Ik ben Ronny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam traumadour.
Ik ben een man en woon in Veurne () en mijn beroep is vroeger wel ja.
Ik ben geboren op 28/03/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De wereld, de mensen, de natuur, de geest....
Waarom een blog?
Communicatie! Het gevoel niet nutteloos zo maar allerlei dingen te denken en te schrijven.
Mijn doel?
Dat mensen mij verstaan en de brug van vooroordelen naar naoordelen durven nemen.
Protest!
Een aantal jaren jong? Geleefd!
Zoeken moet ik, naar MOOI. Maar ze verstopt zich al enkele
dagen achter DRAMA van aarde. We vlogen (niet allemaal, maar toch enkele)
tienduizenden kilometers hoog om de aarde mooi te vinden. Een parel die we
nooit zouden gezien hebben zonder Laika en haar(zijn?) aap-collegas en sommige
mensenslachtoffers. MOOI zien kost offers. We deelden de materie steeds verder
in kleiner stukjes en zagen de mooiste theorieën als een revue en
voorstellingen ervan die in een galerij zouden passen en met dichterlijke namen
als fluonen, ferionen, bosonen. Maar onderweg was er de kracht, de vernietiging
die binnenin wacht. En als je veraf bent is de wolkenpaddestoel MOOI. In de
natuur toont MOOI de leeuw met zijn fiere manen. Maar onderzoekers wijzen op hele
groepen teken die VIES voor MOOI zetten. Ooit zag ik een egel met bijna
evenveel tekenblazen als stekels. Zit MOOI soms in de pels van een eekhoorn, of
is het VLOOI? MOOI lijkt een regenboog die je alleen ziet van ver,
onbereikbaar, ongrijpbaar maar betoverend.
« Ha ! Tegen mij moet je daar niet over beginnen. Teveel
volk op de wereld? Dat ze dan maar de vreemden wegdoen hé! Die komen hier toch
maar om van onze centen te profiteren. Kinderen maken voor t kindergeld, steun
van de OCMW en noem maar op. Dat ze terug naar hun land gaan. Er is hier altijd
genoeg geweest voor ons volk en dat zal ook wel zo blijven. Waarom zouden we
moeten delen, ik heb heel mijn leven betaald voor mijn pensioen. Ik heb recht
aan een minimum van luxe na al die jaren werken. Zoals die medische verzorging
die ik begin nodig te hebben. En als ik pijn in mijn rug heb, dan heb ik recht
op een scanner en een professionele hulp zonder risico. Want anders doe ik die
doktoren een proces aan. En wat denk je, nu slaan ze nog een beetje de naft op
omdat ze in die apenlanden aan t ruziemaken zijn. Moeten wij daarvoor boeten
en te voet gaan zeker? t Leven is al duur genoeg. Kijk maar een keer naar de
prijzen. Ne mens zou bijna moeten gaan sparen om ne keer naar de Balearen te gaan.
Daar is het goed. Daar zouden ze hier eens een lesje aan moeten leren, hoe de mensen daar gereed staan
om ons te bedienen. Maar al die zever van hongersnood en kinderarbeid en al die
smerige ziekten, dat is alleen maar om het geld uit onze zakken te halen. Daar
moeten ze bij mij niet mee af komen. Ah ja wat wou je mij daarjuist vertellen?
Als je t mij zou vragen en mijn gedachten zweven weg
zou ik nog kruisen dragen, hoe voorzichtig ik het nu ook
zeg.
Zou ik mijn leven , met de nieuwe wending
zoals het nu is opgeven, als het om jou ging
en de gebroken draad oprapen, een pijndroom die niet stopt,
ofwel naast je ontslapen, als mijn hart toch niet meer
klopt.
k Had zeven jaren om te leren, alleen met herinneringen,
wat het is liefde ontberen, geen steun, geen knuffel en van
die dingen.
Zelfs al is ze niet volmaakt en je een intenser leven zou
verwachten
en zelfs als ze je soms pijnlijk raakt en je vrienden zoekt
om te verzachten,
is ze een noodzaak om te leven, om samen een mens te zijn,
het beste van jezelf te geven, je glimlach hervinden was zo
fijn.
Zonder iemand om te hechten, een doel bij wat je doet,
geeft niets zin aan het vechten, niets is nog even goed.
Traumadour 7&8/3/2011
Ik weet dat het niet allemaal klopt wat ik hierboven schreef.
Eerst kwam de linker helft met een storende twee keer leven-geven. Ik weet dat
ik het in t verleden niet gedaan heb zoals het hier als een belofte klinkt.
Maar t is het gevoel, het diep gevoel dat me meesleurde toen de stem van Edith
Piaf weerklonk tijdens een hommage gisterenmiddag. Het gaat om de momentwaarde
van het gevoel. Toch was ik niet tevreden en deze morgen spuwde mijn
onderbewustzijn de rechterhelft erbij, waardoor het veel meer een tekst van
Piaf lijkt.
Te lui om op te staan, na een uur bed, heb ik er een gemist. Voorbij, weg. 't Was over mezelf, weet ik nog. Wat deze morgen in de plaats komt, trekt er niet op, maar is even waar. Rare geest, heb ik, hebben wij.
Het oude Indiaanse stamhoofd, Mestakoshi, is vroeg aan de
boorden van de rivier, in Canada nabij James Bay. De rivier zal bekroond worden
met een barrage. Twee oudere vrienden (55 en 67 jaar) vertrekken
stroomopwaarts, gebruik makend van het instromend tij, zoals hun stam al eeuwen
deed om te vissen, te jagen. Hij praat met hen en beleeft, als ze vertrokken
zijn, in gedachten de reis die ze ondernemen. Hij kan zich alles voorstellen,
behalve de bergen die de blanken verplaatsen voor de barrage, zoals zijn zoon
vertelde. Door die afdamming zal het waterpeil zakken en het zeewater verder
het land indringen bij hoogtij zodat plant- en dierleven verstoord wordt. Maar
ook het stamleven. De ouden zoals hij blijven, ook al is de toekomst onzeker en
dreigend. De jongeren verlaten het dorp en twee uur later varen ze af met het
uitgaand tij, mannen, vrouwen, kinderen, om toe te geven aan die verre
regering in Quebec. Zonder strijd, met geld. Zonder omzien gunt hij ze met
moeite een groet. Zijn blik blijft stroomopwaarts gericht. Daar lag zijn leven.
Een hond ontsnapt uit een boot, wil niet mee. Tenminste één
die niet bang is voor de barrage. Mompelt Mestakoshi
Er bestaat een kleine soort wesp die een lieveheerbeestje
besluipt en een (1) eitje legt onder het schild, zonder dat de gastheer dit
voelt. Het ei wordt een made die zich in de karkas van die gastheer vreet. Die
made laat echter de vitale organen onberoerd, baant zich wel een weg naar de
zenuwen die de zes poten aansturen en bijt ze achtereenvolgens alle zes door.
Daardoor kan het och-here-beestje niet meer weg en wordt het voedsel (vlees
dus) voor de larve langer levend en vers gehouden. De karkas dient na de
maaltijd nog ter bescherming van de pop tot die uitkomt.
Is het mogelijk dat de wetten van de evolutie dergelijk
gedrag doen ontstaan? vraag ik me dan af. Instinctief gaan zoeken naar zenuwen?
En ook nog tellen tot zes, vooraleer met de definitieve inwendige ontmanteling
te beginnen. Als men denkt aan het aantal mislukkingen die hieraan moeten zijn
voorafgegaan!
Dat is het wonder van de evolutie. De motor is tijd, enorm
veel tijd en de kracht het ondanks mislukkingen steeds herbeginnen, hoe het ook
afloopt.
Zou dat nu politieke opvolging krijgen? Een lievebelgbeestje
met zes partijen die vleugellam worden gemaakt? Ik vraag me af hoe venijnig de
wesp zou zijn die daaruit te voorschijn komt.
Een documentaire over oliewinning in Canada. Een wildernis waar
vroeger Indianen van jacht en visvangst leefden, wordt nu afgegraven, nadat
eerst zorgvuldig het bos gekapt is en de dieren zorgeloos verdwenen.
We zien eerst hoe het vroeger was, hoe een moderne stam nog
steeds die tradities volgt, maar geconfronteerd wordt met warmere winters en te
vroeg smelten van het ijs in de lente. Het gebeurt. Hun wereld verandert en
muteert en ze weten niet waarom. En omdat er steeds minder kariboes zijn,
schieten ze alleen bokken (letterlijk).
De figuurlijke bokken worden 2000km meer naar het zuiden
geschoten, want daar wordt de camera gericht op een tweede Indianensite met een
afgegraven wildernwas. Om te overleven moesten de inboorlingen voor de
industrie gaan werken, meewerken aan de vernietiging van hun eigen leefwereld.
Ze verdienen goed geld, nu toch. De omgeving stinkt, maar dat went en de
effecten van continue teerdampen zijn voor later. Dan rest er trouwens nog
altijd: Kom op tegen
Ik weet niet meer hoeveel miljoen barrels olie er per dag
geproduceerd worden, maar dat er voor iedere twee barrels, één als brandstof
moet verbruikt worden, dus een rendementsverlies van 33%, blijft natrillen.
Voor elke 100km die met die olie gereden wordt, zou je met andere olie nog 50km
kunnen omrijden! Dat zijn echte solden cijfers. En inderdaad, daar wordt de
wereld gesoldeerd. De waarde van de wereld is wat we er NU! aan hebben. Het
vernietigd landschap, de CO2 uitstoot, de klimaatwijzigingen, tellen niet. Hoe
gelukkig blijken de jonge mensen die geïnterviewd worden en die zonder
scrupules hieraan meewerken! En ook de verbruikers (wij?) die voor de winsten
zorgen? Hoe lang worden hun zonden nog vergeven omdat ze niet weten wat ze
doen?
Ik blijf nog even hangen omdat dit een logisch gevolg is. De realiteit als enige mogelijke droom. En hoewel logisch kwamen ze niet chrono-logisch. Vandaar dat ik ze maar achteraf kan rangschikken.
Moderne gedichten lezen is dikwijls moeilijk. Men zou moeten de omstandigheden kennen van waaruit het gegroeid is. Som is alleen de essentie over, zoals in het gedicht hieronder dat je misschien alleen kunt begrijpen als je mijn tekst van gisteren gelezen hebt.
Het is misschien goed even mijn inleiding van gisteren te lezen.
What a shoe
can do.
Daar ligt haar schoen, één schoen. Ik zag hem toen ik vanuit
de eerste zolderruimte over de kleine trede de tweede inkeek. Een schoen is van
haar voet gevallen, van haar linkervoet. Het moet gebeurd zijn toen ze haar in
die zak stopten, een lijkzak noemen ze dat. Grijs, leer denk ik, dik leer als
een grote documentenmap. Dicht met ritsen. Wil je even helpen? Zal het gaan?
Ja! Zeker! Ik wil nu alles intens beleven, tot de laatste draad van deze pijn,
die zich onzichtbaar rond mij weeft. Het is mijn pijn en dat neemt niemand
mij af en ik zal dus helpen dragen, die lijkzak, gevuld, de moeilijke trap
af, want we moeten met zijn vieren zijn. In welke cultuur dragen ze de lijken
boven de mensenmassa? Als schreeuw, als aanklacht? Ze was ook niet licht,
ondanks het weinig eten van de laatste week, en zon mensgevulde map is niet
handig, met vier op een trap. Maar ik wil en ik zal en ik doe het. En prent het
mij in alsof ik mezelf moet pijnigen, om de achterstand in pijn tegenover
haar wat in te halen. Om zeker te zijn dat ik niet droom. Maar haar schoen zegt
mij nu dat het echt is. Ze is echt weg, en de andere schoen is mee. Een
gesplitst paar, een gescheiden koppel. Gescheiden door haar geënsceneerde dood.
Een lege schoen, vol herinneringen, gaapt mij nu aan. Hij is niet nieuw. De ooit witte buitenkant
is wat grijs en gekreukt. Maar ze zijn zo gemakkelijk, ik weet nooit dat ik ze
aanheb. Van je leven wist je het wel, want dat was niet zo gemakkelijk. En je
weet nu ook niet meer wanneer je ze verliest. denk ik er bij, en waarom je er
één verliest en niet allebei? Als om te zeggen dat wij als paar ook maar
gescheiden moeten zijn. Eén mee met jou,
één blijft hier. Natuurlijk heb je daar niet aan gedacht. Weg wou je, weg van
die rotte wereld die niets goeds beloofde voor jou toekomst of toch niet daar
waar jij naar keek.
Plots krimpt mijn hart ineen, als ik er aan denk dat
misschien je eigen dochter die schoen daar heeft laten vallen? Toen ze Hoe is
het mogelijk in zulke situaties te geraken, ik word kwaad op mezelf omdat ik
dat niet heb kunnen verhinderen. Toen zij dus mij hielp om jou, halfdood of
helemaal, dat weten we niet, van onder de pannen in die zolderkamer te dragen
of te slepen. Neem jij de voeten, ik pak ze wel onder de armen. En je hoofd
viel achterover tegen mijn knieën, die ik niet kon strekken omdat ik daar niet
kan rechtstaan. En wat moet onze dochter niet gedacht hebben toen ik kwaad
wat rommel, haar eigen speelgoed, ruw wegschopte om wat meer doorgang te
krijgen. Maar jij kon daar wel gaan liggen, weggekropen in het verste hoekje,
alsof we je niet zouden vinden. Het is niet de plaats die je geholpen heeft,
maar wel de tijd, die verdomde tijd. Die vier uur van werken in de namiddag,
waardoor ik je alleen moest laten. Je hebt het zo goed uitgerekend, getimed. Na
de middag even buiten zitten om de buren te tonen dat alles normaal was. Een
laatste keer (maar dat wisten de buren niet) genieten van de zon, afscheid
nemen van de zon. Wie was de zon in jou leven? Wanneer was die onder gegaan?
Met die schoen aan, want die had je s morgens aangetrokken,
want ze zaten zo gemakkelijk, ben je dan binnen gekomen, eerst alles goed
afgesloten en dan de doos met verlossende pillen, enkele richting aub. En die
schoen, die nu nog boven ligt, zegt me dat je naar de zolder bent gegaan om
zonder hem terug te keren, zonder bloedsomloop, zonder ademhaling. Want ze
waren beiden reeds gestopt toen de dokter kwam. Te laat, maar toch vechtend
voor jou leven. Alsof ik niet had
gevochten voor jou wil tot leven. En nu in die eerste nacht zonder jou sta ik
hier, om 3 uur, en staar in de leegte van jou schoen. Die leegte besmet mij,
boort zich in mij. Ik was niet verrast toen ik alles op slot vond en de lege
pillendoos en zelfs niet toen ik jou vond met blauw en wit op je lippen en een
zakdoek in je handen met je laatste tranen. Ik was niet verrast toen de meters
geen hartslag vonden en ook niet toen de dokter zijn redders act staakte. Want
ook hij wist van het eerste moment dat het te laat was. En nu ik het lege
toneel bekijk, met jou lege schoen ben ik wel verrast, dat in mij niets die
leegte breekt. Dat mijn leegte niet breekt. Dat ik niet met een hamer of een
bijl alles maar stuk sla omdat ik het nu toch niet meer zal nodig hebben. Dat
ik nu, na 12 uur, de pijn nog niet voel. De pijn die er móet zijn, omdat
iedereen het zegt. Verdoofd? Ben ik dan verdoofd? Zeker niet door iets te
nemen, zoals iedereen aanraadt, geen borrel, geen drankje, geen pil. Zeker geen
pil!!Die heb jij genoeg genomen! En in die leegte komt er toch een kwaadheid op,
over die pillen, over die verdomde mentaliteit dat er voor elk zeer een pil is
die de knop kan omdraaien en die jij tot levensfilosofie hebt gemaakt, tot
stervensfilosofie. En kwaadheid ook op de dokter die ze voorschreef, omdat je
niet kon slapen. En wij wisten dat dit een leugen was. En kwaad op mezelf
omdat omdat ik geen raad weet met die schoen. Och nee, ik ben er helemaal niet
bang van. Ik denk dat niets mij nog kan bang maken, na die ontdekking, het
lopen, telefoneren, de ondervraging door wetsdienaars, de autopsie die moet
komen, het meedelen aan de familie, aan jou ouders.
Maar als die leegte zo van jou schoen in mijn ziel terecht
komt, alleen door hem te zien, wat zal er dan gebeuren als ik hem aanraak, voel
en ruik. Vol met herinneringen, zelfs van onze laatste reis nog. Maar ze
zitten toch zo gemakkelijk. Vol met schilfers van jou huid, jou zweet, jou
geur. Als dat ook bij mij binnen dringt en mijn leegte opvult en ik jou
standpunt herken (want daar staat een schoen toch symbool voor: je standpunt?)
wat gebeurt er dan met mij? Niet dat het nog erger kan, denk ik. Want jij hebt
mij verlaten, mij verloochend, mij afgewezen als hulp. Ik ben mislukt. Jou daad
zet een stempel op mijn leven:
MISLUKT/
TE HERBEGINNEN
Even meen ik zelfs die stempel in jou schoen te zien met 38 erop. 38% zou wel eens de
exacte maat voor ons leven kunnen zijn
-resultaat 38% : 1 op 3 dagen waren toch wel goed?
-inzet : +80% : de laatste jaren veel verbeterd.
-oorzaak : wantrouwen : moet nu veranderen want rouwen
ligt in t verschiet
Nee dat staat niet in die stempel, maar in mijn rusteloze
geest, in de deuken en de krassen en de eelt van mijn geest. En je schoen roept
dat ik nu moet zoeken om te begrijpen. Maar met een half paar wordt dat een
moeilijke reis. Ze zitten niet meer gemakkelijk! En de helft van jou
standpunt is weggeveegd, daar heb ik het raden naar. Hoeveel zal ik nu niet
meer weten? Hoeveel mensen niet herkennen die mij kenden via jou? Hoeveel
dingen niet doen omdat we ze samen deden, voor jou? Dat is de echte leegte, als
je opkijkt en je ziet een toekomst vol mogelijkheden (want ze zijn er) die hun
betekenis verloren hebben. De schoen zwijgt en wijst in die richting, weg van
al wat jij kende. Weg al wat je kende.
Ik neem de schoen op en steek er mijn hand in, in de plaats
waar jou voet is koud geworden. Duizenden stappen van jou hebben hem gevormd en
door mijn tranen heen voel ik dat mijn hand er niet in past.
Het is ongeveer een jaar dat ik met een verhaal rondloop en
dat het door niemand gehoord wordt. Eigenlijk is het een verslag van een
belevenis die ik vijf jaar vroeger ergens in een vergeetput in mijn hersenen
had weggestopt. Plots is er dan iets (een trigger) dat die cocon, het omhulsel
doorbreekt, en dan vloeit de inhoud via je hand op papier. Tijdens dat gebeuren
ben je er wel, maar toch niet echt. Je hebt geen vat op wat er komt. En als je
stopt is de inhoud zelfs weg uit je herinnering. Het lukt je nooit om dat
opnieuw te schrijven, alsof er een rechtstreekse verbinding was, vergeetput
hand.
Dus ga je het eerst even herlezen en eerst dan snap je hoe
die tekst je bij de strot grijpt. Hoe on-mooi die is. Emotionerend.
Zou die voor anderen ook zo zijn? Zouden ze het begrijpen?
Maar ik durf het niet verspreiden omdat het misschien mensen zou kwetsen.
In de loop van dat jaar zijn er enkele gelegenheden om die
tekst toch naar buiten te brengen. Ik bereid me telkens voor om het hardop te
kunnen lezen voor een groep luisteraars, maar telkens grijp ik op het laatste
moment naar een reserve. En hoewel bevrijd uit mijn geest, gaat mijn tekst weer
in gevangenschap in een farde, en elektronisch in een map. Wie zal het ooit
lezen? Mijn dochter als ik verdwenen ben? Mogelijk zelfs niet. Ik las toch ook
de oude brieven van mijn ouders niet.
Twijfel. Telkens opnieuw die twijfel. Maar anderen schrijven
toch ook over eigen belevenissen? Eens het op mijn blog zou staan is het niet
meer van mij alleen. Wat kan ik verliezen? Niets, maar zal ik wel niemand
kwetsen?
Ooit was er een reclame: What a shoe can do. Die heeft
mijn omhulsel doorprikt (Morgen dan, als ik de moed heb.)
