k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
Bestorming van de meelfabriek in Diksmuide/ Blankaert-meer Winter(2)
(Foto Een verdekt opgesteld Fransch 24.cm kanon aan 't frond))Ja den droom is verwezenlijkt. Vandaag, 20" Oktober 1917 gewapend met een dolk, en revolver, zes Mills-handgranaten en een lichte karabijn, trek ik om 2u,25 van den morgen, op een waggelend loopbruggetje, den IJzer over.En dit voor de ongenaakbare sterkte, door geheel het Belgisch leger geducht, de "minoterie",Sedert twee dagen beukt onze artillerie woedend op de Duitsche eerste linie en jaagt de ellendige puinen van Diksmuide op tot een wolk van stof.Die twee uren dat wij wachten is het lawaai zoo helsch dat ik met moeite de bevelen van den luitenant versta.Hoe wij tot hier geraakt zijn zonder een man te verliezen, is een mirakel. Een wagen laadde de patroeljeurs van het 3* te Alveringem op;we waren lustig, want wij hadden, zooals het de gewoonte is; heel wat flesschen geledigd, aangeboden ter gelegenheid van den aanval.En den tocht met den auto, bij het zingen van liedjes, onder het akelig en heviger wordend bonzener kanonnen, was een helsche reis in een streek van dood en vernieling. Ik meende den sektor van Diksmuide te kennen; heel dezen Zomer zag ik hem rustig, dezen nacht heeft hij weer een fantastisch uitzicht;alles wordt opnieuw vernielt; de verbindingsgang van Quenast stort in; putten van 10 meter onderbreken de weg; aan de ingestorte" Briqueterie" houd de ploeg stil in den loopgracht der Schneider's om het uur af te wachten.Rrrran? een vlaag Duitsche granaten valt dicht-bij; de borstweer waggelt en scherven springen op ons; de verskrikte mannen hebben hun helm opgezet en zitten neergehurkt in de loopgracht, ineengekrompen gelijk katten; dat duurt eene halve uur, totdat ik hun betere dekkingen gevonden heb aan de "Briqueterie". reeds gaan de gewonden terug naar Kaaskerke. Het uur H is op 2 uur van den morgen gesteld; op dit oogenblik moeten de loopbruggetjes gereed zijn en het vernielingsvuur moet ophouden op den Oosteroever van den IJzer.Dat iemand van ons verloren geloopen is tusschen de "Briqueterie"en de eerste linie is geen wonder; den verbindingsgang bestaat nog slechts met plaatsen; men moet over den wand kruipen, op den weg klimmen, weer in den gang springen, zich bukken als een granaat ontploft; aan de vertakking der Casbah-loopgracht herkent men niets meer; wij gaan in een chaos,tusschen bomputten; een holte tegen een omgekantelde betonblok beschut ons tegen geweer-en mitrailleurkogels die van de "Minoterie" komen. er zijn dus nog verdedigers. Maar waar is den luitenant? Het is het uur H. Het is later dan het uur H.In het lawaai hoort men geroep, gehuil liever.Aan ons nu? Vooruit, zonder aarzelen.'t is bijna volle maan; men schiet niet op ons en wij gaan er over, koortgachtig op een meter van elkaar; de andere oever is modderachtig, men trekt ons naar boven:"Rap, Giron, Ferbus en Milio met mij links." De rechteroever is een vreeselijke baaierd, men vind de plaats der loopgracht niet meer.Holen, glibberige hellingen; voor ons, het heuveltje der "Minoterie", geheel links, schreeuwt de luitenant midden het geratel der handgranaten die onze mannen in het blinde werpen:" Op mijn teeken, alleman vooruit."Doch de regiments-patroeljeerders, overhaast komen aan den voet van de "Minoterie" en, zonder teeken , breekt den stormloop los aan den rechter kant en loopt voort naar ons. Vijftig huilende mannen klimmen tegen de "Minoterie " op Een sergeant keert zich langzaam om, uit als een klacht"...Vaderland....", rolt den helling af.Besloten het voorbeeld te geven en mijn vrees bedwingend kom ik op den top. Een der onzen is daar, roepend: "Een Duitscher? een Duitscher?" en lost twee geweerschoten. vervolg op 3
Bestorming van de meelfabriek in Diksmuide/ Blankaert-meer Winter(3)
(Foto Helgoland bij stormweer)Twee metervoor mij zie ik de menschelijke gedaante bewegen: de Mof, en ik schiet op hem de helft van mijn revolver-patroonhouder af.Dan, den schrik op het lijf, vreezend voor weerwraak, verstop ik me boven op de helling, rillend van ontroering. Doch mijn wilskracht keert weer en ik spring bij het lijk; ik sta boven de "Menoterie" op een prachtigen uitkijkpost. zoo ik me wel herinner was ik niet alleen. Een Belg roept nevens mij:"Daar, daar, de Moffen. Ze lopen weg." En aan den andere kant, langs Diksmuide, onderscheid ik in de vlakte,verlicht door een vuurpijl, menselijke gedaanten die loopen.Ik sta er 10 meter boven en ik schiet met mijne karabijn in hunne richting.Eensklaps, 2 meter onder mij, langs dezen kant, beweegt iets.Een Mof zit er neergehurkt. Ik zend hem de rest van mijn patroonhouder.Ik keer mij om in den post, 'k sta alleen.Handgranaten ontploffen links en rechts van de "Minoterie".De artillerie richt een helsch vuur op Diksmuide en de tweede Duitsche linie. Ik ruk een knoop van de vest van het Moffenlijk. Vreeselijk?Hij draait zich om, hij ziet mij, hij spreekt:"Bardon, bardon, kamerad, baron." hij is halfdood van schrik.Zijn hand tast naar iets aan zijn hordel; ik spring toe, wantrouwig:" Was ist das?" 't was een rolronde doos:"Gas, gas."Ik doe ze open:een masker ; geen gevaar Hij lijdt; ik kan hem niet meeleiden, ik zou hem moeten afmaken...Ik had er de moed niet toe....Ik heb hem gezegd: Schlaf." En ik sta recht. Ik kan heel het slagveld overzien, heerlijk, doch ik ben alleen; ik vrees Belgische handgranaten mee te krijgen en ik daal de helling af; nu naar links, waar de luitenant en zijn mannen voorbij moeten gekomen zijn; een overgroote trechter waar ik rond moet; ik struikel gedurig in de modder; niemand;ik laad mijn karabijn en vooruit...."Kamerad, kamerad."Ik houd plots stil."Wie is het?" "Kamerad , komm hier."Wat zou ik doen? Opeens, rechts,een gedaante, vijf stappen van mij af. Vriend of vijand? Welke helm?Een lichtpijl; 't is een Mof.Ik weet niet meer wat er gebeurd is. Ik heb tot de Moffen geroepen:"Kommen Sie hier, oder ich schies" en men heeft me geantwoord:"Kann nicht." Ik heb gevuurd. Een doodsgehuil dat uitsterft, akelig. Maar ik heb den indruk dat het geveinsd is, een hinderlaag, en ik ga nog meer naar links. Vervolg op 4
Bestorming van de meelfabriek in Diksmuide/ Blankaert-meer Winter(1)
( FotoFransche vliegenier Guynemer)We hebben gehoord dat onze Belgische ook enigszinsaan dit offensief deelnamen door de verovering van Vijfhuizen bij Merkem. Daar stonden ze waarlijk aan den boord van een echt moeras, waarin verder doordringen onmogelijk was. Door die vorderingen bezaten ze ook den Westkant van het Blankaart-meer. De plas strekt zich uit tusschen Woumen en Merkem achter het kasteel van Woumen, en scheidde nu het frond.We zullen straks zien, dat het bezit van en oever voor ons een voordeel was. Maar eerst moeten we nog een ander feit van ons front meedeelen, getuigend van de onversaagdheid onzer troepen. Het speelde zich af wat Noordelijker, in het vak van Diksmuide. Iedere soldaat kende de " minoterie"; de in puin geschoten meelfabriek van Diksmuide, maar nu een hoogte, die voor de vijand een uitnemenden waarnemingspost bood en hem in staat stelde onze voorste loopgraven te bestoken.Ha, hoeveel verliezen had dit helsch punt ons reeds berokkend.Wie in de eerste linie over den IJzer zich even bloot gaf, werd door de scherpschutters gegrepen en de Duitschers zorgden dater altijd van die kerels in dienst waren. dan weer braakten alle machienegeweren een hevig vuur van daar op de stellingen. Die minoterie was een opsessie. Men beschoot ze voortdurend, maar wat baatte het? Stukken vlogen er af, doch de tegenpartij bouwde, metselde en herstelde de schade.En den IJzer was zoo smal,de afstand zoo klein. Men zou in den nacht van 29 op 30 Oktober 1917 eenpoging wagen om die geduchte sterkte te veroveren."t Was een waagstuk, doch men deedeen beroep op de patroeljeurs van het 5*, stoutmoedige kerels, die nooit achteruit deinsden, hoe groot ook 't gevaar was , waarin men hen zond. De kanonnen mokerden vooraf de positie en trouwens gansch Diksmuide. De patroeljeurs werden geholpen door mannen der infanterie en der genie, die een loopbrug moesten leggen, want men moest over den IJzer en volop in vijandelijk gebied.Ja 't was een waagstuk. Zou het gelukken? Wie de "minoterie" bezat, was ook meester van Diksmuide en al kon men met de mislukking van het offensief der Britten bij Ieperen, op geen doorbraak rekenen; de verovering van van het helsch nest, zou voor ons frond een zegen zijn. Alle maatregelen werden getroffen. De patroeljeurs lagen te Alveringem gekantonneerd. Over Oeren voerde men zoo ver mogelijk per auto bij het punt van den aanval, om hun krachten te sparen voor het stoute stuk. Laten we, om naar waarheid dien aanval te beschrijven, iemand aan het woord, die den yocht meemaakte en deezen beschrijft in zijn dagboek, namelijk Hubert Lefebvre, regimentair-adjudant-verkenner; van het 5* linie. Levendig is zijn verhaal , dat den raid teekent van 't begin tot het einde."29" Oktober. Oeren,-Op? Vooruit,jongens. Niet aarzelen. Vooruit? en uit onze onkennelijke eerste linie, door een bres in den dijk, springen de patroeljeerders van het 8* bataljon van C....vooraan, op de loopbrug. Volgens de vastgestelde orde volg ik hem met mijne mannen.vervolg op 2
Waar vind je een betrouwbaar mens? zo iemand is een waardevol geschenk, kostbaarder dan juwelen en goud. Een man of vrouw die je vertrouwen verdient, die je niet misbruikt,een mens die oog heeft voor het goede, en begrip voor zwakheid. Iemand die je helpt te kiezen voor duurzame waarden? en die er zelf ook naar leeft, een mens de de handen uit de mouwen steekt als er nood is, zo een mens is kostbaar. een knap voorkomen en een scherp verstand, zijn niet 't voornaamste,waar 't op aankomt is? of iemand een hart heeft dat kan meevoelen, met lief en leed van anderen. Een goed mens is iemand die God graag ziet, omdat die hem helpt en bemoedigt, om heel veel van mensen te houden.
Wij leven nog in een sprookje, waar dromen nog bestaan, de tijd was even stil blijven staan,kon ik die dromen nog altijd beleven, onder de sterren in den nacht, liepen wij verlieft naast elkaar, zoals een echt sprookjespaar,ver van huis waar ik mij voelde als 'thuis, waar jij op me wacht, het waren mooie dagen,bleef de tijd maar stille staan, dan kon ik jou mijn liefde geven,toch moet ik jou verlaten, mijn hart laat ik bij jou, je bent mijn leven,'k hoor je nog zeggen zachtjes kom weer gauw, laat mij nu maar dromen, zoals ik ben gekomen, zo kom ik wel terug.
Niet dood, maar eeuwig leven een reden tot bestaan het rijk van alle tijden de weg die wij begaan.
En ook als 'k niet meer zal wezen tenzij in woorden van't gedicht zien wij bloemen op de graven een glimlach op jou gezicht
Want voorbij de vele lijnen die ons scheiden van dit bestaan is er in wezen slechts die Ene waarin alles is opgegaan
Maar zelfs dan blijven wij bestaan als druppels in de zee een sprankel eeuwig licht spiegeling in jou ogen het geluid van vele klanken fluistering in je oren een toon muziek allicht.
Een engel vraagt je niet, met welken auto je rijdt, maar hoeveel mensen hebt vervoerd in nood.
Hoe groot je huis is ,maar wel hoeveel mensen welkom waren. Hoe rijkelijk je kleerkast is opgevult, maar hoeveel mensen je hebt geholpen om aan kleding te komen.
Hoeveel je verdient, maar hoever je 't gebracht hebt.
Welke titel of funcie je hebt, maar als de uitvoering goed is.
Hoeveel vrienden je hebt,maar wel wie je vriend wel is,
hij vraagt niet waar je woont ,maar wel hoe je met de buren omgaat..
Hij vraagt in ieder geval om lief te zijn voor elkaar.
Hij vraagt niet naar de kleur van je huid,maar naar je karakter.
Misschien zijn de belangrijktste woorden.in 't leven..... 't spijt me>je had gelijk<, 't is zeer moeilijk om te zeggen >Ik was fout<, dat hebt jij wel goed gedaan? Maken wij wel tijd om anderen gelukkig te maken? zeggen wij wel nog eens 'k hou van jou, > Wat vind je "van" houden wij wel rekening, met de gevoelens van een ander; 't is toch zo eenvoudig om eens " dank jewel te zeggen" Misschien doen wij 't wel eens samen, niet de een maar ook de ander? misschien is dat 't geheim om gelukkig te leven.
zorg dat je den draad niet verliest.
ja ja zo is het,nen bril doet wonderen 
gezien ip stadhuis?
't is groepsgebonden.
(Foto Een verdekt opgesteld Fransch 24.cm kanon aan 't frond))Ja den droom is verwezenlijkt. Vandaag, 20" Oktober 1917 gewapend met een dolk, en revolver, zes Mills-handgranaten en een lichte karabijn, trek ik om 2u,25 van den morgen, op een waggelend loopbruggetje, den IJzer over.En dit voor de ongenaakbare sterkte, door geheel het Belgisch leger geducht, de "minoterie",Sedert twee dagen beukt onze artillerie woedend op de Duitsche eerste linie en jaagt de ellendige puinen van Diksmuide op tot een wolk van stof.Die twee uren dat wij wachten is het lawaai zoo helsch dat ik met moeite de bevelen van den luitenant versta.Hoe wij tot hier geraakt zijn zonder een man te verliezen, is een mirakel. Een wagen laadde de patroeljeurs van het 3* te Alveringem op;we waren lustig, want wij hadden, zooals het de gewoonte is; heel wat flesschen geledigd, aangeboden ter gelegenheid van den aanval.En den tocht met den auto, bij het zingen van liedjes, onder het akelig en heviger wordend bonzener kanonnen, was een helsche reis in een streek van dood en vernieling. Ik meende den sektor van Diksmuide te kennen; heel dezen Zomer zag ik hem rustig, dezen nacht heeft hij weer een fantastisch uitzicht;alles wordt opnieuw vernielt; de verbindingsgang van Quenast stort in; putten van 10 meter onderbreken de weg; aan de ingestorte" Briqueterie" houd de ploeg stil in den loopgracht der Schneider's om het uur af te wachten.Rrrran? een vlaag Duitsche granaten valt dicht-bij; de borstweer waggelt en scherven springen op ons; de verskrikte mannen hebben hun helm opgezet en zitten neergehurkt in de loopgracht, ineengekrompen gelijk katten; dat duurt eene halve uur, totdat ik hun betere dekkingen gevonden heb aan de "Briqueterie". reeds gaan de gewonden terug naar Kaaskerke. Het uur H is op 2 uur van den morgen gesteld; op dit oogenblik moeten de loopbruggetjes gereed zijn en het vernielingsvuur moet ophouden op den Oosteroever van den IJzer.Dat iemand van ons verloren geloopen is tusschen de "Briqueterie"en de eerste linie is geen wonder; den verbindingsgang bestaat nog slechts met plaatsen; men moet over den wand kruipen, op den weg klimmen, weer in den gang springen, zich bukken als een granaat ontploft; aan de vertakking der Casbah-loopgracht herkent men niets meer; wij gaan in een chaos,tusschen bomputten; een holte tegen een omgekantelde betonblok beschut ons tegen geweer-en mitrailleurkogels die van de "Minoterie" komen. er zijn dus nog verdedigers. Maar waar is den luitenant? Het is het uur H. Het is later dan het uur H.In het lawaai hoort men geroep, gehuil liever.Aan ons nu? Vooruit, zonder aarzelen.'t is bijna volle maan; men schiet niet op ons en wij gaan er over, koortgachtig op een meter van elkaar; de andere oever is modderachtig, men trekt ons naar boven:"Rap, Giron, Ferbus en Milio met mij links." De rechteroever is een vreeselijke baaierd, men vind de plaats der loopgracht niet meer.Holen, glibberige hellingen; voor ons, het heuveltje der "Minoterie", geheel links, schreeuwt de luitenant midden het geratel der handgranaten die onze mannen in het blinde werpen:" Op mijn teeken, alleman vooruit."Doch de regiments-patroeljeerders, overhaast komen aan den voet van de "Minoterie" en, zonder teeken , breekt den stormloop los aan den rechter kant en loopt voort naar ons. Vijftig huilende mannen klimmen tegen de "Minoterie " op Een sergeant keert zich langzaam om, uit als een klacht"...Vaderland....", rolt den helling af.Besloten het voorbeeld te geven en mijn vrees bedwingend kom ik op den top. Een der onzen is daar, roepend: "Een Duitscher? een Duitscher?" en lost twee geweerschoten. vervolg op 3
(Foto Helgoland bij stormweer)Twee metervoor mij zie ik de menschelijke gedaante bewegen: de Mof, en ik schiet op hem de helft van mijn revolver-patroonhouder af.Dan, den schrik op het lijf, vreezend voor weerwraak, verstop ik me boven op de helling, rillend van ontroering. Doch mijn wilskracht keert weer en ik spring bij het lijk; ik sta boven de "Menoterie" op een prachtigen uitkijkpost. zoo ik me wel herinner was ik niet alleen. Een Belg roept nevens mij:"Daar, daar, de Moffen. Ze lopen weg." En aan den andere kant, langs Diksmuide, onderscheid ik in de vlakte,verlicht door een vuurpijl, menselijke gedaanten die loopen.Ik sta er 10 meter boven en ik schiet met mijne karabijn in hunne richting.Eensklaps, 2 meter onder mij, langs dezen kant, beweegt iets.Een Mof zit er neergehurkt. Ik zend hem de rest van mijn patroonhouder.Ik keer mij om in den post, 'k sta alleen.Handgranaten ontploffen links en rechts van de "Minoterie".De artillerie richt een helsch vuur op Diksmuide en de tweede Duitsche linie. Ik ruk een knoop van de vest van het Moffenlijk. Vreeselijk?Hij draait zich om, hij ziet mij, hij spreekt:"Bardon, bardon, kamerad, baron." hij is halfdood van schrik.Zijn hand tast naar iets aan zijn hordel; ik spring toe, wantrouwig:" Was ist das?" 't was een rolronde doos:"Gas, gas."Ik doe ze open:een masker ; geen gevaar Hij lijdt; ik kan hem niet meeleiden, ik zou hem moeten afmaken...Ik had er de moed niet toe....Ik heb hem gezegd: Schlaf." En ik sta recht. Ik kan heel het slagveld overzien, heerlijk, doch ik ben alleen; ik vrees Belgische handgranaten mee te krijgen en ik daal de helling af; nu naar links, waar de luitenant en zijn mannen voorbij moeten gekomen zijn; een overgroote trechter waar ik rond moet; ik struikel gedurig in de modder; niemand;ik laad mijn karabijn en vooruit...."Kamerad, kamerad."Ik houd plots stil."Wie is het?" "Kamerad , komm hier."Wat zou ik doen? Opeens, rechts,een gedaante, vijf stappen van mij af. Vriend of vijand? Welke helm?Een lichtpijl; 't is een Mof.Ik weet niet meer wat er gebeurd is. Ik heb tot de Moffen geroepen:"Kommen Sie hier, oder ich schies" en men heeft me geantwoord:"Kann nicht." Ik heb gevuurd. Een doodsgehuil dat uitsterft, akelig. Maar ik heb den indruk dat het geveinsd is, een hinderlaag, en ik ga nog meer naar links. Vervolg op 4
( FotoFransche vliegenier Guynemer)We hebben gehoord dat onze Belgische ook enigszinsaan dit offensief deelnamen door de verovering van Vijfhuizen bij Merkem. Daar stonden ze waarlijk aan den boord van een echt moeras, waarin verder doordringen onmogelijk was. Door die vorderingen bezaten ze ook den Westkant van het Blankaart-meer. De plas strekt zich uit tusschen Woumen en Merkem achter het kasteel van Woumen, en scheidde nu het frond.We zullen straks zien, dat het bezit van en oever voor ons een voordeel was. Maar eerst moeten we nog een ander feit van ons front meedeelen, getuigend van de onversaagdheid onzer troepen. Het speelde zich af wat Noordelijker, in het vak van Diksmuide. Iedere soldaat kende de " minoterie"; de in puin geschoten meelfabriek van Diksmuide, maar nu een hoogte, die voor de vijand een uitnemenden waarnemingspost bood en hem in staat stelde onze voorste loopgraven te bestoken.Ha, hoeveel verliezen had dit helsch punt ons reeds berokkend.Wie in de eerste linie over den IJzer zich even bloot gaf, werd door de scherpschutters gegrepen en de Duitschers zorgden dater altijd van die kerels in dienst waren. dan weer braakten alle machienegeweren een hevig vuur van daar op de stellingen. Die minoterie was een opsessie. Men beschoot ze voortdurend, maar wat baatte het? Stukken vlogen er af, doch de tegenpartij bouwde, metselde en herstelde de schade.En den IJzer was zoo smal,de afstand zoo klein. Men zou in den nacht van 29 op 30 Oktober 1917 eenpoging wagen om die geduchte sterkte te veroveren."t Was een waagstuk, doch men deedeen beroep op de patroeljeurs van het 5*, stoutmoedige kerels, die nooit achteruit deinsden, hoe groot ook 't gevaar was , waarin men hen zond. De kanonnen mokerden vooraf de positie en trouwens gansch Diksmuide. De patroeljeurs werden geholpen door mannen der infanterie en der genie, die een loopbrug moesten leggen, want men moest over den IJzer en volop in vijandelijk gebied.Ja 't was een waagstuk. Zou het gelukken? Wie de "minoterie" bezat, was ook meester van Diksmuide en al kon men met de mislukking van het offensief der Britten bij Ieperen, op geen doorbraak rekenen; de verovering van van het helsch nest, zou voor ons frond een zegen zijn. Alle maatregelen werden getroffen. De patroeljeurs lagen te Alveringem gekantonneerd. Over Oeren voerde men zoo ver mogelijk per auto bij het punt van den aanval, om hun krachten te sparen voor het stoute stuk. Laten we, om naar waarheid dien aanval te beschrijven, iemand aan het woord, die den yocht meemaakte en deezen beschrijft in zijn dagboek, namelijk Hubert Lefebvre, regimentair-adjudant-verkenner; van het 5* linie. Levendig is zijn verhaal , dat den raid teekent van 't begin tot het einde."29" Oktober. Oeren,-Op? Vooruit,jongens. Niet aarzelen. Vooruit? en uit onze onkennelijke eerste linie, door een bres in den dijk, springen de patroeljeerders van het 8* bataljon van C....vooraan, op de loopbrug. Volgens de vastgestelde orde volg ik hem met mijne mannen.vervolg op 2
Het geweten een stem die je zegt wat je niet mag doen,
Eiland ,een plaats waar de boden van de zee boven water steekt.
Een baas; Iemand die vroeg isals je te laat bent,
Takt; de kunst je mond te houden,voordat iemand je 
Ervaring; eenvoudig de naam die wij aan onze fouten geven.
Er zijn altijd handen, die je willen dragen,
Waar vind je een betrouwbaar mens?
Niet dood, maar eeuwig leven een reden tot bestaan
