‘Opgelet. Oversteken!’xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Max nam haar onderarm en duwde haar de straat over.

‘Al maanden zijn we dit account aan het bewerken, intensief zelfs en…’

‘Geen mens die daaraan  twijfelt, Marianne!’

‘Ja, goed, ik weet wat je denk. Maar die vader, die ouwe zak is zo vreselijk oerconservatief…’

‘Tiens, niets van gemerkt, integendeel’, spotte Max.

‘Auw, Max  je doet me pijn. Kan jij knijpen, zeg! Kijk, daar staat mijn wagen, die Mégane. Even de sleutels…et voilà.’

Max hoorde de elektronische ontgrendeling en haastte zich, zijn aangeboren hoffelijkheid getrouw, om het portier voor haar te openen.

‘Heerlijk, zo’n gentleman.’

‘Graag gedaan.’

‘Max, toe, wees niet koppig, allez, stap verdorie in. Ik heb zo’n zin in jou als gesprekspartner. Bovendien is de taxistandplaats nog een eindje lopen. Thanks. Dat is gewerkt! Eerst vastklikken en dan Max, wil ik niet alles, maar wel heel, heel veel over jou weten.’

Ze startte de wagen, schakelde iets te vlug en stoof weg.

‘Soft music, Max?’

‘Ik dacht dat je wou praten. A propos, wie heeft je verteld waar ik woon?’

‘Domme vraag! Michèle natuurlijk, de wandelende ‘Who’s Who’ in de pub-business. Wil je weten wie, wat, waar of wie met wie, go and see Michèle.’

‘Ken ik niet. Was die er ook vanavond?’

‘Enfin, Max, zij heeft ons samengebracht, allez voorgesteld… Voorbij de lichten links zeker?’

‘Ja… Marietta. Bedoel je. Is zij die Michèle? Jongens, jongens!’ Max kraaide het van pure verbazing  uit.

‘Da’s Edmond, typisch Edmond!’ Max bleef maar schokschouderend lachen.

‘Edmond?’

‘Haar man, Marianne, haar man. Lang overleden. Michèle verdorie! Zelfs  haar naam heeft hij veranderd, die sakkerse franskiljon. Niet te geloven!’ Opnieuw schaterend gebulder van Max.

‘Weet je, Marianne, dieu créa la femme, maar Edmond, hé, Edmond schiep de zijne en geloof me, Mariettaatje wist van aanpakken. Zo’n koppel! Nooit meegemaakt. Zelfs een kind kan er een trilogie over schrijven.’

 ‘Allez, Max, hij moet toch ooit haar echte voornaam gebruikt hebben.’

‘Neen. Echt niet. Trouwens van Marietta naar Michèle, dat zou me toch gefrappeerd hebben, zoiets als Marieke, Marieke die Margot werd. Weet je, die twee gebruikten geen voornamen, koosnaampjes ja. In alle talen, behalve in het Nederlands. Bij mijn weten heeft hij me zelfs nooit aangesproken met Max…. Voyons, cher ami, voyons … mais enfin, mon très cher,…- en afhankelijk van het gesprek-…  et vous,  monsieur le journaliste, qu’en pensez- vous…’

Max  had zijn studentenstokpaardje van stal gehaald : een imitatie van de franstalige Brusselse bougeoisie, eind jaren 70 vorige eeuw, in accentloos, bekakt Frans, met aangepaste gebaren. Nu bracht hij Marianne aan het gieren, bijna aan het huilen van het lachen zelfs.

 ‘Hou op, Max, alsjeblief, hou op, man, ik moet sturen, hoor.’

Max was op dreef. Zij genoot van zijn nummertje, hij nog meer. Alle remmen los. Weg “Jool’s”, weg ouwe Griek, weg tergende salsa. Alles overboord. Vrij, zorgeloos, dartel, ongebonden, speels, Pallieter…  in een cabrio en dat goddelijke kind naast hem.

Hij vertelde over dé Eliza Doolittle en dé professor Higgins, die hij jarenlang had meegemaakt. Over Marietta Marriman, knap snoetje, rank lijfje, vranke tong, eentalig Vlaams, lager middelbaar en daarna de destijds habituele dactylolessen bij Meysmans. Arbeidersmilieu, geboren en getogen onder de klokkentoren van een dorp in het Pajottenland, oud-chiroleidster want thuis katholiek. Over haar droom ooit een grote vis aan de haak te slaan en over haar doel dat alle middelen heiligde. Over haar durf: weg vriendje-tandarts in spe, welkom groot-industrieel.

Over Edmond Vandam, dertig jaar ouder, eigenaar- zaakvoerder van een gerenommeerde drukkerij en enkele aanverwante kmo’s, ongehuwd, meertalig, bourgeoismilieu, vermoedelijk logebroeder, zeker liberaal. Over hun zakenrelatie, die vriendschap en ware genegenheid werd na de overname van de drukkerij door hun mediagroep. Over het afkeurend geroddel in bepaalde kringen. Over zijn uitgedund haar dat hij voortdurend zorgvuldig liet bijkleuren om het leeftijdsverschil een beetje weg te werken. Een Edmond, die stapelgek was op Marietta. Haar een metamorfose liet ondergaan via Channel Parijs, een taalleraar Frans, skilessen in Gstaad, haar stulpje in St. Genesius-Rode, haar knalrode Alfa-Romeo Sport, haar pertes-totales, haar geklieder met kreeft à l’amoricaine en afkeer voor oesters. Haar hang naar cigarillo’s en Veuve Cliquot Brut.

Hij vertelde hoe een vrouw maandenlang onverdroten haar verlamde man verzorgde na een zware hersentrombose. Hoe ze zelfs enkele dagen vóór zijn dood, teder voorzichtig, de plukjes haar aan zijn slapen met een wattenstaafje bijkleurde. Zijn stem werd zachter:

‘...zijn blik,  Marianne , zijn  dankbaar glinsterende  ogen, elke beweging van haar volgde hij. Ze las hem voor, ze zong, ze kuste hem, nog steeds dankbaar en echt verliefd, zelfs hem kietelen deed ze, verdorie. Daar, Marianne, in die ziekenkamer heb ik voor het eerst liefde gezien. Wat een vrouw, Marietta toen, een hart tè goed en tè groot, veel te groot voor deze wereld’.

Max zuchtte diep. En jij, wat een man ben jij, dacht Marianne  Nooit eerder had iemand haar zo lang en intens kunnen boeien. Zelden had een stem haar zo gefascineerd en vooral ontroerd. Beter dan de beste Decleir in zijn beste monologen. Die stem en haar verteller, een duo waar ze maar niet genoeg van kreeg. Ze zwegen allebei. Er zijn momenten waarbij elk woord er een te veel is. Dit was er zo een.

Marianne nam een tissue van het dashbord en wreef over haar neus.

 ‘Sorry, hoor, Max, maar dat verhaal van Michèle en dan de manier waarop jij dat vertelt! Alsjeblief, zeg! Voel ik mij nu kleintjes, allez, geëmotioneerd eigenlijk. Zie, ‘k begin er weer mee.’

 ‘Waarmee, Marianne?’

‘Mijn allez-taal.  Vader wordt er horendol van!’

 ‘En  ik, kindje,  ik vind jouw allez-taal  en je stem, vooral je stem, als hemelse harpen die elke man naar dromenland begeleiden.’

Max kneep  zachtjes  even in haar dij, wou haar in feite opnieuw aan het lachen brengen door de opzettelijk theatrale tremolo’s in zijn stem.Ze lachte niet, omklemde het stuur met beide handen en concentreerde zich voor het eerst totaal op de weg.

05-06-2008, 23:43 geschreven door Ernst