De redactievergadering verliep zoals verwacht: veel geblaat weinig wol. De kindertuin was in haar nopjes en laaiend enthousiast. Het volgende nummer zou integraal gewijd zijn aan de intro-party van Jools, dus veel fotos en weinig tekst. De prachtige close-up van Marianne gleed ongemerkt in zijn map. Max liep naar zijn bureau en belde Darcy&Masius op.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Darcy en Masius, goeie middag. Met Marianne Dries.
Heerlijk toch die stem, dacht Max.
Met Max. Goed thuisgeraakt?
Max! t Is niet mogelijk, zeg! Allez, dat is nu echt telepathie, zie. Ik wou je net een mailtje sturen om je nog eens te bedanken voor die fantastische avond, gisteren. Heb ik genoten, zeg! Toen Michèle vanmorgen binnenkwam zag ik je one-man schow opnieuw.
Mag ik de eer hebben je vanavond nogmaals te laten genieten, Marianne?
Hij schrok van zijn lef, Marianne blijkbaar ook. De lijn leek even dood.
Tja, Max, vanavond
allez, t is altijd moeilijk voor mij s avonds. Gisteren was een uitzondering, een grote uitzondering. s Woensdags en vrijdags stop ik om één uur, sorry, echt waar.
En nu, ná dertien uur? Een kwartiertje? t Is toch woensdag. Gewoon ergens een slaatje eten of een koffie drinken ? Je stopt toch.
Oké waar?
Laat eens kijken
de lounge van de Méridien? Ja, tegenover het Centraal Station
Half twee?
. Nee, hoeft niet. Ik breng je met de wagen terug naar de Keizerinlaan en dan kan je meteen doorrijden.
Het was behoorlijk druk in de grote hal van het hotel. Aan de balie, een vijftigtal Aziaten, tussen een berg reistassen en valiezen, drukdoende met hun cameras. In de anders zo knusse en rustige Jermyns Street Bar keken een achttal Britten gepassioneerd tv. Ook te druk.
Gelukkig was er achteraan in de lounge, tegen het vensterhalfrond, plaats zat. Max koos bewust een tafel met zicht op de ingang, bestelde een Ricard en wachtte.
De chauffeurs buiten keken de jonge vrouw in de draaideur na. De kwetterende Aziaten verplaatsten ongevraagd een deel van hun reistassen. Marianne liep er elegant en gehaast omheen.
Net een plaatje uit Vogue, dacht Max en ging haar tegemoet. Ze liet de zachtglanzende roestbruine regenmantel van de schouders glijden, kwam eerder moeizaam lachend op hem toe.
Max, ik moet
waar is het toilet hier?
Ze bloosde beschaamd en klonk een weinig buiten adem. Had ze gelopen? Toch niet door opwinding om hun afspraakje? Ze duwde haar regenmantel, paraplu en handtas in zijn armen en keek wanhopig rond.
Die gang door en achteraan rechts, naast de gymzaal. Ik haal het deurpasje bij de barman.
Hij besloot op haar te wachten en ging een eindje verderop staan. In de spiegeldeur zag hij hoe een rijzige man met damesregenmantel, paraplu en handtas in de armen hem geamuseerd aankeek. Gisteren pispaal, nu óók kapstok. Het kan verkeren, Max. Hij knipoogde tegen zijn spiegelbeeld.
Wordt vervolgd
|
