Half maart 1997xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ik heb iets voor jou, mams, iets heel speciaals, iets unieks zei ze. Het was een minipakje, zon 5 op 5 cm, in goudkleurige folie verpakt. Ze had er een hartje op getekend, daarin één woordje Memeke. Midden het wit plastic plaatje een cirkeltje, daarin een plustekentje, vieuxroze en duidelijk zichtbaar: het eerste teken van zijn begin. Acht maanden later lag hij in mijn armen, mijn kleine prins, kind van mijn kind.
Half maart 2008
We zouden de trein van 11u39 nemen. De tafel was gereserveerd in ons favoriete restaurant. De kapster net buiten, kortom we stonden paraat om op ons dooie gemakje te vertrekken. Tijd zat, dachten we. Buiten de waard gerekend! De waard zijnde ons viervoetig zwart monster dat telkens ik schoenen met hoge hakken binnenshuis draag, in de mot heeft dat hij enkele uren in de tuin of garage moet. Wij, geschud met de zak Friskies, de koelkast enkele keren geopend - signaal dat gegarandeerd bij hem Pavlovreactie teweegbrengt-, knipgeluiden met de schaar gemaakt, zijn naam geroepen doch Titi veegde aan al onze pogingen vierkant zijn poten, zijn andere delen is hij immers al vijftien jaar kwijtgeraakt. Terwijl mio marito, nog net niet aan zijn kookpunt gekomen , de trappen opvloog om onze kater te zoeken, ging de parlofoon. Dochterlief. Of mams vijf minuutjes tijd had. Uren heb ik voor haar , doch net nu
Mams, ga zitten zei ze. Haar stem klonk zacht maar gebiedend. Totaal ongewoon. De voorbode van veel, maar weinig goeds. Met ons ventje was er gelukkig niets aan de hand zoniet zou ze in alle staten zijn, wat dan wel? Toch geen slechts nieuws over haar recent uitstrijkje, of schoonzoon die zijn C4 heeft gekregen? Nog erger: zware relationele problemen, ze wilden toch niet gaan scheiden? Stupide gedachten als kolkende golven.
Ik heb iets voor jou, mams ging ze zachtjes verder ik hoop dat jij ook dit zult koesteren en willen bewaren. Ze peuterde in haar tasje en overhandigde mij een strip. Half wit half blauw. Middenin twee rode verticale streepjes. Meer dan duidelijk zichtbaar, zelfs zonder bril. Toen,
toen stond voor mij plots de wereld stil.
Bewust
zeer gewenst...zo gelukkig
half november woorden die van heel, heel ver kwamen en in mijn bovenkamer cirkelde die ene vraag: " Kind toch, waarom...waarom nog na elf jaar?". Haar bekken, haar uterus, haar spieren, het genetisch materiaal alles elf jaar ouder. En ons ventje dan! Hoe zou hij reageren? Na elf jaar haar aandacht moeten delen, zijn humaniorastudies moeten aanvatten met een huilend wichtje vlakbij. Wat met al die mooie plannen die wij voor hem hadden? En wat met ons? Ook wij elf jaar ouder. Zullen wij nog de kracht hebben om bij te springen, om te herbeginnen na elf jaar?
Van heerlijk nieuws gesproken! kraaide mijn man daar gaan wij straks een coupeke op drinken.Hij knuffelde en omhelsde dochter en hops, begon zowaar te dansen met onze kater in de armen. En ik, wel ik moest alle moeite doen om eerder niet te huilen. Heftige emoties en angst, geen ideale combinatie. Beschaamd was ik, diep beschaamd om die totaal tegenstrijdige gevoelens. Het plustekentje van ons ventje toentertijd ..ik, gek van verrukking. De verticale streepjes nu, ik een vat onzekerheid en vraagtekens, vele vraagtekens.
En, mams, gaat het?
Haar mooie ogen keken mij vragend-bezorgd aan. Stel dat ook zij zich mijn verrukking van jaren geleden herinnerde, en nu
Dit kan niet zijn, dit wil ik niet, dit verdient ze niet en dat wichtje zeker niet.
Ik nam mijn kind in de armen. Speelde zoals vroeger zachtjes piano op haar wervelkolom, voelde dat ze vermagerd was, werd opnieuw bezorgd, besloot direct om s avonds enkele porties soep voor haar te maken en vis, ik moest meer vis in huis halen, goed voor de ontwikkeling van de hersenen van de foetus heb ik ergens gelezen, fruit is er altijd in huis.
Ik streelde haar licht opbollend buikje, gaf een zoen op haar navel en fluisterde mijn tweede kleinkind in wording toe dat hij of zij meer dan welkom was.
Waaraan denk je, lieverd, aan het kindje? vroeg hij in de trein en drukte me heel dicht tegen hem aan.
Eerlijk gezegd niet, wel aan het feit dat we niet te lang mogen wegblijven. Ik wil vanavond nog soep maken en jij mag niet vergeten de wekker te zetten. Wij moeten er morgen op tijd uit.
Op een zaterdag? Waarom? Speciale plannen?
Ja, diepvriezen. Vijf kilo spinazie en vijf kilo fijne boontjes. Haar lievelingskost. Gauw ontbijten, dan naar de markt en wij beginnen eraan!
Wordt natuurlijk vervolgd, bij leven en welzijn.
|
