Enkele dagen later sprak ik met Francis af in de stijlvolle bar van het Metropolehotel. Maître Joseph zorgde voor een discreet hoekje. Het was in de late namiddag. Francis kwam met tegenzin, kon ik zo uit zijn houding opmaken. Hij scheen vermoeid. Vermoedelijk verwachtte hij dat ik steun en begrip zou zoeken voor mijn verdere relatie met Marianne. Hij vergiste zich. Ik wou de totaal andere toer op, ook al hield het wel verband met haar.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

‘Ook een coupe?’

‘Nee, pa, gewoon plat water. Ik heb niet veel tijd. Was ik niet in de buurt geweest dan …’

‘Oké, ik zal het kort houden. Ook ik moet nog een stuk doorwerken.’

De ober bracht de dranken met toemaatjes van zwarte olijven, nootjes en kaasblokjes. Francis tastte meteen toe. Weeral niets of toch weinig gegeten deze middag, vreesde ik. De kookkunst van zijn eega kennende vond ik het niet abnormaal dat hij er zo lusteloos en bleekjes bijliep.

‘Francis, dit moet strikt tussen ons blijven. Ik wil niet dat je weer je mond voorbij praat en je vrouw direct gaat klikken.’

Hij keek bedrukt.

‘Sorry, pa. Dat was ongewild mijn stomme schuld. Maar vroeg of laat zou alles toch uitgelekt zijn!’

‘Misschien wel, ja. Maar dit is strikt vertrouwelijk. Begrepen?’

‘Ja.’

‘Luister. Ik heb gemerkt dat je moeder in mijn werkkamer snuffelt. In mijn financiële dossiers, ook in mijn bankuittreksels…Ik wil niet dat Gerda nog iets weet van mijn geld. Ik heb bij jou een stevig bedrag uitstaan.’

‘Je persoonlijke vermogen, ook het geld van de verkoop van opa’s huis aan dat secretaresje van jou. Hoe zat dat weer in mekaar, die overeenkomst met mijn grootouders? Eerlang ben je ook nog de vereffening van je levensverzekering te verwachten, niet?’

‘Nog enkele maanden! Zo’n tien miljoen oude franken, dat is 250.000 euro.”

‘Gevoegd bij je uitstaand vermogen maakt dat een anderhalfmiljoen miljoen euro plus, waaran een deel met gekapitaliseerde intresten. Niet slecht geboerd.’

‘Daar gaat het nu om. Ik wil niet dat je moeder daarvan nog iets weet. Zeker niet over het geld van die levensverzekering!’

‘Och, ma trekt zich daar echt niets van aan. Ze heeft haar eigen kapitaaltje…’

‘Waar ik niets van wil, maar zij krijgt evenmin iets van het mijne. Later, komt het jou toe en niet haar. Geen cent mag naar dat obscure clubje van Serge gaan!”

‘Dat gebeurt niet, pa. Toe, zeg, ma is niet zo gek!’

‘Francis, ik houd met alles rekening. Met alles! Je moeder schudde nooit mijn portefeuille leeg. Neusde nooit in mijn uittreksels. Nu doet ze het wel. Enfin, ik vermoed het.’

‘Pa, je geld is safe bij mij. Wat stel je dan voor?’

‘Ik herhaal: je moeder mag geen sikkepit weten van mijn persoonlijk vermogen. Daarom dit: jij stort al mijn geld terug…’

‘Dat gaat zomaar niet. Binnen een goed halfjaar misschien en telkens in schijven. Je vermogen is voor het grootste deel in het buitenland belegd’

‘Oké, in schijven dan. Van het ogenblik dat ik het volledige bedrag hebzoeken we een andere formule. Iets met een driemaandelijkse of halfjaarlijkse intrest .Wil ik om de een of andere reden mijn geld gedeeltelijk terug, dan geef je het me. Ik hoef daarvoor geen papierwinkel. Ik heb alle vertrouwen in jou. Zo eenvoudig is dat!’

‘Ik begrijp het nut van die transactie niet. Het hoeft toch niet…’

‘Geen commentaar, Francis, doen, ja?’.

‘ Zoals je wil, maar ik garandeer op die wijze niet de hoge intresten, die je nu geniet.’

‘So what!’’

‘Tja, vermits jij erop staat, pa. Ik zal mijn best doen. Wees niet wrevelig omdat het enkele maanden in beslag zal nemen.’

‘Ik heb geduld, Francis.Ik heb alle geduld van de wereld, jongen.’

Hij keek me bevreemdend onderzoekend aan, terwijl hij rechtstond en me de hand toestak. Ik raadde wat hij dacht: die wil zijn poen aan zijn lief geven, maar dat laat ik niet toe, nooit.

‘Francis!’

‘Geen woord tegen Pat. Akkoord?’

“Ik zweer het op mijn scoutszieltje, pa.’

Zijn scoutszieltje! Jij gemelijk ventje! Ik was zojuist heel oprecht en openhartig geweest en met dat ene woord wist hij me terug de boom in te jagen.

Zijn scoutsleven! Nog zo’n streek van Gerda. Het duurde amper twee kampen. Een beenbreuk in Bouillon en een ernstige voedselvergiftiging ergens in de Kempen. Nadien nam hij deel aan vakantiekampen onder toezicht van mijn mutualiteit. Gedaan met haar scouts.

Van de Metropole wandelde ik terug naar de redactie. Het was een schitterende dag. Wolkenloze ijlblauwe lucht. Weldoende temperatuur. Ideale vochtigheidsgraad. Nu en dan een zacht briesje. Geen te druk verkeer. Geen overvolle terrasjes. Een paar straatmuzikanten. Een ruige kerel zong een Ierse ballade.

Een koppel op leeftijd waagde een dansje. Ik applaudiseerde. Het dametje dankte. Heerlijk die lachkuiltjes rond de felrood gestifte mond. Ik herkende Marianne in haar. En ik was haar partner op de Brusselse Grote Markt. Terwijl ik mijmerend bij een verkeerslicht wachtte, snorde Pat in haar auto voorbij.