|
Vandaag de dag van de verpleging. Gisteren moederkensdag. Eergisteren pleegmoederdag. Vorige maand secretaressedag. Volgende maand vaderkensdag. Wat hebben we nog: grootoudersdag, studentendag, huisdierendag, dag van de leraar, seniorendag, wipdag, singledag, dag van de klant, alleenstaande ouderdag, welzijnswerkersdag, vrijwillgersdag, dag van de koning, goeiedagdag. Enfin, ze zijn niet langer te tellen die dagen van van alles en nog wat. En ja, het kon niet uitblijven, nu is er de
lachdag!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Want wij zijn naar verluid vergeten hoe we moeten lachen! Jullie niet, ik zeker niet, doch de meesten onder ons wel. Bijgevolg moet er geoefend worden, niet thuis maar op een ander. Hoe meer zielen des te meer lachgeluid dacht een dame uit Merksem en zij startte de vzw Lachclubs van België. Het mens was uit pure schaamte het lachen verleerd omdat iedereen er haar sedert haar jeugd had op aangekeken. Je hebt mensen die het lachen niet kunnen laten, zelfs al wenend lachen ze nog, mensen van wie smalend gezegd wordt dat ze hun eigen uitlachen. Ik denk dat de Merksemse dame jarenlang getreiterd werd omwille van haar niet te stuiten gelach, daarom besloot haar lach in te slikken en daardoor haar draai in het leven verloor.
Je draai terugvinden is allesbehalve een lachertje ervoer de dame en ze probeerde uit wat er ook maar uit te proberen viel: yoga, fitness, gym, acupunctuur, oorkaarsen, reiki en verslond alle mogelijke boeken die het handelden over De zin van het Leven. Vergeefse moeite! Tot ze via tv een Indiase dokter aan het werk zag. De zoveelste goeroe met de zoveelste therapie: de lachtherapie.
De brave en marktgerichte ziel introduceerde lachsessies, door de aanhangers of leden spontaan te laten lachen. Eureka klonk het in Merksem en het mens had hem gevonden ..haar draai. Een heftige ervaring verklaarde ze lachen en huilen liggen zo dicht bij elkaar!.
Ik heb daar geen goeroe voor nodig, lachen en huilen is de specialiteit van kleinzoon, van de meeste kinderen in een bepaalde leeftijdsgroep om van pubers en menstruerende vrouwen te zwijgen. Willen jullie horen hoe zon lachsessies verlopen?
Here we go!
- eerst een dansje doen, kwestie van in stemming te raken en de spieren los te maken
- mond openen en hahaha-hihihi geroep
- dan de lachoefeningen ingedeeld in categorieën: de verlegen lach of de Mathildelach, de bruullach, de leeuwenlach, de brandweerlach, de milkshakelach, hoogstwaarschijnlijk eveneens de Jacques Vermeirenlach, de Leterme of tsjevenlach, de VT4 belmeisjeslach, de geforceerde standup-comedianslach, de Woody Woodpeckerlach en dé lach der lachen, het bi-gekraai van Margriet en om terug in balans te komen de sarcastische smile van Brusselmans.
- Tussen al die imitaties door zijn er speciale lachen die een totale inzet van lichaamsdelen vereisen zoals bv. de hondjeslach. De deelnemers dienen hiertoe op handen en voeten te kruipen en hun poot op te heffen, kwestie van hun gebied af te baken. Nogal wiedes dat er dusdoende wat afgelachen wordt! Vooral door de toeschouwers.
- Elke sessie eindigt met een lachmeditatie ttz ademhalingsoefeningen uit de yoga.
De hondjeslach verdorie! Hoe komen ze erbij! Een zeggen dat dit bij sommigen geen baat brengt! Hoe verzuurd moet een mens wel zijn als er zelfs geen gremel af kan bij het observeren van het summum van menselijke idiotie?
Ten huize Titi wordt elke dag meer dan een potje afgelachen. Het begint meestal bij het ontbijt door de krant. Geef ons zon potsierlijke reportage zoals beschreven hierboven en we zijn vertrokken. En in feite, why not? Het is wat anders dan die heropgewarmde nostalgie over droom en ideaal, waarmee een stel verwelkte soixante-huitards ons sedert twee weken mee om de oren slaan. De krantencommentaren vorige week, vooral vóór en na D-day in de Wetstraat, suspense eindigend in slapstick. s Morgens Hitchcock, rond de noen eerder Fellini en na middernacht een remake van La Cage aux Folles., met perfecte cast: de kalende schedelkomiek uit Gooik, paterke Servais, de bochtenwringer en op en neerlopend in de wandelgangen, Elio, de kakelnicht cheveux corbeau en zonder strik. Meer moet dat voor ons tweetjes niet zijn.
Zo verslikte mio marito zich haast in de koffie toen hij de kritiek las op Vuile madammen reeks uitgegeven door De Standaard, met name Het seksuele leven van Cathérine M. Volgens hoofdredacteur Peter Vandermeersch louter een boekhoudkundige opsomming van sekstoeren geschreven door een 50 jarige Parisienne uit de beau monde, kunstcritica bovendien. Eigenlijk dirty talking, Bois de Boulogne exhibitionisme opgediend als literatuur en met toeters en bellen gemarketeerd zodanig dat er wereldwijd bijna 3 miljoen exemplaren, in twintig talen over de toonbank gingen.
Dit boek van Millet is niet voor vrouwen die van joyeuze of passionele seks houden luidde de commentaar. En wat joyeuze en passionele seks inhoudt werd direct verklaard als zijnde: De huid die bijna ondraaglijk gaat tintelen bij de eerste streling. De vuurrode zonnen van plezier die vanuit het roodheet smeltpunt uiteenspatten door het hele lijf. De triomfantelijke schipbreuk in een draaikolk van vermiljoen en het gelukzalige uitdrijven op een langoureuze stroming van vloeibaar goud.
Whow!! Zelden werd een clitoraal orgasme zo briljant omschreven. Om te zwijmelen. Dit uit de pen van Peter Vandermeersch?
Neen, nee niet van hem, maar hou je vast- van La Doornaert! antwoordde mijn man.
Wablieft!!?? Mia Doornaert, of all people! De suffragette in Burburry uit de Westhoek? Een mens dat amper glimlacht, hooguit een geforceerde grimas produceert. De Vestaalse maagd van de Standaard blijkt een passionara in erotiek! Amaai mijn frak. Zo zie je maar. Mia Doornaert loopt overwegend in broekpakken, chique broekpakken, maar broekpakken. Vrouwen die zelden hun enkels, benen en knieën tonen daar is, vond ik, iets mis mee, anatomisch en spiritueel. Ooit al een aanzet tot heupswing gezien bij Mia? Bij dame Clinton?Frau Merkel is zelfs het vernoemen niet waard. Zon vrouwen vliegen op weduwschap, stuk voor stuk des fesses tristes en carrièredrift zat.
Toegegeven, na de bloemlezing van Doornaert, moet ik mijn mening grondig herzien, errare humanum en de rest. Bij vrouwe Clinton valt er weinig te rapen. Frau Angela, daarentegen
laat ze maar los. Nog één sardonisch handkusje van Sarko en het is in de sacoche.
En wat u betreft, lieve lachclubdame uit Merksem, de zin van het leven is gewoon zin hebben in het leven! In alle facetten van het leven. Om je op weg te helpen, vergeet je samenkomsten en dat hondjesgedoe. Doe een samenspel met je partner,sluit je ogen en denk aan de vuurrode zonnen van Mias plezier, wees een heidens altaar, bespeeld en gestreeld met vingers van licht, laat je adem en lichaam neerschrijven op gelijnd muziekpapier en de aarde scheuren met een kreet (het voorlaatste met dank aan Hugo en het laatste is wel persoonlijk, mio marito schreef dit na een avond en een
stop, Titi, privacy komt in gevaar).
Bij leven en welzijn, tot na de lentehittegolf!
|
