Met de P van penarie en potvernondenogaantoe
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vooral de P van pendelaars, pendelbussen, pendelarbeid, pendelbazen, pendellucht, pendelraket, pendelen dus. Heen en weer. Gaan en keren. Klokvast als het moet, flexibel als het even kan vooral als er kleine mannen bij betrokken zijn.
Nieuw woord in de reeks : pendelpeuter. Ik spreek eerder van een versleur-uk, een soort C&A kid come & away. De kleintjes worden immers versleurd van hot naar her. Een dag bij tante Nellie, een dag bij Oma Sophie, twee dagen in de minicrèche en een dag bij Omi. Lukt dit een keertje niet dan nemen paps of mams beurtelings een dagje verlof. Tracht als kind dan ergens behoorlijk wortel te schieten in dit systeem!
Komt daarbij dat gewijzigde gezinssamenstellingen, zon situaties niet rooskleuriger maken. Om de veertien dagen is er so wie so de wettelijke uitwisseling tussen vaders en moeders. Vakantieperiodes worden soms netjes, soms krijsend ingedeeld. De kinderen, gedomicilieerd bij hun moeder gaan naar hun vader en de kinderen bij de vader gaan bij hun moeder. In mijn straat zie ik merkwaardige toestanden ontstaan: vast inwonende kinderen gaan soms twee tot drie verschillende richtingen uit. Anderen die ik nauwelijks zie dus haast niet ken, komen in hun plaats.
Volgens een journalist van De Standaard ziet de agenda van almaar meer kleuters er inderdaad zo uit. Valt dan de minicrèche weg wegens plotse sluiting dan is het hek van de dam. Paniek in alle regionen, want kinderopvang is een noodlijdende sector. Economische rentabiliteit is voor een thuiswerkende onthaalouder een lachertje naar het schijnt. Door het wegvallen van stabiliteit in de georganiseerde kinderopvang zitten vele jonge ouders met de gebakken peren. Voeg daarbij de alleenstaande ouder, zij met bescheiden inkomen, miserie dubbelop!
Anderzijds de alles opvangende en steeds bereidwillige (groot)ouders behoren langzaam maar zeker tot het uitstervend ras. Dit ras van grootmoeders wordt grandioos beschreven op het blogje van Bojako. Vaak hilarisch, soms met een traan. Mijn buurvrouw links, Anita, krijgt er dagelijks er vier over de vloer. De oudste is twaalf de jongste pas zes. Buurvrouw rechts heeft er een en eind november komt nummer twee erbij. Kleinzoon is eveneens bij ons geweest van zondag- tot vrijdagavond, acht jaar lang. Dag en nacht. Sedert de verhuis van zijn ouders is er een en ander gewijzigd. Twee tot driemaal per week blijft hij nog overnachten. Maar elke dag komt hij langs, een enkele keer blijft hij slechts vijf minuten. Kusje, hop and away. Meestal duurt het heel wat langer tot zijn mama belt en
van haar oortjes maakt. Half november, bij leven en welzijn, krijgen we er een kleindochter bij. Is er behoefte aan opvang, geen probleem. Het zal wat wennen worden maar mio marito en meme staan opnieuw paraat, if need be, dag en nacht.
Probleem is dat de grootouderlichting van de hedendaagse baby en peuter tot de babyboomgeneratie behoort. Omas zijn carrièrevrouwen of het soort van vrouwen dat financieel verplicht wordt tot het uiterste in hun loopbaan te gaan. De zorgen om hun latere pensioen, weet je. Komt daarbij dat sommigen vaak één, uitzonderlijk twee failliete huwelijken of relaties achter de rug hebben. Intriestige toestanden met zware repercussies op je banksaldo. Als je dan als vrouw tot je zestigste of nog langer uit werken wenst of moet gaan, dan heb je wel al je deel gehad. Wil je ook eens een keertje ongebonden zijn, vrij ademen want eindelijk verlost van de jarenlange dagelijkse huis-werkplaats-huissleur. Dan wil je reisjes doen in alle rust en vrede, buiten het toeristische seizoen. Dan wil je een concert of workshop meepikken en toetreden tot club waar je voordien nooit de tijd voor had. Experimenteren met de mogelijkheden die je vrouwzijn behaaglijker, voller en rijker maken. Opportuniteiten zat, gewoon de damesmagazines en lifestyle-uitzendingen volgen.
Kortom je wil genieten, tijd voor jezelf nemen terwijl het nog kan. Natuurlijk zijn kleinkinderen welkom, gewoonlijk s zondagmiddags op de koffie met een stuk taart of een gezamenlijk etentje nu en dan buitenhuis. Opvang kan doch alleen bij hoog, hoogdringendheid, liefst niet té lang. Wel, beste lezer, ik begrijp best die vrouwen en wie ben ik om hen met de vinger te wijzen. Alleen de Bojakos, de Anitas, de Agnessen en Lutgardes die ik ken, wij vrouwen zestigplussers, tja zie wij zitten zo niet in mekaar. Mentaliteitswijziging of de beschavingsclash der omas? Ik zou het echt niet weten.
Zo zat een van mijn jonge buurvrouwen drie weken geleden in zak en as. Het tweede kindje wordt verwacht eind oktober. De driejarige gaat volgende week voor het eerst naar school, die zit dus veilig de ganse dag. De reservatie bij een onthaalmoeder vlakbij werd al van bij de tweede zwangerschapstest vastgelegd, no problem alles kits. Tot de bom in de brievenbus viel: de onthaalmoeder sluit haar boetiek eind dit jaar. Ze kreeg eindelijk een beter betaalde baan in de verzorgingssector plus vakantiegeld, plus twaalfde maand en vooral vaste arbeidsuren. Dat is wat anders dan een hongerloon tussen de 15 en 20 euro per kind met ouders waarvan je nooit met zekerheid weet of ze op tijd hun kroost ophalen.
Kortom de zoveelste jonge moeder diep in de rats. En haar ouders dan? Die komen niet in vraag. Ma hangt al een poos aan de fles want want pa zit meestal bij zijn minnares. Haar schoonouders hebben liefst zeven kinderen en met de kleinkinderen zijn ze de tel kwijtgeraakt. Dus gaan we depanneren, Agnes en ik. Zij een dag, ik twee. De ouders kunnen met de vernieuwde wetgeving geruime tijd wel wat versieren b ij hun werkgever. Een soort gefaseerd ouderschapsverlof opnemen, weet ik veel. Ze zitten beiden in overheidsdienst en volgens de ingewonnen informatie moet dat lukken. Als jonge ouders zorgen voor ons pensioen, vinden wij het maar normaal dat wij als thuiszittende grootjes een tegenprestatie doen. Enfin, half februari valt pas het verdict. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat het hen lukt tegen die tijd een verzekerde, vaste opvang te vinden. Lukt het niet, dan staan wij klaar. Waar een wil is, is een weg en elk kind is dit overwaard.
|
