Ik ben Wim del Arte
Ik ben een man en woon in een kartonnen doos onder een brug (( in Parijs)) en mijn beroep is Gepensioneerd clochard.
Ik ben geboren op 00/00/0000 en ben nu dus 2024 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Dat zijn er een pak geweest, te veel om op te noemen.
Het was te koud onder de brug , ben verhuisd, terug naar La Palma.
Schetsblog Niets meer niets minder. Dit blog is een tento met vervolg en bestaat uit een opeenstapeling van stijlen, citaten, beelden, ideeën, motieven en ook soms een fotoke. Voor de bezoeker is het nauwelijks duidelijk waarom dit schetsblog gemaakt is.- Om de invloed van de massamedia op de vorming van het individuele gedrag aan de kaak te stellen, dit door smakeloze, symbolische en tragikomische vervormde schetsen, waarvan de betekenis zelf kan ingevuld worden. - Zo ben ik althans gestart; MAAR EEN BLOG LEEFT EN PAST ZICH AAN... en zo langzamerhand werd het een foto-dagboek van een EILANDER
23-03-2012
EL REMO - LA PALMA - VISSERS LATIJN
Een maaltje vangen en visserslatijn
***
Vroeg in de ochtend zitten de bewoners van het gehucht El Remo reeds hun vismaaltje te vangen. Het kan twee of drie uur duren want de laatste nieuwtjes worden ook uitgewisseld, al dan niet in't visserslatijn. In dit kleine lieflijke baaitje wordt er met enige regelmaat wat gevangen, zoniet smaken de sardientjes uit blik ook lekker ;-)
Er zijn mensen die uilen verzamelen. Schildpadden zijn ook een gewild verzamelobject. Op een gegeven moment krijgen zij het door ... Het wordt een nooit eindigende odyssee langs vlooienmarkten en rommelwinkels. Het werkt subversief, ontwrichtend en 'niet vol te houden' en ze geven er dan op een bepaald moment de brui aan. Zo komen de uilen en de olifantjes terug in de kringloopwinkels en op de rommelmarkten terecht.
Zo'n dertig, misschien wel veertig jaar geleden ben ik bij toeval begonnen met het verzamelen van "bizons". Een verzamelwoede is het nooit geworden, simpelweg omdat de bizon niet populair is onder de verzamelaars en dus economisch gezien geen gat in de markt is. De laatste 20 jaar hier op het eiland ben ik er maar eentje tegengekomen op de rastro van Argual, een afgedankte Playmobil buffel met een gebroken hoorn. Wel heb ik tijdens wandelingen in de bergen en op het strand enkele stenen gevonden die met behulp van enkele krassen verbluffend goed gelijken op mijn verzamelobject.
De mens verzamelt, conserveert, archiveert, presenteert en extermineert. De bizon staat symbool voor uitroeiing. De Amerikaanse bizon is bijna systematisch uitgeroeid. In de pre-Europese tijd leefden er enorme kudden van naar schatting zestig miljoen bizons op de vlakten en bossen van Noord-Amerika. Jaarlijks trokken ze in het voorjaar naar het noorden, in het najaar naar het warmere zuiden. De jacht door de indianen betekende geen enkele bedreiging. Maar in de 19e eeuw begon de grote slachting. De jagers organiseerden speciale bizon-jacht treinen, van waaruit er dan op de kuddes geschoten kon worden. Het gevolg was dat de bizon bijna werd uitgeroeid en zo werd de inheemse bevolking hun basisvoedsel ontnomen.
PS: De twee bizons in speksteen zijn gesneden door mijn "Wanenonlie".
Van bovenaf gezien vind ik Puerto Naos geen aantrekkelijk dorpje. Tussen de bananenplantages heeft men een poging gedaan voor méér toerisme maar het massatoerisme is er nooit van de grond gekomen. Geen keiharde muziek, geen friet (patat) kramen en geen uitbundig nachtleven. Langsheen de gezellige promenade zijn er enkele restaurantjes, terrasjes en souvenirwinkeltjes. Alleen in de maanden juli en augustus kan het er wel eens wat drukker worden met de Span- jaarden van het vasteland die op vakantie komen. Op 1 september, dag op dag keert de rust weer.
Gisteren lag het strand van Tazacorte vol met Portugese oorlogsschepen. M'n klikvingertje heeft niet stil gestaan
Update: Deze morgen vroeg dezelfde route gewandeld en al de Portugese oorlogsschepen waren verdwenen, er zaten wel meeuwen, misschien eiwitten voor deze vogels, ik heb ze wel niet zien eten.
Het Portugees oorlogsschip is een kwal die voorkomt in de warmere zeeën. Het is geen echte kwal, maar een complexe kolonie van vier soorten poliepen. De naam is afkomstig van de ontdekkingsreizigers uit de 16e eeuw, toen Portugal op zee machtiger was dan Engeland en Spanje en de Portugese oorlogsschepen iedereen angst inboezemden, net als dit dier.
Het Portugees oorlogsschip kan tot 50 meter lange tentakels ontwikkelen. Naast het lichaam, dat gemiddeld 9 tot 35 cm groot is, heeft het een gasblaas, dat als "zeil" dienstdoet. Dit zeil, dat in feite een poliep is, kan met lucht gevuld worden als het dier aan de oppervlakte moet blijven, en kan bij gevaar leeglopen waardoor het dier onderduikt. Ook kan dit zeil in een bepaalde hoek gedraaid worden, zodat het organisme invloed kan uitoefenen op de richting waarin het zich beweegt. Zelfs schuin tegen de wind in laveren is mogelijk.
Elk Portugees oorlogsschip kent twee stadia: dat van een drijvende groep poliepen en dat van een kleine, rondzwemmende meduse, die lijkt op een kwal. Dit is het geslachtsrijpe stadium, waarin het dier zowel eitjes als sperma maakt. Het ontwikkelt zich als een kleine bult op één van de voortplantingspoliepen die aan de blaas hangen, tot het losbreekt om een drijvende larve te worden. Dit begint als één poliep, maakt er meer en wordt zo een volledige kolonie.
De natuurlijke vijanden van het Portugees oorlogsschip zijn de lederschildpad en de verschillende soorten zeeslakken, die immuun zijn voor het gif en de dieren op hun menu hebben staan.
Het Portugees oorlogsschip, dat sporadisch in de Noordzee gesignaleerd wordt, wordt vaak ten onrechte als kwal aangeduid. Dit kan tot een verkeerde behandeling van de beten leiden, aangezien het gif van poliepen van een andere samenstelling is dan dat van een kwal. Het gif doodt meestal niet, maar veroorzaakt wel veel pijn, en eventueel koorts, een shock, en ademhalingsproblemen. Toch overleven sommige mensen een ontmoeting met het Portugees oorlogsschip niet, niet in de laatste plaats door het gevaar in het water in de tentakels verstrikt te raken, verlamd te raken en te verdrinken. Een tweede kennismaking kan bovendien resulteren in een allergische reactie op het gif.
De reactie, een anafylactische shock, is een acute en in principe levensbedreigende allergische reactie op een lichaamsvreemde stof. Hierdoor wordt een hevige immuunreactie van het lichaam op gang gebracht.
Bobby Darin, echte naam Walden Robert Cassotto (New York City, 14 mei 1936 - Los Angeles 20 december 1973) was een Amerikaans zanger en songwriter, die zeer populair werd in de jaren vijftig. Hij was thuis in een grote verscheidenheid aan muziekgenres, waaronder jazz, pop en folk. Enkele van zijn bekendste nummers zijn onder andere "Mack the Knife", "Beyond the Sea" en "If I were a Carpenter".
Bobby Darin werd geboren in een arm gezin van Italiaanse afkomst in The Bronx, New York. Pas later kwam hij er achter dat hij is opgevoed door zijn grootmoeder en dat de vrouw die hij als zijn zus beschouwde eigenlijk zijn echte moeder was. Zijn vader heeft Bobby nooit gekend. Op jonge leeftijd werd hij getroffen door reumatische koorts, waaraan hij een beschadigd hart heeft overgehouden. Hij moest leven met de wetenschap dat hij op jonge leeftijd zou kunnen sterven, en stortte zich geheel op de muziek. Hij leerde zichzelf verscheidene muziekinstrumenten spelen, waaronder piano, drums en gitaar.
Op 20 december 1973 overleed hij vlak na een hartoperatie, waarbij twee van zijn hartkleppen werden vervangen. Hij is 37 jaar oud geworden. Er was geen begrafenisdienst: een van zijn laatste wensen was dat zijn lichaam werd gedoneerd aan het medisch centrum van de UCLA voor onderzoek. In 1990 werd hij postuum geplaatst in de Rock and Roll Hall of Fame. In 2004 kwam er een film uit over zijn leven, "Beyond the Sea". Bobby Darin werd hierin gespeeld door Kevin Spacey, die de film ook regisseerde.
Een ochtend tijdens de wandeling op het strand van Tazacorte kwam ik "La Palma" tegen. Iemand had de dag ervoor in het zwarte lavazand het eiland nagebootst. Vele mensen liepen er waarschijnlijk achteloos voorbij maar voor mij was het heel herkenbaar en de moeite waard om er aandacht aan te besteden.
Kenmerken van de "Barranco de Las Angustias" zijn de pijnbomen en de steile hellingen. De bomen spelen een leidende rol in het behoud van de bodem en het water. Daar waar de pijnbomen verdwenen of in het verleden gekapt zijn is er aardverschuivingsrisico. De ravijn is nu reeds lange tijd beschermd gebied en is een geomorfologische eenheid van groot wetenschappelijk waarde. Tijdens de wandelingen in de ravijn kan men genieten van een spectaculair panoramisch zicht op de steile hellingen.
VANDAAG BESCHIKKEN WE NIET OVER VERSE VIS Excuses voor het ongemak
staat er te lezen op de lege vistoog en dit op een eiland in het midden van de oceaan. Honderden vissers die hele dagen en nachten de zee opvaren en niets vangen !! Ik zie de vissers 's morgens vroeg dicht bij het strand sardientjes vangen die later op de dag dienst doen als aas voor het grotere werk dieper de zee op. Maar de laatste jaren zijn er meer en meer dagen dat ze huiswaarts keren zonder vis. De konsument kan op z'n kin kloppen. Er is natuurlijk een overaanbod aan kweekvis, maar dat willen we niet. Wij willen een vers gevangen visje uit de zee voor ons deur maar dat wordt met de jaren zeldzamer. Vroeger kon je in de restaurantjes van El Puerto en El Remo je verse vis uitkiezen alvorens hij werd bereid. Men kon kiezen tussen vieja, sama, bonito, peto, bocinegro, alfonsiño, caballa enz... allemaal stevige Canarische vissen. Nu staat er op de kaart "Verse vis volgens gewicht" of "Verse vis van de dag". En wat gebeurt er, Men zit op een terrasje aan de Atlantische Oceaan te tafelen en te genieten van een mooie zonsondergang met een stuk gekweekte panga uit Vietnam tussen de kiezen! Google maar eens naar "panga kweekvis" of lees hier: http://www.vetvrij.com/documentaire-over-panga-filet-uit-frankrijk.html Je eet het nooit meer.
De laatste foto is natuurlijk een parodie op ""Wij knijpen de zee leeg"
Met woorden uit een woordenschat kun je iets vertellen. Men gebruikt dan een taal en een bepaalde schrijfstijl om iets of een verhaal mede te delen. fotografisch met beelden iets vertellen kan ook. Met een schat aan dingen zo te rangschikken creëert men een beeld waarbij ieder voor zich zijn eigen verhaal bedenkt. Het lijkt een beetje op "scrapbooking". Scrapbooking is meer een creatieve manier van op- of inplakken. Eigenlijk alles wat plat genoeg is om scrapboek of -kaart te versieren, terwijl bij "scrapfotograferen" het de foto is die blijft. De rekwisieten zijn driedimensionaal en worden na het maken van de foto afgebroken en eventueel bewaard.
In het voorbije weekend lag er een tall ship afgemeerd aan de kade in de haven van Tazacorte. Het was de befaamde "Bessie Ellen" een ketch (= tweemaster), zie: http://www.bessie-ellen.com/ship/ en http://www.bessie-ellen.com/project/ Een zeilschip dat gedurende de winter in de Canarische wateren vaart en de eilanden Gomera, La Palma en El Hierro aandoet., zie: http://theonlinetraveljournal.com/editors-choice/bessie-ellen/ Het moet wel een fantastisch avontuur zijn om eens een weekje met zo'n zeilschip op z'n 18e eeuws te varen tussen de eilanden (misschien doe ik het nog wel eens).
Op de laatste foto's zie je dat voor vertrek het dek wordt geschrobt met zoet water door de bemanning samen met de passagiers. De "Bessie Ellen" is gistermorgen vetrokken naar haar thuishaven "Santa Cruz de Tenerife" na een weekje "Whale & Dolphin Watching" in de Canarische wateren. Op 15 maart vertrekt het schip op een "700 mile blue ocean passage" naar de Azoren, een reis van 12 dagen.
CREW OF THE BESSIE ELLEN - II - PUERTO DE TAZACORTE
Dubbellog (2).
De bemanning van de "Bessie Ellen"
***
Gedurende de XIXe eeuw werden er op La Palma meer dan100 schepen gebouwd. Er werd handel gedreven en reizen gemaakt tussen Amerika en Europa waarbij de haven van Santa Cruz de La Palma van groot belang was voor bunkering tijdens tussenstops.
Enkele van de belangrijkste schepen die op La Palma werden gebouwd en van groot belang waren in die tijd zijn de volgende: De Amistad, de San Miguel, La Verdad met haar 40 meter lengte, het belangrijkste zeewaardig schip dat op La Palma gebouwd werd en op haar reizen naar Amerika 400 pasagiers meenam, bemanning niet meegerekend.
Gisteren waren er weer hoge golven op het strand van Tazacorte. Langs de Atlantische kust kunnen er soms heel hoge golven ontstaan. Deze branding noemen wij "Mar de Fondo", zie: http://es.wikipedia.org/wiki/Mar_de_fondo Mijn "Wanenonlie" staat er gefascineerd naar te kijken, zonder vrees want zij weet tot hoe ver de monstergolven rollen over het strand. Als de golven het strand naderen richten zij zich steeds verder op om met een flinke kracht het strand op te rollen. Na drie, vier zulke hoge golven trekt de oceaan zich terug en is het een tijdje rustig en dan onverwachts komen er weer enkele hoge golven aangerold.
Het bananen dorpje Tazacorte ligt er 's morgens nog rustig bij, maar niet voor lang meer .... Het landelijke dorpje krijgt een vierbaanse singel (ringweg) dwars doorheen de bananenplantages. Zoals steeds zijn er voor- en tegenstanders. De Bagañetes (inwoners van Tazacorte) zijn niet geraadpleegd en ondergaan hun lot gelaten.
Op de foto's merkt men dat de graafwerken plaatsvinden tegen een achtergrond die er niet voor bedoeld is en waar niets meer past of klopt en waar het hoge ideaal van de landelijke omgeving verloren gaat. Een nieuwe manier van leven, esthetiek en functie kondigt zich aan voor de bevolking van de gemeente Tazacorte.
Memory stones Geheugensteentjes gaat in hoofdzaak over relaties tussen moeders en dochters. Nell, een 48-jarige Ierse, die in Parijs vinologe is, keert na dertig jaar afwezigheid terug naar Ierland. Toen ze als zestienjarige zwanger werd, vertrok ze naar familie in Engeland om te bevallen. Zelfs bij de begrafenis van haar moeder Agnes liet ze verstek gaan. Nu gaat ze terug naar Ierland, omdat oude vrienden lieten weten dat er iets aan de hand is met haar inmiddels volwassen dochter Ali. Ali reageert achterdochtig en is onvoorspelbaar. Haar man is erg ziek en ze hebben intussen een dochter, Grace, die dolblij is met de komst van haar oma. In het huis vindt Nell de geheugensteentjes van haar moeder terug, strandkeien, waarop zij over bijzondere gebeurtenissen schreef. Een dramatisch moment in haar jeugd was toen zij en haar zusje in het water sukkelden; zij werd door haar moeder gered, haar zusje verdronk. Stilaan worden het verleden en de knopen in de relaties ontward. Geheugensteentjes (originele titel: The Memory Stones) is een roman uit 2003 van de Ierse schrijfster Kae O'Riordan. Bron: Wikipedia _____________________________________________________________________________ De strandkeien zijn verzameld op de stranden aan de westkant van La Palma.
Het woord fotoshoot wordt over het algemeen gebruikt in de mode industrie, waarbij een model poseert voor een fotograaf in een studio. Maar als ik de deur uitga met mijn camera en tijdens de wandeling het landschap fotografeer met de intentie reklame te maken voor dit mooie eiland dan is het voor mij ook een fotoshoot ;-)
Playa La Florida
***
Even ten zuiden van El Remo is er een pad (deels ingestort) doorheen een lavastroom langsheen de kust naar een strand met meerdere baaitjes, dit strand heet nu 'La Florida'. De naam is betrekkelijk nieuw want in de volksmond zijn het de schildpaddenstrandjes. In de zomer werden er namelijk schildpadden gesignaleerd die er hun eieren kwamen leggen. In de winter is het strand moeilijk bereikbaar en zelfs gevaarlijk door de onvoorspelbare branding.
Op de promenade van Puerto Naos (een badplaatsje aan de kust) wacht een hond geduldig op zijn baasje. Van de eiland tamtam heb ik gehoord dat zijn baasje in't gashuis ligt, maar geen nood, de hond krijgt eten en drinken van de restaurants in de omtrek, zelfs toeristen heb ik al hapjes zien meebrengen :)
Rond 1500 ontdekten de Spaanse kolonisten een boom in het Amazonegebied die de Indianen Cahuchu (huilend hout) noemden. Een toepasselijke benaming voor hoe mensen met hun afgedankte autobanden omgaan en hoe men deze op grote schaal illegaal in de natuur dumpt.
Huilende natuur!
Sinds 2004 zijn producenten en importeurs van autobanden verantwoordelijk voor de inname en verweking van afgedankte exemplaren. Sinds de nieuwe regels worden er dus minder autobanden illegaal in de natuur gedumpt.
Ik ben super enthousiast dat ik deze manier van fotograferen heb ontdekt! Het was ook moeilijk om dit leuke project met de Indiaantjes voor mijn "Wanenonlie" geheim te houden. De Indiaantjes zijn gesneden door mijn "Wanenonlie", zij is namelijk een meesteres in het houtsnijden. Ze zijn vervaardigd uit vijgenhout, dikke takken die we gevonden hadden hoog op de berg in Valencia, een van de vele mooie streken op ons geliefd eiland.
Scrapbooking is een methode voor het behoud van dierbare persoonlijke en familiale voorgeschiedenissen in de vorm van een plakboek. Typische souvenirs zijn onder andere foto's, gedrukte media en al wat plat is en geplakt kan worden in een boek. Maar wat doe je met driedimensionale memorabilia. Wel, door de souvenirs en de gevonden voorwerpen, de aandenken en persoonlijke relikwieën op een kunstzinnige wijze te rangschikken en er dan foto's van te maken. Misschien wordt het wel een rage
Ik ben Wim del Arte
