Twee politietoplui hebben hun secretaresse een schitterende promotie gegeven. Met een diploma lager middelbaar naar een functie op universitair niveau… het kan. Self-made, autodidact nooit van gehoord? Akkoord afgaande op hun verschijningen zien de twee dames er niet meteen Vlerickwaardig uit, doch schijn bedriegt. Probleem is dat ze in openbare diensten zitten en al wie daar klust wordt blijkbaar afgemeten op officiële diploma’s en de dames bezitten zo’n papieren niet. Een niets promotie via een Thia Hellebautsprong, heet dat. De Decker sleurt er zelfs Mata Hari-toestanden bij. Is zijn lijstmaatje Ulla niet via tal van houdgrepen en kushi gurumas met haar poepje op het pluche terechtgekomen waardoor ze nu het vijfvoudige van voorheen verdient? Voor een zitje in de Kamers hoef je niet noodzakelijk een certifikaatje, voor een zitje hogerop bij de uitvoerders der wetten …hoho maar!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Tatami of matras, what’s in a word! Ik heb in mijn jarenlange loopbaan meer dan een Thia Hellebautjump in bedrijven gezien. Tientallen zelfs en van heel, heel dichtbij. Natuurlijk ik spreek over privébedrijven. Privébedrijven draaien grotendeels op privékapitaal. In se steekt een bedrijfsleider zijn geld waar hij wil: in brains of tussen een stel zonnebankgebruinde benen. Bij de top van de politie vallen dergelijke activiteiten onder de post “ Imago Adviseuse”, in privébedrijven eveneens onder “ Personeelskosten, zoniet Algemene of onvoorziene Kosten of PR activiteiten”.

In privébedrijven kan je na verloop van tijd en met de juiste knowhow dergelijke figuren gemakkelijk counteren met een perfect uitgevoerde sliding tackle. Titipoes heeft er verschillende uitgevoerd. Officieel met het oog op het behoud van efficiëntie, niveau en werktempo binnen de afdeling, officieus omdat bepaalde vormen van “samenwerking” na een tijdje serieus op mijn koordekens begonnen te werken. Jaloezie? Bijlange niet. Maar door het bijna dagelijkse Lewinskystandje van een  hoogpotige collega met mijn baas, mijn correspondentie niet tijdig ondertekend krijgen, daardoor mijn avondtrein niet halen…niet met mij!

Laten wij aub niet altijd de heren de schuld geven. Geld gekoppeld aan macht scheidt voor tal van vrouwen een bijzonder afrodisiatisch geurtje af, waardoor kikkervisjes of dikkopjes hongerig worden zoals haaien. Plaats een absolute Adonis in hun midden en je hebt te maken met een school piranha’s

Zo kreeg ik rond mijn vijftigste een nieuwe directeur. Een Harvardboy, klaargestoomd in de kweekvijver van de multinational. Hij kwam lachend op mij af. Geen “Mannen weten waarom” typetje eerder een “ Fleur du Male” model. Een en al glamoureuze charme: zongebleekte zijige manen, bronskleurig fluwelen huidje, nonchalant sportieve stap, driedelig maatpak Oger…een droom van een man. Een bijna twee meter hoge kruising tussen looks van Redford en de oogverblindende zwierigheid van Gere in hun beste tijd. Perfect viertalig ervoer ik later, alleen zijn familienaam verraadde zijn roots, want Dick was zo on-Hollands als wat. Een brokkenmaker wist ik meteen. En brokken heeft hij gemaakt. Water en bloed heb ik gezweet om de kantoorgemoederen te bedaren, om de meest stupide twisten te beslechten. Bijna een dankgebed gepreveld toen hij promoveerde naar een Engelse business unit. Geloof me, samen met mij, een handvol topkaders. Voor hen werd het opnieuw business as usual. Want hoe we het draaien of keren, de wereld zit nu eenmaal zo in mekaar: vroeg of laat is bijna alles en bijna iedereen toch te koop.