23 maart- Dag van de Heilige Gabriël, Aartsengel. .

Heer, wat moeten wij doen? Madeleine en Adrienne vinden dat wij niet mogen opgeven en dat wij nog meer moeten bidden voor onze Heilige Vader. Adrienne is er zeker van, dat de kracht van ons gebed zijn asem op gang zal brengen. Ik vind van niet. Ik denk, Heer, dat hij echt een vogel voor de kat is en op zijn laatste benen loopt.

Daarom smeek ik U, Heer, met geweldig veel zeer in mijn hart, laat Uw grote, oneindige Goedheid en Genade over hem komen. Open uw Huis voor hem, mijn Heer, en neem hem op in Uw midden. Laat hem verwelkomen door Uw engelen en vooral door ons Heilig Bernadetje, die hij zo lief heeft gehad. Aanhoor mijn gebed, O, mijn Heer.

Het is bijna Pasen en de Vasten is ver gedaan. Ik bid meer dan ooit. Ik ben bereid. Serge gaat juist buiten.

Hij heeft me nog een bundel lange, groene palmtakken gebracht, niet zoals die korte van zondag, maar speciale. Hij praat rustig en zalvend . Het is voor mij zo een weldaad om door zijn stem, die mij de stem van U, mijn Heer, lijkt te worden getroost. Ik doe wat hij zegt: duw de kousen naar beneden, kniel op de blote knieën en steun op de ellebogen.

Dan slaat hij met de palmtakken op mijn rug en gebiedt op luide toon de hymne van  de tweede vesperpsalm zingend te bidden: Gegroet, o, martelaarbloei, die zwicht ten drempel van uw jonge bestaan door ’t moordenaarsmes op God gericht, verscheurd als prille rozenblaan.

Hij slaat mij harder. De twijgen zijn te mals, ik voel niks. Toch weet ik dat ik pijn moet lijden. Ik heb daarom aan Serge gevraagd even te wachten en zich om te keren omdat ik mijn rok moet uitdoen.

Ik kniel opnieuw en Serge zweept harder. Hij blijft kijvend en bezwerend slaan. Gerda, zegt hij, de twijgen worden nu heet gloeiende staven, die je rug bloederig scheuren. Dat is wel niet waar, maar ik stel mij dat voor, omdat het zo zou moeten zijn. Serge commandeert grofweg: duw nu de onderbroek naar beneden en trek die blouse ook maar uit. Blijf biddend zingen, zegt hij. Lach, ervaar bevrijding. Wees dankbaar.

Mijn blouse, mijn thermogeen onderhemd, mijn onderbroek en mijn soutien liggen naast mij . Ik kniel, buig voorover en steun op mijn ellebogen, mijn achterste naar Serge gericht. Ik moet wachten op mijn bevrijding door de slagen die blijven komen. Maar al bij al geeft dat toch niet de verwachte, noodzakelijke pijn.

Heer, op dat moment wist ik dat de demonen weerstand bieden. Dat zij zich niet zo gemakkelijk uit mij laten drijven. Ik zeg tegen Serge: het doet niets uit, ze willen niet  Ik hoor de goddelijke stem van Serge: moge dit offer dat wij U voor alle zonden opdragen, Heer, voor U een welgevallen offergave zijn en laat het aldus levenden en doden tot heil strekken.

Ik mompel de woorden met hem mee. Ik moet boeten, nietwaar, en dankbaar alle straf ondergaan. De demonen hebben mij overladen met de schuld van haat en wraak. Ze moeten tot zwijgen gebracht worden. Serge weet goed genoeg wat hij daarvoor moet doen. Ik ben een kind van God. Ik wil terug onder Zijn liefhebbende hoede.

Als Serge ophoudt, kleed ik me snel aan. Ik ben onder de indruk van gedachten en gevoelens die ik echt niet kan beschrijven Serge zal me blijven helpen. God laat geen enkel schaap verloren gaan, zegt hij, maar daarvoor moet het schaap eerst naar Canossa gaan. Ik vroeg hem of ik daar te voet naar toe moest en hoe ver dat was. Serge zei dat die stad overal lag en bij mij bovenaan de trap.

Hij kan soms van die zaken vertellen, waar ik kop noch staart aan krijg. Dat zal het verschil zijn tussen een gewone sterveling en een priester, denk ik.

Heb dank, O, Heer.

09-08-2008, 14:02 geschreven door Ernst