16 Juni - Zoals Ge weet, Heer, was het niet gemakkelijk om de knoop door te hakken, gisterenavond. Ze zeggen dat je het ijzer moet smeden terwijl het heet is  Mijn ijzer is allang heet, geloof me!.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Serge zat op de altaartrap te bidden bij mijn binnenkomen. Hij keek zelfs niet op toen de deur opgenging. Ik heb middenin stilletjes plaatsgenomen. Na een goeie vijf minuten kwam hij bij mij. Hij draaide de stoel vóór mij om zodat wij tegenover elkaar zaten.. Ik zag dat hij geweend had.

Hij had met U gesproken, Heer. Hij had U verteld hoe hij vergiffenis aan U en mij wou vragen. Gij begrijpt toch, Heer, dat het mijn christelijke plicht was om hem wandelen te sturen. Dat is toch niet normaal, Almachtige. Wat hij wou doen, in Uw Huis nog wel!

Zou het kunnen, Heer, dat hij weet dat zijn schuldenlast bij U zodanig groot is, dat hij begint door te draaien? Ik vrees van wel. Ik heb hem gezegd, dat God geen enkel schaap laat vallen, zelfs zijn zwartste niet. Dat ik voelde dat Gij, in Uw grote Genade, mij evenmin liet vallen. Serge zei dat er tussen hem en mij een levensgroot verschil is: hij is priester. Ja, natuurlijk. Maar hij had daar eerder moeten aan denken!

Hij ging op de knieën zitten. Zijn hoofd boog naar de vloer en hij kuste mijn voeten, de toppen mijn schoenen eigenlijk. Ik wist niet wat ik zag, Heer, en nog minder wat ik moest zeggen:

‘Maar allez ,Serge, wat doe je nu, gebruik je verstand!’

‘Christus heeft mij dit voorgedaan. Hij heef de voeten van zijn volgelingen gewassen en gekust. Wie of wat belet een priester om nederig en dankbaar de voeten van zijn volgelinge, zijn meest oprechte volgelinge, te kussen? Wie of wat belet die volgelinge om aan de laatste wens van haar schuldenaar te voldoen? Kom, Gerda, vrees niet, volg mij!’

Serge nam mijn hand en leidde mij naar een biechtstoel. Hij deed de deurtjes open en ik moest op zijn bank plaatsnemen. Hij wou dat ik zijn biecht aanhoorde. Ik sputterde tegen.

Dit was zijn eerlijkste verlangen, zijn laatste wens. Ik moest niet spreken alleen luisteren, zei hij. Ik luisterde maar ik zat daar echt niet op mijn gemak, Heer. Wat hij me toen allemaal opgebiecht heeft, mijn haren kwamen ervan omhoog.

Wist Gij, Heer, dat zijn moeder hemel en aarde heeft bewogen om aan een kind te geraken. Bij zo ver, dat ze aan de Heilige Maagd beloofde haar eestgeborene aan God te schenken. Een priester of een pater en als het een meisje was, zou het een nonneke worden. Na Serge zijn er nog twee gekomen. Maar hij had het aan zijn been. Hij was haar offer. Hij wou echt geen priester worden, eerder dokter of advocaat. Hij vond dat een betere manier om de mensen te helpen. Maar hij had geen keuze: ofwel seminarie ofwel zijn biezen pakken. Hij was toen nog geen zeventtien.

Het schoonste van al, Heer, zijn oudste zuster wou niets lievers dan in het klooster treden en die mocht niet. Ze hadden haar nodig op de boerderij. Hij vertelde me dat hij in zijn jonge jaren nogal opstandig en zeer opvliegend was, ook in het seminarie. Hij hoopte dat hij er zou buiten vliegen. Maar ze wisten toen al dat de roepingen aan het verminderen waren en dat ze, als het zo doorging, binnen twintig jaar zwarte priesters zouden moeten invoeren om nog iemand te hebben in al hun parochies. Daarom heeft het seminarie veel door de vingers gezien, ook zijn temperament. En zo is hij dan toch nog gewijd.

Hij heeft er nochtans serieus aan gedacht zijn kap over de haag te smijten. Als priester had hij echter zijn vaste verdienste en woonst. De crisis was toen al aan de gang en als gewezen pastoor werk vinden? De vrouwen stonden niet aan te schuiven om hem te trouwen! In Brussel of Antwerpen zou dat minder een probleem zijn geweest. Maar Serge was een kind van de boerenbuiten, hij hield niet van grote steden. Hij heeft er dan maar het beste van gemaakt. Hoe ouder een mens hoe bezadigder.

In een kleine gemeenschap  zoals de onze viel zijn leven nog goed mee, zei hij. Maar ik moest niet denken dat het priesterschap een gemakkelijke job is. De mensen willen dat je er voor hen bent, op elk uur van de dag. Dat gaat zo in kleine dorpen. Als priester moet je overal problemen aanhoren en trachten op te lossen. Neem een handvol onderwijzers  dokters, rechters en moeders samen, dan heb je ongeveer wat een priester moet zijn. Een geestelijke is meer dan een medemens. Moet altijd  een goed luisterend oor en de juiste raad hebben. Maar een priester is ook een man  met noden, pijnen en dromen.Hij fluiserde me zuchtend toe:

‘Wie luistert naar de mens in de priester? Ik heb geen thuis, geen vrouw.. Ik kan geen stoom aflaten. Ik heb niemand. Ik ben full- full-timer, Gerda, vierentwintig uur per dag! Toen heb ik een goed mens zoals jij leren kennen, een gelovige vrouw en een fantastische moeder. Ik heb die geweldige vrouw dag na dag zien wegkwijnen van verdriet door de ontrouw van haar man. Een man die zo’n  vrouw niet waard is. Een man die met ons geloof de spot drijft. Een man die met plezier zijn vrouw door hellevuren laat gaan en al onze hulp weigert. Max was je gek aan het maken, Gerda. Besef dat toch! De angsten die hij je bezorgde! De schuld- en wraakgevoelens, diep in jou.

Jij het topunt van vergevingsgezindheid! De demonen in je lichaam, wie heeft jou begrepen, wie heeft jou geholpen om ze te verdrijven? Kan jij je inbeelden wat dit voor mij al die jaren betekend heeft? De vrouw naar wie mijn diepste gevoelens uitgaan, de vrouw die iets te laat in mijn leven kwam…’

Ik vroeg Serge om met die verwarde biecht op te houden. Kon het niet langer meer aanhoren. Waar eindigde de waarheid? Waar begon de leugen?

‘Gerda, ik wil dat je alles  weet. Weinig mensen bezitten de gave gewoon logisch te denken. Jij wel. Ik weet het, je zelfbeeld is te negatief. Je beseft de kracht niet die je uitstraalt, de invloed die van jou uitgaat! Dat doorzettingsvermogen van jou! Ik ben iemand zoals jij onwaardig, ik een priester. De dames gaan meteen arriveren voor de avondreünie. Gerda, alsjeblief, sta me nog een kwartiertje van je tijd toe. Neen, niet vandaag. Morgen, bij jou thuis. Ik moet met iemand kunen praten. Gerda, hoe vaak heb ik in het verleden tijd voor jou gemaakt? In ruil voor al die uren, kan je me die luttele minuten toch niet weigeren. De poetsvrouw komt toch ’s vrijdags? Je bent dan  niet alleen met mij! Ik heb je raad nodig, Gerda. De situatie is zo dramatisch dat vleselijke lust nu voor mij totaal onbestaande is. Gerda, alsjeblief!’

Wordt vervolgd