Samen met Wim, Kristof en Jos zal ik deelnemen aan de Oxfam Trailwalk 2010 op 28 en 29 augustus. Meer info vindt u als u op de foto klikt. Onze groepsnaam is "De Genieters" en ons nummer 158.
Met maar een paar uurtje slaap in de benen rijd ik naar Werchter waar de plaatselijke club WK Werchter hun Aspergedabberstocht organiseren. Even na zes uur parkeer ik mijn auto en in het tentje voor de zaal haal ik mijn inschrijving, binnenin zaaltje De Wal drink ik een koffietje om wat beter wakker te worden. Om half zeven ben ik klaar voor mijn 50 kilometer tocht van vandaag, buiten is het nog vrij koud en ik heb enkel een t-shirt en een korte broek aan, hopelijk wordt het snel wat warmer. Ik krijg even het gezelschap van Hervé, maar wanneer we de Demer oversteken gaat hij als een sneltrein verder. Op de dijk van de rivier staat iemand van de organisatie met de fiets, hij stuurt ons de dijk af en het groen in, blijkbaar hebben vannacht onverlaten hier het splitsingsbord weggegooid. In dit stukje natuur is het even vloeken, de netels prikken tegen mijn benen. We trekken doorheen Rotselaar en verder doorheen de weilanden richting Wakkerzeel. Eventjes wandelen we langs de nog kleine Dijle, vlak voor Werchter komen de Dijle en de Demer samen en vloeien verder richting mijn eigen stad. Om de paar minuutjes vliegt er een vliegtuig boven ons hoofd naar de landingsbaan in Zaventem, de aswolk behoort tot het verleden. In Wakkerzeel hebben we in zaal Tiendeschuur een eerste keer controle, tijd voor een broodje! Op deze controle maken we een lus van bijna tien kilometer, via de spoorlijn komen we in Wijgmaal en gaan via veldegjes terug naar Wakkerzeel. Onderweg krijg ik even het gezelschap van een wandelaar die aan het oefenen is voor de 50 kilometer van Kluisbergen, ik wens hem alle succes toe. Wanneer ik weer in het zaaltje ben drink ik er een soep, er staan 18 kilometer op mijn gps. Het volgende stuk brengt ons naar Wespelaar, de zon is er eindelijk doorgekomen, al is het lang niet zo'n mooi weer als ze beloofd hadden. De controle is in het chalet van voetbalclub Olympia Wespelaar, ook hier eventjes een paar minuutjes rust met een colaatje erbij. Ook op deze controle krijgen we een lus. Kleine wegjes brengen ons aan de oever van de Leuvense Vaart, het duurt even voor ik me kan oriënteren waar aan de vaart we juist zijn. We volgen de vaart richting leuven, gelukkig zijn de wielertoeristen aan de overkant aan het rijden. Wanneer we de vaart verlaten krijgen we even een stukje industriegebied, maar al snel zitten we weer in het groen. Na een uurtje ben ik weer in het voetbalchalet, ik zet me even bij familie om iets te eten en te drinken, het is bijna middag. Het volgende gedeelte is het mooiste stuk van de tocht. We trekken doorheen het Haachts Broek, een prachtig stukje natuur. Natuurpunt zelf organiseert hier blijkbaar ook een tocht, spijtig genoeg juist dezelfde weg die wij volgen maar dan omgekeerd. Vooral waar er van die kleine brugjes over de moerasgrond zijn is het een paar keer moeilijk om elkaar te passeren zonder iemand van het paadje te duwen. In het centrum van Haacht hebben we een volgende controle in zaal Onder Den Toren, tijd voor een drankje want het is buiten heel warm geworden. Ook op deze controle maken we een lus. We wandelen vooral langs de oevers van de Dijle, via landwegjes gaan we weer terug naar Haacht. Op de controle eet ik nog iets en drink ik twee drankjes, ik vind het buiten nu al te warm. Het laatste stuk brengt ons langs de antitankgrachten, een herinnering aan de oorlogen en nu het decor van een mooi stukje natuur. Om kwart na drie ben ik weer in Werchter, moe maar voldaan na een zeer geslaagde tocht! Vrijdag start ik in Schaffen in de Gildentocht, hopelijk ook met zo'n mooi weer.
Na enig zoekwerk (verdomde wegenwerken ) geraak ik om even na zes uur 's morgens in Merchtem waar ik zal deelnemen aan de Internationale 60 kilometer van Merchtem die georganiseerd worden door de Lustige Wandelaars. In het zaaltje van de harmonie zit het al goed vol, wanneer de inschrijving geopend wordt om half zeven is het dan ookaanschuiven voor ik mijn nodige papieren in handen heb. Daarna is het even wachten op mijn drie kompanen waar ik mee afgesproken heb, samen met Kristof, Jos en Wim vorm ik sinds enkele dagen "De Genieters", een team van vier die zullen deelnemen aan de Oxfam Trailwalk 2010 in Eupen eind augustus. Wanneer iedereen er is worden er nog enkele foto's genomen van ons vieren en om kwart na zeven zijn we klaar voor de tocht van vandaag. Na een ommetje doorheen het centrum verlaten we Merchtem en gaan de weilanden in. Er hangt een mysterieuze mist boven de velden en dankzij de opkomende zon wordt het een kleurrijk spektakel. Na een uurtje zijn we aan de rand van het Robbroek en hebben we een "vliegende" of onverwachte controle. Onze kaart wordt een eerste maal gestempeld en we krijgen er een banaan. We zetten onze tocht verder en weer een uurtje later zijn we in Peizegem waar we een eerste echte controle hebben in café Taxi, we zetten ons binnen even neer en drinken er iets. In het tweede stuk wordt het tijd om mijn trui uit te doen, het is warm aan het worden. Na een kort bezoekje aan het natuurreservaat Broevink gaan we terug naar Merchtem, waar we doorheen het Lijsterbespark geloodst worden. Dit park is aangelegd aan het ocmw van Merchtem in 2000, het is een zeer mooi parkje waar er constant 11 gedichtjes van jongeren opgesteld staan. Onze tweede controle is in café Pandoerken, waar er binnen veel foto's hangen van bekende sporters. Ook hier nemen we even de tijd om iets te drinken en onze gekregen wafel op te eten. In het derde gedeelte gaat het naar Mollem, onderweg kunnen we genieten van afwisselende paadjes, doorheen velden of bossen, dan weer even wat asfalt, er is vanalles wat. Het zonnetje doet meer en meer zijn best, het lijkt wel een zomerdag. Na 27 kilometer zijn we op het dorpspleintje van Mollem waar in de schaduw van de kerk het cafeetje Trapkens Op onze derde controleplaats wordt. Ook hier nemen we even de tijd om iets te drinken. Nu volgt er een vrij lang stuk richting Hamme, waar we onderweg een paar keer een prachtig zicht hebben op het blinkende atomium. In het dorpje Kobbegem houd ik even halt aan de brouwerij Mort Subite, bekend van zijn fruitbier. Rond twee uur in de namiddag zijn we in Hamme waar we onze vierde controle hebben in de gemeentelijke feestzaal. Hier vinden de mensen ook hun bagage terug, ikzelf had besloten om geen mee te geven. Spijtig genoeg is er hier niets meer te eten, alles is op Na een kwartiertje laat ik mijn medewandelaars achter en ga alleen verder. Na enkele minuutjes kom ik op de grote baan en zie van hieruit de volgende controlepost al liggen op de linkerkant, wij slaan rechtsaf terug de velden in. Na een kleine 41 kilometer hebben we een klimmetje waar boven er een tweede "vliegende" controle is, tijd voor een banaan en een bekertje water. Na de afdaling komen we in het gehuchtje Ossel, waar de plaatselijke voetbalclub zich aan het opwarmen is voor een wedstrijd te spelen. Aan de kerk in het cafeetje Ossel Star hebben we ons vijfde stempeltje, reeds 44 kilometer gedaan. Na de controle komen we langs de andere kant van het voetbalveld voorbij en gaat het bergop naar de watertoren. Na deze klim komen we in de prachtige tuinen van het Hagenkasteel terecht, hier hebben ze volgens mij meer dan één tuinman. Wat later komt Katrien bij me terecht, ze doet de tocht met de fiets omdat ze gisteren iets voor gehad heeft aan haar knie tijdens het voetballen. We komen Brussegem binnen langs de Sint Anna kapel en aan de kerk hebben we onze zesde controle in de bibliotheek. Hier hebben ze gelukkig nog wel broodjes, en hier heb ik ook een bonnetje voor iets te drinken en een rijsttaartje, het kan niet op. Samen met Katrien leg ik de laatste negen kilometer af, die nog onderbroken wordt door een laatste controle in cafe De Volle Pot in Bosbeek. Tijdens de laatste kilometers haal ik nog heel wat wandelaars in, af en toe blijft Katrien dan even hangen en komt ze even later weer bijgefietst. Om kwart voor zeven ben ik weer in het zaaltje van de harmonie, waar ik een t-shirt en een diploma mag ontvangen voor mijn inspanning van vandaag. Na snel nog iets te hebben gedronken rijd ik huiswaarts, mooi rood verbrand van de zon maar toch blij met de tocht en het zonnige weer!
Op deze zonnige zondag sta ik iets later op dan gewoonlijk voor een korte trip naar Boom waar de Schorrestappers hun zesde Pompierkestocht organiseren. Even voor negen is het al vrij druk aan de brandweerkazerne van Boom waar de vertrekzaal is, binnen geef ik mijn briefje van onze club af en krijg ik mijn inschrijving en een drankbonnetje gratis, mijn sticker koop ik zelf nog. Ik kies voor het twintig kilometerparcours, ik zou graag wat vroeger thuis zijn vandaag. We verlaten de brandweerkazerne langs de achterkant en al vrij snel zijn we in Niel. Achter het voetbalveld van Apollo Nielse gaan we rechtsaf en komen in het natuurgebied Walenhoek terecht. Dit stukje natuurgebied is ontstaan na het verdwijnen van de oude steenbakkerijen hier in de buurt. De uitgebaggerde putten liepen vol water en men liet de natuur op zijn vrije beloop, na vijfentwintig jaar hebben we hier een prachtig klein stukje natuur van zo'n 6,5 hectare. De parcoursmeester laat ons tussendoor bijna alle vijvers lopen zodanig dat we het hele gebied te zien krijgen. We verlaten het natuurgebied en komen op de dijken van de Rupel, die we volgen richting Boom. Even verderop verlaten we de dijk en wandelen tussen de oude steenbakkerijen, waar we controle hebben in het zaaltje dat aan het museum gelegen is. Binnen drink ik snel een colaatje en ben direct weer op pad. Even na de controle zitten we weer op de dijk en komen in Boom op de zeer mooie kade, die enkele jaren geleden nog volledig vernieuwd is. Ik hou even halt aan het standbeeld van Robert Vekemans, gekregen voor zijn rol bij de bevrijding van Boom op 4 september 1944. De weduwe van Enschodtbrug speelde hierbij een grote rol. De restanten van deze brug zijn aan de overkant langs Willebroekse zijde nog duidelijk te zien. We verlaten de Rupeldijk en wandelen langs de randen van De Schorre naar de tweede controlepost in het Koninklijk Atheneum van Boom. Binnen zet ik me even neer voor een broodje en een soep, van wandelingen krijg ik altijd honger Op deze controle maken we een lusje doorheen De Schorre, dit is een recreatiedomein gelegen in een oude kleiput met toch ook nog een mooi stukje natuur errond. Na een klein uurtje ben ik weer op de controle, na een ice-tea is het tijd voor de laatste vijf kilometer van de tocht. Tijdens de laatste kilometers bezoeken we nog het park van Boom. Dit park is een restant van het "Beeck Bosch" en is bekend om zijn Franse tuinen met vijvers en daarbij de beeldhouwwerken van Ernest Wijnants, Georges Minne en Rik Wouters. Na het oversteken van het treinspoor komen we in het industriegebied van Boom waar de kazerne gelegen is en zit de tocht erop. Binnen doe ik me nog tegoed aan een pannenkoek en een "pompierke", het weekend zit er weer op!!
Op deze zonnige lentezaterdag hoef ik niet ver te gaan voor een wandeltocht, want de Vaartlandstappers uit Willebroek organiseren in Mechelen hun tiende Lentetocht. Ik besluit van thuis uit te voet te gaan, via de Leuvense Vaart ben ik op een klein uurtje in Battel waar in "Ons Huis" de start is. Wanneer ik er om acht uur toekom is het er nog vrij rustig en neem ik de tijd voor een ontbijtje. Het langste parcours van vandaag is de 21 kilometer, vanop deze plaats verdeeld over drie lussen. De eerste lus brengt ons naar de oevers van de Dijle die we volgen richting het Zennegat. Het Zennegat is de plaats waar de Zenne en de Leuvense Vaart bij de Dijle komen. We volgen er even de Leuvense vaart en gaan dan de sluis over om een klein lusje te maken aan de monding van de Zenne, daarna terug de sluis over en hebben we controle op de boot Wilford van de firma Riverstar, die boottochten met eten aanbieden. Het is er binnenin knap ingericht, ik neem er een foldertje van mee om thuis eens te laten zien. Na deze bootcontrole volgen we verder de Leuvense vaart, en na een goed uur ben ik terug in de zaal, tijd voor een colaatje. De tweede lus brengt ons over de Battelbrug en daarna gaat het linksaf naar het natuurreservaat Robbroek. We volgen de rand van de E19 en komen voorbij het Sylversterstadion, hier heb ik nog enkele jaren gevoetbald. Nadat we de E19 zijn onderdoorgegaan trekken we door de weilanden weer naar de Leuvense Vaart, die we nu in de andere richting volgen. Ook nu ben ik na een uurtje weer in de zaal, mijn soepje besluit ik buiten op te drinken want binnen zit het goed vol. Het derde lusje brengt ons weerover de Battelbrug maar deze keer gaan we rechtsaf. We komen in het stukje natuur achter het voetbalveld van SK Heffen en gaan zo tot op de Gentsesteenweg die we oversteken en richting Leest gaan. Ook op het einde van dit lusje komen we langs de rand van Robbroek, je ziet dat dit een moerassig gebied is aan het water dat tussen het groen staat. Rond de middag zit mijn tocht erop en eet ik een croqueske met groenten. Na mijn terugweg naar huis staat mijn gps op een dikke 30 kilometer, het is een rustige zaterdagwandeling geworden.
Op deze paasmaandag rijden we met zijn vieren eens naar de Voerstreek, na mijn bezoekje daar vorige week vind ik het de moeite om nog eens terug te gaan. De berg- en boswandelaars uit Voeren houden in 's Gravenvoeren hun 19e Paaswandeltocht, en na een rit van bijna anderhalf uur kunnen we de auto kortbij het Kursaal parkeren waar de start is. In het zaaltje is het een drukte van jewelste, als het weer zo blijft gaan ze hier een topdag beleven. Na onze inschrijving kijken we eens op het parcoursblaadje en we besluiten het 12 kilometer-parcours te volgen. Na een klein stukje van het dorp gezien te hebben verlaten we de andere afstanden en trekken alleen de Snouwenberg op. Eénmaal boven hebben we een prachtig overzicht van het landschap, de beloning voor ons klimwerk. We wandelen voorts over de heuvelrug en komen zo in Nederland, alhoewel het nog een paar honderd meter langs de rechterkant van de weg België is en aan de linkerkant Nederland. Na een wondermooie afdaling komen we in het Nederlandse dorpje Noorbeek terecht, een deelgemeente van Margraten. In het centrum kunnen we de de mooie Sint Brigidakerk aanschouwen, we slaan dan linksaf en hebben controle in zaaltje Berggalm. Tijd om iets te eten en te drinken, ook dit telt mee tijdens een wandeling! In het tweede gedeelte gaan we terug naar 's Gravenvoeren en verlaten we Nederland. Onderweg zien we regelmatig bordjes van natuurpunt dat we in het Altenbroek wandelen, een grensnatuurgebied dat zijn naam ontleent aan het kasteel dat er ergens middenin staat. Onderweg hebben we reeds vele ijzeren veldkruisen gezien, wanneer we aan de Steenboskapel komen en ik er binnenin een kijkje ga nemen leer ik dat er niet minder dan 57 veldkruisen hier in de buurt staan en dat ze onderhouden worden door de giften in het offerblok. De Steenboskapel zelf is opgebouwd uit overblijfselen van een opgegraven Romeinse villa. Wanneer we weer in 's Gravenvoeren zijn worden we over het marktpleintje geleid en hier moet mijn fototoestel alles geven. Eerst zie ik het beeldje van "De Waggeler", een beeldje dat staat voor de karnavalsvereniging van deze streek. Aan de overkant van de Sint-Lambertuskerk gaan we even binnen bij de toeristische dienst van de gemeente en leer ik iets bij over de geschiedenis hier. Tien minuutjes later staan we weer in het Kursaal en zit deze mooie tocht erop. Spijtig genoeg zijn er geen broodjes meer, maar als ik zie op het deelnemersblad dat er meer dan 2500 deelnemers zijn om 13u dan begrijp ik het wel. Ik sla nog even een babbeltje met Kris van wandelclub Vos Schaffen die eind deze maand de gildentocht organiseert, rond 14 uur zijn we ermee weg, we hebben nog een serieuze rit voor de boeg.
Op deze paaszaterdag ben ik er vroeg bij en sta dan ook helemaal vooraan op de parking van het Sancta Maria Instituut te Kasterlee waar de Pompoenstappers hun Marathonwandeling organiseren. In het zaaltje is het nog stilletjes, al komen de wandelaars druppelsgewijs binnen. Ik ga vandaag voor een langere afstand dan de marathon, namelijk de 50 kilometer. Het is nog pikdonker wanneer ik vertrek, en ondanks dat ik een klein lampje bij heb moet ik toch regelmatig naar de pijltjes zoeken. Na een kleine kilometer haal ik Sandra in die ook even misgelopen is, we zullen de rest van de tocht samenblijven. Na een kleine 9 kilometer hebben we de eerste keer controle in een tent in Rielen, we zijn er blijkbaar de eersten. In het tweede gedeelte wordt het licht, aan de hemel zijn er bijna geen wolken te bespeuren, weer zitten de weermannen ernaast, het is ongelooflijk dit jaar. We steken de grote Caliebeek over en komen tot aan de ingang van het militaire domein van Tielen. In Tielen zelf hebben we controle in het openbaar centrum, ons tweede stempeltje staat op de controlekaart. Op deze controle maken we een lusje van bijna negen kilometer. Aan de watermolen van Tielen houden we even halt. Deze molen staat aan het riviertje Aa en is gebouwd in het begin van de zestiende eeuw. Na dit mooie stukje geschiedenis wandelen we door de dennenbossen, je ruikt er echt de geur van de lente. Wanneer we terug in Tielen zijn neem ik wat foto's van de kapel van OLV Bijstand, een mooi kappelletje uit 1664 die sinds 1977 een beschermd monument is en in de jaren negentig nog volledig werd gerestaureerd. Even voor de controle komen we nog voorbij de ingang van het "IJsboerke", even later zijn we weer in het zaaltje en houden we een rustpauze van een kleine tien minuutjes waarin we iets eten en drinken. Het vierde gedeelte starten we met een bezoekje langs het Hof van Tielen, een kasteel dat dateert uit de veertiende eeuw met een brede gracht errond. Nadien krijgen we een mooi stukje natuur onder de voeten met de Hoge Rielen. Dit oude militair natuurdomein van bijna 230 hectare wordt nu vooral gebruikt door jeugdgroepen, die verblijven in de oude munitieloodsen die omgevormd werden tot slaappaviljoenen. Na een dikke dertig kilometer zijn we weer in de tent in Rielen, waar het ondertussen vrij druk is. Tijd voor een vierde stempeltje en direct weer op pad. Bij het buiten komen moet ik mijn paraplu openen, de beloofde regen is gearriveerd in de kempen! Ook nu houden we even halt aan een kapel, ditmaal aan de Rielenkapel die dateert uit 1564. Via veldwegjes komen we terug in de dennenbossen terecht, het is ook opgehouden met regenen en ik kan mijn paraplu weer wegsteken. Rond twaalf uur 's middags bereiken we de rand van het provinciaal domein Hoge Mouw, een kwartiertje later staan we aan de deur van 't Boslicht, waar we een vijfde keer controle hebben. Binnen zoeken we een plaatsje om even uit te blazen en iets te eten, niet evident want het zit nokvol. Ook op deze controle moeten we een lusje maken. We doorkruisen voort het provinciaal domein en komen zo in het centrum van Lichtaart terecht. Op het marktpleintje vinden we het standbeeld van de "Wannes van Lichtert" terug, een bronzen beeld dat in 2000 werd ingehuldigd en een icoon wil zijn voor het leven van het kempense volk in de vorige eeuw. Ernaast wordt er blijkbaar aan de neoromaanse kerk van Lichtaart hard gewerkt, de gotische toren uit de zestiende eeuw is helemaal ingepakt. We verlaten het centrum en duikelen weer het domein de Hoge Mouw in. Aan de kapel van Sint-Jozef houd ik even halt, boven de kapeldeur hangen de initialen SJ, zou dat voor mij zijn Wanneer we weer aan 't Boslicht komen is het er nog drukker dan een uurtje geleden, snel stempelen en weer weg. De laatste vijf kilometer van deze tocht laten ons verder genieten van de Hoge Mouw. Dit domein dankt zijn naam aan de oude zandberg van dertig meter hoog, het woordje mouw komt van moude wat zand betekent. In de allerlaatste kilometer worden we nog voorbij gestoven door René en Jef, die blijkbaar de 100 van Welkenraedt vorige week goed verteert hebben. Om kwart na twee zit onze tocht erop, en zit ik samen met Sandra, René en Jef nog wat na te praten bij een colaatje. Om kwart voor drie neem ik afscheid van hen en rij huiswaarts, vanavond word ik op Malinwa verwacht
Vrijdagavond is het eindelijk zover, mijn eerste honderd kilometertocht van dit jaar! De Pomona Trotters uit Welkenraedt organiseren hun vijftiende Euregio, het zou de laatste kunnen zijn die ze organiseren. Na een treinrit van twee uur ben ik in het station van Welkenraedt waar vele wandelaars uitstappen en samen gaan we naar de startplaats, zo'n tien minuutjes verderop. Binnen in het zaaltje is het al een drukte van jewelste, ook al is het nog twee uur voor de start. Na mijn inschrijving, waar we een mooi fluovestje bijkrijgen, zet ik me bij René en Jef. In het zaaltje wordt het drukker en drukker, en tegen negen uur zijn er ongeveer 270 wandelaars klaar voor de start voor wat de zwaarste 100 kilometertocht van België wordt genoemd. Even voor negen uur wordt de start gegeven, het tempo zit er dadelijk in. De eerste kilometers wandel ik samen met Filip Bonijns, de tijd vliegt voorbij. Voor we het weten staan we in de garage van een familie en hebben we onze eerste controlestempel na acht kilometer. Snel een colaatje en weer weg, ondertussen heeft ook René Smets zich bij ons gevoegd, en hij zal me de rest van de tocht niet meer verlaten We trekken doorheen Eupen en maken kennis met de eerste steile klims, de parcourmeester heeft hier al geen compassie met ons. Filip loopt verder en verder voor ons uit, we zullen hem niet meer inhalen. We passeren het stadion van AS Eupen, misschien moet mijn Malinwa hier volgend jaar wel komen spelen, en bij het verlaten van Eupen hebben we een tweede keer controle in een sportchalet. Zeventien kilometer zitten erop en het is nog maar half twaalf, we gaan snel We gaan verder richting Duitsland, een uurtje later zijn we in Raeren en staan we op 24 kilometer. In het Jungendheim hebben we een derde keer controle, hier krijgen we een soepje. Even na de controle houden we halt aan het kasteel van Raeren, waar het Töpfereimuseum is ondergebracht. Op deze plaats worden we bijgehaald door Luc Guns en gaan we met zijn drieën verder. Ondanks het nachtelijke uur wordt er honderduit gepraat tussen ons drieën, de tijd en de kilometers vliegen voorbij. We blijven nu meestal op het asfalt, gelukkig maar. Voor we het weten staan we aan de poort van de hondenschool in Eynatten voor ons vierde stempeltje, reeds dertig km ver. We trekken met ons drietjes verder doorheen de verlichte nacht, er zijn weinig wolken en de maan weerkaatst mooi de zon, we hebben ons pillicht weinig nodig. Na veertig kilometer zijn we in Hergenrath voor ons vijfde stempeltje, we krijgen er een cola en een stukje cake. Binnen zit Paul de fotograaf, hij heeft het lastig en blijft even wat langer rusten. In het volgende stukje steken we de grens over voor een paar meter, maar we slaan zeer snel linksaf en komen weer in België. Onze zesde stempel krijgen we in Gemmenich, wat verderop verlaten we het Duitstalig gebied en zitten weer in het Franstalige landsgedeelte. Om twintig voor vijf komen we in het zaaltje van Plombières, de eerste grote bagagerust na 51 kilometer. We krijgen er spek met eieren, er ligt ook een stukje chocolade bij. Ik inspecteer even mijn voeten, ze voelen een beetje branderig aan maar een blaar is er niet te zien. Mijn benen voelen nog super aan, dat beloofd Ondanks de zeer slechte weersvoorspellingen heeft het nog geen druppel geregend, waarom verbaasd me dat eigenlijk niet. Even voor half zes zetten we ons recht en zijn klaar voor het daggeelte van deze Euregio. Het begint stilletjesaan licht te worden, plots houd ook het asfalt het voor bekeken, we moeten de velden in. De wegjes liggen er zeer slecht bij, pakken slijk en water moeten we nu trotseren. Vanaf nu is het ook een pak meer klimmen en dalen, mijn superbenen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Na zestig kilometer zitten we in Remersdael, waar we in het Notre-Dame kasteel een achtste keer controle hebben. In dit kasteel komen veel scholen op bosklassen, de omgeving is hier dan ook prachtig. We verlaten het kasteel en gaan doorheen het dorpje, de zon is ook wakker geworden en zorgt voor prachtig mooi lenteweer, de weermannen zitten er (weeral) flink naast. Het gaat heuvel op heuvel af, langs veldwegen, dan weer boswegen naar de Voerstreek. In Sint-Pieters-Voeren zijn we in het kleinste Voerdorp beland (300 inwoners), maar zien er wel het grootste kasteel uit de streek. Via de viskwekerij gaat het naar Sint-Martens-Voeren waar we na 69 kilometer een negende keer controle hebben. Ik zet me vijf minuutjes neer bij het drinken van mijn cola, als ik rechtsta voel ik dat de krachten aan het verdwijnen zijn. De volgende acht kilometer zijn voor mezelf bijzonder zwaar. Het parcours wordt hoe langer hoe zwaarder, de klims steiler. De beloning als je elke keer boven komt is wel de moeite, de vergezichten zijn adembenemend. Na 72 kilometer krijg ik een mep van de hamer, iedere lange-afstandswandelaar kent het, van de ene meter op de andere gaat het plots niet meer. Gelukkig word ik goed omringd door René en Luc, in hun spoor volg ik tot in het schooltje van Saint-Jean-Sart, waar we na 76 kilometer een tweede keer onze bagage hebben. Na het eten van een stukje chocola en een lookworst voel ik me weer heel wat beter, ook het half uurtje rust doet me goed. Een uurtje later zijn we in Aubel, waar we ons elfde stempeltje krijgen. In het zaaltje komen ook Gino en Daniel binnen, de laatste zeventien kilometer zullen we met zijn vijfen afleggen. In Aubel zelf komen we nog voorbij de fabriek van de Luikse stroop. Wat verder zien we in de verte de abdij van Val-Dieu liggen, waar er een zeer lekkere kaas maar vooral het lekkere bier Val-Dieu wordt gebrouwen. Onderweg moeten we doorheen een paar paadjes waar ik met mijn schoenen volledig in wegzak, het kost me alle moeite van de wereld om recht te blijven. Al vrij snel zijn we in La Clouse, onze twaalfde controlepost na negentig kilometer. Stipt één uur zijn we klaar voor de laatste tien kilometer. Vlak na de controle hebben we al direct een steile klim, de spieren beginnen nu serieus te protesteren tegen dit gekkenwerk. Na de afdaling is het weer tijd voor wat voor mij de zwaarste driehonderd meter van de tocht zijn, een geweldig steil stuk over een paadje de naam niet eens waardig. Ons groepje is uiteengereten, boven wachten Gino en ikzelf even op de rest. We dalen af naar Henri-Chapelle waar we in het gemeentehuis onze dertiende en laatste stempel krijgen. De laatste vijf kilometer gaan in dalende lijn naar Welkenraedt. Onderweg moeten we een paar keer doorheen de velden waar we ons doorheen zeer kleine poortjes moeten wringen. Na een bezoekje aan het kasteel van Ruyff komen we langs de spoorweg die we volgen tot in Welkenraedt. Langs een parkje komen we aan de achterkant van de zaal waar het gisterenavond begon, tijd om elkaar te feliciteren met deze mooie maar zeer zware tocht. Het is twintig voor drie, ik heb er dit jaar tien minuutjes langer over gedaan dan vorig jaar. Binnen drinken en klinken we nog met een Val-Dieu, en hoor ik dat er toch nog een kansje bestaat dat deze tocht volgend jaar zal kunnen doorgaan, mits wat hulp van de omliggende clubs. Ik hoop het, deze tocht is te mooi en te goed om te verdwijnen
Het zonnetje schijnt en ik heb een vrije dag, ideaal om samen met Vic en Sonja eens naar Velm te rijden waar Aviat Sint-Truiden hun Waterbronnentocht organiseren. Na een uurtje rijden komen we in het kleine dorpje en staan we een paar minuutjes later in het parochiaal centrum waar de start is voor deze maandagtocht. We twijfelen of we de twaalf of de zestien kilometer zullen doen, daarover kunnen we nog altijd beslissen na de tweede controlepost. Het eerste gedeelte brengt ons over kleine betonpaadjes doorheen de wijde velden rondom Velm. De zon schijnt dapper, een heel contrast met het ellendige weer van gisteren. In de velden staan de fruitbomen klaar voor de komende lente, voorlopig is er nog geen enkel bloesembloempje aan te zien. Na een uurtje hebben we een eerste keer controle in het voetbalchalet van de plaatselijke voetbalclub VV Velm, binnen doe ik me tegoed aan een lekker kervelsoepje. Op deze controle maken we een klein lusje van zo'n vier kilometer. Het parcours blijft nagenoeg hetzelfde, glooiiende betonpaadjes doorheen de velden. Op het einde van de lus houden we even halt bij het kasteel van Velm, ofwel het kasteel "Het Schoor". In dit kasteel worden taalcursussen gegeven, en enig opzoekwerk leert me dat de kasteeleigenares eind 2006 hier eens werd overvallen maar dat er niets buit werd gemaakt. Terug aan de controlepost besluiten Vic en ikzelf het zestien kilometer-parcours te volgen, Sonja zal de twaalf vervolledigen. Samen met Vic ga ik verder voor de laatste zeven kilometer. Tussen de velden door gaat het via een zeer lange baan tot op het grondegebied van Attenhoven, we slaan er linksaf en komen zo in Gingelom, waar we weer linksaf gaan en terug een lange baan krijgen voorgeschoteld naar Velm. Even krijgen we nog een stukje gras onder onze voeten geschoven, zo'n tweehonderd meter, en rond half één komen we aan de kerk van Velm, naast het parochiezaaltje. Binnen in het zaaltje eten we nog spek met eieren en keren weer naar huis. Vrijdag om negen uur 's avonds sta ik aan de start van de 100km Euregio in Welkenraedt, hopelijk worden de weersvoorspellingen voor dan beter dan wat ze nu voorspellen
Met zijn vijfen rijden we naar Nieuwrode, waar we te gast zijn bij WSV Holsbeek die hun dertiende Maartsebuientocht organiseren. Volgens het weerbericht zal de tocht zijn naam alle eer aandoen, het gaat vandaag regenen en onweren. Na een half uurtje zijn we er en na het parkeren van de auto kunnen we ons inschrijven in het kleine parochiezaaltje, en daarna een ontbijt met een lekker broodje gehakt. We kiezen hier voor het parcours van twaalf kilometer, en rond negen uur zijn we er klaar voor. Ondanks de zeer slechte weersvoorspellingen is het voorlopig droog en al redelijk warm, eindelijk is het gedaan met het vriesweer. Aan de kerk maakt iemand uit de buurt me erop attent dat er een herdenkingsplaat is opgehangen voor het vliegtuig dat hier tijdens de tweede wereldoorlog een succesvolle noodlanding heeft gemaakt. We slaan rechtsaf en krijgen meteen een heuvel voor de voeten, vooral op het eind is de Kratenberg zeer pittig. We wandelen een stukje bovenop de berg en hebben een zeer mooi panoramisch overzicht, even later duiken we de berg af en gaan doorheen de velden naar Sint-Pieters-Rode. Hier moeten we de paraplu openen, al is het maar voor even. In Sint-Pieters-Rode hebben we controle in het zaaltje van café Kloosterhof, ook hier nemen we even de tijd om iets te eten en te drinken. Wanneer we uit het zaaltje komen heeft het opgehouden met regenen, gelukkig maar. Na enkele minuutjes komen we aan het kasteel van Horst. Buiten op de parking staan er allemaal oronjekleurige vespa's, je kan hier brunchen in het restaurant met daarachter een rondrit met de scooter, een nieuwigheidje sinds 15 maart. Het prachtige kasteel houdt van zijn verleden als waterburcht nog één donjon over. De geschiedenis van deze burcht gaat terug tot de jaren 1100, was omringd door slotgrachten en heeft de vorm van een onregelmatige veelhoek. De liefhebbers van strips zullen dit kasteel vooral herkennen als het kasteel van de Rode Ridder. Het restaurant zelf is gelegen naast het kasteel in het Wagenhuis. Achter dit streekgasthof gaan we over een beekje en trekken weer de natuur in. De tweede en laatste klim van de dag gaat over de Benneberg, tussen de wijngaarden door. Ondertussen klaart de lucht helemaal op en zien we zelfs de zon, de weermannen zaten er weeral eens flink naast. Tijdens de afdaling passeer ik een tuintje waar de eigenaar al zeer zijn best gedaan heeft met het planten van bloempjes en daar kan ik van profiteren om wat foto's van te nemen. Onder een stralende lentezon komen we aan het parochiezaaltje en zit deze zeer mooie tocht erop, binnen doen we ons nog tegoed aan een pannenkoek als afsluiter van een geslaagde wandeling.
Vandaag zijn we te gast bij onze eigen club, Opsinjoorke Mechelen, voor de Tivolitocht. Even na half elf rij ik de parking op van Pauwels, dat honderd meter naast de startplaats is gelegen. De start zelf is in de tuinbouwschool van Mechelen, waar we eerst rustig genieten van een ontbijt. Samen met mijn echtgenote kiezen we voor het acht kilometer parcours. Even na de start gaan we doorheen de wijk Galgenberg, waar ik nog enkele jaren gevoetbald heb. Na het oversteken van de Antwerpsesteenweg zitten we in de wijk oud-oefenplein, waar de Mechelse Goedkope Woningen de bestaande woningen aan het afbreken zijn om er nieuwe te zetten. Even verderop aan de Liersesteenweg slaan we rechtsaf en volgen de Vrouwvliet, een riviertje dat ontspringt in Begijnendijk en in Mechelen uitmondt in de Dijle. Onderweg krijgt dit riviertje verschillende benamingen, onder andere Grote Beek, Meerloop, Raambeek en Zwartwaterbeek. Via dit riviertje komen we aan het stedelijk kerkhof van Mechelen, en als we de baan oversteken zie ik aan de rechterkant een deel van de tribunes van de mooiste voetbalclub van het land, KV Mechelen Weer volgen we het riviertje Vrouwvliet tot aan de rand van Nieuwendijk, een gehucht van Sint-Katelijne-Waver. We slaan linksaf weer naar het grondgebied van Mechelen en gaan rond de Mechelse Stadsmagazijnen. Na het oversteken van de spoorwegen komen we aan domein Montreal, een hotel-restaurant aan de oevers van de vijver. Als laatste doorkruisen we het Tivolipark. Het is een oud kasteelpark waar we de kinderboerderij passeren, evenals het kasteel waar je lekker kan gaan eten. Rond één uur zijn we weer in de school, waar we nog een lekker pens eten en daarna huiswaarts keren.
Vanmorgen vroeg uit de veren voor de Bavotocht in Zellik, die georganiseerd wordt door de Trekplosters. Reeds om zes uur parkeer ik mijn auto op het pleintje over de startzaal, binnen moet ik even wachten voor me in te schrijven maar om kwart na zes heb ik toch mijn inschrijvingskaart met nummertje tien op. Ik ga vandaag voor de volle pot, vijftig kilometer doorheen het Pajottenland ten westen van Brussel. Bij het buiten komen begint het spijtig genoeg te druppelen, en wanneer we tien minuutjes later doorheen een woonwijk van Zellik trekken begint het stevig door te regenen, gelukkig zal het maar een half uurtje duren. Na een kleine kilometer roept de wandelaar achter mij me al terug, het is nog donker en daar bovenop regenweer zorgen ervoor dat ik een pijltje gemist heb, wanneer we even later in open veld zijn moet ik zelf iemand roepen dat hij mis is. Na een ommetje doorheen een industriegebied staan we na vijf kilometer in het gehucht St Bavo, waar we recht over de kerk een eerste keer controle hebben. De kerk zelf is een zandstenen hallekerk in laat-gotische stijl, en ik krijg van een medewerker het verhaal over een pastoor die zijn eigen preekstoel zou hebben stukgemaakt tijdens verbouwingswerken. Deel twee is ook meteen het langste stuk van vandaag, bijna twaalf kilometer. Via kleine kerkwegeltjes gaat het naar de E40 die we oversteken en zo aanbelanden in Groot-Bijgaarden. Ik houd even halt aan het kasteel van Groot-Bijgaarden, toch wel één van de pronkstukken qua archeologisch erfgoed van ons land en het heeft een grootse geschiedenis. Hier gaan we blijkbaar twee keer komen, op het splitsingsbord staat dat de twee grootste afstanden naar links moeten. Over een oude klinkerweg gaat het via een industriegebied langs het station van Groot-Bijgaarden. Ook nu gaat het over een snelweg, deze keer de E19 en blijven er in de buurt van wandelen. Ondanks het vroege uur vind ik het lawaai van de snelweg erg storend en ik beklaag de buurtbewoners hier. We bezoeken het Kattenbroek langs de rand van Sint-Agatha-Berchem, ondertussen moet ik mijn paraplu openen en bijna meteen weer wegsteken, af en toe vallen er een paar druppeltjes. Op het eind van dit tweede gedeelte krijgen we ons eerste stukje natuur met de Wolfsputten in Dilbeek, een mooi stukje natuur van zo'n 90 hectare. Rond negen uur ben ik aan de tweede controle, de Don Bosco school in Groot-Bijgaarden. Tijd voor een broodje met gehakt en een colaatje, dat smaakt na zeventien kilometer Deel drie brengt de wandelaars over landelijke wegen via Sint-Martens-Bodegem naar Sint-Ulriks-Kapelle. Het valt me op dat vele mensen hier ezels in hun weide hebben staan, ik vraag me af hoe dat komt. In het dorpje maak ik even de tijd om wat foto's te nemen van iemand zijn tuin, waar ontelbare kabouters instaan, een zeer kleurrijke tuin moet ik zeggen. De controle is in het jeugdcentrum Castelhof, een oude verbouwde hoeve uit 1590 met een domein errond. Na een colaatje is het tijd voor het volgende gedeelte. Ook nu laat de parcoursmeester ons rustige landelijke wegen volgen, aan de spoorweg zie ik dat hier hard gewerkt word om de spoorlijn Brussel-Zuid - Denderleeuw te verbeteren. In Schepdaal hebben we controle in de sporthal naast het voetbalveld, ook hier neem ik tien minuutjes de tijd om iets te eten, er staan reeds 29 kilometer op de teller. Op deze controle maken we een lusje van zo'n kleine vijf kilometer. Dankzij het glooiiende landschap kan je vrij ver zien, op de hogere stukken is het best fris dankzij de wind. Na een afdaling moet ik rechtsaf de Wereweide in, een paar meter verder is een grote baan en daar ga ik rechtsaf, weer enkele honderen meters extra Nadat ik op mijn stappen terugkeer vind ik toch het juiste pad en trek de Wereweide in. Dit is een natuurproject van basisschool De Klimop, de kinderen zorgen voor een stukje natuur dat de gemeente achter de school heeft aangekocht. Even verderop sta ik weer aan het voetbalveld van FC Schepdaal en heb controle. Ik besluit direct weer verder te gaan en op de volgende controle te rusten. We dalen af langs een kerkwegel en komen in Sint-Gertrudis-Pede met zijn watermolen. Van deze watermolen was reeds sprake in 1392 en volgens sommige bronnen zou reeds meer dan 400 jaar geleden Pieter Bruegel de watermolen geschilderd hebben op de doeken De Terugkeer van de Kudde en De Ekster op de Galg. Vanaf hier volgen we enekel kilometers lang de Bruegelwandelroute, met onderweg borden van de schilder. Het eerste bord dat ik zie is van het schilderij De Boer en de Vogeldief uit 1568. In het dorpje zelf zie ik dat de oude lambikbrouwerij de Neve een nieuwe toekomst krijgt als woonproject, ben wel eens benieuwd hoe het er binnen een paar jaar zal uitzien. Via de velden gaat het naar Sint-Anna-Pede, waar we vlak naast de kerk in café Sint-Anna controle hebben. Na deze caférust passeer ik nog twee borden met schilderijen van Bruegel, De Terugkeer van de Kudde en Jagers in de sneeuw, allebei uit 1565. Als laatste bord zie ik nog Sombere Dag, zo'n wandeling als vandaag heeft mijn kunstkennis wat opgekrikt. In Itterbeek gaan we langs de randen van het Kluizenbos, spijtig genoeg gaan we er niet door, en trekken verder naar Dilbeek. De laatste kilometer voor de controle in school Don Bosco herken ik, hier zijn we daarstraks nog geweest. Na deze laatste controle gaat het linksaf naar het oude Wivinaklooster. Hier leefde in de jaren 1100 de heilige Wivina, later werd deze Benedictijnse kloostergemeenschap een abdij. Na de Franse revolutie werd hier een cichoreifabriek in ondergebracht, maar sinds 1897 bewonen de Broeders van de Christelijke Scholen het klooster. Wat later staan we weer aan de poorten van het kasteel van Groot-Bijgaarden en gaan zo weer terug naar Zellik. Iets na drie uur zit de tocht erop, in het zaaltje zitten Guido en Marie-Jeanne van onze club waar ik me nog even bijzet. Het was een zeer geslaagde tocht van de Trekplosters, prima afgepijld, goede controleposten en een afwisselend parcours, kortom alle ingrediënten voor een geslaagde wandeldag!
Van een vrije dag maak ik gebruik om samen met Vic en Sonja naar het verre Limburg te rijden, meer bepaald naar Gors-Opleeuw waar de Loonse Tsjaffeleers hun Parel van Haspengouw organiseren. De start is in zaaltje De Leeuwerik en dat zit goed vol wanneer we rond half tien toekomen. Bij het kopen van drankbonnetjes is het een blij weerzien met René Smets, het was alweer een tijdje geleden dat ik hem nog gezien had. De club werkt voor deze tocht met een lussensysteem, we kunnen kiezen uit 5-6-7-8A-8B en 10 kilometerlussen. We beslissen om de twee lussen van 8 te doen, te beginnen met lus 8A. Even na het vertrek duiken we de weilanden in en zitten tussen de fruitbomen, die helemaal klaar zijn voor de komende lente. Een lentegevoel hebben we zelf nog niet, de temperatuur is rond het vriespunt en af en toe vallen er kleine sneeuwvlokken, de winter geeft niet op. We blijven verder trekken over rustige baantjes tot in het centrum van het dorpje, dat enkel zeer mooie bezienswaardigheden telt. Als eerste zien we het kasteel van Gors, een burcht uit de zeventiende eeuw die in 1820 volledig werd verbouwd in laatclassicistische empirestijl. In het kasteel werden onlangs nog verbouwingswerken uitgevoerd nadat het werd gekocht door de Mechelse zakenman Joris Dillen. Even verderop staat de oude kasteelhoeve, spijtig genoeg in erbarmelijke staat. Op het dorpsplein staat nog een oude dorpspomp uit 1845 die in 1905 verhuisd is vanuit Tongeren en gaan we achterdoor de Sint-Martinuskerk met zijn gotische toren uit de 15e eeuw. Na eventjes over een drukke baan te wandelen slaan we rechtsaf en duiken we naar het kasteel van Opleeuw. Vanaf het kasteel krijgen we een laatste klimmetje naar de zaal en zit de lus 8A erop. Binnen is het zo mogelijk nog drukker dan daarstraks, het lijkt wel een weekenddag, en moeten ons tevreden stellen met een stoeltje tegen de muur. In lus 8B staat dan weer de natuur voorop, met name natuurreservaat Zammelen. Na een lang stuk tussen de bomen door zitten we in de vallei van de Mombeek en word ook de grond een heel stuk drassiger. Onderweg staan er infobordjes met daarop wetenswaardigheden over de geologie van de plaats waar we wandelen. Regelmatig moeten we over houten brugjes en om het reservaat uit te raken moeten we een serieus aantal natuurtrapjes nemen. Boven staat een bord waarop te lezen valt dat dit domein 14 hectare groot is, aan de foto's te zien van de bloemen en planten die hier groeien zullen we in de lente nog eens moeten terugkomen. Nu zijn we in het dorpje Zammelen aangekomen, maar na twee straten zijn we er alweer uit en kunnen de afdaling inzetten naar Gors-Opleeuw. De laatste kilometer is dezelfde dan daarstraks, en rond half twee zit onze maandagtocht erop. Het was zeker de moeite waard om eens tot hier te komen, wanneer de bloesems in bloei staan kom ik zeker nog eens terug!
Vandaag trekken we met het hele gezin naar Kampenhout, waar de Houtheimstappers uit Steenokkerzeel hun jaarlijkse Jef Pijp tochten organiseren. Dankzij de wegenwerken is het even zoeken, en na het parkeren van de auto zijn we te gast in school Ter Bronnen waar de start is. Het reftertje zit goed vol, het stralend zonnetje heeft de mensen naar buiten gelokt. Na onze inschrijving voor de negen kilometer eten we nog een broodje als ontbijt en kunnen we rond elf uur vertrekken. Bij het buiten gaan hangt er een mededeling omhoog dat het parcours gewijzigd is omdat ze van Natuurpunt Kampenhout geen toestemming hebben gekregen om door bepaalde natuurgebieden te gaan, spijtig maar wel goed van de organisatie om de wandelaars op voorhand reeds te verwittigen. Na een ommetje doorheen Kampenhout komen we in open veld terecht, de wind blaast vrij hevig en het voelt bitter koud aan, gelukkig komt de wind van achter en hebben we er in ons gezicht weinig last van. We blijven aan de rand van het Hellebos en gaan daarna richting Berg, een deelgemeente van Kampenhout. Na een uurtje zijn we in de sporthal waar het controle is, tijd voor een lekkere zwarte pens Het tweede deel brengt ons een heel klein stukje van het Torfbroek, een prachtig stukje natuur. Dit gebied werd in 1928 door de overheid verkocht aan een bouwfirma voor een villawijk. 50 Jaar later kwam het onbebouwde deel in handen van Natuurpunt en werd het helemaal opgeknapt. Hier vinden de plantenliefhebbers nog zeldzame plantensoorten die in de rest van Vlaanderen zijn uitgestorven, spijtig genoeg kan je er vandaag maar een heel klein stukje van zien. Na dit prachtig natuurstukje is het tijd om in de chique villawijk van Kampenhout je eens te vergapen aan de huisjes van de rijkeren van deze streek. Even na één uur zijn we weer in het schooltje en zit onze korte zondagstocht erop, die nog wat opgefleurd wordt met een lekkere pannenkoek. Morgen gaan we naar de Limburg, maar vanavond komen eerst de Limburgers naar de hel van Malinwa, hopelijk kunnen we de bekernederlaag van vorig seizoen doorspoelen met een klinkende overwinning!
Van sneeuw en ijzel is geen sprake wanneer ik vanmorgen vroeg naar Hasselt rijd waar WSV De Rakkers hun Domein Bokrijktocht organiseren. Na een uurtje ben ik aan zaal De Hazelaar waar de start is, eenmaal binnen schrijf ik me in voor de marathonafstand, 42 kilometer. Voor vijf euro kan ik me inschrijven met een sticker en vijf consumptiebonnentjes erboven op. Even na half zeven ben ik er klaar voor, en na een paar straatjes krijgen we al direct een stukje natuur voorgeschoteld. De wind maakt het behoorlijk koud, ik vraag me af of de lente ooit wel komt. Al vrij snel zijn we op het grondgebied van Genk en steken we de treinsporen over aan het station van Bokrijk. We passeren het Koetshuis en even verderop zijn we aan het kasteel, waar tegenover het standbeeld staat voor een oud-gouverneur van de provincie Limburg. We gaan doorheen het Arboretum, een park binnenin het domein van zo'n 18 hectare met één van de grootste plantencollecties van Vlaanderen. Controle hebben we in "Het Groene Huis", het grootste documentatiecentrum voor natuurstudie in Limburg. Ik krijg mijn eerste stempel en kijk even op de kaart waar we nu naartoe gaan, het wordt een lus van zo'n acht kilometer op deze controle. De lus brengt ons doorheen het domein en langs de randen van het Wik en verder doorheen het groen. Op een wei staan koeien die er allemaal hetzelfde uitzien, van ver denk ik dat ze geschilderd zijn maar als ik er kortbij ben zie ik dat ze er gewoon zo uitzien, blijkbaar een speciale soort. Wanneer ik de tweede keer in het Groene Huis kom is het tijd voor een broodje met een cola en vijf minuutjes rust. Het derde gedeelte brengt ons naar het militaire domein tussen Genk en Zonhoven, we gaan errond en keren weer terug richting Bokrijk. De parcourmeester heeft zijn best gedaan om ons zoveel mogelijk weg te houden van het asfalt en ons doorheen boswegen te sturen. Na 23 kilometer hebben we een derde keer controle in zaaltje Heiwind. Hier staan een klein schooltje, een zeer klein kerkje en een zaal rond de speelplaats, das iets dat ik nog nooit gezien heb. Ook hier maak ik even tijd om iets te eten en te drinken. Ook op deze controle maken we een lus. In dit lusje moeten we doorheen een prachtig bos, dankzij de voorbije regendagen is het er wel zeer vettig maar zeker de moeite om er eens doorheen te gaan. Na een uurtje ben ik weer in Heiwind, snel een ice-tea en weer op pad voor de laatste veertien kilometer. In het volgende gedeelte trekken we naar Kiewit en komen voorbij het vliegveld voor sportvliegtuigjes. Daarna bezoeken we het domein Kiewit, een openbaar domein van zo'n 100 hectare, aan groen geen gebrek vandaag Even later zitten we in De Wijers, een stuk van het Bokrijkdomein, met 1175 vijvers samen goed voor 700 hectare water en riet, te vergelijken met de oppervlakt van 1400 voetbalvelden We gaan kriskras tussen de vijvers, en dankzij het zonnetje dat er door gekomen is is het er werkelijk prachtig. Onze laatste controle hebben we in een piepklein chaletje tussen de vijvers, gelukkig zijn er niet te veel wandelaars en kan ik er even rusten. Het laatste gedeelte laat ons nog eens genieten van het Bokrijkdomein zelf, en rond twee uur ben ik terug aan de Hazelaar waar het vanmorgen begon. Na het afstempelen van mijn boekje eet ik nog een hot-dog, een prachtige wandeldag zit er weer op.
Vandaag kies ik voor een Euraudax-tocht van Audax Haren die een 25 kilometertocht doorheen onze hoofdstad Brussel organiseren. Even na achten parkeer ik mijn auto aan het clubhuis van de MIVB en binnen zet ik me bij Katrien. De start was voorzien om 9 uur maar eerst moeten we nog een stukje met de tram naar Brussel-Noord, waar de eigenlijke start voorzien is. Wanneer we op de tram staan te wachten valt het water met bakken uit de lucht, hopelijk is het seffens wat beter want vanonder een paraplu kan je toch heel wat minder zien van de omgeving. In het station van Brussel-Noord komen er nog enkele wandelaars bij, waaronder Helga en Hugo, en om 9u40 zijn we klaar voor een onze tocht. Na tien minuutjes kunnen we onze paraplu opbergen, we zullen hem de rest van de dag niet meer nodig hebben Als eerste monument krijgen we de Begijnhofkerk te zien, de laatste tijd vooral in het nieuws omdat er regelmatig mensen zonder papieren inzitten. Even verderop zitten we in de winkelgalerij Passage Du Nord, en even later houden we halt op de Martelaarsplaats en krijgen we uitleg over de verschillende mooie gebouwen. We lopen een blokje om speciaal voor het Belgisch Centrum voor het Beeldverhaal, dat gevestigd is in het oude Waucquez-warenhuis, een prachtig art nouveau ontwerp van Victor Horta in 1906. We lopen rechts voorbij de Sint-Michielskathedraal en duiken de Sint-Hubertusgalerijen in. Een blik opzij in het Beenhouwerstraatje geeft een beetje een troosteloos zicht, het is helemaal nog geen weer om de terrasjes buiten te zetten. We zien van ver al de toren van het stadhuis, maar trekken verder naar de Anspachlaan waar we in de verte het Beursgebouw zien liggen. Na een bezoekje doorheen de Sint-Gorikshallen houden we nog even halt aan de Gulden Leeuw en daarna is het tijd voor de eerste rust in taverne Plattesteen in de Rue Marché au Charbon. Aangezien we met een hele grote groep zijn besluiten we met een deel van de groep om aan de overkant van de straat in Le Lombard iets te gaan drinken. Na twintig minuutjes kunnen we verder, na enkele meters sla ik even in paniek want ik ben mijn paraplu vergeten in het cafeetje, gelukkig heeft iemand hem meegenomen en hoef ik niet terug! We zijn vlakvij de Grote Markt, en het duurt dan ook niet lang voor we midden op het plein staan van de mooiste Markt van ons land! Mijn fototoestel heeft veel werk, al is dat al bijna de hele weg zo. Na de Grote Markt is het tijd voor een bezoekje aan de Marollen met zijn imposante Onze-Lieve-Vrouw ter Kapellekerk en het Egmontpark. Aan het kruispunt van de kleine ring en de Avenue Louise gaan we even ondergronds en bezoeken we de galerie Louise. Via de Livornostraat gaan we naar Elsene en komen voorbij het Conrad-hotel. Tussen de twee vijvers door maak ik een fotootje van het standbeeld aan de Gedachtenissquare, en even later na het oversteken van de spoorweg zijn we in etterbeek beland en gaan voorbij de Sint-Antoonkerk. Hier krijgen we ook een klein parkje voor de voeten geschoven, het Jean-Félix Hap park. Na 16 kilometer hebben we een tweede caférust in L'espérance aan de Place Jourdan, ik besluit om even aan te schuiven aan het frietkraam op het pleintje en mijn frietjes buiten op te eten, het zonnetje is er doorgekomen en daarmee is het genieten in openlucht. Tijd voor het laatste gedeelte met als start het Jubelpark. Ook hier moet mijn fototoestel zijn beste beentje voorzetten, en als we het Jubelpark uitkomen moet ik even lopen om de anderen terug in te halen. De laatste winkelgalerij die we vandaag bezoeken is de Galerie Cinquantaire, waar we binnenin een rondje omhoog gaan en waar je iedereen eens kan zien passeren. Daarna gaat het weer naar het clubhuis van de MIVB en even na half drie zit de tocht erop, snel nog de nodige stempeltjes en dan naar huis, na een prachtige stadstocht!
Stipt om 5 uur haal ik Rik op en samen rijden we richting Charleroi, na een dik uur en enig zoekwerk komen we aan in Nalinnes waar Les Marcheurs Du XII de Marcinelle hun 34e Marche du bois du Cazier organiseren. De startplaats is achter de kerk in zaaltje Foyer de Haies, en na het nodige papierwerk en ons ontbijt zijn we klaar voor een 50 kilometer tocht doorheen de zuidrand van Charleroi. Even na de start duiken we in het donker de natuur in en volgen een klein riviertje, gelukkig heb ik mijn zaklampje bij want anders had dit stukje parcours een ramp geweest. We horen het water van het riviertje, spijtig genoeg kunnen we er nog niets van zien. We komen uit aan het station van Beignée en even verderop krijgen we de eerste zware klim van de dag voorgeschoteld, het zal zeker de laatste niet zijn! Na een uurtje hebben we een eerste keer controle in het zaaltje VTT, waar we straks nog een keer zullen komen. Snel een stempeltje en weer op pad voor het volgende gedeelte naar Jamioulx. Het begint licht te worden en we kunnen beginnen genieten van de prachtige natuur hier. We duiken de vallei van de l'Eau d'Heure in langs een prachtige slingerende op- en neergaande bosweg en komen aan de rivier zelf die we oversteken, via het stationnetje komen we in het centrum van Jamioulx waar we controle hebben in het Syndicat d'Initiative, een wel heel klein zaaltje. Hier nemen we even de tijd voor een colaatje, de eerste tien kilometer zitten erop. Na de controle klimmen we naar het kerkje en trekken langs een zeer lange dreef doorheen de bossen van Marbaix en Gozée. Links en rechts van ons liggen overal gekapte bomen, hopelijk worden er hier nieuwe geplant. Na dit bosgedeelte moeten we doorheen velden met wegen waar hier en daar nog wat restanten van sneeuw te zien zijn. In de verte zien we een witte hoeve en als we er aankomen zien we er de derde controlepost voorstaan, een witte camionette. We blijven er even staan en drinken er iets, het hoge tempo en de wind over de vlaktes hebben me toch al wel een beetje vermoeid. Het volgende gedeelte brengt ons langs het dorpje Marbaix met de plaatselijke voetbalclub FC Marbaisien. We verlaten het dorp en krijgen weer lange veldwegen voorgeschoteld. Onderweg staan er regelmatig oude arduinen kapelletjes die hun beste tijd gehad hebben. In Thuillies hebben we onze vierde controlepost, groot is onze verbazing als blijkt dat dit in de living is van één van de clubleden Het is er binnen wel gezellig en knus, het is eens iets anders dan grote zalen We verlaten het huisje en zetten ons tocht verder doorheen Thuillies. Even verderop bezoeken we het mooie gehuchtje Ossogne met zijn 16e eeuwse kasteel en zijn molen. Langs een glooiiende veldweg gaan we naar Cour-Sur-Heure waar we een vijfde keer controle hebben. Op deze controle maken de 50km stappers een lus naar het dorp Berzée. Onderweg is er niet al teveel te zien, het parcours blijft op en neer gaan. Wanneer we weer in het zaaltje komen te Cour-Sur-Heure komen hebben we er bijna veertig kilometer opzitten, tijd voor iets te eten en te drinken. De volgende vijf kilometer brengen ons over een heuvelflank waar we een prachtig zicht hebben op de omgeving, en dankzij het kleine zonnetje krijg ik zowaar een lentegevoel. reeds van ver zien we het dorp Ham Sur Heure liggen met zijn prachtige kasteel. Dit bestaat uit twee lange vleugels met in het midden een trapezoïdale inkom en was van de prinsen van Merode. Nu zijn er de kantoren van het gemeentebestuur en het musea over het landelijke en ambachtelijke leven in gevestigd. We laten het kasteel rechts liggen en slaan linksaf naar het plaatselijke voetbalveld, dat in werkelijk erbarmelijke staat erbij ligt. Onze laatste controle hebben we in het zaaltje VTT waar we vanmorgen vroeg reeds geweest zijn. De laatste vijf kilometer brengen ons weer naar Nalinnes, waar we rond half drie aankomen. Binnen in het zaaltje is het druk, na even zoeken vinden we een plaatsje en trakteert Rik me nog op frietjes die me lekker smakelijk, zeker na zo'n knappe 50 kilometer tocht!
Dankzij de afgelasting van de voetbal (dank u koning winter) kan ik vandaag deelnemen aan de trofee harten vijf(tig) te Linkhout van wandelclub Horizon Donk. Dit is eerste van vijf vijftigkilometer tochten die je binnen een tijdspanne van twee jaar moet volbrengen voor de trofee. Terwijl ik over de E314 rij denk ik aan het meisje dat hier exact een jaar geleden werd doodgereden en waardoor we toen twee uur later zijn aangekomen in Linkhout, de tijd vliegt voorbij. Om kwart na zes kan ik mijn auto parkeren juist voor het kerkje en na het nodige papierwerk ben ik om half zeven klaar om eraan te beginnen. Buiten is het nog zeer donker en bitter koud, zeker wanneer we langs de oevers van het Schulensmeer passeren waar de wind vrij spel heeft. Ik kruip een beetje dieper in mijn jas en trek mijn muts nog wat dieper over mijn oren, wat duurt de winter toch lang dit jaar. Na een dik uur kou lijden komen we in het chalet van de Sint Annagilde waar we vorige maand ook te gast waren tijdens de tocht van Vos Schaffen. Na mijn stempeltje ga ik direct verder, het is nog wat vroeg voor even te rusten. Ik kom voorbij de Sint Annakapel in Mellaar die dateert uit 1748 en die gebouwd werd in opdracht van de Schuttersgilde. Via besneeuwde veldweggetjes trekken we naar Laren, waar we in de school OC St Ferdinand een tweede keer controle hebben. Ik neem even de tijd voor een broodje en een koffie, er staan reeds twaalf kilometer op de teller. Tijd voor een zeer mooie lus van negen kilometer op deze controle. Via het voetbalveld van Red Star Laren gaat het naar de Gestelse Heide en de Vallei van de Zwarte Beek. Onderweg gaan we over verschillende beekjes, onder andere de Halbeek, de Laarbeek en de Zwarte beek krijgen een bezoekje van de wandelaars. Na anderhalf uur ben ik weer in het schooltje waar het minder druk is dan daarstraks, raar eigenlijk. Tijd voor een lekker warm soepje, het is dan al wel licht maar de temperatuur zit nog altijd onder het vriespunt. In het vierde stuk steken we de E314 over en brengen we een bezoekje aan Lummen-centrum om daarna naar Tiewinkel te gaan. Onderweg zien we in de verte nog een kasteel en kom ik voorbij De Kiewit, een oude boerderij die uit leem is opgetrokken en die nu als buitenverblijf dient. In het centrum van Tiewinkel hebben we controle in het parochiecentrum, ooit ben ik hier eens vertrokken voor een tocht maar ik kan me niet meer herinneren welke. Binnen drink ik een colaatje en rust vijf minuutjes. Ook hier op deze controle maken we een lusje van zes kilometer. We komen tot aan de rand van de autosnelweg en wandelen voorbij de ingang van het Saint Paul kasteel. Dit kasteel in laat-classisictische stijl dateert uit 1850 en werd gebouwd als jachtslot voor de rijke Hasseltse jeneverstoker Paul Jacobs-Stellingwerf. Oorspronkelijk werd het kasteel Lagerdal genoemd omdat het gebouwd is in het laagste punt van de gemeente Lummen. Sinds 1969 is er een restaurant in gevestigd, hoeve Saint-Paul, een blik op de menukaart leert me dat dit niet echt iets is voor mijn portemonnée Na een uurtje ben ik weer in de parochiezaal, het is ondertussen twaalf uur gepasseerd en ik neem even de tijd voor twee broodjes met een warme chocomelk te nuttigen. Het volgende gedeelte is weer een stuk van bijna negen kilometer. Via een zeer lang fietspad komen we aan de rand van de Demer en het dorpje Schulen, we slaan echter rechtsaf en komen in het Lummens Broek terecht. We passeren de Grote Molen en het Pakhuis, herinneringen aan het ooit leevendige vrachtverkeer op de Demer. Langs de Vijverheide en Schalbroek duiken we de E314 onder en komen weer in het zaaltje van de Sint Annagilde in Mellaar, na een prachtig stukje natuur onder de voeten gekregen te hebben is het tijd om even te rusten en iets te drinken. Buiten sneeuwt het heel lichtjes, bijna de moeite niet. In het laatste stukje gaan we door de bossen van de Grote Dorst en is het even ingewikkeld aan de spoorweg, pijltjes naar alle richtingen, en rond klok van drie uur ben ik weer in Linkhout. Binnen heb ik nog even wat administratief werk en rond half vier ben ik klaar om huiswaarts te keren na een zeer mooie maar koude wandeldag!
Reeds om half vijf loopt mijn wekker af en een uurtje later ben ik in Ernage waar Les Spartiates de Gembloux hun jaarlijkse Marche des Abbayes organiseren. Ondanks dat je maar om zes uur mag starten zie ik er toch al verschillenden vertrekken terwijl ik binnenkom in Le Salle Concorde waar de start is. Ik schrijf me in voor de 50 kilometer, onderweg zullen er negen controleposten zijn. Na een koffietje zet ik mijn lampje op mijn hoofd en ben ik er klaar voor. We beginnen met een rondje rond het dorp en trekken dan naar Perbais. Gelukkig heb ik mijn lampje bij want er zijn toch wel een paar vettige slijkstukken bij. Reeds na een kleine vier kilometer heb ik controle in La Forge, een zaaltje waar de tijd is blijven stilstaan, reeds lang geleden Na het afstempelen ga ik onmiddellijk verder, we komen doorheen Chastre waar ik een eerste keer moet zoeken naar de juiste weg, de bepijling hangt niet altijd even logisch en nu het nog donker is loopt het al wel eens sneller mis. Gelukkig hebben ook de andere wandelaars een zaklamp bij en raak ik snel weer op het parcours. Na een kleine zeven kilometer arriveer ik in Blanmont waar we onze tweede controlestempel krijgen. Ook hier besluit ik niet te rusten en ga ik snel weer verder. Even voorbij de controle komen we aan het trainingscenter van de Fortis bank en ook hier moeten we even zoeken naar de juiste weg. Even verderop roept een wandelaar ons terug dat we naar rechts moeten in plaats van rechtdoor, na tien minuten ontdekken we dat hij het niet bij het rechte eind had Gelukkig begint het stilletjesaan licht te worden, hopelijk zien we de pijltjes nu wat beter. We passeren het dorpje Nil Pirreux en volgen we het beekje L'Orne naar Hévillers, waar we in de school een derde keer controle hebben na zo'n dertien kilometer. Tijd om even te zitten en iets te eten en te drinken, alles aan de zeer democratische prijs van één euro! Ook na deze controlepost is het even zoeken, volgens het bord voor het kruispunt moeten we linksaf, maar na de hoek staat er een bevestigingsbord en daar staat op dat we maar pas straks (na de tweede keer) langs hier moeten. Gelukkig maak ik altijd voor het vertrek een foto van het plannetje en dit blijkt ook nu mijn redding, het is weldegelijk linksaf. We steken het riviertje La Houssière over en komen in het wijde heuvelland terecht, getrakteerd op een mooie ochtendzon. Na een uurtje komen we over het riviertje La Thyle en belanden we in het dorpje La Roche waar we in het clubhuis Les Amis de la Petanque een vierde keer controle hebben. Dat hier enkel de twee grootste afstanden komen is te zien aan de grote van het zaaltje, ik denk niet dat hier veel petanquespelers zijn. Ik zet mijn tocht meteen verder, het valt me op dat hoe verder we gaan hoe meer klimwerk we krijgen. Dit stuk krijgen we ook bossen voor de voeten, doorheen het St Catherinebos en het L'Ermitagebos. De 42 kilometer wandelaars keren terug naar het petanquezaaltje, wij trekken verder naar Villers-La-Ville dat we eerst kunnen overschouwen vanuit de hoogte, daarna volgt de afdaling naar het voetbalveldje van de club FC Villers Maritima, waar we in het chalet een vijfde keer controle hebben. Dit is het verste punt van deze tocht, nu moeten we terug langs de andere controleposten weer naar Ernage. Na deze controle komen we aan wat voor mij het hoogtepunt van de tocht word, de abdij van Villers. Op een domein van meer dan 36 hectare staan de overblijfselen van een abdij van reeds meer dan 800 jaar oud! Deze abdij ontstond in de twaalfde eeuw en was eeuwenlang de woonplaats van cisterciënzermonniken, we wandelen er helemaal rond en ik kan verschillende prachtige foto's maken. We gaan verder naar Tangissart en na 32 kilometer zijn we weer in het clubhuis van de petanquevrienden. Ik raak met moeite tot aan het tafeltje om mijn kaart af te stempelen, er is hier zeker vijftien man binnen Via prachtige natuurstukken gaan we terug naar Hévillers en verderdoor naar Ernage, onderweg de controleposten bezoekend waar ik eerder op de dag reeds een eerste keer geweest ben. Om half drie ben ik terug in Ernage en zit mijn tocht erop, binnen laat ik mijn boekje afstempelen (enkel na het afgeven van de controlekaart, zoals het hoort!) en al vrij snel begeef ik me naar de auto om huiswaarts te keren. Vanavond is het clubfeest van onze wandelclub, een mooi vervolg op deze zeer mooie tocht!
Aangezien ik dit weekend maar één keer kan gaan wandelen, kies ik voor een euraudaxtocht aan de zee, meer bepaald in Duinbergen aan Knokke-Heist. Na anderhalf uur rijden sta ik om even na acht aan café Duinzicht waar de start is. Ik schrijf me in voor de 50 kilometer en hier en daar zie ik toch een bekend gezicht zo ver van huis. Vanuit deze plaats maken we twee lussen van 25 kilometer, eentje richting Nederland, de andere richting Zeebrugge. Stipt negen uur zijn we weg voor de eerste lus, aan het station enkele honderden meters verder komen er nog enkel wandelaars bij en hebben we een groep van zo'n tachtig deelnemers. Via de velden langs het treinspoor verlaten we Duinbergen en gaan we naar Knokke, het regent wel niet echt maar dankzij de miezer moet ik toch mijn paraplu gebruiken. We komen voorbij het voetbalstadion van Knokke-Heist en langs het ziekenhuis. Even later zijn we in Het Zoute, deelgemeente van Knokke-Heist, en hebben we een eerste wagenrust na acht kilometer op het Oosthoekplein. We krijgen er een koekje en ik neem een cola voor te drinken, er is ook Glühwein maar daar blijf ik wijselijk af. Tien minuutjes rust krijgen we hier en daarna gaan we verder naar de Zwinduinen, waar de Vlaamse overheid druk bezig is met het aanleggen van nieuwe wandel- en fietspaden. Langs deze duinen komen we op de dijk en kan ik eindelijk de zee zien, daar ben ik toch eigenlijk een beetje voor naar hier gekomen. Het gaat weer terug naar Knokke, daar verlaten we de dijk en komen voorbij het standbeeld van Maurice Lippens. Even verderop op het Lichttorenplein hebben we een tweede wagenrust na zeventien kilometer, tijd voor een droog worstje en een cola. In het gebouw voor toerisme ga ik even naar het toilet, en bij het buiten komen is het weer tijd om door te gaan. We volgen terug de dijk tot aan het casino van Knokke, onderweg krijg ik een beetje geschiedkundige uitleg van iemand uit de streek hier, altijd interessant om iets uit de omgeving te leren. Na een ommetje rond het Zegemeer komen we aan de bouw van het hotel La Réserve, dat afgebroken werd en nu weer wordt heropgebouwd. We doorkruisen Park 58 en brengen een bezoek aan het kerkje van Duinbergen. Als laatste natuurstuk komen we nog door het Directeur Generaal Willemspark, een parkje van tien hectare groot. Als we het park verlaten hoeven we enkel nog de grote baan over te steken en zijn we weer in Duinzicht, stipt op tijd. Ik heb me vanmorgen ingeschreven voor fietjes met vol-au-vent en ik moet dan ook niet te lang wachten voor ik mijn eten krijg dat ik smakelijk opeet. Om tien na twee zijn we klaar voor de tweede lus van vandaag, via Heist gaan we naar Zeebrugge. Op de brug over het zeekanaal is het even spannend want de bel rinkelt en we staan er nog maar juist op. Gelukkig geraakt iedereen er tijdig weer af, want de brug gaat toch wel snel de hoogte in. Na dit spannende intermezzo komen we in de nieuwe vismijn van Zeebrugge en bezoeken we de verschillende dokken. Via een lange weg richting Blankenberge komen we aan de ingang van het Zeebos, waar we een wagenrust hebben. Ook hier krijgen we een koekje en een cola die we tijdens onze tien minuutjes rust kunnen opeten. We gaan doorheen het Zeebos en aan de kustweg hebben we even oponthoud omdat we over een beek moeten, gelukkig is er geen water in en geraakt iedereen er goed en wel over. We steken de kusttramsporen over en komen in natuurgebied De Fonteintjes, een deels natuurlijk, deels aangelegd gebied van duinplassen, duinrietlanden en duinstruwelen. Via de kustlijn komen we weer in de haven van Zeebrugge, waar we zien hoe een containerschip geladen wordt. Deze keer bezoeken we de oude vismijn waar nu themapark Seafront gelegen is. Via het maritiem themapark komen we langs de oude vismijnen waar er verschillende vissersboten liggen. Ik houd even halt aan de Russische duikboot Foxtrot en het lichtschip West-Hinder, waar ik enkele mooie foto's kan maken. We maken een ommetje langs het Visserskruis, waar de namen opstaan van al de Zeebrugse vissers die gestorven zijn op zee. Even verderop hebben we een caferust in Zeemeermin, waar er allerlei attributen hangen van Club Brugge Hier hebben we een half uurtje de tijd om iets te drinken, ondertussen is het buiten helemaal donker geworden. In het laatste stukje komen we nog aan de Visserskapel, en om even voor zeven uur zit mijn tweede euraudaxtocht erop. Binnen laat ik mijn boekjes afstempelen en besluit ik direct huiswaarts te keren, ik heb tenslotte nog een hele terugrit voor de boeg. Thuisgekomen en bij het invullen van mijn boekje besef ik dat ik aan het cafeetje Zeemeermin mijn twaalf duizendste kilometer stapte! Morgen word een rustdag, tot volgend weekend!
Ik ben Steven Jaspers
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Arbeider.
Ik ben geboren op 26/02/1973 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, Voetbal.
) geraak ik om even na zes uur 's morgens in Merchtem waar ik zal deelnemen aan de Internationale 60 kilometer van Merchtem die georganiseerd worden door de Lustige Wandelaars. In het zaaltje van de harmonie zit het al goed vol, wanneer de inschrijving geopend wordt om half zeven is het dan ookaanschuiven voor ik mijn nodige papieren in handen heb. Daarna is het even wachten op mijn drie kompanen waar ik mee afgesproken heb, samen met Kristof, Jos en Wim vorm ik sinds enkele dagen "De Genieters", een team van vier die zullen deelnemen aan de Oxfam Trailwalk 2010 in Eupen eind augustus. Wanneer iedereen er is worden er nog enkele foto's genomen van ons vieren en om kwart na zeven zijn we klaar voor de tocht van vandaag.
Weer volgen we het riviertje Vrouwvliet tot aan de rand van Nieuwendijk, een gehucht van Sint-Katelijne-Waver. We slaan linksaf weer naar het grondgebied van Mechelen en gaan rond de Mechelse Stadsmagazijnen. Na het oversteken van de spoorwegen komen we aan domein Montreal, een hotel-restaurant aan de oevers van de vijver. Als laatste doorkruisen we het Tivolipark. Het is een oud kasteelpark waar we de kinderboerderij passeren, evenals het kasteel waar je lekker kan gaan eten. Rond één uur zijn we weer in de school, waar we nog een lekker pens eten en daarna huiswaarts keren.
We gaan kriskras tussen de vijvers, en dankzij het zonnetje dat er door gekomen is is het er werkelijk prachtig. Onze laatste controle hebben we in een piepklein chaletje tussen de vijvers, gelukkig zijn er niet te veel wandelaars en kan ik er even rusten.
Hier hebben we een half uurtje de tijd om iets te drinken, ondertussen is het buiten helemaal donker geworden. In het laatste stukje komen we nog aan de Visserskapel, en om even voor zeven uur zit mijn tweede euraudaxtocht erop. Binnen laat ik mijn boekjes afstempelen en besluit ik direct huiswaarts te keren, ik heb tenslotte nog een hele terugrit voor de boeg. Thuisgekomen en bij het invullen van mijn boekje besef ik dat ik aan het cafeetje Zeemeermin mijn twaalf duizendste kilometer stapte! Morgen word een rustdag, tot volgend weekend!
Ik ben Steven Jaspers
