Over plotse straatstilte en afrodisiacumreceptjes op interloctueel nivoo… .

Vreemd!  Na dagenlang aanhoudend straatgeraas, gewekt worden door het gekwetter van straatmusjes. Droom ik of wat? Toch niet. Ik wip uit bed, trek de overgordijnen open en wat zie ik?  Ik heb mijn straat terug. Genormaliseerd. Terug zoals voorheen. Geen baanmastodonten, geen remgepiep, geen getoeter, geen oorverdovende blasters. Die ene chauffeur die elke werkdag stipt om kwart over zes mijn slaap verstoort door aan de deur van haar collega  “Roezegedoeze, pak vast” te claxoneren, wel…ik had haar kunnen zoenen. Die schatjes van flikken hebben toch woord gehouden, de verplichte omleiding zoals aanvankelijk voorzien, maar door de wegvandalen niet gerespecteerd, wordt eindelijk gecontroleerd en dit op 400 m van mijn bed. Yes, Yes…

Wegenwerken, altijd miserie geblazen. In onze buurt louter uitgevoerd omwille van bescherming van onbezonnen autofreaks met té zware voet. Duizenden euro’s onnodig door jou en mij te op te hoesten omwille hun onbeschoftheid, hun wangedrag, hun no-nonsens cultuur en foert-verkeerswet-mentaliteit.

“Komt allemaal door wat ze ingelepeld krijgen via de commerciële zenders, plasbakcultuur en internetgezwets, voer voor cyberidioten” beweert mio marito. Daarmee treedt hij ene Andrew Keen, Silicon Valley yup bij. Ook hij hekelt de @kultuur. Youtube leidt bv. tot digitaal narcisme. Kennissites als Wikipedia betekenen een aantasting van de autoriteit van experten, want verheerlijking van de amateur. Keen heeft het over de kakafonie van anonieme blogs, een digitaal oerwoud van middelmatigheid bevolkt door amateuraapjes. Een Engelse onderzoekster meent te kunnen bewijzen dat door buitensporig pc gebruik, vooral virtueel gamen en chatten, dopamine vrijkomt, de stof die het wellnessgevoel creëert, de mogelijke toegangspoort tot verslaving. Chatten en gamen dan toch potentieel gevaarlijk gedrag? Nou, internet-oenen zoals ik hebben daar gelukkig geen last van.

Maar GY&T, onze nieuwe columngenote uit het Gentse kan ervan meespreken.

“Chatters zouden wettelijke bescherming moeten genieten.De verplichte vermelding "Deze activiteit is nefast voor elk facet van uw gezondheid" zou elke chatruimte in tekengrootte 36 moeten voorafgaan”

staat op haar blogje te lezen. Waarom zij er dan moridicus blijft mee doorgaan is me een vraag! Wat zo’n knappe en hoogst intelligente dame moet hebben van rendez-vous met oelewappers van jewelste; daar kan mijn klein verstand niet bij. Een vrouw van haar kaliber kan toch nietzó wanhopig zijn? Het effect van dopamine dan? Het spel van kat en muis? Spiderwoman die met intens plezier haar web uitspreidt? Neen, niet GY&T, tal van anderen wellicht, doch deze quality lady niet, zeker weten. Vooropgesteld dat mijn kennis van de the human species mij geen hakje gezet, want Titipoes en mensenkennis zijn niet bepaald degelijk communicerende vaten zeker wanneer beiden in blogland staan, werd al ten overvloede bewezen.

Ik zou het anders aan boord leggen. Gelegenheden zat toch?. Eerstens het betere knusse restaurantje bezocht door oudere dagschotelhabitués. Na enkele dagen de gegadigde in het vizier te houden, is in afwachting van het dessert een praatje vlug gemaakt. Geheel vrijblijvend en meteen een duidelijk beeld van de Pappenheimer in kwestie. Kerkconcerten van Bach en Mozart,altijd druk bezocht door alleenstaanden en…mannen met, toch het vermoeden, niveau. Matineevoorstellingen van toneelopvoeringen, het bijwonen van namiddagpaneldiscussies in culturele centra bij voorkeur wanneer het over beleggingen of ouderdomsziekten gaat, ook vernissages van tentoonstellingen. Denk niet dat ik een relatie-experte ben, doch mio marito en ik zijn fervente toneelgangers. De “Toneel op de Middag” sessies in de BOZAR bijvoorbeeld zijn onze cup of tea. En ja, ik werd er al enkele keren enthousiast begroet en aangesproken door habitués, echt charmante heren, dit terwijl mijn man aan een sanitaire behoefte voldeed. En brengt dit alles geen baat dan is er nog altijd het wekelijks bezoek aan…het kerkhof. Neen GT&Y ik zwans niet. In Aalst is het kerkhof the place to be wanneer het om Cupido en senioren gaat. De engagementen die aldaar worden aangegaan, met boterbriefje en al, niet te tellen kind! Ten bewijze zal ik een dezer dagen de story van Simonneke en Willem van stal halen: “Huwen met scheiding van kelders!”.

Jawel, vrouwen zoals ik hebben makkelijk praten wanneer ze in een jarenlange stabiele en nog steeds deugddoende relatie zitten. Doch mijn Rosetti Fratelli hakjes om zeep helpen om in de druilerige regen achter een naarling aan te lopen waarvan de mond pas opengaat na enkele glazen alcohol, jamais de la vie! Of eindeloos wachten in een pub terwijl de ober denkt “Ocharme toch, nog eentje” en dan  vlugvlug een smoes bedenken om geen gek figuur te slaan. Een dergelijk gedoe in een GSM-tijdperk, komaan GY&T. Laat die klojo’s wachten, mens. Bel een halfuur na de afspraaktijd en schud een fileprobleem uit de mouw. Zit hij te wachten, goed dan rij je door. Is hij er niet, kere weer om, tijd en naft gespaard.

 “The best is yet to come” schreef je in een reactie. Met andere woorden je gaat ons entertainen met de exploten van reeks vaginazoekers. Geef toe, lieve GT&Y, er zullen vast en zeker uitzonderingen tussenzitten, doch meestal…n’est ce pas? Natuurlijk, op een bepaalde leeftijd, vind hem maar die prins op het witte paard  zelfs eentje met grijze baard. The One and Only vinden staat heden ten dage gelijk met de spreekwoordelijke speld in de hooimijt.

Over the One and Only gesproken, die hier op Seniorennet, GY&T kent hem niet mijn trouwe lezers wel,  weten jullie wat die lieverd mij gisterenavond heeft toegestuurd? Een baaldag-wegwerk-drankje op basis van champagne en rozenblaadjes, tevens heilzaam als afrodiasacum, beweerde hij. Of het geholpen heeft? Ik zou het niet weten, geen amaretto in huis. Eigenlijk doet het drankje niet ter zake, de intentie telt en…alleen de gedachte aan een verbaal duel tussen een vrouw zoals GY&T en ons aller professioneel scalpelhanteerder Milo, hoe hij handig als steeds haar  interloctuelen fileert, floeps baaldag weg!

Rond het middaguur de eerste stank van tuinbbq’s opgesnoven. Deuren en ramen blijven dan potdicht. Walgelijke walmen achteraan en niet te harden lawaai vooraan. Wegenwerken vlakbij maken mijn straat tot vluchtweg. Getoeter, gevloek en akelige monotone beat uit de versterkers aan die onzalige en nutteloze verhoogde berm vlakbij. Tja,  als een eerder smalle straat een poos als stukje van een nationale baan fungeert…

Mijn buurvrouw, geurarm geboren, zit met haar jaarlijkse plantendrang. Ze heeft jeuk in de vingers en praat constant tegen de planten:

“Ik ga je wat kleinen, vriend, je begint te woekeren ”

Eindelijk denk ik! Vlakbij mijn afsluiting staat een hoge afschuwelijke struik, zomers rendez-vous plaats voor alle soorten vliegend ongedierte. Ruim tien jaar heb ik de pest aan die struik. Voor mijn buurvrouw heeft het onding een bijzondere sentimentele waarde: de laatste aanplanting door haar vader, drie dagen voor zijn dood. Alleen daarom durf ik niet te morren. Alleen daarom…

Zonet de zoveelste waarschuwing van het Klimaatpanel van de Verenigde Naties gelezen. De inkt ervan is nog niet droog en kijk, de helikopter van de politie draait rondjes boven onze daken en de autosnelweg richting kust. Mijn oude kater wordt halfgek maar Westtoerisme zal lachen, de bezoedelaars zijn onderweg. Het friet- en mayonaisevolk overrompelt Blankenberge en de nieuwste lentetoiletten en Vuitton tassen willen showen in Knokke, met een gretigheid die onfatsoenlijk is.

Zijn het de lentekriebels die mij zo chagrijnig maken? Het vooruitzicht op de zomermaanden met té warm weer? De vapeurrijke avonden en nachten, ik mag er niet aan denken. Dat lallend mansvolk dan met fel getatoueerde armen in hun Marcellekens op de terrassen als ik de deur uitga? Die lanterfantende vrouwen met té sterke deodorants en met plastieken teensletsen aan? En niet te vergeten die wekelijkse grasmaaibeurten, de angst om zware zomers onweersbuien, het verdriet om wegwerphuisdieren en dat soort dingen meer.

De zomer is hier slechts welkom omwille van mijn verminderd energiegebruik, voor de rest bah…wellicht heb ik een baaldag eigen aan het ouder worden, aan al de zomerdromen die ik ooit had en waarvan er zo weinig zijn uitgekomen. Belachelijk in feite.

Eentje weg…eentje bij… > .

Zo gaat het in het leven en  zo gaat het op Seniorennet.

Eentje weg…en wat voor eentje! Uitgerekend een van mijn lievelingen: UILENSPIEGEL. De man die de kunst beheerst om in vier lijnen en dertig woorden net dat uit te leggen waarvoor academici ellenlange papers nodig hebben, voorzien van voetnoten en eindeloze bibliografie. Schrifturen waar leken, zoals  ik, met de nodige dosis goeie moed aan beginnen en er na tien minuten de brui aan geven. En die lieve Uilenspiegel, filosoof in een notendop, die knijpt er voor een tijdje tussenuit. Jammer! Laat zijn besluit toch niet gezondheidsgebonden zijn. Misschien is hij wat blogmoe, die schat. Geen nood, Uiltje, zoiets overkomt iedereen die niet aan blogitis lijdt.

Geen opmerkingen, lieve lezer, I know. Ook Titi heeft een poos geleden forfait gegeven wegens “omstandigheden” zoals dat heet. Aangezien de aard van die omstandigheden, net zoals de hierboven geciteerde schrifturen geen aarde aan mijn Aalsterse dijk brachten,  zijn we op ons floeren sokjes doch dit keer op ons dooie gemakje de retour, tot vreugde van enkelen en gegrom van velen.

Eentje weg dus, voor onbepaalde tijd en hopsakee eentje bij in onze categorie “ Columns”. Een zij’tje. Eentje die van plan is met vlijmscherp scalpel te krassen in mannelijk intellectueel vlees. Niet eentje genre “ Proficiat uw blog is correct aangemaakt, u kan onmiddellijk starten” om drie maanden later nog geen stap verder te staan. Deze dame heeft het over een voor mij totaal onbekend terrein: internetdating met brief encounters. Over verwachting en ontgoocheling en alles er tussen in. Over ontmoetingen die onder hoogspanning staan. Over belazeren en belazerd worden. Over momenten van betovering, die overgaan naar passie vol zuchten van overgave. Over haar parels voor zwijnen want ja, ze bekent, enkele van die diertjes heeft ze liefgehad. Misschien zal ze na verloop van tijd in eigen boezem willen kijken, zichzelf confronteren met de eelt op haar hart. Hoe dan ook ze kan schrijven, die gave van haar is een bezoek overwaard!

Aangezien ik nog steeds met buttons aan het klooien ga, je vindt haar op dit net onder “goldenyearsandtears”. Gouden jaren met tranen, voor mij een gedurfd schot in de roos dus benieuwd naar je reactie.

Geen twee zonder drie .

Eerst Claus, die de natuur de baas wou blijven, eergisteren meneer Constant, vandaag Madame Angèle. Hij drieënnegentig, zij deed er vier jaartjes bij. Claus, Vanden Stock en Manteau, namen die momenteel mediakoppen doch blijvend de annalen halen. Terecht.

Mevrouw Manteau, zo bloklettert de nieuwsredactie van Skynet, overleed in het Aalsterse O.L. Vrouwziekenhuis  na een lang verblijf in een rusthuis aldaar. Sta me toe even de puntjes op de “i” te zetten. Een mevrouw Manteau verbleef niet  in wat wij verstaan onder de term van modaal“rusthuis”. Mensen van dat slag verblijven in een "seigneurie". Het soort van optrekje met uitzicht op de eindmeet, bestemd voor de enkele gegadigden die leven van de intrest op hun intresten. Nou het weze mevrouw Manteau en haar mede-residenten gegund, maar of ze er gelukkig was? Hoe dan ook, mevrouw Angèle, voor zover ik de verzorgsters mag geloven was alles behalve een doetje van een besje. Geen makkie. Een dame met ijzeren wil, een vrouw die haar eigen wetten steeds weer uitgevoerd wou zien.

Generatiegenote van meneer Constant bovendien. Qua opvoeding ergens uit hetzelfde hout gesneden, hiërarchie bewust en getrouw. Meneer Constant heb ik tweemaal ontmoet., voor zover je handjes schudden en twee beleefdheidsformules uitkramen als een ontmoeting kunt bestempelen. Obligate nummertjes. Een up and away begroeting eigenlijk. Ik beslist voor hem, maar hij allesbehalve voor mij. Een natuurlijke bonhomie gekoppeld aan de grandeur eigen aan zijn leefwereld, die man. Rang en stand meegekregen met de moedermelk. Geen m’as-tu vu, wel een aangeboren “me voici”: minzaam, hoffelijk en uiterst gedecideerd. Het soort mens waarvan je de superioriteit als evident beschouwt. Het soort van mens dat op juiste vijvers de juiste vis weet te vangen. Een  arrangeur, sacré en cultivé. Perfecte neus voor zaken, voor rechts- en linksvoetige lefgozers, voor fiscale fantasietjes indien nodig.

In tegenstelling tot Madame Angèle, heeft meneer Constant thuis mogen ontslapen. In zijn hommage beschrijft Camps hoe het riante appartement omgebouwd was tot een soort privé-ziekenhuis met twee aparte kamers: een voor hem en de andere voor haar, Madame Claire, zijn vrouw. Ze wisten al een tijd niets meer van elkaars bestaan af, want teveel sneeuw in het hoofd.

Claus had een afkeer van die sneeuw. Claus wou warmte, zon dus en de geur van lavendel hartje Provence…vandaar zijn besluit.

Revival van den Expo .

Vijftig jaar geleden! Wij zouden wat gaan beleven. De wereld op een kluit Brusselse grond. A once in a liftetime opportunity zou het worden en ’t schoonste van al ik herinner mij er nog bitter weinig van. Den Expo staat bij mij gelijk met andere facts of life.  Zelfs de kleine zwart-wit foto’s in mijn jeugdalbum brengen geen baat: ik met ons make in een treintje, ik met paps in een duwwagentje, ik met grootmoeder aan de trappen van een of ander paviljoen en ik met olijke nonkel Isidoor in Vrolijk België aan den tap.

Hoor ik daar eergisteren Guy Polspoel met jongensachtig enthousiasme vertellen over de prachtigste science fiction beelden van zijn leven, over de metamorfose van zijn leefwereld die de Expo had teweeggebracht en dat voor een manneke van amper 11 jaar, dan denk ik dat het er toen reeds inzat dat journalistieke bloed. Bij mij liep het net andersom: het bloed kwam eruit. Mijn eerste menstruatie! Tussen de zwartjes met rieten rokjes en stamkledij in dat vrolijk(?) surrogaat “negerdorpje” gezien door een koloniale jezuïetenbril, geef toe, beste lezer, het zal je maar overkomen. Vind daar maar een toilet om je te “verschonen”[1]!

Een poespas van jewelste toentertijd. Wegwerpverbanden met hechtstrips bestonden niet, wel een soort langgerekte onbrede theemutsen met twee klepjes voorzien van knoopsgaten. Ons make had de tekenen van mijn aanstaande“groot worden” al geruime tijd in het snotje en vooruitziende vrouw bij uitstek zijnde, sleurde ze telkens wij ons huis verlieten haar grote tas met “mijn gerief” mee: een zak met propere theemutsen, een lege zak voor de bevuilde ( de spullen weren telkens te week gezet en nadien afgekookt in een marmiet), twee washandjes, sponshandoek en…dat ellendige vleeskleurig gordeltje waaraan de theemutsen werden vastgeknoopt. Dood heb ik mij geschaamd daar in die smalle Congolese toiletten. Met dertien jaar bovenop een WC-pot staande met opgeheven kledij en blote billen, met een moeder die voortdurend heen en weer rende van toilet naar lavabo en af en toe vergat de deur behoorlijk te sluiten. Mijn allereerste Expobezoek, geen sciende fiction, horror, ja, van de ergste soort!!

Gina Lollobrigida, la bella, de armen vol bloemen en begeleid door heren in zwarte gattenklasjers [2] en een horde fotografen, zag ik heel vlakbij, moet zo bij ons tweede bezoek geweest zijn. Verder herinner ik mij een grandioze mode-show, mannequins met prachtige hoeden en ruisende satijnen jurken, hoogstwaarschijnlijk in het Franse paviljoen. Ik heb er voor het eerst een sterksmakende en kwalijk ruikende kaas op een homp brood gegeten, daardoor wellicht de broekspijpen van paps ondergekotst tijdens een ritje in de kabelbaan. Dat ons make door het struikelen in een of ander paviljoen tussen de koeien is beland, dat we de eerste kleurentelevisie hebben gezien, de Spoetnik, de Britse kroonjuwelen, een befaamd Spaans schilderij, gewaarschuwd werden voor het bij ons ongekende fenomeen van  zakkenrollers en de grote vrees voor de rattenplaag, heb ik slechts van horen te vertellen.

Mijn aangenaamste bezoek was het derde, samen met mijn nonkel, ondervoorzitter van de Horecasector en bon vivant in hart en nieren. Onze dag begon en…eindigde in Vrolijk België, tussen de Belgische bieren en gillende vrouwen. Gillende vrouwen? Jawel aan de uitgang van een der attracties stonden mensen opeengepakt als haringen in een ton, overwegend mannen en jonge snaken. Aan de uitgang was een rooster, daaronder een krachtige blaasmachine en elke dame die buitenkwam imiteerde de bewegingen van la Monroe in “The Seven Years’ Itch”: lang niet zo wulps-sensueel, eerder hoogst gegeneerd, blo, verbolgen enkelen razend en allen gillend als varkens in den abbatoir. Geen schoon zicht die te witte magere of vlezige billen, die witte interlock onderbroeken knellend over corsetten met baleinen. Zag je dan een welgevormd been in donkere nylons met naad, opgehouden met fijne jartrellekens, dat betekende ondeugd, frivoliteit.  Het kon  niet anders of het moest een “Franseisken” zijn.

Expo 58 meteen mijn eerste kennismaking met voyeurisme en wel op wereldformaat! Facts of life, ik zei het al.

Port betaald door bestemmeling... .

en wie is de bestemmeling? DE POST! De Post en ongefrankeerd!!!… Boer let op je ganzen!

Ook ontvangen het verzoek om deel te nemen aan de enquête? Liefst 600.000 Belgische gezinnen (!!??) lieten al -bij wijze van spreken- niet enkel het achterste van hun kiezen zien, ze hebben zich ei na zowaar uitgekleed. Dit ten gerieve van de Belgische Posterijen. Boer Joie moet niet langer pretenderen dat wij geen federaal plichtsbewustzijn bezitten!

Twaalf pagina’s bomvol vragen en nog meer aanvinkvakjes over onze gewoontes, interesses, over onze eigendommen, beleggingen, onze wagens, onze favoriete winkels, onze matrassen, onze weekendactiviteiten, of wij een droge of vette huid hebben, over onze schokdempende zolen. Neen, onze cup- en schoenenmaat waren er net nog niet bij.

Het doel van deze nationale enquête? Officieel om ONS het leven makkelijker, aangenamer te maken zodanig dat WIJ voortaan doelgerichte junkmail ontvangen. Kortom opdat WIJ morgen tijd zouden winnen, vragen ZIJ vandaag naar ons mening!

Dat de hogere leiding van de ambtenarij de burger voor een stoethaspel en klojo houdt is bij deze voor te tigste keer bewezen. Dacht Thys en Co, dat we allen Johny en Marina heten? Dat wij niet inzien dat hij onze verwachtingen aan zijn laars lapt om aan de zijne beter te kunnen voldoen. “Selecteer de post die u zelf wilt, lieve Dame en Heer, laat ons u beter kennen zodat onze klanten/bedrijven morgen met u diepgaander kunnen communiceren.” Met andere woorden perfect weten bij welke huishoudens hun haring bijt en bij wie niet.

Ja, De Post bereidt zich voor op het opensmijten van de markt. Met de belofte van een rits voordeelbonnen  en gratis catalogi o.m. 3 Suisses, Citibank, Euromut en erotische stimuli via Privado verzamelen zij een unieke databank om de markt te bewerken, efficiënter te penetreren zoals dat in hun jargon heet. Uit ervaring weet ik dat bedrijven meer dan goed geld betalen om dergelijke gegevens voor efkens te mogen “huren”. De club van Thys zal wel zorgen voor een optimale distributie.

Morgen gaat er een stille betoging door in onze buurt. Ons postkantoortje moet dicht. Kosten besparen nietwaar. De huurprijs van dit minuscule pandje, de anderhalve fulltime bediende, de zogezegde noodzakelijke anti-overval- (1 maal op 40 jaar door twee snotneuzen met speelgoedpistool, geen buit) en verplichte normatieve  verbouwingen, wel  daar wegen de 50% habituele klanten-zestigplussers en de talrijke KMO’ers uit de industriezones rondom, die er dagelijks gebruik van maken niet tegen op. Trouwens de jonge garde, de zo gegeerde consument doet betalingen  online, e-mail vervangt de briefdistributie en wie belegt heden ten dage nog in effecten met staatsgarantie.. en die oudere generatie dan? Ja zie, eerstens ze schrijven niet langer brieven en over een paar jaar groeit er toch gras op hun buik!

Ja maar, meneer Thys… en wat met aangetekende zendingen, met postcollis, de postzegels, de post-o-grammen, de Krab-je-sufloten en dies meer? In de krantenshops of bij Delhaize, mevrouwtje en… een meer uitgebreide service in de twee nieuwe postpunten, speciaal te uwen behoefte gecreëerd. Eentje aan de linker- en eentje aan de rechteroever van de Dender, ondermeer in videotheek Hollywood, hartje stad. Pakje deponeren en filmje mee nemen, twee vliegen in één klap, nietwaar madame? Blote tietjes links,  krabloten en zegelkens rechts. As simple as that.

Nu moet je weten beste lezer, dat die videotheek op amper 300 meter van het hoofdpostgebouw gelegen is. Voor mij, met mijn nog altijd kwieke tred ( doch voor hoelang?) een klein kwartiertje stappen, voor mijn buurman met kunstheup ruim het dubbele. Fietsen kan steeds doch op risico van je leven en een parkeerplaats zoeken voor de wagen is in hartje stad een regelrechte ramp.

Net zoals de “De Morgen” briefschrijver Staf De Wilde, vraag ik mij met de dag meer af of Karl Marx niet aan en revival toe is, althans wat zijn analyse van het kapitalistische systeem betreft. Zijn stelling dat het kapitalisme ten onder zal gaan aan zijn eigen tegenstrijdigheden  wordt meer en meer een feit. Denken we maar aan de kredietcrisis die via de VS ook in Europa uitdeint, de nefaste beursberichten. Dreigen we niet met zijn allen te worden meegesleurd in die supersnelle vaart genaamd vrije markt? Een markt die meer dan een economisch systeem is, een markt waarin de mens louter nog een “ding” is? Een markt waarin  het gevaarlijkste fundamentalisme van onze tijd meer en meer ingrijpt, haar terroristen dragen maatpakken en hun bommen bestaan uit bankverrichtingen, bedrijfsfusies en transacties via de Kaaiman-eilanden.

En zo zit niet alleen onze buurt, doch evenzeer postgebruikers uit aanpalende gemeenten (waar de nog sporadisch overblijvende postkantoortjes met speciale uurregelingen werken, maw. evenzeer gedoemd om te verdwijnen) met de gebakken peren. Lotti goes Classic en onze buurt goes Hollywood. En hoe beantwoordde  de grote postbaas onze talrijke protestbrieven? Op zijn Aalsters met "zjatten en talloeiren" platjes gezegd: we kunnen ze kussen zijn kloeiten!

De strontmachines op het web… zo gevaarlijk, mensen! .

Ja goed, het klinkt niet, doch ik vind er niet meteen een toepasselijker woord voor dan strontmachines: de dagelijks verschijnende haatdragende, schokkende en ronduit racistische reacties op online fora, vaak anoniem geschreven of onder een pseudoniem en de ranzige e-mails verstuurd als kettingbrieven. Op die manier gaan mensonwaardige, xenofobe, meestal onjuiste - wegens ongecontroleerd- bevindingen een opiniërende invloed uitoefenen want plat populistisch geserveerd door webbrulboeien en verslonden als koekenbroodjes door Jan met de pet en Mie Modaal. Normaliter vliegt dergelijke bij ons troep recta het vuilnisbakje in. Voor onderstaande mail maak ik echter een uitzondering.

Waarom? Omwille van de afzender; een schat van een dame, een mens met een warm hart voor kinderen, ouderen van dagen en dieren, een hart té groot voor deze wereld. Het soort mens dat in mijn streek betiteld wordt als “te braaf om dood te slaan”. Uitgerekend zo’n crème van een dame stuurt onderstaande mail:

Quote:

“Beste vrienden, Dit is geen gezever !!!!!
Ter info wil ik jullie iets laten weten dat ik uit zeer goede bron vernomen heb.
Hebben jullie je ook al afgevraagd waarom Marokkanen veel gemakkelijk een woning kunnen kopen dan de Belgische werkende mens ?

Ziehier de uitleg :
En geïmmigreerde Marokkaan (die nog altijd zijn dubbele nationaliteit bewaart wat een stommiteit) kan via de Bank van Marokko een huis kopen op ZIJN naam.
Wat gebeurt er nu ? Het gebouw wordt gekocht door de Bank van Marokko en blijft diens eigendom voor altijd. Nog altijd geen probleem nietwaar ?
Maar hier komt het : de koper, altijd een MAN (maar nee de Islam discrimineert niet !) mag voor altijd in het huis blijven wonen, gevolgd door een erfgenaam, MANNELIJK natuurlijk en zo verder U begint zich te enerveren ? Ik ook !
Maar we gaan verder . Ze betalen aan de bank (of ze nu werken of niet) 150 euro per maand voor een aankoopsom van +/- 150.000 euro !
Mààààr nadat ze het huis door de bank hebben laten kopen, mogen ze de 1,2,3.appartementen verhuren aan 500 euro per maand, zonder aan de Bank van Marokko ook maar één cent te moeten afgeven.

Nu blijkt dat alle huizen die gekocht worden 3 of 4 verdiepingen tellen. Die verhuren ze dus aan minstens 500 euro (vermenigvuldigd met 2, 3,4) en blijven 150 euro terugbetalen aan de bank.
Geen kadaster, geen taksen, geen belastingen want : het gebouw is eigendom van de bank !

Na enkele jaren hebben ze zoveel winst gemaakt dat er een gebouw op hun eigen naam kunnen kopen en CASH betalen !
En voor hetwelk ze nog steeds geen belastingen betalen want : ze hebben geen werk, ze krijgen minder kansen enz enz de arme sukkelaars.
Elke man mag deze operatie uitvoeren één keer en vanaf zijn meerderjarigheid, dus 18 jaar. Nu begrijpen jullie misschien beter waarom ze zoveel mogelijk ZONEN willen verwekken ?! Ooit gehoord van het sneeuwbaleffect ?

 Maar hier komt het : de koper, altijd een MAN (maar nee de Islam discrimineert niet !) mag voor altijd in het huis blijven wonen, gevolgd door een erfgenaam, Elke man mag deze operatie uitvoeren één keer en vanaf zijn meerderjarigheid, dus 18 jaar. Nu begrijpen jullie misschien beter waarom ze zoveel mogelijk ZONEN willen verwekken ?! Ooit gehoord van het sneeuwbaleffect ?

Hele straten zijn al Marokkaans en het breidt zich steeds maar uit.
Maar dit is nog niet alles. Ze stempelen praktisch allemaal, ontvangen kinderbijslag voor hun hele rits kinderen (die ook rijk gaan worden door dit systeem), betalen dus geen belastingen en gaan het verdiende geld uitgeven in hun land van herkomst. Nu begrijpen jullie waarschijnlijk beter waarom ze met BMW's en Mercedessen rijden terwijl wij het moeilijk hebben ons Peugeot'tje af te betalen ?
Dan moet je ook weten dat een alleenstaande Belgische moeder met 2 kinderen, die hard werkt, geen lening kan krijgen om een klein appartementje te kopen want ze verdient niet genoeg !

Dus beste vrienden, hier komt de vraag : moeten wij NOG toleranter worden en op onze kop laten kakken ?????
Stuur dit door naar zoveel mogelijk vrienden, DIT MOET IEDEREEN WETEN !!!!!”

Unquote

Of ik haar dit FW-bericht kwalijk neem? Neen. Goedgelovigheid, naïviteit en onwetendheid mag je niemand kwalijk nemen. Vooral onwetendheid, de snoes die ze is beseft niet dat zij dusdoende wordt aangezet en zelf aanzet tot racisme. Wat zij en anderen als een normale vorm van vrije meningsuiting opvatten is in feite een MISDRIJF, bijgevolg strafbaar! Een van de leukerdjes van het VB riskeert ontzet te worden uit zijn politieke rechten omwille van foutieve xenofobe insinuaties, dit voor een bericht dat een van zijn maatjes uit de pen heeft geschud.

Ik houd van discussie en ben de laatste om openbare tegenstrijdige en schokkende meningen te bannen. Het is evenwel van cruciaal belang om het recht op vrije meningsuiting te begrijpen in zijn maatschappelijke en juridische betekenis zoals omschreven door het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens en de Belgische wetten. Dat houdt in  dat het publiek uiten van meningen en opinies vrij is, maar dat het in het openbaar, manifest en bewust aanzetten tot racisme, haat en geweld tegenover andere personen of bevolkingsgroepen geen aanspraak kan maken op de bescherming van de uitingsvrijheid.

Stel dat ik haar bericht doorstuur naar het Centrum tegen Racisme, naar de politie of naar Kif Kif?Alora!  Misschien moet ik wel de ambassade van Marokko hierover inlichten zodat ik haar standpunten op dit blog kan publiceren.

Wat zeg je? Zoveel poeha voor een storm in een glas water. De maatschappelijke en juridische betekenis van de vrijheid van mening is voor mij heilig, vulgaire en vuige cafétoogpraat niet. Daarom, alleen daarom en om mijn licht ontvlambare medemens die het principe van check first niet hanteert, tegen zichzelf in bescherming te nemen. Noem het mijn daad van naastenliefde of iets in die zin.

Hoog tijd! .

Net zoals bij haar iets meer humanistisch getinte Franstalige zusterpartij, is ten langen leste ook bij de CD&V de spreekwoordelijke frank gevallen. De partijleiding komt in handen van een vrouw.

Niet zomaar een vrouw! Geen traditionele anti-urban tante want Europees gepokt en gemazeld. Marianne Thyssen. Klasse troef! Haar debuut als voorzitter ad-interim, zondag ll.  in “ De Zevende Dag” was af. Geen Freyaans uitslaande armen en prietpraat. Body language perfect beheerst. Verfijnd taalgebruik.. Geen “goh zeg of allez”. Puntgave antwoorden. Doordacht. Beschaafd. Stijlvol dat ranke lijfje in een modieus tweed pakje. Mevrouw Thyssen mag dan allicht eerder conservatief gestoeld zijn qua opleiding, doch die gesofistikeerde charme, dat vleugje pudeur vermoedelijk eigen aan haar achtergrond… wat een verademing vergeleken met de rest van de vrouwelijke voorzittersmosselbank.

Ik zie haar al zitten tijdens de voorzittersdebatten. Escada tussen Kempermanklodden en streetwear met afgewassen jeans. En zeggen dat zo’n dame de Mont Ventoux trotseert. Wielertoeriste; jawel. Staat op haar blogje. En een goed getapte pint bier versmaadt deze eurocrate ook niet. Laat dit in hemelsnaam de enige punten van overeenkomst met haar premier zijn!

Over partijbonzen gesproken, bij onze Noorderburen lijken er enkele meer dan prettig gestoord. De strapatsen van rechtse “maatjes” maken het land knettergek. Neen, ik wil het niet hebben over die geperoxideerde clown uit Venlo; wel over Rita. Rita Verdonk, the Hollandse versie van the Iron Lady, met big boobies en bruin gevlekte onderbuik. In kruiswoordraadsels wordt een tweeletterwoord gebruikt om dat soort van vrouwmens aan te duiden: een KA. Een manwijf, het soort dat ongegeneerd, onberedeneerd met de wieken slaat en steeds van zich afbijt. Zat ze reeds op knoerten van blaren ten tijde van de brand op Schiphol, lesje nog niet geleerd. Eind vorig jaar overdonderde zij de kranten met haar eis om op alle openbare plaatsen uitsluitend Nederlands te spreken. Hoor je de Friezen al bezig?

Bij het lanceren van haar beweging “ToN” komen daar nu zesbaanssnelwegen bij. Zesbaanssnelwegen in Nederland, wat met de verhoogde uitstoot van gassen en fijnstof? Plus gratis openbaar vervoer, boerkaverbod uiteraard, geen steen voor een nieuwe moskee en… herinvoering van de doodstraf. Maar ja tussen woord en daad…trouwens de woorden van Rita klinken fermer dan haar vermogen om ze waar te maken. Vraag dat maar aan Balkenende. Over de schabouwlijke toestanden in het onderwijs, over de pijnpunten inzake Zorg geeft Verdonk niet thuis. Dat haar programma heel vaag is komt simpel door haar achterban. Zij bepalen en Rita voert uit. Komaan zeg, je kan Nederlanders net zoals de Vlamingen heel wat wijsmaken, maar zoiets? Tarara!

Zesbaanssnelwegen! Hoe komt dat mens erbij? Dan liever dat Sp.a wicht  dat ijvert voor de vermindering van BTW op inlegkruisjes of een van de Somers-girls die tekeer ging tegen de té hoge prijs voor vaginale glijmidelen. Vrouwen voor vrouwen, zeker als het om de onderbuikgenoegens gaat. Wil ons Mie eerst blabla en dan boem boem. Voor creaturen genre vrouwe Verdonk, wil ik pif, poef en paf!

Nooit eerder meegemaakt... .

Zaterdagavond. Een intiem, doch gerenommeerd restaurant. Een kleine maar uiterst verfijnde spijskaart en de kers op de taart: een snoepje van een wijnkelder. Grote ronde tafel met uitzicht op de feeëriek verlichte tuin. Drie echtparen, de middelbare leeftijd een poosje voorbij. Zielsverwanten, iets meer dan goeie kennissen zonder daarom echt wat men noemt intieme vrienden te zijn. Gesprekspartners vooral, van de bovenste plank. Kortom een buitenhuisavondje om naar uit te kijken. Doen we dan ook. Tweejaarlijks want overdaad schaadt.

Een minpuntje. Nou ja wat heet een minpuntje. De aanpalende tafel bleek gedekt voor een groot gezelschap. Veertien couverts. Komt het nu door het feit dat ik geen sociaal beest ben, want met z’n tweetjes uit eten gaan, hij en ik, blijft voor mij de max. Af en toe met één hooguit twee koppels à la bonheur. Al wat meer is, is voor ons des Gutens zu viel.

De zaalmeester noteerde onze wensen. De aperitieven werden geserveerd en de aanpalende tafel bemand. Keurige mensen, mensen van stand. Vijftig- en zestigplussers. Enkele sjieke krijtstreep maatpakken, de dames overwegend slankmakend zwart, verhullend tot en met. Geen streepje huid, laat staan een zuchtje décolleté. Naar mijn gevoel een tikkeltje teraardebestellingachtig. Wel een fortuin aan nieuw goud. Oogverblindende creaties van topjuweliers.

Dan stak Julien, onze huis-standupper, van wal en toostte op de jarige Veerle. Zoals steeds met brio. Gewoon geniaal die man. Salvo’s aan woordspelingen, vervlogen herinneringen doorspekt met humor schudde hij zo maar uit de mouw.

Thuis lagen wij normaliter al twintig keer in een deuk. Met Julien is het altijd gieren geblazen. Buitenhuis en vooral in dit soort van etablissement kan dit niet. Temperen dus. Begin er maar aan. Voorwaar geen lachertje, geloof me: mio marito schokte, Veerle ging hinnikend schuil achter haar anti-vapeurwaaier, Juliane wist, zoals steeds, geen weet met haar lachtranen, Georges hield de kaakspieren strak geklemd en knikkebolde richting plafond en ik…ik trachtte wanhopig mijn proesten tegen te gaan achter mijn samengevouwen handen en krachtig op de neusvleugels drukkend. Lukte natuurlijk niet, met als gevolg die ellendige slappe lach, weliswaar gedempt.

Aan de aanpalende tafel werden geen amuses wel champagne en platte oesters gebracht. Iemand tikte tegen een glas. Een magere, lange krijtstreep heer stond recht. Hij kuchte en bleef zeer nadrukkelijk kuchen. Zodanig zelfs dat ik even opkeek en merkte dat hij mij expliciet viseerde en bleef viseren. Wat een arrogantie zeg! En een engerd bovendien: grijsgrauw perkamenten gezicht, een haviksneus zoals je er weinig ziet, flaporen, een kanjer van een adamsappel en puitenogen die mij misprijzend de tuin in boorden. Was mijn slappe lach haast verdwenen, door zo’n sujet werd hij opnieuw gestimuleerd. En hoe!

En toen, toen gebeurde het. Ook de krijtstreep stak van wal. Met grootse gebaren en krachtige stem: “In de naam des Vaders en des zoons en des….”

Het gezelschap vouwde de handen, boog de hoofden, alleen het nieuw goud rinkelde hier en daar en ze dankten voor het dagelijkse brood, voor de zon, voor de regen, voor hun samenzijn, misschien voor de vermindering van CO2 uitstoot,enfin ze dankten voor alles en nog wat. Over de champagne en platte oesters geen gebenedijd woord.

Merkwaardig hoe, op mijn niet te stuiten gegiechel na, het muisstil werd in zaal. Uit respect? Echt niet, met uitzondering van het gezelschap keken alle tafelgenoten elkaar vragend-verwonderd aan. De krijtstreep ging uiteindelijk zitten. Hij overschouwde als een autoritaire generaal, Mussoliniaans de zaal en zag dat het goed was. Zoiets als zijn moment de gloire en of hij genoot!

Weg de warme sfeer. Zelfs Jean-Paul de vakkundig getrainde zaalmeester, wankelde heel even, hernam zich en beval meteen zijn personeel. Discreet zoals steeds doch een tikkeltje té nichterig dit keer. Ik bespaar jullie het relaas van de rest van de avond. Juist, wij hebben het niet aan ons hart laten komen. Integendeel!

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat diepgelovigen een en ander op ons, atheïsten, voor hebben met hen rituelen, hun gebeden en hun afbeeldingen. In een volgeboekt restaurant vrank en vrij opkomen voor je religie, wel il faut le faire! Goed, wij hebben de rede, doch hoe stel je de ratio ten overstaan van iedereen visueel voor? Met een zotte trien zoals ik, lukt dat niet. Echt niet.

Dit gezegd zijnde, tot de volgende keer bij leven en welzijn..