Over mijzelf
Ik ben Ronny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam traumadour.
Ik ben een man en woon in Veurne () en mijn beroep is vroeger wel ja.
Ik ben geboren op 28/03/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De wereld, de mensen, de natuur, de geest....
Waarom een blog? Communicatie! Het gevoel niet nutteloos zo maar allerlei dingen te denken en te schrijven. Mijn doel? Dat mensen mij verstaan en de brug van vooroordelen naar naoordelen durven nemen. Protest! Een aantal jaren jong? Geleefd!
Inhoud blog
  • Lichtjaren
  • In memoriam schoonmoeder.
  • Reacties??!!
  • Anders?
  • kennis
  • Mensentaliteit
  • straatontmoeting
  • Vervolg
  • Wind
  • openbaring in de woestijn
  • Ark dieren.
  • kijk stil
  • priming
  • 2012
  • droomverlangen
  • kerstwensen 2011
  • rechtspraakvraag.
  • groot dictee der Nedrlandse taal
  • Eenzaam
  • Nog eentje van de nacht-natuur wandeling
  • Nachtelijke belofte
  • Een duistere nacht
  • Slingerstaat
  • Cijfers en >> letters.
  • Hà! Eindelijk!!
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Traumadour: Wat mij raakt wekt mijn spraak.
    Omdat ik niet altijd mijn mond kan houden.
    27-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Gevoelsgestalt

    Gevoelsgestalt

    is wat door mijn hoofd knalt.

    Als door Escher getekend

    schijnt gevoel verrekend

    als de som van wat ik denk

    en het verschil van wat ik aan vergetelheid schenk.

    Ik kan het dus positief sturen

    door naar schoonheid te turen

    en het lijden te vergeten,

    van de realiteit een stuk niet weten.

    Maar plots slaat het om

    als ik schijnbaar wakker kom

    en een kind van honger zie sterven

    of van ziekte die het noodzakelijk moest erven.

     

    Traumadour              27/8/2011

    27-08-2011 om 08:26 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    26-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mondo Lymnae.

    Mondo lymnae

     

    Ik ben slak,

    ik hou me liefst op het platte vlak.

    Wat een slijmplezier van glijden,

    contact met die vuile grond vermijden,

    en er doorheen toch plots iets proeven

    goed om er mijn rasptong in te groeven.

    Mijn voedsel vind in op de geur,

    maar mijn echte 'cultuur' komt uit de kleur

    van wat mijn ogen zien

    naast schoonheid van licht en donker bovendien.

    Ik sta dus hoger dan mijn vriend de pier

    want die weet van ‘cultuur’ geen zier.

    Soms zie ik iets bewegen

    een extra dimensie, wat een zegen!

    Een soortgenoot, trekt wat op mij,

    heeft een  mooie holte in ‘haar’ zij.

    Met vermengde slijmen er tegenaan

    ben ik bij haar binnen gegaan.

    Maar zij werd plots een hij

    en drong ook door in mij.

    Een dubbel orgasme, transcultureel vermaak!

    Mijn eieren deponeren is nu mijn finale taak.

     

    Traumadour              26/8/2011

    26-08-2011 om 09:49 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    25-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zinvolle zin of zin vol zin?
    Ik las vandaag een ontnuchterende zin in "Daniël" van Alex Bouts. En ja, het is die Daniël van de bijbel, maar niet echt de heilige van de leeuwenkuil. Hij zat er wel in, maar de leeuwen schenen nogal versuft door een of ander kruid. (Drugs 2600 jaar geleden!). Toch een interessant boek, goed geschreven.
    Nu het zinnetje daaruit:
    'De herfst van het lichaam is de lente van de geest.'
    Vond ik eigenlijk een stuk openbaring. Waarom zorgen maken als het eens wat minder gaat, lichamelijk dan? We hebben toch onze geesteszomer nog voor de boeg! Alleen hoop ik dat hij iets beter wordt dan wat we de laatste maanden beleefd hebben, als het even kan. Maar ja, als die geesteszon en die geesteswolken vanbinnen zitten, dan kunnen we er misschien iets mee doen? Dan maken we toch zelf het goede weer?

    Traumadour 25/8/2011

    25-08-2011 om 18:27 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (2)
    12-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.dankbaar
    Ben even uit geweest, out, bijna KO.
    Geen reis, toch niet in de ruimtelijke zin. Misschien wel in de terug-met-je-voeten-op-aarde-komen zin. Plotse hevige krampen, een tijd na het eten, schakelden alle andere activiteiten uit, geen houding, geen plaats, geen handeling bracht soulaas. Doorbijten dan. Tweede dag toch doktersbezoek, gevolgd door allerlei testen. Derde dag, de realiteit: zelfs ik moet hulp aanvaarden, dus opname.
    Meestal wil in niet meedraaien in het systeem van de medische wereld. Soms betrap ik er me op wel wat denigrerend te denken over allerlei zwaktes. Nu word ik er pijnlijk op gewezen dat het niet lang duurt om je te vloeren. 
    Baxter, ECG, bloed. Vloeibare pijnstiller spoelt eindelijk de urenlange kramp weg. Oorzaak onbekend, maar er volgen testen! 
    Op de kamer word ik pijnloos. Tegenover mij een man die een nieuwe lever verwacht, reeds lang, onmenselijk lang. Ik schaam me voor mijn drie dagen. Daarnaast iemand die een gevecht levert met een onbekend virus. Was vroeger directeur van een lagere school met kinderen van 50 nationaliteiten. Wat kan het leven ondankbaar zijn, denk ik. 
    Na nog een korte pijnlijke passage, weer vlug weggespoeld, word ik een medisch toerist, die van de ene machine naar de andere wandelt of rolt. Ik neem waar. Pijn en ziekte verleggen de accenten van het leven. Hier telt de basis, het functioneren van het lichaam.
    In dat waarnemen een aangrijpend moment:

    Speelgoed

     

    Een gang, een lift, een open deur.

    Toeschouwer van al dat ziekenbed gesleur.

    Even open, een kijk op anders leed.

    Sluiten, tijd dat ik het vergeet.

     

    Maar één beeld blijft langer hangen.

    Een kind, twee jaar, kijkt met verlangen

    vanuit een monster machinebed

    naar moeder die het er zelf op had gezet.

     

    Toch niet voor lang, zeggen de ogen,

    straks zal ik toch wel naar huis mogen.

    Straks als ik ben genezen,

    als de dokters dat hebben bewezen.

    Straks na nog één keer slapen

    beloof ik thuis al mijn speelgoed op te rapen.

     

    Traumadour             10/8/2011

    12-08-2011 om 10:22 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (3)
    29-07-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Waar naartoe?
    Nu hoor ik de vraag, wat heeft die blogtekst van gisteren met je reis te maken? Op zich niets en dan toch weer alles. Want het is me toen duidelijk geworden dat het allemaal niet zo belangrijk is. Tot dan was ik gefocust op een moeilijk haalbaar doel, de Middellandse zee bereiken met  mijn fiets en liefst door de Alpen heen. Je kent dat, je grenzen verleggen, letterlijk en figuurlijk. Doen we dat niet gans ons leven? Door dat moeilijke reserveren, door een bericht van het thuisfront, heb ik dat doel laten schieten. En wat ging het dan toch gemakkelijker. Nu herinner ik me dat ik dit maanden geleden reeds wist:

    de weg telt

    niet het begin, lang geleden,

    niet zijn verdwijnen aan de horizon,

    maar wel die moeilijke bocht

    die je neemt

    en het spoor van voorgangers

    dat je kunt lezen

    en de struiken en bloemen

    die je ogen trekken

    en het vermoeden

    van overstekend

    wild en vee

    en de kruispunten

    van ontmoetingen

    en de keuze

    voor het wisselen,

    maar niet dat onbekende eindpunt.

    Traumadour                                      10/12/2010

    Mijn reis was dus eerder geestelijk, met een projectie op het fysieke. Thuisgekomen had ik het gevoel dat dit wel eens de beste reis was die ik gemaakt heb, zou kunnen zijn. 

    Ben ik nu wat losser van doelen? Ik hoop het. Laat mij maar kijken wat er langs de weg staat.

    Klein detail: ik heb de Middellandse zee niet gezien, maar wel de Alpen. Heb ik ooit gedacht dat dit niet genoeg zou zijn?

    29-07-2011 om 09:12 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (2)
    28-07-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Invloeden
    Een wiskundige functie (niet weglopen het gaat nog wat over mijn reis) heeft een afgeleide die men differentiaal noemt. Die afgeleide geeft de richting van de oorspronkelijke functie aan. Zo heb ik mijn reis dit jaar als afgeleide van mijn leven ervaren. Het heeft iets van symboliek, vooral door de etappes.  Het steeds veroveren van kleine tijdelijke doelstellingen. En na het bereiken toch weer telkens verder kijkend, zo herkenbaar in mijn leven.
    Maar het loopt niet vanzelf; de moeite die het kost om zekerheden in te bouwen zoals een slaapplaats en comfort. Ik probeerde telkens 4-5 dagen op voorhand te reserveren, gemiddeld met drie pogingen, soms tot zeven en een keer negen! In mijn leven zie ik analoog de vaste job, de contracten, de verzekeringen die we aangaan. Die lukten ook niet zonder moeite en zeker niet van de eerste poging. Maar eens het lukt, dan ligt de weg ook vast. Zekerheden binden ons aan de reisweg en aan het leven.
    Op een warme middag op 20km van Cluny, hoorde ik het tijdens het eten donderen, niet in Keulen, maar wel in het Westen. "Als ik me haast, kan ik er misschien voor blijven." dacht ik, de natuur zwaar onderschattend. Gedrup ging vlug over in geregen en wat verder in totale verwatering. Alles grijs, weinig herkenbaar en geen plassen meer, maar twee vingers water over gans de baan. Donder, bliksem, plensregen, en blijven rijden. Het kon en eigenlijk duurt dat niet lang, want in Cluny was men verwonderd dat ik zo nat was. Nog wat onder invloed van deze reis-be-leven-is schreef ik gemeend:

    Cluny

     Onweer !

    Schuilen ?

    Ik ga erdoor, fietsend.

    Vertrouwen of tarten?

     Alles is grijs… mijn wereld,

    één groot vocht…. deze wereld

    is verleden tijd van vechten.

     Donder bliksem, boven

    ik zie het niet

    ik ben niet bang

    als hij me raakt, dan…

    “Dan ben ik misschien weer bij je?”

    denk ik.

    Geen verlangen, dan toch niet.

     Wat zoek ik hier?

    Niet het landschap,

    niet de bergen,

    niet de natuur,

    niet de gebouwen.

    Ze raken me niet.

     Later, emotionele droom.

    Vriendelijke nachtmerrie.

    Ik zoek haar … sinds enkele dagen.

    Ik hoop dat ze terugkomt.

    Ik weet dat het niet kan,

    dat ze niet wil.

    Alleen is er een knuffel

    die ik rek, na het ontwaken.

     

     Traumadour                  7/6/2011

    28-07-2011 om 18:46 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    27-07-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Aanvulling fietsreis.
    Uit de reacties op mijn blogje van enkele dagen geleden, toen ik mezelf verwonderde over de onnatuurlijke middelen die ik gebruik om een terug naar de natuur reis te maken, blijkt dat men meer verwacht : wat is er eigenlijk gebeurd, wat heb je beleefd? 
    Nu ik moet gaan zoeken wat ik de mensen kan vertellen over mijn drie weken, besef ik dat er eigenlijk niets speciaals gebeurd is. Ik heb vooral gereden en in tijd veel meer geklommen dan afgedaald. Gelukkig doe ik het ook voor het klimwerk vooral omdat onze platte omgeving daar weinig gelegenheid voor biedt. Het geeft toch telkens zo'n overwinningsgevoel om over de helling of top te kunnen kijken. En het is toch ook altijd daar dat de mooiste uitzichten te vinden zijn. Op smaak gebracht met natuurlijk zweetzout is dat telkens een optisch genot. Wie weet, zie ik dat nog ooit terug? Vastleggen op foto, doe ik soms, maar perspectief, zout en geuren ontbreken. Je kan een streek eerst respecteren als je ze met eigen inspanning hebt beleefd. 
    Er waren veel van die oh en ah momenten, want Frankrijk is een oud land en dus helemaal gerimpeld.
    En soms voel je je klein, zoals in de tuin van een 'Chambre d'hôtes' op de rand van de vallei van de Seine en zo'n 200m erboven waar ik het niet kon laten iets in de 'Livre d'or' te schrijven. Maar omdat ze 't zouden verstaan moest ik mijn best doen in 't Frans:

    Allemant

     

    Sur l’hauteur d’Allemant

    des toutes petites voitures, allant et venant

    de n’importe où, conduit

    par des hommes-fourmies

    avec leurs petites problèmes

    et parfois des idées extrêmes

    m’ouvraient les yeux

    sur l’inimportance de ce que je veux.

     

     

    Traumadour                 3/6/2011

    27-07-2011 om 22:39 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.zomerzonderzon
    In 1965 moet er ook een zomer geweest zijn, van de soort die we nu beleven. En ik moet bekennen dat het toch positieve resultaten had. Mijn ouders waren voor het eerst op reis met een auto, in Frankrijk, en met een tent. Ik  moest mee, voor het laatst. En ik herinner mij een wandeling op het strand van Paris-Plage met al onze truien en vesten aan en met het doel toch weer eens wat warm te krijgen. Kort daarop werd beslist de reis te onderbreken en onze resterende vakantietijd te besteden aan familiebezoek bij de grootouders (voor mijn ouders) en op de daar plaatselijke kermis (voor mezelf). Op die kermis ontmoette ik mijn vrouw. Dus dank zij het slechte weer, besef ik nu. Ergens zal het slechte weer misschien nu ook mensen bij elkaar brengen? Leve de zon die achter de (wolken) schermen werkt.

    Traumadour 27/7/2011

    27-07-2011 om 10:34 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (2)
    14-07-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Puur natuur.

    Ik ben deze zomer ( in juni was het nog zomer) tot mijn meest natuurlijke bestaansvorm over gegaan. Ik heb namelijk een 2000km lange reis gemaakt, een fietsreis. Weigerend om gemotoriseerd tot een zekere startplaats gevoerd te worden, is de meest voor de hand liggende richting van het ‘buitenland’ natuurlijk Frankrijk. Weigerend, ja! Want ik wil daarbij terugvallen om mijn natuurlijke fysieke mogelijkheden, de kracht van mijn benen.

    Maar omdat ik het geduld niet heb om echt te voet te stappen gebruik ik een moderne uiterst comfortabele fiets, een ligfiets. Ja mijn geduld is gevormd door de gewoonte aan onmiddellijke bevrediging. Wij lijden toch geen honger, geen minuut. We wachten niet op een briefvormig antwoord. We eten ook in de winter zomergroenten. Het is alsof de tijd voor ons verder opgesplitst is dan ze was voor onze grootouders. Onze eenheid van geduld is nu veel kleiner geworden. Opvallend is hoe we dan die tijd trachten te sparen en te winnen. Hoewel er geen enkel schuif, kast of kluis is waar we hem kunnen bewaren.

    Nu, terug naar mijn geadrenaliseerd geduld. Ik neem dus de fiets omdat ik met voetverplaatsingen van laat ons zeggen 30km per dag, niet altijd voorbij de horizon komt. En die wil je toch weer telkens verleggen. Te voet kom je er niet, want we zien toch de Kemmelberg vanop 40km! Dus gebruik ik die moderne techniek waardoor mijn capaciteit ongeveer verdrievoudigt, toch wat de afstand betreft. Snelheid, x4, betekent dat mijn geduldstijd een vierde is van het natuurlijke stappen. Maar toch wel een stap (figuurlijk dan) in de goede richting, als ik vergelijk met de autobestuurder die op een twintigste zit en de TGV reiziger zelfs op een zestigste.

    Nu goed, we kunnen toch niet zomaar helemaal uit ons cultureel bestaan springen. Naast de motorische voortbewegingsmiddelen laat ik ook de digitale contacten in rust thuis achter. Geen internet op de fiets, geen mails die mijn ritme zouden onderbreken. Los dus van die elektronische wereld, als een schip dat de kade verlaat.

    Wat niet echt wil zeggen dat ik niets elektronisch mee heb. Uiteraard een GSM. .. Als je dit laatste zinnetje normaal vindt, wil dat zeggen dat je een GSM eigen vindt aan de aard van het menszijn. Was ooit wel anders hoor. In mijn jeugdjaren was telefoneren een gelegenheidsartikel. Vertel nu maar eens aan jonge mensen hoe je 40jaar geleden je liefje opbelde vanuit Antwerpen naar Veurne. Ze denken dat je fantaseert of vermoeden iets van Altzheimwee. Geen telefoon thuis, dus de fiets op naar de aangrenzende gemeente, waar het RTT-gebouw, een soort expo-barak,  neergepoot was op een stukje grond naast de spoorweg. Het op te roepen nummer invullen op een papiertje en dan afgeven aan de bediende en dan nog wachten. “Nummer drie voor Veurne” riep die man dan vijf minuten later. Nummer drie stond voor een stinkend houten hokje met glazen deur, geluid afgesluitende wanden met gaatjes, met een voelbare bacterielaag op de hoorn die je dan toch heel dicht met je lippen moest benaderen. “Dag, tante van…, kun je haar even gaan halen?”  “Ja!” en weg was tante de straat over, want dat was de dichtstbijzijnde telefoon in Veurne. En weer wachten. En dan na dit lange voorspel het eindelijk… contact.

    Ja, dat is niet meer van deze tijd. Nu is er een altijd bestaande lijn met het thuisfront, die je binnen seconden kunt openen, onze nieuwe natuur!.

    Nu moet ik even biechten, want ik heb nog een tweede GSM mee, een Franse, één om plaatsen te reserveren in ‘Chambres d’Hôtes’, want via België bellen is me wat te duur. Ja ‘Chambre d’hôtes’ voor het comfort van een stof- en zweetafspoelende douche, een goed bed, een stuk privacy, een verzorgd ontbijt en als het kan een gezellige ‘Table d’hôtes’. Dat mis ik toch niet graag. Misschien laat ik dan wel wat van mijn natuurlijk zijn vallen? Maar ja. En weer is vroeger daar! Ik weet niet meer hoe we het toen deden? Maar na een rit van Atnwerpen naar Veurne, toen ook reeds met de fiets, was er geen douche, zelfs geen badkamer bij mijn grootouders. Aan de pomp het stof wat afspoelen van gezicht, armen en knieën en voldoende klaar was deze kees. Zou onze neus dan anders gefunctioneerd hebben?

    Nu in ieder geval heb ik dus twee onnatuurlijke GSM’s , die beroep doen om de onnatuurlijke masten van het ‘réseau’ en waarvoor ik twee even onnatuurlijke niet verwisselbare laders in mijn bagage stop.

    Vroeger leerden we namen van de steden van buiten waar we moesten doorrijden en we volgden de wegwijzers. Voor de jonge mensen die dit fenomeen niet meer kennen: dit zijn plakkaten die de richting aangeven die je moet volgen om ergens te geraken. Zo ‘kon’ je vroeger door Gent gemakkelijk naar Deinze of naar Brugge zonder de weg te verliezen. Nu kan dit niet meer. Af en toe zie je nog een restant, maar dan kom je bijna zeker op een autoweg uit (autostrade zeiden we vroeger, want al de andere wegen zijn ook voor auto’s) Meestal valt dit niet in de smaak van de andere weggebruikers als ik me door die autowegwijzers laat misleiden, met mijn fiets. Een situatie die ik toch zo vlug mogelijk tracht te ontvluchten.

    Maar bij gebrek aan fietswegwijzers moet ik beroep doen op een ander middel. Mooi woord hé ‘fietswegwijzer’! Weg de wijzer voor de fiets! Ik moet dus mijn vertrouwen geven aan een GPS en laat me dus leiden door de satellieten. Een nieuwe vorm van zich op de sterren richten. Maar, hoeveel kilometer zou ik met de fiets moeten rijden om de energie uit te sparen voor het lanceren van zo’n satelliet? En soms ziet mijn GPS er twaalf tegelijk.

    Nu voor het psychisch comfort is het wel een zeer aangewezen instrument. Adresje invullen van volgende gereserveerde slaapplaats. Even kijken of er iets van de voorgeschreven weg moet bijgepast worden, daarvoor heb ik een papieren detailkaart van heel Frankrijk bij, de digitale zit thuis op rust onder Google. En daar gaan we, eerste straat links, dan drie verder rechts enz. Weg die wijzers, weg het van buiten leren, weg het zoeken. Hoe ver weg van het natuurlijk steunen op oren, ogen en gevoel voor richting. Hoewel de wind wat die richting betreft soms veel verduidelijkt. Natuurlijk is er weer zo’n lader en een reden te meer om te overnachten met elektriciteit, dus geen kampeertentje.

    Zo’n terug-naar-de-natuur-belevenis wil je natuurlijk vastleggen in een aantal beelden. Nu, ik heb geen tijd of geduld om tekeningen te maken of omslachtige beschrijvingen. Daarvoor komen de indrukken trouwens te vlug. Dus dan maar een digitaal fototoestel. Duizend foto’s op één kaartje, waar is de tijd van “24 of 36 meneer?” Met natuurlijk weer nog een onnatuurlijke en specifieke lader.

    Om mijn biecht volledig te maken, ik heb nog een speeltje mee, een digitale voice recorder, om indrukken onderweg vlug vast te leggen. Een hele geruststelling voor mijn geheugen dat alles vrij mag vergeten. Alleen mag ik dan de lader voor de herlaadbare batterijtjes niet vergeten! Maar die dient ook voor de batterijtjes van mijn MP3-radiotje.

    Hoe zou ik overleven in de echte natuur? En hoe lang, vraag ik me ‘s avonds af op de ‘tempur’ matras van de kamer. Hoe zou het gaan zonder al mijn comfort dragers? En toch koester ik mij in een gevoel van ‘back to basic’. Of is het daar ‘back to Orange’?

     

     

    Traumadour              14/7/2011

    14-07-2011 om 11:28 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (3)
    05-07-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Hier encore
    In opdracht van vrienden schreef ik deze vertaling.
    Misschien kunnen nog anderen even nostalgisch  genieten?

    Hier encore / Charles Aznavour

     

    Weet je ‘t nog ?

    We waren twintig

    we hielden van die tijd

    en speelden met het leven

    en met wat liefde kon geven

    en vooral in de nacht

    de dagen vergetend

    die verdwenen in de tijd.

     

    Ik ben veel begonnen

    dat bleef zonder einde

    zoveel hoopvolle plannen

    zijn zomaar verdampt

    dat ik nu achter blijf

    elke richting kwijt.

    speurend naar de hemel

    maar mijn hart is geveld.

     

    Weet je ‘t nog ?

    We waren twintig

    en verspilden de tijd

    wilden hem dan stoppen

    of ergens bewaren

    misschien zelfs doen keren.

    Maar we bleven enkel lopen

    en vonden onszelf leeg.

     

    Onbelangrijk verleden

    de toekomst overschat

    dus declameerde ik

    overal mijn  mening

    en stuurde gesprekken

    omdat ik het goede

    met kritiek op de wereld

    dacht te kunnen zaaien.

     

    Weet je ‘t nog ?

    We waren twintig

    maar de tijd is weg

    met gekke dagen

    die me in werkelijkheid

    niets anders opleverden

    dan wat diepe rimpels

    en schrik voor de toekomst.

     

    Want mijn liefdes zijn dood

    nog voor ze echt bestonden

    Mijn vrienden zijn weg

    en komen nooit terug

    door mijn eigen fouten

    is het leeg rond mij.

    k’Heb het leven verspild

    met mijn jonge jaren

     

    En van regen en drop

    heb ik het beste vergooid

    mijn lach  is verstomd

    mijn tranen bevroren

    Waarom heb ik dan toch

    die mooie jaren zelf verkracht.

     

    Traumadour              4/7/2011

    05-07-2011 om 12:42 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (2)
    28-06-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zeven

    Zeven

     

    Ik denk dat zeven

    een getal is dat iets nieuws kan geven.

    Tenminste uitgedrukt in jaren

    gaan we verandering ervaren.

    Denk aan de veelvouden van dit getal

    waarbij telkens een nieuwe fase zich openen zal.

    Zijn we zeven jaar oud

    dan wordt een echt schoolkind gebouwd.

    Ergens rond veertien

    komt de puberteit plots zien

    en bij eenentwintig

    spreekt plots de levensernst voor zich.

    Je hoeft zelf maar verder te gaan

    maar ’t kan ook los van de ouderdom bestaan.

    Zelf ondervind ik dat zeven jaar verdriet

    zich nu voordoet als een soort limiet.

    Nu ik die grens overschrijd

    worden herinneringen van harde gevoelens bevrijd.

    Toch kan ik mij niet voorstellen

    wat de komende zeven dan voorspellen.

    Misschien moet ik genieten weer leren

    want daarna zou het lot zich wel eens kunnen keren.

     

     

    Traumadour                          28/6/2011

    28-06-2011 om 08:37 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (2)
    22-06-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Terug, maar
    Net terug van een drieweekse fietsreis. 
    Met wisselende gevoelens. Heel tevreden met het prachtig cadeau van mijn lichaam dat mij tot in de Alpen kon brengen. Met wat meer eten en toch een spoor van wasgoed op mijn traject (elke avond een andere kamer!), maar zonder benzine, diesel of elektriciteit! Wat ik wil bewijzen wordt wel bijna overal zo van tafel geveegd. We hebben toch een auto om brood te halen op de hoek? Het is toch gevaarlijk als zwakke weggebruiker op een 'national' ! (Vooral als de chauffeurs op automatische piloot wegdrijven.) Niet uitgesproken, maar 'ze' vinden mij wel (wat) gek.
    En dan zie je de wijndruiven van de champagnestreek zeer natuurlijk groeien onder een sproeinevel vanuit een helikopter. Alles verrekend in de prijs. En dan zie je een kleine wijn'boer' die een kleine computergestuurde wijn'fabriek' bestuurt. Personeel is niet meer te betalen. En dan zie je dat wegen opgelapt worden met een ruw wegdek (honderden kilometers) voor de veiligheid van de auto's, die dan toch wel 20 of 30 km per uur sneller kunnen rijden. Dat het twintig procent afremt, voor de auto's én voor de fiets, dat wordt toch betaald door de verbruiker. De verbruiker van de natuur, die vecht om te overleven. En dan zie je kilometerslange velden met perfecte uitlijning, via GPS gestuurd, zonder ook maar een onkruidplantje, naast een weg waar de ouderwetse korenbloem en klaproos op de berm worden gezaaid om insecten te lokken voor de bevruchting  van de planten, want dat kan niet met machines, computers en geld.
    Hoe sterk zijn positieve gedachten om weerstand te bieden? Hoe zwak? Hoe onbeduidend? De  boer rekent alles om in euro's en hij heeft het stuur in handen van onze goedgevulde tafel.
    Zucht....

    Traumadour 22/6/2011

    22-06-2011 om 09:17 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (4)
    24-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.moeilijk
    De moeilijkste dagen van het zomergebeuren zijn er nu. 
    Voorbereiden van mijn reis die ik voor 1 juni gepland heb.
    Alleen zijn is niet het moeilijkste, maar kleren uitkiezen wel. Ik heb het nooit zelf moeten doen en ik weet dat het helemaal niets inhoudt. Maar het drukt op mijn gemoed. Op dit gebied ben ik nooit volwassen geworden. Mijn vrouw nam die taak over van mijn moeder. Ik voel me als een ongeletterde die zelf moet lezen. 
    Gelukkig heb ik overal verteld dat ik wel wegga, want daardoor moet ik er door!
    't Is gek. Ik weet het. Er is niemand (meer) om mij te helpen.
    Morgen koop ik dan maar wat nieuws, bijna blindelings. En dan moet ik er een jaar niet meer aan denken. Denk ik.

    Traumadour 24/5/2011

    24-05-2011 om 18:03 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (2)
    12-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Fabeltjeskrant

    Fabeltjeskrant

    addendum

     

    Chimpansees zijn sociale dieren. Wij ook.

    Chimpansees uiten emoties, duidelijk herkenbaar. Wij ook.

    Chimpansees rouwen om vrienden. Wij ook.

    Chimpansees helpen behoeftigen. Wij ook.

    Chimpansees leren hun kinderen handigheden. Wij ook.

    Chimpansees kennen een hiërarchie. Wij ook.

    En voelen er zich goed bij. Wij ook.

    Chimpansees onderwerpen zich aan dominantie. Wij ook.

    En strijden voor een betere plaats. Wij ook.

    Chimpansees bestraffen onaangepast gedrag. Wij ook.

    En gebruiken dan agressie en geweld. Wij ook.

    Chimpansees vinden de groep belangrijker dan zichzelf. Wij niet.

     

     

    Traumadour                  12/5/2011

    12-05-2011 om 09:04 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    11-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeringen

    Een gedachteproef

     

    Stel een wereld van mensachtige wezens die gevoel, reuk en gehoor ontwikkelend hebben, maar geen zicht. De elektromagnetische straling van licht gaat gewoon nutteloos door hun ruimte, wordt niet waargenomen, maar bestaat, onvermoed. De mogelijkheden die wegvallen, zien wij duidelijk, maar zijn voor hen ook onvermoed, niet voorstelbaar. Maar vermits er in die wereld wordt gegeten, gedronken en gekweekt, loopt alles goed.

    Stel dat er één is die als mutant licht waarneemt, alleen het verschil licht-duisternis, een mutatie van enkele zenuwen die anders warmtegevoelig waren. Hij zal dit in termen van voelen of horen of zelfs ruiken willen omschrijven. ‘Ik voel iets dat mooi is zonder aanraken, in de verte. Ik weet op voorhand dat het daar goed zal zijn, warm.’ Gek, denken en zeggen zijn medemensen. En hij zwijgt, tot hij er op een of ander manier voordeel uit haalt. Hij weet bijvoorbeeld zijn ‘kweekbak’ beter in het licht te zetten en heeft daardoor een beter resultaat. Voor hem een goddelijk geschenk, hij is wat uitverkoren. Anderen bewonderen helm, spreken dus van wonderen of geloven het niet en vermoeden valsspelerij.

    Zienden en niet zienden gaan in die wereld een soort steekspel aan. Enerzijds geloven, anderzijds ontkennen wegens onbewijsbaarheid.

     

    Kan er in ‘onze’ wereld geen trilling (iets) zijn die enkelen waarnemen en beschrijven als helder’zien’. Iets dat voor de gewone sterveling moeilijk aanvaardbaar is?

     

    Kan omgekeerd de onmogelijkheid hiervan bewezen worden?

     

    Wetenschappers gebruiken een gelijkaardige gedachteproef over een tweedimensionale wereld om meerdere ongekende dimensies te introduceren. Maar het bovenstaande aanvaarden ze niet, want er is geen kwantumtheorie die het nodig heeft!

     

    Traumadour                 11/5/2011

    11-05-2011 om 09:33 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (2)
    08-05-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.gesnoerde bek

    Hoe lang kan een merel leven zonder bek ?

    Die vraag bezorgt mijn maag telkens een trek,

    want sinds vier dagen loop zij hier rond.

    Ik strooi wat kruimels op de grond,

    maar is het voor haar wel gezond?

    Verleng ik daarmee haar voedingspijn

    want sterven zou nu toch natuurlijk zijn?

    Die bek is gewoon afgekraakt

    misschien in een rattenval geraakt?

    Zou zo’n bek gevoelig zijn

    of is frustratie erger dan de pijn?

    Grijpen naar de kruimel die je ziet

    en telkens beseffen: het lukt me weer niet.

    Het is dan nog duidelijk een merelwijfje

    misschien met eieren in dat pluimenlijfje.

    Straks kan ze zelfs haar nest niet bouwen

    en de jongen geen worm voorhouwen.

    Ik groet haar eerbiedig, om het pijnlijk streven

    om desondanks toch verder te leven

    en met een gesnoerde bek niet op te geven.

     

    Traumadour                          7/5/2011

     

    08-05-2011 om 10:00 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (3)
    24-04-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.paaspieker

    paaspieker

     

    Pasen, blije mensen,

    paaseieren, zelfs gelukwensen.

    Elk jaar is het feest

    om wat ooit is geweest

    of om wat men heeft verteld

    van wat toch was voorspeld.

    Het lijk dat verdwijnt,

    de verrezene die verschijnt,

    dat moet de mensen tonen

    dat in god geloven zal  lonen.

    Vergeet men dan de stervenspijn

    en ’t onrecht, die van deze wereld zijn?

    Pasen toont evengoed

    het levensdrama dat je doorstaan moet.

    Het ieder jaar herdenken

    moet een gevoel van vrede en aanvaarding schenken.

    Wie krijgt het echte paaslicht

    nu in zijn gezicht?

    Als we een verhaal steeds herhalen

    kan het de hardste werkelijkheid vermalen

    tot een kneedbaar deeg van gedachten

    dat past bij ons verlangen, bij ons verwachten.

     

    Traumadour              24/4/2011

    24-04-2011 om 10:25 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    17-04-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.piekerstroom

    Beelden.

    Een documentaire van Rudy Vranckx toont het huidige Congo. En als we zouden uitspreken wat er in onze gedachten komt, dan zijn we racist. Nee, ze kunnen toch niet minderwaardig zijn, toch niet meer in onze tijd! Maar de volwassen soldaat, die dreigend mikt met een houten plankje in de vorm van een mitraillette gezaagd, wekt toch vragen. Verbijstering omdat dit mogelijk is, want het was echt geen spel! Een soort priester (bisschop?) roept zichzelf uit tot reïncarnatie van Patrice Lemumba. Hij is de zwarte Christus die Afrika gaat bevrijden van… Honderden, duizenden(?) volgelingen dansen, zingen voor hem, wensen zijn zegen te krijgen. Hij is de grote leider, de heilige man. En er zijn soldaten gewapend met ‘houten’ namaaktuig, met munitie van ‘heilig water’ in plastieken pillenflesjes. Geen enkel auteur is modern genoeg om zo’n samenhangende en onlogische opera in mekaar te steken. Hoe kan het? Onderwijs doet het of beter gebrek aan onderwijs. Die mensen zijn van nature leergierig en het enige dat hen geboden wordt is het verhaal van hun bevrijding. Ze grijpen zich vast.

    Woorden.

    In die rivier dreven overal lijken rond. Een jongen naast mij werd geschoten en zijn darmen vielen uit zijn buik. Hij was niet dood toen ze hem wegvoerden naar de kliniek. Ik had geluk.

    Gedachten.

    Hoe zou het zijn om plots doodgeschoten te worden? Zou er pijn zijn? Of is daar geen tijd voor? Zou er schrik zijn? Of blijf je ook dan geloven in redding? Zou er besef zijn, of een soort relativeren? En dan daarna? Niets of toch iets of helemaal opnieuw? Wil je dat wel, nog eens opnieuw?

    Beelden.

    Kinderen in een Koranschool moeten alleen Koranteksten leren, gedurende 6-7 jaar. Fouten worden lichamelijk bestraft. Ouders laten die kinderen over aan de zorgen van de leraars, die zelf niets anders dan de Koran hebben geleerd, en ja misschien wat Frans en wat praktische zaken buiten de school. Om te leven moeten de kinderen bedelen en vermits er een straf wacht als ze onvoldoende binnenbrengen, lonkt er overal een kleine stap, een eerste misstap. En als ze de liefde die ze kregen ooit zelf geven, dan zal de wreedheid welig tieren. Wat als ze ooit overtuigd worden dat alleen de Jihad hen hieruit kan bevrijden? Mededogen schijnt geen inheemse plant in Afrika.

    Gevoelens.

    Machteloos weten. Beseffen dat we nog veel meer ‘niet weten’. Concentreren op comfortproblemen. Schuld door geboortetoeval? Een filosofie aanhangen dat de maan alleen bestaat als je ernaar kijkt? Dan zouden die toestanden ook alleen bestaan als we ernaar kijken en moeten we Vranckx dringend reportages over vakantieoorden laten maken. Is de toner dan schuldig? En als de toner op is? Geen weten, geen gevoel?

    Gedachte.

    Ik ben het kind dat de handen voor de ogen houdt, maar tussen de vingers doorkijkt en de tanden stukbijt uit schrik voor de knal.

     

    Traumadour                             15/4/2011

    17-04-2011 om 08:18 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (2)
    12-04-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Takken van ontwortelde bomen.

    Takken van ontwortelde bomen.

     

    Ik heb mijn lichaam getraind

    om sterker te zijn dan de gemiddelde mens.

    Ik heb mijn hersens getraind

    om over alles te kunnen meepraten.

    Ik heb mijn karakter getraind

    zodat ze zeggen: voor jou is ’t beheersen gemakkelijk.

    Maar ik heb mijn geest niet getraind

    om vast te houden aan takken van ontwortelde bomen.

    Mijn zoeken naar de stam die deze takken draagt

    en naar de wortels die deze stam voeden,

    bracht me altijd naar de aarde.

    De aarde van een overtuiging

    zweeft ergens in de ruimte van gestuurde mogelijkheden.

    Aantrekkingskracht verslaaft de aarde,

    zou godsliefde dat met de zielen ook doen?

    De wetenschap loopt vast in snaren

    en de filosofie in paradoxen.

    Maar één zekerheid heb ik gevonden:

    volg mij niet op  mijn speurtocht!

    Hou U vast aan die takken

    zonder te kijken naar de wortels,

    want in de ontdekking zit een nieuwe slavernij.

    De boeien van het weten verhinderen

    het opgaan in het leven,

    het genieten van je greep op de tak,

    het vertrouwensgevoel,

    de zinvolheid.

    De werfzonde.

     

    Traumadour                 12/04/2011

    12-04-2011 om 10:18 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (4)
    09-04-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Frustratie!
    Vandaag kreeg ik een mailtje van seniorennet in verband met verschillende onderwerpen. Eén ervan over fietsen trok mijn aandacht. Maar ik vond het nogal ontgoochelend omdat er allerlei zaken worden aangeprezen, maar geen ligfiets. En dat is nu juist een fiets die voor actieve senioren het fietsgenot enorm kan vergroten. Ikzelf ben sinds dertig jaar onderhevig aan rugklachten wegens een hernia opgelopen door een sportletsel. Sindsdien is mijn actieradius met de gewone fiets sterk beperkt. Een zestal jaar geleden kocht ik een ligfiets om toch eens terug 30 à 40km te kunnen rijden. Maar die verwachting werd sterk overtroffen. Ik kan gewoon acht uur op die fiets rondtoeren zonder enig rugprobleem. Integendeel als het probleem zich voordoet door teveel zitten (internet!?) dan blijkt een uurtje ligfietsen een geschikte massage. 
    Met die ervaring vind ik het telkens zo spijtig dat dit in de media nooit aan bod komt. Ik vermoed twee redens. Het lijkt gevaarlijk! Maar na meer dan 50000km kan ik zeggen dat dat alleen van de roekeloosheid van de fietser zelf afhangt. Trouwens de kwetsuren bij vallen zijn geen gebroken sleutelbenen en schedelbreuken zoals bij de toeristen, maar wel geschaafde ellebogen en gescheurde fietsbroekjes (zitvlaklanding). Niet dat er meer reden is om te vallen dan met een gewone fiets! Trouwens als je ergens tegen rijdt, dan is het met de voeten voor! Tweede reden zou wel eens door de fietsindustrie zelf kunnen ontstaan, die hun markt zouden zien veranderen en die ligfietsmakers zijn concurrenten.
    Daarnaast zijn er ook nog sportieve voordelen. Minder windweerstand, dus een groter bereik met voor dezelfde kracht een wat hogere snelheid (+30%?) En er is ook nog het genieten van het uitzicht, je ziet niet alleen wielen, trappers en asfalt, maar ook vergezichten, gebouwen, torens, vogels...boven!
    En nu mijn ergernis: ook op seniorennet blijk ik dit nergens anders kwijt te geraken en hier zal dat misschien ooit eens door een enkeling gelezen worden, maar dan wel uit het verband!
    Maar 'k heb het toch gezegd.

    Traumadour 9/4/2011

    09-04-2011 om 22:34 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (3)

    Archief per week
  • 03/09-09/09 2012
  • 30/04-06/05 2012
  • 16/04-22/04 2012
  • 16/01-22/01 2012
  • 09/01-15/01 2012
  • 02/01-08/01 2012
  • 24/12-30/12 2012
  • 19/12-25/12 2011
  • 12/12-18/12 2011
  • 17/10-23/10 2011
  • 10/10-16/10 2011
  • 03/10-09/10 2011
  • 26/09-02/10 2011
  • 19/09-25/09 2011
  • 12/09-18/09 2011
  • 22/08-28/08 2011
  • 08/08-14/08 2011
  • 25/07-31/07 2011
  • 11/07-17/07 2011
  • 04/07-10/07 2011
  • 27/06-03/07 2011
  • 20/06-26/06 2011
  • 23/05-29/05 2011
  • 09/05-15/05 2011
  • 02/05-08/05 2011
  • 18/04-24/04 2011
  • 11/04-17/04 2011
  • 04/04-10/04 2011
  • 28/03-03/04 2011
  • 21/03-27/03 2011
  • 14/03-20/03 2011
  • 07/03-13/03 2011
  • 28/02-06/03 2011
  • 21/02-27/02 2011
  • 14/02-20/02 2011
  • 07/02-13/02 2011
  • 31/01-06/02 2011
  • 24/01-30/01 2011
  • 17/01-23/01 2011
  • 10/01-16/01 2011
  • 03/01-09/01 2011
  • 26/12-01/01 2012

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Brievenbus

    Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.


    Laatste commentaren
  • virussen? (Marc Coevoet)
        op Reacties??!!
  • Dag Traumadour (Fjak@)
        op Lichtjaren
  • Fjak@ (Fjak@)
        op In memoriam schoonmoeder.
  • nee, ik kreeg een tijd geleden dit soms ook wel (Karin des Rues)
        op Reacties??!!
  • Groeten van Fjak@ (Fjak@)
        op Anders?


  • Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!