De benaming Hindoeïsme als religie bestaat feitelijk niet. Dit woord is bedacht door Westerse geleerden rond de negentiende eeuw. De bevolkingsgroep die Hindoe wordt genoemd noemen hun geloof "sanatana dharma" wat betekent: "eeuwige leer of eeuwige wet". Deze spirituele zienswijze is levendig, kleurrijk en soepel, en kan op verschillende manieren vorm worden gegeven of worden geïnterpreteerd. Zij kent geen stichter en heeft evenmin één heilig boek doch bestaat uit een groot aantal geschriften, die Veda's, wat kennis betekent, worden genoemd. Deze geschriften kunnen we indelen in Shruti en Smriti. De Shruti's zijn vooral objectieve waarnemingen en de Smriti's subjectieve dialogen, verhalen en interpretaties.

De Bhagavat Gita is een onderdeel van het grote religieuze en filosofische epos, de Mahabharata. Maha betekent groot en Bharata betekent India. De Mahabharata verhaalt de geschiedenis, overleveringen en mythes van de menselijke beschaving en de persoonlijke strijd van de mens in zijn zoektocht naar het ware Zelf en God. De Bhagavat Gita neemt zo een belangrijke plaats in dat dit als een afzonderlijk boek wordt bestudeerd en becommentarieerd al naargelang de religieuze en filosofische strekking waartoe de auteur behoort. Verder bestaan er nog een groot aantal geschriften waarover we het hier niet zullen hebben. Er bestaan binnen de Hindoegemeenschap talloze religieuze gemeenschappen en sekten die hun inzichten en tradities als enige waarheid claimen en elkaar bestrijden in theologisch en filosofisch dispuut. Zo heb je bijvoorbeeld de personalisten (zij die geloven in een persoonlijke God) en de impersonalisten (zij die geloven in een onpersoonlijke God). Persoonlijk vind ik deze onderlinge strijd verloren energie. De Allerhoogste is een groot en ondoorgrondelijk mysterie dat ver voorbij ons voorstellingsvermogen ligt. En dat eeuwige mysterie maakt onze Godsbeleving juist zo wonderbaarlijk en mooi. Laten we elkaar dus respecteren in onze unio mystica met de Allerhoogste, de Geliefde, en fanatisme ten alle koste vermijden en uit de weg gaan.

Tegen de achtergrond van de Bhagavat Gita speelt het verhaal van een oorlog. De in deze oorlog strijdende partijen zijn de Kaurava's en de Pandava's. De Kaurava's staan voor het kwaad (onwaarheid), de Pandava's voor het goede (waarheid). Een verhaal over oorlog maakt indruk op de menselijke geest; het idee van oorlog en conflict is onlosmakelijk met de mens verbonden, wordt hem vanaf zijn geboorte als het ware met de paplepel ingegeven. In de tijd dat Heer Krishna, de volmaakte yogi, de boodschap van de Gita tegen zijn leerling en vriend Arjuna sprak vonden er uiteraard ook oorlogen plaats doch moeten we dit oorlogsverhaal zien als een allegorie. De mensheid van toen had grotendeels geen schoolopleiding gehad en was ongeletterd. Wat zij te horen kregen werd voorgelezen of verteld in een vorm die hun geest kon bevatten. Waar het echter werkelijk om gaat is de boodschap van de Gita, de innerlijke strijd van de mens van goed tegen kwaad, zijn zoektocht naar God, de Allerhoogste, de eeuwige Geliefde. Zijn hunkering om de kringloop van geboorte en dood eindelijk te doorbreken en naar zijn ware thuis terug te kunnen keren.

Vooraleer we beginnen met een toelichting te geven op de achttien hoofdstukken van de Bhagavat Gita willen we het nog even hebben over de rol van Heer Krishna. Heer Krishna was een volmaakte yogi die God in zichzelf had gerealiseerd. Hij sprak, net als Heer Jezus, in de "Ik" vorm als gevolg van versmelting met de Allerhoogste. God sprak daadwerkelijk door Hem. Volg de aanwijzingen van Heer Krishna en als de tijd rijp is zul je de Allerhoogste, de Geliefde horen in je hart, eerst als een stil gefluister, dan als een waterval van goddelijk inzicht.