Wellustelingen....
episode...
78... |
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Haar geschrift op de volgende bladzijden werd jachtig, bijna onleesbaar:
4 Mei - Dag van de Heilige Monica, Weduwe.
Serge kwam vandaag kort na de middag. Hij heeft een kop koffie gedronken. Ik vond hem heel zwijgzaam en zenuwachtig. Hij sprong opeens recht en zei: kom Gerda, we gaan eraan beginnen.
Wij gingen naar mijn kamer voor de boetedoening. Serge bond de palmtakken en de paterskoorden rond drie stolpen van wassen Heilige Maagden. Hij schoof de overgordijnen dicht en ik deed de deur op slot. Luister nu goed, Gerda, zei hij zachtjes ik heb je gezegd, de straf moet zwaarder want satan wijkt niet. Kleed je uit, kind, en kniel zoals gewoonlijk, maar je achterste een weinig hoger, als dat gaat. Sluit de ogen, Gerda. Beheers je. Gil niet en bid samen met mij: Heer ontferm U over ons. Christus ontferm U over ons.
Ik begon kalm: Christus hoor ons. Christus verhoor ons. God, Hemelse Vader, ontferm U over ons. God de Zoon, Verlosser der wereld, ontferm U over ons, God, Heilige Geest, verhoor ons
.
Ik voelde eerst niets. Er was alleen mijn luide lofzang voor de Heer. Achter mij stond Serge, die op zijn manier de demonen in mij bevocht met rituele gebaren en stille bezweringen. Plots beroerden zijn klamme handen mijn lichaam. Onderaan. Er was een korte, hevige pijn, niet aan mijn vrouwelijkheid, maar t ander. Ik weet de christelijke naam voor mijn achterste niet, maar Gij verstaat wel waar.
Heer, ik dacht dat ik ging openscheuren. Al biddend heb ik alle heiligen aangeroepen: alle heilige engelen en aartsengelen, alle heilige koren der zalige geesten; alle heilige aartsvaders en profeten, bid voor kinderen, maagden en weduwen. Bid voor mij. Wees genadig! Spaar mij, Heer, en verlos mij van alle zonden. Van de geest van onkuisheid
van alle gesels
Vertrooster, zoon van God, kom mij ter hulp.
Ik wou het uitschreeuwen van de pijn, maar liet de schreeuw van afschuw op mijn stukgebeten onderlip sterven Ik kromp ineen, maar bad koorstachtig verder. Dit was de ware pijn die alle andere verdrong. Precies de pijn van een barende vrouw, misschien niet zo erg, maar voor zover ik me nog kan herinneren ging dit er toch naar toe.
Ik riep om hulp uit de hemel, om verlossing want mijn achterste stond precies in brand. Warm vocht liep van mijn billen, tot in de vouw van mijn knieën.
De gesel werd uit mijn lichaam gehaald. Ik kreunde en bad koortsig verder Ik wist zelfs niet meer of Serge nog in de kamer was.
Stilaan ging die vreselijke pijn over in iets anders, waarvoor ik de juiste woorden niet kan vinden. Mijn onderlichaam tintelde. Hetgeen je gewaar wordt na een koude douche als het buiten snikheet is, maar dan van binnen. Precies of er iemand met een fijn pluimpje overal over en weer wreef.
Na een tijdje ging het over en ik vond het spijtig. Dit moest de goddelijke prikkel zijn, die ik nooit eerder doorheen mijn lichaam had gevoeld. Serge was er nog. Hij waste zijn bezweet gezicht.
Nadien dronken wij de rest van de koud geworden koffie. We hadden nog geen woord gezegd. Ik stond op het punt hem te vertellen van die goddelijke prikkel. Op dat moment schraapte hij de keel. Gerda ,zei hij, wij zijn nu in een vlakte waar slechts geesten huizen.
Zijn ogen lachten mij precies uit. Ik had schrik dat Serge met mij het zesde gebod had overtreden. Ik had dit als kastijding aanvaard. Als het zo was, dan was zonde met zonde uitgewist. Ik begon te beven als een riet. Ik vroeg snikkend aan Serge of dat nu wel echt nodig was om mij zo te gebruiken en wat de Heer daar wel zou van denken.
Gerda, zei hij eerder koel, beheers je, de Heer heeft al jaren bezit genomen van je geest en je ziel. Nu neemt hij bezit van je lichaam. Ik ben zijn instrument. Blijf vertrouwen in mij hebben. Ik weet wat moet. Je zal voortaan meer rust ervaren. Je gaat ontvankelijker worden. Je kwelgeesten zullen minder en minder vat op jou krijgen.
Ik was door zijn woorden al een stuk gerustgestelder en hij had nog gelijk ook: ik voelde me beter.
Heer, ontvang mijn lichaam als mijn offer en blijf de weerbarstige demonen in mij doorboren met Uw genade.
Heb dank, O, Heer
14 mei - Dag van de Heiligen Matthias, apostel, en Bonifasius, Ijsheilige
Heer, mijn God, heb dank, heb duizendvoudig dank. Ik verjong met de dag. Uw rust is in mijn geest. Ik denk dat de demonen het niet meer zien zitten. .Max is het gras aan het afrijden. Twee weken geleden zou ik nog gewenst hebben dat de grasmaaier met hem een vaart reed zoals in de filmpjes van Tom en Jerry. Geen haar op mijn hoofd dat daar nu aan denkt. Serge heeft mij gisteren nog eens op het hart gedrukt, dat mijn boetedoening op deze manier goed werkt.
Gerda, zei hij je diepste en vroomste wens is verhoord. Door de kruisvaarder van God werd je nu echt de bruid van God.
O, God, door wie ik leef, verleen ons op mijn smeken toch een uur of drie schoon, helder weer overmorgen. De laatste ijheilige is bijna van de baan en ik moet mijn cannas planten. Maak ook dat de stormen wijken, want die van vorige week heeft in mijn voorjaarsadonissen en paasbloemen lelijk huis gehouden, ook in mijn mariahartjes. Doch die hebben nog tijd om op hun effen te komen. Ik smeek U ook, Heer, dat Gij de overvloedige regenvlagen van de laatste dagen tegenhoudt. Want de bloemen uit mijn tuin en die van Adrienne zijn de offeranden, die wij voor onze zonden en deze van onze evennaasten aan Uw Heilige Naam ter heiliging opdragen.
Heb dank, O, Heer.
Wordt vervolgd
|