'PATATI PATATA
Een ontroerend verhaal over een liefdevolle relatie tussen dochter en haar dementerende moeder

The Breast Cancer Site
Klik deze site elke dag aan en help borstonderzoek betaalbaar houden

Archief per maand
  • 04-2010
  • 12-2009
  • 09-2009
  • 08-2009
  • 07-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 02-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008


    Feel good in TITI's elektronisch kletscafé waar het leven gezien wordt door een Oiljsterse vrouwenbril...en feel je niet good, dan retour à domicile!

    16-05-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.A final curtain


     Ons laatste…

     

      

    …schoolfeest samen. Straks rond halftwee. “Zorg dat je op tijd bent, kwestie een goeie plaats te vinden en laat dat oude fototoestel maar thuis, papa neemt zijn camera mee” zei hij voor ik hem in bed stopte.

     

    Natuurlijk ben ik present. Mijn negende schoolfeest met hem. Wil ik voor geen geld missen. Om dertien uur sta ik in de feestzaal met mijn oude Canon. Met twee koekjes en zijn lievelingsdrankje,  een vochtig washandje in plastic zakje om zijn bezwete gezicht op te frissen in mijn handtas. In alle staten is hij. Straks mag hij zijn skatekunsten tonen en hiphoppen op zelfgekozen muziek. En ja, ik  zal applaudisseren  en joelen, mijn tranen zal hij niet zien, mijn afscheidspijn mag hij niet aanvoelen. Volgend schooljaar wacht de humaniora. Gedaan de schoolfeestjes, geen grootoudersdagen meer. It’s over  en definitief.

     

    Een knalgeel schooltasje met kabouter in zijn ene handje, Dat kleine warme  knuistje in mijn hand. Zijn enthoesiasme bij het zien van de fietsjes op de speelplaats. Zijn haastige kusjes, zijn wachtende kleine vriendjes, zijn zandgevulde schoentjes, dat ene natte onderbroekje…gisteren of negen jaar geleden?

    Kabouter, clown, elfenkoning, paddestoeltje, kikvors, oude opa, bruidegom en giraffe hij kroop in hun huid op de schoolfeesten en straks gaat hij skaten, straks gaat hij zich te pletter dansen, straks is mijn lieve, lieve jongen voor het eerst zichzelf.   



     

    Reageer (4)

    12-05-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kamwielpaniek

    Psy van hier en psy van daar…

     

    Zes minuten. Precies zes  minuten spendeerde het Canvas nieuws gisteren aan één wielrenner. Journaalopener nog aan toe. De ellende van de Pakistaanse vluchtelingen, de dodelijke week-endongevallen, kamperende ouders voor een schoolpoort, de niet-schorsing Koekelberg, de  moord en brand schreeuwende Wetstraat wegens uitgelekte inkomens kon allemaal wachten. Somers en de LDD-intelligentia twee dagen geleden hotter dan hot nu voorlaatste schuif.

     

    Eigenlijk toch een merkwaardig landje België. Een coureur snuift een lijntje coke en ’t land staat op zijn kop. De tergende onrust bij Opel moet wachten. Eerst zien wat de haarwortels van Boonen te vertellen hebben. Daar kan zelfs  een Sarkozy niet tegen op. Verhofstadt moet China aandoen om 30 seconden zendtijd te verwerven. Dehaene  als watermeloen in een pretpark, goed voor amper een flits.  Maar ja, Tommeke  is een winner and the winner takes it all! Dedecker bijt nu op zijn sjiek. Zeggen dat zijn memorabel dossier twee jaar geleden over de getuigenis van een drugsverslaafde oud-wielrenner – bajesklant wegens moordpoging bovendien- het lang niet haalde bij dat lijntje coke van Tom op een zomers terrasje.

     

    Al die heisa omdat de jongeman in kwestie een voorbeeldfunctie zou hebben. Pardon? Een ventje dat de belastingsdiensten van zijn land ontweek door naar Monaco uit te wijken, een voorbeeldfunctie? Schandalig dure auto’s in prak rijden aan overdreven snelheid een voorbeeldfunctie?Als  Boonen een wel omschreven functie heeft dan is het krantenpapier doen verkopen. Papier, kliklaminaat en Vlamingen massaal als lemmingen naar start- en eindmeten van koersen drijven. En Tommeke is daar dankzij de steun van wielerbobo’s en zijn entourage meesterlijk in. Om de financiële zaken van al degenen die in Tommeke een flink stuk van hun broodbeleg zien draaiende te houden komt er nu een begeleidingsplan aan te pas. De ploegartsen zullen hem heel intensief volgen in overleg met een gespecialiseerd centrum, zeg maar afkickcentrum of de A.A. uit de Kempen.  Decompressietechnieken aanleren na te grote inspanningen en maandenlang leven als een pater heet dat. Concreet een resem uitgelezen psychologen en therapeuten, à la limite het sermoen van een ervaringsdeskundige jezuïet  voor het haantjesgedrag van één enkeling. Goudhaantje weliswaar. Vandaar.

     

    Wanneer kleinzoon over enkele jaren me de vraag stelt welke studierichting hij het best uitgaat, een raad: eender wat als er maar PSY aan voorafgaat. Problemen met relaties, problemen met de BBQ van de buren, problemen met je hond of kat of koters, problemen met je sociaal- en rijgedrag of dat van anderen, problemen omdat je niet kunt uitmaken of er een probleem is, problemen omdat je overal problemen ziet? Geen nood, de psy weet raad zolang je betaalt.



     

    Reageer (4)

    10-05-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Moederdagen


     

    Voor mijn darling-daughter…

     

     

     

    Je hoeft me niet te vieren, kind. Geef toe zo’n lieve, oergezellige moeder ben ik  niet. Trouwens wanneer moeders diep in eigen boezem kijken, durven kijken, wedden dat ze met rode kaakjes voor de spiegel staan. Daarom dat moeders zo’n hekel hebben aan een stukje introspectie wanneer het om hun relatie met  hun dochters gaat. Ik weet het ik maak je soms knettergek met mijn opmerkingen. Wanneer ik je voor de zoveelste keer zie slikken, zie denken “ My God, daar gaat ze weer” bij mijn zoveelste opmerking dat die fijne hemdjes van je zoon beter op 30 graden met Dreft worden gewassen dan met dat vloeibaar spul dat je gebruikt of dat je  jouw dure meubels hongeren naar een flinke beurt  met een oerdegelijke vaste boenwas dan met die rotzooi van sprays.

     

    Om horendol te worden die commentaar van mij. Moet je mij niet vertellen hoor heb ik eveneens ervaren met jouw grootmoeder. Kind toch, heb ik mijn make vaak een betweterige zaag gevonden. En nu, zou ik er alles voor veil hebben nog een keer onder mijn voeten te krijgen omdat de schoudernaden van de overhemden niet naar haar zin zijn gestreken. Ons make, jouw liefste memeke, zij beheerst nog steeds een stuk van ons leven, nietwaar?

     

    Je hebt natuurlijk van die moeders die zelden opmerkingen maken, die altijd een brok gezellige warmte zijn  wanneer de kinderen  eens per week of om de veertien dagen langs komen op de koffie of zo. Wij zitten zo niet in mekaar. Jij komt nooit langs op bezoek, jij komt altijd naar huis haast elke dag. Dat oude vertrouwde nest blijven we delen, jij en ik. Ons huis ademt naar jou, jouw geur raakt er nooit meer uit. Kan niet, zesentwintig jaar onder eenzelfde dak laat sporen na. Overal. Je babyschoentjes, je fopspeentje, je glazen papfles, een tetraluier met twee spelden, je kindercouvert, je poppenhuis, je Barbies, al je melktanden, al je schoolrapporten, je 45-toerenplaatjes, je nieuwjaarsbrieven, heel wat opstellen, je diploma’s,  tapes vol zelfgezongen en soms zelfbedachte schlagers toen je de Abba en Olivia Newton-Jones toer opging, zelfs je eerste cognackleurig behaatje alles heb ik gehouden. De liefdesbrieven van je man liggen onaangeroerd  in de lade van je nachtkastje. Met rood lint er rond. Jawel onaangeroerd. Oké, ik heb ze gelezen, twaalf of dertien jaar geleden, sedertdien nooit meer, mijn erewoord. Hoeveel van je tekeningen, jouw attenties voor mij hangen er hier wel niet in huis? En je slakkenhuisje in klei in ons toilet.

     

    Ach, liefje, ik hoef geen bloemen, parfum of wat ook. De klank van je stem, je “ mamma, ik ben hier”, die tedere blik in je mooie grote ogen en je lippen op mijn wang van geschenken gesproken! En die, die krijg ik elke dag. 

    Reageer (2)

    07-05-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Impossible mais vrai!

    Politieke hoerderij of doorgestoken kaart!!??

     

    Denkt een mens dat  met kerels zoals Lippens en zijn acolieten, met de Moermanssaga, met Koekelbergsoap, met de erotische dreiging van Tensamani, met de frauduleuze Van Cau, met lallende zuipschuiten genre Daerden, met in hun gat gebeten, verbitterde en Blackberrygekke geitenhoeders, met archi-slechtscorende en totaal onkundige parlementariërs, die liever lummelen in “The Butterfly” dan één enkel dossiertje door te nemen, de beerputten van de haute finance en politiek na jaren zichtbaar werden, wel dan is er nog de bende van LDD en in Mechelen ruikt babyface Bart, bloed enfin dacht bloed te kunnen ruiken.

     

    Demagogie als coporate governance, als cultus. Surrealisme, onvermogen, loodgieters van de onderbuik,  kotsspuwers. Is het Fellini of platvloerse vaudeville , daar in Oostende- cfr. Camps “Palermo aan  de Noodzee”- en in ’t blauw fabriekje aan de Melsenstraat? De uitgelekte overstapregeling van kamerlid Vijnck slaat alle records. Dat Somers niet aarzelt om de botte bijl te hanteren om DeeDee financieel en moreel knock-out te slaan, niet te verwonderen gelet op zijn antecedenten. Dat een  doorgewinterde advocaat als Kris Luyckx dit prul mede ondertekent dit is pas werkelijk onbegrijpelijk. Scripta manent. Moet zo’n gehaaide rot toch weten! Dat met een DeeDee als tegenpartij! Infantiel, wat zeg ik: debiel. Uitgerekend met de man waarvan iedereen weet dat hij kampioen is in het moddergooien en  garen spint met schandalen en lekken. In diens val trappen? Ca stinke en nog geen beetje. Dit is je reinste opgezet spel daar in Oostende. Bloedwraak. De miskleun rond het gerechtsgebouw in Veurne en de detective van het zevende knopsgat rechtgezet en de media-aandacht rond de vermoedens van fraude door zijn beste (!!??) parlementaire kracht afgenomen.   

     

    Verwonderlijk? Komaan, mensen, als een man 5000 euro  inzet  om eventueel  een pluchen zitje te kopen, goed wetende dat hij ter plaatse als vetbetaalde pispaal en risee van het halfrond zal fungeren, waarom zou hij dan aarzelen om in deze vunzige combine niet op te treden door schijnbaar te willen rollen van cheque naar cheque? Wij verdienen toch beter? Politiek is met de dag meer toebrengen van leed aan de burger, gisteren mijn aangifte formulier ontvangen, nu de hetze met dat stel klootzakken.  Wat volgt nog? Verraad van de burger. Ik ben gedegoutteerd.

     

    Vorige donderdag minister Kathleen Van Bremt in de l mei stoet zien lopen? De zotte mus, pruimrode jersey over zwarte caleçon, vond ooit Liekens een “straffe madam, iemand om eerste minister te worden”, kan het populistischer ja? Loopt ook over naar Europa, Vlaanderen kan ze kussen. Opnieuw speelt de uitspraak van mijn oud-directeur door het hoofd – bestuurslid in een gekende multinational: “De politieke wereld, kind, dat is het containerpark van de industrie!”

    Anderzijds wat te verlangen van een bende kleine garnalen indien de academische wereld eveneens forfait geeft? Zwijg me voortaan over economen.  De rekken in de bibliotheken bezwijken onder de economische theorieën. Hebben al die geleerde koppen en Nobelprijswinnaars de huidige crisis zien aankomen?  Een beschrijving ervan geven, tot in het kleinste detail dat wel, kolommen lang maar  vorspellen, laat staan remediëren?  

     Enkel het mea culpa van twee professoren heb ik gelezen:

     

    “Economie bleek –niet voor het eerst- vooral de wetenschap van de verklaring achteraf, in plaats van de voorspelling vooraf ( prof. Marc De Vos U-Gent)

     

    “Wat we over de wereldwijde financiële crisis weten, is dat we er heel weinig over weten” (Paul A. Samuelson, MIT Nobelprijs 1970)

     

    En daarmee is de kous af!

    Reageer (1)

    04-05-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een zaterdagochtend


    Buurtcomités…


    Zet drie ex-scouts en vijf oud-akela’s rond een tafel en ze smeden plannen. Samenhorigheidsplannen. Zelfs gehuwd, het blijven padvinders: altijd geplaagd door padendrang. Ze hoeven geen bossen, enkele straten volstaan, die van mij onder andere. Wat blijkt? Onze straten liggen er blijkbaar niet gezellig bij. Geen X-factor. Geen sociale blingbling. Geen uitstraling. Change is the word! Samen is nummer twee. En zij gaan er voor.  Verenigen wat gescheiden is, herstellen wat gebroken lijkt, in ’ t kort gezegd “ wat grijs is wordt gekleurd”.

     

    Wat grijs is wordt gekleurd! Het zal wel! Overkomt me om de twee maanden à 60 euro per beurt. Denkende aan hun recent gerenoveerde woningen in alle tonen van grijs, heb ik de woorden “ dat gaat jullie een noot kosten kinderen” tijdig ingeslikt. Ze schoten immers prachtvonken. Zo’n  enthousiasme die drie jonge meiden zo'nveertien dagen geleden om halfnegen aan mijn deur. Cecile, sedert de geboorte van haar tweede baby herdoopt in Cil, droeg haar zoontje in een buidel, stelde haar stapgenoten voor: Brie, zoals de kaas, graatmager en eindeloos lang. Van de derde ben ik de eenlettergreep-naam al kwijt. Het kind stond op het punt te bevallen. De navel stulpte haast door de T-shirt uit. Haar lief snoetje een groot zwangerschapsmasker. Zo’n kind gaat op een vroege zondagochtend op huis-aan-huisvisite. Foei,  blijf toch  in je bed liggen, meisje, over een of twee dagen moet je er wellicht  drie keer per nacht uit. Omwille van haar heb ik het trio in mijn woonkamer gelaten, kon ze tenminste wat rusten in mijn zetel.

     

    Brie stak direct met haar betoog van wal. Zij en haar man hadden samen het plan opgevat want “ Als ik iets in mijn kop heb zit het niet in mijn gat, madam! “. Haar moeder wist dit van in haar babyjaren en Brie wist dat ze sedertdien nog geen haar veranderd was. “Proficiat!” dacht ik en slikte opnieuw mijn woorden in. Indien er voldoende interesse was – en Brie wist zo al  dat die er was- hoefden ze enkel nog een drietal actieve bestuursleden aan te zoeken en de zaak kon opgestart worden om aan te vangen begin juli: en vernieuwd buurtcomité. Voilà!

    Geen  duister,muf en indommelend geval zoals het huidige dat slechts en met moeite een tweetal manifestaties per jaar voorziet. Animo was het kernwoord. Een “Animo” zo zou het comité voortaan heten. Animo zat in Brie d’er kop , en als het in haar kop zit dan….

     

    Brie en haar man wisten uit ervaring wat een buurt - oud, stokoud, iets jonger, heel jong en piepjong, nodig had. Uit ervaring!? Een stel dat samen amper een halve eeuw is!

    “Ja, madam, uit ervaring. We zitten beiden in de sociale sector. Hij op ’t ministerie en ik in ’t stad.”

    “En haar ventje da’s geen kak” kwam Cil tussenbeide “hij staat op de lijst voor ’t Vlaams Parlement. Als het meezit krijgen wij een volksvertegenwoordiger in onze straat!”

    Brief wuifde iets te hautain, doch zichtbaar geflatteerd, de lofzang op haar ventje weg. Vertelde langs de neus weg dat er een wonder zou moeten gebeuren om een zetel te bemachtigen. Maar ja hij stond pas aan het begin van zijn politieke carrière. Het zat hem in het bloed van “jongsaf aan”: eerst de jeugdbeweging, dan de studentenactiviteiten, tijdens het verlof vrijwilligerswerk bij een advokaat-mandataris en door zijn functie op ’t ministerie liep hij ook al iemand van belang een keertje tegen het lijf.

     

    “Zo is van het een het andere gekomen, verstaat ge madam? Toen het kartel uiteenspatte heeft hij zich, tot verdriet van zijn ouders, van die oude garde losgerukt en voor Vlaanderen gekozen. De kansen liggen daar beter op termijn. Allez mijn ventje vindt dat toch.

    “Of haar ventje dan niet wist dat “Animo” de naam was van de socialistische jongerenbeweging. Een politieker-in-spe  wordt toch verondersteld weet te hebben van de concurrentie?” vroeg ik langs mijn neus weg..

     

    Brie keek me ongelovig en verbaasd  aan, dacht hoogstwaarschijnlijk dat ik met haar een loopje nam. Wat dacht dat mens nu wel? Haar ventje wist toch alles zeker?

    Cil heeft me gisteren bekend dat de plannen voor onbepaalde tijd opgeschort werden: te weinig buurtinteresse en de campagne van Brie’s ventje heeft nu alle prioriteit.

     


    Reageer (3)

    18-04-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Omtrent Sarah en DeeDee.


     

    Hoe zou het nog met Sarah zijn?

     

    Sarah Palin. De poolster uit Alaska. Het mens dat ’s morgens haar bovenraam openzette om te zien wat Poetin en de zijnen uitspookten. Drill-baby-drill econome en side-kick van Mac Cain. Amper geïntroduceerd als runningmate en ze holde hem tien mijlen voorbij. Halfjaar lang  meest populaire, meest favoriete oertype monogame huismoeder voor godvrezend dus goedgelovig, vaak laaggeschoold Amerika. Voor Europa een en al glunderende onnozelheid. Een resem hilarische tv-interviews- voer voor ferm gesmaakte parodieën-en de kers op de taart: een telefonisch gesprek met een nep-Sarkozy.  Cremmy, onze “verlichte” krullebol uit Aalter zou er nog niet intuimelen. La Palin wel. Ze hebben trouwens heel wat gemeen die twee, afgezien van het genderverschil. Zitten al jaren in de politiek, weten er weinig van af, blaffen er op los en  geven de meest uit te context gerukte antwoorden.

    Bevlogen creationiste, die Sarah.  Wist zeker dat mensen ooit paardje reden op dino’s, kent nauwelijks het verschil tussen Darwin en een koekoeksjong.  Voor Europeanen oerdom rechts, voor de neo-cons  en Dallas boys aanbeden als Gods gift.

     

    Sarah Palin met peperdure mantelpakjes, oorbellen, kralen, kapsel en design bril, je kon geen krant of magazine openslaan, there she was, full color blingbling. En nu,  geen kat spreekt nog over het mens.  Een tijdje terug  slechts een fait-divers over het afgesprongen huwelijk van haar tienerdochter-met-baby.

     

    Maar nog liever tien Palins of Eddy Wally’s in de Wetstraat – volgens mio marito zitten die er overigens al- dan de volkstribuun van de onderbuik JMDD. Denk niet langer dat  amokstoker De Winter, in de Belgische politiek zijn gelijke niet heeft want overtroefd door OO7, de man die zijn stad als  Palermo aan de Noordzee uitriep! Een poos geleden omschreef hij zichzelf al libertair en ethisch-progressief. Ik herhaal ethisch-progressief. Ethisch blijkt opnieuw door  zijn laatste stunt:via enkele omwegen en onder het mom van onderzoek naar de sell-and-leaseback taktieken van de overheid, het reilen en zeilen van zijn meest gehate politieke tegenstander, diens vrouw en zoon te laten uitvlooien door een privédedective. Progressief want blijkbaar lukt zoiets via wetenschappelijk onderzoek naar patenten op ecologische dakramen. Wetenschap om financieel goor op te sporen. Eigenlijk niets nieuws onder de zon. De dot.com- en pharmasector bewezen het al, bij deze de alom geprezen zonnepanelen en haar industrie. Belastingsinspectie van Reynders, mochten jullie de mankracht, knowhow hebben en…fiat krijgen niet wachten!

     

    Een poos geleden verklaarde hij, DeeDee dus, met veel poeha in “De Zevende Dag” dat hij vlak voor de verkiezingen in juni meer dan een ippon zou binnenrijven met een groots schandaal rond openbare gebouwen. Hij had zoals gewoonlijk de nodige informatie vanuit de juiste bronnen. Wist hij veel dat uitgerekend die LDD- bronnen in Hasselt aan het muiten zouden slaan!  Komt daarbij dat eerstdaags DeeDee’s boekje geopend wordt, in boekvorm nota bene. Onder meer over VLAS, het vzweetje van 250.000 euro  dat Johan Sauwens, in een vorig leven minister van Sport, toevertrouwde aan de succesvolle bondscoach en debuterend politieker DeeDee.  Kon hierdoor een politiek gansje ala Ulla enigermate gepaaid worden, met in het vooruitzicht een parlementair zitje naar rato van 5510 euro netto per maand? Doch welke baardige duivel kwam roet in het eten gooien door het vzweetje te ontbinden na slechts één blik op de bilan? Guy Van Hengel, de opvolger van Sauwens en….vader van het liefje van zoon De Gucht. Les choses s’expliquent. DeeDee zal de eerstvolgende weken meer dan 10 tv-stations mogen platlopen om zijn onschuld te bewijzen. Een rol die hem op het dikke lijf is geschreven: vermoorde onschuld en verbaal tekeer gaan. De marktkramer van de onderbruik, schreef Camps. Uitgerekend nu Phara nog een week lang hors service is. De schurftvisser heeft dit keer geen chance!

    Reageer (2)

    13-04-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Met de E van evolutie


    Wie nu nog aan Darwin twijfelt…

     

    Een homp vlees presenteren om mij te paaien, doet hij niet. Mijn lievelingsfruit aanhalen wel, soms verpakt in een mandje met een strikje, samen met enkele lieve woordjes in zijn typisch haast onleesbaar, krullerig handschrift. Zich op de borst kloppen valt nu en dan een keertje voor. Het bijhorende brullen is sterk afgenomen of vervangen door de stem van Sardou en Brel, kwestie de buren niet op stang te jagen beweert hij,  mijn adorabele leugenaar.  Wat ik al jaren weet is nu wetenschappelijk bewezen. Mio marito heeft het niet van vreemden. Het zit in de genen, is eigen aan ons soort want ook bij apen is seks te koop!

    “Chimpanseemannetjes kunnen maar beter een stuk vlees meebrengen wanneer ze seks willen. Vrouwelijke chimpansees paren namelijk vaker met soortgenoten die op regelmatige basis hun buit met hen delen, dan met soortgenoten die dat niet doen.” Om tot die conclusie te komen hebben twee primatenwatchers van het Max Planck Instituut in Leipzig zo maar eventjes 3000 uren in een nationaal park in Ivoorkust chimpansees bestudeerd.

    Mannetjes die bereid zijn hun buit te delen hebben dubbel zoveel partners dan hun soortgenoten die het vertikken te doen. Vrouwtjes die niet hoeven te jagen raken hun calorietjes niet kwijt  en behouden alle energie nodig voor de eisen van het uitverkoren aapje. Op dit vlak wijk ik eventjes van mijn primaatzussen af. Ik wil moridicus mijn colorietjes wel kwijt. Vandaar dat ik blijf jagen. Verwoed jagen. Meestal op  huisvuil en de komende maanden op alle soorten vliegende insecten die me het leven zuur maken.  Duurt mijn huisvuiljacht naar zijn zin té lang, dan stopt hij, opnieuw om me te paaien, een “Mon Chérie” in de mond.  Daar waar Schotse onderzoekers in het West-Afrikaanse Guinea hebben  waargenomen dat wilde chimpansees begeerde vruchten uit velden en tuinen stelen om ze als geschenk te geven aan vrouwtjes. Dit alles met het ultieme doel voor ogen: zich zelfs meer voortplanten dan de leider van de groep.

    Van voortplanten gesproken…ja, het gebeurt nog. Hier en daar een wintervast plantje als aanvulling van de perkjes in onze tuin. Ook voor primaten komt de levensklok ooit stil te staan. Alhoewel heel uitzonderlijk en gewoonlijk in een godvergeten streek vernemen wij soms iets over een barende oma van goed 60-plus. In dit verband kan men wel spreken van de wegen Gods die ondoorgrondelijk en wonderbaarlijk zijn, doch zoals Ernst me ooit schreef “ voor het merendeel op onze leeftijd echter slecht geplaveid!”

     

    Reageer (4)

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.In de nasleep van WO-lessen...


    “Democratie, hoe steekt dat feitelijk in mekaar, memeke?”

    Begin maar op het niveau van een elfjarige uit te leggen hoe iets principieel redelijk deugdelijks vaak een rotzooi blijkt. Bij kleinzoon volstaat het niet langer holle slogans uit de Wikipedia voor te leggen. Kleinzoon wil meer: facts and figures bij wijze van spreken, materiaal ontvankelijk voor zijn jonge geest dus …voorbeelden.

     

    Op school wordt er in het kader van de WO- lessen ( werkelijkheidsonderricht maw geschiedenis, aardrijkskunde en de beginselen van natuurkunde vallen onder de gemeenschappelijke noemer WO) over democratie gepraat. Hij heeft de USA-verkiezingen op afstand gevolgd en beseft plus minus wat Obama voor de zwarte Amerikaan betekent. Opa heeft er hem, achter mijn rug, op gewezen dat in Frankrijk de president o.m. pronkt met een zangeres-naaktmodel en  ik heb hem verteld dat in  Duitsland een vrouw letterlijk en figuurlijk de broek draagt.

    Bovendien ziet hij in de journaals hoe steeds diezelfde mensen de hoofden bij elkaar steken wanneer het om ernstige zaken gaat.

     

    Maar hij ziet ook andere dingen. Hij ziet ook hoe grote groepen “gewone” mensen luidkeels protesteren, auto’s in de fik steken, ruiten aan diggelen slaan en met de gezagvoerders kat-en-muis spelen. Hij heeft onze tafelgesprekken gevolgd en meegemaakt hoe je democratisch verkozen met liefst 800.000 voorkeurstemmen eerst op een tafel danst om enkele maanden later de laan te worden uitgestuurd, met enkel nog een Black Berry in de hand.

     

    Democratie! Krijg dat aan zo’n jochie maar eens uitgelegd! U en ik, volwassenen, weten dat als een volk tevreden is over zijn regering er iets grondig mis is met dat volk. Anderzijds weten we ook dat als een regering tevreden is met haar volk, er iets grondig mis is met die regering. Bovendien moet in een democratie de regering niet doen wat het volk wenst. Mag niet. Het volk wenst gewoonlijk onzinnige en vaak tegengestelde dingen. Stel dat een regering die dingen zou gaan doen, wedden dat het volk toch ontevreden zou zijn, want het verwacht dat een regering geen onzinnige en tegengestelde dingen doet. Trouwens een regering die haar ganse ambtstermijn doet wat de meerderheid van het volk wenst, dat is een regering van slapjanussen van dommeriken. Als een regering slim is,vraagt die regering niet wat het volk wenst, de regering meent het immers beter te weten.

     

    Komt daarbij dat wij alhier een ouderwetse vorm van democratie aan ons been hebben. We zitten hier met een resem aan partijen, in het Noorden de helft meer dan in het Zuiden en een ding is zeker, zelfs in regionale verkiezingen zal nooit één partij de meerderheid halen. Vandaar dat er telkens na elke verkiezing een democratisch gekozen regering uit de bus komt, die weinig te maken heeft met de verkiezingsuitslag, maar alles met compromissen van partijleiders. Hoe slapper zo’n leider is (Leterme) of hoe onbetrouwbaarder en leugenachtiger (Reynders) hoe meer kans hij maakt op het premierschap of portefeuille van Financiën. Leeghoofden maar stemmentrekkers worden gedeponeerd op Landsverdediging , kopen er niet te gebruiken materiaal aan en huilebakken krijgen cultuur en sport. Idem dito in Holland  waar een katholieke minister op Jusititie wordt geplant en zo dom is om te eisen dat het beledigen van de Roomse God dient bestraft te worden, dit in een land waar al jaren een scheiding staat tussen Kerk en Staat..

     

    Democratie,  in essentie “ het volkt dat regeert”  via haar vertegenwoordigers, terwijl de kranten  bulken van overlopers, malcontenten, ruziemakers en -stokers en carrièreplanners,  hoe leg ik dat aan ons ventje uit?  Nog enkele nachtjes over slapen zeker?



     

     

     

     

    Reageer (1)

    12-04-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijn gedacht

     

    OPSCHUDDING!!!

     

    Feiten: een baby’tje lijdt aan valse kroep, mag niet naar de crèche, ouders moeten uit werken gaan, vragen oppas aan huis bij hun mutualiteit, krijgen een gediplomeerde kinderverzorgster van 22 over de vloer en s’ avonds overlijdt het wichtje.

     

    Doodsoorzaak: vermoedelijk een geval van shaken-baby-syndroom, het zoveelste weet de geblondeerde VTM-nieuwsanker zichtbaar geëmotioneerd te vertellen om amper twintig seconden later met een professionele smile van hier tot ginder  een prul van een fait-divers aan te kondigen.

    Voer voor de gazetten de dag daarop. Verontwaardiging alom! Foto’s van lamgeslagen ouders -het zal je maar gebeuren- en de gebruikelijke commentaren en analyses van specialisten.

     

    Twee jaar geleden heb ik zo’n pseudokroep bij een ukje van amper vijf maanden meegemaakt. Wie onwetend is over dit ziektebeeld, en ik was in het geval, die schrikt zich te pletter. Het baby’tje  huilde, kreeg het zichtbaar benauwd en kwam daar op de koop toe  die  door merg en beende gierende merkwaardige hoest bij. Gelukkig hield de grootmoeder het hoofd koel en volgde stipt de stoom-instructies van de arts op. De dag daarop was het probleem grotendeels voorbij en lag het ventje te slapen als een marmotje. Naar het schijnt duren de aanvallen hooguit een tweetal dagen.

     

    Kijk, beste lezer, hier wringt nu voor mij het schoentje. Ik kan niet begrijpen dat ouders, waarvan ik mag aannemen dat zij goed ingelicht werden door een arts, het aandurven om dit kindje toe te vertrouwen aan de eerste beste wildvreemde. Twee dagen, uitzonderlijk  drie duurt een valse kroep, is hun job zo belangrijk dat zij elk om beurt geen een dagje spoedverlof kunnen nemen?

     

    Ik kan me best voorstellen dat een 22- jarige kinderverzorgster, hoe gediplomeerd ze ook mag zijn, wellicht zelden zo’n pseudokroep van dichtbij  heeft meegemaakt. Theoretisch heeft het meisje er misschien ooit iets over gelezen, doch dat het kind de pedalen verliest uit onwetendheid, gebrek aan ervaring en hoogstwaarschijnlijk ontoereikende informatie over het ziektebeeld, ik dan daar inkomen. En neen, dat is geen reden om het baby’tje doorheen te schudden. Maar het kan wel aanleiding geven tot ondoordachte handelingen uit radeloosheid en onmacht. Trouwens statistieken bewijzen dat het shaken-baby-syndroom  heel wat vaker voorkomt bij kleintjes die toevertrouwd worden aan of onder de hoede vallen van jonge mensen.

     

     

    Bedenkingen heb ik ook ten overstaan van de opvangorganisatie. Werden er geen specifieke vragen gesteld  aan de ouders? Krijgt de uitzendkracht geen telefoonnummer mee waar zij in noodgevallen terecht kan? Ging er geen belletje rinkelen bij de organisatie tijdens  de registratie van de ouderlijke aanvraag, iets van “ Oei, valse kroep” opletten geblazen wie er heen kan gaan? Hoogstwaarschijnlijk niet. Een prompte en verzekerde “ dépannage” daar ging het hem om en dat een baby’tje daar het leven bij inschiet….

     

    Afschuwelijke dagen en maanden staan de ouders en grootouders te wachten, niet te stelpen verdriet en al die onbeantwoorde vragen met mogelijk een resem aan zelfverwijten: “Hadden we maar…..” Ik zou de eerstvolgende jaren hun leven niet graag delen.

     

     

     

     

     

     

    Reageer (2)

    08-04-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Voor en spellen!


     

    "Avevo provisto il terremoto in Abbruzo!”

     


    zei Giampaolo Guiliani gisteren. De heer Giampaolo is seismoloog en deed zijn voorspelling op basis van  lichte, opeenvolgende  schokken in de maand februari. Ze geloofden hem niet, de bestuurders in l’Aquila. Tja, voorspellingen kloppen dikwijls pas  achteraf.

     

    In augustus 2007 voorspelde mijn huisastroloog dat Leterme zijn fameuze “vijf minuten en goed bestuur”  zou moeten inslikken en deemoedig  met de staart tussen de benen terug  naar zijn geit zou gaan. 1 tegen 800.000! Op Unibet  staan met zo’n resultaat mijn schaapjes meer dan op het droge. Voorspellingen! Hoeveel jaren al voorspellen die gehypnotiseeerde  zondagse deur-aan-deur bellers, de getuigen van Dingens de naam schiet me niet meteen te binnen, dat de wereld  op die en die dag beslist zal vergaan? Niet te vergeten, dé ziener aller tijden Nostradamus, voorspelde in de 16de eeuw dat het cordon sanitaire een blok aan het been van het Vlaams Belang zou blijven. Zijn believers halen dit uit  kwatrijnen genre:

     

    Op de plaats waar Leie en Schelde samenvloeien,
    zullen de huwelijken lange tijd gearrangeerd worden.
    Maar in Antwerpen waar men het kaf vervoert,
    blijven jonge oude dochters maagdelijk.(*)

     

    waarin de jonge oude dochter, maagdelijk want ze raakt maar  niet verkocht, voor het VB zou staan. Terwijl de huwelijken aan de samenvloeiing van Leie en Schelde, Gent dus, duiden op de traditionele jarenlange alternerende  rood-blauw-geel coalities, dus  niet direct op Wilfried en Miet. Zo’n voorspellingen, geef toe, beste lezer, si non è vero, è ben trovato.

     

    En ondertussen blijft midden Italië schudden. Blijven de inwoners van de geteisterde gebieden sidderen en beven en blijft de heer Giampaolo voet bij stuk houden en in het door hem ontwikkelde meetinstrument geloven. Tweehonderd lichamen zijn reeds geborgen, een duizendtal mensen wordt verzorgd  en honderden woningen kompleet vernield. Sua Emittenza belooft afdoende hulp en rekent op de steun van het Europese Calamiteitenfonds en dan is er nog….Benedictus! Hij belooft de bidden voor de slachtoffers. Vurig zelfs, vooral voor de kinderen. Ter aanmoediging voorziet hij geen giften wel een speciale apostolische zegen  want naar verluid is zijn ziel met ontsteltenis vervuld. Wiens ziel en gemoed verdorie  niet als je de intrieste journaalbeelden ziet?



    (*) vertaald in hedendaags Nederlands

    Reageer (1)

    07-04-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Smoelentrekkers


    Mensen stop er aub mee!

     

     

    Neen, ik wil niet. Ik word jullie vriend of vriendin niet en daarmee amen en uit. Vriendschappen online, moi j’en ai plein le dos. Bespaar me  in hemelsnaam jullie mailtjes voor diverse smoelenboeken, ze vliegen trouwens recto de prullenmand in. Met het verkeerde been uit bed gestapt of zit Titipoes op een “wier”? Bijlange niet. Integendeel zelfs. Ik zit wel midden in mijn grote schoonmaak, doch dit heeft niets te maken met mijn norsheid. Ja, ik ben nors. Vandaag. En gisteren. En eergisteren.

     

    Haast om de twee, drie dagen  steeds dezelfde stereotype onnozelheid in mijn mailbox, met al de Chinezen maar niet met La Poes hoor.  Lui wier naam me niets zegt, laat staan hun “face”, om het woord tronie niet te gebruiken zijn plots gebrand op mijn vriendschap.

    Kleinzoon zit ook in zo’n virtueel vriendschappennetwerk. Te begrijpen, hij zweeft tussen kindertijd en puberteit. Gekke toeren en zotte dromen horen er bij, doch volwassenen en vooral zestigplussers!!? Volstaat het aanbod van seniorennet plots niet langer? Hoe eenzaam moeten velen onder jullie wel zijn om mordicus te willen meedraaien in zo’n commercieel opgefokte mallemolen? Anderzijds slopend toch om zo’n netwerksite te onderhouden? Relatief gezonde senioren, die uren doorbrengen voor een schermpje mankeert daar niets aan?

     

    Opgelet, in smoelenboeken van handelaars, studenten en vooral van politiekers, daar kan ik nog inkomen. Alle baten helpen en ieder vleugje reclame is in deze crisis- enverkiezingstijd handig meegenomen. Daarom dat ik er meer en meer van overtuigd raak dat al die plotse genereuze vriendschapsaanbiedingen een partijgeurtje dragen. Het zou ook kunnen dat het enkel en alleen om een soort spelletje gaat. Smoelenboekenfananten die elkaar de loef afsteken: “ Kijk eens hoeveel vrienden ik al  bijeengezwansd heb?”

     

    Daarbij ik geloof niet in online vriendschappen. Vriendschap is voor mij een heel precieus iets. Je biedt dit niet zomaar aan de eerste de beste aan. Vriendschap moet verdiend worden dag na dag en niet via een klik op een knop. Een kater heb ik er aan overgehouden aan die virtuele vriendschappen. Ja, ooit ben ik er ingelopen. Niet via een smoelenboek, wel een sleutelblogje. Een uiterst beperkt groepje mensen die geweldig op mekaar ingespeeld raakten  Fijne, pittige mensen stuk voor stuk alleen Titi paste er niet echt in. Na verloop van tijd wordt je wat losser, doe je in het volste vertrouwen een confidentie en pats…Een keertje onbewust op een eksteroog van een medelid getrapt en meteen niet een maar heel wat  deksels  op de neus gekregen. Té grote smoel allicht. Klinkt het niet dan botst het. Kortom voor jullie smoelenboek is iemand zoals Titi echt niet geschikt. Wil hiermee aub voortaan rekening houden. Ik herhaal het elk aanbod gaat so wie so de afvalbak ik.

    Reageer (3)

    24-02-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Titi is boos!

    Scholieren mogen niet spijbelen maar….scholen wel!!!!!









    Ten huize Titi geldt de wet “Iedereen baas in eigen kot”. Komt kleinzoon jengelen dat hij sedert de geboorte van zus de indruk krijgt dat hij bij zijn ouders in de tweede schuif ligt, dan tracht ik hem een aanvaardbare uitleg te geven en reken op zijn begrip, ofschoon ons ventje soms wel een tikkeltje gelijk heeft. Zie ik mijn dochter het haar “poppemieke” doende, dan…dan enfin soit, zand erover.

     

    Idem dito wanneer er naar zijn mening een en ander fout loop in de klas. Per definitie heeft de juf altijd gelijk, hoe ridicuul in mijn ogen haar handelswijze af en toe ook mag zijn. Een voorbeeld: in het begin van het schooljaar komt hij naar huis met een “Takenplanning”. Elke maand dient een welomschreven taak afgegeven te worden. Het staat de kinderen vrij deze maandelijkse taak naar hun eigen zin en wensen invulling te geven. De taak mag eender welke dag afgeleverd worden doch ten laatste de 26te van de betrokken maand, een dag later betekent NUL. Vandaar dat deze takenlijst zowel bij mijn dochter als bij ons duidelijk zichtbaar aan het prikbord hangt. Kleinzoon wordt dan gestimuleerd om niet te talmen met zijn verplichte taak want “ Gedaan is gedaan!”.

     

    Tot eind november geen vuiltje aan de lucht:

    September: vakantiebeschrijving

    Oktober: horrorverhaal

    November: drie limericks

    So far so good.

     

    Opdracht december: schrijf eindejaarskaart in het Frans! Medio december geeft hij zijn franse tekst aan de juf. Het hoefde in feite niet want het kaartje zou uitzonderlijk klassikaal worden opgesteld en daarbij de nieuwjaarsbrieven waren prioritair, opdr&cht december verviel!

     

    Opdracht januari: schrijf een brief. Kleinzoon geeft meer dan tijdig zijn briefje af. Brief door juf geweigerd want er diende gewacht op de instructies. De 26ste gaat voorbij nog geen instructies: geen tijd gehad. Begin februari vernemen de kinderen dat zij  aan de januari-opdracht niet zo zwaar hoeven te tillen, de brief zal geschreven worden tijdens hun verblijf in Zuid-Tirol in februari.

     

    Opdracht februari: een gedichtje, de richtlijnen worden ten gepaste tijde” doorgegeven. Tot op heden noppes richtlijnen. Met andere woorden het “gedicht” zal in het water vallen, want na het krokusverlof volgt de opdracht voor maart: een eenakter schrijven!

     

    Ben ik nu hopeloos ouderwets dat ik hieraan zwaar til? Op elke pagina van de klasagenda staan verwijzingen om regelmatig te studeren en stipt de taken af te werken.  Mag ik dan van de leerkracht eenzelfde inzet eisen?

     

    De laatste huistaken in de agenda dateren van 4 februari. Op 5 februari werd de volledige dag gespendeerd aan bespreken van de sneeuwklassen, met vervolg op 6 februari en in de namiddag was het playtime geblazen. Op zondag 9 februari vertrek naar Zuid-Tirol, retour op 15 februari. Door de vijftien uur durende busreis, begonnen de lessen op maandag 16 februari uitzonderlijk om 11 uur. Logisch gevolg: bijna de helft van de kinderen afwezig wegens hondsmoe zoniet snip verkouden. Woensdag 18 februari 20 van de 34 leerlingen aanwezig en halve dag verlof. Donderdagnamiddag (19/02) kleuterklasjes en basisonderwijs te gast op de Winterfoor ( een initiatief van het Stedelijk feestcomité en foorkramers, inbreng kinderen 3 euro). Vrijdag 20/2 hebben wij bewust en uitzonderlijk kleinzoon laten spijbelen wegens zware opkomende verkoudheid en…in de namiddag geen les: bezoek aan de carnavalhallen. Dan liever zelf onze jongen bijwerken. Morgen namiddag en zaterdag komen drie van zijn klasgenootjes langs om een deel van de verloren studietijd in te halen. Kwestie van à jour te blijven. Trouwens vanaf maart zullen de kinderen niet een doch vier tandjes mogen bijsteken om het schoolprogramma te kunnen afwerken

     

    Dan zit Minister Vandenbroecke te jammeren dat zijn maatregelen om het spijbelen tegen te gaan geen vruchten afwerpen. Neen, kinderen mogen niet spijbelen, scholen daarentegen wel en geen haan die daarover kraait! Titi wel en nog niet weinig!

     


    Reageer (4)

    21-02-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. 't Groot Zot

    Zes huissleutels in bewaring gekregen. Hij en ik, we zijn van dienst tot volgende week zaterdag:gepromoveerd tot dierenvoeders, huistoezichters en brievenbusleegmakers. Twee poezen, een collie, een kanarie en een acquarium met siervissen. Hun eigenaars muizen er vanonder want mijn stad viert karnaval. Al wie niet gebeten is door het lof der zotheid zoekt rustiger oorden op. En geloof me dat zijn er heel, maar heel wat meer dan de media laten geloven.

     

    Het centrum van Aalst is sedert gisteren te vergelijken met midden-Amerikaans stadje dat zich opmaakt voor een tsunami: alle etalages en winkelingangen afgesloten met houten platen, alle bloemenbakken zijn weggehaald, rond de aangelegde beplanting zijn houten karkassen geplaats en de betere horeca zaken worden drie dagen gewoon gesloten. De drankgelegenheden die openblijven stapelen vanaf deze avond banken, tafels, stoelen, overgordijnen, muurverlichtingen, glazen kortom al wat waardevol is in containers op. En woensdagmorgen is het puin ruimen geblazen. De ene stadscamion na de andere moet tonnen rotzooi ophalen, timmerlui breken de beschuttingen af en het winkelpersoneel maar braaksel schrobben en met hogedrukreinigers de sporen en stank van urine te lijf gaan.

     

    Akkoord de optocht  is wel het bekijken waard, doch eens de stoet voorbij begint de miserie, liefst drie dagen en twee nachten. Karnaval een volksfeest? Laat me niet lachen!

    Reageer (2)

    17-02-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ik zie, ik zie...

    Kinder- en grote mensenspelen!!







    “ Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en ik zie het hier” een kinderspelletje waar kleinzoon  al jaren tuk op is en  waarbij wij dan minutenlang de  idioot en slechtziende uithangen tot jolijt van onze pipo. Grootouders, die hier sporadisch nog komen lezen, kennen dit beslist. Het maakt deel uit van de kinderwereld

     

    Ten huize Titi ziet niet enkel kleinzoon dingen, opa evenzeer! Gaat het gezichtsvermogen achteruit, de geestelijke scherpziendheid neemt met de dag toe. Niet direct in onze huiskamer wel via tv. De dingen die mio marito meent te zien hebben niets te maken met onnozele spelletjes van al even onnozele bv’s maar alles met de politieke klasse. Zaken die normaliter het daglicht schuwen maar in de spots van de wandelgangen uitvergroot worden op het scherm: love hangt in the air van de Wetstraat en opa ziet wat ik in de verste verte niet zie.

     

    Zo ziet hij vb. hoe een klein vinnig anderhalve meter hoog VRT-popje vlakbij de ingangsdeur van de Kamer met verlangen uitkijkt naar die ene. Hij ziet ook hoe die ene vaak ongeduldig staat te drempelen als een jong broekje terwijl het meisje toevallig bij een van zijn collega’s de wormen uit de neus haalt. Hij ziet haar oogjes glinsteren, de zware micro in haar handje trillen, hoort ook hoe vaak ze haar vooraf ingestudeerde woordjes kwijtraakt waneer hij met zijn poep, op haar verzoek, op een of andere tafel plaatsneemt en zijn knie enkele keren terloops haar heupje of dijtje aanraakt.

     

    “Haast je toch!” roept hij “ kijk hoe die twee elkaar het wit uit de ogen kijken! Blue eyes weet niet waar hij het heeft. Meer last met zijn klieren dan met zijn commissie zo te zien.”

    Tegen de tijd dat ik mijn keuken uit ben, mijn handen droog wrijf en mijn bril opzet, heeft de Villa Politica regisseur Vadderke in beeld gebracht. Die jongen probeert dan een geleerde uitleg te geven aan de platte verwijten van de oppositie, met vijf minuten blablabla in plaats van een one-liner: Reynders salut en de kost!

     

    Over amourettes gesproken, recent publiceerde een of ander gezaghebbend orgaan de resultaten van een uitgebreide studie, hieruit bleek dat een op de vier amourettes op de werkvloer ontstaan. Een op de vier!! Chapeau voor al die buitenhuiswerkende dames en heren van nu! In mijn tijd ging het er anders aan toe: drie op de vier gegarandeerd. Natuurlijk dat was de generatie pré-IT verankerde stresskonijnen, de niet crèchetijden gebonden ouders. Een mens kon nog effen uitblazen, rustig een of meerdere tongen draaien en soms vlug van bil gaan achter een gesloten kantoordeur, tussen twee metalen klasseerkasten, op het veldbedje in de infirmerie mits het meebrengen van fruit, groenten  of een flesje elixir voor de verpleegster en voor de carrièristen was het hoogpolige kamerbreed tapijt  een draaiende zetels in directielokalen een zegen.

     

    Maar ja, in mijn tijd was er nog geen sprake van weeweewee jachtvelden dot com. Terwijl al wie nu op vrijersvoeten loopt en een internetaansluiting heeft, via datingstekken gemakkelijker aan zijn of haar trekken komt zonder het huis uit te gaan. Als je dan tussen al het kaf efficiënt de liegbeesten kunt filteren, ontdekt je hier een daar een korenhalm. Als het dan na een tijdje heen en weer gemail of gechat meezit, heb je een touche en zo geraakt een mens heden ten dage misschien ook van ‘t straat.

    Wisten jullie dat er in dit landje liefst anderhalf miljoen singles rondlopen? Anderhalf miljoen op elf miljoen inwoners, ’t is wat! Daarvan prijzen er meer dan honderdduizend hun kwaliteiten en marchandise aan op weeweeweedotrendezvousdotbe ee, lees ik in mijn krant. Vandaar de nood aan sociale woningen.

     

    Liaisons op de werkvloer hebben een groot voordeel: je weet ongeveer direct wat voor vlees je in je kuip  wenst en krijgt, terwijl met zo’n klein fotootje en wat opgeblazen woorden op een scherm…

    Ja ja, Titi heeft ervaring met datingsites. Maanden geleden op aanvraag van en samen met mijn buurman-duivenmelker-vrijgezel naar zo’n tweetal stekken gekeken en afgehaakt. Al die kreten van eenzamen, da’s slecht voor ’t hart.

    Reageer (2)

    14-02-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Valentijn

    Nodig eens een eenzame uit!



    Jawel ik leef nog. Very much alive and kicking zelfs…thuis. Hier op sennet, inderdaad op sterven na dood. Komt door die volhardende winterdagen en het feit dat ik in tegenstelling tot tal van senioren  niet verslaafd ben aan internet. Dus….staat de verwarming op mijn werkkamertje nauwelijks aan. Teken van krenterigheid beweert hij, mio marito. Zuinigheid, vriend! In postmoderne taal heet dat “ beperken van ecologische voetafdruk” in de tijd van ons make was het “niet onnozel en onnodig stoken”.

     

    Zuinigheid dus enerzijds en anderzijds, ja wat eigenlijk? Blogmoeheid? De dreigingen van de crisis waar ik eerlijk gezegd tot op heden nog geen millimeter hinder van ondervonden heb? De terugkeer van die tergende vapeuruitbarstingen, die mijn slaapgedrag naar de maan helpen? Sleet op de carrosserie en in de bovenkamer? Geen idee en daarbij ’t is winter en winter is alhier lektuurinhaaltijd. Mio marito, de schat, blijft maar ijverig de titels van werken noteren. Boeken die ik volgens hem absoluut moet lezen om bij te blijven, breinstimuli. Dus lees ik mij de voorbije weken te pletter en nu maak ik graag hierop een uitzondering want het is immers een speciale dag: Valentijn.

    Normaal een hoogdag voor de afzet bij chocolatiers, parfumeriezaken, intieme restaurants en bloemisten maar niet vandaag! Neen! Vandaag is het zaterdag en zaterdag is de voor gehuwde partner en  de nieuwe lichting “ tijdelijk relationeel monogamen” die tussendoor nog even buiten de pot pissen, weekenddag dus huisgezinnetjesdag, p’tit ami(e) dagen zijn meestal werkdagen.

     

    Wat dit alles te maken heeft met “ een eenzame uitnodigen”? Ik zal het jullie gaan vertellen. Vanavond komt Mariette langs. Wij nodigen haar regelmatig uit, meestal in het weekend. Mariette is zo’n p’tite amie, nou ja eerder een vieille amie. In haar geval kan je moeilijk van maîtresse of minnares spreken, eerder van een steunzool. Altijd uitlaatklep, opvanghuis,  hemdenstrijkster, typiste van uitnodigingen voor vergaderingen van haar heer, onbezoldigde oppas voor de kinderen van zijn kinderen.
    Inderdaad! Gans de familie heeft weet van het bestaan van Mariette. Het deert hen niet, niet meer. Vroeger was er ooit een ietsje heibel binnenskamers. Vroeger da’s veertig jaar geleden. Vroeger da’s de tijd toen Mariette nog dromen had, toen zijn woorden nog klonken als hemelse muziek. Jarenlang heeft de sukkel zich opgetrokken aan die twee woordjes van hem: GEDULD en OOIT…

     

    Na vele jaren, nog meer grijze haren en liters tranen beseft ze dat OOIT eigenlijk NOOIT inhield. Of we dan al die tijd op haar niet hebben ingepraat? Haar geen spiegel hebben voorgehouden? Natuurlijk wel twintig jaar lang, ons suf gepraat. Geen avance. Onze messen sneden niet op iemand als Mariette. Vijftien was ze en hij haar eerste grote liefde. Bakvissengedoe dat waanzinnige proporties aannam. Hij ging naar de unief en zij ging tikles nemen bij Meysmans. Hij koos voor een huwelijk met een welgevulde effectenportefeuille, zij werd typistje in zijn makelaarskantoor en bleef hem trouw. Mariette had geduld en ooit…

     

    Toen kwamen zijn vier kinderen en hun studies en hun verlovingen en hun huwelijken en nadien de kinderen van zijn kinderen, maar ooit ooit…tarara!

    Daarom komt zij vanavond langs, voor haar heet dat eventjes “ontsteken”. Wij zijn een van de weinigen die haar levensgeheimen kennen en bovendien Mariette praat zo graag. Niet zozeer over hem, alleen over die andere, die rond deze tijd vijfendertig had moeten zijn. Juist, had moeten zijn en zij, Mariette, heeft hem of haar die kans ontnomen. Overwegend uit liefde, die waanzinnige alles opofferende liefde van haar. Deels uit angst, de dwang was té groot.

    Het was hun eerste buitenlandse reis samen. Zwitserland! In dat steriele privékliniekje heeft ze de zin van haar leven achtergelaten. Daar gaan wij deze avond over praten, de zoveelste keer al…



     

    Reageer (4)

    30-12-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Viva Leterme!
    30....

    december...

    2008...


    Leterme I heeft wel iets goeds opgeleverd!

     

    Ik weet het, de man zelf wordt door de media afgedaan als een verongelijkt, chagrijnig, betweterig, eigengereid en miezerig kniezertje. Iedereen denkt er het zijne of het hare van, maar ik ben hem en zijn pipo’s dankbaar. Dat maandenlange Wetraatgeklungel heeft iets geweldigs opgeleverd en kleinzoon heeft er alle baat bij gehad, gewoon door ons dagelijks kwartiertje kranten lezen. Kleinzoon weet nu perfect wat metaforen zijn. Komt door dat herhaaldelijk gebruik van klontjes suiker, borrelnootjes en dikke vissen of sardienen in de pan. Hij begrijpt ten volle dat bepaalde uitdrukkingen een bewezen averechtse betekenis kunnen hebben. Zo staat “goed bestuur” gelijk met “wanbestuur” en is “ politieke moed” een synoniem van “arrogante overmoed”.

     

    Een bloedhekel had hij aan spreekwoorden, want “ Allez meme wie praat nu zo?” tot hij las dat de term “ de zwarte Piet doorgeven of doorspelen” schering en inslag is bij de Wetstraatezen en oude Middeleeuwse en folkloristische gebruiken zoals “met pek en veren insmeren” of “ de hoofdvogel afschieten” opnieuw trendy termen zijn.  “Schitteren door afwezigheid” wordt haast elke week meer dan perfect geïllustreerd door de woensdaguitzendingen van Villa Politica, waar Linda De Win vaak” bokkesprongen moet maken” en zich  “uit de naad moet werken” om toch iemand “bij de kraag te vatten” die iets of wat zinvols te vertellen heeft. Kleinzoon ziet ook dat het merendeel er ”voor spek en bonen bij zit” uiteraard nog meer voor de verloning. Zij bewijzen dat “men de gans plukt, zolang die veren heeft” en het nut “om in het gareel te lopen” kwestie van “een graantje mee te pikken” en ondertussen blijft het “ weinig wol geven doch veel geblaat”.

     

    Nooit eerder werden de legendarische woorden van Koningin Victoria meermaals “ uit de kast gehaald” dan de laatste dagen, want met het eisen van een commissie “om klare wijn te schenken” in het Justitie versus Vandeurzenverhaal, zijn vooral de blauwe vogels ‘ not amused”.

    Nogal wiedes, straks wordt er in Laken een adelaar beëdigd en “adelaars vangen geen vliegen” tenware ook hij “gekortwiekt wordt”, alhoewel zonder “de hete adem van De Wever in zijn nek”, mag die man voor mijn part gerust “aan de bak komen”. Misschien slaagt hij er wel in om “ de bakens te verzetten” en wordt het niet langer voor dit landje “huilen met de pet op”.

     

     

     

    Reageer (5)

    18-12-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.18/12/2008
    18....

    december...

    2008...


    De wenskaarten sijpelen binnen. Met mondjesmaat. Momenteel overwegend van mensen die geen moer om mijn lichamelijke toestand en geluksgehalte geven, wel om mijn portemonnaie: drie restauranthouders, twee kledingzaken, een aannemer van bouwwerken notabene, een schoenen- en een lingeriewinkel. Wenskaarten als noodkreet in tijden van tanend koopgedrag, zo beschouw ik hun kaartjes. Voor het eerst in jaren geven een handvol lokale handelaars een teken van leven, schijnen ze me te kennen terwijl ik er in evenveel jaren geen voet meer heb binnengezet. Inefficiënte reclame,  wat zij niet weten  publicity hardly seduces me.

     

    Het apezuur (té gek woordje ontleend aan Theaatje uit Zeeland) kreeg ik pas van de wensen van een provincie- en gemeenteraadslid. Dat mens kent mij van haar noch pluim, doch slaat me rond de oren met een resem aan hoedanigheden mocht ik er aan voldoen dan ben ik klaar voor een psychiatrische instelling. “Wees een weg”, schrijft ze, “een weg voor hen die dwalen plus een haard die constant warmte schenkt.” Uitgerekend dit komt van een dame die volgens de ellenlange opsomming van tal van raden en organisaties waarin zij figureert op z’n minst 24 op 24 uur wakker moet blijven om aan haar familiale verplichtingen iets of wat te kunnen voldoen! Het soort vrouw dat, mocht zij kinderen hebben en laat ons hopen van niet, haar koters voortdurend de deur uitjaagt naar allerlei kampen om haar politieke en zogezegd sociale activiteiten te kunnen vervullen. En zo iemand wenst mij de weg te wijzen!

     

    Pas op, hier komt het toppunt. Madame vraagt mij tevens te fungeren als brug. Een brug ja, een bridge over troubled waters om oevers te verbinden  en… - neen het is nog niet gedaan- tevens een huis moet ik zijn, een soort opvanghuis dus, voor hen die vluchten”. Nu moeten jullie weten dat de dame in kwestie deel uitmaakt van uitgerekend die politieke partij die al ruim vijfentwintig jaar alles tewerkstelt om de bruggen tussen het Noorden en Zuiden van dit landje op te blazen en liever de hielen van elke vluchteling ziet dan de neus, dan begrijpen jullie wel dat ik haar vanavond reeds met alle plezier mijn wederwensen ga voorbereiden en dit à la façon de Titi. Wedden dat het mens niet zal reageren?

     

    Reageer (3)

    13-12-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Voilà...
    Klik op de afbeelding om de link te volgen






    Hier is ze! Axelle. Net 24 uren jong. Om het in prinselijke bewoordingen uit te drukken: een” echt vroowtje”. Eentje  in mini formaat.

    “Zeer alert babietje” wist de dame van Kind & Gezin. Mijn gedacht! Dag na dag ervaren we een willetje van jewelste en stembanden van olala. Mio marito weet zeker dat mijn genen er voor een flink stuk tussen zitten en dochter bijgevolg lang nog niet beseft wat er haar te wachten staat!

     

    Eigenlijk is Axelle er al ruim drie weken, maar ze heeft haar grootje zodanig in de ban dat er van blogjeschrijven bitterweinig in huis komt. Voeg daarbij dat ons ventje voor het eerst zware toetsen moet doorstaan. Een degelijke voorbereiding op de “blok” in de humaniora naar verluid. Aangezien mademoiselle vóór elke voeding zowat de halve buurt de boom in jaagt met haar gekrijs, hebben wij het logement van kleinzoon maar verlengd tot volgende week dinsdag. Verlengd ja. Kleinzoon logeert hier immers ( met uitzondering van de week-ends) sedert medio oktober. Komt door die vroeg ingezette proefweeën van zijn moeder.

     

    Op en neer gaande baarmoederactiviteiten tot 70% op de monitor hebben wekenlang ons rustige, gezapige leventje totaal overhoop geschopt. De telefoon werd een soort van hoogspanningscabine. Dochter zat, beter gezegd lag, er gelaten bij. De dromende, verrukkingsvolle uitdrukking op haar snoetje nam rechtevenredig toe met de omvang van haar lichaam. Drie keer werd ze veiligheidshalve opgenomen. Het is te zeggen, werden wij opgenomen want schoonzoon zat puur toevallig steeds in het buitenland. Telkens na anderhalve dag opname retour à domicile. Voor mijn kind om gek te worden, voor mij één troost: drie kilo’s kwijt. Foetus-watching is stukken heilzamer dan de Weight-Watchers.

     

    De vierde opname werd het lang verwachte schot in de roos. Na vijftien eindeloos durende uren werd mijn kind verlost van haar zoete last. Daar lag ze dan, ons kakelvers snoesje, in dat kleine bedje. Het resultaat van negen maanden liefdevol en zorgzaam verlangen en dit elf jaar na de geboorte van onze kleine prins. Een tikkeltje rood nog maar bij elke ademstoot werd ze mooier en mooier. Verdwenen alle kommer van de voorbije weken, weg de moeite in mijn ouder wordende botten. Zin om haasje-over te springen had ik en samen met ons ventje een indianendansje te doen rond de totem genaamd “Nieuw Leven”. Met dochter gelukkig geen problemen, meer nog, na een vijftal uren intensieve rust, zweefde ze door de kamer, pamperde en voedde haar droomkind met de flair van een doorgewinterde nanny.

    Meteen andere vragen die spontaan opwellen. Lukt de voeding wel? De reflexen oké? De ontlasting?

     

    En dan was er het thuisfront. De verjaardagsparty van kleinzoon diende de week daarop voorbereid. Maar zeven vriendjes waren uitgenodigd. Kastaars tussen 11 en 13 jaar. Zeven rappers stuk voor stuk, zeven uitgehonderde magen, zeven freaks van dezelfde jengel en beat tunes. Maar gek worden deden we niet, net niet. Gek werd ik eerder door de voorbereidingen van zijn nieuwspresentatie. Een soort dagblad samenstellen op het niveau van het zesde basisjaar. Gezamenlijke opdracht  met twee klasgenotes. Twee kwebbel- en giecheltantes om u tegen te zeggen. Twee opeenvolgende woensdagen en een zaterdag- en zondagnamiddag zijn ze langs gekomen. Bekaf waren we ’s avonds.

     

    Amper bekomen begon de voorbereiding van kleinzoons eerste grote spreekbeurt, nog zo’n samenwerkingsgeval. Dit keer echter met een rustig kereltje, eentje van allochtone origine, een schat van een jongen. Een probleem: de jongen had alle moeite om de spraakwaterval die mijn kleinzoon is bij te benen. Dus de zinsconstructies aan zijn spreektempo aangepast en een drietal avonden intensieve dictielessen gegeven. Tussendoor huistakencontroles en toezicht gehouden op het bedenken van enkele limericks door ons ventje en twee van zijn beste vrienden, genre:

     

    Een fier meisje woonde in een grote stad

    Ze was haast elke dag op pad

    Ze spiegelde zich dolgraag in de etalages

    van de winkels, botste  zo tegen een  boerenkinkel

    en viel pardoes op haar gat.

     

    Het metrum zit met haken en ogen in elkaar, doch ze staan op papier,  drie stuks.

     

    Doch the worst was yet to come…de voorbereidingen op “den blok” en deze week de uiteindelijke toetsen. Nederlands en Frans, liepen van een meer dan leien dakje maar die wiskunde…. Ben ik een oen inzake internet, mijn rekenkundig vermogen gewoon is beneden alle peil en kleinzoon is hongerig naar oefeningen. Neen, niet de reeds opgeloste uit zijn werkboek, nieuw materiaal wou hij. Voor het eerst na vijftig jaar een passer ter hand genomen, hoeken leren bepalen met een geodriehoek ( voorheen nooit van gehoord laat staan gezien) en een loep. De negenproef… rats vergeten, destijds het minste van mijn zorgen, voor het eerst Google de hemel ingeprezen  en zodoende een halve eeuw later, voornamelijk om gezichtsverlies te voorkomen, die kloteproef boven water gehaald.

     

    Symmetrieassen en diagonalen, metend rekenen van vierkante centimeter naar vierkante kilometer, kneepjes bij hoofdrekenen met natuurlijke getallen tot 10 miljoen en met kommagetallen, de gelijkwaardigheid bepalen tussen procenten, decimale breuken en kommagetallen, de kenmerken van vierhoeken, meetkundige relaties vastleggen, diagrammen uitwerken,toepassingen (de vraagstukken van voorheen) over treinen en wagens met gelijke eindbestemming, rijdend aan verschillende gemiddelde snelheden, elk met diverse welpaalde stops onder de baan  en dat soort zaken meer leren oplossen … I know now, allez ik denk het. Met uitzondering van eentje. Een vergelijking over het gewicht van een olifant en diens herseninhoud ten overstaan van deze van een volwassen man. Heb ik daar op gesuft, mensen en finaal heeft kleinzoon het dan voor mij opgelost. Hoe luidt het spreekwoord? “ Verstand komt met de jaren!”.




    Reageer (14)

    11-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Sintje Merten in het land van Aalst


    Kleinzoon en het sprookje rond de SINT…










    Hij wist het al toen hij 7 was beweert hij. Opscheppen kan hij als geen andere. Zoiets leerde hij met ouder worden, met stoer en cool doen zoals dat nu heet. De foto’s van drie jaar geleden bewijzen duidelijk zijn ongelijk. Ongelijk dat hij nu smalend weglacht.
    De wortel op de schoorsteenmantel, het flesje Orval met leeg glas, de ingekleurde tekening met zijn speelgoedwensen voor de Sint en hij in rode pyjama met hunkerde snoet, dat was cinema, dat waren trucjes van meme om haar fotoalbum vol te krijgen.

     

    Als je bijna elf wordt weet je toch beter. Dan hoef je dat speelgoedgedoe niet langer. Met bijna elf ben je immers een fervente gamer op internet. Dat zijn meme daar niet bij kan en er het apezuur van krijgt, tja het zij zo. Meme is blijven steken en hij gaat mee met zijn tijd. Moet mee, wil hij op school met zijn vrienden een interessante discussie aangaan. Hij weet al goed hoe het er in zijn leefwereld en een ietsje daarbuiten aan toe gaat en vooral wat er te koop is. Hij wil bij de “have’s “ behoren en niet bij de “have not’s”.Daarom dat hij nu geld vraagt, geen muntjes liefst briefjes blauwe kleur, hoewel één oranjekleurig…uitzonderlijk misschien? Zoniet moet hij nog vier jaar wachten op die miscroscoop, zelfs een tweedehandse.

     

    Allemaal de schuld van opa die zijn hoofd heeft zot gemaakt over de grondsoorten, de verfijnde uitrusting van kleine insecten, de wortels van planten en de vuiligheid in salami bijvoorbeeld. Die vuiligheid, wel hij wil die zien want hij is gek op salami. Het vergrootglas van opa is té beperkt. Toen hij klein was vond hij het een toverglas maar nu…amusant voor jochies dat wel, doch niets voor hem. Nu hij, dankzij een videoopname, zowat alles weet over celdeling bij zoogdieren en mensen. Nu hij al maanden meemaakt hoe zo’n kleine blaasjes eerst een soort van dikkopje vormen in de buik van mama, dan een foetus en uiteindelijk een baby met alles d’erop en d’eraan, die maakt dat zijn mooie mama bijna op het ontploffen staat en die sakkerse zus wil maar niet naar buiten komen. He knows!. Het moet zijn dat zus het fijn vindt tussen al die sponsjes in die placenta. Ook dat kent hij, de placenta, de koek van de moeder en niet het broedkamertje zoals meme hem vroeger had wijsgemaakt. Ach die meme van hem en haar zelfgemaakte woorden altijd. Wie spreekt nu over een broedkamertje bij mensen!?. Trouwens alles was duidelijk te zien op de 3D opname toen zus 25 weken was. De vedette van de klas was hij toen juf het ceedeetje afspeelde. Zijn zus live sepiakleurig en hij gaf commentaar. Gegierd hebben ze toen zus met haar oortjes en neusje speelde. Hij maar vertellen over die dikke navelstreng, hoe de voeding via zijn mama wordt aangevoerd en de plasjes van zus worden afgevoerd. Dat het een meisje zou worden zag het kleinste kind, rond poepje en niks balletjes dus…

     

    Tja, hij had zo gehoopt op een uitzonderlijk geschenk vooral vandaag. Later haar  verjaardag vieren op een feestdag, geen school, iedereen altijd thuis…. Maar de dag is nog lang, je weet maar nooit…anderzijds vrouwen laten steeds op zich wachten zegt zijn papa…wachten, altijd maar wachten…”Zoals op de duiven” voegt opa er aan toe “duiven gelost in Barcelona bij slecht weer, altijd wachten geblazen, man!”

     

    Reageer (7)

    26-10-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vorstelijk eten.
    26....

    oktober...

    2008...


    Lammekezoet en pellepatatten: un plat préféré

     

    niet van Titipoes, hoewel een drietal keren per jaar, kan ik aan de verleiding niet weerstaan. Zoals deze avond bijvoorbeeld, heerlijk die gebakken haring en om al dat vet door te spoelen een abdijtriple… njam, njam… Serieus ik kan er niet aan weerstaan, mijn wederhelft nog minder, goed wetende dat wij ons vanavond te pletter zullen drinken (water) en vannacht beurtelings uit bed moeten voor noodzakelijk en hoogdringend wc-bezoek.

     

    Wiens plat préféré is het dan wel? Van niemand minder dan koning Albert I! Nah! Weten ze zelfs bij de VRT niet waar een ruig exemplaar van de nieuwe lichting chefs wekelijks “le plat préféré” van een of andere overledene serveert. Overleden beroemdheden weliswaar: Brel, La Callas, de Funès, Dali en Fredje Mercury. Stuk voor stuk extravaganza in hun doen en laten, trouwens gewone mensen zoals jullie en ik zijn inzake eetgewoonten totaal oninteressant voor de media. Kwisjes, zangers nomineren, live commentaar bij en moord of ramp en met plezier onze privacy te grabbel gooien in Man bijt Hond dat is meer ons ding. Dat Titipoes nu en dan verzot is op gebakken haring met aardappelen in de schil of schorseneren in een licht zurig sausje daar kraait geen haan over. Gelukkig maar.

     

    Waar ik het vandaan heb dat de opa van onze koning tuk was op zo’n haring? Van mijn moeder en meer nog van mijn grootmoeder. Hoe zij dat wisten? Haha… destijds goed bewaard familiegeheim! Indien de VRT na jaren het lef heeft om met veel tamtam het lievelingsgerecht van de moordenaar van 6 miljoen joden te serveren, kan niemand mij weerhouden om de plat préféré van een populaire koning-soldaat uit de doeken te doen.

     

    Mijn grootvader had tot in 1927 zijn zaak gevestigd in een herenhuis in de Rogierstraat (Brussel). En statig huis, eentje om in te verdwalen en katje-aloe te spelen [1]  een huis met vele trappen en kamers, vertelde mijn make. Een typisch burgershuis met sous-sol of sous-terrain, dat een paar jaar verhuurd werd aan een alleenstaande dame. Een dame met klasse, die prachtige hoeden droeg. Af en toe nodigde zij mijn grootmoeder en haar twee dochters uit op koffie steeds opgediend in zilveren kopjes en chocolademelk met fijne amandelkoekjes en dan volgde, tot grote vreugde van mijn toen nog eentalige oma, een gesprekje in het Nederlands. Mijn oudste tante heeft steeds beweerd dat de dame in kwestie een Hollandse was, volgens grootmoeder sprak de dame alleen “op de letter” omdat zij uit betere kringen kwam.

     

    Mijn make herinnerde zich vooral de prachtige gesculpteerde commmode met zwart marmeren blad en daarop tal van foto’s in zilveren en fraai gevormde koperen kaders. Allemaal foto’s van een en dezelfde man maar in diverse houdingen: met en zonder uniform, met en zonder kepie en eretekens, met een geweer in een bos, op een paard of in een fraaie zetel en slechts eentje waar zij met hem op stond, al dansend, hij met gesteven col en zij met een speciale pluim in opgestoken kapsel.

     

    Ons make en ook haar zus waren toen té jong om de heer op de foto te herkennen. Mijn grootmoeder wist beter. Toen op een gegeven dag mijn grootvader zin had in gebakken haring met aardappelen in de schil en de typische geur zich doorheen heel het huis verspreidde, verontschuldigde mijn grootmoeder zich bij haar huurster voor dit ongemak. De lieve dame kreeg de tranen in de ogen, bekeek de foto’s op haar commode en vertrouwde mijn grootmoeder toe dat “hij” er zo tuk op was. Ze had het voor hem zo vaak bereid: lammekezoet met pellepatatten en een frisse kruik bier erbij!



    [1]  Katje aloe: verstoppertje



    Reageer (6)

    Inhoud blog
  • Zomaar
  • Liefst van hetzelfde laken een broek !
  • Kinderen of beestjes?
  • De duivel zit erop!
  • De nakomelingen van Boer Bavo
  • NJET
  • Ontmoetingen na bijna een halve eeuw
  • Olala
  • Op de vooravond van 21 juli...
  • 20-07-2009
  • 't Bakkerietje
  • Hilarische realiteit
  • Jammeren
  • A final curtain
  • Kamwielpaniek
  • Moederdagen
  • Impossible mais vrai!
  • Een zaterdagochtend
  • Omtrent Sarah en DeeDee.
  • Met de E van evolutie
  • In de nasleep van WO-lessen...
  • Mijn gedacht
  • Voor en spellen!
  • Smoelentrekkers
  • Titi is boos!
  • 't Groot Zot
  • Ik zie, ik zie...
  • Valentijn
  • Viva Leterme!
  • 18/12/2008
  • Voilà...
  • Sintje Merten in het land van Aalst
  • Vorstelijk eten.
  • Achtergesteld!
  • Voor mama

    Laatste commentaren
  • zeeppoeier-reclame (maart)
        op Wellustelingen 2
  • WO-16/05/2018 wordt het verhaal hernomen (maart)
        op Wellustelingen 1
  • sterk geschreven (maart)
        op Valentijn
  • paf (maart)
        op For every problem there's a solution...
  • Op wandel (Myette)
        op Zomaar
  • Levensverhalen (Joël)
        op Theomanistenclubje
  • kus (miekemuis en maatje)
        op Zomaar
  • Hoeraa... (ERnst)
        op Zomaar
  • Finalemente !!!!! (Chris (lilac))
        op Zomaar
  • Nogmaals ... (ERnst )
        op Liefst van hetzelfde laken een broek !
  • ....kus (miekemuis en maatje)
        op Liefst van hetzelfde laken een broek !
  • Jou ook... (jacqueline)
        op Liefst van hetzelfde laken een broek !
  • ? (miekemuis en maatje)
        op Kinderen of beestjes?
  • hallo titi, (redpoppy54)
        op Kinderen of beestjes?
  • Weet je Titi (thea)
        op Kinderen of beestjes?
  • Ja, (ERnst)
        op Kinderen of beestjes?
  • Grrrrr (Titi)
        op Kinderen of beestjes?
  • Hoi Titi (thea)
        op Kinderen of beestjes?
  • knuffel (miekemuis en maatje)
        op Kinderen of beestjes?
  • En ja... (ERnst)
        op De duivel zit erop!
  • dat mont er van (hercule)
        op De duivel zit erop!
  • weg en verdwenen (miekemuis en maatje)
        op De duivel zit erop!
  • varen ??? (Chris)
        op NJET
  • de slager (Chris)
        op 't Bakkerietje
  • Vele groetjes uit Zonhoven (sloefke)
        op De nakomelingen van Boer Bavo


  • Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!