|
Revival van den Expo .
Vijftig jaar geleden! Wij zouden wat gaan beleven. De wereld op een kluit Brusselse grond. A once in a liftetime opportunity zou het worden en t schoonste van al ik herinner mij er nog bitter weinig van. Den Expo staat bij mij gelijk met andere facts of life. Zelfs de kleine zwart-wit fotos in mijn jeugdalbum brengen geen baat: ik met ons make in een treintje, ik met paps in een duwwagentje, ik met grootmoeder aan de trappen van een of ander paviljoen en ik met olijke nonkel Isidoor in Vrolijk België aan den tap.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Hoor ik daar eergisteren Guy Polspoel met jongensachtig enthousiasme vertellen over de prachtigste science fiction beelden van zijn leven, over de metamorfose van zijn leefwereld die de Expo had teweeggebracht en dat voor een manneke van amper 11 jaar, dan denk ik dat het er toen reeds inzat dat journalistieke bloed. Bij mij liep het net andersom: het bloed kwam eruit. Mijn eerste menstruatie! Tussen de zwartjes met rieten rokjes en stamkledij in dat vrolijk(?) surrogaat negerdorpje gezien door een koloniale jezuïetenbril, geef toe, beste lezer, het zal je maar overkomen. Vind daar maar een toilet om je te verschonen!
Een poespas van jewelste toentertijd. Wegwerpverbanden met hechtstrips bestonden niet, wel een soort langgerekte onbrede theemutsen met twee klepjes voorzien van knoopsgaten. Ons make had de tekenen van mijn aanstaandegroot worden al geruime tijd in het snotje en vooruitziende vrouw bij uitstek zijnde, sleurde ze telkens wij ons huis verlieten haar grote tas met mijn gerief mee: een zak met propere theemutsen, een lege zak voor de bevuilde ( de spullen weren telkens te week gezet en nadien afgekookt in een marmiet), twee washandjes, sponshandoek en
dat ellendige vleeskleurig gordeltje waaraan de theemutsen werden vastgeknoopt. Dood heb ik mij geschaamd daar in die smalle Congolese toiletten. Met dertien jaar bovenop een WC-pot staande met opgeheven kledij en blote billen, met een moeder die voortdurend heen en weer rende van toilet naar lavabo en af en toe vergat de deur behoorlijk te sluiten. Mijn allereerste Expobezoek, geen sciende fiction, horror, ja, van de ergste soort!!
Gina Lollobrigida, la bella, de armen vol bloemen en begeleid door heren in zwarte gattenklasjers en een horde fotografen, zag ik heel vlakbij, moet zo bij ons tweede bezoek geweest zijn. Verder herinner ik mij een grandioze mode-show, mannequins met prachtige hoeden en ruisende satijnen jurken, hoogstwaarschijnlijk in het Franse paviljoen. Ik heb er voor het eerst een sterksmakende en kwalijk ruikende kaas op een homp brood gegeten, daardoor wellicht de broekspijpen van paps ondergekotst tijdens een ritje in de kabelbaan. Dat ons make door het struikelen in een of ander paviljoen tussen de koeien is beland, dat we de eerste kleurentelevisie hebben gezien, de Spoetnik, de Britse kroonjuwelen, een befaamd Spaans schilderij, gewaarschuwd werden voor het bij ons ongekende fenomeen van zakkenrollers en de grote vrees voor de rattenplaag, heb ik slechts van horen te vertellen.
Mijn aangenaamste bezoek was het derde, samen met mijn nonkel, ondervoorzitter van de Horecasector en bon vivant in hart en nieren. Onze dag begon en
eindigde in Vrolijk België, tussen de Belgische bieren en gillende vrouwen. Gillende vrouwen? Jawel aan de uitgang van een der attracties stonden mensen opeengepakt als haringen in een ton, overwegend mannen en jonge snaken. Aan de uitgang was een rooster, daaronder een krachtige blaasmachine en elke dame die buitenkwam imiteerde de bewegingen van la Monroe in The Seven Years Itch: lang niet zo wulps-sensueel, eerder hoogst gegeneerd, blo, verbolgen enkelen razend en allen gillend als varkens in den abbatoir. Geen schoon zicht die te witte magere of vlezige billen, die witte interlock onderbroeken knellend over corsetten met baleinen. Zag je dan een welgevormd been in donkere nylons met naad, opgehouden met fijne jartrellekens, dat betekende ondeugd, frivoliteit. Het kon niet anders of het moest een Franseisken zijn.
Expo 58 meteen mijn eerste kennismaking met voyeurisme en wel op wereldformaat! Facts of life, ik zei het al.
|
