Jawel ik leef nog. Very much alive and kicking zelfs…thuis. Hier op sennet, inderdaad op sterven na dood. Komt door die volhardende winterdagen en het feit dat ik in tegenstelling tot tal van senioren  niet verslaafd ben aan internet. Dus….staat de verwarming op mijn werkkamertje nauwelijks aan. Teken van krenterigheid beweert hij, mio marito. Zuinigheid, vriend! In postmoderne taal heet dat “ beperken van ecologische voetafdruk” in de tijd van ons make was het “niet onnozel en onnodig stoken”.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zuinigheid dus enerzijds en anderzijds, ja wat eigenlijk? Blogmoeheid? De dreigingen van de crisis waar ik eerlijk gezegd tot op heden nog geen millimeter hinder van ondervonden heb? De terugkeer van die tergende vapeuruitbarstingen, die mijn slaapgedrag naar de maan helpen? Sleet op de carrosserie en in de bovenkamer? Geen idee en daarbij ’t is winter en winter is alhier lektuurinhaaltijd. Mio marito, de schat, blijft maar ijverig de titels van werken noteren. Boeken die ik volgens hem absoluut moet lezen om bij te blijven, breinstimuli. Dus lees ik mij de voorbije weken te pletter en nu maak ik graag hierop een uitzondering want het is immers een speciale dag: Valentijn.

Normaal een hoogdag voor de afzet bij chocolatiers, parfumeriezaken, intieme restaurants en bloemisten maar niet vandaag! Neen! Vandaag is het zaterdag en zaterdag is de voor gehuwde partner en  de nieuwe lichting “ tijdelijk relationeel monogamen” die tussendoor nog even buiten de pot pissen, weekenddag dus huisgezinnetjesdag, p’tit ami(e) dagen zijn meestal werkdagen.

Wat dit alles te maken heeft met “ een eenzame uitnodigen”? Ik zal het jullie gaan vertellen. Vanavond komt Mariette langs. Wij nodigen haar regelmatig uit, meestal in het weekend. Mariette is zo’n p’tite amie, nou ja eerder een vieille amie. In haar geval kan je moeilijk van maîtresse of minnares spreken, eerder van een steunzool. Altijd uitlaatklep, opvanghuis,  hemdenstrijkster, typiste van uitnodigingen voor vergaderingen van haar heer, onbezoldigde oppas voor de kinderen van zijn kinderen.
Inderdaad! Gans de familie heeft weet van het bestaan van Mariette. Het deert hen niet, niet meer. Vroeger was er ooit een ietsje heibel binnenskamers. Vroeger da’s veertig jaar geleden. Vroeger da’s de tijd toen Mariette nog dromen had, toen zijn woorden nog klonken als hemelse muziek. Jarenlang heeft de sukkel zich opgetrokken aan die twee woordjes van hem: GEDULD en OOIT…

Na vele jaren, nog meer grijze haren en liters tranen beseft ze dat OOIT eigenlijk NOOIT inhield. Of we dan al die tijd op haar niet hebben ingepraat? Haar geen spiegel hebben voorgehouden? Natuurlijk wel twintig jaar lang, ons suf gepraat. Geen avance. Onze messen sneden niet op iemand als Mariette. Vijftien was ze en hij haar eerste grote liefde. Bakvissengedoe dat waanzinnige proporties aannam. Hij ging naar de unief en zij ging tikles nemen bij Meysmans. Hij koos voor een huwelijk met een welgevulde effectenportefeuille, zij werd typistje in zijn makelaarskantoor en bleef hem trouw. Mariette had geduld en ooit…

Toen kwamen zijn vier kinderen en hun studies en hun verlovingen en hun huwelijken en nadien de kinderen van zijn kinderen, maar ooit ooit…tarara!

Daarom komt zij vanavond langs, voor haar heet dat eventjes “ontsteken”. Wij zijn een van de weinigen die haar levensgeheimen kennen en bovendien Mariette praat zo graag. Niet zozeer over hem, alleen over die andere, die rond deze tijd vijfendertig had moeten zijn. Juist, had moeten zijn en zij, Mariette, heeft hem of haar die kans ontnomen. Overwegend uit liefde, die waanzinnige alles opofferende liefde van haar. Deels uit angst, de dwang was té groot.

Het was hun eerste buitenlandse reis samen. Zwitserland! In dat steriele privékliniekje heeft ze de zin van haar leven achtergelaten. Daar gaan wij deze avond over praten, de zoveelste keer al…