Ze keurde de bananen. Haar dochtertje jengelde, stak haar handje uit naar die ene banaan.

“Nog even wachten, zoetje en dan krijg je die banaan”. Een beschaafde zachte stem. Mooie jonge vrouw trouwens. Rijzig, slank, taille mannequin.

Dochter ging nu aan het brullen: “Mama banna, mama banna”. De jonge vrouw  deponeerde de banaan in het netje aan de buggy , duwde het vrij  versleten kinderwagentje haastig verder en kwam ei na in botsing met de overvolle winkelkarren van twee pratende dames.

“Kunde gij nie zien waar dagge rijdt mischien?”

De jonge vrouw excuseerde zich uitdrukkelijk, kreeg prompt nog wat verwensingen naar het hoofd en liep haastig door naar de zuivelafdeling. Ik volgde haar met mijn caddy, sedert mijn melkman met pensioen ging ben ik verplicht die afschuwelijke plastic flessen aan te schaffen. Ze nam een half liter flesje van Campina in de hand. Keek naar de prijs en zette het flesje terug in het rek. Nam uiteindelijk twee flesjes van de Carrefour discount producten. Op dat moment ontmoeten onze blikken elkaar. Ze kreeg een blosje op haar wangen en ik zag prachtige ogen die op het punt stonden uit te barsten in tranen. Ik zag een afgedragen neplederen jasje. Ik zag blote voeten in versleten ballerina’s. Ik zag  schaamte, verdriet en …armoede.

“Mama banna, mama banna” het ukje hield niet op.

“Ze begrijpt niet dat ik eerst moet afrekenen”zei ze zachtjes verontschuldigend ”en ik ben nog op zoek naar een en ander”.

“Ga toch naar de kassa, reken af en keer terug, de kassiersters begrijpen dat wel, hoor” moedigde ik haar aan. De blos op haar wangen werd groter. Ze aarzelde. Tijd om de koe bij de horens te vatten. Ik  vroeg, neen beval haar mijn caddy over te nemen en vooraleer ze kon reageren was ik met de buggy, de krijsende dochter en die ene banaan op weg naar de kassa en rekende af.

“Gebeurt hier haast elke dag, mevrouw, geen probleem hoor!” lachte de kassierster. Dochter had haar zin en sabbelde op haar banaantje. Toen de jonge vrouw meteen haar geldbeugel bovenhaalde om de “schuld” te vereffenen was ik al met het kleintje onderweg naar de zuivelrekken.

“Wil jij mij nu even helpen en uit het bovenste rek 10 halve literflessen melk aangeven, met jouw lengte is dat toch geen probleem?” vroeg ik.

“Tien flessen, mevrouw?”

“Ja, kind, tien, geef maar op!”

Ze gaf met de eerste drie flesjes aan, ik stopte ze in mijn caddy. Toen volgenden de andere drie, en nog drie…ik stopte ze in het netje achteraan de buggy. Ze stopte met het aanreiken, keek mij vertwijfeld aan.

“Mevrouw, sorry; maar ik kan…echt waar hoor, ik…” opnieuw die blos op de wangen

Ik heb haar niet laten uitspreken. Wel twee biljetten in  het borstzakje van haar jasje gestopt en toen vliegensvlug er vandoor gegaan.

Een kwartier later, twee huizen vóór mijn deur, stapt mijn buurman met zijn hond buiten. Hij bemerkt me en roept in de hal iets van de duivels die erop zaten  want ik kwam eraan. José, de altijd vrolijke lady of the house steekt haar goedgekapt hoofdje even buiten. Kreetjes van verrukking: “Kon binnen, kom binnen; ik stond juist op het punt om bij jou aan te bellen!”

“En wat gebeurt er?” vroeg ik. Op dat zelfde moment komen twee goed gevulde dames met veel dure blingbling mijn buurvrouw aan de voordeur vervoegen. Drie paar schitterende ogen kijk me verwachtingsvol aan. José stelde me de dames voor, nooit voorheen gezien of gehoord; en begon te ratelen over de goede werken van de dames: geld rondhalen om blikjes voer te kopen voor verdwaalde katten in het buurtparkje en om ze eventueel te laten steriliseren.

Ik moet de drie dames onbegrijpend, stomverbaasd, misschien vernietigend  aangekeken hebben want José wist me meteen te vertellen dat ook zij 10 euro had gegeven en zo’n dierenvriend als ik, allez, wat is nu 10 euro voor een goed werk, die arme beestjes…

Een half uur later ging de bel. José. Waarom ik zonder boe noch baa was doorgegaan was ze van mij echt niet gewend. Ik vertelde haar van de jonge moeder met haar kind en indien die dames die dieren zo genegen waren hoefden ze slechts een collier te laten smelten om een gans jaar kattenvoer te hebben en dertig poezen te laten steriliseren.

Conclusie van José: “ Tja, jij altijd met je kinderen, mijn hart gaat meer naar die arme beestjes!”

Ga met zo iemand naar de oorlog, zou mijn grootmoeder zeggen.

drie. Jep!. Geloof het of niet, beste lezer, we hebben het opnieuw zitten. Eerst onze bakker, begin zomer onze slager en nu… onze melkboer. Ook hij stopt ermee. Huisleverancier bovendien. Voortaan zal het flessen sjouwen worden. Soit, melk in glazen flessen vindt een mens hier en daar nog. Ik hoop het want ik heb de afgelopen achtendertig jaar geen drop melk elders aangeschaft. Die scheutjes melk zijn het minste van mijn zorgen, wel die heerlijke kakelverse eitjes, de schandalig lekkere ouderwetse melkerijboter, de meest natuurlijke plattekaas en de dan die verse boerenkarnemelk die hij nog steeds met metalen pinten overgiet in ons kannetje. Er over schrijven en het water stroomt uit de mond. Schluss damit Vergangener Zeit, fini, over and out, t’ is gedaan!

Twee maanden geleden had hij ons ingelicht op z’n Amedé’s met een mop:

Hij: “Heb ik u al verteld over die fameuze melkman, madame?”

Ik: ‘Ik zou het niet weten, Amedé, laat horen!”

Normaal krijg ik dan iets aangenaams te horen: over kinderkolder, over dieren, over madammen in hun autootje, kortom iets leuks en deftigs, een mopje dat er zelfs bij kleinzoon goed ingaat. Opent mio marito de voordeur dan tapt hij uit een ander kraantje, zijn vettig kraantje.

Hij: “Wel hij zwaait af. Il donne la pipe à Martin en is schampavie (*)”

Ik , niets vermoedend want nog half slapend onze melkman komt steeds iets na 7 uur ‘s morgens : “En dan?”

Hij: “ En dan? Niks meer. De taak zit er voor mij op, madame. Het zal gaan na achtenveertig jaar zeker? Het zijn die zware bakken en de rug die begint te krakken. En ook de fiscus en al die eisen die nu gesteld worden. Ik moet mijn camionette vervangen maar het kost me een hoop poen. Liever met mijn mistess (**) bruinen aan de Costa del Sol.”

Ik: "En je zoon dan?”

Hij:”Wat gij nu denkt, madame, en ze staan allebei in het onderwijs met meer dan vier maanden congé per jaar. Ik kan die mannen eigenlijk geen ongelijk geven. Maar allez, ge moet nog niet wanhopen met wat geluk heb ik een overnemer.”

Wel het geluk ging aan zijn en bijgevolg ook mijn voordeur voorbij. Ze hebben afgehaakt, de potentiële overnemers. Vier in totaal. Na een dagje meerijden. De gemakkelijkste tournée dan nog. De overnameprijs leek helemaal geen probleem, de opbrengst al helemaal niet…maar djeezes het waren toch lange dagen en steeds sleuren met die bakken, wat een corvée! Hoe Amedé dat al die jaren heeft kunnen uithouden! Daarbij hun trainingen kwamen in gedrang, heel sportieve gasten dat wel: voetbal, motorralley en  bowling. Zo’n venten moeten gaan fitnessen, kwestie van in conditie te blijven De vierde zat in een carnavalgroep en wie daar inzit heeft geen uren, heeft wekenlange voorbereidingen, heeft tombola’s en eetfestijnen te organiseren. en komt eigenlijk handen te kort.

Laatst las ik dat Vlaanderen hoogdringend jonge zelfstandigen nodig had. Hoezo, Unizo!!

(*) il donne la pipe a Martin: letterlijke vertaling van de pijp aan Maarten geven. Schampavie: Aalsters voor “met de noorderzon verdwijnen”.

(**) mijn mistess: verbastering van mistress, wordt door de oudere garde in mijn stad nog gebruikt om over hun echtgenote te spreken

Jawel, een flamingant in hart en nieren  is een  schuinmarcheerder, nu  internationaal (h)erkend. Zegt, Titi niet, wel Louis Ide en Bart De Wever. En waarom zeggen ze dat ? Omdat aan enkele  Belgische ambassades hun teergeliefde leeuwenvlag niet uithangt, terwijl de Waalse en Brussels vlag lustig mogen wapperen. Nu de Vlaamse toerist braafjes huiswaarts keert regent het van klachten bij NV-A. In mijn naïeviteit denk ik dat een mens die enkele honderden kilometers veil heeft om een flink stuk hogerop dan Oostenrijk te reizen, naar de Baltische landen bijvoorbeeld, er vooral heen trekt om aan zijn geografische,  natuurschoon, culturele en culinaire honger te voldoen. Tarara!

 De opmerkelijkste klachten bij het NV-A komen van toeristen die Riga aandeden. Riga is niet alleen gekend als de hoofdstad van Letland, doch sedert de BBC reportage in Panorama vorig jaar en volgens gespecialiseerde reisagentschappen, ook gereputeerd als de hoofdstad van de hoerderij. De Reeperbahn en de Walletjes in kwadraat en Thailand in Europa, zeg maar. Kneep boer Bavo ooit de katjes in het donker, de klachten bewijzen dat ook hij op korte tijd evolueerde, vereuropeaniseerde dus. Wat doet dat soort Vlaming als toeristische nevenactiviteit? Op zoek gaan naar de Belgische ambassade, zegt senator Ide, en kijken of de leeuwenvlag uithangt. In Riga hing dat vaan op 11 juli nota bene NIET uit!  Shame on you, Belgische ambassade, in dat  godverloren neukgat!

Daarom dat de NV-A de kersverse minister van Buitenlandse Zaken Leterme om uitleg zal vragen. Om de vraag wat op te schonen voegde dhr. De Wever er haastig aan toe: “Niet toevallig is de Belgische diplomatie nog altijd sterk traditioneel en sterk francofoon”. Nu nog een parlementaire commissie om de stand van zaken in de “diepte” na te gaan. Na Fortis-, Justitie-en Lange Wappergate, thans Riga-gate. Het moeten niet altijd dezelfden zijn.

Ze zegt dat ik een averechts mens ben. Ze zegt dat het moeilijk is om voor zo iemand goed te doen. Daarom dat iedereen na een poos  afhaakt. Geduld is een schone deugd doch ik ben om de muren op te lopen. Soms. Neen, niet soms, eerder dikwijls.  Eigenlijk meestal. Daarom dat zij nu reeds voorspelt dat ik ooit heel alleen zal eindigen als hij er niet meer is. Want HIJ is te braaf met mij, zegt ze, té verdraagzaam, té alles en nog wat. Ze zegt dat ik dan niet moet afkomen om te klagen. Ze weet trouwens dat ik nog liever crepeer dan te klagen, maar het moet haar van het hart. Iemand moet het mij vertellen. Moest ik weten hoeveel mensen er net zoals zij over dachten ik zou achterover vallen. Ze zegt dat ze weet dat ik nu heel lastig op haar zal zijn, maar het kan haar geen moer schelen.

Trouwens ze kent me al meer dan een halve eeuw. Een normaal mens verandert, verzacht met de jaren. Ik, ik blijf echter tegendraads. Ergo, tegendraads de pijp aan Maarten geven zit er beslist voor mij in, weet ze zeker. Komt natuurlijk omdat ik averechts geboren ben, een andere logische verklaring vindt ze niet. En toch ben ik en blijf ik haar beste vriendin, hoewel dat niet altijd even makkelijk is met mijn apart karakter. Haar enige vriendin. Haar zusterziel. En ja, haar grootste steun in tijden van miserie. Zelfs van miserie heb ik, lucky me, nog maar zelden pap gegeten, zegt ze! Als er iemand weet wat miserie is, zij dan. Haar leven draait vierkant, al jaren. Bij mij valt alles steeds in de plooi. Heb ik een echtgenoot die op gezette tijden buiten de pot pist? Neen! Heb in een zoon van vijfendertig die nog steeds“hotel mama” verkiest en rotzooit met een drietal onnozele wichten? Neen. Heb ik een dochter die twee huwelijken achter de rug heeft? En drie kinderen heeft bij twee verschillende vaders? Die zo stom is zich te laten bezwangeren van een knaap die 13 jonger is zodat ze nu met de gebakken peren zit? Neen!.

Miserie! Aan mijn deur wordt voorbijgegaan, maar haar, haar weten ze wonen. Misschien zou een ietsiepitsie van mijn averecht zijn haar van pas kunnen komen, zegt ze. Nu en dan even NEEN durven zeggen zoals ik. Maar ja, dat ligt niet in haar natuur. De mensen zouden zoiets van haar helemaal niet accepteren. Zij is er steeds voor iedereen en alles, zelfs voor een hond met een hoedje op. Té goed is half zot, maar toch. Neen, neen zeggen lukt haar nooit.

Al dat gezanik, beste lezer, gewoon omdat ik vorige week NJET heb gezegd op haar uitnodiging om wat te doen, denkt u….te ballonvaren! Haar zoon wou perse zijn verjaardag op een meer originele wijze vieren maar… pa lijdt aan hoogtevrees, zus is zwanger en kotst zich te pletter, dus waarom vroeg mama haar boezemvriendin niet mee? Het zou iets enigs worden.
Tarara, ik zie ons daar al hangen.  
Sjampieteren op zo'n honderdvijftig meter boven de begane grond is niet voor Jan en alleman weggelegd.
Best mogelijk, doch ik denk er niet aan!

Wie laat nu zo’n kans liggen om eigen streek, eigen stad, eigen tuin, eigen dak vanuit de hoogte te zien?
Ikke!

Anderen betalen zich blauw voor zo’n luchttrip. Er waren geen vreemden bij. Na de landing was er een verfijnde bbq voorzien in een nabijgelegen restaurant. Haar hoogtevrezende echtgenoot zou mijn  man thuis gaan ophalen.
Sorry! Wij zijn trouwens niet zo tuk op bbq’s. Hoe verfijnd ook het blijft cowboyvreten.

“Al aan gedacht wat er kan gebeuren bij plotse windwijziging?” vroeg ik “ ‘k zie je daar al zwieren in zo'n mand aan een of andere klokkentoren”.
Typisch voor mij. Tegendraads en pessimist. Haar zoon ging niet zomaar de lucht in met de eerste de beste hoor. De ballonvaarder had een internationale reputatie en was bovendien een ernstige zakenrelatie. Meer nog zijn vriendin en broer volgen met hun SUV om eventueel in te grijpen. Zo safe als wat dat luchttochtje. Piece of cake. Tja, dat heb je met vrouwen zoals ik, zei ze, altijd grote bek opzetten doch als puntje bij paaltje komt om ietwat lef te tonen geven ze direct forfait. Op deze woorden heb ik  haar vorige week uitgeleide gedaan, kusje  gegeven en het gezelschap een goeie vaart toegewenst.

Vanmorgen belde haar man. Zijn vrouw kon woensdag, zoals afgesproken, niet mee naar de kliniek op ziekenbezoek. Het scheelde niet veel of ik had haar daar eveneens kunnen bezoeken.
Hoezo?

Wel ja, die landing gisteren, er was geen abnormale wind maar het is niet al te best verlopen. De mand ging heftig aan het waggelen en zij kreeg drie man over zich heen .
Toch geen erge verwondingen?
Al bij al valt dat nog best mee slechts een viertal gekneusde ribben. Een geluk dat je er niet bij was. Heeft mijn zoon daar “zijne père”( *) gezien met mijn vrouw en dat in het bijzijn van zijn vrienden!
Ah bon?
Na het tweede of derde glas champagne begon ze te kotsen en dood van de schrik heeft ze toen …
Toen wat?
Wel, toen heeft ze… op de koop toe nog in haar broek gedaan. Dat komt ervan nooit willen luisteren naar goede raad. Op van de zenuwen en stijf van schrik van ’s morgens vroeg en darmen die aan het rotelen slaan, tja wat wil je, nietwaar?

(*) met iemand zijne père zien (dialect) : met iemand heel wat last hebben.

Las ik deze ochtend volgende opmerkelijke vraag:  “Wilt u die lijven die u ooit eens hebt liefgehad nog eens een keertje voelen, al is er ondertussen twintig kilogram vlees, een bril, een vals gebit en misschien zelfs een hoorapparaat bijgekomen?” wist ik veel dat ik er nauwelijks twee uur later een tweetal, neen niet zou voelen, wel tegen het lijf lopen.

Op een uitvaart nog wel. Begrafenissen en bejaardenhomes daar kom je mekaar na ruim vijfenveertig jaar nog eens tegen. Ik had hen aanvankelijk niet opgemerkt, zelfs niet herkend tot ik op een driehonderd meter van de kerk een bulderende stem met een verschrikkelijke  huig”R” hoorde:

.“ ’t Is niet waar!  Daar zie, ons groot lawaai zie! Wel, wel!”

Er waren geen twintig kilo’s vlees wel een veertigtal bijgekomen en een bril, ook de tanden waren té schitterend wit, zeer opvallend zijn  haardos, vroeger te weinig nu teveel, verdacht veel, hairweave-achtig veel: Etienne ofte den Tienne. Flamboyant als vijfenveertig jaar geleden, charmeur van jewelste, een zwaar vat zelfvoldaanheid. Naast hem, Paul, de stilste, de zachtste, niet moeders mooiste maar wel steeds het slimste jongentje van de klas. De begroeting was hartelijk en vochtig. De vreselijk vlezige lippen van den Tienne op mijn wangen. Had ik er vroeger de pest aan, nu nog meer. Typisch voor die gast, een vrouw in zijn nabijheid en hij ging aan het kwijlen, een vetgemeste Franse bull dat zijn favoriete snoepje ruikt gelijk.

Ook Paul was in zijn attitudes nog geen haar veranderd: dat typische  bangelijke slappe handje, het rood aanlopend gelaat en natuurlijk dat ellendige stamelen. De nabijheid van een vrouw en Paul verging nog steeds van angst, zelfs met mij niet op z’n gemak. Twee mannen, zo totaal verschillend en toch zo’n boezemvrienden. Zij bewijzen dat tegenpolen elkaar aantrekken al meer dan vijftig jaar.

Even ons eerbetoon aan de stoffelijke resten , dan gedrieën naar een nabijgelegen  leuk cafeetje. Na bijna dan een halve eeuw valt er wel wat bij te praten: over voorbije carrières, over onze overleden ouders,  over onze niet verwezenlijkte want te onrealistische dromen van weleer; over euthanasie en de problemen van de vergrijzing, over onze opkomende ouderdomskwaaltjes en uiteraard over onze gezinnen. Den Tienne, de geobsedeerde idioot, had er al twee vechtscheidingen opzitten en nog altijd niet geleerd. Met zijn  huidig “Finneke” moest het loslopen, kost wat kost. De vijfenzestig voorbij vond hij een ideale leeftijd om zich definitief te settlen. De “speleman” geraakte immers nog met moeite op het dak en  zijn dertig jaar jongere “Finneke” was zo dankbaar voor het luxueuze onderdak dat hij kon bieden aan haar en….haar vier kinderen! Groot was mijn verbazing echter toen Paul blozend en zuchtend bekende dat hij reeds vader werd twee maanden na het huwelijk en er nadien nog zes stuks zijn gevolgd, op één na allen des accidents de parcours.

Ik luisterde geamuseerd toe. Daar zaten dan de lijven die ik ooit heb liefgehad: een opscheppende veelwijver en een gefrusteerde kinderfabrikant. Lijven liefgehad, nou ja bij wijze van spreken, eerder hun brains. Ze waren stuk voor stuk keien in de schoolvakken waar ik geen moer van begreep, lees te lui om in te studeren. Nutsvoorzieningen eigenlijk. Van onschatbare waarde tijdens de proefwerken, te paaien met enkele kusjes en wreefjes op niet vitale plaatsen zelfs. Rijden en omzien, ook toen mijn motto. Sex heette toen sexualiteit. Een woord dat ons de daver op het lijf joeg, want vaak zwangerschapgebonden in de pre-piltijd. Spreek het woord volledig uit en alle goesting is weg. Toen té lang en te biologisch ingekleurd, nu te kort en té goedkoop.

Hoewel niet katholiek zijnde een zedig meisje, ik, toen toch. Wel een tikkeltje ondeugend (nog steeds trouwens) maar ik wist deksels goed in welke vijvers de juiste vissen zaten. Profitariaat zeg maar. Een eigenschap die met de jaren gelukkig kwijt ben geraakt, enfin, dat denk ik toch. Even navraag doen.  Bij wie? Bij mio marito, tiens, als er iemand met verstand van zaken en jarenlange ervaring kan over oordelen dan hij toch?

…tantetje. Droegen haar preutse nichtjes enkele draden en een  toef tule op hun  veredelde hoofden, zij niet. Fabiola, nieuwe flagshipstore van Laken. Een en al Spaanse armada in fel paars. Het ging haar verdraaid goed af. Hebben jullie die olijke, licht spottende blik in de kleine kraaienoogjes gezien toen zij een Granny Smith uit haar tas haalde? Hoe haar frêle armpje appeltje draaide ter hoogte van haar paarse gigantische hoed (goede wetende dat de flikken de vermoedelijke idioot voor vierentwintig uur achter slot en grendel hadden gedraaid). Wat dacht dat stukje kruisboogschutter wel?. Een Fabiola Fernanda María de las Victorias Antonia Adelaida, uit het geslacht de Mora y Aragón krijg je niet zomaar klein. Wie familiair omging met Franco en het drieëndertig jaar aan de zijde van en koning-priester, bezeten door de rituelen opgelegd door zijn Opus Deikliek kan uithouden; is imuun aan dergelijke  stoten.

Volgens de schrijvende pers keek Mathilde lichtjes geamuseerd toe hoe tantetje alle camera’s naar zich haalde. Lichtjes geamuseerd? Nou ja, op z’n Lakens, even de mondhoeken verbreden. Filip stond er bij en keek ernaar, zoals gewoonlijk, niets begrijpend.

Wat is er met de oude queen aan de hand? Hoe zij de voorbije jaren uitde hoek komt! Met de heup wiegend op de tonen van een rockformatie tijdens een jongerenfeest in de Koninklijke serres. Laaiend enthousiast met het ontvangen van een MINT cd-tje. Hippe halssnoeren en fel gekleurde ensembles. Haar “volière royale”  bij het huwelijk van Filip. Eergisteren schaterend onder het baldakijn. Extravaganza quoi! Zelfs de tabloidpers snapt het niet. Ik wel. Vorig jaar deze tijd had ik het met jullie over een buurvrouw, madame Antoinette, beschouwde zichzelf als moeder Theresa van de parochie terwijl ze jarenlang haar man als slaaf en sloofje nam. Twee na-missen heeft ze gehad. Uit erkentelijkheid. Voor bewezen diensten vanwege meneer pastoor en een of ander comité. Rouw en tristesse heb ik bij haar vier kinderen niet gezien. Gust, haar weduwenaar, veertig jaar lang stilzwijgende, grijze muis, gelaten drager van het echtelijk kruis schafte zich naar haar vertrek prompt een wagen aan. Nam rijlessen. Hing de hoed aan de kapstok.Wisselde zijn sombere pakken voor bermuda’s, jeans en fel gekleurde t-shirts. Trok eind mei heel alleen met de wagen naar het zonnige Zuiden en keerde terug met dezelfde wagen en….met Alida erbij. Een pronte dame, goed voorzien van “oren en poten” en vooral een en al hartelijke lach. “Nooit te laat om te leven” zegt Gust. Na jaren regen komt ooit eens zonneschijn. Voor Fabiola zit er, gezien de leeftijd, afkomst en mogelijk verlies van weduwenpensioen geen nieuwe relatie meer in. Van een voormalig kwezelke dat nog kan dansen gesproken, go Fabi, go!

want morgen is het tararaboemboem onder de koninklijke baldakijnen. Of die speech me interesseert? Helemaal niet steeds dezelfde tralala en zo onpersoonlijk. De koning hoeft enkel een vooraf twintig keer luidop gelezen voorgeschreven tekst te debiteren en daarmee is zijn kous af. In het middagjournaal wel enkele flarden opgevangen en bijna een beroerte gekregen. Dat Jacques van Ypersele de Strihou, kabinetchef van de koning ofte de onderkoning van dit land, die hautaine, oerconservatieve Opus Dei kwispel, die na zijn opleiding bij Martens de zoveelste al jaren in Laken dwaalt, niet beseft hoe hilarisch en wraakroepend Alberts speech in deze tijden van crisis wel is, valt  te begrijpen, de man is zo onwerelds als wat. Dat de premier er echter zijn zegen over geeft, zegt alles over zijn ...ja wat eigenlijk? Zijn angst, zijn onmacht plus de retour van Leterme? Het misprijzen door de club van Didier? De gesel van de media? Het te verwachten geklungel van zijn  B-team met papa Daerden, de Mon Chéri uit Luik,  op kop?

 Enfin, Albert heeft het voornamelijk over de financiële crisis en ik citeer: “"De crisis is grotendeels toe te schrijven aan het gebrek aan ethiek.In de financiële sector zijn talrijke verantwoordelijken onder druk van de markten bezweken om op korte termijn almaar grotere winstmarges te verwezenlijken, meestal onrealistisch, en zonder verband met de reële economie."

Zoiets laat onze premier de man; onder wiens jarenlange intimi de fine fleur van de financiële melkers Lippens, Davignon, Mertens en Frère gerekend wordt en enkelen voor de bewezen diensten aan het vaderland op de koop toe in de adelstand verheven werden, voor het oog van de camera verkondigen. De internetfora gaan een drukke nacht beleven. Alsof dit nog niet volstaat laat hij Albert palaveren over de bonussen van de CEO’s.:  "De druk van de markten werd verder nog versterkt door aanvullende beloningssystemen voor beleidsmensen: de bonussen. Zij waren gebonden aan het halen van die doelstellingen."  Best mogelijk Sire dat u het er moeilijk mee hebt, de meeste CEO’s hebben voor hun zo begeerde postje ooit eens moeten werken, meestal met de ellebogen maar toch. Velen onder ons zitten met buitensporige dotaties dankzij de bloedlijn Saksen-Coburg echter al heel wat langer in de maag!

En als finishing touch, den boekee van het verbale vuurwerk: het belang van degelijk onderwijs, ’s majesteits bezorgheid omtrent het toenemende materialisme in onze maatschappij en de uiteindelijke vraag of we er niet beter zouden aan doen meer belang te hechten aan "familiale waarden, aan solidariteit, aan gemoedelijkheid en aan respect voor de andere."

"Familiale waarden en respect voor de andere"  en zo'n woorden komen uit de mond van een man die zijn buitenechtelijk liefdeskind  (het evenbeeld van zijn eigen moeder)en haar twee kleintjes straal negeert. Wiens zonen elkaar het bloed van onder de nagels krabben en samen nog geen half A3 diploma hebben behaald. Hoe laat Van Rompuy zo’n idiote uitspraken toe? Paola zwemt al vijftig jaar in alle mogelijke taalbaden Nederlands en staat amper op het niveau van een tweede basisjaartje. Dochter Astrid vroeg zich twee jaar geleden, ter gelegenheid van een internationaal gezondheidssymposium ergens in Zuid-Amerka af of AIDS niet homeopatisch behandeld kon worden. Uitgerekend de patriarch van zo'n familie komt een vermanend vingertje opsteken.

"Se ficher de la tête des braves gens" zegt men in het Zuiden des lands. In mijn stad spreekt men van "er zwierig mee rammelen".  Hoelang nog deze vaudeville? L’union fait - misschien- la force, mais le Roi fait la farce!

Raad eens onder welke rubriek “De Morgen” de 21 juli speech van Albert II deze namiddag  on-line had geplaatst: SHOWBIZZ!!! Goed gezien van de redactie. Go on, boys.

20

juli

2009.

Even lachen

Vincent Van Quickenborne, Mister Q voor de gewone man en vrouw, de knaap die bekend werd door het kefferke en de dichtslaande voordeur van LouisTobback, zit na veel heen en weer geloop zowel links als rechts sedert 2003 in de Federale regering om wat te doen? Te ondernemen en te vereenvoudigen. Administratieve lastenvermindering ondermeer. Zodat ambtenaren het gemakkelijker krijgen en de burger de bomen door het administratieve bos kan zien. Een win-win situatie heet dat. En….alles moet quicker gaan. Ondermeer het kopen en verkopen van huizen.  De hieraan verbonden rompslomp duurt ellendig lang vergeleken bij andere landen, vindt Mister Q. Tja, wat u en ik al jaren weten, daar heeft de Q precies zes jaar over gedaan. Kan het anders dan lang duren in een landje met vier of is het vijf soorten regeringen en een zeventigtal diverse bestuurders? Dat de Q nu plots op zijn poot speelt heeft meer dan waarschijnlijk alles te maken met een internationaal vergelijkende studie over vastgoedtransacties: België deelt er de 168^ste plaats samen met… de Salomonseilanden en Oeganda en daar kan Mister Q echt niet om lachen.

Wie momenteel nog minder lacht is onze Frank De Winne. Hij en zijn crew zitten in de sh..t, diepe sh..t: een van de twee toiletten is verstopt. Een verstopt wc is altijd miserie geblazen. Met 150 euro aan een depanneur zijn we er gewoonlijk vanaf, hier op aarde  in onze huisjes doch hierboven in de ruimte, geen zottigheid. Uitgerekend op de dag dat hij Amerikaans bezoek verwacht. Maar Frank will fix it.

Je zal dan maar ingenieur-wetenschaper zijn, de allereerste Europeaan als boordcommandant, leider van een prestigieuze opdracht en vooral de man die onze jeugd ertoe moet aanzetten om wetenschappen te studeren en dan verstopte wc’s moeten repareren.

Het kan verkeren, nietwaar, ook in de ruimte.

De zomer in met pech…

Dikke pech.  Pech heet nu wel shit maar wij verkiezen miserie of penarie. Want daar zitten we in, mijn buurt en ik . Onze slager heeft zijn “schup” afgekuist. Zaak opgedoekt. Geen erfopvolging en een vrouw met gezondheidsproblemen. De sukkel,  zit vol artritis en zoon  zit met zijn liefje in de horeca. Ook een hondenstiel maar met meer opbrengst naar het schijnt. Overnemers? Weinig interesse, zware labeur en even zware investeringen. Het winkeltje was Meneer Proper op maximale kracht maar oogde antiek. Op vijftien minuten stappen huist er nog een maar die zint me niet. Te veel van die zogenaamde  delicatessen met de meest onmogelijke namen en te weinig degelijke marchandise.  Alles voorgesneden, voorgehakt, industrieel voorgekookt, voorgepeperd, voorgesausd  verdeeld over zes meter frigo-toog, plus twee meter salad-bar. Kaloriequeen zo te zien. Keuze zat, maar niet wat ik wens. Bovendien drie vendeuses die geen bal van vlees afweten. Weeg- en ontvangstpoesjes met mutsje op, handschoentjes aan en overdreven maquillage. Merci-bedankjes, lage loonkostsloren, een zegen voor de uitbater maar wat bent je daarmee als klant. De schapen schrikken zich verrot als je na je bestelling twee aardige woordjes tot hen richt, laat staan een mopje tapt.

Onze slager die was alles. Kwaliteitswaren troef en beroepstrots. Hij kende iedereen bij naam zelfs bij toenaam, hij kende onze kinderen en kleinkinderen, hij kende natuurlijk onze honden en katten. Hij kende onze smaakpapillen en mogelijke opgelegde diëten. Wist wie het niet te breed had  en legde er en stoemelings gauw twee “scheltjes”  bij. Vijftig grammetjes cervelat of anderhalve kilo Chateaubriand maakte niets uit. Hij en ook zij bedienden iedereen met dezelfde flair, ze luisterden  onder het hakken van de koteletjes geduldig naar onze levensverhalen, zeg maar gezaag, getetter en gezwets. Hoe hij met die grote carrés sjouwde, ze trots op zijn kraakheldere doorschrobde kapblok deponeerde en ons met schitterende ogen op zijn “skuune marshandieze” wees: “Kik ne kiere wa dat k’ikke ver ulder emme!” Zo’n kastaars maken ze heden ten dagen niet meer. Uitgestorven ras. Bij mijn weten is er nog eentje in mijn stad die weet hoe hespen gerookt en gekookt moeten worden. Ach, mijn schat van een slager, heeft die man en zijn echtgenote ons verwend, mensen. Maar ja, aan alle mooie liedjes komt uiteindelijk een eind, zelfs na vijfentwintig jaar. Het zal wennen worden en zoeken geblazen. 

Vijf jaar geleden doofde onze bakker zijn oven. Vierenzeventig was hij en geveld door een beroerte. Een ouderwets bakkerijtje maar ze kwamen van overal, zijn klanten.  Het dagelijkse brood  op steen gebakken werd steevast gereserveerd voor de habitués, wie rond twaalf uur opdaagde was gezien voor de moeite. Brioches, croissants en muffins had hij niet maar zijn rozijnenkoeken, zijn  sandwiches en pistolets, zijn krieken- en rijsttaarten,  zijn vlaaien, zijn glacés en vooral zijn sjoekens (éclairs) brachten een halve dode weer op de been.  

Zijn zaak werd wel overgenomen. Volledig vernieuwd, uitgebreid, met automatische deuren, verwelkomsbloembakken. Luxe à volonté. Alles design, tot de paraplubak en voetmat toe voorzien van design-logo.  Ook design de enorme variëteit aan piepkleine gebakjes tegen schandalig hoge prijs. Tien kubieke centimeter gevuld biscuitdeeg, goed voor amper twee profijtige beten. In Wiskunde bestaat zoiets als recht evenredig, wel zijn gebakjes zijn het tegenovergestelde en zijn brood is niet te vreten. Gebakken lucht. Letterlijk gebakken lucht.  Je moet op z’n minst zes tot zeven van de flinterdunne goedgeboterde  sneetjes, of een viertal dik belegd met toespijs of rijkelijk besmeerd met huisbereide confituur naar binnen werken, om ’s morgen op de poten te staan. Hoe mensen zo’n niets smakende flauwe troep naar binnen weten te werken, dag na dag na dag ik kan daar niet bij. Of het nu brood is met twee of zestig granen in, het resultaat is gelijk: een kleverige boel tijdens het kauwen, chewing gum gelijk, nefast voor tandprothesen. Daarom dat ik nu al jaren mijn dagelijks broodje zelf bak. We gaan er zo aan beginnen, zie, bij het krieken van de dag.    

http://www.youtube.com/watch?v=age9ijyoEk0

Onzjierheimelvoort…

Zo spreken ze in mijn stad  deze  destijds gebenedijde dag uit. Die “ze”  is overwegend de generatie van “voor den oorlog”, de zeventig- tachtig- negentigplussers en  enkele niet dementerende honderjarigen. Paps bestempelde steeds deze religieus geïnspireerde “congé payé”  als “de dag van de illusionisten” maar

vertelde me wel, vijftig jaar geleden, over die ene paus die eind achtienhonderd en oneffen de moed had  neer te pennen dat de honderdduizenden maatschappelijk zwakkeren – fabriekarbeiders, de zich suf barende vrouwen, hongerende en analfabete kinderen- recht hadden op solidariteit, op degelijke behuizing, op een rechtvaardige loon.

Dat er destijds veel bisschoppen, kerk- en regeringsleiders aan de woorden van het vaticaan vierkant hun pingpongballen veegden, bewijst de geschiedenis. O ja, er zal beslist ergens te velde  een of ander goedmenend en gewetensvol pastoortje hebben geleefd die een aarzelend stapje in die richting wou zetten om meteen de muilkorf van de stads- en dorpsnotabelen te ervaren.

Een uitzondering: een Aalstenaar, die van bij ons “ Paster Donsj”, trachtte de elite een geweten te schoppen. Hij maakte van de hoofdlijnen van de pauselijke brief meteen de blauwdruk voor de oprichting van zijn eigen partij “ Christene Volkspartij’. Stampte dusdoende tegen de schenen van de overwegend katholieke regeringsleiders en industriëlen en werkte serieus op de koordekens van iemand minder dan  Leopold II. Daens’  verbale parlementaire duels met Charles Woeste zijn legendarisch. Zijn vergruizing, zijn verbanning door de kerkelijke leiders  alom gekend dankzij onder meer het werk van Boontje en filmmaker Coninckx.   

Gelukkig behoort thans de term “onzjierheimelvoort” daar waar het hoort: in fabeltjeskrant. De christelijke arbeidersbeweging viert vandaag haar eigen 1 Mei: Rerum Novarum. Ik wens dan ook van harte aan alle aanhangers een bezielende feestdag toe. Alleen jammer dat we dit niet samen kunnen vieren. Er zou volk op afkomen, zeker weten. De Wetstraat en omliggende  straten laten daveren. We kunnen dat: SAMEN. Gewoon ons kruis gevormd door bedrog, onkunde en particratie afwerpen en één grote gebalde vuist maken.

Zien jullie het al gebeuren?  Eerlijk gezegd, hoe geweldig het mag lijken, ik niet.  

 Ons laatste…

…schoolfeest samen. Straks rond halftwee. “Zorg dat je op tijd bent, kwestie een goeie plaats te vinden en laat dat oude fototoestel maar thuis, papa neemt zijn camera mee” zei hij voor ik hem in bed stopte.

Natuurlijk ben ik present. Mijn negende schoolfeest met hem. Wil ik voor geen geld missen. Om dertien uur sta ik in de feestzaal met mijn oude Canon. Met twee koekjes en zijn lievelingsdrankje,  een vochtig washandje in plastic zakje om zijn bezwete gezicht op te frissen in mijn handtas. In alle staten is hij. Straks mag hij zijn skatekunsten tonen en hiphoppen op zelfgekozen muziek. En ja, ik  zal applaudisseren  en joelen, mijn tranen zal hij niet zien, mijn afscheidspijn mag hij niet aanvoelen. Volgend schooljaar wacht de humaniora. Gedaan de schoolfeestjes, geen grootoudersdagen meer. It’s over  en definitief.

Een knalgeel schooltasje met kabouter in zijn ene handje, Dat kleine warme  knuistje in mijn hand. Zijn enthoesiasme bij het zien van de fietsjes op de speelplaats. Zijn haastige kusjes, zijn wachtende kleine vriendjes, zijn zandgevulde schoentjes, dat ene natte onderbroekje…gisteren of negen jaar geleden?

Kabouter, clown, elfenkoning, paddestoeltje, kikvors, oude opa, bruidegom en giraffe hij kroop in hun huid op de schoolfeesten en straks gaat hij skaten, straks gaat hij zich te pletter dansen, straks is mijn lieve, lieve jongen voor het eerst zichzelf.   

Psy van hier en psy van daar…

Zes minuten. Precies zes  minuten spendeerde het Canvas nieuws gisteren aan één wielrenner. Journaalopener nog aan toe. De ellende van de Pakistaanse vluchtelingen, de dodelijke week-endongevallen, kamperende ouders voor een schoolpoort, de niet-schorsing Koekelberg, de  moord en brand schreeuwende Wetstraat wegens uitgelekte inkomens kon allemaal wachten. Somers en de LDD-intelligentia twee dagen geleden hotter dan hot nu voorlaatste schuif.

Eigenlijk toch een merkwaardig landje België. Een coureur snuift een lijntje coke en ’t land staat op zijn kop. De tergende onrust bij Opel moet wachten. Eerst zien wat de haarwortels van Boonen te vertellen hebben. Daar kan zelfs  een Sarkozy niet tegen op. Verhofstadt moet China aandoen om 30 seconden zendtijd te verwerven. Dehaene  als watermeloen in een pretpark, goed voor amper een flits.  Maar ja, Tommeke  is een winner and the winner takes it all! Dedecker bijt nu op zijn sjiek. Zeggen dat zijn memorabel dossier twee jaar geleden over de getuigenis van een drugsverslaafde oud-wielrenner – bajesklant wegens moordpoging bovendien- het lang niet haalde bij dat lijntje coke van Tom op een zomers terrasje.

Al die heisa omdat de jongeman in kwestie een voorbeeldfunctie zou hebben. Pardon? Een ventje dat de belastingsdiensten van zijn land ontweek door naar Monaco uit te wijken, een voorbeeldfunctie? Schandalig dure auto’s in prak rijden aan overdreven snelheid een voorbeeldfunctie?Als  Boonen een wel omschreven functie heeft dan is het krantenpapier doen verkopen. Papier, kliklaminaat en Vlamingen massaal als lemmingen naar start- en eindmeten van koersen drijven. En Tommeke is daar dankzij de steun van wielerbobo’s en zijn entourage meesterlijk in. Om de financiële zaken van al degenen die in Tommeke een flink stuk van hun broodbeleg zien draaiende te houden komt er nu een begeleidingsplan aan te pas. De ploegartsen zullen hem heel intensief volgen in overleg met een gespecialiseerd centrum, zeg maar afkickcentrum of de A.A. uit de Kempen.  Decompressietechnieken aanleren na te grote inspanningen en maandenlang leven als een pater heet dat. Concreet een resem uitgelezen psychologen en therapeuten, à la limite het sermoen van een ervaringsdeskundige jezuïet  voor het haantjesgedrag van één enkeling. Goudhaantje weliswaar. Vandaar.

Wanneer kleinzoon over enkele jaren me de vraag stelt welke studierichting hij het best uitgaat, een raad: eender wat als er maar PSY aan voorafgaat. Problemen met relaties, problemen met de BBQ van de buren, problemen met je hond of kat of koters, problemen met je sociaal- en rijgedrag of dat van anderen, problemen omdat je niet kunt uitmaken of er een probleem is, problemen omdat je overal problemen ziet? Geen nood, de psy weet raad zolang je betaalt.

Voor mijn darling-daughter…

Je hoeft me niet te vieren, kind. Geef toe zo’n lieve, oergezellige moeder ben ik  niet. Trouwens wanneer moeders diep in eigen boezem kijken, durven kijken, wedden dat ze met rode kaakjes voor de spiegel staan. Daarom dat moeders zo’n hekel hebben aan een stukje introspectie wanneer het om hun relatie met  hun dochters gaat. Ik weet het ik maak je soms knettergek met mijn opmerkingen. Wanneer ik je voor de zoveelste keer zie slikken, zie denken “ My God, daar gaat ze weer” bij mijn zoveelste opmerking dat die fijne hemdjes van je zoon beter op 30 graden met Dreft worden gewassen dan met dat vloeibaar spul dat je gebruikt of dat je  jouw dure meubels hongeren naar een flinke beurt  met een oerdegelijke vaste boenwas dan met die rotzooi van sprays.

Om horendol te worden die commentaar van mij. Moet je mij niet vertellen hoor heb ik eveneens ervaren met jouw grootmoeder. Kind toch, heb ik mijn make vaak een betweterige zaag gevonden. En nu, zou ik er alles voor veil hebben nog een keer onder mijn voeten te krijgen omdat de schoudernaden van de overhemden niet naar haar zin zijn gestreken. Ons make, jouw liefste memeke, zij beheerst nog steeds een stuk van ons leven, nietwaar?

Je hebt natuurlijk van die moeders die zelden opmerkingen maken, die altijd een brok gezellige warmte zijn  wanneer de kinderen  eens per week of om de veertien dagen langs komen op de koffie of zo. Wij zitten zo niet in mekaar. Jij komt nooit langs op bezoek, jij komt altijd naar huis haast elke dag. Dat oude vertrouwde nest blijven we delen, jij en ik. Ons huis ademt naar jou, jouw geur raakt er nooit meer uit. Kan niet, zesentwintig jaar onder eenzelfde dak laat sporen na. Overal. Je babyschoentjes, je fopspeentje, je glazen papfles, een tetraluier met twee spelden, je kindercouvert, je poppenhuis, je Barbies, al je melktanden, al je schoolrapporten, je 45-toerenplaatjes, je nieuwjaarsbrieven, heel wat opstellen, je diploma’s,  tapes vol zelfgezongen en soms zelfbedachte schlagers toen je de Abba en Olivia Newton-Jones toer opging, zelfs je eerste cognackleurig behaatje alles heb ik gehouden. De liefdesbrieven van je man liggen onaangeroerd  in de lade van je nachtkastje. Met rood lint er rond. Jawel onaangeroerd. Oké, ik heb ze gelezen, twaalf of dertien jaar geleden, sedertdien nooit meer, mijn erewoord. Hoeveel van je tekeningen, jouw attenties voor mij hangen er hier wel niet in huis? En je slakkenhuisje in klei in ons toilet.

Ach, liefje, ik hoef geen bloemen, parfum of wat ook. De klank van je stem, je “ mamma, ik ben hier”, die tedere blik in je mooie grote ogen en je lippen op mijn wang van geschenken gesproken! En die, die krijg ik elke dag. 

Politieke hoerderij of doorgestoken kaart!!??

Denkt een mens dat  met kerels zoals Lippens en zijn acolieten, met de Moermanssaga, met Koekelbergsoap, met de erotische dreiging van Tensamani, met de frauduleuze Van Cau, met lallende zuipschuiten genre Daerden, met in hun gat gebeten, verbitterde en Blackberrygekke geitenhoeders, met archi-slechtscorende en totaal onkundige parlementariërs, die liever lummelen in “The Butterfly” dan één enkel dossiertje door te nemen, de beerputten van de haute finance en politiek na jaren zichtbaar werden, wel dan is er nog de bende van LDD en in Mechelen ruikt babyface Bart, bloed enfin dacht bloed te kunnen ruiken.

Demagogie als coporate governance, als cultus. Surrealisme, onvermogen, loodgieters van de onderbuik,  kotsspuwers. Is het Fellini of platvloerse vaudeville , daar in Oostende- cfr. Camps “Palermo aan  de Noodzee”- en in ’t blauw fabriekje aan de Melsenstraat? De uitgelekte overstapregeling van kamerlid Vijnck slaat alle records. Dat Somers niet aarzelt om de botte bijl te hanteren om DeeDee financieel en moreel knock-out te slaan, niet te verwonderen gelet op zijn antecedenten. Dat een  doorgewinterde advocaat als Kris Luyckx dit prul mede ondertekent dit is pas werkelijk onbegrijpelijk. Scripta manent. Moet zo’n gehaaide rot toch weten! Dat met een DeeDee als tegenpartij! Infantiel, wat zeg ik: debiel. Uitgerekend met de man waarvan iedereen weet dat hij kampioen is in het moddergooien en  garen spint met schandalen en lekken. In diens val trappen? Ca stinke en nog geen beetje. Dit is je reinste opgezet spel daar in Oostende. Bloedwraak. De miskleun rond het gerechtsgebouw in Veurne en de detective van het zevende knopsgat rechtgezet en de media-aandacht rond de vermoedens van fraude door zijn beste (!!??) parlementaire kracht afgenomen.   

Verwonderlijk? Komaan, mensen, als een man 5000 euro  inzet  om eventueel  een pluchen zitje te kopen, goed wetende dat hij ter plaatse als vetbetaalde pispaal en risee van het halfrond zal fungeren, waarom zou hij dan aarzelen om in deze vunzige combine niet op te treden door schijnbaar te willen rollen van cheque naar cheque? Wij verdienen toch beter? Politiek is met de dag meer toebrengen van leed aan de burger, gisteren mijn aangifte formulier ontvangen, nu de hetze met dat stel klootzakken.  Wat volgt nog? Verraad van de burger. Ik ben gedegoutteerd.

Vorige donderdag minister Kathleen Van Bremt in de l mei stoet zien lopen? De zotte mus, pruimrode jersey over zwarte caleçon, vond ooit Liekens een “straffe madam, iemand om eerste minister te worden”, kan het populistischer ja? Loopt ook over naar Europa, Vlaanderen kan ze kussen. Opnieuw speelt de uitspraak van mijn oud-directeur door het hoofd – bestuurslid in een gekende multinational: “De politieke wereld, kind, dat is het containerpark van de industrie!”

Anderzijds wat te verlangen van een bende kleine garnalen indien de academische wereld eveneens forfait geeft? Zwijg me voortaan over economen.  De rekken in de bibliotheken bezwijken onder de economische theorieën. Hebben al die geleerde koppen en Nobelprijswinnaars de huidige crisis zien aankomen?  Een beschrijving ervan geven, tot in het kleinste detail dat wel, kolommen lang maar  vorspellen, laat staan remediëren?  

 Enkel het mea culpa van twee professoren heb ik gelezen:

En daarmee is de kous af!

Buurtcomités…

Zet drie ex-scouts en vijf oud-akela’s rond een tafel en ze smeden plannen. Samenhorigheidsplannen. Zelfs gehuwd, het blijven padvinders: altijd geplaagd door padendrang. Ze hoeven geen bossen, enkele straten volstaan, die van mij onder andere. Wat blijkt? Onze straten liggen er blijkbaar niet gezellig bij. Geen X-factor. Geen sociale blingbling. Geen uitstraling. Change is the word! Samen is nummer twee. En zij gaan er voor.  Verenigen wat gescheiden is, herstellen wat gebroken lijkt, in ’ t kort gezegd “ wat grijs is wordt gekleurd”.

Wat grijs is wordt gekleurd! Het zal wel! Overkomt me om de twee maanden à 60 euro per beurt. Denkende aan hun recent gerenoveerde woningen in alle tonen van grijs, heb ik de woorden “ dat gaat jullie een noot kosten kinderen” tijdig ingeslikt. Ze schoten immers prachtvonken. Zo’n  enthousiasme die drie jonge meiden zo'nveertien dagen geleden om halfnegen aan mijn deur. Cecile, sedert de geboorte van haar tweede baby herdoopt in Cil, droeg haar zoontje in een buidel, stelde haar stapgenoten voor: Brie, zoals de kaas, graatmager en eindeloos lang. Van de derde ben ik de eenlettergreep-naam al kwijt. Het kind stond op het punt te bevallen. De navel stulpte haast door de T-shirt uit. Haar lief snoetje een groot zwangerschapsmasker. Zo’n kind gaat op een vroege zondagochtend op huis-aan-huisvisite. Foei,  blijf toch  in je bed liggen, meisje, over een of twee dagen moet je er wellicht  drie keer per nacht uit. Omwille van haar heb ik het trio in mijn woonkamer gelaten, kon ze tenminste wat rusten in mijn zetel.

Brie stak direct met haar betoog van wal. Zij en haar man hadden samen het plan opgevat want “ Als ik iets in mijn kop heb zit het niet in mijn gat, madam! “. Haar moeder wist dit van in haar babyjaren en Brie wist dat ze sedertdien nog geen haar veranderd was. “Proficiat!” dacht ik en slikte opnieuw mijn woorden in. Indien er voldoende interesse was – en Brie wist zo al  dat die er was- hoefden ze enkel nog een drietal actieve bestuursleden aan te zoeken en de zaak kon opgestart worden om aan te vangen begin juli: en vernieuwd buurtcomité. Voilà!

Geen  duister,muf en indommelend geval zoals het huidige dat slechts en met moeite een tweetal manifestaties per jaar voorziet. Animo was het kernwoord. Een “Animo” zo zou het comité voortaan heten. Animo zat in Brie d’er kop , en als het in haar kop zit dan….

Brie en haar man wisten uit ervaring wat een buurt - oud, stokoud, iets jonger, heel jong en piepjong, nodig had. Uit ervaring!? Een stel dat samen amper een halve eeuw is!

“Ja, madam, uit ervaring. We zitten beiden in de sociale sector. Hij op ’t ministerie en ik in ’t stad.”

“En haar ventje da’s geen kak” kwam Cil tussenbeide “hij staat op de lijst voor ’t Vlaams Parlement. Als het meezit krijgen wij een volksvertegenwoordiger in onze straat!”

Brief wuifde iets te hautain, doch zichtbaar geflatteerd, de lofzang op haar ventje weg. Vertelde langs de neus weg dat er een wonder zou moeten gebeuren om een zetel te bemachtigen. Maar ja hij stond pas aan het begin van zijn politieke carrière. Het zat hem in het bloed van “jongsaf aan”: eerst de jeugdbeweging, dan de studentenactiviteiten, tijdens het verlof vrijwilligerswerk bij een advokaat-mandataris en door zijn functie op ’t ministerie liep hij ook al iemand van belang een keertje tegen het lijf.

“Zo is van het een het andere gekomen, verstaat ge madam? Toen het kartel uiteenspatte heeft hij zich, tot verdriet van zijn ouders, van die oude garde losgerukt en voor Vlaanderen gekozen. De kansen liggen daar beter op termijn. Allez mijn ventje vindt dat toch.

“Of haar ventje dan niet wist dat “Animo” de naam was van de socialistische jongerenbeweging. Een politieker-in-spe  wordt toch verondersteld weet te hebben van de concurrentie?” vroeg ik langs mijn neus weg..

Brie keek me ongelovig en verbaasd  aan, dacht hoogstwaarschijnlijk dat ik met haar een loopje nam. Wat dacht dat mens nu wel? Haar ventje wist toch alles zeker?

Cil heeft me gisteren bekend dat de plannen voor onbepaalde tijd opgeschort werden: te weinig buurtinteresse en de campagne van Brie’s ventje heeft nu alle prioriteit.

Hoe zou het nog met Sarah zijn?

Sarah Palin. De poolster uit Alaska. Het mens dat ’s morgens haar bovenraam openzette om te zien wat Poetin en de zijnen uitspookten. Drill-baby-drill econome en side-kick van Mac Cain. Amper geïntroduceerd als runningmate en ze holde hem tien mijlen voorbij. Halfjaar lang  meest populaire, meest favoriete oertype monogame huismoeder voor godvrezend dus goedgelovig, vaak laaggeschoold Amerika. Voor Europa een en al glunderende onnozelheid. Een resem hilarische tv-interviews- voer voor ferm gesmaakte parodieën-en de kers op de taart: een telefonisch gesprek met een nep-Sarkozy.  Cremmy, onze “verlichte” krullebol uit Aalter zou er nog niet intuimelen. La Palin wel. Ze hebben trouwens heel wat gemeen die twee, afgezien van het genderverschil. Zitten al jaren in de politiek, weten er weinig van af, blaffen er op los en  geven de meest uit te context gerukte antwoorden.

Bevlogen creationiste, die Sarah.  Wist zeker dat mensen ooit paardje reden op dino’s, kent nauwelijks het verschil tussen Darwin en een koekoeksjong.  Voor Europeanen oerdom rechts, voor de neo-cons  en Dallas boys aanbeden als Gods gift.

Sarah Palin met peperdure mantelpakjes, oorbellen, kralen, kapsel en design bril, je kon geen krant of magazine openslaan, there she was, full color blingbling. En nu,  geen kat spreekt nog over het mens.  Een tijdje terug  slechts een fait-divers over het afgesprongen huwelijk van haar tienerdochter-met-baby.

Maar nog liever tien Palins of Eddy Wally’s in de Wetstraat – volgens mio marito zitten die er overigens al- dan de volkstribuun van de onderbuik JMDD. Denk niet langer dat  amokstoker De Winter, in de Belgische politiek zijn gelijke niet heeft want overtroefd door OO7, de man die zijn stad als  Palermo aan de Noordzee uitriep! Een poos geleden omschreef hij zichzelf al libertair en ethisch-progressief. Ik herhaal ethisch-progressief. Ethisch blijkt opnieuw door  zijn laatste stunt:via enkele omwegen en onder het mom van onderzoek naar de sell-and-leaseback taktieken van de overheid, het reilen en zeilen van zijn meest gehate politieke tegenstander, diens vrouw en zoon te laten uitvlooien door een privédedective. Progressief want blijkbaar lukt zoiets via wetenschappelijk onderzoek naar patenten op ecologische dakramen. Wetenschap om financieel goor op te sporen. Eigenlijk niets nieuws onder de zon. De dot.com- en pharmasector bewezen het al, bij deze de alom geprezen zonnepanelen en haar industrie. Belastingsinspectie van Reynders, mochten jullie de mankracht, knowhow hebben en…fiat krijgen niet wachten!

Een poos geleden verklaarde hij, DeeDee dus, met veel poeha in “De Zevende Dag” dat hij vlak voor de verkiezingen in juni meer dan een ippon zou binnenrijven met een groots schandaal rond openbare gebouwen. Hij had zoals gewoonlijk de nodige informatie vanuit de juiste bronnen. Wist hij veel dat uitgerekend die LDD- bronnen in Hasselt aan het muiten zouden slaan!  Komt daarbij dat eerstdaags DeeDee’s boekje geopend wordt, in boekvorm nota bene. Onder meer over VLAS, het vzweetje van 250.000 euro  dat Johan Sauwens, in een vorig leven minister van Sport, toevertrouwde aan de succesvolle bondscoach en debuterend politieker DeeDee.  Kon hierdoor een politiek gansje ala Ulla enigermate gepaaid worden, met in het vooruitzicht een parlementair zitje naar rato van 5510 euro netto per maand? Doch welke baardige duivel kwam roet in het eten gooien door het vzweetje te ontbinden na slechts één blik op de bilan? Guy Van Hengel, de opvolger van Sauwens en….vader van het liefje van zoon De Gucht. Les choses s’expliquent. DeeDee zal de eerstvolgende weken meer dan 10 tv-stations mogen platlopen om zijn onschuld te bewijzen. Een rol die hem op het dikke lijf is geschreven: vermoorde onschuld en verbaal tekeer gaan. De marktkramer van de onderbruik, schreef Camps. Uitgerekend nu Phara nog een week lang hors service is. De schurftvisser heeft dit keer geen chance!

Wie nu nog aan Darwin twijfelt…

Een homp vlees presenteren om mij te paaien, doet hij niet. Mijn lievelingsfruit aanhalen wel, soms verpakt in een mandje met een strikje, samen met enkele lieve woordjes in zijn typisch haast onleesbaar, krullerig handschrift. Zich op de borst kloppen valt nu en dan een keertje voor. Het bijhorende brullen is sterk afgenomen of vervangen door de stem van Sardou en Brel, kwestie de buren niet op stang te jagen beweert hij,  mijn adorabele leugenaar.  Wat ik al jaren weet is nu wetenschappelijk bewezen. Mio marito heeft het niet van vreemden. Het zit in de genen, is eigen aan ons soort want ook bij apen is seks te koop!

“Chimpanseemannetjes kunnen maar beter een stuk vlees meebrengen wanneer ze seks willen. Vrouwelijke chimpansees paren namelijk vaker met soortgenoten die op regelmatige basis hun buit met hen delen, dan met soortgenoten die dat niet doen.” Om tot die conclusie te komen hebben twee primatenwatchers van het Max Planck Instituut in Leipzig zo maar eventjes 3000 uren in een nationaal park in Ivoorkust chimpansees bestudeerd.

Mannetjes die bereid zijn hun buit te delen hebben dubbel zoveel partners dan hun soortgenoten die het vertikken te doen. Vrouwtjes die niet hoeven te jagen raken hun calorietjes niet kwijt  en behouden alle energie nodig voor de eisen van het uitverkoren aapje. Op dit vlak wijk ik eventjes van mijn primaatzussen af. Ik wil moridicus mijn colorietjes wel kwijt. Vandaar dat ik blijf jagen. Verwoed jagen. Meestal op  huisvuil en de komende maanden op alle soorten vliegende insecten die me het leven zuur maken.  Duurt mijn huisvuiljacht naar zijn zin té lang, dan stopt hij, opnieuw om me te paaien, een “Mon Chérie” in de mond.  Daar waar Schotse onderzoekers in het West-Afrikaanse Guinea hebben  waargenomen dat wilde chimpansees begeerde vruchten uit velden en tuinen stelen om ze als geschenk te geven aan vrouwtjes. Dit alles met het ultieme doel voor ogen: zich zelfs meer voortplanten dan de leider van de groep.

Van voortplanten gesproken…ja, het gebeurt nog. Hier en daar een wintervast plantje als aanvulling van de perkjes in onze tuin. Ook voor primaten komt de levensklok ooit stil te staan. Alhoewel heel uitzonderlijk en gewoonlijk in een godvergeten streek vernemen wij soms iets over een barende oma van goed 60-plus. In dit verband kan men wel spreken van de wegen Gods die ondoorgrondelijk en wonderbaarlijk zijn, doch zoals Ernst me ooit schreef “ voor het merendeel op onze leeftijd echter slecht geplaveid!”

“Democratie, hoe steekt dat feitelijk in mekaar, memeke?”

Begin maar op het niveau van een elfjarige uit te leggen hoe iets principieel redelijk deugdelijks vaak een rotzooi blijkt. Bij kleinzoon volstaat het niet langer holle slogans uit de Wikipedia voor te leggen. Kleinzoon wil meer: facts and figures bij wijze van spreken, materiaal ontvankelijk voor zijn jonge geest dus …voorbeelden.

Op school wordt er in het kader van de WO- lessen ( werkelijkheidsonderricht maw geschiedenis, aardrijkskunde en de beginselen van natuurkunde vallen onder de gemeenschappelijke noemer WO) over democratie gepraat. Hij heeft de USA-verkiezingen op afstand gevolgd en beseft plus minus wat Obama voor de zwarte Amerikaan betekent. Opa heeft er hem, achter mijn rug, op gewezen dat in Frankrijk de president o.m. pronkt met een zangeres-naaktmodel en  ik heb hem verteld dat in  Duitsland een vrouw letterlijk en figuurlijk de broek draagt.

Bovendien ziet hij in de journaals hoe steeds diezelfde mensen de hoofden bij elkaar steken wanneer het om ernstige zaken gaat.

Maar hij ziet ook andere dingen. Hij ziet ook hoe grote groepen “gewone” mensen luidkeels protesteren, auto’s in de fik steken, ruiten aan diggelen slaan en met de gezagvoerders kat-en-muis spelen. Hij heeft onze tafelgesprekken gevolgd en meegemaakt hoe je democratisch verkozen met liefst 800.000 voorkeurstemmen eerst op een tafel danst om enkele maanden later de laan te worden uitgestuurd, met enkel nog een Black Berry in de hand.

Democratie! Krijg dat aan zo’n jochie maar eens uitgelegd! U en ik, volwassenen, weten dat als een volk tevreden is over zijn regering er iets grondig mis is met dat volk. Anderzijds weten we ook dat als een regering tevreden is met haar volk, er iets grondig mis is met die regering. Bovendien moet in een democratie de regering niet doen wat het volk wenst. Mag niet. Het volk wenst gewoonlijk onzinnige en vaak tegengestelde dingen. Stel dat een regering die dingen zou gaan doen, wedden dat het volk toch ontevreden zou zijn, want het verwacht dat een regering geen onzinnige en tegengestelde dingen doet. Trouwens een regering die haar ganse ambtstermijn doet wat de meerderheid van het volk wenst, dat is een regering van slapjanussen van dommeriken. Als een regering slim is,vraagt die regering niet wat het volk wenst, de regering meent het immers beter te weten.

Komt daarbij dat wij alhier een ouderwetse vorm van democratie aan ons been hebben. We zitten hier met een resem aan partijen, in het Noorden de helft meer dan in het Zuiden en een ding is zeker, zelfs in regionale verkiezingen zal nooit één partij de meerderheid halen. Vandaar dat er telkens na elke verkiezing een democratisch gekozen regering uit de bus komt, die weinig te maken heeft met de verkiezingsuitslag, maar alles met compromissen van partijleiders. Hoe slapper zo’n leider is (Leterme) of hoe onbetrouwbaarder en leugenachtiger (Reynders) hoe meer kans hij maakt op het premierschap of portefeuille van Financiën. Leeghoofden maar stemmentrekkers worden gedeponeerd op Landsverdediging , kopen er niet te gebruiken materiaal aan en huilebakken krijgen cultuur en sport. Idem dito in Holland  waar een katholieke minister op Jusititie wordt geplant en zo dom is om te eisen dat het beledigen van de Roomse God dient bestraft te worden, dit in een land waar al jaren een scheiding staat tussen Kerk en Staat..

OPSCHUDDING!!!

Feiten: een baby’tje lijdt aan valse kroep, mag niet naar de crèche, ouders moeten uit werken gaan, vragen oppas aan huis bij hun mutualiteit, krijgen een gediplomeerde kinderverzorgster van 22 over de vloer en s’ avonds overlijdt het wichtje.

Doodsoorzaak: vermoedelijk een geval van shaken-baby-syndroom, het zoveelste weet de geblondeerde VTM-nieuwsanker zichtbaar geëmotioneerd te vertellen om amper twintig seconden later met een professionele smile van hier tot ginder  een prul van een fait-divers aan te kondigen.

Voer voor de gazetten de dag daarop. Verontwaardiging alom! Foto’s van lamgeslagen ouders -het zal je maar gebeuren- en de gebruikelijke commentaren en analyses van specialisten.

Twee jaar geleden heb ik zo’n pseudokroep bij een ukje van amper vijf maanden meegemaakt. Wie onwetend is over dit ziektebeeld, en ik was in het geval, die schrikt zich te pletter. Het baby’tje  huilde, kreeg het zichtbaar benauwd en kwam daar op de koop toe  die  door merg en beende gierende merkwaardige hoest bij. Gelukkig hield de grootmoeder het hoofd koel en volgde stipt de stoom-instructies van de arts op. De dag daarop was het probleem grotendeels voorbij en lag het ventje te slapen als een marmotje. Naar het schijnt duren de aanvallen hooguit een tweetal dagen.

Kijk, beste lezer, hier wringt nu voor mij het schoentje. Ik kan niet begrijpen dat ouders, waarvan ik mag aannemen dat zij goed ingelicht werden door een arts, het aandurven om dit kindje toe te vertrouwen aan de eerste beste wildvreemde. Twee dagen, uitzonderlijk  drie duurt een valse kroep, is hun job zo belangrijk dat zij elk om beurt geen een dagje spoedverlof kunnen nemen?

Ik kan me best voorstellen dat een 22- jarige kinderverzorgster, hoe gediplomeerd ze ook mag zijn, wellicht zelden zo’n pseudokroep van dichtbij  heeft meegemaakt. Theoretisch heeft het meisje er misschien ooit iets over gelezen, doch dat het kind de pedalen verliest uit onwetendheid, gebrek aan ervaring en hoogstwaarschijnlijk ontoereikende informatie over het ziektebeeld, ik dan daar inkomen. En neen, dat is geen reden om het baby’tje doorheen te schudden. Maar het kan wel aanleiding geven tot ondoordachte handelingen uit radeloosheid en onmacht. Trouwens statistieken bewijzen dat het shaken-baby-syndroom  heel wat vaker voorkomt bij kleintjes die toevertrouwd worden aan of onder de hoede vallen van jonge mensen.

Bedenkingen heb ik ook ten overstaan van de opvangorganisatie. Werden er geen specifieke vragen gesteld  aan de ouders? Krijgt de uitzendkracht geen telefoonnummer mee waar zij in noodgevallen terecht kan? Ging er geen belletje rinkelen bij de organisatie tijdens  de registratie van de ouderlijke aanvraag, iets van “ Oei, valse kroep” opletten geblazen wie er heen kan gaan? Hoogstwaarschijnlijk niet. Een prompte en verzekerde “ dépannage” daar ging het hem om en dat een baby’tje daar het leven bij inschiet….

Afschuwelijke dagen en maanden staan de ouders en grootouders te wachten, niet te stelpen verdriet en al die onbeantwoorde vragen met mogelijk een resem aan zelfverwijten: “Hadden we maar…..” Ik zou de eerstvolgende jaren hun leven niet graag delen.