‘Wat bedoel je?’xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

‘Prop je glossy vol met schijnsprookjes over de film- en showwereld, Breng gerust tranerige stories over hedendaagse relatieproblemen. Publiceer grietjes met Hitlersnorkutten, maar zwijg over…’

‘Hitlersnorkutten? Jongens, Marianne, wat een terminologie!’

‘Komt van jou. Synoniem voor mijn bikinilijn, vorige zomer. Zwijg over items, die voor zo’n shitblad te hoog gegrepen zijn.’

‘Marianne, verdomme, let op je woorden!’

‘Heb ik soms geen gelijk? Jij verdient er lang niet slecht mee. Maar geef verdorie toe, dat ding van jou is niet veel beter dan drek. Wel gepast voor de raszuivere blokker, de randdebiel als lezer. Je weet dat goed genoeg. Daar hangt de spiegel. Durf je, Max,  eerlijk zijn tegenover jezelf en tegenover mij?’

‘Breek mijn mond niet open, Marianne.’

‘Daar gaan we!Wat bedoel je  nu weer?

‘Niks’

‘Zie je, te laks! Veel te laks, broekschijter’

‘Vroeger, vóór mij, je verleden…’

‘Mijn verleden! Jouw obsessie zeker! Hoe vaak moet ik…ziekelijk, dat is het, ziekelijk jaloers. Leeftijdsgebonden zeker? ‘

‘Marianne, kalmeer, ik moet je…’

‘Je moet  me juist niks, manneke’, kaatste ze bijzonder geërgerd terug. ‘Wat is er mis met mijn verleden? Ik was niet zuster Gerda Dolorosa hoor!  Een geluk voor jou toch? Of had je me liever op een van haar bidstoelen gezien, met een monstrans tussen de benen. Luister, Max, het moet gedaan zijn. Ik ben het meer dan kotsbeu. Er scheelt iets met jou, al maanden. Soms herken ik je werkelijk niet. Ik verlies mijn man, beetje bij beetje. Die andere man in jou, die onstellende jaloersheid, nee, dat  hoef ik niet… Ik maak me zorgen, lieverd. Plotse humeursveranderingen zonder eigenlijke aanleiding. Soms ben je  zo afwezig. Even plots dan weer lief, superlief zelfs. Bij het vrijen heb je al enkele keren problemen gehad. Denk niet dat ik dit een ramp vind, helemaal niet. Stress kan vernietigend werken… En je hebt veel stress, venteke, op de redactie en vooral thuis en met je zoon, met je ouders misschien ook. Ik zit daar voor een flink stuk tussen. Denk je niet dat je… dat we…aan een …enfin, dat wij samen met een of andere geneesheer-specialist moeten praten?’

 ‘Zoetje, toch, wat jij nu denkt!’

Ik nam haar in mijn armen, een hoopje ellende. Haar tenger lijfje schokte:

‘Ik kan het niet meer aan, lieverd, al die de toestanden. Je vrouw, je zoon,  thuis… En dan raak ik mijn liefste vriend, mijn maatje, misschien ook nog kwijt.’

En zeggen dat ik op het punt had gestaan haar die toestanden van pastoor Serge voor de voeten te werpen. Stel dat het leugens waren? En het waren beslist leugens. Zeker weten. Dit verdiende ze niet.

Ik keek naar mijn maatje, naar het lief puinhoopje in mijn armen.

Ik kuste zachtjes haar wangen droog. Maakte het weer goed. Nam me heilig voor nooit meer ruzie met haar te maken en me zeker, nooit meer, enig woord te laten ontsnappen over wat me kwaadwillig op de mouw was gespeld.


Wordt vervolgd