Las ik deze ochtend volgende opmerkelijke vraag:  “Wilt u die lijven die u ooit eens hebt liefgehad nog eens een keertje voelen, al is er ondertussen twintig kilogram vlees, een bril, een vals gebit en misschien zelfs een hoorapparaat bijgekomen?” wist ik veel dat ik er nauwelijks twee uur later een tweetal, neen niet zou voelen, wel tegen het lijf lopen.

Op een uitvaart nog wel. Begrafenissen en bejaardenhomes daar kom je mekaar na ruim vijfenveertig jaar nog eens tegen. Ik had hen aanvankelijk niet opgemerkt, zelfs niet herkend tot ik op een driehonderd meter van de kerk een bulderende stem met een verschrikkelijke  huig”R” hoorde:

.“ ’t Is niet waar!  Daar zie, ons groot lawaai zie! Wel, wel!”

Er waren geen twintig kilo’s vlees wel een veertigtal bijgekomen en een bril, ook de tanden waren té schitterend wit, zeer opvallend zijn  haardos, vroeger te weinig nu teveel, verdacht veel, hairweave-achtig veel: Etienne ofte den Tienne. Flamboyant als vijfenveertig jaar geleden, charmeur van jewelste, een zwaar vat zelfvoldaanheid. Naast hem, Paul, de stilste, de zachtste, niet moeders mooiste maar wel steeds het slimste jongentje van de klas. De begroeting was hartelijk en vochtig. De vreselijk vlezige lippen van den Tienne op mijn wangen. Had ik er vroeger de pest aan, nu nog meer. Typisch voor die gast, een vrouw in zijn nabijheid en hij ging aan het kwijlen, een vetgemeste Franse bull dat zijn favoriete snoepje ruikt gelijk.

Ook Paul was in zijn attitudes nog geen haar veranderd: dat typische  bangelijke slappe handje, het rood aanlopend gelaat en natuurlijk dat ellendige stamelen. De nabijheid van een vrouw en Paul verging nog steeds van angst, zelfs met mij niet op z’n gemak. Twee mannen, zo totaal verschillend en toch zo’n boezemvrienden. Zij bewijzen dat tegenpolen elkaar aantrekken al meer dan vijftig jaar.

Even ons eerbetoon aan de stoffelijke resten , dan gedrieën naar een nabijgelegen  leuk cafeetje. Na bijna dan een halve eeuw valt er wel wat bij te praten: over voorbije carrières, over onze overleden ouders,  over onze niet verwezenlijkte want te onrealistische dromen van weleer; over euthanasie en de problemen van de vergrijzing, over onze opkomende ouderdomskwaaltjes en uiteraard over onze gezinnen. Den Tienne, de geobsedeerde idioot, had er al twee vechtscheidingen opzitten en nog altijd niet geleerd. Met zijn  huidig “Finneke” moest het loslopen, kost wat kost. De vijfenzestig voorbij vond hij een ideale leeftijd om zich definitief te settlen. De “speleman” geraakte immers nog met moeite op het dak en  zijn dertig jaar jongere “Finneke” was zo dankbaar voor het luxueuze onderdak dat hij kon bieden aan haar en….haar vier kinderen! Groot was mijn verbazing echter toen Paul blozend en zuchtend bekende dat hij reeds vader werd twee maanden na het huwelijk en er nadien nog zes stuks zijn gevolgd, op één na allen des accidents de parcours.

Ik luisterde geamuseerd toe. Daar zaten dan de lijven die ik ooit heb liefgehad: een opscheppende veelwijver en een gefrusteerde kinderfabrikant. Lijven liefgehad, nou ja bij wijze van spreken, eerder hun brains. Ze waren stuk voor stuk keien in de schoolvakken waar ik geen moer van begreep, lees te lui om in te studeren. Nutsvoorzieningen eigenlijk. Van onschatbare waarde tijdens de proefwerken, te paaien met enkele kusjes en wreefjes op niet vitale plaatsen zelfs. Rijden en omzien, ook toen mijn motto. Sex heette toen sexualiteit. Een woord dat ons de daver op het lijf joeg, want vaak zwangerschapgebonden in de pre-piltijd. Spreek het woord volledig uit en alle goesting is weg. Toen té lang en te biologisch ingekleurd, nu te kort en té goedkoop.

Hoewel niet katholiek zijnde een zedig meisje, ik, toen toch. Wel een tikkeltje ondeugend (nog steeds trouwens) maar ik wist deksels goed in welke vijvers de juiste vissen zaten. Profitariaat zeg maar. Een eigenschap die met de jaren gelukkig kwijt ben geraakt, enfin, dat denk ik toch. Even navraag doen.  Bij wie? Bij mio marito, tiens, als er iemand met verstand van zaken en jarenlange ervaring kan over oordelen dan hij toch?

…tantetje. Droegen haar preutse nichtjes enkele draden en een  toef tule op hun  veredelde hoofden, zij niet. Fabiola, nieuwe flagshipstore van Laken. Een en al Spaanse armada in fel paars. Het ging haar verdraaid goed af. Hebben jullie die olijke, licht spottende blik in de kleine kraaienoogjes gezien toen zij een Granny Smith uit haar tas haalde? Hoe haar frêle armpje appeltje draaide ter hoogte van haar paarse gigantische hoed (goede wetende dat de flikken de vermoedelijke idioot voor vierentwintig uur achter slot en grendel hadden gedraaid). Wat dacht dat stukje kruisboogschutter wel?. Een Fabiola Fernanda María de las Victorias Antonia Adelaida, uit het geslacht de Mora y Aragón krijg je niet zomaar klein. Wie familiair omging met Franco en het drieëndertig jaar aan de zijde van en koning-priester, bezeten door de rituelen opgelegd door zijn Opus Deikliek kan uithouden; is imuun aan dergelijke  stoten.

Volgens de schrijvende pers keek Mathilde lichtjes geamuseerd toe hoe tantetje alle camera’s naar zich haalde. Lichtjes geamuseerd? Nou ja, op z’n Lakens, even de mondhoeken verbreden. Filip stond er bij en keek ernaar, zoals gewoonlijk, niets begrijpend.

Wat is er met de oude queen aan de hand? Hoe zij de voorbije jaren uitde hoek komt! Met de heup wiegend op de tonen van een rockformatie tijdens een jongerenfeest in de Koninklijke serres. Laaiend enthousiast met het ontvangen van een MINT cd-tje. Hippe halssnoeren en fel gekleurde ensembles. Haar “volière royale”  bij het huwelijk van Filip. Eergisteren schaterend onder het baldakijn. Extravaganza quoi! Zelfs de tabloidpers snapt het niet. Ik wel. Vorig jaar deze tijd had ik het met jullie over een buurvrouw, madame Antoinette, beschouwde zichzelf als moeder Theresa van de parochie terwijl ze jarenlang haar man als slaaf en sloofje nam. Twee na-missen heeft ze gehad. Uit erkentelijkheid. Voor bewezen diensten vanwege meneer pastoor en een of ander comité. Rouw en tristesse heb ik bij haar vier kinderen niet gezien. Gust, haar weduwenaar, veertig jaar lang stilzwijgende, grijze muis, gelaten drager van het echtelijk kruis schafte zich naar haar vertrek prompt een wagen aan. Nam rijlessen. Hing de hoed aan de kapstok.Wisselde zijn sombere pakken voor bermuda’s, jeans en fel gekleurde t-shirts. Trok eind mei heel alleen met de wagen naar het zonnige Zuiden en keerde terug met dezelfde wagen en….met Alida erbij. Een pronte dame, goed voorzien van “oren en poten” en vooral een en al hartelijke lach. “Nooit te laat om te leven” zegt Gust. Na jaren regen komt ooit eens zonneschijn. Voor Fabiola zit er, gezien de leeftijd, afkomst en mogelijk verlies van weduwenpensioen geen nieuwe relatie meer in. Van een voormalig kwezelke dat nog kan dansen gesproken, go Fabi, go!

want morgen is het tararaboemboem onder de koninklijke baldakijnen. Of die speech me interesseert? Helemaal niet steeds dezelfde tralala en zo onpersoonlijk. De koning hoeft enkel een vooraf twintig keer luidop gelezen voorgeschreven tekst te debiteren en daarmee is zijn kous af. In het middagjournaal wel enkele flarden opgevangen en bijna een beroerte gekregen. Dat Jacques van Ypersele de Strihou, kabinetchef van de koning ofte de onderkoning van dit land, die hautaine, oerconservatieve Opus Dei kwispel, die na zijn opleiding bij Martens de zoveelste al jaren in Laken dwaalt, niet beseft hoe hilarisch en wraakroepend Alberts speech in deze tijden van crisis wel is, valt  te begrijpen, de man is zo onwerelds als wat. Dat de premier er echter zijn zegen over geeft, zegt alles over zijn ...ja wat eigenlijk? Zijn angst, zijn onmacht plus de retour van Leterme? Het misprijzen door de club van Didier? De gesel van de media? Het te verwachten geklungel van zijn  B-team met papa Daerden, de Mon Chéri uit Luik,  op kop?

 Enfin, Albert heeft het voornamelijk over de financiële crisis en ik citeer: “"De crisis is grotendeels toe te schrijven aan het gebrek aan ethiek.In de financiële sector zijn talrijke verantwoordelijken onder druk van de markten bezweken om op korte termijn almaar grotere winstmarges te verwezenlijken, meestal onrealistisch, en zonder verband met de reële economie."

Zoiets laat onze premier de man; onder wiens jarenlange intimi de fine fleur van de financiële melkers Lippens, Davignon, Mertens en Frère gerekend wordt en enkelen voor de bewezen diensten aan het vaderland op de koop toe in de adelstand verheven werden, voor het oog van de camera verkondigen. De internetfora gaan een drukke nacht beleven. Alsof dit nog niet volstaat laat hij Albert palaveren over de bonussen van de CEO’s.:  "De druk van de markten werd verder nog versterkt door aanvullende beloningssystemen voor beleidsmensen: de bonussen. Zij waren gebonden aan het halen van die doelstellingen."  Best mogelijk Sire dat u het er moeilijk mee hebt, de meeste CEO’s hebben voor hun zo begeerde postje ooit eens moeten werken, meestal met de ellebogen maar toch. Velen onder ons zitten met buitensporige dotaties dankzij de bloedlijn Saksen-Coburg echter al heel wat langer in de maag!

En als finishing touch, den boekee van het verbale vuurwerk: het belang van degelijk onderwijs, ’s majesteits bezorgheid omtrent het toenemende materialisme in onze maatschappij en de uiteindelijke vraag of we er niet beter zouden aan doen meer belang te hechten aan "familiale waarden, aan solidariteit, aan gemoedelijkheid en aan respect voor de andere."

"Familiale waarden en respect voor de andere"  en zo'n woorden komen uit de mond van een man die zijn buitenechtelijk liefdeskind  (het evenbeeld van zijn eigen moeder)en haar twee kleintjes straal negeert. Wiens zonen elkaar het bloed van onder de nagels krabben en samen nog geen half A3 diploma hebben behaald. Hoe laat Van Rompuy zo’n idiote uitspraken toe? Paola zwemt al vijftig jaar in alle mogelijke taalbaden Nederlands en staat amper op het niveau van een tweede basisjaartje. Dochter Astrid vroeg zich twee jaar geleden, ter gelegenheid van een internationaal gezondheidssymposium ergens in Zuid-Amerka af of AIDS niet homeopatisch behandeld kon worden. Uitgerekend de patriarch van zo'n familie komt een vermanend vingertje opsteken.

"Se ficher de la tête des braves gens" zegt men in het Zuiden des lands. In mijn stad spreekt men van "er zwierig mee rammelen".  Hoelang nog deze vaudeville? L’union fait - misschien- la force, mais le Roi fait la farce!

Raad eens onder welke rubriek “De Morgen” de 21 juli speech van Albert II deze namiddag  on-line had geplaatst: SHOWBIZZ!!! Goed gezien van de redactie. Go on, boys.

20

juli

2009.

Even lachen

Vincent Van Quickenborne, Mister Q voor de gewone man en vrouw, de knaap die bekend werd door het kefferke en de dichtslaande voordeur van LouisTobback, zit na veel heen en weer geloop zowel links als rechts sedert 2003 in de Federale regering om wat te doen? Te ondernemen en te vereenvoudigen. Administratieve lastenvermindering ondermeer. Zodat ambtenaren het gemakkelijker krijgen en de burger de bomen door het administratieve bos kan zien. Een win-win situatie heet dat. En….alles moet quicker gaan. Ondermeer het kopen en verkopen van huizen.  De hieraan verbonden rompslomp duurt ellendig lang vergeleken bij andere landen, vindt Mister Q. Tja, wat u en ik al jaren weten, daar heeft de Q precies zes jaar over gedaan. Kan het anders dan lang duren in een landje met vier of is het vijf soorten regeringen en een zeventigtal diverse bestuurders? Dat de Q nu plots op zijn poot speelt heeft meer dan waarschijnlijk alles te maken met een internationaal vergelijkende studie over vastgoedtransacties: België deelt er de 168^ste plaats samen met… de Salomonseilanden en Oeganda en daar kan Mister Q echt niet om lachen.

Wie momenteel nog minder lacht is onze Frank De Winne. Hij en zijn crew zitten in de sh..t, diepe sh..t: een van de twee toiletten is verstopt. Een verstopt wc is altijd miserie geblazen. Met 150 euro aan een depanneur zijn we er gewoonlijk vanaf, hier op aarde  in onze huisjes doch hierboven in de ruimte, geen zottigheid. Uitgerekend op de dag dat hij Amerikaans bezoek verwacht. Maar Frank will fix it.

Je zal dan maar ingenieur-wetenschaper zijn, de allereerste Europeaan als boordcommandant, leider van een prestigieuze opdracht en vooral de man die onze jeugd ertoe moet aanzetten om wetenschappen te studeren en dan verstopte wc’s moeten repareren.

Het kan verkeren, nietwaar, ook in de ruimte.