‘Nog  zo’n  vijf kilometer, voorbij de overweg, rechts  houden.’ xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Max trachtte de stilte te verbreken. Marianne schraapte de keel, zei vlakjes:

‘Merkwaardig, ik had vanavond niet de indruk dat Michèle tot jouw intimi behoorde!’

 ‘Vriendschappen kunnen verwateren, Marianne. Zelfs goeie. Eerlijk gezegd, ’t Lag aan Gerda. Ze kon Marietta gewoon niet luchten.’

‘Gerda? Je vrouw?’

 ‘Jep…Ik heb een vrouw, een zoon, een schoondochter, jouw leeftijd of iets ouder, geen kleinkind, nog niet, jammer, ook geen hond of kat, wel twee kippen omwille van de eitjes bij het ontbijt. Tiens, dat Marietta-Michèle je dàt niet heeft verteld.’

Zij stak schalks de tong uit, net  een zevenjarige die  het vertikt ongelijk toe te geven en parkeerde de wagen ietsje verder dan het  villaatje, dat hij had  aangewezen.

Max klikte zich los, draaide zich naar haar toe en legde zijn arm op de hoofdsteun van haar zetel. De veiligheidsriem naast hem klikte ook.

‘Ik ben thuis, maar jij, jij moet nog een ommetje doen,  toch?’

Ze knikte, voelde de onopzettelijke druk van zijn knie tegen haar dij. Ze bewoog niet, de Mégane liet niet veel ruimte. Een vinger liftte haar kin. Ze rook vaag een aangename mengeling van dennenappels en kruiden aftershave. Voelde zijn adem. Shit, dit had ze niet verwacht, van hem toch niet. After all, why not. Vooruit met de geit en dan wegwezen!

‘Niet liegen, hoor. Dat ommetje van jou, hoelang? Zes of vijftien minuten, kom op, eerlijk zijn tegen de meester!’.

‘ Zes plus vijftien.’

 Ze giechelden als twee uitgelaten tieners.

Max nam hoffelijk haar hand. Na zijn ‘ Gestatten Sie, gnädige Frau?’ volgde een handkus, perfect uitgevoerd volgens de regels van de etiquette, ei na en toch net niet.

‘Bedankt, Max, bedankt voor de schitterende avond. En ja, je hebt gelijk Michèle is een ingoed mens. Vader en ik, wij… wij bellen elkaar toch nog een keertje?’

‘Tuurlijk, gordel niet vergeten, klikvast is veilig’.

Nog vier jaar en geen dag langer had Max zich voorgenomen. Vier jaar en met drastische wijziging van werkinstelling en -tempo. Zinde het de groep niet, so what. De boom in!

Zijn zoon kwam zondag op bezoek. Perfect, dan had hij alle tijd om met hem de diverse contracten, die hij in de loop der jaren met de groep had afgesloten, onder de loep te nemen. Bovendien zou Francis, met al zijn netwerken, beslist een raadsman kunnen aanduiden beslagen in die materie. Safety first! Met een wijf als Simonne, nu ook in de raad van bestuur, wist je maar nooit.

Eefje, zijn secretaresse, bracht de correspondentie, de kranten en natuurlijk een espresso en wees erop dat hij verwacht werd voor de redactievergadering.

Max gaf op dat ogenblik geen moer om budgetcontrole noch om die redactievergadering. Hij klikte met de muis tot hij op het scherm de database van marketing vond. Hij noteerde het algemeen agentschapnummer en besloot Marianne in de loop van deze of volgende week een telefoontje te geven. Hoe zei ze het ook weer? Noblesse oblige. Precies.


Wordt vervolgd