens ik sterf."Franck en Baeckelmans stierven als helden.Vervolg op (2)
De bomen gaan in winterslaap, de dagen worden kort de avonden zijn lang, vooral voor mensen die alleen zijn, Ik wens ze vriendschap en genegenheid toe, een bezoekje, of een telefoontje ? Iedereen kent wel zo iemand om zich geen, Doe het; laat ze niet alleen, Ze zullen je eeuwig dankbaar zijn.
Mensen komen en ze gaan, 't leven is kort maar ze blijven in ons leven, ze gaan,verdwijnen uit het zicht; zoals de zon verdwijnt achter de wolken, in de nacht. alleen wij weten dat ze er altijd zijn, ze leven in ons hart,in onze gedachten, bij de Heer ,waar ze geduldig op ons wachten; tot op de dag waarop wij ook zullen gaan. verdwenen maar niet vergaan. naar 't huis van de Vader.
Niet haten om onrecht je aangedaan, starten met een lieve blik en een lieve kus, want goede mensen zijn als sterren, je ziet ze niet altijd maar je weet, dat ze er altijd zijn. als je bang bent om vooruit te zien, kijk dan naast je en je vind je goede vrienden. liefde is als een klaverken vier; moeilijk te vinden ,maar gezegend het te hebben.
'Tis niets zeggen maar je arm om de schouder leggen, is iemands leven in vreugde en verdriet delen, is even bellen om nieuwsjes te vertellen, is durven tonen de gevoelens die in je wonen, is delen in geluk en bidden "Ga toch nimmer stuk" 'Tzit em in de kleine dingen, die je niet tot reageren dwingen, het is een kostbaar kleinood, die je meedraagt in de dood; 't is fijn te weten dat er nog vrienden zijn.
Na vier weken kom ik tot het resultaat dat mijn suiker vrij goed onder kontrole blijft,max lig ik bij 't meten op 150; vroeger veel hoger. Maar? eens boven de 8000 stappen krijg ik 's nachts hipo's minstens 1 a 2x in de week,met als gevolg eten tijdens de nacht. Daardoor komt mijn resultaat 's morgens weer boven de 250 en moet ik mij beperken tijdens den dag op wat ik eet of minder stappen? ps/ onder de 8000 blijft goed en heb ik max 150 als ik 's morgens meet. Wat is nu mijn probleem; oftewel eet ik iets voor ik ge slapen oftewel spuit ik 's avonds minder,maar ik neem eerst kontakt met mijnen dokter in 't uz in Gent. In ieder geval is stappen en of bewegen zeer goed maar hoeveel zal zeker afhangen van persoon tot persoon.
(Met de groetjes van ploef) ps Wat men in Gent zegt laat ik voor wie er interesse voor heeft het wel eens weten.
Dan zou de wereld mooier zijn,met minder zorgen en pijn en meer genot. Als je den dag kon beginnen en eindigen zonder slaapmiddelen, als je blij blijft terwijl je pijn en smart hebt, Als je zonder te klagen je eigen problemen kon dragen. Wel dan ben je een mens uit de duizend.
Als je echte vrienden buiten blijven, als je vernedering kan dragen, als je lompheid kan verdragen zonder je te ergeren, Wel dan ben je een mens uit de duizend.
als je gelooft dat iemand zal zorg voor je dragen, zonder je te ergeren, Als je u kunt ontspannen zonder drank, en als je tevreden bent met wat je hebt, Wel dan ben je een mens uit de duizend.
Een zalige hoogdag aan alle bezoekers van mijn blog
Kerkhoven vol chrisanten sieren weer de graven op het kerkhof, oogenblikken van ontmoeting tussen wij levenden en zij die van ons geen zijn gegaan;Eén vraag leeft:"Is de dood het einde"je moet alles loslaten,mensen met wie je verbonden was, dingen waaraan je gehecht bent. De dood hoort niet 't huis in 't leven van een mens.De dood overkomt alleen anderen, nooit ons . De buurman die een infarct krijgt, een kennis die met zijn wagen tegen een boom beukt. Denken over de dood is denken over het heengaan van anderen. Als een mens sterft, een vriend of een vriendin worden wij stil,staan wij machteloos, er is verdriet,tranen, opstandigheid,"Waarom?" de dood is altijd een spelbreker, en toch is het een zekerheid voor iedereen. De dood is een rechtvaardigheid? Niet om te kopen met geld of macht of wetenschappelijke kennis. Een teken van hoop is er alleen voor gelovige mensen. Hoe ik mijn leven na de dood voorstel.?Ik weet het niet; maar ik geloof dat ik bij God geborgen zal zijn.
(Met de groetjes van ploef en Een zalige Hoogdag van allerheiligen aan alle bezoekers op mijn blog) (Tekst uit het parochieblad)
Gelezen in het krantje van pasc@al dat er zo vele mensen lijden aan overgewicht. Het kan; maar als het moet dan eerst komt de inzet. Ik ben nu 72 jaar en heb reeds 30 jaren suikerziekte,spuiten moet en niet een beetje ,20 e 's morgens 7 e 'smiddags en 's avonds 16 e Mijn suiker hou ik op pijl door aan veeeeeeel beweging te doen en een streng dieet te volgen. mijn bewegen volg ik met een stappenteller en ik stap zo ongeveer een 6000 stappen bij elkaar per dag,via petanquen, met de hond wandelen, en prutsen in den hof,neem daarbij nog fietsen 10 minuuten per dag= 1500 stappen,kom je al vlug aan 7 a 8000 stappen.( (((normaal is 10000 stappen per dag))) Mijn voeding 's morgen 3 sneden grof brood met magere kaas en konfituur zonder suiker,een potje magere jouhourt en een stuk fruit. 's middags 300 gr groente 75 gram mager vlees;een potje jouhourd en een stuk fruit,'s avonds 300 gr groente, mager vlees of kaas 75 gr een potje vanille gemaakt met zoetstof en een stuk fruit. Ik ben 1.78 meter groot en weeg 75 kg,'k heb geen buikje en voel mij kip lekker. PS/ vooral beweging en daarbij een aangepaste voeding doet wonderen,niet alleen voor suikerpatienten maar voor al wie gezond wil leven. Ik raad iedereen aan eens te proberen,resultaat gegarandeerd.
(Foto Verduin ligt ver)En nu noemen wij Gabrielle Petit.Ze was geboren te Doornik,op 20 Februari 1893.Vroeg verloor ze haar brave moeder. Na met haar zuster Hèlène in een gesticht opgevoed te zijn,kwam ze naar de hoofdstad wonen, waar ze in 1915 haar meter, vrouw Hèlène Sagard, de zuster harer moeder ,leerde kennen.Gabrielle was een flinke jonge vrouw,schoon van lichaamsbouw,maar nog schooner door de reinheid van haar zielenadel. Als winkeldochter voorzag ze te Brussel in haar levensonderhoud.Ze was verloofd met een Belgische soldaat. In haar 24° levensjaar werd ze den1 April 1916 ter schietbaan van de hoofdstad, door de Duitsche militaire barbaren gefusilleerd. Haar verloofde was bij Luik gewond. ze verpleegde hem en na zijn genezing bracht ze hem door de Duitsche linies naar nederland en vergezelde hem naar Engeland. Dan besloot ze naar Belgiè terug te keeren.En daar neemt haar werkelijk militair leven aanvang:Achtergebleven Belgische jongeren naar Holland oversmokkelen en over de bewegingen van het Duitsche leger de nuttigste inlichtingen in winnen.Haar opsporingen oefent zij uit op een voornaam deel der vijandelijke vuurlijn,van bij Ieperen over Rijsel tot Maubeuge,te Brussel,te Antwerpen.En ze weet de Duitsche tegen spionnen te verschalken.Vandaag is ze kindermeid, natuurlijk om de Duitsche soldaten des te gemakkelijker te kunnen uithooren; morgen zit ze op een belangrijk strategisch punt, langs de waterkant rustig te visschen, maar haar oog en haar geest nemen aandachtig op wat rondom oprukt en terugkeert; overmorgen heeft zij't uitzicht van een handelsreizigster aangenomen, daarna verkoopt ze gazetten, om kort nadien een arme vluchtelinge te zijn, door medelijdende menschen in huis opgenomen.Niet al te lang duurt het, of de voornaamste chefs van haar dienst,wie ze de verzamelde inlichtingen moet overmaken, worden aangehouden, veroordeeld en terechtgesteld?Maar dat is voor Gabrielle Petiet geen sein tot aftocht.Integendeel,zoo mogelijk wordt haar ontembare ijver er nog meer door aangehitst. Tot een vertrouwelinge zei ze:"'tGevaar,ik vrees het niet.'kVervul de schoonste roeping welke een vrouw in oorlogstijd droomen kan?Mijn plicht zal ik doen,trots alles?'kWeet het wel, word ik gesnapt,dan plaatsen ze mij tegen den muur?" " En dan?" " Wel,dan ben ik in den Hemel? en koester maar geen vrees voor mij.Aan de " Boeges"zal ik geen mensch verklappen, zelfs niet in de wreedste folteringen.?Moet ik sterven, 't zal zijn in den dienst van mijn land, als soldaat, met geest en hart aan 't vaandel gewijd?.Haar oorlogsnaam was juffrouw Legrand.De Duitschers loerden op har en hielden haar koerier aan.Door een tegenspion liep ze in de val.'t Was een Hollander , die het wachtwoord kende. Ze aarzelde even, maar toch vertrouwde ze hem de brieven voor Holland toe-- militaire inlichtingen---De judas droeg ze recht naar de DuitschersWordt vervolgd op 3
Ik hou van jou, al ben je anders,
(FOTO De Keizer" Kollosal?De dood:Dank u;Wilhelm)Het droevige hoofdstuk is nog niet geeindigd.Wij denken aan Franck en Baeckelmans.Jozef Baeckelmans en Alexander Franck waren van Antwerpen.Baeckelmans werkte te Brussel met Wallonie en Franck te Gent. In dit proces werden drie doodvonnissen voltrokken, Jozef Baeckelmans, Alexander Franck en Alexis Thiry,politie kommissaris te Saint Gislain.. de twee eerste vonnissen werden uit gevoerd op 23 September 1915 De gezanten van Spanje en Amerika hadden hadden ook voor hen getracht genade te krijgen;tevergeefs echter. Het verzoek werd verworpen.De Duitsche gevangenis-aalmoezenier Legendecker kwam het hun melden.Beide veroordeelden bleven heldhaftig tot het einde.Baeckelmans had even te voren zijn verloofde nog gezien. Hij schreef haar nu,dat hij sterven moest."Morgen wordt ik ter dood gebracht.'t isdroevig.Maar er is niets aan te doen, liever zou ik blijven leven,maar ik schik mij gelaten. De voorzienigheid heeft ons niet laten samen blijven.Boven zullen wij gelukkiger zijn.Dat Zijn heilige wil geschiede. Ga voort voor mij te bidden; als ik in den Hemel zal zijn, zal ik voor u bidden."" Stel u gerust" schreef Baeckelmans aan zijn vrienden."Gij zoudt niet kunnen gelooven , hoe gelukkig ik vertrek.Ik zeg tot mezelf,dat God, in Zijn groote hoedheid, mij tot Hem heeft willen roepen op een oogenblik van mijn leven, waarop ik het best bereid ben.Heb ik geen reden mij over die gunst te verheugen.Troost mijn verloofde; wij hadden elkander zoo lief.Zeg haar goed, dat ik haar vergiffenis vraag voor al het verdriet, dat ik haar veroorzaak.Ze moet zich onderwerpen, daar ik als een dappere sterf en hoop, dat God mij weldra in Zijn armen zal ontvangen .Meld dan Gustaaf alles aan mijn geliefde moeder, maar ik smeek u, doe het voorzichtig, en dat men haar meedeele met welke gevoelens ik sterf."Franck en Baeckelmans stierven als helden.Vervolg op (2)
Mensen komen en ze gaan,
'Tis niets zeggen maar je arm om de schouder leggen,
