|
Voor het tweede jaar op rij ga ik op 30 april 's avonds naar Schaffen waar wandelclub Vos Schaffen hun derde 100 km Gildentocht organiseert. Na een rit van een uurtje kan ik me parkeren aan de Gildenzaal, binnen zet ik me bij Gino en Daniel. Het papierwerk zit in een envelop waar er enkele bonnetjes bijzitten voor de caférusten, een blad met de rustposten en een stempelkaart. Deze tocht is verdeeld in twee stukken, een eerste van bijna 56 kilometer in groep en daarna kan je de tocht op je eigen tempo voortzetten. Dit jaar zijn er drie groepen met drie verschillende snelheden, eentje van 6.5km/u, van 6.2km/u en van 6km/u. Ik heb me ingeschreven in de middelste groep, die van 6.2, samen met 21 anderen, de twee andere groepen bestaan uit dertig deelnemers. De wandelaars komen stilletjesaan de zaal in, vele bekenden maar toch ook mensen die ik nog nooit gezien heb. Om half negen neemt de voorzitter van de club het woord en legt alles nog eens haarfijn uit, om twintig voor negen vertrekt de eerste groep, de snelste, onder leiding van Kris, tevens de parcoursbouwer van de tocht. Daarna is het onze beurt, de 22 namen worden afgeroepen en we zetten ons buiten klaar, onze baankapiteins zijn Jef en Sven.
Stipt tien voor negen vertrekken we onder leiding van Jef aan de tocht, Sven blijft achteraan. In de groep zitten voor mezelf weinig bekenden, enkel Luc en Jan ken ik zeer goed en de twee baankapiteins, dan zijn er een paar die ik ken van gezicht maar de meesten zijn me toch onbekend. Ik zet me bij Sven achteraan en zal daar verscheidene uren blijven. De eerste kilometers gaan vlot voorbij, het parcours loopt over asfalt- en veldwegjes. Ook een eerste klein klimmetje zit er reeds in, over de Rodenberg. Na negen kilometer hebben we een wagenrust, waar we een carré-confituurke en iets om te drinken krijgen. Na tien minuutjes gaan we verder, de donkere nacht in. In de Schoterse Bossen gaat Jan Fransen even tegen de grond nadat hij achter een boomwortel blijft hangen, gelukkig zonder erg. Langs de randen van het natuurreservaat Gerhagen komen we aan onze eerste caférust, de Peerdeposterij in Schoot. De snelle groep komt juist buiten als wij toekomen, binnen drink ik een colaatje en krijgen we een boterham met kaas. Ik feliciteer Sven met zijn achttiende verjaardag, een originele manier om te vieren zo'n tocht.
Na twintig minuten rust is het tijd om verder te gaan, buiten komt juist de andere groep toe, het zal de laatste keer zijn dat ik ze zie. We wandelen doorheen Vorst, de kerktoren herinner ik me nog uit de eerste kempentocht jaren geleden. Wat later wandelen we doorheen Ossebroeken naar Eindhout, waar we na 26 kilometer een wagenrust hebben. Na tien minuutjes zetten we onze tocht verder, nu gaat het naar Veerle. In de groep zitten net als mezelf enkele Kennedymars-liefhebbers, ervaringen en suggesties worden aan elkaar uitgedeeld. Na 33 kilometer is er een nieuwe wagenrust waar we een potje pudding krijgen. In het volgende stuk gaat het doorheen natuurgebied Elsschot, we zien er spijtig genoeg niets van in het donker. Na 39 kilometer hebben we controle in het Buurthuis van Veerle-Heide waar we een smos krijgen om te eten. We nemen ook afscheid van de twee dames die de hele nacht voor de bevoorrading hebben gezorgd, ik bedank hen voor de goede zorgen.
Het is kwart na vier als we onze weg verder zetten. We gaan doorheen de bossen van Averbode, waar enkelen achterblijven voor een toiletbezoek. Aan een kruispunt wacht ik samen met Sven op een achtergebleven wandelaar, hij is dolblij als hij ons ziet want zijn pillamp was uitgevallen en in het bos is het pikdonker. Het duurt even voor we de groep terug bijgehaald hebben, de lucht begint ondertussen een beetje licht te vertonen. In Molenstede hebben we een wagenrust op het marktplein waar we een potje rijstpap krijgen. Op het plein staat een zeer mooi standbeeld met de naam "De goede lieden van Moelstede", een creatie van Jan Peirlinck en is een ode aan het verenigingsleven van dit dorpje. In dit dorpje wonen Liliane Saint-Pierre en de Russische wielerkampioen Sergei Ivanov, waarschijnlijk in één van de prachtige villa's die we onderweg passeren. Tijdens deze laatste kilometers in groep trekken we nog over de Blaasberg en doorheen het Grasbos, mooi op tijd zijn we in het Wit Huis te Diest na een kleine 56 kilometer, tijd voor bagage en een lekker bord spek met eieren. Ik besluit om in t-shirt en korte broek verder te gaan, achteraf bekeken een wijze beslissing.
Om half acht neem ik afscheid van mijn groepsgenoten en ga alleen verder. Het zonnetje schijnt, het beloofd een mooie dag te worden. Kris had gezegd dat het vrije gedeelte pittig ging zijn en hij heeft zeker niet gelogen. Al vrij snel beklim ik de Kloosterberg, van hieruit heb je een mooi zicht op Diest. Na de afdaling krijgen we de Galgenberg voorgeschoteld, daarna gaat het via veldwegjes naar Assent. Onderweg zie ik het grote beeld van Christus waar we vorig jaar 's nachts nog even hebben bijgestaan, deze keer passeren we er in de buurt. Na de afdaling van de Luienberg zitten we in Assent, waar we nog even een klein stukje natuur ingaan. Via een veldweg moeten we naar de controle, ik kijk rond want het is toch wel wat ingewikkeld, gelukkig ga ik toch het veld in en kom even later in de achtertuin van de familie Vossen waar we onze eerste controlestempel krijgen. Ik geef mezelf vijf minuutjes rust en eet een banaan.
Wanneer ik enkele minuutjes later aan het brugje onderdoor de E314 ben komen er uit het zijstraatje wandelaars die niet het veld voor de controle ingeslagen zijn en nu miszitten. Ik help hen terug de juiste weg op en ga onderdoor de snelweg. De fruitbomen staan in volle bloei, het is een prachtig schouwspel. Langs de randen van de Hermansheuvel is het oppassen geblazen, de veldweg ligt er verraderlijk slecht bij. Ik word bijgehaald door een koppel uit Beveren, samen gaan we naar Waanrode waar we in de schaduw van de kerk onze tweede stempel krijgen in café Onder den toren. Er komen verscheidene wielertoeristen binnen, met de fiets is het blijkbaar kouder dan te voet want er zijn erbij die precies naar de noordpool gaan.
Nu volgt er een stuk van bijna negen kilometer naar Halen. Tussen de fruitbomen door moet ik op het golvende terrein het koppel laten gaan, ik zit in een dipje. Voor de Molenberg word ik nog eens voorbijgestoken door drie wandelaars, waaronder Jef die even bij me blijft. De mensen voor me worden kleiner en kleiner, ik probeer wat meer snelheid te halen maar voorlopig is het afzien. Na 79 kilometer hebben we een wagenrust, tijd voor een stukje chocolade en een colaatje.
Samen met het koppel vertrek ik weer, ik voel me terug een heel pak beter en kan ze deze keer wel volgen. We trekken samen over de Bokkenberg en gaan doorheen de velden, de omgeving is hier prachtig. Na een toiletstop ben ik terug alleen maar voel me helemaal herboren, mijn geluk kan niet op. Ik kom aan de afrit waar ik gisterenavond met de auto de snelweg heb verlaten, nu mag ik hier tevoet de wegenwerken oversteken. Ik verlaat Limburg en ben weer in Vlaams-Brabant, in Webbekom. Het parcours loopt doorheen het Webbekoms Broek, een prachtig stukje natuur maar er staan blijkbaar planten in waar ik allergisch voor ben, net zoals tijdens een gewone tocht toen ik hier was heb ik nu ook last van mijn ogen en mijn neus, hooikoortslijders weten wel wat ik bedoel! In Zelem hebben we na 88 kilometer controle in het parochiehuis, hier kunnen we ook een tweede keer beschikken over onze bagage. Ik steek mijn paraplu weg, de zon schijnt volop en er zijn maar een paar wolkjes te bespeuren.
Om kwart na één is het tijd voor de laatste twaalf kilometer. In de bossen van "Grote Dorst", wat een naam voor een bos eigenlijk", zitten bijzonder veel dazen, aangezien ik het niet heb met die beestjes loop ik er doorheen, zo snel ik nog kan. Ik krijg een telefoontje van het thuisfront, het regent blijkbaar in Mechelen, het zal nu toch hier wel droogblijven zeker. Wat verderop in Mellaer hebben we een laatste controle in de Sint-Annagildezaal, binnen vertellen mensen dat het blijkbaar op vele plaatsen aan het regenen is, ik kan het moeilijk geloven als je ziet wat voor een mooi weer wij hier reeds gehad hebben.
De laatste zeven kilometer brengt me doorheen het mooie natuurreservaat "Zwarte Beek", de mensen van de kleinere afstanden feliciteren me voor mijn prestatie. Als laatste moeten we nog over de Barenberg, mijn benen vertellen me dat het genoeg geweest is. De laatste kilometers komen er donkere wolken opzetten, maar zonder regen ben ik om kwart na drie weer in Schaffen. Binnen in de zaal krijg ik applaus en felicitaties, het zit er weeral op. Als beloning krijg ik een zeer mooi t-shirt, ik ben er heel blij mee. Een half uurtje later neem ik afscheid van iedereen en rijd ik naar huis met de auto, moe maar voldaan.
Deze editie van de Gildentocht was van zeer hoge kwaliteit, Kris had voor een zeer mooi parcours gezorgd, de verzorging was perfect en het weer was prachtig, volgend jaar ben ik er zeker terug bij!!
|
Ik ben Steven Jaspers
